?วันนี้ก็เหนื่อยหน่อยนะลูก?
?ไม่เป็นไรครับ แค่นี้สบายมาก?
ภายในคอนโดฯ หรู เด็กหนุ่มเจ้าของผมสีน้ำตาลเข้มกำลังยิ้มกว้าง พร้อมกับโค้งให้ผู้หญิงในชุดทำงานที่มีสีหน้าลำบากใจนิดๆ ก่อนจะเหลือบไปมองห้องชุดที่เมื่อวันก่อนราวกับออกมาจากนิตยสารแต่งบ้าน แต่พอเด็กหนุ่มตรงหน้ากลับไป เธอก็ทำรกเสียจนอยู่ในสภาพนี้อีกแล้ว
?ลำบากซอลทังหน่อยนะจ๊ะ ป้านี่ก็แย่จริงๆ เป็นผู้หญิงอยู่คนเดียว แต่สภาพห้องเนี่ยสิ...เฮ้อ ไม่ได้เราล่ะแย่เลย? หญิงวัยกลางคนว่าพลางส่ายหน้าน้อยๆ ยามที่มองนัมซอลทัง ลูกชายของเพื่อนสนิทที่เธอวานให้มาช่วยทำความสะอาดห้องสัปดาห์ละสามวัน
?ไม่หรอกครับ ผมต้องขอบคุณคุณป้ามากกว่า ทั้งที่จะจ้างแม่บ้านมืออาชีพมาทำก็ได้ แต่ก็ยังให้ผมมาทำ?
คำของเด็กหนุ่มที่ว่าอย่างจริงใจทำให้คนฟังยิ้มอย่างนึกเอ็นดู
?เอาล่ะจ้ะ งั้นป้าไปทำงานแล้วนะ วันนี้มีนัดกับลูกค้า เงินค่าจ้างของสัปดาห์นี้ป้าวางไว้ที่เดิมนะ อ้อ มีค่าอาหารกลางวันของเราด้วย?
ว่าจบคนพูดก็ก้าวฉับๆ ออกจากห้องอย่างรวดเร็ว ไม่ทันฟังเสียงแย้งของลูกชายเพื่อนที่จะบอกอย่างเกรงใจ
?ที่ป้าให้ผมก็เยอะมากแล้วนะครับ? ซอลทังได้แต่พึมพำกับตัวเอง ก่อนจะหันไปมองห้องที่เต็มไปด้วยเสื้อผ้าวางระเกะระกะไปหมด แล้วหลุดยิ้มออกมาดื้อๆ
คุณป้าของเขา หรือก็คือเพื่อนสนิทของมารดา เป็นหญิงหม้ายที่ทำงานเก่งจนหาตัวจับได้ยาก แม้เจ้าตัวจะแซวตัวเองเสมอว่าเพราะงานบ้านไม่ได้เรื่องแบบนี้ไงถึงต้องเลิกกับสามีก็ตาม และคุณป้าก็ใจดีกับเขาเสมอ เมื่อรู้ว่าเขาต้องการทำงานพิเศษเพิ่มเพื่อช่วยค่าใช้จ่ายที่บ้าน เจ้าตัวก็เสนองานนี้ให้เขาทันที
งานไม่ได้หนักเลย แต่ค่าตอบแทนสูงจนเขาเกรงใจ
?เอาล่ะ ถึงเวลาทำงานแล้วนัมซอลทัง? เด็กหนุ่มว่าพลางถกแขนเสื้อขึ้นมาถึงข้อศอก แล้วเริ่มต้นงานของวันนี้
?ฮึบ?
ซอลทังออกแรงยกถุงขยะสองใบใหญ่ๆ ที่ลากลงมาจากชั้นบนลงในส่วนทิ้งขยะของคอนโดฯ ก่อนจะใช้หลังมือปาดเหงื่อ นี่ยังเหลือถุงขยะใบใหญ่อีกใบที่เขาไม่มีปัญญาลากลงมา ยามที่สายตาก็หันไปปะทะกับอะไรบางอย่าง
?รุ่นพี่มินฮยอน...ดูดีจังเลย?
เสียงใสพึมพำกับตัวเองยามที่ชะโงกตัวไปทางลานจอดรถ มองชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าหล่อคมที่ก้าวลงจากรถสปอร์ตสีเงิน ในมือก็ถือถุงอะไรบางอย่างติดมาด้วย
?แต่ไม่น่าเข้าใกล้...ดูดุชะมัดเลย?
