?เอ่อ เพราะงั้น คือว่า ก็เลย?
?เอาน่า ใจเย็นก่อนเถอะ คุยกันไม่รู้เรื่องสักนิดมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ?
ฉันยื่นน้ำแร่ที่ยังไม่ได้เปิดฝาไปให้เธอ
?ขะ ขอโทษค่ะ....?
เธอรับสิ่งนั้นไปอย่างสั่นเทา ก่อนจะหมุนฝาขวดโดยที่ทำมือลื่นหลายต่อหลายครั้ง จากนั้นแตะริมฝีปากอย่างแผ่วเบาและกลืนน้ำลงคอจนดังอึกเบาๆ ในที่สุดก็หยุดปล่อยถ้อยคำยาวเป็นพรืดราวกับปืนกลอย่างที่เป็นมาจนถึงเมื่อกี้ได้สักที ความเงียบมาเยือนห้องกรรมการนักเรียนซึ่งมีกันเพียงสองต่อสองหลังจากไม่ได้เงียบแบบนี้มานาน
เมื่อเธอ....สึงิซากิ ริงโกะใช้สองมือวางขวดน้ำลงบนโต๊ะ เธอก็ปล่อยลมหายใจออกมาดังฟู่
?ขะ ขอบพระคุณนะคะ เอ่อ....อากาบะซัง?
?ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ?
ฉันทำมือบอกเธอว่า ?ให้? เมื่อเธอตั้งท่าจะคืนขวดน้ำมา ริงโกะจังยิ้มอย่างเขินอายอีกเพียงครั้งเดียวแล้วกล่าวขอบคุณฉัน
?ขอบพระคุณนะคะ?
....ยังคงเป็นเด็กที่น่ารักไม่เปลี่ยนไปเลย ฉันคิด
สึงิซากิ ริงโกะ เธอมีดวงตาโตเปล่งประกายระยิบระยับ ใบหน้าได้รูปดูราวกับตุ๊กตา ผิวเนียนขาวราวกับหิมะ รูปร่างเล็กที่แม้จะบอบบางแต่ก็รู้สึกได้ถึงความนุ่มนวลที่ดูมั่นคง แน่นอนว่ารูปลักษณ์อันยอดเยี่ยมดังกล่าวเองก็มีส่วน แต่นอกจากนั้นแล้ว ท่าทีไร้เดียงสายามมีปฏิสัมพันธ์กับผู้คน....โดยเฉพาะใบหน้ายิ้มแย้มซึ่งแสดงให้คีย์คุงผู้เป็นพี่ชายเห็นนั้นดูน่ารักน่าเอ็นดูขนาดที่แม้แต่เพศเดียวกันยังนึก ?อยากปกป้อง? เลย
นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่ฉันได้เจอกับเธอผู้เป็นน้องสาวของคีย์คุง ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่ตอนที่เธอมาคราวก่อน ในห้องกรรมการนักเรียนมีเสียงดังโหวกเหวกจนพูดคุยไม่ได้เป็นเรื่องเป็นราวนัก ดังนั้นพออยู่ในสถานการณ์แบบนี้ ต่างฝ่ายต่างก็เลยยังคงมีความประหม่าหลงเหลืออยู่บ้างเล็กน้อย
พอเงยหน้ามองนาฬิกาซึ่งติดตั้งเอาไว้ในห้องกรรมการนักเรียน เธอก็ส่งเสียง ?เอ่อ....? แล้วเอ่ยถามด้วยท่าทีเกรงใจ
?สมาชิกคนอื่นๆ ยัง....?
?ขอโทษนะจ๊ะ วันนี้ทุกคนกระจัดกระจายกันอยู่ในโรงเรียนเพราะวุ่นวายกับงานจิปาถะเกี่ยวกับพิธีจบการศึกษาน่ะ ฉันติดต่อทางเมลไปแล้ว เพราะงั้นคิดว่าอีกเดี๋ยวก็คงจะกลับมากันแล้วล่ะ....?
?งั้นเหรอคะ....?
ริงโกะจังก้มหน้าก้มตาพลางใช้มือจับขวดน้ำเล่นอย่างกระวนกระวาย
....วันนี้มีแค่ฉันคนเดียวที่ทำงานอยู่ในห้องกรรมการนักเรียน เมื่อราวๆ ห้านาทีก่อนหน้านี้เธอพุ่งเข้ามาที่นี่ด้วยสีหน้าแตกตื่น ดูเหมือนจะทนรอให้สมาชิกมากันจนครบไม่ไหว เธอก็เลยพูดกับฉันอย่างรัวเร็ว เรื่องที่เล่าให้ฟังแทบทั้งหมดดูราวกับเอาคำศัพท์มาร้อยเรียงกันเป็นพรืดจนไม่สามารถทำความเข้าใจสถานการณ์อย่างถูกต้องได้....
แต่ก็พอจะเข้าใจว่าเธอลนลานถึงขนาดนี้เพราะอยากจะบอกเรื่องอะไร
ฉันหันกลับไปทางเธออีกครั้งโดยตั้งใจจะทำความเข้าใจในรายละเอียดให้ได้มากกว่านี้สักนิดก็ยังดีก่อนที่ทุกคนจะกลับมา
?นี่ ริงโกะจัง เรื่องที่พูดเมื่อกี้เนี่ย....?
