เจ้าชายไอยมานทรงเสด็จไปชายแดนเป็นเวลาหกเดือน...ก็เสร็จสิ้นพระราชภารกิจเสด็จกลับมา...
นาดาฟาตินแปลกใจเป็นอย่างยิ่งเมื่อเห็นเจ้าชายอะซัคนูมาตามมาส่งถึงที่ประทับก่อนจะเสด็จกลับวัง...
ถึงแม้หล่อนจะดำรงตำแหน่งพระชายามานานแล้ว...แต่นาดาฟาตินก็ทำใจกับการถูกเรียกว่า ?พระชายา? และการใช้ราชาศัพท์กับหล่อนของไลมูนและเอลิยาไม่ได้สักที...
?ขอทีเถอะ...พูดกันธรรมดาเถอะนะถ้ารักกัน...?
หล่อนกล่าวกับทุกคนให้เป็นที่รู้กัน...จนต้องยอมทำตามที่หล่อนขอ...
หญิงสาวมองพระสวามีรูปงามที่คราวนี้กลับมาโดยมีพระพักตร์รกไปด้วยพระมัสสุเต็มไปหมด ราวกับไม่ได้เจอมีดโกนมาเป็นปี...
หล่อนมองพระองค์ แล้วพระองค์ก็ทอดพระเนตรมองหล่อนเมื่อเดินเคียงกันกลับเข้าไปภายในที่ประทับ...
?เมื่อกี้เจ้าชายอะซัคใช่ไหมเพคะ...? หล่อนถามพระองค์เมื่อนึกขึ้นมาได้
?ใช่...แปลกใจใช่ไหม?
?เพคะ...หม่อมฉันยังกลัวพระองค์อยู่...?
?เขากำลังจะไปเรียนต่อ อีกไม่นานนี่แหละ...พูดกันแล้ว...?
ประโยคนี้ทำให้นาดาฟาตินแปลกใจเข้าไปอีก
?จะไปเรียนที่ไหนคะ?
?อเมริกา...?
คราวนี้หล่อนหยุดกึก เงยหน้าขึ้นมองพระสวามีทันที
?อย่าบอกว่าเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกับไอชานะเพคะ...?
?เผอิญใช่...?
ทรงตอบแล้วมองหล่อนอย่างขำๆ เมื่อเห็นปฏิกิริยาของหล่อน
?งั้น...หม่อมฉันจะให้ไอชาย้ายมหาวิทยาลัย...?
?ไม่เอาน่านาดาฟาติน...ทำใจหน่อยสิ...?
?หม่อมฉันไม่ไว้ใจ...?
?อะซัคดีขึ้นมากแล้ว ถึงแม้จะยังดีไม่หมด แต่ก็มีเหตุผลขึ้น...เข้าใจเรามากขึ้น...?
ทรงพยายามอธิบาย แต่นาดาฟาตินไม่ฟัง...หล่อนมองพระองค์ตาเขียวแล้วสะบัดหน้าเดินหนี
ทั้งคู่ต่างเดินตรงขึ้นไปบนที่ประทับชั้นบนโดยไม่ใช้ลิฟต์...ทรงโปรดที่จะเสด็จผ่านขึ้นไปบนบันไดโค้งอันกว้างขวาง ปูพรมไว้ตลอดทุกขั้นแห่งนั้นด้วยกัน...
หล่อนไม่ได้ตอบ...เมื่อเสด็จไปถึงห้องที่ประทับ...ไลมูนอุ้มพระโอรสออกมารอรับอยู่แล้ว
พอเจ้าชายทรงเอื้อมพระหัตถ์ไปรับพระโอรส หล่อนก็ปัดพระหัตถ์ไปเสีย...แล้วรับลูกมาอุ้มไว้เอง แล้วพาเดินเข้าห้อง...
ไลมูนมองตามเงียบๆ ปล่อยให้องครักษ์ที่ตามมาติดๆ จัดการปิดพระทวารบานนั้นเอง...แล้วการีม...เอลิยาก็ตามมาไล่ๆ กัน...
ทั้งคู่มาหยุดยืนตรงหน้าไลมูน และมองหน้ากันเหมือนไม่เคยเห็น
?เมื่อกี้ข้าว่าข้าเห็นเจ้าชายอะซัค...? เอลิยาพูดเป็นเชิงถามการีม
องครักษ์ส่วนพระองค์มองหล่อนแล้วถอนใจ
?ก็ใช่...? เขาตอบ...
?ไม่น่าเป็นไปได้...? เอลิยาว่า
?ก็เป็นไปแล้ว...ตอนนี้ยอมถวายตัวเป็นลูกศิษย์เจ้าชายแล้ว...?
?หือ!? ไม่น่าเชื่อ...!??
