เมื่อตื่นขึ้นมาในยามเช้า คิโยอากิก็พบว่าข้างกายเขามีหมาป่าขนดำเงางามนอนแผ่หลาอยู่ ชายหนุ่มลุกนั่งด้วยสีหน้างัวเงีย คลี่ยิ้ม แล้วซุกหน้าลงกับท้องนุ่มฟูของมัน
เจ้าหมาป่าขยับขาหลังอันใหญ่โต ปรือตาสะลึมสะลือก่อนผงกศีรษะขึ้นมา เมื่อเห็นสิ่งที่ซบอยู่บนพุงก็พองขนไปทั้งตัว
?เกร็น??
ร่างของหมาป่าส่ายวูบและกลายเป็นชายหนุ่มรูปงามในพริบตาถัดมา
แม้จะกลายร่างเป็นมนุษย์แล้ว แต่หูหมาป่าบนศีรษะและหางตรงบั้นท้ายก็ยังคงอยู่เหมือนเดิม
ขนาดอยู่ในสภาพผ่อนคลายเจ้าตัวยังไม่ยอมเผยช่องว่างให้เห็น ไม่รู้เป็นธรรมชาติของหมาป่าหรือเปล่า ผมที่ไว้ยาวตามมีตามเกิดและนัยน์ตาของอีกฝ่ายล้วนเป็นสีดำขลับ ทว่าใบหน้าคมเข้มบ่งบอกชัดว่าไม่ใช่คนญี่ปุ่น เรือนร่างล่ำสันนั้นเปี่ยมด้วยเสน่ห์อันเป็นเอกลักษณ์ของบุรุษเพศ จนคนที่นอนเอกเขนกอยู่ข้างๆ อย่างคิโยอากิดูผอมบางไปสนิทตา
อีกฝ่ายคงจะอายที่เผลอกลายร่างเป็นหมาป่าขณะหลับจึงยกมือข้างหนึ่งปิดหน้า คิโยอากิแหงนมองคนรักในร่างเปลือยเปล่าก่อนจะหัวเราะออกมา
?ฮะฮะ....หางยังพองอยู่เลย เกร็น....?
เขารู้สึกสนุกขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
คนรักของเขาทำตัวน่ารักตั้งแต่เช้าตรู่ เวลานี้ยังไม่จำเป็นต้องลุกจากเตียงเลยด้วยซ้ำ
ทว่าดูเหมือนเสียงหัวเราะเริงร่าจะยิ่งตอกย้ำความอับอายให้เกร็น มือใหญ่กร้านเอื้อมมาจับคางของเขาแล้วบังคับให้เงยหน้าจนหนีไปไหนไม่ได้
?อย่าหัวเราะ?
จุมพิตแนบทับลงมา
?อือ?
แม้ปิดเปลือกตาก็ยังสัมผัสได้ถึงแสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าที่ส่องผ่านผ้าม่านเข้ามา
การกระทำที่เหมือนจะรุนแรงของเกร็นไม่ได้สร้างความเจ็บปวดให้เขาเลย จุมพิตนั้นหวานฉ่ำ
และติดจะดื้อดึงนิดๆ ขัดกับบรรยากาศของยามเช้าอันสดชื่น คิโยอากิหลอมละลายจนตัวเบาหวิว
แก้มของเขาย้อมเป็นสีเรื่อหลังเกร็นเงยหน้าขึ้นอย่างพึงพอใจ
?ที่นี่มีแค่ฉันคนเดียว ถึงจะกลายร่างเป็นหมาป่าก็ไม่เห็นต้องเขินเลย??
?ไม่ได้ นี่เป็นสภาพน่าอับอายอย่างยิ่งยวดของนักรบ....คิโยอากิ อย่าบอกนะว่าที่ผ่านมาข้าเคยกลายร่างเป็นหมาป่าระหว่างหลับมาแล้วโดยไม่รู้ตัว?
?เปล่าๆ หลังจากคืนแรกที่ได้เจอก็ไม่มีอีกเลย?
ช่วงที่พบเกร็นใหม่ๆ คิโยอากิกำลังทุกข์ทรมานในความมืดมิด ประหนึ่งโลกทั้งใบมืดสนิทและว่างเปล่า เขาไม่รู้สึกด้วยซ้ำว่าตัวเองยังมีชีวิตอยู่
ทว่าชายคนนี้เข้ามาเปลี่ยนแปลงทุกอย่าง
คิโยอากิหรี่ตา มองร่างเปลือยอันงดงามของเกร็นซึ่งลงจากเตียงไปแล้ว
เขาไม่อาจจินตนาการถึงชีวิตที่ปราศจากชายคนนี้ได้เลย
?ไม่เป็นไรหรอกน่า ถ้ากลายร่างเป็นหมาป่าทั้งที่ไม่ได้บาดเจ็บ ก็แปลว่านายรู้สึกว่าที่นี่ปลอดภัยไร้กังวลไม่ใช่เหรอ??