?กลับมาแล้วจ้า! อ้าว อ๊ะ ริงโกะจัง! ไม่เจอกันนานเลยเนอะ!?
พอดีกับที่ฉันตั้งท่าจะถาม อากาจังก็เปิดประตูอย่างเริงร่าแล้วเข้ามาในห้อง พี่น้องชีนะเองก็มาถึงหลังจากนั้นเหมือนกัน
?กลับมาแล้ว จิสึรุซัง ธุระด่วนที่ว่าเนี่ย....โอ๊ะ น้องสาวของเคนไม่ใช่หรือไงน่ะ?
?เฮ้อ วันนี้ยุ่งจังเลยค่ะ มาฟุยุเพลียไปหมดเลย......อ๊ะ ริงโกะซัง! ทำไมริงโกะซังถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ! อ๊ะ! หรือว่าจะมาดวลกับมาฟุยุอีกครั้ง....?
?ปะ เปล่า ไม่ใช่อย่างนั้น....?
เนื่องจากริงโกะจังถูกทั้งสามคนทักพร้อมกันจนทำอะไรไม่ถูก ฉันจึงควบคุมบรรยากาศในที่นั้นและให้ทุกคนนั่งประจำที่กันก่อน ส่วนริงโกะจังก็ให้นั่งที่ที่ปกติแล้วคีย์คุงนั่ง....ถึงบรรยากาศจะตึงเครียดนิดหน่อยก็เถอะ แต่ก็นะ ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาพูดเรื่องแบบนั้นซะหน่อย
เมื่อทุกคนนั่งประจำที่กันแล้ว ฉันก็ตัดสินใจเอ่ยถามริงโกะจังอีกครั้ง
คราวนี้ถามถึงเหตุผลที่เธอวิ่งเข้ามาที่นี่
?แล้วก็นะ ริงโกะจัง....?
เธอไหล่กระตุกเฮือกหนึ่งราวกับประหม่ากับคำพูดของฉัน ท่าทีผิดธรรมดาของพวกเราทำให้เหล่าสมาชิหยุดคุยเล่นกันแล้วคอยเฝ้ามองท่าทีทางนี้
ในที่สุดฉัน....ก็เค้นคำถามซึ่งจวนจะติดค้างอยู่ที่คอหอยหลายต่อหลายครั้งออกมาจนได้
?ที่ว่าคีย์คุงหายสาบสูญไปเนี่ย หมายความว่ายังไงเหรอ??
[ตอนที่ 1 ~กรรมการนักเรียนเก็บกวาด~]
?หลังจบงานเทศกาลแล้วยิ่งต้องใส่ลูกฮึดเข้าไปใหญ่!?
ประธานแอ่นอกเล็กๆ ของตน แล้ววางมาดพูดเรื่องที่อ่านจากหนังสืออะไรสักเล่มอีกตามเคย
เนื่องจากเป็นคำพูดเด็ดซึ่งเข้ากับสถานการณ์เป็นอย่างดีแบบที่ไม่ค่อยได้พบเจอบ่อยนัก ฉันก็เลยถอนหายใจพลางตอบกลับไป
?นั่นสินะครับ?
?สำหรับกรรมการนักเรียนแล้ว ถ้าบอกว่าจากนี้ไปถึงจะเป็นของจริงยังดูเข้าท่ากว่าเลยล่ะมั้งครับ....นี่น่ะ?
?....อือ?
ประธานนักเรียนผู้มักจะร่าเริงและคงไว้ซึ่งร่างกายและจิตใจแบบเด็กๆ ในแง่ที่ไม่ดีนัก....อย่างซากุระโนะ คุริมุพยักหน้าด้วยท่าทางขาดชีวิตชีวาอย่างที่พบเห็นไม่ได้บ่อยนัก ไม่สิ ไม่ใช่แค่ประธานหรอก วันนี้สมาชิกทุกคนต่างก็ถอนหายใจกันตั้งหลายต่อหลายครั้งแล้ว
แม้แต่อากาบะ จิสึรุ สาวงามผมดำผู้ที่ไม่ว่าจะเป็นงานแบบไหนก็ใช้สมองและสองมือแก้ปัญหาได้อย่างช่ำชอง ตอนนี้ก็ยังได้แต่เอามือก่ายหน้าผาก
เพื่อนร่วมรุ่นของฉัน รองประธานผู้เป็นสาวงามสายกีฬาและเลือดร้อนซึ่งเป็นเสมือนกลุ่มก้อนพลังความแข็งขัน....อย่างชีนะ มินัตสึเองก็ยังกอดอก และบางครั้งคราวก็ส่งเสียง ?อ๊า!? พร้อมเกาศีรษะอย่างหงุดหงิด
แม้กระทั่งชีนะ มาฟุยุ น้องสาวของมินัตสึผู้ที่ปกติแล้วน่าจะเป็นเด็กผู้หญิงขี้โรค สงบเสงี่ยม และอ่อนโยน ขอแค่ไม่มีเรื่องงานอดิเรกเข้ามาเกี่ยวข้องก็ยังพูดว่า ?อยากกลับบ้านจังเลยค่ะ....? พร้อมกับน้ำตาคลอเล็กน้อย
ส่วนฉันที่เล่าอยู่นี้....ก็คือสึงิซากิ เคน เทพมารจอมลามกที่เพียงแค่ได้อยู่ในคณะกรรมการนักเรียนซึ่งเต็มไปด้วยสาวงามแห่งนี้ก็มีความสุขแล้ว ยังอดไม่ได้ที่จะอยากขอตัวออกจากห้องกรรมการนักเรียนในวันนี้
เอาล่ะ ส่วนเหตุผลก็....