ซอลทังว่าพลางมองตามแผ่นหลังกว้างที่หายลับเข้าไปในส่วนอาคารอย่างสนใจ ก็จะมีใครบ้างล่ะที่เรียนอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกับเขาแล้วไม่รู้จักคิมมินฮยอนน่ะ
คิมมินฮยอน รุ่นพี่ปีสาม ดีกรีเดือนคณะบริหารฯ ที่เป็นขวัญใจของสาวๆ ทั้งในและนอกคณะ แต่ก็ไม่แปลกใจหรอก ก็เล่นมีหน้าตาหล่อคมขนาดนั้น ไหนจะรวย ได้ข่าวว่าเรียนดี กีฬาเด่นอีกต่างหาก ถ้าสาวๆ ไม่หลงสิน่าแปลก
?แต่เรื่องเจ้าชู้นี่ก็ที่สุด?
ซอลทังว่าอย่างขำๆ เรียกว่าเขารู้จักรุ่นพี่คนนี้ก่อนจะเข้าไปเรียนคณะเดียวกันก็ได้ เขาเองทำงานกับเพื่อนสนิทมารดามาจะปีครึ่งอยู่แล้ว และเป็นเรื่องบังเอิญที่ห้องของรุ่นพี่มินฮยอนอยู่ติดกับห้องของคุณป้า ซึ่งนั่นก็ทำให้เขาได้รู้ในสิ่งที่คนทั้งมหาวิทยาลัยอยากรู้
ข่าวลือที่ว่ารุ่นพี่เปลี่ยนคู่ควงไม่ซ้ำหน้านี่จริงเสียยิ่งกว่าจริง นัมซอลทังคนนี้เห็นตั้งแต่สาวน่ารักไล่ไปยังสวยอึ๋มบะละฮึ่มสุดๆ ล่าสุดนี่เจอชอตเด็ด ยืนจูบกันตอนลิฟต์จะเปิด ทำเอาวิ่งกลับห้องคุณป้าแทบไม่ทัน
?มันก็ไม่ใช่เรื่องของเรานี่นะ...เดี๋ยวเอาขยะลงมาทิ้งแล้วไปซูเปอร์ฯ ดีกว่า ทำข้าวเย็นทิ้งไว้ คุณป้าน่าจะทาน?
ว่าไปก็เดินกลับอาคาร แต่ก็ไม่ลืมแวะมาดูกล่องจดหมายที่เรียงตามหมายเลขห้อง ตรวจดูจนแน่ใจว่าไม่มีจดหมายอะไรตกหล่นแล้วเขาไม่ได้เอาขึ้นไป แต่สายตาก็ดันมาหยุดที่บอร์ดอีกฝั่ง
?อีกแล้วหรือเนี่ย...?
ซอลทังแวะอ่านข้อความแล้วถอนหายใจเบาๆ ก็บนบอร์ดประกาศเรื่องกฎห้ามเลี้ยงสัตว์เลี้ยงอีกแล้วน่ะสิ ได้ข่าวว่าเมื่อสัปดาห์ก่อนมีคนจับได้ว่ามีห้องที่แอบเลี้ยงสุนัข เรื่องค่าปรับเจ้าของห้องไม่มีปัญหาที่จะจ่ายอยู่แล้ว แต่การที่ต้องให้น้องหมาไปอยู่ที่อื่น เห็นว่าเจ้าของร้องไห้โฮเลย
สัตว์เลี้ยงของใคร ใครก็รักล่ะนะ
?เอาล่ะ เหลือถุงสุดท้ายแล้ว?
เมื่อกลับมาที่ห้องอีกครั้ง เรื่องข้อห้ามก็ปลิวหายไปจากใจ ร่างเล็กจัดการอุ้มถุงขยะใบสุดท้ายแล้วก้าวออกจากห้องอีกครั้ง
ปัง!
โครม!!!
ตุบ!!!
?โอ๊ย!!!? ซอลทังได้แต่ร้องด้วยอาการมึน เมื่อเพียงก้าวออกจากห้องไม่กี่ก้าวก็รู้สึกเหมือนมีขีปนาวุธพุ่งเข้าใส่ จนมือที่อุ้มถุงขยะปล่อยมันหล่นมือ ทำให้ของข้างในกระจายออกมา
แต่ที่เลวร้ายที่สุดไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องมาเก็บกวาดขยะหน้าห้อง แต่เป็น...
