หล่อเล็กแห่งแซลวาร์ดอ
ลำแสงสีทองกระจายเป็นเส้นยาวหายลับไปในปุยเมฆบางเบาบนท้องนภา ดวงตะวันลอยเด่นให้แสงสว่างแก่ผิวโลก สัญลักษณ์เช้าวันใหม่เริ่มปรากฏอีกครั้ง วงจรชีวิตหมุนไปตามรอบ บนถนนสายหลักในเมืองมาดริดยังคงเนืองแน่นด้วยยานพาหนะที่ขับเคลื่อนไปยังปลายทาง มนุษย์เงินเดือนเริ่มต้นปฏิบัติหน้าที่ตามความรับผิดชอบ
ทันทีที่สัญญาณไฟจราจรเปลี่ยนเป็นสีเขียว หญิงสาวเจ้าของรถยนต์คันหรูราคาหลายล้านยูโร เหยียบคันเร่งมุ่ง หน้าสู่คฤหาสน์หลังงามโอ่อ่าใจกลางเมืองหลวงของสเปน
เอี๊ยด!!!
เสียงห้ามล้อดังสนั่นกึกก้องราวอสุนีบาตฟาดฝ่า เมื่อเท้าแตะเบรก สาวสวยผมบลอนด์ดึงแว่นกันแดดสีชาออกจากใบหน้าสวยบาดตาแล้วปามันลงบนเบาะนั่งฝั่งผู้โดยสารอย่างแรง
?บ้าเอ๊ย!? เธอสบถถ้อยคำแสดงอาการขัดใจ
แซนดราไม่สนใจว่าสภาพของแว่นกันแดดจะสามารถใช้การได้ดีเช่นเดิมหรือไม่ เธอเปิดประตูรถ ก้าวเดินฉับๆ ไปหากลุ่มบุรุษสวมชุดดำที่ยื่นนิ่ง หากแต่สายตาสอดส่องระแวดระวังภัย สมเป็นมืออาชีพในสายงานรักษาคุ้มครองป้องกันภัยให้ทายาทมหาเศรษฐี ผู้กุมบังเหียนธุรกิจหลายสาขา ราชามาเฟียสุดหล่อที่ถูกจับตามองและกล่าวถึงมากที่สุดในสเปน
?เปิดประตูให้ฉันขับรถเข้าไปเดี๋ยวนี้? แซนดราสั่งห้วนๆ
กลุ่มบุรุษเหล่านั้นยังยืนเฉย ไม่ปฏิบัติตาม ราวกับว่าไม่ได้ยินสิ่งที่แซนดราสั่ง บอดี้การ์ดทุกนายรู้ดีว่าเรื่องไม่จบแน่ๆ เพราะรู้นิสัยแซนดราดี
เมื่อคำสั่งตนไม่ส่งผลให้เกิดการกระทำดังใจหวัง แซนดราเท้าสะเอวชี้หน้าด่าแสดงกิริยาจากจิตใต้สำนึกออกมาทันที
?พวกแกยืนเซ่อกันอยู่ทำไม ไอ้พวกชั้นต่ำ ชนชั้นกรรมกร คอยดูนะฉันบอกมาเซลิโนให้ไล่พวกแกกลับไปทำอาชีพจับปลา? แซนดราตวาดลั่น ชี้นิ้วด่า
เหล่าบอดี้การ์ดประจำตระกูลผู้ดีเก่าที่สืบเชื้อสายมาจากดยุกในราชสำนักได้รับฟังถ้อยคำดูถูกดูแคลน ดุจดั่งพวกเขาไม่ใช่มนุษย์ ทำให้รู้สึกเจ็บแค้นใจ
บุรุษหนุ่มรูปร่างกำยำสองคนยืนด้วยท่าทางสงบนิ่ง พวกเขากำลังใช้ความคิดว่าจะแก้ไขปัญหาที่อยู่ตรงหน้าได้อย่างไร
?พวกผมคงเปิดประตูให้คุณแซนดราเข้าไปไม่ได้หรอกครับ พวกผมจะไม่ทำนอกเหนือคำสั่งของคุณเบอร์นาโดเด็ดขาด?