?ทำไมอุปกรณ์ที่ใช้ในงานโรงเรียนถึงโดนขนมาไว้ในห้องกรรมการนักเรียนหมดเลยล่ะ!?
ในที่สุดประธานผู้ฟิวส์ขาดก็ตะโกนออกมา พร้อมกันนั้นทุกคนต่างก็ถอนหายใจกันอีกครั้ง
อย่างที่ประธานพูดนั่นแหละ ห้องกรรมการนักเรียนตอนนี้เละเทะไปด้วยลังกระดาษกองเท่าภูเขาเลากา งานโรงเรียนจบลงแล้ว ส่วนวันเก็บกวาดหลังจากเปิดเรียนก็ผ่านพ้นไปได้อย่างราบรื่นแล้วเหมือนกัน และพอมาที่ห้องกรรมการนักเรียนโดยคิดว่าตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปจะได้ทำกิจกรรมกันตามปกติสักที....ก็เจอกับสถานการณ์นี้เข้า
จิสึรุซังอธิบายอีกครั้งด้วยท่าทีอ่อนเพลีย
?เห็นว่าเมื่อวันที่เก็บกวาดกันมีอุปกรณ์ที่ไม่รู้ว่าใครเอามาจากไหนอยู่ด้วย แล้วดูเหมือนจะกลายเป็นว่าของพวกนั้นน่ะ ?เอาเป็นว่าไปฝากไว้กับกรรมการนักเรียนก่อนก็แล้วกัน? ข้าวของในโรงเรียนที่ไม่รู้ว่าใครเป็นเจ้าของก็เลยมากองรวมกันอยู่ที่ห้องกรรมการนักเรียนแคบๆ นี้ไงล่ะ?
?เรื่องแบบนี้ไม่ใช่งานของกรรมการนักเรียนซะหน่อยนะ....?
ประธานอ่อนเพลียน่าดู ก็นะ คนคนนี้ชอบแผนงานที่หวือหวาออกนี่นา เพราะงั้นงานเล็กๆ เรียบง่ายจำพวกการเก็บกวาดแบบนี้เลยทำให้อ่อนเปลี้ยเพลียแรงเข้าไปใหญ่ล่ะมั้ง
มินัตสึที่ไม่ถนัดงานจำพวกนี้เช่นกันถอนหายใจดังเฮ้อ พลางหยิบเศษผ้าสีแดงออกมาจากลังกระดาษซึ่งวางอยู่บนโต๊ะ
?ตอนนี้พวกนักเรียนโรงเรียนเรามองว่ากรรมการนักเรียนเป็นเหมือน ?ฝ่ายรับเหมาทำงานจิปาถะ? กันไปแล้วสินะ เฮ้อ ทั้งที่ช่วงแรกๆ ให้ทำหน้าที่กันไปตามอิสระพอประมาณเพราะปฏิบัติกับเราในฐานะ ?สาวงามผู้ได้รับคะแนนนิยม? แท้ๆ....?
?ระยะนี้มาฟุยุเองก็ไม่ค่อยได้รับการเอาอกเอาใจเลยล่ะค่ะ....เอาเถอะ ถ้ากิจกรรมที่แล้วๆ มาถือเป็นกิจกรรมของเราล่ะก็ รู้สึกเหมือนกันนะคะว่ากรรมตามสนองสุดๆ ไปเลย?
ทุกคนต่างยอมรับว่า ?ก็จริง....? กับคำพูดพึมพำของมาฟุยุจัง ถึงจะน่าเจ็บใจ แต่ครึ่งปีนี้เราไม่ได้ทำกิจกรรมแบบที่จะได้รับความเชื่อถือเลยนี่นา ถ้าจะว่ากันแล้ว กิจกรรมที่สร้างความเดือดร้อนให้นักเรียน หรือพูดให้ถูกก็คือการทำตัวตามใจชอบยังจะมีมากกว่าเลยด้วยซ้ำ....มาถึงตรงจุดนี้ กรรมการนักเรียนปีนี้ไม่ใช่ ?กรรมการนักเรียนที่น่าหลงใหล? อีกต่อไป แต่เขามองกันว่าเราเป็น ?กลุ่มงี่เง่าน่าขำ? ไปแล้ว แบบนั้นน่ะก็ย่อมต้องโดนยัดเยียดงานจิปาถะมาให้ล่ะนะ
ทุกคนต่างก็กำลังอยู่ในอารมณ์อ่อนเพลียกับกองภูเขาลังกระดาษ....สำหรับฉันที่มีเป้าหมายคือการพูดคุยอย่างสนุกสนานกับสาวงามนั้น เห็นว่าใช้เวลาอย่างเปล่าประโยชน์แบบนี้ต่อไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา จึงปรบมือดังป้าบๆ เพื่อคุมบรรยากาศในที่นั้น
?เอาเป็นว่าถึงจะเหม่อกันอยู่แบบนี้สถานการณ์ก็ไม่คลี่คลายหรอก! ขืนห้องเป็นแบบนี้ แม้แต่จะกระหนุงกระหนิงกันก็ยังทำไม่ได้น่ะสิทุกคน!?