?ให้ตายเถอะ!!!?
คนตัวโตยังกับยักษ์ที่กำลังก้มลงมองเขาที่ล้มก้นกระแทกสบถด้วยเสียงทุ้มลั่นอย่างหงุดหงิด แล้วพอเขาเงยหน้าขึ้น...
ซวยแล้วไง
ชนกับใครไม่ชน ไปชนกับรุ่นพี่หน้าดุห้องข้างๆ จนได้
?ขอโทษครับ ขอโทษ ผมดูทางไม่ดีเอง ผมจะรีบเก็บนะครับ?
เมื่อตั้งสติได้ซอลทังก็รีบลุกขึ้น ก้มหัวให้ปลกๆ สองมือเร่งเก็บบรรดาขยะยัดกลับถุงให้เร็วที่สุด รู้สึกว่ามันเย็นวาบไปทั้งไขสันหลังเมื่อมีสายตาคู่นี้มองมา
ฟึ่บ
?เอ่อ...ไม่ต้องช่วยหรอกครับ ผมซุ่มซ่ามเอง?
แม้จะแอบคิดในใจน่ะนะว่า รุ่นพี่นั่นแหละจู่ๆ ก็เปิดประตูพรวดพราดออกมา แต่การที่ให้อีกฝ่ายมาช่วยเก็บเขาก็เกรงใจอย่างบอกไม่ถูก สองมือก็เร่งเข้า ทว่าอีกฝ่ายก็ไม่ยอมลุกไปไหน แต่กลับส่งมือล้วงเข้าไปในกองขยะ จนได้แต่ทำตาโต
?อยู่ไหนแล้ว?
เสียงพึมพำดังเบาๆ ข้างหู อย่างที่อยากจะถามว่ารุ่นพี่หาอะไร แต่ไม่กล้าพอ
หมับ
?หืม นี่มันอะไร?
แต่แล้วซอลทังก็ขมวดคิ้วฉับเมื่อสัมผัสอะไรนิ่มๆ กลางกองข้าวของที่กระจายเกลื่อน จนต้องดึงมันออกมา และก็ได้พบกับ...
?เหมียว?
?เฮ้ย!!!!!!?
เจ้าเหมียวขนฟู หน้าบู้ที่กำลังใช้ตาสีฟ้ามองมานี่มันอะไรกัน!
?บ้าชะมัด!?
ขณะเดียวกัน เขาก็ได้ยินเสียงสบถของคนข้างๆ ที่กำลังยกมือตบหน้าผากแรงๆ จนได้แต่ก้มลงมองเจ้าสิ่งมีชีวิตขนฟูที่กำลังจ้องเขากลับ แล้วมันยังมีหน้ามายืนยันความคิดเขาอีกว่าความซวยกำลังจะมาเยือน ด้วยการร้อง...
?เหมียว?
ฮือ ไม่ต้องร้อง รู้แล้วล่ะว่าแกนี่ตัวปัญหาตัวเอ้ที่ทางคอนโดฯ ออกกฎห้ามเลยน่ะสิ!
1
ฮือ คุณป้าครับ ผมกลัวอะ
ในเวลานี้ เด็กหนุ่มอายุสิบแปดทำได้เพียงนั่งห่อไหล่อยู่บนโซฟาตัวหรู ก้มหน้ามองเพียงหัวเข่าที่หนีบชิดกันบ่งบอกความกลัวได้อย่างดี สองมือบีบกันแน่นแบบเคร่งเครียดสุดๆ เหงื่อเม็ดใหญ่ไหลซึมที่ขมับจนชื้นไปหมด เมื่อ...มีสายตาของเจ้าของห้องมองมา
เจ้าของห้องที่มีดีกรีเป็นถึงหนุ่มสุดฮอตของคณะเสียด้วย
ซอลทังสาบานได้ว่าหากสาวๆ ในมหาวิทยาลัยรู้ว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน ต้องกรีดร้องด้วยความอิจฉาแน่ๆ แต่สำหรับเขา ขอแลกกับอะไรก็ได้ที่จะกลับไปนั่งทำงานงกๆ อยู่ในห้องข้างๆ จะดีกว่า ในเมื่อคนหล่อที่ว่ากำลังใช้ดวงตาคมกริบประดุจใบมีดจ้องราวกับกรีดเขาทั้งตัวแบบนี้!
