Page 25 - อ่านฟรี ล่าหัวใจ

นภาล
นภาลัย ไผสีทองัย ไผสีทอง

ผาปูที่นอนเขาเทานั้น สาวนอยก็ดิ้นอึกอักดวยความกลัวขึ้นมาทันที
“อยาดิ้นสิ” เขาดุ

“ก็...อยาทําอยางนี้สิคะ...ไหนวาจะไมทําอะไรไงคะ”

“แลวคิดวาฉันจะทําอะไร...”
“ก็...คุณ...จะ...ปลํ้าฉัน”
“ใครบอก...”

“อยางนี้ไมใชหรือคะ...”

คํายอนถามของหลอนทําเอาคนไดยินอยากหัวเราะ
“ยังอีกตั้งนาน...นี่แคแสดงความ...”

กมลภพเงียบกริบไปทันควันเมื่อรูตัววากําลังจะพูดอะไร เขามอง
ดวงหนาที่เงยแหงนอยูบนที่นอนดวยสายตาหมกมุนกอนจะใชศอกดัน

ตัวเองขึ้นมองหลอนใหถนัด รวงแกวไดยินเขาสบถอะไรในลําคอเบาๆ
กอนจะสะบัดตัวลุกหางไปจากหลอนในทันที...

ประตูหองถูกเปดออกแลวปดลงในเวลาตอมา...ปลอยใหสาวนอย

นั่งมึนงงอยูกับเหตุการณฉุกละหุกที่กลืนไมเขาคายไมออก...ซึ่งเกิดขึ้น
กับตัวหลอนรวดเร็วจนตั้งหลักไมถูกอยูเพียงลําพัง

เบนเงยหนาขึ้นมองรางสูงที่กาวลงบันไดดวยประกายตาเจ็บปวด...

เคียดแคนอยางไมปดบัง...
กมลภพเห็นดวงตาคูนั้นแลวรูทันทีวาเบนเปนอิสระเมื่อไหรคง

ไมรีรอที่จะเชือดคอเขาแมแตวินาที ชายหนุมใหสัญญาณลูกนองที่นั่งบาง
ยืนบางอยูแถวนั้นใหถอยออกไปหางๆ

“อยาใหฉันรอดไปไดนะ...” เบนคําราม
“ฉันเปนคนรับผิดชอบนะเบน...ไมมักงายอยางที่คิด” กมลภพ

23