อยู่ไหนของเขากันนะ
(- - )( - - )( - -)!!
อ๊ะ! ในที่สุดก็เจอตัวจนได้...วันนี้แหละฉันจะต้องทำในสิ่งที่ซักซ้อมมาเป็นปีให้สำเร็จจงได้ คิดในใจเสร็จสรรพร่างบางในชุดนักเรียนสุดหรูกระโปรงจีบรอบสีน้ำเงินเข้ม เสื้อเชิตสีขาวสะอาดก็ค่อยๆ เดินออกไปด้านหน้าอย่างช้าๆ ด้วยหัวใจที่มุ่งมั่นเต็มที่
ฉันต้องทำให้ได้!!
ไม่เชื่อก็คอยดู๊!!
?เจ้าชาย ฉันระ...?
?รุ่นพี่คะ ฉันชอบพี่ ...โปรดรับสิ่งนี้ไปด้วย (_ _)?
เสียงใสเอ่ยขึ้นก่อนมือบางจะยื่นจดหมายสีชมพูสุดหวานไปให้ชายหนุ่มตรงหน้าด้วยท่าทีที่เขินอาย ในขณะที่ฉันได้แต่ยืนแอ๊บแบ๊วอยู่กับที่เพราะอาการช็อกสนิทเข้าครอบงำ ดวงตาจ้องมองยัยผู้หญิงที่บังอาจมาชิงสารภาพรักเจ้าชายตัดหน้าอย่างเครียดแค้นราวกับราชสีห์ที่กำลังจ้องจะตะครุบเหยื่อก็ไม่ปาน
นะ...นังบ้านั่นเป็นครายยยยย
กล้าดียังไงมาสารภาพรักกับเจ้าชายตัดหน้าช้านนนน~
ใบหน้าหล่อคมคายในชุดนักเรียนที่ติดกระดุมยันเม็ดสุดท้ายหันมาส่งยิ้มละลายใจให้นังขี้แย่ง (ซีน) ก่อนที่เขาจะ...
เดินเลยไป
นี่แหละคือนิสัยของเขาคนนั้น พ่อหนุ่มน้อยหน้าหวานนามว่าเจ้าชาย เรื่องที่ทำให้ผู้หญิงทุกคนที่ใจกล้าเข้าไปสารภาพรักต้องกลายเป็นอากาศธาตุล่ะของถนัดของเขาเลย จะว่าเย็นชาก็น่ารักเกินไปที่จะกล่าวโทษ โอ๊ยยย~ คนอะไรจะหล่อโฮกฮากน่ากระชากแบบนี้นะ!
ฉันได้แต่ยืนมองดูจดหมายรักในมือด้วยสายละห้อยห่อเหี่ยวหัวใจ แอบรักเขามาตั้งหนึ่งปีกับอีกสามวันเต็มๆ แต่ยังไม่เคยได้พูดคุยกับเขาสักประโยค มันน่าเศร้าใจนะว่ามั้ย
แล้วอีแบบนี้เมื่อไหร่ฉันจะได้บอกรักเขาสักทีเล่า!!
1
?หายไปไหนมาครับเมบี แจ๊คตามหาซะทั่วเลย?
เสียงโหยหวนที่ดังมาพร้อมๆ กับร่างสูงใบหน้าคมคายละม้ายคล้ายดาราเกาหลีปรากฏต่อสายตาของฉันที่กำลังอารมณ์เสียอย่างถึงที่สุดในรอบวัน
แจ๊ค! หรือฉายาไอ้ขี้ตื๊อหลุดโลก อภินันทนาการมาจากฉันคนนี้นี่เอง หมอนี่ตามตอแยฉันมาได้ปีกว่าแล้วตั้งแต่ที่ฉันย้ายเข้ามาเรียนที่นี่ ไม่รู้จักเบื่อบ้างรึไงก็ไม่อาจทราบได้ แต่ว่าเขาทั้งหน้าด้านหน้าทนจนฉันอดที่จะรำคาญไม่ได้นี่สิ
พระเจ้า...
