ในช่วงฤดูฝน หลังจากที่ฝนหยุดตกหลังเลิกเรียนทำให้รู้สึกสดชื่น นี่เป็นครั้งแรกที่ฝ่ายบริหารจัดประชุมขึ้นมานับตั้งแต่จบการประชุมสามัญใหญ่ของนักเรียน
?งั้นเริ่มกันเลยนะทุกคน วาระการประชุมวันนี้สำคัญมาก ขอให้ช่วยกันพิจารณาอย่างรอบคอบด้วย?
ห้องสภานักเรียนเป็นห้องที่กว้างพอๆ กับห้องเรียน 2 ห้อง เรียงรายไปด้วยเครื่องเรือนเครื่องใช้อันแสนหรูหรา ประธานนักเรียนที่นั่งประจำอยู่ที่โต๊ะขนาดใหญ่กลางห้องกล่าวออกมาเช่นนั้น แล้วหันไปมองหน้าสมาชิกทุกคน
ถึงจะเรียกว่าสมาชิกทุกคนก็ตาม แต่ก็มีอยู่แค่ 4 คนเท่านั้น เริ่มจากประธานสภานักเรียน เท็นโนจิ โคเท็ตสึ หญิงสาวผมสีดำขลับมัดแกละยกสูงสองข้างผู้มีสายตาราวกับสิงโต ชวนให้รู้สึกถึ. แง่ ถัดไปทางด้านซ้ายมือคือรุ่นพี่ทาเคะอุจิ มิโซโนะ รองประธานสภานักเรียนผู้มีเส้นผมสีบลอนด์เทา นัยน์ตาสีอำพันตามแบบลูกครึ่งยุโรป ที่ไม่ว่าจะมองจากมุมใดก็ช่างงามสง่าเปล่งประกาย ส่วนคนที่นั่งกอดเข่าอยู่บนเก้าอี้อีกฝั่งก็คือฮิจิริบาชิ คิริกะ เหรัญญิกที่มัดผมหยักศกสีเทาด้วยริบบิ้นขาวดำดูประหลาดตา และซ่อนใบหน้าอันแสนเฉยเมยครึ่งหนึ่งไว้ด้านหลังของผ้าพันคอที่นำเอาปลอกแขนสองผืนมาต่อเข้าด้วยกัน
ส่วนคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามกับประธานก็คือผมเอง
?เอาล่ะ วาระการประชุมวันนี้มีแค่เรื่องเดียว?
ประธานหันไปมองสองคนที่ขนาบข้าง ก่อนหันมาจ้องทางผม สายตาของอีกสองคนก็หันมาจับจ้องผมด้วยเช่นกัน
?เรื่องเกี่ยวกับมาคิมุระ เลขาฯ ที่กำลังจะมารับหน้าที่ใหม่น่ะ?
ผมกลืนน้ำลายเอื้อก เพราะนี่เป็นการประชุมครั้งแรกนับแต่มีการคุยกันว่าจะให้ผมทำหน้าที่เลขาฯ ไม่รู้ว่าทุกคนจะพูดถึงผมในแง่ไหนบ้าง ผมอาจจะถูกซักไซ้เกี่ยวกับเรื่องคุณสมบัติหรือความสามารถก็ได้ หรือไม่ก็ทำอย่างไรถึงจะให้เป็นที่ยอมรับในที่ประชุมสภาล่ะมั้ง
?เราจะเรียกเขาว่ายังไงดี?
?เรื่องนั้นหรอกเหรอ!?
?โดยส่วนตัวแล้วคิดว่า พยางค์แรกต้องเริ่มด้วยคำว่า ?ฮิ? แล้วถ้าตามด้วย ?ระ? และ ?ชะ? และ ?อิง? ได้ล่ะก็ ฉันว่าลงตัวไปหมดเลยแหละ?
ไม่เห็นจะลงตัวเลย มันอ่านว่า ?ฮิระชะอิง? นะ ความตั้งใจจะแต่งตั้งให้ผมเป็นกรรมการนี่เป็นศูนย์เลยรึไงกัน!
?คุณฮิคาเงะ ถ้าให้เลือกระหว่าง ?สามี? กับ ?คุณคะ? อยากให้เรียกว่าอะไรดีคะ?
?อะไรกันเล่า จะว่าไปแล้ว รุ่นพี่ก็กำลังเรียกผมว่าฮิคาเงะไม่ใช่รึไงกันครับ! ก็เรียกอย่างนั้นไปสิครับ เพราะนั่นมันก็ชื่อผมด้วยครับ!?
?ไม่ได้?