พอส่งยิ้มให้ขณะนอนเหยียดร่างอันผ่อนคลายบนเตียง เกร็นก็หลบตาอย่างเก้อเขิน
?มีแต่ลูกหมาป่าเท่านั้นแหละที่กลายร่างเป็นสัตว์ระหว่างนอนหลับ?
?ฮ่าฮ่า?
คิโยอากิกลั้นเสียงหัวเราะไว้ไม่อยู่
เกร็นช่างน่ารักเหลือเกิน เขามีความสุขจนอยากจะร้องไห้ ทุกอย่างช่างเปล่งประกายไปเสียหมด
เขาหลงระเริงเมื่อได้เกร็นมาครอบครอง ทว่าชีวิตจริงนั้นต่างจากนิทาน หลังจากแฮปปี้เอนดิ้งแล้วก็ใช่ว่าจะมีแต่ความสุขเสมอไป
+ + +
?กลับมาแล้ว?
เมื่อเปิดประตูเลื่อนออก คิโยอากิก็พบชายคนหนึ่งกำลังยืนกอดอก ก้มมองลงมาด้วยท่าทางอวดดี
แขนยาวๆ ของเสื้อมีฮู้ดถูกเลิกขึ้นมาจนถึงข้อศอก เผยให้เห็นท่อนแขนแกร่งที่มีเส้นเลือดปูดนูน หูหมาป่าสีดำบนหัวตั้งตรงแน่ว
?....กลับมาแล้วเหรอ?
น้ำเสียงของเกร็นอาจฟังดูเย็นชาจนเหมือนโกรธอยู่ แต่หางสีดำเงางามข้างหลังกลับกระดิกอย่างอารมณ์ดี
?ขอโทษที่กลับช้านะ จะทำข้าวเย็นให้เดี๋ยวนี้แหละ?
?....เอางั้นรึ?
?นายชอบเนื้ออบไม่ใช่เหรอ??
พอเอ่ยชื่อเมนูขณะล็อกกุญแจบ้าน เกร็นก็ครางฮือในลำคอเหมือนไม่ยินดียินร้าย ทว่าหางกลับสะบัดอย่างบ้าคลั่งขัดกับท่าทีอันเฉยชา
ฮึ้ย น่ารักชะมัด....!
เขาวางถุงกระดาษใส่วัตถุดิบไว้บนทางเดินขึ้นบ้าน เกร็นโน้มร่างสูงๆ ลงมาเพื่อคลอเคลียปลายจมูกเบาๆ คิโยอากิหลับตาลงโดยอัตโนมัติ
บรรยากาศหวานละมุนชวนจักจี้
?คิโยอากิ ขนนี่ไปที่ครัวนะ?
?....อือ ขอบคุณนะ เกร็น?