หนึ่งในนั้นตอบคำถามอย่างสุภาพ แม้ในใจอยากจะตัดคำว่าสุภาพบุรุษออกไป เพื่อที่เขาจะได้ทำร้ายผู้หญิงนิสัยเสียคนนี้ให้สาสมกับถ้อยคำเหยียดหยามที่เธอมักใช้ด่าทอชนชั้นแรงงานอย่างพวกเขา
?ฮึ!? แซนดราทำเสียงห้วนสั้นในลำคอแล้วพูดอย่างใจคิด ไม่ต้องการซุกซ่อนความรู้สึกชิงชังที่มีให้มนุษย์กลุ่มรากหญ้าพวกนี้
?เบอร์นาโดเป็นแค่สุนัขรับใช้ตัวหนึ่งของมาเซลิโน พวกแกกล้าเอามันมาขู่ฉันเหรอ? เธอเค้นเสียงอย่างสมเพช
บอดี้การ์ดทุกนายต่างจ้องมองแซนดราอย่างเหลืออด แซนดราสวยแต่เปลือกนอกเท่านั้น แต่ภายในตรงกันข้าม จิตใจร้ายกาจ นิสัยราวกับปีศาจเมดูซา
?คุณเบอร์นาโดเปรียบเหมือนมือขวาของคุณมาเซลิโน เพราะฉะนั้นคุณแซนดราควรให้เกียรติคุณเบอร์นาโด? เขาแย้งทันที เพราะทนฟังไม่ได้ หากมีใครพูดจาดูถูกหัวหน้างาน
ทุกคนที่รับใช้ตระกูลแซลวาร์ดอ ต่างรู้ดีว่านายของพวกเขาเปี่ยมด้วยเมตตาและเอื้ออาทรบ่าวอย่างเท่าเทียม ไม่ถือยศถือศักดิ์ รู้จักใช้พระเดชพระคุณ
?อยากลองดีกับฉันใช่ไหม? เธอแค่นเสียงถาม พลางจ้องหน้าคนที่ได้รับเศษเงินจากตระกูลมั่งคั่ง แซนดรานิ่งอยู่ชั่วครู่ เพื่อให้โอกาสคนเหล่านั้นได้ตัดสินใจไตร่ตรองให้ถี่ถ้วนว่าจะยอมทำตามทางเลือกที่เธอเสนอหรือไม่
?พวกผมต้องปฏิบัติตามคำสั่งอย่างเคร่งครัด ขอให้คุณแซนดราโปรดเข้าใจด้วยเถอะนะครับ? ชายคนเดิมตอบคำถามด้วยน้ำเสียงน้อมนอบ
?พวกแกท้าทายฉันเองนะ? แซนดรายิ้มเยาะ หมุนตัวเดินกลับไปขึ้นรถราคาแพงสีเหลืองสด กดปุ่มควบคุมบนเครื่องยนต์ด้วยนวัตกรรมล้ำสมัย รอไม่ถึงนาที รถสมรรถนะสูงก็พร้อมจะเคลื่อนไปในทิศทางต่างๆ
บรื้นนน...บรื้นนน...
แซนดราเร่งเครื่องยนต์ บังคับให้รถคู่ใจพุ่งไปยังตำแหน่งเป้าหมาย กระตุ้นให้เหล่าบอดี้การ์ดใช้เวลาแต่ละนาทีให้คุ้มค่า สำหรับการแก้ปัญหาเฉพาะหน้าที่กำลังจะเกิดขึ้น
?เอาไงดีวะ คุณแซนดรากำลังจะขับรถพังประตูคฤหาสน์? ชายร่างใหญ่ขอความเห็นจากเพื่อนร่วมงาน
เขานิ่งอย่างใช้ความคิด เสียงเครื่องยนต์ดังสนั่น เป็นตัวเร่งให้เขาจำยอมทำตามที่แซนดราต้องการ ?ยอมให้คุณเบอร์นาโดด่าอีกสักครั้งดีกว่าให้ประตูคฤหาสน์พัง และพวกเราต้องถูกหักเงินเดือน?
