โดย โทโกะ ฟูจิทานิ
1
ฤดูกาลผันเปลี่ยน อีกไม่นานจะเข้าสู่ช่วงปิดเทอมฤดูร้อน
วันนี้วิทยาลัยโอรังก็ยังสงบสุขเหมือนเช่นเคย
ท่ามกลางบรรยากาศอุ่นสบาย ฮารุฮิกำลังมุ่งหน้าสู่ห้องดนตรีสามตามปกติ
ซึ่งนำไปสู่เลิฟ (?) ไลฟ์ ระยิบระยับ สว่างไสว พอเปิดประตูเข้าไป----
?????
?อ๊ะ ฮารุฮิ! ฟังนะ เคียวยะเขา....!!?
เปิดประตูเข้าไปปุ๊บก็ถูกชวนคุยปั๊บ ฮารุฮิตกใจตัวแข็งทื่อ
ทว่า เมื่อโฟกัสไปที่ทามากิเต็มตัว ขาก็ขยับอีกครั้งก่อนจะรู้ตัว
?ขอโทษค่ะ ฉันเข้าห้องผิด?
?เอ๊ะ? ห้องชมรมอยู่ที่นี่ถูกแล้ว....นี่??
?----วันนี้ฉันขอกลับก่อนนะคะ?
?เอ๋!? จู่ๆ เป็นอะไรไป....อ๊ะ! หรือว่าต่อต้าน? ต่อต้านใช่มั้ย? ฮารุฮิ มองตาป๊ะป๋าแล้วพูดใหม่ซิ!?
?ทำแบบนั้นมีหวังขำแตก คุยกันไม่รู้เรื่องพอดี?
เสียงที่พูดแทรกการโต้เถียงของทามากิกับฮารุฮิคือ เสียงของพี่น้องฮิตาจิอิงนั่นเอง
?ว่าไงนะ? หมายความว่าไงหา พวก....นาย!??
ทามากิเห็นฮันนี่กับโมริออกจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าตามทั้งคู่มาก็ยิ่งโวยวายหนักกว่าเดิม
?มีฉันคนเดียวแต่งตัวไม่เหมือนคนอื่น!??
ทามากิสวมชุดเสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงยีนขาสั้น ส่วนอีกสี่คนอยู่ในชุดสูทธรรมดาสีดำ สวมเสื้อตัวในต่างกันไป บ้างก็เสื้อแขนสามส่วน บ้างก็แจ็กเกตแขนสั้น ร้อยโซ่และพันผ้าคลุมไหล่ต่างกันไป อาจดูเตะตาถ้าเทียบกับชุดที่ใส่ประจำ ทว่าสำหรับคนที่แต่งคอสเพลย์จนชินเรียกว่ายังแต่งน้อยไปด้วยซ้ำ
?ค่อยยังชั่ว.... นึกว่าตัวเองต้องแต่งตัวเหมือนรุ่นพี่ทามากิซะแล้ว....?
ไม่งั้นไม่ไหว ฮารุฮิพึมพำ ฮิคารุกับคาโอรุระเบิดหัวเราะ
?ก๊ากฮ่าฮ่า! กังวลขนาดนั้นเลย??
?พวกเราคงไม่แต่งชุดแบบนั้นรับแขกแน่?
?กางเกงขาสั้นกับเสื้อกล้ามเนี่ย ไอเทมที่หัวหน้าใส่ขึ้นคนเดียวแหละ?
?ยังเพิ่มออปชั่นปริศนาอย่างผ้าคาดหัวกับโรลเลอร์สเกตนั่นอีก?
ทามากิพูดกับฝาแฝดที่กำลังสนุก นึกว่าจะเถียงกลับเรื่องที่ปฏิบัติต่อตนเอง แต่เขากลับสงสัย
?ปริศนายังไง เคยมีคนสวมโรลเลอร์สเกตร้องเพลงมาแล้วไม่ใช่เหรอ?
?....ใครล่ะ??
?ไอดอลไง?
?หา? คิดจะล้อเล่นก็หยุดไว้แค่ชุดนั้นดีกว่าม้าง??
?ฉันพูดจริงตลอด! ที่เลือกชุดไอดอลในครั้งนี้ เริ่มจากความคิดที่ว่ามีสิ่งที่ต้องเรียนรู้ในเรื่องจิตใจว่า ?ไอดอลไม่ได้สร้างเสร็จในวันเดียว? ผ่านการแต่งคอสเพลย์...?
ฮิคารุกับคาโอรุตบหู ไม่สนใจทามากิที่เล่าอย่างเร่าร้อน
?สงสัยจะหูฝาดแฮะ คาโอรุ วิธีการพูดแบบเมื่อกี้อย่างกับชุดของหัวหน้าเป็นชุดไอดอลงั้นแหละ?