คิริกะทำหน้าบึ้งพร้อมกับส่ายหน้า
?นั่นชื่อของเด็กนี่ต่างหาก?
กระต่ายขนปุยสีเทานั่งจุมปุ้กอยู่ช่วงระหว่างหน้าตักและหน้าอกของคิริกะ มันคือเพื่อนร่วมห้องของผม เป็นเพราะความเลือดเย็นของประธานที่ไปตั้งชื่อมันว่าฮิคาเงะซึ่งเป็นชื่อเดียวกับผม จะว่าไปแล้ว ทุกคนพากันเรียกชื่อนั้นโดยที่ไม่สนใจผมเลย เรื่องนี้คงจะยอมกันยาก
?ไม่นะ ชื่อของผมต่างหาก ผมยังไม่เคยอนุญาตให้เอาไปตั้งชื่อเจ้านั่นเลยนะ?
?โกหก ทั้งๆ ที่รู้อยู่แก่ใจตลอดเวลาแท้ๆ ว่าฮิคาเงะคือชื่อของกระต่าย....?
ผมไปโกหกตั้งแต่เมื่อไหร่กัน แล้วทำไมต้องโกรธกันด้วย
?คุณฮิคาเงะ ถ้าอย่างนั้นระหว่าง ?นายท่าน? กับ ?มาสเตอร์? ให้เรียกอะไรดีคะ?
?ดะ เดี๋ยวก่อน รุ่นพี่มิโซโนะ พอเถอะครับ เดี๋ยวจะวุ่นวายกันไปใหญ่?
?งั้นก็เรียกว่ากระต่ายไปเลยก็ได้นี่?
ที่คิริกะพูดออกมานี่ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่
?โดยส่วนตัวแล้ว ให้ขึ้นต้นว่า ?ฮิ? แล้วตามด้วย ?ดะ? และ ?รุ? และ ?มะ? ก็โอเคนะ?
?นั่นมันแปลว่าไฟลุกท่วมหัวท่วมตัวไม่ใช่รึไงกัน!?
?คุณฮิคาเงะ ถ้างั้นระหว่าง ?กิน? กับ ?อาบน้ำ? กับ ?ฉัน? จะเอาอันไหนดีคะ!?
แล้วมันเกี่ยวกับชื่อเรียกตรงไหนกัน ไม่เข้าใจเลยแฮะว่าหมายถึงอะไร
?ท่าทางหูจะหนวกอยู่แล้ว เฆี่ยนเอาแทนที่จะเรียกเลยก็ได้นี่?
?คุณคิริกะ คือว่า ทำไมต้องโกรธขนาดนั้นด้วย? ผมถามออกไปอย่างหวาดๆ คิริกะกอดกระต่ายเอาไว้แนบอกแล้วหันหน้าหนีขวับ ประธานทำสีหน้าเคร่งเครียดแล้วพูดออกมาว่า
?ทุกคนช่วยกันคิดจริงๆ จังๆ หน่อยได้มั้ย?
ตัวเองยังจะมีหน้ามาพูดอย่างนั้นอีกเหรอ
?ถ้าไม่เริ่มด้วยคำว่า ?ฮิ? ล่ะก็ คงน่าสงสารแย่?
?ถ้าคิดว่าน่าสงสารจริงๆ กรุณาต่อด้วยคำว่า ?คา? และ ?เงะ? ด้วยสิครับ....?
เนื่องจากประธานสั่งให้บันทึกความเห็นที่ทุกคนแสดงออกมาด้วย ดังนั้นผมจึงเปิดคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กอย่างไม่ค่อยเต็มใจ ซึ่งนี่เองก็เป็นการฝึกงานเลขาฯ อย่างหนึ่ง
?งานเลขาฯ นี่เป็นงานที่สำคัญนะ ถ้าเราไปเรียกชื่อประหลาดๆ จนเขาลาออกไป เราก็ลำบากแย่สิ เราต้องเรียกชื่อที่จะทำให้เขาอยู่กับเราไปนานๆ นั่นสินะ ยกตัวอย่างเช่น?
ประธานเอามือกอดอก
?ฮิโดร่า?
?นี่ตั้งใจจะตัดหัวกันเต็มที่เลยเหรอ?
?ฮิดาริ?
?นี่ตั้งใจจะลดตำแหน่งเต็มที่เลยงั้นสิ?
?ฮิโตะเดะนาชิ?
?ทำไมจู่ๆ ก็ปากคอเราะร้ายขึ้นมาซะอย่างนั้น?
?ฮิโมะยาโร่?
?เดี๋ยว ใครเป็นแมงดากันครับ ไปเอาความคิดแบบนั้นมาจากไหนกัน?