มือแกร่งคู่นั้นยกถุงกระดาษหนักๆ ขึ้นมา คิโยอากิถอดรองเท้าก่อนก้าวขึ้นโถงหน้าบ้านอันกว้างขวาง
เขาเข้ามาอาศัยในคฤหาสน์หลังนี้ตั้งแต่สามเดือนก่อนเพราะเป็นมรดกที่ได้รับมาจากปู่ ทางเดินของที่นี่ทอดยาวจนน่าตกใจ
คิโยอากิก้าวไปตามระเบียงซึ่งสะท้อนอยู่ใต้แสงของโคมไฟกระดาษ โดยมีเกร็นเดินนำหน้าพลางแกว่งหางอย่างอารมณ์ดี คงจะคาดหวังกับมื้อเย็นของวันนี้ไว้มาก
ย้อนกลับไปถึงช่วงที่พบกับเกร็นใหม่ๆ คิโยอากิอาศัยอยู่ในบ้านอีกหลัง ตอนนั้นเขากำลังมีปัญหาทางจิตใจเพราะพ่อแม่และสุนัขที่เลี้ยงไว้ถูกฆาตกรรม
เขาไม่อยากยอมรับความตายของคนในครอบครัว
เสมือนน็อตตัวหนึ่งในสมองหลุดหายไปจากความสูญเสียและความเดียวดาย แต่คนที่ช่วยคิโยอากิไว้ก็คือเกร็น
ดูจากหูและหางก็รู้ว่าเกร็นไม่ใช่สิ่งมีชีวิตบนโลกใบนี้ อีกฝ่ายหลุดมาจากโลกต่างมิติที่ชื่อซิลเวอร์เพราะอุบัติเหตุจากการใช้พลังเวท ดูเหมือนว่าที่โลกนู้นเกร็นกำลังทำสงครามเพื่อแก้แค้นให้กับคนสำคัญอยู่
ต่อให้คิโยอากิขอบคุณเท่าไรก็คงไม่เพียงพอ
เกร็นผู้เคยชินกับความรุนแรงช่วยขับไล่และจับตัวคนร้ายที่จ้องจะเอาชีวิตเขาต่อจากพ่อแม่
ทำให้เขาได้รู้จักปู่และได้รับมรดกมา คิโยอากิยืนหยัดได้อีกครั้งก็เพราะเกร็น
แต่เหนือสิ่งอื่นใด เกร็นช่วยเขาไว้จากความเปล่าเปลี่ยวที่กัดกินหัวใจ
ทุกคืนหลังกลับจากการทำงาน อีกฝ่ายจะมายืนคอยท่าที่หน้าประตูด้วยความดีอกดีใจ ยามที่รู้สึกเหงาก็เข้ามากอดโดยไม่ต้องร้องขอ ส่วนกลางคืนก็มอบความรักให้อย่างล้นเหลือ
เขาไม่ได้อยู่คนเดียวอีกต่อไปแล้ว
คิโยอากิมีความสุข
แล้วเกร็นล่ะ อยู่กับเขาตรงนี้แล้วมีความสุขจริงหรือเปล่า?
สวนของคฤหาสน์หลังนี้มีพื้นที่กว้างขวาง
ใหญ่กว่าสวนสาธารณะแบบบ้านๆ เสียอีก นอกจากบ่อปลาคาร์ฟแล้วยังมีโคมไฟหิน ต้นสนกิ่งงาม และซากุระประดับไว้อย่างมีศิลปะ รอบบ้านล้อมด้วยรั้วสูง หมดห่วงเรื่องถูกแอบมอง
หลังย้ายเข้ามาอยู่ในคฤหาสถ์หลังนี้ คิโยอากิก็นำราวตากผ้าออกมาตั้งทันทีแม้จะคิดว่ามันอยู่ผิดที่ผิดทางก็ตาม
ที่นี่มีเครื่องอบผ้า แต่ไม่มีอะไรดีไปกว่าการตากผ้าใต้แสงอาทิตย์อีกแล้ว
?....เกร็น??
คิโยอากิหิ้วตะกร้าผ้าที่เพิ่งซักเสร็จออกไปที่สวน ก่อนจะหยุดชะงักเมื่อเห็นร่างของคนรัก
เกร็นกำลังนั่งยองๆ อยู่ริมบ่อน้ำ
มือซ้ายเท้าคาง มืออีกข้างโปรยอาหารให้ปลาคาร์ฟด้วยท่าทีเบื่อหน่าย
ขณะที่ปลาคาร์ฟต่างรุมแย่งอาหารจนเกิดเสียงดังจ๋อมแจ๋ม หางของเกร็นกลับลู่ลงอย่างอ่อนแรง ไม่กระดิกแม้แต่นิดเดียว ความเหี่ยวเฉาสะท้อนอยู่บนแผ่นหลังกว้าง อย่างกับตาลุงวัยเกษียณที่ว่างจนไม่รู้จะทำอะไร
หลังโปรยอาหารให้ปลาคาร์ฟเสร็จ เกร็นก็ลุกยืนขึ้น ยื่นมือข้างหนึ่งซึ่งมีอาหารเหลืออยู่ไม่กี่เม็ดออกไป ทันใดนั้นก็มีเสียงปีกกระพือพึบพั่บ พร้อมร่างของนกแก้วสองตัวที่บินลงมาจากแนวต้นไม้ข้างๆ
?โอ๊ะ!??
ตัวที่เล็กกว่าบินมาเกาะตรงปลายนิ้ว ส่วนตัวที่ใหญ่กว่าบินมาเกาะตรงข้อมือแล้วเริ่มจิกกินอาหารปลาคาร์ฟ ท่าเอียงคอครุ่นคิดของพวกมันดูเหมือนนักวิจารณ์อาหารมือโปรไม่มีผิด
?ให้นกแก้วกินอาหารปลาจะดีเหรอ??