?ความต้องการกับอาการเพ้อเจ้อของหัวหน้ารั่วไหลออกมามั้ง ฮิคารุ?
?ชุดของพวกเรายังพอเข้าใจ แต่ชุดนั่นเป็นไอดอลคงไม่ไหวมั้ง?
?ไม่ ชุดของฉันเป็นชุดไอดอลแท้ร้อยเปอร์เซ็นต์? เป็นรุ่นพี่กลุ่มไอดอลของชุดที่พวกนายใส่นั่นแหละ! ไหนๆ ก็พูดแล้ว ฉันชอบยุคเจ็ดสิบที่ขนานนามว่า ?ยุคทองชุดไอดอล? ที่เก่ากว่านี้อีก....นี่ ฮารุฮิตาลอยไปไหนอีกแล้วอะ!??
?ความชอบของรุ่นพี่จะเป็นยังไง ชาตินี้ฉันไม่มีวันสนหรอกค่ะ?
??????????...!??
นัยน์ตาของทามากิมีน้ำตาคลอเพราะถูกปฏิเสธการเล่าที่ดุเดือดอย่างชัดเจน
(...แย่ล่ะสิ สงสัยจะพูดตรงเกินไป)
ฮารุฮิถอนใจเฮือกใหญ่ เมื่อนึกถึงเวลาที่จะเสียไปกับการตามง้อ
เสียงฮันนี่ที่ยุ่งอยู่กับการกินเค้กดังซ้อนขึ้น
?วันนี้*เคียวจังมาช้าจังเลยเนอะ~?
?....เล่นคำ?
?แหม จริงด้วยแฮะ~?
หลายครั้งที่คิดจะโต้เถียงโมริแบบนั้น แต่ถ้าตบมุกพลาดมีหวังเจ็บตัวสาหัสแน่ ฮารุฮิกับฝาแฝดแอบส่งสายตากันและเลือกเฉพาะจุดสำคัญที่ตรงประเด็นเท่านั้น
?เมื่อกี้รุ่นพี่ทามากิ พูดอะไรค้างไว้เรื่องรุ่นพี่เคียวยะนะคะ....?
?เอ๊ะ อย่าบอกนะว่ารุ่นพี่เคียวยะลาหยุด??
?หัวหน้า ไม่รู้อะไรบ้างเหรอ??
ทามากิเงยหน้าขึ้นช้าๆ ต่อคำถามของฮิคารุ
หลังจากนั้นก็เอ่ยปากด้วยจังหวะสโลว์โมชั่น
?คือว่าเรื่องนั้น----?
ฝาแฝดจะซักทามากิที่พูดเข้าเรื่องแล้วกลับไม่ยอมพูดต่อ แต่ทั้งคู่กลับปิดปากสนิท
(หะ หัวหน้าทำหน้าซีเรียสสุดๆ....!?)
สีหน้าบ่งบอกมากเกินพอว่ามีลางสังหรณ์อะไรบางอย่าง แม้ว่าเมื่อกี้จะงอนอยู่ก็ตาม
เด็กปีสามมีประสาทสัมผัสไวต่อเหตุการณ์ที่ผิดปกติ จึงส่งสายตาถามว่าเกิดอะไรขึ้น
ภายในห้องเงียบกริบราวกับการโต้เถียงเมื่อครู่ไม่เคยเกิดขึ้น ได้ยินเพียงเสียงลมหายใจของแต่ละคน
ไม่นานทามากิก็ปริปากพูด
?ความจริง...เคียวยะดูแปลกตั้งแต่เช้าแล้ว!?
2
เคียวยะโผล่หน้ามาที่ห้องเรียน ตอนโฮมรูมเช้าจะเริ่มอยู่รอมร่อ
ทามากิเห็นหน้าเขาก็รี่เข้าไปทักและพูดเข้าเรื่องโดยไม่รีรอ
?เกิดอะไรขึ้น? เห็นชัดเลยนะว่านายอารมณ์เสีย??
พูดให้ถูกคือน่าจะอธิบายเป็นคำพูดว่าไม่แสดงสีหน้ามากกว่า แต่ท่าทีที่ดูไม่สมกับเป็นเคียวยะไม่มีตรงไหนแปลก ทุกทีเวลาอยู่ในห้อง 2-A เขาจะยิ้มพร้อมอยู่เสมอ ระหว่างเรียนจะพูดจาดีไม่เหน็บแนม ต่อให้ล้อเล่นยังไงก็ไม่เคยปล่อยออร่ามืดมนออกมาอย่างในเวลานี้
คนที่ถูกทักหน้าบึ้งใส่ แต่วินาทีต่อมาก็ปรายยิ้มเหมือนทุกทีที่เคยเป็น เพียงแต่ตาไม่ยิ้มตาม ที่สำคัญยังถลึงตาใส่ทามากิด้วย
?คะ เคียวยะ??
