Page 37 - อ่านฟรี พลิกชะตาวิวาห์ลวง
P. 37
หม่าฉีตั่ว
เป็นเงินก้อนหนึ่ง ค่าเดินทางในการไปสอบเป็นเงินอีกก้อนหนึ่ง และเพื่อให้จั่วซูฝาน
ได้เรียนในส�านักที่ดีจึงได้ย้ายจากชนบทเข้ามาอยู่ในเมืองหลวง พร้อมกับซื้อบ้าน
ที่แบ่งเป็นเรือนหน้าและเรือนหลัง จั่วซูหยุนนั้นเกียจคร้านที่จะฝึกงานปักผ้าจาก
นาง แต่ยังชอบเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่น เสื้อผ้าที่นางสวมใส่ล้วนใช้เงินที่นาง
ได้มาจากการไปเป็นช่างปักเสื้อที่บ้านเศรษฐีซื้อมาทั้งสิ้น
คนที่หวงทรัพย์สินดุจหวงชีวิตตลอดมาเช่นม่อเซียงเหล่ยไม่ได้คิดอย่าง
ละเอียดก็แล้วกันไป แต่เมื่อนางยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกไม่คุ้ม ยิ่งเอากระดาษกับพู่กันมา
ค�านวณอย่างละเอียดยิ่งเจ็บใจ
บ้านหลังนั้นใช้เงินเกือบสองร้อยต�าลึง ค่าเล่าเรียนกับค่าใช้จ่ายทั่วไปใน
แต่ละปี ปีหนึ่งห้าสิบกว่าต�าลึง รวมกับค่าใช้จ่ายจิปาถะอีกมากมายก่ายกอง
หลายปีมานี้นางต้องใช้จ่ายเงินไปกับสองพี่น้องนั่นไม่ต�่ากว่าห้าร้อยต�าลึง
ค�านวณถึงตรงนี้นางก็อยากจะกลับไปที่บ้านสกุลจั่วแล้วให้สองคนนั้น
คายเงินจ�านวนนั้นออกมาใจจะขาด
นอกจากการเรียนรู้งานปักผ้าแล้ว สิ่งที่สามารถสร้างความสนใจให้กับ
นางได้ก็มีแต่เงินเท่านั้น ดังนั้นเมื่อรู้สึกว่าตัวเองขาดทุนอย่างยิ่ง นางก็คิดตลอด
เวลาว่าจะเอาเงินก้อนนี้คืนมาได้อย่างไร
คิดไปคิดมาก็ถึงวันแต่งงานของจั่วซูฝาน นางคิดว่ายอมขาดทุนไปก่อน
แล้วค่อยคิดก�าไร คิดได้ดังนั้นจึงเดินทางไปบ้านสกุลจั่วด้วยสองมือเปล่า
แต่ว่าโชคไม่ดี นางเพิ่งก้าวเข้าประตูบ้านไปไม่นาน จั่วซูหยุนก็เห็นนาง
เสียก่อน จากนั้นสายตาของทุกคนที่อยู่ในบ้านก็มองมาที่นาง...
ม่อเซียงเหล่ยถอนหายใจอย่างจนใจ แต่สีหน้ายังคงเรียบเฉย “ข้ามาแล้ว
เป็นอย่างไร”
35