?แต่ถึงเก็บกวาดเสร็จก็ไม่กระหนุงกระหนิงกับเอ็งหรอกเฟ้ย?
แม้แต่คำพูดของฉัน มินัตสึก็เพียงแค่โต้กลับอย่างเย็นชาเท่านั้น สมาชิกคนอื่นๆ เองก็ไม่มีทีท่าว่าจะเริ่มทำงานกันเลยสักนิด หืมๆ ทั้งที่คิดว่าถ้ามีเป้าหมายที่จะกระหนุงกระหนิงกับฉันล่ะก็ ทุกคนจะเริ่มเก็บกวาดด้วยความยินดีแท้ๆ เชียว....
?....ไม่สิ ยิ่งห้องแคบก็ยิ่งแนบชิดกันมากขึ้น และเป็นไปได้เหมือนกันว่าอาจจะเกิดสถานการณ์อย่างว่า....?
?เอาล่ะ ทุกคน มาเก็บกวาดกันเถอะ!?
?โอ้!?
พริบตาที่ฉันนึกถึงแนวทางใหม่ออก ไม่รู้ทำไมอยู่ดีๆ ประธานถึงได้เปล่งเสียงขึ้นอย่างมุ่งมั่น ทั้งจิสึรุซัง ทั้งพี่น้องชีนะเองก็มีใจจะทำราวกับเปลี่ยนเป็นคนละคน ทุกคนเริ่มลงมือตรวจสอบลังกระดาษกันอย่างรวดเร็วและสันนิษฐานหาตัวเจ้าของเดิมกัน....เป็นอะไรไปกันน่ะ
?อื้มๆ งั้นหรอกเหรอ ทุกคนอยากจะกระหนุงกระหนิงกับฉันในห้องกว้างๆ จริงๆ ด้วยสินะ?
?......?
อื้ม เมินกันแบบสุดๆ ไปเลย ก็ไม่ค่อยเข้าใจนักหรอก แต่สายตานี่ชวนให้เจ็บปวดชะมัด เพราะงั้นฉันก็เริ่มเก็บกวาดบ้างดีกว่า
ฉันเอาลังกระดาษขนาดเล็กที่อยู่ใกล้มือลังหนึ่งมาวางไว้บนตัก จากนั้นหยิบอุปกรณ์ข้างในออกมาและเอ่ยปากพูด
?กรรไกร กาว ไม้บรรทัด......ของพวกนี้ระบุตัวเจ้าของได้ยากเอาการเลยแฮะ?
?นั่นสินะ เอาเป็นว่าของพวกนั้นไว้ค่อยหาทีหลัง เริ่มเก็บกวาดของที่ดูออกได้ง่ายๆ ก่อนน่าจะดีกว่าล่ะมั้ง ถ้าข้าวของลดลงจนห้องกว้างขึ้น ก็คงจะทำงานได้ง่ายขึ้นด้วยจริงมั้ยล่ะ?
?นั่นสินะครับ?
พวกเรารับข้อเสนอของจิสึรุซังแล้วเริ่มจากของที่ดูท่าทางน่าจะระบุตัวเจ้าของได้สบายๆ กันก่อน
?อ๊ะ นี่มัน....?
ไม่กี่นาทีหลังจากเริ่มงาน มาฟุยุจังก็เจอบางอย่างเข้า
?มีอะไรเหรอ มาฟุยุ?
มินัตสึเอ่ยถาม มาฟุยุจังหยิบสิ่งนั้นออกมาจากลังกระดาษ
?Junjou Romantica เล่มใหม่ล่าสุดนี่คะ! มาฟุยุยังไม่ได้ซื้อเลย! งั้นจะรีบอ่าน....?
?ทำงานกันเถอะน่า!?
ด้วยเหตุนี้ ฉันจึงยึดการ์ตูนมาจากมาฟุยุจัง เธอร้องไห้กระซิกๆ ใหญ่....ว่าแต่มันเริ่มแพร่หลายในโรงเรียนเรามากขึ้นเรื่อยๆ แล้วแฮะ....บอยส์เลิฟเนี่ย ไม่สิ รสนิยมน่ะ ต่างคนจะต่างกันไปมันก็ได้อยู่หรอก มันก็ได้อยู่หรอก!