เกิดมาสวยนี่มันช่างเป็นบาปแท้
ใครก็ได้ช่วยมาขโมยความสวยของฉันไปที ถ้ารู้ว่าเกิดมาสวยแล้วชีวิตต้องวุ่นวายถึงเพียงนี้ ฉันขอเกิดมาขี้เหร่จะดีกว่า แต่เพราะคนเราเลือกเกิดไม่ได้ ฉันเลยจำต้องใช้ชีวิตอย่างวุ่นวายต่อไป
กลับมาเข้าเรื่อง...
?ใช่เรื่องที่ฉันต้องสาธยายให้นายฟังรึไงไม่ทราบ -_-? ฉันสวนกลับก่อนจะเชิดหน้าหนีแจ๊คผู้น่ารำคาญ
?แต่ว่าเราเป็นแฟนกันนะครับ?
กล้าพูดดดด~
?ฉันบอกตอนไหนกันยะว่าจะรับนายมาเป็นแฟน??
?ครั้งหนึ่งในความฝันที่สวยหรูไงครับเมบี?
ประสาท!!
หมอนี่ต้องประสาทไปแล้วแหงๆ ฉันมองไอ้ขี้ตื๊อด้วยสายตาเบื่อหน่ายก่อนจะสะบัดเรือนผมสีดำเงางามรับแดดยามเช้า
อารมณ์เสียอย่างที่เป็นอยู่ประจำ ฉันหรืออุตส่าห์แหกขี้ตาตื่นนอนมาแต่เช้าเพื่อที่จะมาดักรอเจ้าชายแท้ๆ แต่ไหงถึงได้ถูกตัดหน้าแบบนี้อยู่เรื่อยเลยล่ะเนี่ย
โฮะๆ ชีวิตนี้มันช่างแสนเศร้า -[]-!!
?ว่าแต่เมบีเห็นข่าวประจำวันนี้รึยังครับเนี่ย? ไอ้จอมดื้อพูดขึ้นก่อนจะชูหนังสือพิมพ์ประจำวันของโรงเรียนเซนต์แมรี่แห่งนี้มาให้ฉันด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส
?ข่าวอะไรอีกล่ะ!?
ฉันพูดขึ้นก่อนจะกระชากหนังสือพิมพ์ออกมากางเพื่อมองหาข่าวที่ไอ้ขี้ดื้อว่าเอาไว้ ก่อนดวงตาทั้งสองจะเบิกกว้างขึ้นมาทันที...
?ประกาศหาคู่ให้เจ้าชายแห่งแก้งซีเคร็ท กะ...กรี๊ดดดดด!! ล้อกันเล่นใช่มั้ย เจ้าชาย! เจ้าชายจะหาคู่กันเหรอ!!?
?อะ...เอ่อ ไมใช่ข่าวนั้นครับเมบี อันนี้ต่างหาก?
ไอ้แจ็คจอมตื๊อพูดขึ้นเบาๆ ก่อนจะชี้รูปตัวเองในหนังสือพิมพ์ที่กำลังถือถ้วยชนะเลิศกีฬาฟุตบอลให้ฉันดูด้วยสีหน้าเศร้าหมองตรอมใจ
แต่เรื่องนั้นใครมันจะไปสน!
เพราะตอนนี้สิ่งเดียวที่ฉันกำลังสนคือเรื่องที่เจ้าชายจะหาคู่เท่านั้น ให้ตายสิ! แบบนี้คงรอช้าอีกไม่ได้แล้ว ฉันจะต้องสารภาพรักกับเจ้าชายให้ได้ภายในวันนี้
ไม่อย่างงั้นเจ้าชายของฉันที่ฉันเฝ้าแอบมองมาตลอดหนึ่งปีเต็ม เจ้าชายที่ฉันฝันถึงทุกวัน เจ้าชายคนนั้นจะต้องตกไปเป็นของคนอื่น จะปล่อยให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นไม่ได้โดยเด็ดขาด
เพราะฉะนั้นแล้วฉันจะต้องหาโอกาสดีๆ สารภาพรักกับเขาให้ได้ และที่สำคัญไปมากกว่านั้นเลยก็คือ!!
