Page 36 - อ่านฟรี มาเฟียรัตติกาล
P. 36
34 มาเฟยรัตติกาล
หนารานอาหารสไบเงิน พนักงานสามคนชะเงอคอมองทางเขา
รานอาหารอยางกังวลใจ เพราะวันนี้ไมมีลูกคาเขารานสักคน ไมมีแมแตจะโทร.
มาจองโตะดั่งเชนทุกวัน พลับพลึงมองโตะอาหารที่ตั้งเรียงรายอยูดานในเพื่อ
ตอนรับลูกคา แลวมองนาฬกาที่ติดอยูบนผนัง
“พี่พีช ลูกคาไปไหนหมดก็ไมรูนะคะ ที่จองโตะไวก็ขอเลื่อนหรือไมก็
ยกเลิกไปหมดเลย หรือปาสรอยเงินแมครัวของเราฝมือตก ลูกคาถึงหายหมด
แบบนี้” พนักงานคนหนึ่งเดินเขามายืนหนาเคานเตอร และคนอื่นๆ ก็ตามเขามา
พลับพลึงเองก็แปลกใจระคนสงสัยไมตางกัน เพราะปกติมีคนเขาเต็มรานทุกวัน
“วันนี้ลูกคาอาจจะอยากทานอาหารที่บานก็ไดนะจะ” พลับพลึงยิ้ม
พอดีกับเสียงโทรศัพทดังขึ้น มือบางรีบรับทันทีเผื่อเปนลูกคาโทร.มาจองโตะ
“สวัสดีคะ รานสไบเงินยินดีใหบริการคะ” เธอเอยทักทายเสียงหวาน
หากเสียงที่ตอบกลับมาทําเอาเธอยืนแข็งทื่อ มือกําโทรศัพทแนน
“ฉันตองการทานอาหารไทย” เสียงทุมคุนหูที่เคยไดยิน ทําใหเธอลังเล
จนกระทั่งคนปลายสายตองแจงความประสงคอีกครั้ง
“วาไง มีโตะวางไหม”
เสียงทรงอํานาจทําใหเธอมั่นใจวาเปนไอเศรษฐีบาลามกที่ยํ่ายีเธออยาง
แนนอน ดวงตากลมโตมองออกไปนอกกระจกเพื่อมองหาเจาของเสียง
“ไปตายซะไอเศรษฐีลามก” เธอกระแทกหูโทรศัพทลงแปนอยางโมโห
พนักงานที่นั่งใกลๆ เคานเตอรหันมามอง เธอก็ยิ้มให ไมนานโทรศัพทก็ดังขึ้นอีก
“เธอกําลังทําใหฉันโกรธนะพีช”
เสียงที่แววมาตามสายทําใหพลับพลึงนิ่งไปชั่วครู เมื่อไดสติก็เตรียมจะ
วางสายแตคนปลายสายเหมือนจะรูจึงพูดดักทางเอาไว
“ถาเธอวางสาย เจอดีแน”
“ที่นี่ไมมีคนชื่อพีช และวันนี้โตะรานเราก็ถูกจองเต็มหมดแลว ขอโทษ
นะคะฉันตองวางสายแลว ขอบคุณที่สนใจจะมาทานอาหารที่รานคะ” พูดจบ
เธอก็วางสายแลวเดินออกจากเคานเตอร หากในใจหวั่นๆ กับสิ่งที่กําลังเผชิญ