ฉันลองพลิกหน้าหนังสือการ์ตูนที่ยึดจากมาฟุยุจังดู ให้ตายเถอะ ผู้หญิงเนี่ยทำไมถึงได้ชอบการ์ตูนแบบนี้......
........................
?....เคน??
?อ๊ะ! ฉะ ฉันไม่ได้อ่านติดพันสักกะติ๊ดเลยนะ! ไม่ได้สนใจตอนต่อไปหรอกนะ!?
?เป็นอะไรไปน่ะ!? อยู่ดีๆ ก็ซึนเดเระเฉยเลย!?
?......ขอโทษ ช่วยลืมไปทีเถอะ?
?อะ อือ?
ขอเช็ดเหงื่อหน่อย......ทำเอาคิดเลยล่ะว่าช่วยไม่ได้หรอกที่บอยส์เลิฟจะเป็นที่นิยม ตะ แต่ฉันไม่ไปยังเส้นทางสายนั้นหรอกนะ! ไม่ไปเด็ดขาดเลย!
?ฮึฮึฮึ....?
เนื่องจากรู้สึกว่ามาฟุยุจังแสยะยิ้มพร้อมมองมาทางนี้ ฉันจึงตัดสินใจกลับไปทำงานต่อ
พอควานหาในลังกระดาษที่ตัวเองรับผิดชอบดังสวบๆ อยู่ดีๆ ก็เจอผ้านิ่มๆ สีชมพูเข้า ฉันลองหยิบออกมาดู
?สึงิซากิ ทางนั้นเจออะไร....ทะ ทำอะไรอยู่น่ะ!?
?อะไรน่ะเหรอ....อ้าว เอ๊ะ?
เมื่อถูกประธานถาม ในที่สุดฉันก็รู้ตัวว่าผ้าสีชมพูที่ฉันหยิบออกมา....ก็คือชุดชั้นในนั่นเอง
?วะ เหวออออ!??
?คีย์คุง....เธอเนี่ย....?
จิสึรุซังมองฉันด้วยสายตาดูหมิ่นเหยียดหยาม ฉันรีบร้อนแก้ตัว
?ปะ เปล่านะ นี่มันโผล่ออกมาจากลังกระดาษต่างหาก! ไม่ใช่ของของผมหรอกนะครับ!?
?แต่ว่าเป็นรุ่นพี่สึงิซากินี่คะ....?
?มาฟุยุจัง!? เธอสงสัยฉันเหรอ!??
?ไม่สงสัยยังประหลาดกว่าเลยด้วยซ้ำ....ถ้ามองจากมุมมองของคนที่รู้จักนิสัยนายล่ะก็นะ?
?แม้แต่มินัตสึก็ด้วย! ฉันไม่ได้ทำซะหน่อย!?
?......?
?ถึงงั้นฉันก็ไม่ได้ทำนะ! กล่าวหาคนบริสุทธิ์นี่นา แย่ที่สุด!?
?......?
ซวยแล้ว ไม่ได้รับความเชื่อใจเลยสักนิด ละ ลองเป็นงี้แล้วล่ะก็!
?ถ้าเป็นฉันล่ะก็ ถึงจะสนุกสนานกับชุดชั้นใน แต่ก็ขอจะสนุกสนานตามลำพังต่างหาก!?
?ก็นั่นน่ะสินะ?
รู้สึกว่าประธานจะยอมรับในเรื่องแปลกๆ ได้ยังไงไม่รู้ ทุกคนเองก็พยักหน้าพร้อมพูดว่า ?ก็จริง? ....อืม นี่มันอะไรกันน่ะ ทั้งที่ทุกคนยอมเชื่อกันแล้วแท้ๆ แต่ไม่เห็นดีใจเลยสักนิด
เอาเป็นว่าวางชุดชั้นในไว้บนโต๊ะก่อนก็แล้วกัน แล้วก็....คราวนี้เหงื่อเริ่มไหลพรากออกมาในความหมายที่ต่างออกไป
?....แต่ว่ามีชุดชั้นในวางทิ้งเอาไว้ที่โรงเรียนเนี่ยมัน....?
ณ ที่นั้นมีนักเรียนชายชั้น ม.ปลายปีสอง ผู้มีร่างกายสมบูรณ์พร้อมเกินปกติ จะฟุ้งซ่านเตลิดเปิดเปิงไปบ้างก็ช่วยไม่ได้หรอก ประธานเองก็หน้าแดงเหมือนกัน
?นี่มัน....มีความเป็นไปได้สูงเลยล่ะว่าอาจจะมีการคบหาคนต่างเพศอย่างไม่บริสุทธิ์!?
ประธานใช้ความโกรธเข้ากลบเกลื่อน แต่ตอนนั้นเอง จิสึรุซังก็ชี้ชัดอย่างเฉียบคม
?ถึงงั้นก็เถอะ ปกติคงไม่ลืมชุดชั้นในทิ้งเอาไว้หรอก?
?....นั่นสินะ แต่ถ้าอย่างนั้นทำไมถึงได้มีชุดชั้นในอยู่ล่ะ....?