ต้องวันนี้เท่านั้น ย๊ากกก!
ตกเย็น
ซุ่มๆๆๆๆ
ใช่แล้วล่ะ ตอนนี้ฉันกำลังซุ่มดักรอเจ้าชายอยู่ที่พุ่มไม้หลังโรงเรียน ที่ที่เขามักจะเดินผ่านทุกครั้งและทุกวันหลังเลิกเรียน ทำไมฉันถึงได้รู้เรื่องการเคลื่อนไหวของเขาดีนักน่ะเหรอ ก็เพราะฉันติดตามเขามาตลอดหนึ่งปีเต็มๆ เลยน่ะสิ เพราะฉะนั้นไม่ว่าจะเจ้าชายจะไปทำอะไร ที่ไหน เมื่อไหร่ กับใคร เมบีคนนี้รู้หมดทุกเรื่องเลย
เอาล่ะ! นี่ก็ห้าโมงสิบเก้านาทีแล้ว... ใกล้แล้วล่ะ อีกประเดี๋ยวเจ้าชายก็จะเดินสง่างามมาแล้ว...
นั่นยังไงล่ะ!
ฉันว่าฉันเห็นหัวดำๆ ของเจ้าชายมาแต่ไกลแล้วนะนั่น...
ตึกๆๆๆ
เสียงหัวใจฉันเต้นรัวไม่เป็นจังหวะเมื่อใบหน้าหล่อเหลาของผู้ชายที่ฉันฝันถึงทุกค่ำคืนกำลังเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
การสารภาพรักที่ฉันซ้อมมันอยู่ทุกคืนตลอดหนึ่งปี! แน่นอนคุณฟังไม่ผิดหรอก ตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาเรียนที่นี่...ฉันก็ตกหลุมรักผู้ชายที่ช่วยดึงกระโปรงที่เกี่ยวกับกิ่งไม้ให้ฉันอย่างเจ้าชายคนนี้จนหมดหัวใจ
แต่เพราะบุคลิกบวกกับตำแหน่ง ?เจ้าหญิงน้ำแข็ง? มันเลยทำให้การสารภาพรักกับเจ้าชายเป็นไปได้ยากนัก เพราะเกิดมีคนอื่นรู้ว่าเจ้าหญิงน้ำแข็งอย่างฉันคนนี้กำลังมีความรักล่ะก็...
คงถูกล้อไปยันลูกบวชแหงๆ
ฉันยิ่งเป็นพวกประเภทไม่ชอบแสดงออกซะด้วยสิ แค่ได้มองเขายิ้ม เขาหัวเราะอยู่ห่างๆ ฉันก็พอใจแล้วล่ะ
?เจ้าหญิงน้ำแข็ง? มันคือฉายาที่ฉันได้รับมาอย่างไม่ค่อยจะเต็มใจเท่าไหร่นักจากไอ้ประธานชมรมหนังสือพิมพ์บ้าบอคอแตกอะไรนั่น เพราะไอ้บ้านั่นมันดันพาดหัวข่าวแนะนำตัวฉันที่ทั้งเย็นชา ปากร้าย ไม่ค่อยสุงสิงอะไรกับใครเท่าไหร่นัก แต่ด้วยความสวยสง่าเลยทำให้ฉันค่อยๆ มีชื่อเสียงและกลายมาเป็นสาวฮอตที่ไม่มีใครไม่รู้จักขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ไม่น่าภูมิใจเลยสักนิด!!