คำอุทานนี้ไม่ใช่แค่เอลิยาคนเดียว แต่เป็นเสียงไลมูนด้วย
?ทรงทำยังไง...?
เอลิยาถามต่อขณะที่ไลมูนนิ่งฟัง
?ก็หลายอย่าง...เมื่อไปที่โน่น ทรงสอนวิชาทหาร...จิตวิทยา...การปกครอง การบริหาร และอีกเยอะแยะ...แต่ที่สำคัญที่สุดคือวิชาศีลธรรม คุณธรรม...จริยธรรมของมนุษย์...?
?แล้วเจ้าชายทรงฟัง!??
?ก็ไม่ทรงปฏิเสธ...ทรงเดินฟัง...นั่งฟัง...ทรงม้าฟัง...ทรงใช้เวลาอยู่ด้วยกันเกือบทั้งวัน ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนไม่เคยเข้าใกล้กันเลย ก็นับว่าไปครั้งนี้ดีกว่าไม่ไป?
การีมสรุปและมองอีกฝ่าย...แต่เอลิยายังมีสีหน้าและแววตาไม่ไว้ใจอยู่ดี
?ท่านแน่ใจหรือการีม!??
คำถามนี้ไม่ได้มาจากเอลิยาคนเดียว สายตาของไลมูนที่มองมาก็เป็นเช่นเดียวกัน
?ข้าไม่แน่ใจอยู่อย่างหนึ่ง...?
การีมตอบออกมาในที่สุด
?ว่าไง...? ทั้งสองสาว...แม้จะต่างวัยถามออกมาพร้อมกัน
?ข้าจะเฝ้าพระองค์ตามหน้าที่ทุกฝีก้าว...อย่างเดิม...?
การีมพูดจบก็มองทั้งคู่...ทำให้เอลิยาถอนใจ และถอยห่างไปเช่นเดียวกับไลมูนโดยไม่ถามอะไรเขาอีก
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
พอบานพระทวารปิดลง...เจ้าชายไอยมานก็ทรงหันมากอดทั้งพระชายาและพระโอรสไว้แน่น...ทรงจูบพระโอรส แล้วก็หันมาจูบพระชายาอย่างดูดดื่ม ทำเอานาดาฟาตินถึงกับเซถ้าไม่ทรงโอบเอาไว้แน่นทั้งแม่และลูก
?ไม่โกรธแล้วนะ...ไม่โกรธแล้วใช่ไหม?
ทรงถามแล้วมองตาหล่อน...นาดาฟาตินหลบพระเนตรแล้วถอนใจ
?หม่อมฉันไม่อยากให้ไอชาอยู่ใกล้คนใจร้าย?
หล่อนบอกออกมาแล้วเดินตามพระองค์เข้าไปยังที่ประทับด้านใน...ทรงประทับนั่งลงกอดพระโอรสและหล่อนเอาไว้...
?เราจะลองอภัยให้เขาอีกครั้ง...ครั้งสุดท้าย...?
ทรงตอบหล่อน...และมองหญิงสาวด้วยความคิดถึง...หกเดือนที่จากกันนานเหลือเกินสำหรับพระองค์
ทรงนึกถึงวันที่เจ้าชายอะซัคนูมาเหงา แล้วชวนพระองค์ออกไปเที่ยวตามประสาผู้ชายด้วยกันโดยไม่ให้ใครรู้...ทรงแปลกใจที่เจ้าชายอะซัคนูมารู้เรื่องแบบนี้ทั้งๆ ที่ยังทรงอายุน้อย...และคำตอบที่ได้ก็ทำเอาทรงอึ้ง เมื่อเจ้าชายสารภาพว่าทรงแอบเข้าไปในฮาเร็มของพระบิดามาเป็นปีแล้ว...และนี่เองคือประตูบานแรกที่เปิดให้เจ้าชายอะซัคนูมาเดินเข้ามาหาพระองค์...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ไลมูนปล่อยพระโอรสให้อยู่กับพระบิดามารดานานหลายชั่วโมงทีเดียวกว่าพระชายาจะเรียกตัวหล่อนไปรับพระโอรสออกมา...
เมื่อส่งพระโอรสให้ไลมูนไปแล้ว เจ้าชายก็จูงหล่อนเข้าไปในห้องสรงด้วยกัน...แล้วทรงเริ่มโกนพระมัสสุที่ปล่อยให้เกาะอยู่กับพระพักตร์มาตลอดหกเดือน...
นาดาฟาตินยืนมองพระองค์อยู่เงียบๆ จนทรงจัดการกับพระมัสสุยาวๆ นั้นจนหมดไปจากพระพักตร์แล้วหันมาทอดพระเนตรหล่อน...