?.....?
?เอ่อ...ถะ...ถ้ารุ่นพี่ไม่มีอะไร...ผมขอไปเก็บกวาดหน้าห้องนะครับ...?
เมื่อเจ้าของห้องยังคงกอดอก นั่งไขว่ห้างมองเขาเงียบๆ คนตัวเล็กก็สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วบอกเสียงเบาหวิว มีการช้อนตาขึ้นมองคนตรงหน้าอีกหน่อย
อ่า... เขาว่าคนที่เงียบแปลว่าตอบรับกลายๆ ใช่มั้ย
ฟึ่บ
?ใครบอกให้นายไปได้?
ยังไม่ทันที่ก้นจะพ้นโซฟาด้วยซ้ำ เสียงทุ้มต่ำก็ดังขึ้นให้คนฟังทิ้งตัวลงนั่งตามเดิมด้วยหน้าซีดเผือดก่อนจะบอกเสียงเบาหวิว
?กะ...ก็รุ่นพี่ไม่มีอะไรจะคุยกับผมนี่ครับ? เด็กหนุ่มว่าเสียงเบา พยายามไม่หันไปสบตาเจ้าเหมียวสีขาวที่กำลังนั่งเอียงคอมองเขาตาแป๋วอยู่ไม่ห่าง สาบานในใจว่าเขาไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น
คราวนี้คิมมินฮยอนเริ่มขยับตัว สองมือก็วางพาดลงบนหัวเข่ายามที่โน้มหน้าเข้ามาใกล้อีกนิด
?มองตาฉัน?
คำสั่งที่คนฟังเสียวสันหลังวูบ ก่อนจะตัดสินใจเงยหน้าขึ้นสบตาคมกริบที่มองอยู่ก่อนแล้ว ยอมรับว่าสายตารุ่นพี่ตรงหน้าน่ากลัวจนขนแขนลุกซู่ ทว่าก็ปฏิเสธความจริงอย่างหนึ่งไม่ได้อยู่ดี...ความหน้าตาดีของผู้ชายคนนี้
ผู้ชายที่ชื่อคิมมินฮยอนมีใบหน้าคมคาย ซึ่งประกอบด้วยดวงตาคมกริบสีดำสนิท คิ้วหนาพาดเฉียงขึ้นนิดที่ทำให้แอบดูดุ จมูกโด่งเป็นสันตรง ริมฝีปากบางเฉียบแบบที่สาวๆ ยังอาย ล้อมกรอบด้วยเส้นผมตัดสั้นสีดำ อีกทั้งเมื่อรวมส่วนสูงกว่าร้อยแปดสิบเซ็นต์ และหุ่นนักกีฬา ไม่แปลกที่ผู้ชายคนนี้จะเป็นขวัญใจสาวๆ ทั้งมหาวิทยาลัย แต่ที่แปลกคงเป็นเขาเอง
ทำไมมองตารุ่นพี่แล้วใจสั่นหา นัมซอลทัง!
?นายเห็นอะไรบ้าง?
กึก
ซอลทังรีบปัดความคิดแปลกๆ ออกไปจากหัวเมื่อเสียงทุ้มถามขึ้นอีก ก่อนเขาจะเผลอหันไปสบตาเจ้าเหมียวตัวเล็กที่อายุน่าจะสักเกือบๆ สามเดือน จากนั้นก็รีบหลุบตามองไปทางอื่น
?มะ...ไม่เห็นอะไรทั้งนั้นครับรุ่นพี่ คือผมรู้แค่ว่าผมกับรุ่นพี่เดินชนกันหน้าห้องเท่านั้นเอง? เด็กหนุ่มรีบบอกอย่างหวังเอาตัวรอดสุดๆ
แต่เหมือนคำตอบนี้จะไม่ได้ทำให้อีกฝ่ายพอใจสักเท่าไหร่
?ฉันจะรู้ได้ยังไงว่านายไม่บอกใคร?
?สาบานได้ครับรุ่นพี่ ผมจะไม่บอกใครแน่ๆ ว่ารุ่นพี่แอบเลี้ยงแมว...อุ๊บ?
แต่แล้วคนซื่อก็เผลอหลุดโพล่งออกมาเสียงดัง สองมือตะปบปิดปากเสียงดังเพียะ ดวงตาโตเบิกกว้างอย่างตื่นตกใจ แล้วก็ได้แต่ทำหน้าอยากร้องไห้เมื่อเห็นคนตรงหน้ากำลังยิ้มมุมปาก
?เห็นจริงๆ สินะ?