?......?
ทุกคนต่างก็ครุ่นคิดกันอย่างหนัก ทันใดนั้นมินัตสึก็ออกความเห็น
?อาจจะมีเทพเจ้ามังกร โผล่ออกมาก็ได้!?
?ต่อให้มีดราก้อนบอล แต่ในโรงเรียนเราคงไม่มีนักเรียนที่จะขอพรเหมือนกับอูลอน แบบนั้น....?
พอพูดไปถึงตรงนั้น ประธานก็มองมาทางฉัน จากนั้นก็กลืนน้ำลายดังอึก
?....ดีล่ะ เคลียร์กันไปได้หนึ่งเรื่องแล้วเนอะ!?
?ไม่สิ รอก่อนสิครับ ไม่เห็นจะเคลียร์อะไรได้เลยสักอย่างนะ! ผมไม่ใช่คนร้ายซะหน่อยนะครับ!?
ยัดเยียดข้อหากันได้เลวร้ายชะมัด คงเพราะทั้งมินัตสึทั้งประธานต่างก็ไม่ได้จริงจังล่ะมั้ง ถึงได้ยอมรามือกันไปทันที
และแล้วประธานก็ส่งเสียงครางดังอืมพร้อมกอดอก
?นี่น่ะมีเค้าลางว่าจะปิดคดีไม่ลงเลยนะเนี่ย....?
?ไม่ใช่แค่ร่างกาย แต่สมองเองก็เป็นคุณนักสืบเด็กน้อยเหมือนกันสินะครับ?
?....สึงิซากิ?
โดนจ้องเข้าจนได้ ฉันกระแอมดังอะแฮ่ม จากนั้นก็ค่อยๆ สันนิษฐานอย่างช้าๆ
?ยังไงซะ เรื่องก็คงประมาณว่าต้องทำงานที่มีความเสี่ยงว่าเสื้อผ้าอาจจะเลอะ ก็เลยซื้อชุดชั้นในสำรองเผื่อไว้ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ใช้ เลยวางทิ้งเอาไว้ทั้งอย่างนั้นโดยลืมกระทั่งว่าซื้อมันมาด้วย....คงอะไรประมาณนี้ล่ะมั้งครับ?
พอฉันพูดความเป็นไปได้ที่ดูเหมาะสมไป จิสึรุซังกับพี่น้องชีนะก็ตอบกลับมาด้วยปฏิกิริยาแบบว่า ?ก็คงประมาณนั้นแหละนะ? ทว่า....ประธานซึ่งกลุ้มอกกลุ้มใจกับปริศนาอยู่คนเดียว อยู่ดีๆ ก็ตะโกนขึ้นด้วยท่าทีตื่นเต้น
?สะ สุดยอดไปเลย สึงิซากิ!?
?เอ๊ะ??
ฉันตะลึงไปกับปฏิกิริยาหาไม่ได้ง่ายๆ ที่ประธานมีต่อฉัน
?นักสืบเลยล่ะ! เหมือนคุณยอดนักสืบเลยล่ะ!?
?งะ งั้นเหรอครับ??
ดูเหมือนจะได้รับคำชมเฉยเลยแฮะ....ก็ไม่ค่อยเข้าใจนักหรอก แต่ไหนๆ ก็อยู่ในช่วงที่ค่าความชอบกำลังพุ่งกระฉูดทั้งที เพราะงั้นก่อนอื่นขอตามน้ำไปก่อนแล้วกัน
?อะแฮ่ม ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ แต่เดี๋ยวผมจะช่วยไขคดีที่เกี่ยวกับงานโรงเรียนให้ทั้งหมดเลยก็แล้วกัน....ขอเอาชื่อปู่เป็นเดิมพัน!?
?โอ้!?
ประธานปรบมือดังแปะๆ....รู้สึกเหมือนเป็นผู้ใหญ่ที่หาทางเปิดฝาขวดซึ่งต้องใช้แรงเปิดจนได้และทำให้เด็กมองว่าเป็นวีรบุรุษเลย สมาชิกคนอื่นกลับไปทำงานของแต่ละคนด้วยท่าทีเหมือนจะบอกว่าจะเป็นยังไงก็ช่าง
ประธานจ้องมองฉันด้วยแววตาเป็นประกายและเริ่มค้นลังกระดาษดังสวบสาบพร้อมพูดว่า ?งั้นนะ งั้นนะ!? ดูเหมือนจะอยากให้ฉันสันนิษฐานให้ดูมากกว่านี้
....ดีล่ะ วันนี้จะสันนิษฐานให้เต็มที่แล้วเพิ่มค่าความชอบของประธานให้ถึงไหนถึงกันไปเลย! ถ้าระดับพอๆ กับการสันนิษฐานเกี่ยวกับชุดชั้นในเมื่อกี้ล่ะก็ แม้แต่ฉันเองก็ทำได้สบายๆ! โชคดีที่สมาชิกคนอื่นๆ ยุ่งอยู่กับงานของตัวเองเลยไม่ค่อยสนใจทางนี้สักเท่าไหร่นักด้วย!