?....ฉันนอนไม่พอ?
ทามากิเลิกคิ้วสงสัยต่อคำตอบนี้
แต่เขาไม่พูดออกไปทันที ไม่นานเขาก็ถอนหายใจ
?อุตส่าห์พูดจนปากเปียกปากแฉะแล้วแท้ๆ.... ทำไมแม่ไม่ยอมเปลี่ยนรูปแบบการใช้ชีวิตให้ดีขึ้นบ้างเลยนะ?
?เฮอะ แล้วไอ้บ้าที่ไหนมาวางของไร้สาระไว้ในห้องฉันล่ะ?
เขาตอบพร้อมกับยื่นกองเอกสารไปทางทามากิ
ตาประสานกับภาพประกอบที่ดูคุ้นตา น้องหมีถือไมค์อยู่กับมือข้างนึงและร้องเพลงอย่างเอาเป็นเอาตาย โดยมีน้องกระต่ายยกแท่งเรืองแสงประกอบ ด้านล่างขวา ดูเหมือนจะเป็นสัญลักษณ์มงกุฎ ไม่ผิดแน่ มันคือแผ่นพับที่ทำขึ้นตอนกินหม้อไฟกลางดึก ?คอนเสิร์ตชมรมโฮสต์คลับ ~ฤดูร้อน เทศกาล ไอดอล!~? นั่นเอง
?โอ้! นายอ่านเรื่องยาวสามฉบับจบแล้วสินะ??
?คนที่แปะโน้ตที่เขียนว่า ?ด่วนจี๋? ไว้ซะตัวแดงเบ้อเริ่มตรงหน้าปกน่ะใคร? แล้วไอ้หน้าไหนที่ถ่อมาถึงบ้านฉันแล้วพูดจาไร้สาระว่า ?จะไม่กลับจนกว่าจะอ่าน? ฮึ? จะบอกให้ไอ้ภาพประกอบฝีมือนายที่วาดออกมาจากอิมเมจ จะสื่ออะไรก็ไม่รู้! หมีกับกระต่ายรูปร่างอ้วนเตี้ยบึก ใครมันจะไปรู้รายละเอียดเสื้อผ้าหา!!?
ความโกรธที่เต็มไปด้วยอารมณ์รุนแรงผิดจากที่เคย แม้แต่ทามากิยังรู้สึกกดดัน ปกติความรุนแรงเหมือนกับแผลไหม้พองเล็กน้อย ทว่าวันนี้กลับร้อนระอุราวกับไฟนรก
ทามากิไม่กล้าถามอะไรเพราะไม่อยากปาของลงไปในปล่องภูเขาไฟที่กำลังปะทุ
?นี่ เคียวยะ เมื่อนี้นายพักหายใจบ้างรึเปล่า??
?หา??
?นายถนัดหายใจในน้ำเหรอ? อ๊ะ หรือความจริงนายวางแผนจะเป็นนักบินอวกาศ!??
?----ฉันขอแก้หน่อย ไม่ใช่ ?ไอ้บ้าที่ไหน? แต่นายมันโคตรบ้า?
?เอ๊ะ บ้า??
?บ้าสมบูรณ์แบบ บ้าขนานแท้?
?มะ ไม่ต้องซ้ำเติมขนาดนั้นก็ได้นี่นา...?
?มีปัญหารึไง??
ถูกตาขวางใส่ แม้แต่ทามากิก็ไม่กล้าเถียงไปมากกว่านี้
?ฮะฮะ.... คืองี้~ อืม ฉันเห็นว่ามันเป็นแผนเกี่ยวข้องกับฤดูกาลเลยต้องจัดการในฤดูไง?
?ถึงขั้นรอให้ถึงพรุ่งนี้ไม่ไหว? สำคัญถึงขั้นฉุกเฉินเลยรึไง??
?ทะ ที่สำคัญ! นานๆ ทีฉันก็อยากคุยกับเคียวยะทั้งคืนจริงๆ นะ แต่ไหงกลับมองหน้าคนอื่นเหมือนจะไล่ไปให้พ้นๆ ซะงั้นล่ะ...?
?เชิญไปคุยกับตุ๊กตาเหอะ ฉันรำคาญ?
?~~~~วะ ว่าไงนะ ไม่เห็นต้องพูดจาเย็นชาอย่างนั้นเลย?
?ฉันเคยใจดีกับนายรึไง??
?เอ๋!? ไม่ใช่แล้ว ผิดปกติหลายอย่างเลย!?