?ถ้าไม่มีไฟย่อมไม่มีควัน?
?ก็เธอเป็นคนรมควันเองใช่มั้ยล่ะ!?
?พูดจาให้คนอื่นเสื่อมเสีย?
?ผมต่างหากที่ควรเป็นคนพูด!?
?ใจร้าย ทั้งๆ ที่ฉันพูดแต่เรื่องจริงแท้ๆ?
?ทำไมกลายเป็นบทสนทนาที่เริ่มด้วยคำว่า ?ฮิ? ทั้งหมดไปได้ล่ะเนี่ย!?
?ฆ่าเวลาไง?
?นั่นสินะครับ! เรื่องนั้นน่ะผมรู้อยู่แล้วล่ะ!?
รุ่นพี่มิโซโนะเองก็เข้ามามีส่วนร่วมด้วยความลนลาน ?คือ คือว่า ฉันด้วยสิ?
?....ภรรยาชาวบ้าน??
?อะไรกันล่ะครับ?
?หน้าอกเล็ก??
ก็แล้วอะไรกันล่ะ?
?ก็คุณสมบัติแบบที่คุณฮิคาเงะน่าจะชอบ แต่ว่าฉันไม่มีไง?
นี่กำลังเล่นเกมอะไรกันอยู่เนี่ย
?เฆี่ยนเอาก็ได้แท้ๆ.....?
แล้วทำไมคิริกะยังต้องโกรธอยู่ด้วยล่ะ
?ถ้ากำลังโกรธอยู่ไม่ต้องฝืนเล่นฮิก็ได้นะ รู้มั้ย เพราะมันดูน่ากลัว?
?ปล่อยให้อยู่ตัวคนเดียว ใช้ชีวิตอย่างเงียบเหงาตอนแก่ชราก็ได้แท้....?
?พอทีเถอะ ชักจะประสาทหลอนแล้ว!?
ในที่สุดผู้ที่ทำให้การประชุมสงบลงได้ก็คือกระต่ายที่กระโดดออกมาจากวงแขนของคิริกะ หลังจากที่วนรอบโต๊ะหนึ่งรอบแล้วมานั่งทำปากหมุบหมับๆ ต่อหน้าประธาน
?หืม? ....อืม อย่างนี้นี่เอง....อื้ม เข้าใจแล้ว?
ประธานทำท่าทางเหมือนกำลังพูดคุยกับกระต่ายอยู่ แต่อยู่กันมาถึงตอนนี้แล้วเลยไม่ทำให้ผมตกใจแต่อย่างใด
?เขาอนุญาตแล้ว เพราะฉะนั้นเราเอาชื่อกระต่ายมาตั้ง แล้วเรียกว่า ?ฮิคาเงะ? กันเถอะ?
?นั่นมันชื่อผมตั้งแต่แรกแล้วต่างหากล่ะ?
*
เมื่อนำบันทึกการประชุมบทสนทนาดังกล่าวไปที่ห้องทำงานของประธานสภากลาง หลังจากที่คุณโทคิโกะอ่านไปหนึ่งรอบก็ทำหน้าเหนื่อยหน่ายเป็นอย่างมาก
?ฝ่ายงานบริหารทั่วไปนี่เอาแต่เล่นสนุกไร้สาระอย่างนี้ทุกวันเลยเหรอ?
?เปล่า ไม่ได้เป็นอย่างนี้ทุกวันนะครับ แล้วก็น่าเสียดายด้วยครับที่มันไม่ใช่การเล่นสนุก?
ประธานพยายามอย่างเอาเป็นเอาตายที่จะเรียกชื่อผมว่า ฮิคิโคโมริ หรือฮินเดนเบิร์ก นั่นมันเป็นปัญหาชี้เป็นชี้ตายสำหรับผมเลยทีเดียว
?เธอเองก็ยังทนให้สามคนนั่นรุมอยู่ได้เนอะ ถ้าต้องรับมือกับคนอย่างโคเท็ตสึจริงๆ จังๆ แล้ว มีหวังเครียดลงกระเพาะเอาได้ง่ายๆ นะ?