เกร็นยักไหล่
?เจ้าตัวบอกเองว่าอยากลอง....แต่ดูเหมือนจะไม่อร่อยเท่าไร?
?หือ จริงสิ เกร็นฟังภาษาสัตว์ออกนี่นา แล้วเจ้านกแก้วมาทำอะไรที่นี่??
คฤหาสน์หลังนี้ตั้งอยู่ในย่านผู้มีอันจะกินของเมืองหลวง ไม่ใช่ป่าฝนเขตร้อน
?รู้สึกจะหนีออกมาจากกรง?
?อ๊ะ ว่าแล้วเชียว ไม่คิดจะกลับบ้านเหรอ? ฉันว่าเจ้าของต้องตามหาอยู่แน่ๆ?
เจ้านกแก้วสีขาวปลอดร้องดังแควก
?มันบอกว่าอยากยืดเส้นยืดสายอีกสักพัก พอใจแล้วจะกลับ?
?รู้ทางกลับบ้านเหรอ??
?ไม่รู้ แต่คิโยอากิคงจะช่วยทำอะไรสักอย่างได้ใช่ไหม??
?....อา....?
คิโยอากิทอดสายตา
พวกสัตว์ทั้งหลายชอบคิดว่ามนุษย์สามารถทำได้ทุกอย่าง
?เห็นบอกว่าอยากอยู่ที่สวนนี้อีกสักพัก ได้หรือเปล่า??
เจ้านกแก้วปีกสีแดงสดซึ่งตัวใหญ่กว่าสีขาวเท่าหนึ่งจ้องหน้าคิโยอากิเงียบๆ คล้ายกับรอคำอนุญาตจากเขา
ไม่สิ นกแก้วตัวนี้กำลังรออยู่จริงๆ
?ขอแค่ระวังอย่าทำผ้าที่ตากไว้สกปรกก็พอ เดี๋ยวเอาของกินมาให้ดีไหม? อย่างพวกขนมปังหรือลูกพลัม?
พอเกร็นกระซิบอะไรบางอย่าง นกแก้วสองตัวก็ร่อนลงมาที่พื้น ก้มมองปลาคาร์ฟในบ่อแล้วร้องโต้ตอบกันดังแควกๆ
?ถ้าเป็นพวกผลไม้ก็จะขอบคุณมาก เจ้าพวกนี้ชอบของหวานๆ?
หลังล้างมือเสร็จเกร็นก็ถลกแขนเสื้อแล้วแย่งตะกร้าผ้าในมือคิโยอากิไป ก่อนจะขนมาวางไว้ใต้ราวตากผ้า
?ขอบใจ?
จากนั้นรอให้เขาใช้ผ้าขี้ริ้วเช็ดราวเสร็จก่อนค่อยหยิบผ้าปูที่นอนจากตะกร้าขึ้นมาตากเงียบๆ เกร็นจับปลายผ้าสองข้างให้เท่ากันแล้วสะบัดไล่รอยยับจนเกิดเสียงดังพึ่บน่าฟัง
ดูไม่ค่อยเข้ากันเท่าไรแฮะ....
เกร็นตัวสูงใหญ่
กล้ามเนื้อใต้เสื้อเชิ้ตบางๆ ชื้นเหงื่อล่ำสันเสียจนคิโยอาจิไม่อาจเทียบ เพราะเป็นร่างกายที่บ่มเพาะขึ้นมาเพื่อการต่อสู้
ชายผู้เคยรบราฆ่าฟันอยู่ในโลกอันแสนโหดร้ายกำลังช่วยเขาตากผ้าด้วยสีหน้าจริงจัง บางครั้งก็ถามขึ้นมาว่าทำแบบนี้ถูกหรือเปล่า มือคู่นั้นขยับอย่างเก้ๆ กังๆ เพราะเกรงว่าจะกะแรงผิดแล้วเผลอทำขาด
อยู่ๆ ความอึดอัดก็โถมทับลงมา คิโยอากิแหงนมองชายตรงหน้าผู้ง่วนอยู่กับการตากผ้า
ความจริงเกร็นควรจะกลับไปที่ซิลเวอร์
คิโยอากิยังจำได้แม่นว่าอีกฝ่ายเคยประกาศจะกลับไปล้างแค้นให้คนสำคัญโดยเร็วที่สุด
แต่เป็นเพราะเขาดันไปหลงรักเกร็น....และเผลอเชิญชวนโดยไม่รู้ตัวจนกลายเป็นคู่ชีวิตของกันและกัน....เกร็นจึงล้มเลิกความคิดที่จะกลับไป
นี่เขาทำให้นักรับต่างมิติต้องทิ้งบ้านเกิดเมืองนอนมาเพื่อตากผ้าเนี่ยนะ?