ทรงจับเอวกลมของหญิงสาวยกขึ้นวางลงบนอ่างสรงพระพักตร์ที่ใช้โกนพระมัสสุนั่นเอง แล้วขยับพระวรกายสูงแข็งแรงเข้าไปหาหล่อน...
เพียงแค่สบพระเนตร...นาดาฟาตินก็รู้ว่าทรงต้องการอะไร เมื่อต้องห่างกันค่อนข้างนานเช่นนั้น
?อย่าบอกนะเพคะว่าทรงเก็บพระองค์ไว้รอหม่อมฉันตั้งหกเดือน...?
หล่อนดักคอเมื่อทรงขยับพระวรกายแทรกเข้าไประหว่างเข่าของหล่อน...เวลานั้นกระโปรงยาวกรอมเท้าหลวมๆ ของนาดาฟาตินถูกจับร่นขึ้นไปถึงไหนต่อไหน...อวดปลีขาเรียวงามกลมกลึงให้ทรงได้เห็น...ได้ลูบไล้ต้นขาของหล่อนอย่างสนิทเสน่หา
?ก็ออกไปกับอะซัคน่ะ...เขาไม่อยากไปกับคนอื่นเลยมาชวนเรา...?
?สาวๆ แถวนั้นเป็นอย่างไรบ้างเพคะ?
หล่อนถามเมื่อทรงก้มลงมาหาหล่อน...
?สวย...แต่ไม่เท่าเจ้าเลย...?
เจ้าชายทรงตรัสตอบแล้วปิดปากหล่อนไว้แนบสนิท ไม่เปิดโอกาสให้ถามอีกต่อไป
พระองค์ไม่ได้โกหกพระชายาเลยสักนิด...ผู้หญิงแถวนั้นมากมายแต่ไม่มีใครทำให้พระองค์ทรงมีความรู้สึกเหมือนหล่อน...
ผู้หญิงเหล่านั้นให้ความสบายกับพระวรกาย...ผ่อนคลายความเคร่งเครียดได้ชั่วมื้อชั่วยาม...แล้วก็ทรงเกิดปัญหาแบบเดิมจึงไม่เสด็จออกไปกับเจ้าชายอะซัคนูมาอีก ปล่อยให้การีมไปแทน...
ทรงหอบความคิดถึงและความปรารถนาที่ทรงมีกลับมาหาหล่อน...หลังจากทรงฝันถึงหล่อนเกือบทุกคืน...จนกระทั่งถึงวันนี้...
กระโปรงตัวสวยหลุดออกไปจากตัวของนาดาฟาติน...แล้วพระองค์ก็เสด็จเข้าให้ความอบอุ่นแทน...กอดหล่อนไว้แนบพระวรกายแข็งแรงอย่างทะนุถนอมเมื่อพาหล่อนไปกับพระองค์อย่างพระทัยเย็น ซึมซับความสุขที่ได้จากเรือนกายอันหอมกรุ่นอบอุ่นของหล่อนไปให้ถึงพระทัย
นาดาฟาตินถอนใจยืดยาวเมื่อได้กลับมาอยู่ในอ้อมพระกรอบอุ่นนั้นอีกครั้ง...ได้รับพระองค์เข้ามาในกายของหล่อนแนบสนิท รู้สึกเหมือนได้ทุกอย่างที่หายไปเนิ่นนานกลับคืนมาอีกครั้ง...
หล่อนถอนใจยาวเมื่อกอดพระศอเอาไว้แน่น ขณะที่ทรงพึมพำเรียกชื่อหล่อนอยู่หลายครั้ง เหมือนจะบอกพระองค์เองว่าได้กลับมาหาหล่อนแล้ว...และจะไม่จากไปไกลนานๆ เช่นนี้อีก...
ข่าวการเดินทางไปศึกษาต่อของเจ้าชายอะซัคนูมาในมหาวิทยาลัยเดียวกับไอชาทำให้ฟาฮัชเกิดอาการไม่ชอบใจนัก...แต่จะทำยังไงได้เมื่อเป็นพระบัญชาของเจ้าชีวิตของเขา...เจ้าชายไอยมาน...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
แล้ววันหนึ่ง...ในงานเต้นรำของมหาวิทยาลัยในปีสุดท้าย...ไอชาก็ได้พบกับเจ้าชายอะซัคนูมาหลังจากที่ฟาฮัชพาหลบหลีกมาได้ตั้งนาน...
หล่อนมากับเพื่อนสาวชื่อแมรี่...ขณะที่เจ้าชายเสด็จมากับอาบู องครักษ์ที่ถูกส่งมาเรียนและคอยรับใช้พระองค์ไปด้วยพร้อมๆ กัน...
เจ้าชายอะซัคนูมามองตามไอชาไปอย่างพอพระทัย...แล้วถามอาบูว่า...