คุณโทคิโกะพูดออกมาด้วยแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความเห็นใจและสมเพชเวทนา
รุ่นพี่ชั้นปีสองผู้ซึ่งมีผมยาวสีดำเงาจนให้ความรู้สึกราวกับเป็นเจ้าหญิงคนนี้ชื่อว่า คันบายาชิ โทคิโกะ มีตำแหน่งเป็นประธานสภากลาง เนื่องจากมีความสัมพันธ์อันแน่นแฟ้นกับเท็นโนจิ โคเท็ตสึผู้เป็นประธานสภานักเรียน ทำให้แสดงความเห็นออกมาแต่ละอย่างได้เผ็ดร้อน เธอเปิดบันทึกประชุมอ่านไปพร้อมกับถอนหายใจแล้วพูดว่า ?เป็นบันทึกการประชุมที่ไม่เข้าท่าเลยนะ....? ขนาดผมเองที่เป็นคนเคาะแป้นพิมพ์ยังพยักหน้าแสดงความเห็นด้วยจนคอแทบจะหัก
จู่ๆ เธอก็หยุดชะงักขณะที่เปิดหน้าหนึ่งขึ้นมาอ่าน แล้วมองผมด้วยสายตาฉงน
?....ชอบภรรยาชาวบ้านอย่างนั้นเหรอ??
?เอ๋? ....เปล่าครับ พูดอะไรอย่างนั้นครับ?
ผมคิดว่าสายตาของคุณโทคิโกะคงจะกลับไปจดจ้องอยู่ที่บันทึกการประชุมเหมือนเดิม ทว่าเธอกลับหันมาจ้องผมอีกครั้ง
?....ชอบผู้หญิงหน้าอกเล็กงั้นเหรอ??
?เรื่องนั้นช่วยปล่อยผ่านไปบ้างก็ได้ครับ!?
แต่ไม่รู้ว่าทำไมคุณโทคิโกะถึงได้หยุดพลิกหน้าบันทึกการประชุมแล้วก้มลงไปชำเลืองที่หน้าอกของตนเอง ไม่สิ อย่างเธอน่ะมีขนาดมาตรฐาน ใช่ว่าจะอัตคัดขาดแคลนจนต้องทุกข์ใจอะไรสักหน่อยไม่ใช่เหรอ
?อะไร มะ ไม่ได้ข้องใจอะไรขนาดสักหน่อยนะ! เธอคิดอะไรอยู่น่ะ!?
?ผมไม่ได้พูดอะไรเลยสักหน่อย!? กรุณาอย่ามาอ่านใจคนอื่นโดยพลการสิครับ!
?ทำไมถึงได้จงใจทำบันทึกการประชุมที่ทำให้ภาพลักษณ์ของสภาย่ำแย่ขนาดนี้กัน เข้าใจมั้ยเนี่ย นี่เป็นเอกสารขอแต่งตั้งเธอนะรู้มั้ย?
มันก็เป็นอย่างนั้นนั่นแหละ กรณีที่จะแต่งตั้งใครสักคนขึ้นมาทำหน้าที่กรรมการฝ่ายบริหารงานธุรการทั่วไปนั้น จะต้องได้รับความเห็นชอบจากสภากลางก่อน ไม่ใช่การให้ผมมาถ่ายทอดให้เห็นถึงความบ้าบอคอแตกของฝ่ายงานธุรการแต่อย่างใด
?แต่ประธานสั่งมาว่าให้แนบบันทึกการประชุมนี้ส่งมาด้วยนี่ครับ?
?โคเท็ตสึนี่ กำลังคิดอะไรของเขาอยู่กันนะ?
คุณโทคิโกะใช้มือจับคลิปรวบบันทึกการประชุมเข้ากับเอกสารขอแต่งตั้งด้วยท่าทีหงุดหงิด
?เหมือนจะพูดประมาณว่าอยากให้คุณโทคิโกะรำลึกถึงช่วงเวลาแห่งความสนุกตอนที่อยู่ฝ่ายธุรการทำนองนั้น?
พอผมถ่ายทอดคำพูดของประธานไปแล้ว คุณโทคิโกะก็ทำท่าเหม่อไปชั่วครู่ ก่อนที่จะหน้าเจื่อนชำเลืองตามองมาในทันที
?บ้ารึเปล่า?