?....นี่ เดี๋ยวหลังจากนี้ออกไปซื้อของกันไหม??
?ได้รึ??
เนื่องจากเกร็นยังไม่รู้จักโลกนี้ดีนัก ซ้ำยังมีหูและหาง จึงปล่อยให้ไปไหนคนเดียวไม่ได้ แม้เจ้าตัวจะไม่เคยบ่นสักคำ แต่ก็คงเบื่อชีวิตที่ถูกกักอยู่ในคฤหาสน์เหมือนกัน หูที่ตั้งขึ้นมาอย่างเริงร่ายิ่งทำให้คิโยอากิรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่
?ก็ออกไปไหนด้วยกันได้แค่สุดสัปดาห์นี่นา นานๆ ทีลองไปเดินเอาท์เล็ทมอลล์ที่อยู่ไกลๆ บ้างดีไหม เสร็จแล้วจะได้แวะไปยืดแข้งยืดขาที่ทะเลด้วย??
?ทะเล??
หูสีดำกระดิกหนึ่งที
?คิโยอากิ ทะเลคืออะไร? ข้าสงสัยมาตลอดเพราะเคยเห็นในทีวี มันต่างจากทะเลสาบหรือ??
คำถามเอาจริงเอาจังของอีกฝ่ายทำให้เขาเผลอยิ้มที่มุมปาก
?หือ? ที่ซิลเวอร์ไม่มีทะเลเหรอ? ไม่เหมือนทะเลสาบหรอก กว้างกว่าเยอะ แล้วก็เค็มด้วย?
?เค็ม? ทำไมถึงเค็ม??
ถึงจะถามว่าทำไมก็ตอบไม่ได้หรอก
คิโยอากิแบกตะกร้าเปล่าขึ้นบ่าแล้วจับมือเกร็น
?เอาน่ะ สิบปากว่าไม่เท่าตาเห็น ไปกันเถอะ เกร็น?
สายลมพัดมาหนึ่งระลอกจนผ้าสีขาวพลิ้วสะบัด
คิโยอากิมุ่งหน้าไปยังห้องนอนเพื่อเปลี่ยนชุดให้เกร็นก่อนเป็นอันดับแรก
จะปล่อยให้มีคนเห็นหูหรือหางไม่ได้
เมื่อเข้าไปในห้องก็จะพบเตียงนอนตั้งอยู่ตรงกลาง เห็นแล้วรู้สึกจักจี้อย่างบอกไม่ถูก
เตียงนี้เพิ่งมาส่งเมื่อเดือนก่อน เพราะสั่งทำเป็นพิเศษให้รับกับส่วนสูงของเกร็น นอกจากความยาวแล้วยังเพิ่มความกว้างให้ชายสองคนนอนสามารถนอนได้เต็มที่ แถมยังหลับสบายอีกด้วย
ราคานั้นค่อนข้างแพง แต่ไม่ใช่จำนวนที่มากมายนักสำหรับคิโยอากิผู้ได้รับมรดกจากปู่
นอกจากประตูซึ่งเชื่อมกับระเบียงทางเดินที่เดินเข้ามาเมื่อกี้ ในห้องยังมีอีกสองบาน
บานหนึ่งเป็นห้องแต่งตัว เมื่อเปิดออกแสงไฟนวลตาจะส่องสว่างให้เห็นภายในห้องเล็กๆ ที่มีราวแขวนเสื้อและชั้นวางของขนาบสองฝั่ง ส่วนประตูอีกบานคือห้องอาบน้ำสำหรับห้องนี้โดยเฉพาะ
ราวและชั้นวางของฝั่งขวาเป็นของคิโยอากิ ส่วนฝั่งซ้ายเป็นของเกร็น แต่ทั้งสองฝั่งก็ดูโหรงเหรงเพราะมีเสื้อผ้าไม่มากโดยเฉพาะของเกร็นที่มีแขวนอยู่ไม่กี่ตัว
คิโยอากิเลือกชุดจากฝั่งของเกร็นออกมาอย่างรวดเร็ว
ได้แก่เสื้อสีขาวที่ฮู้ดค่อนข้างใหญ่ กางเกงยีนทรงหลวม และเชิ้ตลายสกอตเชยๆ ตัวหนึ่ง
?จะไปซื้อของกินหรือ??