เจ้าชายเป็นหนึ่งในสมาชิกแก๊ง ?ซีเคร็ท? ที่ประกอบไปด้วยชายหนุ่มสี่คนที่มีนิสัย บุคลิกที่แตกต่างกันออกไป แต่อีกสามคนจะเป็นใครหรือมีนิสัยใจคอแแบบไหนอันนี้ขอสารภาพเลยว่าฉันไม่รู้ เพราะไม่เคยสนใจใครเลยนอกจากเขาคนนี้เท่านั้น
อาจจะเพราะบุคลิกที่เงียบขรึม ไม่ค่อยสุงสิงอะไรกับใครของเจ้าชายก็เป็นได้ เพราะนิสัยเราเหมือนกันล่ะมั้ง มันเลยทำให้ฉันรู้สึกดีๆ กับเขามากกว่าผู้ชายคนไหนในโลกใบนี้
แต่เรื่องนั้นช่างมันก่อน...
ตอนนี้เขากำลังเดินมาถึงจุดที่ฉันยืนอยู่แล้ววว!!!
?จะ...เจ้าชาย คือว่าฉัน...?
?นั่นแกจะรีบไปไหนวะไอ้เจ้าชาย!?
แต่เพราะเสียงเข้มๆ ที่ดันดังขัดขึ้นมาซะก่อนที่ฉันจะได้ทันโผล่พรวดออกไปจ๊ะเอ๋สารภาพรักกับเจ้าชาย มันเลยเป็นเหตุให้ทุกอย่างหยุดชะงักลงอีกครั้ง และฉันก็ต้องหลบเข้าพุ่มไม้อีกครั้งจนได้
ใครกันฟะ!
ไอ้มารผจญ ไอ้คนไม่รู้จักเวล่ำเวลา
ไอ้...ไอ้บ้าเอ๊ย!!
?มองหาอะไรอยู่วะ? เสียงเข้มๆ ของไอ้มารผจญที่ฉันยังไม่รู้ว่าเป็นใครดังขึ้นอีกครั้ง
?เมื่อกี้เหมือนฉันได้ยินใครเรียก?
?ใครวะ! ไม่เห็นมีหมาสักกะตัว?
หน็อยๆๆ นี่แกว่าฉันเป็นหมางั้นเรอะไอ้บ้า! หมาที่ไหนจะสวยสง่าราวกับเทพีตกสวรรค์แบบนี้กันล่ะยะ
ฉันทำได้แค่คิดในใจก่อนจะจ้องมองชายหนุ่มที่จู่ๆ ก็โผล่มาขัดจังหวะงามๆ ด้วยความเคียดแค้น นี่ถ้าฉันมีคาถาอาคมล่ะก็ คงจะเสกหนังควายเข้าท้องเขาให้มันรู้แล้วรู้รอดไปแล้วล่ะ
กล้าดียังไงมาขัดจังหวะฉันซะได้!
?ว่าแต่แกมีอะไร...ซานต้า?
ชื่อซานต้างั้นเหรอ ปากคอเราะร้ายแบบนั้นน่าจะชื่อ ?ซาตาน? ซะมากกว่าล่ะมั้ง -*- แต่ชื่อหมอนี่คุ้นๆ เหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อนนะ อ้อ นึกออกแล้ว ถ้าฉันเดาไม่ผิด หมอนี่ก็คงจะเป็นหนึ่งในสี่ของแก๊งซีเคร็ทนั่นเองสินะ
มิน่าล่ะถึงได้เรียกเจ้าชายของฉันอย่างสนิทสนมแบบนั้น
?แกคงไม่ได้ลืมใช่มั้ยว่าคืนนี้แกต้องไปที่บ้านไอ้ชาโดว์เพื่อดูตัวกับผู้หญิงเกินครึ่งโรงเรียนที่จ่อมาลงชื่อขอดูตัวกับแกคืนนี้?
ว่าไงนะ! OoO! ทำไมฉันไม่รู้เลยล่ะว่าการดูตัวจะเกิดขึ้นที่บ้านของชาโดว์อะไรนั่น ชาโดว์ที่หมอนั่นพูดถึง ถ้าให้ฉันเดาก็คงจะเป็นอีกหนึ่งในสมาชิกบ้าบอคอแตกอะไรนั่นแหงๆ
และที่สำคัญไปมากกว่าอะไรใบโลกนี้...คืนนี้ด้วย!