หลังจากที่บ่นพึมพำเสร็จแล้วบรรยากาศก็เข้าสู่ความเงียบในทันที มีแต่เสียงจัดวางกองเอกสารเข้าด้วยกันดังตึงตัง เสียงจัดแฟ้ม และเสียงลากเก้าอี้
ผมคิดในใจว่า มีอะไรรึเปล่านะ
คุณโทคิโกะผู้ที่เคยเป็นมือขวาของเท็นโนจิ โคเท็ตสึในสมัยก่อน....รับตำแหน่งรองประธานสภานักเรียนต่อเนื่องกันสามปีซ้อน ทว่าทั้งสองคนที่เคยบริหารงานด้านการปกครองอย่างแน่นแฟ้นกลับแตกหักกันไปเมื่อปีก่อน
เธอพึมพำเบาๆ ว่า ?จะไปรำลึกถึงได้ยังไงกัน ยังไม่เคยลืมสักหน่อย? หัวใจของผมราวกับมีเส้นใยอันอ่อนโยนเข้ามารัดเอาไว้จากที่ใดสักแห่ง
ถึงปากจะพูดอะไรต่างๆ นานาก็ตามแต่ ถ้าหากเกลียดกันจากก้นบึ้งของหัวใจแล้วล่ะก็ ตอนงานประชุมใหญ่สามัญก็คงไม่ให้ความร่วมมือเป็นแน่ ทำให้ผมพลั้งปากพูดออกไปว่า
?มาเที่ยวเล่นที่ห้องสภานักเรียนบ้างสิครับ ประธานต้องดีใจแน่ๆ เลย?
คุณโทคิโกะเบิกตาโพลงแล้วจ้องมองผม
?....ที่ทำนี่ไม่ได้เล่นสนุกนะ?
คงพูดไม่ได้หรอกว่างานสภานักเรียนของโรงเรียนมัธยมปลายนั้นเป็นการเล่นสนุก เพราะเมื่อประมาณสองสัปดาห์ก่อนหน้านี้ ผมและคิริกะเพิ่งจะบริหารเงินกันจริงๆ กระทั่งเกิดมูลค่ามากกว่ารายได้ต่อปีทั้งชีวิตโดยเฉลี่ยไม่รู้กี่เท่า
?แล้วโคเท็ตสึจะไปดีใจได้ยังไงกัน ก็คงแค่สนุกสนานเท่านั้น?
ผมคิดในใจว่า มันก็คล้ายๆ กันไม่ใช่เรอะ แต่ก็พูดออกไปไม่ได้ เพราะไม่รู้ว่าสิ่งที่กั้นขวางระหว่างคนสองคนนั้นคือป่าทึบหรือว่าแม่น้ำกันแน่
?แต่อย่างน้อยผมก็ดีใจนะครับ? ผมลองพูดหยั่งเชิงออกไปดู ?พอมีคุณโทคิโกะอยู่ด้วยแล้ว ผมรู้สึกอุ่นใจมากๆ เลย?
จู่ๆ คุณโทคิโกะก็หน้าแดงก่ำ
?พะ พูดอะไรกันน่ะ เธอนี่?
เอ๋? ก็คนที่เกี่ยวข้องกับสภานักเรียนที่เป็นคนปกติมีอยู่แค่ไม่กี่คน แถมท่าทางจะทำหน้าที่แก้มุกแทนผมได้ด้วย
?แล้วทำไมฉันจะต้องไปที่ห้องสภานักเรียนเพื่อเธอด้วยล่ะ!?
?ไม่ได้พูดอะไรอย่างนั้นสักหน่อย....?
ในตอนนั้นเอง ประตูด้านหลังก็ถูกเปิดออก
?รุ่นพี่ อยู่มั้ยคะ ฉันสรุปหัวข้อประชุมวันพรุ่งนี้เสร็จแล้ว....?
เมื่อผมหันไปมองก็ได้สบตาเข้ากับเจ้าหน้าที่สภานักเรียนมัธยมปลายปีหนึ่งที่เข้ามาในห้อง เธอมองผมสลับไปมากับคุณโทคิโกะ และทำท่าหมุนตัวกลับออกไปที่ระเบียงแล้วปิดประตู
?ขอโทษค่ะที่รบกวน ฝากรุ่นพี่ด้วยนะคะ ขอให้มีความสุขกันไปชั่วนิรันดร์นะคะ?
อะไรกันล่ะนั่น มิหนำซ้ำยังมีเสียงดังแว่วทะลุประตูมาอีก
?แย่แล้ว แย่แล้ว! รุ่นพี่คันบายาชิให้ผู้ชายเข้าไปในห้องทำงานด้วยล่ะ!?
?ไม่จริงน่า!?
?ใครที่ไหนกัน?
?คนที่เพิ่งจะเข้าสภานักเรียนนั่นไง?
?มาคิมุระคุงน่ะเหรอ??
?ใช่ๆ มาคิมุระคุง ภาควิชาทั่วไปห้อง 1F!?
?กะแล้วเชียว ฉันก็สงสัยมาตั้งแต่ตอนประชุมใหญ่สามัญแล้ว?
?ถึงขั้นรุ่นพี่ยอมให้ผู้ชายเข้าห้อง...?