เกร็นถอดเสื้อเชิ้ตที่สวมอยู่ออก
คิโยอากิถึงกับเคลิ้มไปชั่วขณะเมื่อเห็นร่างกายที่มีมัดกล้ามเรียงตัวสวยงาม เขารีบเสมองไปทางอื่น
?อืม แล้วก็ซื้อชุดให้เกร็นด้วยดีกว่า?
?....ขอโทษที่ต้องรบกวนอยู่เรื่อย?
คิโยอากิเลิกคิ้ว
ที่โลกนี้เกร็นไม่ได้ทำงาน เขาจึงเป็นคนออกค่าอาหารและเครื่องนุ่งห่มให้ทั้งหมด
แค่คิดว่าประโยคเมื่อกี้หมายถึงเรื่องดังกล่าวก็รู้สึกกระสับกระส่ายขึ้นมา
?อะไรเล่า นายไม่กลับซิลเวอร์เพราะฉันไม่ใช่เหรอ? งั้นก็เป็นธรรมดาที่ฉันจะต้องดูแลนาย อย่าพูดว่าขอโทษสิ ฉันไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงินสักหน่อย?
?....อือ?
เสื้อเชิ้ตชื้นเหงื่อถูกหย่อนลงตะกร้าที่วางอยู่หน้าทางเข้าห้องแต่งตัว
ใช่แล้ว ชายคนนี้ยอมอยู่ที่นี่เพื่อเขา แต่เขากลับทำให้อีกฝ่ายต้องใช้ชีวิตเยี่ยงแมงดา ไร้บทบาทหน้าที่และไม่มีอิสระที่จะออกไปไหนมาไหน
?คิโยอากิ??
เกร็นบิดแขนสอดศีรษะเข้าไปในฮู้ดตัวใหม่ ก่อนร้องเรียกอย่างข้องใจขณะดึงชายเสื้อลง
หมาป่าอย่างเกร็นมีประสาทสัมผัสดีเยี่ยม แค่ดูจากการกระทำเล็กๆ น้อยๆ หรือสายตาก็รู้แล้วว่าคิโยอากิกำลังหวั่นไหว
แต่เกร็นไม่คิดจะคาดคั้นออกมา หากไม่มั่นใจว่าจำเป็นต้องทำอย่างนั้นจริงๆ
ชายคนนี้ใจกว้างพอที่จะให้อิสระแก่คนรัก และพื้นที่ข้างกายเขา....ก็ทำให้รู้สึกดีจนน่ากลัว
?....ไม่มีอะไรหรอก?
คิโยอากิเขย่งตัวจูบ สัมผัสอ่อนนุ่มและไออุ่นจากร่างกายช่วยคลายความว้าวุ่นในจิตใจลงเล็กน้อย
ขณะรับรสสัมผัสของริมฝีปากที่อีกฝ่ายแนบลงมาบนขมับเป็นการตอบแทน เขาก็ผูกเสื้อเชิ้ตลายสกอตไว้ที่เอวของเกร็นเพื่อซ่อนหาง
?เอ้า เสร็จแล้ว ไปกันเถอะ เกร็น?
ว่าแล้วก็ตบสะโพกเบาๆ ก่อนชวนไปที่โรงรถ
ภายในนั้นมีรถวากอนจอดอยู่คันเดียวทั้งที่มีพื้นที่เหลือเฟือสำหรับสามคัน เขาซื้อมันมาตอนย้ายมาอยู่ที่คฤหาสน์หลังนี้ แต่ใช้งานไปแทบจะนับครั้งได้
รถนอกราคาแพงคันนี้คิโยอากิเลือกมาเพื่อให้พอดีกับรูปร่างใหญ่โตของเกร็น เบาะของมันนั่งสบายสุดแล้วในบรรดารถทั้งหมดที่หามาได้
เมื่อปลดล็อกประตู เกร็นก็ขึ้นไปนั่งบนเบาะข้างคนขับทันทีโดยไม่รอช้า แต่คงยังไม่ชินเท่าไร เพราะหลังจากรถออกตัวแล้ว หูหมาป่าที่ซ่อนอยู่ใต้ฮู้ดเพื่อเลี่ยงสายตาคนจะกระดิกอย่างไม่เป็นสุข
รู้ตัวอีกทีผืนฟ้าสีครามก็เริ่มมีกลุ่มเมฆขนาดยักษ์ปรากฏให้เห็น สีฟ้าซึ่งตัดกับสีขาวนั้นดูเจิดจ้าเสียจนแสบตา
จังหวะที่คิดว่าจะเปิดเพลงฟัง เกร็นก็หันหน้ามาหาเขา
?คิโยอากิ นี่ใช่เดทหรือเปล่า??