?ฉัน...ลืมวะ? เจ้าชายพูดขึ้นก่อนจะเกาหัวตัวเองไปมาแก้เขิน
เวลาเขินก็ยังน่ารักไม่เปลี่ยนเลยเจ้าชายของฉัน ทำไมนายถึงได้น่ารักกระชากใจกันแบบนี้นะ
?ให้ตายสิวะ แกนี่มัน... กลับไปเปลี่ยนชุดเดี๋ยวนี้! สามทุ่มฉันจะให้ไอ้ไนท์ไปรับแกที่บ้าน?
?อืม...?
เจ้าชายพูดแค่นั้นก่อนที่ฉันจะเห็นหัวดำๆ ของเขาค่อยๆ เดินจากไป โดยมีไอ้บ้าที่เข้ามาขัดจังหวะฉันยืนมองตามหลังไป
ฟ้าวววว~
อาจจะเพราะชาติที่แล้วฉันไปก่อนกรรมทำเวรเอาไว้มาก จู่ๆ ลมที่บังเอิญมาพัดแรงเอาตอนนี้ทำไมก็ไม่อาจทราบได้ ได้พัดเอาจดหมายรักในมือฉันที่ฉันบรรจงเขียนมาเพื่อมอบให้เจ้าชายหลุดมือลอยไปตามลม...
?เหวอออ...รอก่อนสิไอ้จดหมายบ้าเอ๊ย!? ฉันตะโกนลั่นก่อนจะรีบออกจากพุ่มไม้ที่ซ่อนตัวอยู่วิ่งตามจดหมายของตัวเองอย่างเอาเป็นเอาตายเพราะกลัวว่าจะมีใครมาเห็นมันเข้า
ไม่ได้ๆๆ ขืนให้ใครได้อ่านจดหมายฉบับนี้เข้า มีหวังชีวิตฉันคงถึงกาลอวสานเหมือนละครหลังข่าวแหงๆ
พ่อแม่ที่อยู่บนสวรรค์จะคิดยังไงถ้ารู้ว่าลูกสาวคนเดียวของพวกท่านเอาเวลาว่างทั้งหมดบรรจงเขียนจดหมายสารภาพรักผู้ชายแบบนี้ ถ้าเกิดว่าฉันตายไปจะเอาหน้าที่ไหนไปพบกับพวกท่านได้
กึก!
แต่แล้วก็เหมือนโชคยังเข้าข้างคนสวย เมื่อลมหยุดพัดและจดหมายสีชมพูซองน้อยๆ ของฉันค่อยๆ ร่อนลงพื้นอย่างช้าๆ ตรงหน้ารองเท้าผ้าใบสีขาวของใครบางคน...
ใครบางคนที่ค่อยๆ ก้มลงไปหยิบมันขึ้นมาถือเอาไว้ในมือ
?นี่มัน....?
คำพูดที่ฟังดูกวนหูดังขึ้น ก่อนที่ฉันจะค่อยๆ เลื่อนใบหน้าขึ้นไปมองร่างสูงตรงหน้าทันทีด้วยอารมณ์ที่ทั้งกลัวและโมโหสุดๆ
ใบหน้าเรียวยาว ผิวขาว ดวงตาสีดำสนิท ผมสีดำซอยระบ่า ไม่ต้องสาธยายอะไรให้มากความนัก บอกได้แค่ว่าผู้ชายตรงหน้าฉันในตอนนี้หล่อมาก!
เป็นเรื่องแปลกมากที่ฉันจะค้นพบว่ามีผู้ชายหล่อลากน่ากระชากมาทำสามีแบบหมอนี่อยู่โรงเรียนเดียวกันกับฉันด้วย หรือถ้าจะพูดให้ถูกคือฉันเอาสายตาของตัวเองมองแต่เจ้าชายเพียงคนเดียวมาตลอดหนึ่งปีมันถึงจะถูก
ไม่แปลกหรอกที่ฉันจะไม่เคยเจอผู้ชายคนนี้
?จดหมาย...?