?วิธีนี้เจ๋งที่สุด? เขายกนิ้วโป้งชื่นชมเพื่อนร่วมงาน
บอดี้การ์ดถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้า เดินไปที่รถคันหรู ก้มศีรษะลง ใช้ข้อนิ้วเคาะกระจกติดฟิล์มกรองแสงสีดำชนิดพิเศษ
แซนดราแย้มยิ้มสมใจ กดปลายนิ้วบนปุ่มควบคุมอัตโนมัติ กระจกประตูรถเลื่อนลง เผยให้เห็นดวงตาส่อแววยิ้มเยาะ
แม้รู้สึกเคืองขุ่นมากแค่ไหน แต่เขาต้องสลัดความรู้สึกนั้นออกไป ด้วยเหตุผลที่ว่าเธอเป็นคู่ควงหมายเลขหนึ่งของมาเซลิโน อีกทั้งเขายังตระหนักถึงความสุภาพที่บุรุษพึงมี ฉะนั้นจึงมองข้ามกิริยาแข็งกระด้างที่แซนดราแสดงออกกับชนชั้นกรรมกรเฉกเช่นพวกเขา
?แกจะเอายังไงกับฉันอีก? บางสิ่งที่แฝงในน้ำเสียงบ่งบอกได้ถึงความหงุดหงิด แซนดราหรี่ตามองชายชุดดำอย่างเอาเรื่อง
?เชิญคุณแซนดราขับรถเข้าไปได้ครับ? เขาพูดอย่างนอบน้อม ถ้อยทีสุภาพ
?ก็แค่นั้น? แซนดรากดปุ่มเลื่อนกระจกขึ้น เท้าจมมิดหายไปในเกียร์รถ เมื่อประตูคฤหาสน์เปิดออกด้วยระบบไฟฟ้าจ่ายพลังงานอัตโนมัติ ลดการใช้แรงจากมนุษย์
รถราคาแพงเคลื่อนไปตามเส้นทางบนถนนทอดยาวสู่คฤหาสน์ทรงยุโรป สิ่งปลูกสร้างสุดอลังการ บ่งบอกฐานะและความเป็นปึกแผ่นทางการเงินของตระกูลแซลวาร์ดอ
//////
เสียงครวญดังอื้ออึงดังทั่วห้องรับรอง เมื่อสองหนุ่มสาวต่างแลกเปลี่ยนประสบการณ์พิศวาส โดยใช้โซฟาหนังตัวยาวเป็นวิมานแห่งความสุข
สาวน้อยวัยเจริญพันธุ์ หุ่นเร้าใจ พกเนื้อนมไข่เกินพิกัดกำลังบิดกายเร่าๆ เมื่อราชามาเฟียแห่งสเปนมอบความสุขให้เธอ
ทายาทคนเล็กแห่งแซลวาร์ดอยิ้มกริ่ม เห็นคู่นอนตัวอ่อนระทวยเป็นขี้ผึ้งลนไฟ สาวที่เพิ่งจะผ่านวัยยี่สิบหมาดๆ แต่มากประสบการณ์บนเตียง ส่งเสียงครางลั่น ความเสียวซ่านแทรกซึมทั่วทุกรูขุมขน
เมื่อมาเซลิโนทำให้เธอมีความสุข แอนเดรียก็อยากตอบแทนเขาให้คุ้มค่าคุ้มราคาค่าตัวที่เขาเรียกใช้บริการ เธอเริ่มจุมพิตผ่านลอนกล้ามงามสมบูรณ์แบบของมาเซลิโน เลื่อนปากทีละนิด ดูดบ้าง เม้มบ้างและทำท่าจะจูบต่ำลงเรื่อยๆ
แอนเดรียงัดศาสตร์ราคะที่เธอฝึกฝน เพื่อใช้ปรนเปรอมาเซลิโน แต่ผ่านไปได้ไม่กี่กระบวนท่า สวรรค์บนดินมีอันต้องล่มกลางคัน เมื่อเสียงกรีดร้องดังลั่นทะลุทะลวงเข้าไปในหูของมาเซลิโนและแอนเดรีย
?นังแอนเดรีย!? แซนดราจิกตา กำมือแน่น ปากคอสั่น มองหญิงสาวต่างวัยอย่างเจ็บแค้น
มาเซลิโนกับแอนเดรียผละออกจากกันทันที ราวกับร่างกายของเขาและเธออาบไล้ด้วยไอร้อน แอนเดรียคว้าเสื้อมาใส่ลวกๆ แล้วเบียดกายคลอเคลียมาเซลิโนที่กำลังจัดเผ้าผมด้วยสีหน้าสุดแสนรำคาญแซนดราที่โผล่มาผิดที่ผิดเวลา
ดวงตาแซนดราวาวโรจน์เรืองรอง ราวกับมีดวงไฟสีส้มอัดแน่นอยู่ในนั้น แซนดราปรี่เข้าไปกระชากผมแอนเดรียดึงเด็กสาวให้อยู่ห่างจากมาเซลิโน
?โอ๊ย!? แอนเดรียร้องครางเจ็บปวด แต่ยังพยายามลุกขึ้นยืนตั้งหลักรับมือกับแซนดรา
ขณะที่มาเซลิโนถอนหายใจเหนื่อยหน่าย เมื่อต้องเผชิญเหตุการณ์ซ้ำซากนับไม่ถ้วน ก่อนตกลงคบหากันแบบไร้ข้อผูกมัด หญิงสาวทุกคนต่างรับปากและให้สัญญาว่าจะปฏิบัติตามกติกา แต่ส่วนใหญ่มีน้อยคนที่จะอยู่ในกรอบ
?นังตัวแสบ!? แซนดราตวัดแส้อาฆาตฟาดใส่แอนเดรีย ?แกกล้ามากนะที่มาหามาเซลิโนถึงที่นี่ เอาหนังหน้าแย่ๆ ของแกออกไปเดี๋ยวนี้ ก่อนที่ฉันจะทำให้แกหมดลมหายใจ ไป๊...?