แม่ครับ น้องๆ วันนี้พี่อาจจะไม่มีโอกาสได้กลับบ้านนะ เห็นท่าจะถูกฆ่าทิ้งอยู่นี่เนี่ยล่ะ!
คนตัวเล็กทำหน้าอยากร้องไห้ กลืนน้ำลายหนืดๆ ลงคอ แล้วก็ทำได้เพียงก้มหน้างุด รอรุ่นพี่ตรงหน้าตัดสินชะตากรรม ซอลทังนั่งเหงื่อตกเมื่อเห็นมินฮยอนจ้องมาตาวาววับ ก่อนที่ร่างสูงจะขยับลุกขึ้นแล้วก้าวเข้ามาใกล้
ปึ้ก!
?เฮ้ย!?
ซอลทังถึงกับสะดุ้งเฮือกเมื่อจู่ๆ ฝ่ามือใหญ่ก็ตบลงที่พนักโซฟา จนต้องเงยหน้าขึ้นและเห็นคนตัวโตที่ตอนนี้แทบจะคร่อมทับตัวเขาอยู่แล้ว แต่มันไม่ได้ทำให้คนที่นั่งตัวลีบอยู่ใต้ร่างใจเต้นด้วยความเขินอาย ตอนนี้มีแต่ใจเต้นด้วยความลุ้นระทึกว่าจะถูกฆ่าหรือเปล่า
สายตาแบบนี้คุกคามกันชัดๆ!
?นายรู้ใช่มั้ยว่าที่นี่ห้ามเลี้ยงสัตว์?
?ระ...รู้ครับ...?
?แล้วรู้ใช่มั้ยว่าถ้ามีคนรู้ว่าฉันเลี้ยงแมว แมวฉันจะเป็นยังไง?
?ระ...รู้ครับ...?
?ยังไง?
ซอลทังได้แต่หลบสายตาเป็นพัลวัน อยากจะถามว่ามาเค้นเขาทำไม เขาไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ มาคิดดีๆ รุ่นพี่นั่นแหละซุ่มซ่ามมาชนเขาเอง แต่ก็คิดได้แค่ในใจ ขืนเอ่ยออกไป รุ่นพี่สุดหล่อของใครๆ ได้ฆ่าเขายัดถังขยะแถวนี้แน่
?คะ...คือ รุ่นพี่ต้องเอามันไปไว้ที่อื่น แล้วก็เสียค่าปรับ...?
?ฮึ รู้ก็ดี แล้วตอนนี้นายรู้ความลับของฉัน ฉันควรจะทำยังไง? มินฮยอนถามเสียงเข้ม ยามที่ใช้มือใหญ่ดันหน้าของอีกฝ่ายให้เงยหน้าขึ้นสบตากัน เห็นเพียงความหวาดหวั่นในดวงตาของคนตรงหน้า
และนั่นก็ทำให้ซอลทังถามเสียงเบา
?ผม...ตอบได้หรือครับ?
?ตอบ?
?ปล่อยผมไปครับ!...รุ่นพี่ครับ ผมไมได้ทำอะไรเลยนะ ผมสาบานได้ว่าผมจะไม่บอกใคร ทันทีที่ก้าวออกจากห้องนี้ ผมจะไม่รู้ไม่เห็นไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น ปล่อยผมไปเถอะนะ?
เพียงแค่ชายหนุ่มว่าเสียงเข้ม ซอลทังก็โพล่งขึ้นมาทันที รีบเอ่ยบอกลิ้นรัวอย่างหวังเอาตัวรอดสุดๆ แถมกะพริบตาปริบๆ ว่าสงสารผมเถอะ
?แน่ใจ?? ชายหนุ่มหรี่ตาลงนิด แบบที่คนมองอยากจะวิ่งโร่ไปแจ้งตำรวจ นี่มันคุกคามชีวิตกันชัดๆ
?นะ...แน่ครับ คือรุ่นพี่ปล่อยผมเถอะครับ แบบว่าหน้าห้องรุ่นพี่มีขยะกองโตเลยนะ ถ้ามีใครมาเห็นจะสงสัยได้นะครับว่าพี่มีปัญหาอะไรหรือเปล่า ปล่อยให้ผมออกไปจัดการมันดีกว่า...เนอะ? ท้ายเสียงบอกอย่างมีหวังให้คนฟังนิ่งไปนิด
?ก็ได้?