?ไม่ใช่นะ! มันไม่ใช่จดหมายรักนะ!!?
?ฉันยังไม่ได้พูดสักคำว่ามันคือจดหมายรัก ร้อนตัวไปรึเปล่ายัยเจ้าหญิงน้ำแข็งประจำโรงเรียน?
ไอ้หยาๆ หมอนี่รู้จักฉันด้วยเหรอเนี่ย แสดงว่าชื่อเสียงของฉันก็ดังใช่ย่อยสินะ งามไส้แล้วยัยเมบีงี่เง่าเอ๊ย!
?จดหมายนี่ของเธอเหรอ? ไอ้หัวดำร้องถามก่อนจะเลิกคิ้วมองหน้าฉันด้วยท่าทีจับผิด
?มะ...ไม่ใช่!?
?ทำไมต้องติดอ่างด้วย เขาว่ากันว่าคนที่กำลังโกหกมักจะชอบพูดติดอ่าง?
ฉลาดเกินไปแล้วนะเจ้าบ้าเอ๊ย!
?มะ...ไม่ใช่สักหน่อย นะ...นายเอาที่ไหนมาพู้ดดดดด!!? ให้ตายๆๆ แล้วนี่ฉันจะติดอ่างทำซากปรักหักพังอะไรเล่า >O<
?เธอนี่มันตลกดีจริงๆ?
?หุบปากเน่าๆ ของนายแล้วคืนจดหมายมาให้ฉันซะ!? ฉันสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ก่อนจะรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีพูดขึ้นเสียงเรียบ อย่าทำให้เขารู้เด็ดขาดว่าฉันต้องการจดหมายนั้นคืนมามากแค่ไหน
ไม่งั้นซวยแน่ๆ
?ลองบอกเหตุผลดีๆ สักข้อสิว่าทำไมฉันต้องคืนให้เธอ?
?เพราะ-ว่า-จด-หมาย-นั่น-มัน-เป็น-ของ-ฉัน! ชัดพอมั้ย? ฉันย้ำทีละคำช้าๆ ก่อนจะมองคนตรงหน้าด้วยอารมณ์โกรธแค้นแบบสุดๆ
?ถึงเจ้าชาย...นี่เธอเขียนจดหมายสารภาพรักไอ้เจ้าชายเหรอ?
กรี๊ดดดด!! ใครใช้ให้เขาอ่านจ่าหน้าซองที่ฉันเขียนกันล่ะเนี่ย มารยาทเก็บไว้ที่บ้านรึไงกัน! จบสิ้นแล้วชีวิตนังเมบี จบสิ้นแล้วจริงๆ
?มะ...ไม่ใช่นะ!?
?ฮ่าๆๆ เจ้าหญิงน้ำแข็งหลงรักเจ้าชายหิมะเหรอวะเนี่ย!!?
งามไส้แล้วไง ไอ้หมอนี่กำลังยืนกุมท้องหัวเราะเยาะความรักที่ฉันอุตส่าห์ฟูมฟักมาตั้งหนึ่งปีเต็ม มันน่าฆ่าให้ตายแล้วเอาศพไปฝังนัก!!
?เงียบนะ!? ฉันแหวใส่คนตรงหน้าก่อนจะเชิดหน้ารั้นๆ ของตัวเองขึ้นสูง
?ถ้าคนทั้งโรงเรียนรู้เรื่องนี้จะเป็นยังไงนะ? นั่นแหละคำพูดที่ฉันกลัวมากที่สุดในตอนนี้
?นายคงจะไม่...?
?เอาไงดีล่ะ ฉันมันพวกปากเบาซะด้วยสิ!?
กร๊าซซซ เกลียดมันๆๆ ฉันอยากจะตะโกนคำนี้ออกไปสักล้านครั้ง!
?จะเอายังไงก็ว่ามาเลย!?