?ชิ่ว ชิ่ว? เคียวยะไล่ทามากิที่น้ำตาคลอเรียกร้องความสนใจ แม้จะดูเหมือนเป็นเรื่องเล็กน้อยสำหรับชมรมโฮสต์คลับ แต่ในที่นี้ (2-A) คือ ?เหตุการณ์ประหลาด? แม้ว่าความดังของเสียงจากทั้งคู่จะไม่เต็มที่ แต่ก็ดึงความสนใจจากเพื่อนร่วมห้องทีละน้อย
เคียวยะสัมผัสถึงสายตาเหล่านั้นจึงทำตาส่งสัญญาณให้ทามากิทันทีและยิ้มกลบเกลื่อนตาม
ไม่ใช่ว่าทามากิไม่เข้าใจความหมายนั้น แต่เขาไม่อยู่ในสถานการณ์ที่จะยอมรับได้
?นิสัยเปลี่ยนเรื่องเก่งของเคียวยะมันทำให้บรรยากาศดีขึ้นก็จริง.... แต่ว่า เรื่องนั้นกับเรื่องนี้มันคนละเรื่อง นายต้องสำนึกผิดต่อท่าทีที่ปฏิบัติกับฉันสิ!?
?หนวกหู หุบ....?
?....เคียวยะ? นายเป็นอะไรไปหา??
ทามากิถามขึ้นจังหวะเดียวกับเสียงแค่ก ครั้งเดียวยังไม่ดีขึ้น เคียวยะไอหนักถี่จนตัวโก่งตัวงอ
?เฮ้ย ไหวรึเปล่า!??
มือของทามากิที่ยื่นออกมาถูกห้ามไว้ก่อนจะเอื้อมถึง
เคียวยะงึมงำสีหน้าไม่สบอารมณ์อย่างแรง
?ก็แค่....อะไรติดคอนิดหน่อย?
?แต่ ถึงอย่างนั้น....?
?ก็บอกว่าไม่มีปัญหาไง ที่สำคัญ ทามากิ นายช่วยไปนั่งซะทีได้มั้ย? เดี๋ยวจะซวยถูกเข้าใจผิดว่าขาดเรียนหรอก?
ทามากิถึงกับอึ้งต่อคำพูดของเคียวยะ
(คะ คะคะ คำพูดเมื่อกี้....!!?)
?เฮ้ คิดจะยืนอยู่ตรงนั้นถึงเมื่อไร? คงไม่หลับทั้งยืนอยู่หรอกนะ?
(มะ มะมะ ไม่ได้หูฝาด....!?)
ทามากิเผชิญหน้าต่อความสับสนอย่างรุนแรง เขาใช้สติที่เหลืออยู่ตบแก้มตัวเองเต็มแรง
?....ทำไงลี เอ็บอะ?
?????
ถึงตรงนี้ทามากิพูดอึกๆ อักๆ มือทาบอกแหงนมองเพดาน
?แต่....ตอนนี้มาลองนึกดู นั่นคือลางบอกเหตุ....?
?นั่นไหนอะ?
?พวกนาย.... ไม่ตั้งใจฟังที่ฉันเล่าเลยเรอะ??
?แหมก็เรื่องของหัวหน้ามันยาวเกิ๊น?
?สรุป อยากพูดอะไรกันแน่??
?ไม่เห็นต่างจากทุกทีเลย แต่เรื่องที่รุ่นพี่ทามากิแปลกน่ะรู้ดีอยู่แล้ว....?
?เคียวจังความดันต่ำเพราะนอนดึกเหมือนทุกทีเนอะ?
?....ไอ?
?แต่ว่าน้า รุ่นพี่โมริ ถ้าคุยทำนองเดียวกับอารมณ์ของหัวหน้าล่ะก็ คงต้องมีเสลดติดคอจนไอบ้างล่ะจริงมั้ย??
?ใช่ๆ ขนาดไม่ใช่ฤดูหนาวผมกับคาโอรุยังแสบคอเลย?
?เฮ้ย นี่! อย่าพูดนอกเรื่องไม่สนใจฉันสิ!?
?....เรื่องของรุ่นพี่ทามากิ คล้ายกับเรียงความของเด็กประถมเลย?
?ฮา ฮารุฮิ? จู่ๆ เป็นอะไรไป??
?เขียนร่ายยาวตั้งแต่ตื่นนอนจนถึงเข้านอน....อ้อ เหมือนไดอารี่มั้ง??
?ก๊าก ฮ่า ฮ่า!?
?พวกเด็กๆ ใจร้าย....?
จู่ๆ ทามากิก็นิ่งเงียบ ร้องไห้จมกองน้ำตาอย่างชำนาญแม้จะยังสวมรองเท้าสเกตอยู่
?....มิสึคุนิ?
?นั่นสินะ เคียวจังที่รับบทคุณแม่ไม่อยู่ซะด้วย?
ทุกทีจะรอให้คืนร่างด้วยตัวเอง แต่ฮันนี่ทนดูไม่ไหวจึงตบบ่าทามากิเบาๆ
?นี่ ทามะจัง ทามะจังคิดว่าแปลกตรงไหนเหรอ??