ผมได้แต่ตะลึง กระทั่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวของพวกสาวๆ เลือนหายไป ผมจึงหันหน้าไปทางคุณโทคิโกะอย่างหวาดๆ ซึ่งคุณโทคิโกะเองก็กำลังเบือนหน้าอันแดงก่ำไปทางด้านข้าง
?....อ่า ขอโทษนะครับ ปกติแล้วห้ามผู้ชายเข้าเหรอครับห้องนี้น่ะ?
จะว่าไปแล้ว ดูเหมือนจะมีแต่เด็กผู้หญิงที่รับตำแหน่งสำคัญๆ ในสภากลาง
?มะ ไม่ใช่ซะหน่อย? คุณโทคิโกะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงร้อนรน ?ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมพวกเด็กผู้ชายถึงได้กลัวจนไม่กล้าเข้ามาใกล้ก็เท่านั้น อาจจะเป็นเพราะมีแต่เจ้าหน้าที่ผู้หญิงก็เป็นได้ แล้วฉันเองก็ไม่ใช่โคเท็ตสึนะ กะ ก็เลยไม่ได้มีรสนิยมอะไรทำนองนั้น!?
เธอพูดรัวใส่ผมอย่างสุดกำลังจนดูเหมือนกับว่าจะเข้ามางับหัวผม อย่างนี้นี่เอง พอจะเข้าใจแล้ว คุณโทคิโกะน่ะเหมือนเจ้าหญิงที่อยู่ด้านหลังมู่ลี่ไม้ไผ่ ทำให้เข้าใกล้ได้ยาก ถ้าได้ลองคุยดูแล้วจะรู้ว่าไม่ใช่แบบนั้นเลย
?ผู้ชายที่เข้ามาในห้องนี้ได้โดยไม่สนใจอะไรเลยก็มีแค่เธอนั่นแหละ เด็กคนนั้นก็เลยแค่ตกใจจนส่งเสียงดังเท่านั้นเอง!?
?อา.... ขอโทษด้วยนะครับ ต่อไปจะระมัดระวังครับ?
?ทำไมต้องขอโทษด้วย จะเข้ามาก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ ถ้ามีธุระแล้วจะมาอีกเมื่อไหร่ก็ได้?
พอพูดจบคุณโทคิโกะก็ทำท่าสะดุ้ง แล้วปิดปากเงียบพร้อมกับจ้องมาทางผม
?ที่พูดน่ะไม่ได้หมายความว่าอยากให้มาหาหรอกนะ?
ทางนี้เองก็ยังไม่ได้พูดอะไรสักหน่อย
?เดี๋ยวจะรีบพิจารณาคำร้องขอแต่งตั้งทันที แต่ก็อย่าหวังว่าเรื่องจะผ่านง่ายๆ นะ?
คุณโทคิโกะพูดออกมาตอนที่ผมกำลังจะออกจากห้องทำงาน ทำให้ผมตกใจแล้วหันกลับไปมอง
?อะไร ทำหน้าตาอย่างนั้น คิดว่าตัวเองจะเป็นเลขาฯ ได้ทันทีโดยที่ไม่มีอะไรอย่างนั้นเหรอ?
?เอ๋ อ๊ะ เปล่า....?
ผมคิดอย่างนั้นน่ะแหละ ผมประเมินอะไรต่ำไปหน่อย คิดว่าการอนุมัติของสภากลางนั้นทำแค่พอเป็นพิธีเท่านั้นเอง
คุณโทคิโกะขมวดคิ้วเข้าหากัน
?เธอนี่เป็นเด็กมีปัญหานะ ลืมไปแล้วเหรอว่าตอนที่ประชุมสามัญน่ะเธอทำเรื่องใหญ่โตขนาดไหน?
ผมก้มหน้าหลบตาโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ
?แต่ที่ผมทำนั่นก็เพื่อสภานักเรียน....?
?รู้หรอกน่าว่าทำเพื่ออะไร ก็เลยไม่ได้ถามหาความรับผิดชอบไง ถึงเรื่องนั้นจะทำให้ฉันไม่ลงรอยกับพวกสภาอาจารย์อยู่ แต่ก็ไม่ได้หยิบเอาเรื่องนั้นมาเป็นประเด็นเลย แต่ที่แน่ๆ เธอน่ะถือว่าเป็นบุคคลอันตราย เพราะไม่รู้ว่าเธอจะทำอะไรบ้าง ต้องมีคนพูดแน่ๆ ว่าถ้าให้เธอมาเป็นเลขาฯ แล้วจะเป็นยังไงต่อไป?