?เฮ้อ? ซอลทังเผลอปล่อยลมหายใจออกมาพรูใหญ่ แต่ก็ต้องรีบกลั้นมันเอาไว้ เมื่อคนตรงหน้ายังไม่ขยับจากจุดเดิมเลยสักนิด
?เอ่อ...รุ่นพี่ถอยไปหน่อยสิครับ...ผมจะได้ไปไง แหะๆ?
?นายเรียกฉันว่ารุ่นพี่สินะ...?
แต่ดูเหมือนว่ามินฮยอนจะไม่สนใจคำพูดของเขาเลยสักนิด เมื่อร่างสูงเอ่ยว่าไปอีกเรื่อง ที่ทำให้คนฟังตามอารมณ์ไม่ทัน แล้วก็ได้แต่นิ่งอึ้งเมื่อเสียงทุ้มเข้มถามต่อ
?แปลว่านายเป็นรุ่นน้องฉัน บอกชื่อ บอกชั้นปี บอกคณะนายมาเดี๋ยวนี้?
?คะ...คือ...?
?ถ้าความแตกฉันจะได้ไปเอาเรื่องถูกคน?
ง่า ผมไม่เกี่ยว! นี่มันนรกชังสวรรค์แกล้งอะไร ทำไมต้องดึงผมไปเอี่ยวเรื่องนี้ด้วย ซอลทังอยากตาย
?บอก!?
แค่อีกฝ่ายตวาดขึ้นมาหน่อย ทุกอย่างก็หลุดออกไปอย่างง่ายดายให้คนเผลอตอบหน้าซีดเผือด
?นัมซอลทัง ปีหนึ่ง คณะบริหารครับ!?
?เอาบัตรนักศึกษามา?
?หา!?
?เอาบัตรนักศึกษามา ฉันไม่โง่ยอมให้นายเอาชื่อปลอมมาหลอกฉันหรอกนะ? คนตัวโตว่าเสียงเรียบ แบบที่คนฟังนึกโล่งใจที่เพราะตกใจเลยบอกชื่อตัวเองจริงๆ แล้วยิ่งเจอสายตากดดัน เจ้าตัวก็ยอมควักกระเป๋าเงินออกมาหยิบบัตรนักศึกษาส่งให้อีกฝ่ายอย่างเกรงๆ
นี่ถ้าไม่ติดว่ารุ่นพี่มินฮยอนสูงกว่า หนากว่า รวยกว่า แถมมีข่าวลือว่าพี่แกโหดขนาดที่พวกผู้ชายไม่มีใครกล้าแหย็มแล้วล่ะก็ เขาสู้นะเออ
ขณะเดียวกัน มินฮยอนก็รับบัตรนักศึกษานั่นมา กวาดตามองเพียงแวบหนึ่ง ก่อนที่จะก้มลงไปสบนัยน์ตากลมสีน้ำตาลอ่อนที่กำลังมองเขาอย่างหวั่นๆ
?เป็นรุ่นน้องคณะฉัน??
?ครับ?
ซอลทังรีบพยักหน้าหงึกหงัก รับบัตรนักศึกษามาเก็บเข้ากระเป๋า ยามที่อีกฝ่ายยอมผละออกห่าง ให้คนกลั้นหายใจรีบสูดหายใจเฮือกใหญ่ ตะกายลงจากโซฟาแทบไม่ทัน
มีใครเคยบอกมั้ยว่าพี่มินฮยอนมีดวงตากดดันเป็นบ้าเลย
?งั้นผมไปแล้วนะครับรุ่นพี่ สวัสดีครับ?
?เหมียววววววว?
?หืม?
แต่แล้วก่อนที่ซอลทังจะก้าวออกจากห้องชุดสุดหรู เจ้าเหมียวขนฟูที่นั่งอยู่บนโซฟาก็กระโดดฟุบมาขวางทางอยู่ตรงประตูทางออก พลางร้องเสียงดังให้คนเป็นเจ้าของขยับมาดู
?เป็นอะไรน่ะแคนดี้?