?เอ๋....??
อีกฝ่ายทำสีหน้าจริงจัง
ความรู้ของเกร็นที่ได้จากการดูทีวีระหว่างคิโยอากิไปทำงานอาจมีบางอย่างคลาดเคลื่อนไปบ้าง
เจ้าตัวก็รู้ดีจึงเพียรถามคิโยอากิทุกอย่าง เมื่อกี้คงนึกสงสัยขึ้นมาจริงๆ ถึงได้ถามเขา
เดทรึ....
?ออกไปข้างนอกกันสองคน นั่นสินะ เดทจริงๆ ด้วย?
คิโยอากิรู้สึกหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาเมื่อตระหนักได้
มานึกดูดีๆ เขายังไม่เคยไปเดทที่สมเป็นเดทกับเกร็นเลยสักครั้ง
?งั้นรึ เดทสินะ?
เกร็นผงกหัวหนึ่งที คิโยอากิลอบมองใบหน้าด้านข้างนั้น
?เดทครั้งแรก มีอะไรอยากขอเป็นพิเศษไหม??
หมายถึงของที่อยากกิน สถานที่ที่อยากไป หรือเรื่องที่อยากทำ แต่เกร็นกลับส่ายหน้าอย่างหนักแน่น
?ไม่มีหรอก ขอแค่คิโยอากิอยู่ด้วยก็พอแล้ว จะไปทะเลไม่ใช่หรือ??
?อือ?
คิโยอากิรีบเบนสายตาออกจากริมฝีปากที่อมยิ้มนิดๆ ของเกร็น
หวา....ใจเต้นผิดจังหวะเลย....
ทีแรกกะจะหาอาหารทั่วไปกินในมอลล์ แต่ตอนนี้เขาตั้งปณิธานแล้วว่าจะพาเกร็นไปกินมื้อเที่ยงสุดหรูที่มีเนื้อของโปรดแบบจุใจ
เสื้อผ้าก็จะซื้อให้หลายๆ ชุดเลย ถ้าไม่มีไซส์ค่อยสั่งตัดก็ได้ไม่มีปัญหา
พอใกล้ถึงมอลล์ คิโยอากิก็ให้เกร็นสวมหมวกแก๊ปใต้ฮู้ดที่คลุมไว้หลวมๆ เผื่อไว้อีกชั้น เขาจัดหมวกให้เผยอขึ้นนิดหน่อย เพราะกลัวว่าหูจะโดนกดทับจนเจ็บ อาจจะดูแปลกไปหน่อย แต่มีฮู้ดบังอยู่จึงไม่สะดุดตา
คนสวมฮู้ดทับหมวกแก๊ปแบบนี้ เคยเห็นแต่ในหนังฝรั่งไม่ก็ PV คงเพราะเกร็นมีใบหน้าแบบชาวต่างชาติอย่างเห็นได้ชัดจึงแต่งออกมาแล้วเท่ดี
?นี่สินะที่เขาเรียกว่าคนหล่อทำอะไรก็ดูดีไปหมด....ขี้โกงชะมัด....?
?พูดอะไรน่ะ คิโยอากิ?
เขาจอดวากอนไว้ที่มุมหนึ่งของลานจอดรถขนาดใหญ่แล้วลงมาด้วยความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ ก่อนจะหยีตาทันทีเพราะเจอแดดจ้า
เกร็นลงจากรถแล้วมองไปรอบๆ ด้วยความสนอกสนใจ ปีกหมวกแก๊ปทำให้เกิดเงาเข้มพาดผ่านใบหน้า
พวกเขาเดินเข้ามอลล์ หาข้าวเที่ยงกินก่อนแล้วจึงเดินดูเสื้อผ้า แต่ซื้อไปได้ไม่กี่ตัวคิโยอากิก็ต้องหยุดชอปปิ้ง
เพื่อเกร็น
รู้อยู่แล้วว่าหมอนี่ดูสะดุดตา แต่ไม่คิดว่าจะถึงขนาดนี้
?ผู้ชายคนนั้นตัวใหญ่เป็นบ้า?
?โห แอบน่ากลัวนะ แต่เท่ชะมัด?