?กะ ก็....?
?อื้อ??
?ก็ตรงที่เคียวยะเป็นห่วงผมน่ะสิ!?
?........?
เหมือนเวลาหยุดเดินไปชั่วขณะจริงๆ
แม้แต่โมริที่แทบจะไม่หวั่นไหว ยังตะลึงจนตาค้าง
?เอ๊ะ? อ้าว? ทุกคนตัวแข็งทื่อไปแล้ว!!??
?พูดอะไรแสดงความเห็นลำบากอีกละ?
?ถ้าจะให้พูดล่ะก็ ?เด็กน่าสงสาร? มั้ง??
?วะ ว่าไงนะ....อ๊ะ! คงอิจฉาที่เคียวยะเป็นห่วงฉันสิท่า!??
?ครับ ครับ เพ้อเจ้อ เพ้อเจ้อ?
?ต้องฟังคำพูดส่วนไหนของรุ่นพี่เคียวยะ ถึงสรุปออกมาได้หน้าด้านอย่างนั้น??
?สมมติว่าเป็นห่วงจริง ทำไมถึงพูดได้เต็มปากว่าเขาแปลกล่ะ??
ทามากิโดนฮิคารุกับคาโอรุวิจารณ์หนักไม่ยั้ง จึงเอาสองมือป้องหน้าและเริ่มร้องไห้กระซิกๆ
ฮารุฮิรู้สึกใกล้เคียงกับฝาแฝดที่สุด แต่ตอนนี้ฮันนี่กับโมริตาลอยไปไกล มีเพียงเธอเท่านั้นที่จะช่วยให้สถานการณ์ดีขึ้นได้
?....รุ่นพี่ทามากิ ไม่มีเรื่องอื่นที่เข้าใจง่ายกว่านี้เหรอคะ??
ฮารุฮินั่งยองๆ พยายามสบตาโดยคอยรักษาระยะห่าง นี่คือเทคนิคที่เธอใช้เวลาคุยกับเด็กเล็กๆ และตอนพ่องอน
ดูเหมือนทามากิกลับมาสงบได้จริงๆ เขานึกย้อนกลับไปพลางนับนิ้วตาม
?เอ่อก็ จริงสิ....?
1. จะยืมโทรศัพท์มือถือ แต่ยื่นรีโมทมาให้
(รีโมทแอร์ในห้องนอนของเคียวยะ หนำซ้ำยังเบี้ยวผิดรูปผิดร่าง!)
2. บอกฉันผิดว่าคาบสามจะออกไปเรียนนอกสถานที่ชั่วคราว
(มีฉันคนเดียวที่ยืนอยู่หน้าประตูโรงเรียน!)
?อย่างกิจกรรมชมรมก็เตรียมชุดผิดให้ฉันคนเดียว.... ว่าแปลกมั้ยล่ะ??
(คนที่มองโลกแง่ดียังรู้เลย แต่ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นถึงขั้นนี้....!)
ฝาแฝดเอ่ยปากอย่างกล้าๆ กลัวๆ แทนฮารุฮิที่เงียบพูดอะไรไม่ออก
?เอ่อ หัวหน้า.... ไปทำอะไรรุ่นพี่เคียวยะรึเปล่า??
?ถ้าเคียวจังผิดพลาดเอง ผมก็คิดว่าแปลกจริงๆ แหละ?
?....มีทามากิคนเดียวที่ได้รับความเสียหาย?
?เย้! รุ่นพี่โมริ ฉลาดมาก!!?
?หมายความว่า เรื่องทั้งหมดคือการกลั่นแกล้งฉัน!??
?คิดแบบนั้นก็สมควร....?
?ฮารุฮิก็อีกคน!?
?ใจเย็นน่า หัวหน้า อีกฝ่ายเป็นรุ่นพี่เคียวยะ ?คนนั้น? เชียวนะ??
?อย่างที่คาโอรุพูดนั่นแหละ พฤติกรรมของหัวหน้ากับรุ่นพี่เคียวยะสลับกันก็ว่าไปอย่าง?
?รุ่นพี่เคียวยะไม่มีทางทำตัวซุ่มซ่ามแน่นอน?
?----ใช่ ไม่เกี่ยวกับความตั้งใจของเจ้าตัว.... มีอะไรเกิดขึ้นกับตัวเคียวยะ?
~รายงานความคิดในหัวของสุโอ ทามากิ~
เหตุการณ์ประหลาดที่เกิดขึ้นกับตัวเคียวยะ สิ่งนั้นคือ ?ผิดนิสัย? อย่างเห็นได้ชัด
ตกลงอะไรกดดันให้เขาเปลี่ยนแนวกันแน่?