ผมไม่มีคำพูดคัดค้านอันใด เพราะสำนึกว่าตนเองได้ทำเรื่องที่ค่อนข้างสุดโต่งไป
?นี่เธอตั้งใจที่จะเข้าฝ่ายธุรการทั่วไปจริงๆ น่ะเหรอ??
ผมเงยขึ้นมามองหน้าคุณโทคิโกะอีกครั้ง เธอเบี่ยงสายตาไปจากผม แล้วพูดต่อด้วยท่าทางที่ดูลำบากใจในการพูด
?ก่อนหน้านี้เคยถามไปแล้วนี่ว่าจะมาเป็นเจ้าหน้าที่ตรวจสอบของสภากลางมั้ย.... เรื่องนั้นน่ะ ไม่ใช่ว่าจะดึงให้มาเป็นพวกหรอกนะ?
นี่ยังคิดอยากจะดึงผมมาเข้าฝ่ายตัวเองอยู่อีกเหรอ ทั้งๆ ที่เคยบอกไปสองครั้งสองหนแล้วแท้ๆ ว่าไม่ทำ
?ไม่ใช่ว่าจะถูกใจอะไรเธอหรอกนะ รู้มั้ย?
คุณโทคิโกะพูดพร้อมกับใช้นิ้วพันไปมาบริเวณส่วนปลายของผมอันดำยาว
?ก็แค่เพื่อที่จะต่อกรกับโคเท็ตสึเท่านั้นเอง แค่นั้นจริงๆ?
ผมถอนหายใจออกมาแล้วเลือกคำพูดอย่างรอบคอบ
?ไม่ว่าอีกกี่ครั้งผมก็ยังยืนยันคำเดิมครับ ว่าผมไม่คิดที่จะมาเป็นลูกน้องของคุณโทคิโกะครับ?
คุณโทคิโกะลุกขึ้นจากเก้าอี้ด้วยสีหน้าที่ร้อนรนอย่างเห็นได้ชัด แล้วใช้มือทั้งสองข้างเท้าโต๊ะโน้มตัวมาทางด้านหน้า
?ทะ ทำไมกัน ไม่พอใจอะไรฉันงั้นเหรอ? นี่ อะไร? ฉะ ฉันไม่ดีตรงไหน?
?ปะ เปล่า ไม่ใช่ว่าจะไม่พอใจคุณโทคิโกะอะไรหรอก?
ทำไมกลายเป็นการพูดคุยเรื่องส่วนตัวไปได้กัน ผมถูกกดดันกระทั่งเดินถอยหลังไปพูดแก้ต่างไป
?ผมอยากทำงานที่ฝ่ายธุรการน่ะครับ ผมอยากลองทำงานกับคนพวกนั้นที่นั่นดูน่ะครับ ผมเองก็อธิบายเหตุผลได้ไม่ค่อยถูกเท่าไหร่ แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าจะทำอะไรได้บ้าง แต่ผมอยากจะตอบแทนบุญคุณของคิริกะ กับรุ่นพี่มิโซโนะ แล้วก็ อืม.... เอาเป็นว่ารวมทั้งประธานด้วยก็แล้วกันครับ?
คุณโทคิโกะกอดอกแล้วถอนหายใจออกมายาวๆ
?ถ้าแค่ช่วยงานเฉยๆ ก็ยังพอทำเนา แต่ฉันไม่คิดว่าเธอจะเหมาะกับงานเลขาฯ ได้หรอกนะ?
?เรื่องนั้นผมก็สำนึกดีครับ แต่ผมเองก็ยังไม่รู้เลยว่าเป็นงานที่ต้องทำอะไรบ้าง....?
?ไม่ใช่อย่างนั้น.... ไม่ว่าใครจะมารับงานนี้ก็คงจะไม่เหมาะหรอก?
หลังจากพูดด้วยน้ำเสียงที่ห่อเหี่ยวใจแล้ว คุณโทคิโกะก็ทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้
?เพราะว่าอะไรครับ?
?เธอคิดว่าเพราะอะไรตำแหน่งเลขาฯ และประชาสัมพันธ์ถึงได้เว้นว่างมาตลอดหนึ่งปีเหรอ?