แซนดราชี้นิ้วไล่ไม่ไว้หน้า มองแอนเดรียอย่างชิงชัง สัญชาตญาณบอกให้เธอรู้ว่าแอนเดรียกำลังมาแรงและเป็นที่โปรดปรานของมาเซลิโน
?พูดเพราะๆ สิคะคุณป้าแซนดรา? แอนเดรียพูดหน้านิ่ง แต่ดวงตาไหวระริก ส่อแววสะใจ
?อีบ้า! อีเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม? แซนดรามือสั่น ระงับความโกรธสุดฤทธิ์ พยายามหลีกเลี่ยงการใช้กำลัง แต่รู้ว่าทำได้ยากยิ่งนัก
?คุณป้าแซนดรานั่นแหละค่ะ สมควรออกไป? แอนเดรียยิ้มเย้ย ?ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอคะว่าคุณป้ากำลังจะถูกคุณมาเซลิโนเขี่ยทิ้ง หัดดูสารรูปตัวเองบ้างสิคะ เริ่มเหี่ยวแห้ง หย่อนยาน จะสู้สาวเต็มวัย สวยสะพรั่งอย่างแอนเดรียได้ยังไง?
?นังแอนเดรีย!? แซนดราเต้นเร่าๆ ราวกับตกลงไปในบ่อน้ำพุร้อน
?ว่าไงคะนังป้าแซนดราหน้าเหี่ยว? แอนเดรียหัวเราะคิก ลอยหน้าลอยตาใส่แซนดราอย่างท้าทาย
มาเซลิโนสุดจะหน่าย ส่ายหน้าช้าๆ เดินออกจากห้องนั่งเล่น ทำให้สองสาวหยุดทำสงครามน้ำลายโดยปริยาย แซนดราและแอนเดรียต่างปรี่เข้ามาควงแขนมาเซลิโนคนละข้าง หวังจะโกยคะแนนเต็มที่
?อย่าให้ถึงกับต้องจับโยนออกไปทั้งสองคน? มาเซลิโนสะบัดแขนสุดแรง เดินลิ่วๆ ไม่สนใจสองสาว
แซนดรากับแอนเดรียต่างมองหน้ากัน ส่งสายตาพิฆาต แต่ไม่กล้าออกแรงวางมวย เพราะรู้ดีว่าพวกเธอเป็นต้นเหตุให้มาเซลิโนหงุดหงิด อารมณ์เสีย จึงทำได้เพียงจดบัญชีไว้ รอชำระแค้นเป็นการส่วนตัว
บอดี้การ์ดร่างใหญ่หน้ายักษ์ เดินเข้ามา ผายมือเชิญคู่นอนของมาเซลิโนให้เดินไปขึ้นรถที่เตรียมไว้ อย่างเช่นที่เคยทำทุกครั้ง เมื่อพวกเธอเสร็จสิ้นหน้าที่บำเรอความสุขสวาทให้ราชามาเฟีย หล่อเล็กแห่งแซลวาร์ดอ
มาเซลิโนมองสปอร์ตสีเหลืองสดและลีมูซีนคันยาวที่วิ่งออกไปจากคฤหาสน์ แซนดรากับแอนเดรียกลับไปแล้ว ความสงบจึงเกิดขึ้น
หลายต่อหลายครั้งที่เขามักถามตัวเองว่า หากเขามิใช่มาเฟียผู้ยิ่งใหญ่ ร่ำรวยระดับบิลเลี่ยนแนร์ แผ่อิทธิพลและอำนาจในสเปน รวมถึงประเทศเครือข่าย ผู้หญิงทั้งหลายจะให้ความสนใจเขาหรือไม่
แทบไม่ต้องเสียเวลาหาคำตอบ เพราะเขาเองรู้อยู่แก่ใจ พี่ชายร่วมสายเลือดเป็นตัวอย่างที่ทำให้เขาประจักษ์แก่สายตา เพราะมาร์คัสสลัดคราบผู้ชายเพอร์เฟค ลองใช้ชีวิตแสนธรรมดา คบหากับสาวไฮโซและหญิงคนรักก็เผยธาตุแท้ให้เห็น
หล่อเล็กแห่งแซลวาร์ดอหยิบโทรศัพท์มือถือกดปุ่มตัวเลขโทร.ด่วนหาผู้ช่วยมือขวา ?ภายในยี่สิบสี่ชั่วโมง ฉันจะต้องได้อ่านประวัติผู้หญิงไทยคนนั้น?
?ผมจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยครับเจ้านาย? เบอร์นาโดรับคำ รอจนต้นสายยุติสนทนา จึงรีบปฏิบัติหน้าที่ ตามคำสั่งอย่างรวดเร็ว
?มาร์คัส...ผมไม่ยอมให้พี่เจ็บตัวฟรีแน่ๆ เตรียมตัวไว้ให้ดีล่ะแม่สาวไทยไฮโซ แล้วเราจะได้เจอกันเร็วๆ นี้? เขายิ้มหมายมาด เลื่อนสายตามองชายหนุ่มในภาพถ่ายของครอบครัว ซึ่งยืนอยู่ตรงกลางระหว่างบิดา มารดา ส่วนเขานั่งบนส้นเท้า มุมปากแต้มยิ้มน้อยๆ
//////
เค้าความงดงามยังเจือจางบนดวงหน้าอิ่มเต็มเนื้อ แม้กาลเวลาจะพรากความสวยสดไปจากสตรีวัยสี่สิบเศษๆ หากแต่รอยสดใสยังพาดผ่านในดวงตาเปี่ยมอาทรคู่นั้น ไม่ว่าเวลาจะหมุนเปลี่ยนไปนานแค่ไหน แต่ความห่วงหาจากวงแขนอบอุ่นยังมีให้เสมอ ไม่เสื่อมคลาย
?แม่ขา...กินอะไรบ้างเถอะนะคะ กองทัพต้องเดินด้วยท้อง แม่ผอมไปเยอะเลย เค้กไม่อยากเห็นแม่เป็นแบบนี้? ควรคะนึงคะยั้นคะยอให้มารดาทำตามคำพูดตน
รอยยิ้มซีดเซียวแต้มบนปากสวยได้รูป มัทนาดึงลูกสาวบุญธรรมเข้ามากอด จูบแก้มควรคะนึงอย่างแสนรัก พูดพร้อมน้ำตาไหลเป็นทาง
?เค้กของแม่ ขอบคุณที่เป็นห่วงแม่นะลูก แต่แม่กินไม่ลงจริงๆ แม่กลัว...กลัวเหลือเกินว่ามาร์คจะเป็นเจ้าชายนิทราไปตลอดชีวิต?
ควรคะนึงมองแม่คนที่สองอย่างเห็นใจ มัทนาเป็นทุกข์ แต่เธอทุกข์ยิ่งกว่า หากมีวิธีไหนที่พอจะช่วยให้มัทนาหายเศร้าโศกได้ เธอจะไม่รีรอเลย
นับตั้งแต่บุพการีของเธอเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ ขณะนั้นเธออายุได้เพียงห้าปี ญาติพี่น้องก็ไม่มี เพราะพ่อกับแม่ของเธอต่างเป็นลูกคนเดียวของครอบครัว จะมีก็เพียงแต่มัทนา เพื่อนสนิทของมารดาที่ยื่นมือเข้ามาช่วย รับเธอมาเลี้ยงดู ให้ความรัก เอาใจใส่เธอเหมือนเป็นลูกอีกคน
?แม่อย่าร้องไห้สิคะ เดี๋ยวแด๊ดมาเห็น ก็พลอยไม่สบายใจอีกคน? ควรคะนึงเตือนเบาๆ พลางชะเง้อชะแงมองประตูห้อง ด้วยเกรงว่าบิดาอาจจะพรวดพราดเปิดประตูเข้ามา
...เป็นจริงดังคิดไว้ พูดไม่ทันขาดคำ เพียงเสี้ยววินาที ร่างสูงใหญ่มีราศีจับทุกตารางนิ้วของชายวัยห้าสิบปลายๆ ก็ปรากฏกายขึ้น
มาเทโอปรี่เข้าไปหาภรรยา วงแขนอุ่นโอบมัทนาไว้ ลูบศีรษะคนในอ้อมกอดอย่างปลอบโยน
?มาร์ต้า...ที่รักของผม ไม่ร้องนะไม่ร้อง?