ลองหาความเป็นไปได้จากมุมมองทั้งหมด
1. หัวโดนฟาดเต็มแรง ตกอยู่ในสภาพความจำเสื่อมชั่วคราว
2. เห็น UFO เลยช็อกจนเสียสติ
3. ถูกประกอบร่างใหม่โดยองค์กรใต้ดินปริศนา
4. มีปีศาจกับเทวดาต่อสู้กันอยู่ข้างใน นิสัยผิดเพี้ยนจึงแสดงปฏิกิริยาออกมาในทางตรงกันข้าม
5. ออกเดินทางตามหาตัวเอง แต่กลับหลงทาง
คนฟังอึ้งไปตั้งแต่ข้อแรกแล้ว แต่ทามากิยังจริงจังเหมือนเดิม
----จริงจังเสียจนไม่รู้สึกตัวว่าเคียวยะเข้ามาอยู่ในระยะประชิดแล้ว
?คุยอะไรกันอยู่?
ทันใดนั้น เสียงทุ้มต่ำราวกับออกมาจากก้นทะเลก็ทำให้บรรยากาศเย็นยะเยือก
พวกฮารุฮิได้กลิ่นอันตรายถึงตัวทันที แต่ทามากิคนเดียวที่หันไปทางเคียวยะอย่างไม่ลังเล
?เมื่อคืนหลังจากที่ฉันกลับไปแล้ว เกิดอะไรขึ้นใช่มั้ย? ไม่สิ ถ้าไม่อยากเล่าก็ไม่เป็นไร เพียงแต่ฉันอยากให้นายเข้าใจอะไรอย่างนึง.... นายยังมีเพื่อนสนิทอย่างฉันอยู่ทั้งคนนะ!?
ทามากิพูดอย่างกระตือรือร้น เคียวยะทำหน้าราวกับเห็นสิ่งเหลือเชื่อ
?....พูดอะไรของนาย ไอ้บ้านี่?
?หาว่าฉันบ้าอีกแล้ว~?
?ฉันแค่พูดความจริงมีอะไรมะ??
?อื๊อ~ คนที่พูดว่าบ้านั่นแหละที่บ้า!?
?ถ้าว่าตามทฤษฎีนั้น แสดงว่าถ้าฉันไหว้นายเพราะเป็นพระเจ้าของโลกใหม่ ฉันก็กลายเป็นพระเจ้าตามไปทันทีเลยสิ? อย่างนี้นี่เอง สะดวกดีแฮะ??
?ไม่ใช่.... เพราะเคียวยะครองบัลลังก์จอมมารอยู่แล้ว จะเป็นอย่างนั้นได้ไง??
?รุ่นพี่ทามากิ คิดจริงจังไปมั้งคะ....?
?แหมก็เคียวยะเขา!?
?หึ ?แหมก็? พูดอย่างกับเด็กอนุบาล?
?นี่! เห็นมั้ย ฮารุฮิ เคียวยะรุนแรงกับฉันเรื่อยเลย....ฮือ?
?อย่าทะเลาะกันข้ามหัวคนอื่นได้มั้ยคะ?
ฮารุฮิเซ็งจนเหนื่อยกับสภาพที่เถียงกันไม่จบสิ้น ทำตัวเป็นเด็กไม่รู้จักอายเหมือนตอนฝาแฝด ?แกล้งทะเลาะกัน? คราวก่อนนั่นเลย
(รุ่นพี่เคียวยะไม่เห็นจะต้องแหย่กลับเลย....เอ๊ะ?)
?เข้าใจผิดแล้ว ฮารุฮิ! พ่อไม่ได้ทะเลาะกับแม่นะ?
?เดิมทีฉันไม่คิดจะทะเลาะด้วยอยู่แล้ว ฉันไม่ว่างมาเถียงกับคนบ้าหรอก?
?เฮ้ย เคียว เอ๋!??
?ไว้พูดภาษาคนรู้เรื่องเมื่อไรค่อยมาท้าใหม่เหอะ?
?ฮะฮะฮะ พอกันทั้งคู่นั่นแหละ~ อย่างนี้เขาเรียกว่า ไม่ได้ดีกว่ากันตรงไหนเลยเนอะ?
?....ทะเลาะกันสมควรโดนลงโทษ?
?แต่ถามจริงๆ รุ่นพี่เคียวยะเป็นอะไรไปคะ??
เคียวยะหันไปทางทามากิ ไม่ตอบคำถามฮารุฮิกับเจ้าตัว
?----ทามากิ นายจำที่ฉันพูดไว้หลังจบโฮมรูมก่อนกลับบ้านได้รึเปล่า??
?จะ จำได้สิ นายบอกว่า วันนี้ขอเลื่อนไปสามสิบนาที?