สายตาของคุณโทคิโกะจ้องมาทางผมผ่านทางช่องว่างระหว่างเครื่องเขียน กล่องใส่เอกสาร และแฟ้มที่ตั้งเรียงรายอยู่บนโต๊ะ
กรรมการทั้งห้าคนตามโครงสร้างในฝ่ายบริหารงานธุรการของสภานักเรียนนั้นประกอบไปด้วย ประธาน รองประธาน เหรัญญิก เลขาฯ และประชาสัมพันธ์ แต่สำหรับสองตำแหน่งหลังนั้นปัจจุบันยังไม่มีใครมารับหน้าที่ ดูเหมือนว่าในช่วงหนึ่งปีที่ผ่านมานี้มีเพียงประธาน รองประธาน และคิริกะ ทำหน้าที่บริหารงานสภานักเรียนกันแค่เพียงสามคนเท่านั้น คลับคล้ายคลับคลาว่าประธานเคยพูดเอาไว้ว่า รุ่นพี่ทั้งสองคนซึ่งเป็นคนที่พึ่งพาได้นั้นลาออกไป แต่ก็ยังไม่ได้พัฒนาบุคลากรให้เข้ามารับช่วงต่อ
?ฝ่ายธุรการในตอนนี้น่ะเป็นแค่เปลือกนอกเท่านั้นเองใช่มั้ยล่ะคะ คนที่ทำงานจริงๆ ก็มีแค่คุณฮิจิริบาชิเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน รุ่นพี่คาชิวาซากิและรุ่นพี่อิบุคิก็ไม่อยู่แล้วด้วย โคเท็ตสึก็ทำแต่เรื่องไม่เข้าท่า ส่วนรองประธานก็?
แล้วคุณโทคิโกะก็ปิดปากเงียบ ทำสีหน้าอึดอัดใจก่อนเบือนหน้าหลบ
?....รุ่นพี่มิโซโนะไม่เหมาะกับตำแหน่งนี้เหรอครับ?? ผมออกถามไปด้วยความสงสัย
?คุณทาเคะอุจิก็ทำงานได้ดีน่ะนะ แต่ถ้าเทียบกับฉันแล้ว?
เมื่อพูดออกมาแล้วคุณโทคิโกะก็หมุนเก้าอี้หันหลังให้ผม
?....ชะ ช่างมันเถอะ เรื่องพรรค์นั้นน่ะ ถ้าหมดธุระแล้วก็รีบๆ ออกไปเถอะ ตอนนี้ฉันกำลังยุ่งๆ อยู่?
เมื่อผมเดินผ่านหน้าห้องประชุมเพื่อออกไปที่ระเบียง แล้วมองลงไปยังสวนด้านล่างจากทางหน้าต่าง ก็เห็นเงาของอาคารเรียนทอดยาวเนื่องจากแสงอาทิตย์ด้านทิศตะวันตก เมื่อดูเวลาปรากฏว่าสี่โมงครึ่งแล้ว อันที่จริงผมแค่จะมายื่นเอกสารเท่านั้น แต่กลับพูดคุยกันเสียยืดยาว
ผมหันกลับไปมองประตูห้องทำงานของประธานสภากลาง
ประธานนักเรียนคนนั้น คุณโทคิโกะคนนั้น คิริกะ และรุ่นพี่ที่ทำงานเลขาฯ กับประชาสัมพันธ์ จะใช้เวลาร่วมกันในห้องสภานักเรียนในรูปแบบไหนกันหนอ
***********************************************************************************
ผมได้เข้าไปเรียนรู้งานในสภานักเรียนซึ่งทำหน้าที่บริหารจัดการนักเรียนกว่า 8,000 คน การที่จะได้รับตำแหน่งเลขาฯ อย่างเป็นทางการได้นั้น จะต้องได้รับการอนุมัติจากคุณโทคิโกะ ประธานสภากลางผู้เป็นคู่แข่งของประธานสภานักเรียนก่อน ความเป็นมาในอดีตของบรรดากรรมการในสภานักเรียนก็เริ่มปรากฏออกมาให้เห็น แล้วเลขาฯ คนเก่าที่ปรากฏตัวออกมานั้น....วิตถารจริงๆ หรือ?
คดีต้มตุ๋นที่มีเป้าหมาย (?) คือเด็กสาวนักเรียนมัธยมต้นที่กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า การเลือกตั้งประธานกรรมการดำเนินการจัดงานวัฒนธรรมที่ชุลมุนจากการสมคบคิด และคดีการหายสาบสูญที่เกี่ยวพันกับประธาน คุณโทคิโกะ และกระต่าย ปัญหาต่างๆ ที่ประดังประเดเข้ามาครั้งแล้วครั้งเล่าได้รับการแก้ไขในรวดเดียวโดย ฮิจิริบาชิ คิริกะ นักสืบสภานักเรียน! ด้วยการปรากฏตัวของนางเอกใหม่ทำให้เรื่องราวความรักสนุกสนานและลึกลับระลอกที่ 2 ในโรงเรียนสุดไฮเปอร์ทวีความเข้มข้นยิ่งขึ้น!