อื้อหือ รุ่นพี่ฮะ พี่ไม่คิดหรือว่าพี่ตั้งชื่อแมวไม่เข้ากับหน้าพี่เลยน่ะ
แน่นอน มันคือความคิดในใจที่ไม่กล้าเอ่ยบอกออกไป เพราะมั่นใจว่าคงเจอสายตาดุจัดมองมาแน่ๆ แต่ก่อนที่มินฮยอนจะขยับไปอุ้มเจ้าเหมียวขนฟูนามว่าแคนดี้ เจ้าตัวเล็กกลับหย่อนก้นลงพื้นแล้ว...
แหมะ
?เฮ้ย!!!?
รุ่นพี่ตัวโตถึงกับร้องลั่นเมื่อเจ้าแมวเปอร์เซียหน้าตาน่ารักปล่อยของขวัญออกมากองเล็กๆ ลงต่อหน้าต่อตา ขณะที่แขกไม่ได้รับเชิญก็อ้าปากน้อยๆ มองเจ้าเหมียวที่พยายามใช้อุ้งตีนหน้าตะกุยพื้นไม้เนื้อดีเหมือนตะกุยทรายซ่อนความผิดตัวเอง เพียงไม่ถึงสามวินาทีมันก็เงยหน้าขึ้นมองทั้งคู่
?เหมียว?
ทำหน้าน่าเอ็นดูใส่ ร้องอีกที แล้วเดินสะบัดตูดไปอีกทางของห้อง ทำนองว่าผมไม่ได้ทำไรเลยนะ
?แคนดี้! ทำไมแกไม่ขี้ลงกระบะทราย ไหนเจ้าของร้านนั่นบอกว่ามันจะขับถ่ายเป็นที่ไง? มินฮยอนบ่นอย่างหัวเสีย หันขวับไปมองเจ้าตัวเล็ก ที่พอถูกดุมันก็วิ่งมาเอาตัวมาถูขาของชายหนุ่มไปมา แถมยังร้องอ้อนเสียจนคนทำหน้าดุใจอ่อนลงทันที
?เฮ้อ ฉันไม่ได้ว่าอะไรแกนะ?
อื้อหือ รุ่นพี่โคตรลำเอียงอะ ได้ข่าวว่าเกือบจะฆ่าผมเพราะแค่มารู้เรื่องนี้ แต่นี่มันขี้เรี่ยราดไม่มีดุ ไม่มีว่า ซอลทังสาบานด้วยทุกอย่างเลย เจ้าแคนดี้ต้องโตมาเป็นแมวเอาแต่ใจแน่ๆ ก็เจ้าของสปอยล์ขนาดนี้!
?เอ่อ งั้นผม...?
ขวับ
ซอลทังถึงกับกลืนน้ำลาย เมื่อคนตัวโตที่กำลังย่อตัวลูบหัวเจ้าเหมียวตัวน้อยตวัดสายตาขึ้นมามอง แล้วเสียงทุ้มที่โหดร้ายสุดๆ ก็ดังตามมา
?นายเก็บเจ้ากองนั้นให้ฉันด้วย ถือว่าเป็นค่าเสียเวลาของฉัน?
ได้ข่าวว่าผมต่างหากล่ะที่เสียเวลา!
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
?คิมมินฮยอน? หนุ่มหล่อขวัญใจสาวๆ ทั้งมหาวิทยาลัย รอบกายเขารายล้อมไปด้วยบรรดาหญิงสาวที่ตบเท้ามาให้เลือกควงแบบไม่ซ้ำหน้า แต่คนที่ดึงดูดความสนใจเขาได้กลับเป็น ?นัมซอลทัง? เด็กหนุ่มรุ่นน้องหน้าขาว ปากแดง นิสัยแสนซื่อ ที่มาเป็นพี่เลี้ยงจำเป็นให้กับ ?แคนดี้? ลูกแมวตัวโปรดของเขา ยิ่งอยู่ใกล้ก็ยิ่งรู้สึกว่าซอลทังน่ารักจนอดใจไม่ไหว รู้ตัวอีกทีเขาก็จูบเจ้าเด็กนี่เข้าให้แล้ว! ยิ่งได้ใกล้ชิดก็ยิ่งทำให้หัวใจคนที่ไม่เคยคิดจะตกล่องปล่องชิ้นกับใครอย่างมินฮยอนหวั่นไหวมากขึ้นเท่านั้น แบบนี้คงไม่ผิดหรอกนะ ถ้าเขาคิดจะรวบหัวรวบหางซอลทังมาเป็นของตัวเอง... หึหึ ก็นายอยากน่ารักเองทำไมล่ะ!