?เห็นผู้หญิงคนนั้นไหม...ข้าคิดว่าคงจะมาจากแถวๆ บ้านเรานะ?
อาบูมองตามไอชา ก่อนจะมองเลยไปเห็นร่างสูงอีกร่างหนึ่งที่ตามมาอยู่เบื้องหลังแล้วบอกพระองค์ว่า?
?หล่อนชื่อไอชากระหม่อม...เป็นน้องของพระชายานาดาฟาติน ในพระเชษฐาไอยมาน...?
?ฮึ!?...? ทรงทำเสียงสูงอย่างแปลกพระทัยที่พระองค์ไม่เคยได้รู้เรื่องเลยแม้แต่น้อย
?น้องสาวพระชายาของเจ้าพี่ไอยมานสวยขนาดนี้เชียวหรือ!??
?คนที่สวยกว่านี้คือพระชายานาดาฟาตินนะฝ่าบาท...ใครเห็นเข้าต้องเอามาร่ำลือทุกคน?
?ข้าเคยได้ยินอยู่เหมือนกัน แต่ไม่นึกว่าจะสวยได้ขนาดนี้...?
ทรงพูดขณะที่ทอดพระเนตรตามไอชาไปทุกฝีก้าว จนกระทั่งทรงเห็นร่างสูงที่ค่อนข้างคุ้นพระเนตร...
?ดูไอ้ผู้ชายที่ตามหลังมาสิอาบู...ข้าว่ามันคุ้นๆ อยู่นะ...?
?องครักษ์พระเชษฐาพ่ะย่ะค่ะ ถูกส่งมาดูแลคุณไอชาที่นี่?
?อืม...ข้านึกแล้ว...มันคุ้นๆ จริงๆ ไม่นึกเลยว่าไปๆ มาๆ จะมาเจอกันที่นี่ได้ โลกมันกลมจริงๆ อาบู...?
ทรงตรัสเสร็จแล้วเสด็จตรงไปยังไอชา...ตั้งพระทัยจะแนะนำพระองค์กับหล่อน และรู้จักกันอย่างเป็นทางการเสียที...
เจ้าชายอะซัคนูมาพาพระวรกายตรงเข้าไปหาหล่อน...ทรงชะงักนิดหนึ่งเมื่อเผชิญพระพักตร์กับฟาฮัชที่หันมาเห็นพระองค์เข้าพอดี แต่ทรงไม่สนพระทัย
อีกฝ่ายจำต้องก้มศีรษะลงทำความเคารพ แล้วปรายดวงตาคมมองตามพระปฤษฎางค์ไปเงียบๆ เมื่อทรงเสด็จตรงไปหาไอชาที่กำลังยืนมองการเต้นรำบนฟลอร์นั้นอย่างเพลิดเพลิน
?สวัสดีครับคุณผู้หญิง...กรุณาให้เกียรติกับผมสักเพลงได้ไหมครับ...?
ทรงทักทายหล่อน และขอเต้นรำ...
ไอชาหันมามองพระองค์อย่างสงสัยไม่คุ้นเคย...แต่ก็รู้ว่าน่าจะเป็นคนชาติเดียวกัน...ส่วนฟาฮัชนั้นเห็นตั้งแต่พระองค์ย่างพระบาทเข้ามาในงานแล้ว...
เขาพูดไม่ออกเมื่อไอชาวางมือของหล่อนลงบนฝ่ามือของบุรุษที่ยื่นออกมารับแล้วเดินเข้าไปในฟลอร์เต้นรำด้วยกัน...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หลังถูกเจ้าชายไอยมานส่งมาศึกษาต่อที่ต่างประเทศหลายปี ความสัมพันธ์ของไอชา น้องสาวของนาดาฟาตินกับองครักษ์หนุ่มก็ผลิงามขึ้น ฟาฮัชเองรู้ดีว่าความรู้สึกเขาไม่เหมือนเดิมจึงแทบไม่กล้าสบกับดวงตางดงามคู่นั้น ขณะที่ไอชาคิดว่าเขาเป็นของหล่อนและชอบที่จะจ้องมองนัยน์ตาคมคู่นั้นบ่อยๆ หากทว่าฐานันดรศักดิ์ที่ต่างชั้นทำให้องครักษ์หนุ่มมิอาจเอื้อม ความรักนี้จึงถูกปิดล็อกไว้ในใจของคนทั้งคู่ แต่แล้วมันก็เริ่มเผยให้เห็นเด่นชัดขึ้นทีละน้อยเมื่อหล่อนไปต้องพระทัยขององค์รัชทายาท และคราวนี้เขาจึงต้องเลือกว่าจะทำตามหน้าที่หรือความรู้สึกในหัวใจตัวเอง