ถ้อยคำนั้นเปี่ยมด้วยความอบอุ่นชะล้างความหนาวเหน็บในใจให้หมดสิ้น มัทนาร้องไห้หนักกว่าเดิม เพราะรู้ว่าผิดสัญญาที่ให้ไว้กับสามี
?ฉันสงสารลูก ทำไมมาร์คต้องอยู่ในสภาพนี้? เสียงมัทนาสั่นเครือ
มาเทโอจนปัญญาจะหาคำมาผูกรวมกันเป็นประโยคเพื่อตอบคำถามภรรยา เขากะพริบตาถี่ๆ รับรู้ว่าขอบตา เริ่มรื้น ในฐานะประมุขแห่งแซลวาร์ดอ เขาจะแสดงความอ่อนแอออกมาไม่ได้ หากทำเช่นนั้นความหวังและกำลังใจที่มีอยู่น้อยนิดในตัวมัทนาอาจไม่เหลือหลอ รังจะทำให้เธอตกอยู่ในวังวนทุกข์โศก
?มาร์คจะต้องหายเป็นปกติ? มาเทโอบอกอย่างมั่นใจ ?หมอบอกว่าปาฏิหาริย์มักเกิดขึ้นได้เสมอ?
ควรคะนึงน้ำตาซึม นัยน์ตาสีรัตติกาลวาววามด้วยหยดน้ำใส เธอกลั้นสะอื้นเงียบๆ ก่อนโผกอดบุพการี พอทนไม่ไหวก็ร้องไห้โฮอีกรอบ
?เค้กเชื่อว่าพี่มาร์คต้องหายและกลับมาใช้ชีวิตได้อย่างคนปกติ แด๊ดกับแม่อย่าคิดมากเลยนะคะ? ควรคะนึงรู้ดีว่าคำพูดเธอ ไม่ส่งผลนำพาให้บิดามารดาทำตามได้และตัวเธอเองก็เช่นเดียวกัน
ท่ามกลางความอัดอั้น โอบล้อมด้วยความทุกข์ตรม การแบ่งปันกำลังใจให้กัน คงเป็นวิธีแก้ปัญหาเบื้องต้นที่ดีที่สุด
มาเทโอและภรรยาบินข้ามทวีปสู่สหรัฐอเมริกา พบแพทย์ผู้เชี่ยวชาญ เพื่อรักษาอาการของบุตรชายคนโต ทั้งคู่จึงถือโอกาสนี้มาเยี่ยมควรคะนึงและพาเธอกลับบ้าน หลังจากที่ควรคะนึงสอบปิดภาคการศึกษาเรียบร้อยแล้ว
?แด๊ดก็เชื่ออย่างนั้น มาร์คต้องหายเป็นปกติ? มาเทโอพึมพำ ดวงตาทอดมองทะลุกระจกระเบียงห้องออกไปอย่างไร้จุดหมาย รู้และเข้าใจว่าโรคเจ้าชายนิทรา ผู้ป่วยหนึ่งในล้านคนที่จะกลับมาใช้ชีวิตได้ดังเดิม แต่เขาก็หวังว่ามาร์คัสจะเป็นหนึ่งในจำนวนนั้น
?มาร์คคงเสียใจมากที่แฟนบอกเลิก? มัทนาเปรยขึ้น
?นั่นน่ะสิ เสียใจมากจนขาดสติ ขับรถโดยไม่คาดเข็มขัดนิรภัยและขับเร็วมากจนรถเสียหลักพลิกคว่ำ? มาเทโอถอนหายใจอย่างอ่อนล้า รู้สึกสงสารมาร์คัสมากเหลือเกิน
ควรคะนึงไม่ชอบคนรักของมาร์คัสเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เมื่อรู้ชัดว่าใครคือต้นตอสำคัญทำให้มาร์คัสกลายเป็นเจ้าชายนิทรา ควรคะนึงก็ยิ่งเกลียดเธอผู้นั้นเข้ากระดูกดำและยกตำแหน่งศัตรูหัวใจให้เธอคนนั้นไปโดยปริยาย
?ไปกินข้าวเถอะค่ะ แค่คำสองคำก็ยังดี เพื่อสุขภาพนะคะ? ควรคะนึงตัดบท ไม่อยากให้บุพการีเครียด พอพูดจบก็จูงมือพวกท่านไปที่ห้องครัว ซึ่งเธอเตรียมอาหารไว้แล้ว
หลังจากมื้อเที่ยงผ่านพ้นไปอย่างฝืนใจกิน มาเทโอพาภรรยาไปพบสหายเก่า ซึ่งไม่ได้เจอกันมานานเกือบแรมปี ที่รัฐนิวเจอร์ซีย์