?ประธานหายไปไหน ฟังนะ? ฉันพูดว่า ?ฉัน? จะมาสาย ไม่ได้พูดว่าเลื่อน ?เวลาเปิดร้าน? ?
?อ้อ ใช่ เรื่องนั้นฉันรู้....ว้าก! เลยเวลาแล้ว!??
ทามากิกระโดดโหยงด้วยความตกใจ จังหวะที่ลงสู่พื้นก็ลื่นพรืด
เคียวยะเฝ้ามองอย่างเงียบๆ ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่
?ฉันโง่เองที่ขอร้องหมอนั่น ....ว่าแต่ ฮิคารุ คาโอรุ ทำไมพวกนายถึงแต่งตัวแบบนั้น??
?เอ๊ะ ก็รุ่นพี่เคียวยะจัดให้ไม่ใช่เหรอ???
?ยังจะมีใครอีกล่ะ?
?นั่นสิ?
ถ้างั้นจะถามทำไมแต่แรก ฝาแฝดอดกลั้นสิ่งที่อยากชี้แจงจริงๆ ไว้ภายใต้รอยยิ้มเจื่อน หากอีกฝ่ายเป็นทามากิ คงย้อนกลับแบบไม่ยั้งแน่
?แล้วทำไมฮารุฮิยังใส่ชุดนักเรียนอยู่คนเดียว??
?แวะห้องสมุดมาก็เลยมาห้องชมรมสายน่ะสิ?
?....ฮิคารุ คาโอรุ ขอบใจนะที่อุตส่าห์ตอบแทน?
?อย่างนี้นี่เอง งั้นก็ดีแล้ว?
?เอ๊ะ? หมายความว่าไง....?
ฮารุฮิถามเคียวยะว่ามีเจตนาอะไร ทันใดนั้นเอง----
?ท่านเคียวยะ?
เสียงทุ้มต่ำฟังดูเคร่งขรึมก็ดังก้องทั่วห้อง
ทุกสายตาจับจ้องไปยังทางเข้าอย่างพร้อมเพรียงว่าใครคือเจ้าของเสียง
ไม่สิ ไม่ทุกคน เสียงลอยไปถึงทามากิที่ไหลไปกองอยู่มุมห้องแล้ว แต่มีเพียงเคียวยะที่เอ่ยปากขึ้นโดยไม่ต้องเช็กให้แน่ใจว่าเป็นใคร
?....ทาจิบานะ?
(อ๊ะ ถ้าจำไม่ผิด คุณสตาฟฟ์ในสังกัด....ของรุ่นพี่เคียวยะ ทุกทีจะใส่สูทดำสวมแว่นกันแดด----อ้าว เสื้อผ้าไม่ใช่นี่!?)
ไม่รู้ว่าเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เข้ากับฤดูกาลก่อนจะถึงหน้าร้อนเต็มตัวรึยังไง จึงสวมชุดตัดเย็บสีฟ้าสดใสดูแล้วน่าจะเป็นยูกาตะมากกว่ากิโมโน สิ่งที่น่าเป็นห่วงคือตรงที่ปักเลื่อมทั้งตัวเหมือนกับ ?ยังปักไม่พออีกเรอะ!?
?คงเป็นเพราะเนื้อผ้าที่ลดประสิทธิภาพการแต่งตัวสบายสไตล์หน้าร้อนลงครึ่งนึง....?
?ไม่ ไม่ ไม่ใช่อย่างนั้นชัวร์?
ทาจิบานะทำหน้าเหมือนอยากพูดอะไรสักอย่างกับบทสนทนาระหว่างฮารุฮิกับฝาแฝด
?เอ่อ ทาจิบานะซัง? แปลกจังที่โผล่หน้ามาถึงห้องชมรมแบบนี้?
ทามากิลองหาเรื่องคุยดูเฉยๆ ทาจิบานะได้สติก็กระแอมเบาๆ
?ขอโทษที่มาสายครับ ผมนำชุดที่จะเปลี่ยนมาให้แล้วครับ?
?หมายความว่าพวกเราต้องเปลี่ยนชุดอีกเหรอเนี่ย??
?เฮ้ย! ห้ามทำหน้าเหมือนยุ่งยากอย่างนั้นเซ่!!?
?แหมก็พวกเราใส่สูทนี่นา??
?หัวหน้าใส่เสื้อกล้ามกางเกงขาสั้นก็สะดวกสิ?
?คงอยากเปลี่ยนชุดเร็วๆ สิไม่ว่า?
?อ๊ะ แต่รุ่นพี่เคียวยะ ไม่ได้บอกว่ามีชุดเผื่อหัวหน้าด้วยนี่เนอะ....?
?เปล่า คราวนี้มีชุดครบทั้งเจ็ดคนเลย?