ไม่ต้องเงี่ยหูฟังก็ได้ยินเสียงซุบซิบไร้มารยาทลอยมา
นอกจากจะสูงโดดแล้ว เกร็นยังดูสมชายน่าเกรงขาม เพราะเหตุนี้เองไม่ว่าจะไปที่ไหนจึงกลายเป็นจุดรวมสายตาเสมอ
คิโยอากิรู้สึกภาคภูมิใจและกังวลขึ้นมาในคราวเดียวกัน
ทำไมเกร็นถึงเลือกเขาเป็นคู่ชีวิตกันนะ....?
แม้เจ้าตัวจะบอกว่ารัก แต่เมื่อลองคิดดูดีๆ ก็รู้สึกว่าตนกับเกร็นช่างไม่เหมาะสมกันจนน่าขำ
ไม่เอาน่า นี่ไม่ใช่เวลามาน้อยอกน้อยใจสักหน่อย ต้องรีบไปจากที่นี่ก่อน
เกร็นมีสัญชาตญาณของสัตว์ป่าจึงไวต่อสายตาผู้คน ถึงจะมองอย่างเดียวไม่มีใครเข้ามาทักก็คงไม่สบายใจอยู่ดี คิโยอากิตัวเกร็งขึ้นมาทันทีเมื่ออีกฝ่ายค่อยๆ เขยิบเข้ามาเกี่ยวปลายนิ้ว
?....จะบอกอะไรให้ ที่โลกนี้ผู้ชายสองคนไม่เดินจูงมือกันหรอกนะ ไม่งั้นจะถูกมองว่าแปลก?
?ปล่อยดีกว่าหรือ??
ฝูงชนที่ลอบมองพวกเขาอยู่จนถึงเมื่อกี้จ้องมายังมือที่เกาะกุมกัน แม้จะรู้สึกเคอะเขิน แต่คิโยอากิกลับยิ่งกระชับมือแน่นเมื่อเห็นเกร็นทำท่าจะปล่อย
?ตอนนี้ไม่เป็นไรหรอก....ก็มาเดทกันนี่นา?
ใช่แล้ว พวกเขาเป็นคนรักกัน เรื่องแค่นี้ย่อมทำได้อยู่แล้ว ถึงอย่างไรก็คงไม่เจอคนรู้จักที่นี่หรอก
ยิ่งกว่านั้นเขาไม่อยากปล่อยมือที่เกร็นอุตส่าห์เป็นฝ่ายกอบกุมก่อน
เมื่อกลับมาถึงลานจอดรถ พวกเขาก็ยัดของที่ซื้อมาเข้าท้ายรถแล้วมุ่งหน้าสู่ถนนเลียบชายฝั่ง
ระหว่างนั้นแทบไม่มีบทสนทนาใดๆ เดิมทีเกร็นเป็นคนพูดน้อยอยู่แล้ว จึงไม่มีเรื่องให้คุยเป็นพิเศษ
คิโยอากินึกถึงสัมผัสของมือที่กอบกุมอยู่จนถึงเมื่อกี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าท่ามกลางความเงียบที่ชวนให้สบายใจ
มือของ....เกร็น
คิโยอากิไม่ใช่คนมือเล็ก แต่มือของเกร็นก็ขรุขระและใหญ่กว่าเขาเป็นเท่าตัว ซ้ำยังอบอุ่นอยู่เสมอ ทุกครั้งที่สัมผัสกัน เขาจะรู้สึกเหมือนอีกฝ่ายแบ่งปันความอบอุ่นให้
คิโยอากิจอดรถไว้ที่ลานกว้างหน้าร้านสะดวกซื้อก่อนลงจากรถ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หลังจากลงเอยกับเกร็น นักรบเผ่าหมาป่าผู้มาจากต่างมิติ คิโยอากิก็รักชายขี้หึงขนนุ่มฟูคนนี้สุดหัวใจ ดังนั้นเขาจึงกังวลที่อีกฝ่ายต้องมามีชีวิตที่สุขสงบเกินไปเพียงเพราะเลือกเขาเป็นคู่ครอง และตอนนั้นเอง ราชาของเผ่าหมาป่าก็เดินทางมาหาเกร็น แถมยังพ่วงนักฆ่าที่หมายจะเอาชีวิตตนเองมาด้วย ผลจากการปะทะกันทำให้เกร็นพลัดกระเด็นกลับไปยังโลกต่างมิติเพียงคนเดียว พนักงานกินเงินเดือนผู้ไร้พลังอย่างคิโยอากิจึงต้องเดินทางไปยังโลกอันโหดร้ายที่อยู่กลางไฟสงครามของเหล่ามนุษย์ครึ่งสัตว์เพื่อช่วยเหลือเกร็น