ด้วยหน้าที่ของแต่ละฝ่ายเป็นตัวกั้นกลาง ทำให้ขาดการติดต่อกันบ้างในบางช่วงชีวิต แต่อย่างไร มาเทโอและสหายก็ไม่เคยลืมกัน ขณะที่ควรคะนึงบอกปฏิเสธ ไม่ขอร่วมเดินทางไปกับบิดามารดา โดยอ้างว่าทบทวนตำราที่จะสอบในอีกสองวันข้างหน้า
เธอจึงปล่อยให้บุพการีได้พบปะเพื่อนสนิท สนทนาปราศรัยถามไถ่สารทุกข์สุกดิบ อย่างน้อยคงช่วยให้ความทุกข์ในใจท่านทั้งสองเจือจางลงไปบ้าง ไม่มากก็น้อย
ควรคะนึงถอนหายใจแรงๆ ปิดหนังสือเรียนทันที เมื่อเห็นว่าไร้ประโยชน์ที่จะฝืน เพราะเนื้อหามิได้แทรกซึมเข้าไปในสมองแม้แต่น้อย เธอจึงพักสายตา ทำสมาธิ เพราะรู้แก่ใจว่าฟุ้งซ่านมาเกือบสี่ชั่วโมง ใจจดจ่ออยู่ที่ใครบางคน
ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน จากวันเป็นเดือนเคลื่อนเป็นปี หัวใจสี่ห้องไม่เคยเปิดประตูให้ใครเข้ามา เพราะ ควรคะนึงรู้แน่ชัดแก่ใจแล้วว่าผู้ซึ่งเป็นเจ้าของทุกห้องหัวใจเป็นคนที่เธอไม่เคยมีค่าในสายตาเขา
ควรคะนึงเปิดลิ้นชักโต๊ะเขียนหนังสือ หยิบรูปถ่ายใครคนหนึ่งขึ้นมาเพ่งพิศด้วยสายตาชื่นชม นานวันเข้าความนิยมและปลาบปลื้มเริ่มสะสมพอกพูนแปรเปลี่ยนเป็นความรักข้างเดียว แม้รู้ว่าต้องเจ็บ แต่ก็ยังไม่คิดหยุดรัก รู้ทั้งรู้ว่าสายตาเขามิได้มีไว้มองเธอ แต่ควรคะนึงก็หวังลมๆ แล้งๆ ว่าสักวันเงาของเธอจะปรากฏในดวงตาสีสนิมคู่นั้น
คราใดที่หวนระลึกถึงเหตุการณ์ซึ่งส่งผลให้หัวใจเต้นแรงโครมคราม รอยยิ้มสดใสจะปรากฏทั่ววงหน้าจิ้มลิ้มของควรคะนึงเสมอ แค่ได้คิดถึง ความสุขก็กลบทับความทุกข์ เป็นความสุขจอมปลอม หลอกตัวเอง
?พี่มาร์คลองชิมบัตเตอร์คัพเค้กหน่อยนะคะ เค้กทำสุดฝีมือเลย? ยื่นถ้วยกระดาษก้นกลมทรงสูงพอประมาณ ข้างในบรรจุเนื้อเค้กขนาดพอดีกับความกว้างของถ้วยกระดาษ ตกแต่งด้วยบัตเตอร์ครีมสีหวานและเชอร์รี่ลูกเล็ก
ริมฝีปากบางงามแย้มยิ้มจนแทบจะเห็นฟันครบทุกซี่ มีอันต้องค่อยๆ หุบลงอย่างช้าๆ เมื่อมาร์คัสไม่มีทีท่าว่าจะทำตามเธอต้องการ แถมยังเมินเฉย มองข้ามความตั้งใจที่เพียรพยายามทำให้เขา ส่วนผสมหลักนั้น เธอใช้หัวใจทำคัพเค้กถ้วยเล็กเพื่อเขาโดยเฉพาะ
?ออกไปก่อน พี่จะทำงาน? เขาพูดตรง แต่คนละประเด็น
ควรคะนึงหน้าเสีย รับรู้ถึงความร้อนบริเวณขอบตา ความมุ่งมั่นพังทลายย่อยยับ นอกจากเขาจะไม่เห็นคุณค่าแล้ว เธอไม่เคยมีความสำคัญกับเขาเลย
?พี่มาร์คไม่อยากกิน บอกเค้กมาตรงๆ ก็ได้ ไม่จำเป็นต้องเอางานมาบังหน้า? ควรคะนึงพูดอย่างเก็บอาการสะอื้นสุดฤทธิ์ หยดน้ำแออัดในดวงตา ยิ่งมาร์คัสเอาแต่จ้องแฟ้มเอกสาร ประหนึ่งว่าโลกนี้มีเพียงเขากับกองกระดาษ เธอก็ยิ่งเจ็บหัวใจ ราวกับอวัยวะที่ใช้ในการดำรงชีพถูกบีบด้วยมือที่มองไม่เห็น
?ใช่! พี่ไม่อยากกิน? สีหน้า แววตาและน้ำเสียงเรียบนิ่ง ปราศจากการล้อเล่น