ฉันหันหน้าไปทางประธานอีกครั้งอย่างมุ่งมั่น
?ดีล่ะ ลุยเข้ามาได้เลย!?
?อื้อ จะลุยล่ะนะ! การสันนิษฐานหาเจ้าของ & เหตุผลที่ลืมของเอาไว้ในงานโรงเรียน....ต่อไปก็....นี่ไงล่ะ!?
ประธานพูดแบบนั้นแล้วหยิบวัตถุที่ต้องการให้ฉันสันนิษฐานออกมาจากลังกระดาษ!
?ใบหย่า!?
?จะไปรู้เร้อออออออออออออออออออออออออออออ!?
อยู่ดีๆ ก็เลยขอบเขตที่ฉันนึกภาพเอาไว้ไปมากโข ประธานเอียงคออย่างฉงนกับเสียงตะโกนของฉัน
?หืม? ไม่รู้หรอกเหรอ??
ทะ ท่าทางดูผิดหวังยังไงไม่รู้! ซวยแล้วไง! แบบนี้ซวยเห็นๆ!
ฉันหลบสายตาพร้อมกับที่เหงื่อกาฬไหลพราก
?จะ เจ้าบ้า ถ้าถึงมือนักสืบมัธยมปลายแห่งตะวันออก....ไม่สิ แห่งเหนือคนนี้ล่ะก็ การสันนิษฐานน่ะง่ายดายนิดเดียว?
?นั่นสิเนอะ! ก็เป็นคุณยอดนักสืบนี่เนอะ!?
?อึก....?
ซวยแล้ว สายตาคาดหวังของเด็กน้อยชวนให้เจ็บปวดชะมัดยาด ป่านนี้แล้วเพิ่งจะรู้ตัวว่าความเคารพอันบริสุทธิ์เนี่ยมันหนักอึ้งสุดๆ! ฉันไม่มีความมั่นใจจะตอบสนองต่อความคาดหวังนั้นเลย! แต่ก็ต้องพยายาม!
?บะ ใบหย่า....สินะครับ?
?อื้อ ใบหย่า?
?......?
อะไรกันล่ะ ใบหย่าเนี่ย! ทำไมงานโรงเรียนถึงจำเป็นต้องใช้ของแบบนั้นด้วยล่ะ! ไม่ใช่แค่ในงานโรงเรียน แต่มันเป็นสิ่งที่ไม่เกี่ยวอะไรกับชีวิตมัธยมปลายโดยสิ้นเชิงเลยไม่ใช่หรือไงกัน ไอ้ใบหย่าเนี่ย! อุปกรณ์กระจุกกระจิกในการแสดงละคร? ไม่สิ การแสดงละครปีนี้แค่เล่นเรื่อง ?เจ้าหญิงสโนไวท์? กันอย่างจริงๆ จังๆ เท่านั้นเอง ไม่มีช่วงที่ต้องใช้ชุดชั้นในเมื่อกี้หรือว่าใบหย่าเลยสักนิด....ฮึ่ม
?สึงิซากิ? ....การสันนิษฐานล่ะ??
?อะ เอ่อ คือว่านะครับ....อื้ม?
ชะ ช่วยไม่ได้! ลงเป็นงี้แล้วล่ะก็จะขอกลบเกลื่อนโดยปล่อยให้ปากพาไปซะเลย!
?ใบหย่า ประธานคิดว่านั่นเป็นของที่เอาไว้ใช้ทำอะไรเหรอครับ??
?เอ๊ะ? ของแบบนั้นก็ต้องมีแต่ไว้หย่าเท่านั้นเองไม่ใช่หรือไง?
?จะใช่แบบนั้นจริงๆ แน่เหรอ นั่นอาจจะเป็นกับดักที่คนร้ายวางเอาไว้ก็ได้ไม่ใช่เหรอครับ?
?เอ๊ะ!??
?ผมคิดแบบนี้นะ นี่น่ะเป็นทริคทางจิตใจที่ใช้ประโยชน์จากการคิดไปเองไงล่ะครับ!?
?วะ ว่ายังไงน้า!??
?มนุษย์เราเป็นสิ่งมีชีวิตที่ชอบคิดไปเองครับ พอเห็นใบหย่าก็จะคิดไปว่านั่นมันเป็นอุปกรณ์สำหรับใช้ในการหย่าร้าง ตรงนั้นมันมีหลุมพรางทางจิตใจอยู่ไงล่ะครับ!?
?งะ งั้นเองหรอกเหรอเนี่ย! ติดกับเข้าจนได้! ฉันโดนทริคนั้นหลอกเข้าจนได้! โดนทำให้คิดไปว่าใบหย่าเป็นสิ่งที่มีไว้เพื่อการหย่าจนได้!?
?ประธาน จับตามองคำว่าใบหย่าเข้าไว้นะครับ จะตีความว่า ?ใบแจ้งความจำนงขอแต่งงานเพราะไม่อยากหย่าขาดจากกัน? ก็ได้เหมือนกัน! สรุปก็คือมีความหมายที่ตรงข้ามกันโดยสิ้นเชิงอยู่ด้วยเลยด้วยซ้ำ! นี่แหละครับการคิดในมุมกลับ!?