เคียวยะพูดจบก็ดีดนิ้ว ทาจิบานะรับสัญญาณจึงเปิดประตู อีกสองคนที่เหลือในแก๊งสามทหารเสือ โฮตตะกับไอจิมะ*เข้ามาเงียบๆ พวกเขาอยู่ในชุดกิโมโนสีฟ้าและหอบถุงพลาสติกที่บรรจุอะไรบางอย่าง
ถุงใสทำให้มองเห็นว่าเป็นอะไร ฮารุฮิรู้สึกคลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเห็นมาก่อน
?ชุดนั่นมันมัตสึเคน....?
?ว้าก! ว้าก!?
?อะ อะไรคะรุ่นพี่ทามากิ! จู่ๆ อย่าตะโกนเสียงดังสิ?
?ฉันแค่จะห้ามพฤติกรรมเสี่ยงของฮารุฮิไงล่ะ....?
?หา??
?เอาเป็นว่า! นี่คือชุดเปลี่ยน เคียว....!!??
คำที่จะพูดต่อหายวับไปกับเสียงร้องไม่เป็นภาษาของทามากิ
พวกฮารุฮิที่มองตามอย่างสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น ถึงกับตกใจจนตัวเกร็ง
(ตุ๊กตาไล่ฝนขนาดมหึมา....?)
ไม่ นั่นคือเคียวยะที่ถูกหุ้มด้วยผ้าสีขาวตั้งแต่คอจรดเท้าต่างหาก
โฮตตะกับไอจิมะยืนหลบอยู่ข้างๆ ดึงผ้าจากตัวเคียวยะออกราวกับนักมายากล สิ่งที่ปรากฏไม่ใช่เขาในชุดนักเรียน แต่เขาอยู่ในชุดกิโมโนสีทองอร่ามทั้งตัว ในมือกำไมค์แปะทองคำเปลวไว้แน่น สวมทาบิ**ระยิบระยับด้วยทองขึ้น เหมือน ?ท่านชาย? อย่างไม่ต้องสงสัย
(อื๋อ แสบตาชะมัด....)
สมาชิกทุกคนบังหน้าพร้อมกัน เพราะมองเคียวยะที่เจิดจ้าตรงๆ ไม่ได้
?ท่านเคียวยะ ลืมนี่ครับ?
สิ่งที่ทาจิบานะยื่นให้อย่างนอบน้อมคือ วิกผมทรงจุกซามุไร เคียวยะรับวิกและสวมหัวโดยไม่ลังเล พอพยักหน้าพอใจก็หันกลับไปมองยังหกคนที่ตกอยู่ในความเงียบ
?ทามากิ ฉันจะออกไปดูแลลูกค้าที่รออยู่ ระหว่างนั้นนายก็เปลี่ยนชุดซะ?
พูดจบ เคียวยะและคณะผู้ติดตามทั้งสามก็หายออกไปตามระเบียง
ปัง ประตูปิด เวลาภายในห้องหยุดลงอีกครั้ง----
?....อืม น่า อารมณ์นั้นแหละ เคียวยะออกเดินทางไปสู่มิติใหม่แล้วล่ะ!?
?ทามะจัง หน้ายู่แล้วนะ??
?จะว่าไป รุ่นพี่ทามากิไม่ได้เข้าใจผิด ท่าทีของรุ่นพี่เคียวยะแปลกไปจริงๆ....?
ทุกคนต่างมองหน้ากันเมื่อได้ยินฮารุฮิพูดอย่างใจเย็น
?โดนกระทบกระเทือนรุนแรงจนความทรงจำหลุดลอยไปไกลแล้ว.... อืม ประเด็นมันอยู่ตรงนั้นแหละ?
?ใช่เลย หัวหน้า! เหตุการณ์ผิดปกติแล้วเนี่ย!!?
ไม่รู้ว่าเอาจริงแค่ไหน ฝาแฝดพูดเสียงเครียด
ทามากิพยักหน้าด้วยสีหน้าจริงจังเป็นที่สุด
?จากนี้ไปเราจะใช้พลังงานทั้งหมดเกาะติดปริศนาการเปลี่ยนโฉมเคียวยะ!?
ข้อเสนอเร่งด่วนนี่เอง
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
?ชมรมโฮสต์คลับ? แห่งวิทยาลัยโอรังที่คอยรับรองนักเรียนหญิง คราวนี้ ? เคียวยะผู้แสนสุขุมเปลี่ยนไป! ฮารุฮิเขียนจดหมายโต้ตอบกับผู้อำนวยการ ? มีอาณาจักรใต้พิภพอยู่ใต้โรงเรียนงั้นเหรอ!? แล้วชะตากรรมของชมรมโฮสต์คลับล่ะ!? การ์ตูนยอดฮิตฉบับแปลงเป็นนิยายภาค 2 รวบรวมออริจินัลสตอรี่ไว้ให้ถึง 3 เรื่อง 3 รส!