ดวงตาสวยสดใสในยามนี้คลอวับด้วยความน้อยใจ หยดใสๆ ล่วงเผาะหล่นกระทบคัพเค้กที่ถือไว้ ควรคะนึงรีบเบือนหน้ามองทางอื่น จะสะกดน้ำตาไม่ให้ไหล ก็ช้าเกินไปเสียแล้ว เพราะความเสียใจพุ่งชนพื้นที่ทุกอณูในหัวใจ
?พี่มาร์คใจร้าย? ไม่ต้องรอให้เขาเอ่ยปากเป็นคำรบที่สอง ควรคะนึงรู้ว่าควรทำอย่างไรต่อไป
เธอวิ่งออกจากห้องทำงานของมาร์คัส โดยไม่หันมาวอนขอความเห็นใจ หากทำเช่นนั้น รังแต่จะเพิ่มระดับความรำคาญในใจมาร์คัสให้พุ่งโด่ง
แม้รู้อยู่เต็มอกว่าเขาไม่รัก แต่ควรคะนึงก็ไม่เคยหักห้ามใจ ความรู้สึกบังคับกันไม่ได้ เธอยิ้มเศร้า ดึงตัวเองออกจากห้วงความคิด เก็บรูปชายในดวงใจไว้ที่เดิม
ควรคะนึงนึกถึงมาร์คัสแล้วเศร้าใจยิ่งนัก สงสารเขาจับใจ เธอได้แต่รอคอยปาฏิหาริย์ ทุกคืนวันเฝ้าวอนขอต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ช่วยคุ้มครองให้มาร์คัสปลอดภัย ร่างกายฟื้นตัว หายเป็นปกติในเร็ววัน เพราะยังมีอีกหลายอย่างที่ค้างคาใจ และเธอจะต้องบอกให้เขาได้รับรู้ หากได้ระบายสิ่งที่เก็บงำไว้มานานแสนนาน คงทำให้ควรคะนึงอึดอัดน้อยลง
?คนใจร้าย! ห้ามทิ้งเค้กไปนะ พี่มาร์คต้องมีชีวิตอยู่อย่างคนปกติ? เธอพึมพำ ก่อนระบายลมหายใจแล้วตั้งหน้า ตั้งตาอ่านตำราเตรียมตัวสอบ
เธออยากให้เทศกาลสอบวัดความรู้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว เพราะจะได้กลับสเปน ไปเยี่ยมมาร์คัส แม้ตอนนี้เขายังรักษาชีวิตไว้ได้โดยไม่ต้องพึ่งเครื่องช่วยหายใจ แต่เจ้าตัวก็ไม่รับรู้หรือสัมผัสได้ถึงภาวะแวดล้อมรอบตัว
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ความเข้าใจผิดตัวเดียวที่ทำให้เรื่องราวระหว่างเขากับหล่อนเป็นเช่นนี้ ตั้งแต่อุบัติเหตุที่ทำให้ ?ชวารี? ถูก ?มาเซลิโน? กล่าวหาว่าเป็นขอทาน จนกระทั่งความจำเป็นบางอย่างทำให้หล่อนต้องกลายไปเป็นนางรำเพียงชั่วคืนก็ยังทำให้ชายหนุ่มปะติดปะต่อเรื่องราวแบบผิดๆ ไปต่างๆ นานา และความเลวร้ายที่สุดเกิดขึ้นเมื่อชวารีจำใจรับงานงานหนึ่งมาทำ กลับกลายเป็นว่าหล่อนเดินเข้าไปอยู่ในอุ้งมือมารอย่างมาเซลิโนโดยไม่รู้ตัว หากแล้วเมื่อเรื่องราวได้ถูกคลี่คลายแทนที่จะมีความสุขกลับเป็นว่าหล่อนทุกข์ ชวารีคิดว่าหล่อนไม่สมศักดิ์ศรีที่จะมาเป็นสะใภ้ของตระกูลดังแห่งมาดริด การโกหกจึงเกิดขึ้นอีกครั้งโดยที่หล่อนไม่รู้เลยว่ากำลังทำให้มาเฟียผู้ไม่เคยกลัวใครเปลี่ยนไปเป็นคนละคน
?พี่มาร์ชฝันไม่ดีแน่ ถ้าไม่ได้รักน้องชาร์ม? แววตาของมาเซลิโนละห้อยมาก
?พูดอะไรก็ไม่รู้? ชวารีบิดแขนเขาแรงๆ
?โอ๊ย!? มาเซลิโนร้องราวกับเจ็บเสียเต็มประดา ?ก็พูดในสิ่งที่ตัวเองต้องการ?