?โอ้! แนวทางแปลกใหม่! สุดยอด สุดยอดไปเลยล่ะ สึงิซากิ!?
?ดูเหมือนจะเข้าใจแล้วสินะครับ?
?อื้อ ตกใจหมดเลยแน่ะ!?
?เป็นคดีที่น่าเศร้าจังเลยนะครับ?
?อื้อ เป็นคดีที่น่าเศร้าจังเลยเนอะ?
?งั้นไปคดีต่อไปกันเถอะครับ!?
?อื้อ! ....หืม??
?เอาล่ะ ไปคดีต่อไปกันเลยเถอะครับ!?
?อะ อื้อ?
ประธานที่โดนแรงฮึกเหิมเข้าเล่นงานพับใบหย่าแล้วใส่คืนลงในลังกระดาษ ทั้งที่ความจริงแล้วไม่มีอะไรคลี่คลายได้เลยสักอย่าง ทั้งที่ยังไม่ได้เล่าเลยสักนิดว่าทำไมถึงมีใบหย่าอยู่ในโรงเรียน ดูเหมือนว่าแค่คึกเข้าไว้ก็ทำให้เธอพอใจได้แล้ว นี่แหละถึงจะเป็นทริคทางจิตใจของแท้! ใช้กฎที่ว่าหากสันนิษฐานด้วยท่าทางมั่นใจก็จะรู้สึกเหมือนคลี่คลายได้แล้วไงล่ะ!
?จะใช้วิธีนั้นเอาตัวรอดไปได้เนี่ยก็แค่เฉพาะเวลาที่อีกฝ่ายเป็นประธานเท่านั้นเองนะ....?
รู้ตัวอีกที มินัตสึก็มองฉันด้วยท่าทีระอาใจอยู่ข้างๆ จะว่าอะไรก็ว่าไปสิ วันนี้นี่แหละ ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีการแบบไหนฉันก็ต้องเพิ่มค่าความชอบของประธานให้ได้เลย!
แม้ประธานจะยังมีท่าทีเหมือนรับไม่ได้นิดหน่อย แต่เธอก็เก็บใบหย่าลงไปแล้วเริ่มค้นลังกระดาษเพื่อหาสิ่งของที่ถูกทิ้งเอาไว้ชิ้นใหม่ ดีล่ะ....ถึงใบหย่าจะมีแววทายถูกได้อยู่ริบหรี่ก็จริง แต่ถ้าเป็นของอย่างอื่นล่ะก็ส่วนใหญ่สันนิษฐานส่งเดชไปได้ทั้งนั้น จากนี้ไปต่างหากล่ะ จากนี้ไปนี่แหละ!
ระหว่างที่ฉันปรับความตั้งใจใหม่อยู่ ประธานก็ส่งเสียง ?อ๊ะ? พร้อมกับที่เจอบางอย่างเข้า ฉันเอามือปรบกันดังป้าบ
?ดีล่ะ ลุยเข้ามาโลด!?
?อื้อ จะลุยล่ะนะ สึงิซากิ....ไขปริศนาของเจ้านี่ทีสิ!?
และแล้ว ประธานก็หยิบสิ่งนั้นออกมา!
?หัวคน!?
?ผิดปกติเกินไปแล้ววววววววววววววววววววววววววววววววว!?
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ยินดีต้อนรับสู่ห้องกรรมการนักเรียนแห่งโรงเรียนเอกชนเฮคิโย! วันนี้เหล่าสมาชิกสาวงามทั้งสี่+ตัวแถมอีกหนึ่งก็ยังคงพยายามกันอย่างเต็มที่เพื่อเหล่านักเรียนเช่นเคย!! ในที่สุด คราวนี้ที่ปรึกษากรรมการนักเรียนจะขอถามพวกเธอด้วยตัวเองเลยก็แล้วกัน ว่าเรื่องราวที่ชื่อ ?ประธานนักเรียนสุดซ่า สภานักเรียนสุดป่วน? เนี่ยมันมีอยู่ไปเพื่ออะไร!! ชื่อเรื่องก็แสนจะสิ้นคิด ช่วงเวลาที่ตีพิมพ์ก็คลาดเคลื่อนจากความเป็นจริง แถมมันออกจะซ้ำซากจำเจแล้วด้วย! ตอนนั้นเองก็เกิดการเดินเรื่องอันไม่คาดฝันขึ้น! ในชั่วพริบตาถัดไปหลังจากพลิกหน้ากระดาษ จะมีเรื่องราวอันแสนลุ้นระทึกในหลายๆ ความหมายรอพวกเธออยู่นะ ?
ผู้กล้าเคน สึงิซากิ นักเวทย์วินเตอร์ นักสู้ซัมเมอร์ นักปราชญ์โมมิจิ การผจญภัยของพวกเราเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น! ลุยล่ะนะ! กระโดดมุ่งไปสู่อนาคตกันเลย! ...อ้าว ขาดไปคนหนึ่งหรือเปล่าน่ะ?