?นั่นสินะ...จะเอายังไงกับเธอดีน้าา?
น้ำเสียงของเจ้าบ้านี่ยียวนกวนประสาทสุดๆ ไปเลยล่ะขอบอก ผู้ชายที่ฉันเกลียดที่สุดก็คือผู้ชายประเภทนี้แหละจะบอกให้ กวนประสาท ชอบสร้างความวุ่นวายให้คนอื่นแบบเจ้าบ้านี่เลย เกลียดๆๆ เกลียดอะไรมักจะได้แบบนั้นสินะใช่มั้ย
?เท่าไหร่!?
?อะไรของเธอที่ว่าเท่าไหร่?
?นายจะเอาสักเท่าไหร่สำหรับค่าปิดปากเบาๆ ของนายให้หนักอึ้งชนิดที่ว่านายจะลืมไปเลยว่าเคยเห็นจดหมายฉบับนี้บนโลกใบนี้!? ฉันไม่อ้อมค้อม จัดการพูดออกไปตรงๆ ก่อนจะหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาเตรียมจ่ายค่าปิดปากคนตรงหน้า
?เธอมีให้ฉันเท่าไหร่ล่ะ?
นี่ยังไงล่ะ...ที่แท้หมอนี่ก็หน้าเงินจริงๆ ซะด้วย
?สามพันพอมั้ย!?
?ฉันไม่ได้หมายถึงเงิน...หมายถึงอย่างอื่นต่างหาก? ไม่พูดเปล่า เขายังบังอาจมองฉันด้วยสายตาแทะโลมอีก เจ้าบ้าเอ๊ย!
?แล้วนายจะเอาอะไรก็ว่ามาสิ!?
?ตอนนี้ยังคิดไม่ออกว่าจะเอาอะไร แต่คืนนี้ฉันยังไม่มีคู่ไปออกงานหาคู่ของไอ้เจ้าชายมัน?
?แล้ว...?
?เธอต้องไปกับฉัน!?
?ว่าไงนะ!!?
?หูไม่ดีเหรอ ให้ตาย เสียดายหน้าสวยๆ ชะมัด?
ปากเหรอนั่น! นี่เขากำลังจะบอกให้ฉันไปงานหาคู่ของเจ้าชายกับเขาเนี่ยนะ
?นายฝันรึไง ฉันไม่มีวันไปงานบ้าๆ นั่นกับนายแน่ๆ หรือถึงไปฉันก็จะไปในฐานะหนึ่งในคู่ดูตัวของเจ้าชายเท่านั้นแหละย่ะ!? ฉันเชิดหน้าขึ้นสูงก่อนจะแอบมองคนตรงหน้าเป็นระยะๆ
?เธอแน่ใจนะ?
?แน่สิ?
?ไม่เปลี่ยนใจแน่นะ?
?ต่อให้โลกถล่มตรงหน้าคำตอบก็คือไม่!!?
?ก็ดี...ถ้างั้นงานในคืนนี้มันคงจะสนุกไม่น้อยถ้าฉันจะกล่าวเปิดงานด้วยการอ่านจดหมายของเธอ คิดอย่างงั้นมั้ย?
บอกได้แค่สามคำเท่านั้นสำหรับคนเจ้าเล่ห์อย่างผู้ชายคนนี้
ไปตายซะ!!
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อุตส่าห์เข้าไปขอจดหมายรักหวานแหววที่ตั้งใจจะมอบให้ ?เจ้าชาย? คืนจากนาย ?ซานต้า? ดีๆ แท้ๆ แต่นอกจากหมอนั่นจะไม่ยอมให้แล้วยังขู่บังคับให้ ?เมบี? ทำตามคำสั่งทุกอย่าง แลกกับการไม่เอาเรื่องนี้ไปประจานอีก ถึงจะเจ็บใจแต่ฉันก็จะพลิกวิกฤตินี้ให้เป็นโอกาส เพราะนายซานต้าเป็นเพื่อนสุดซี้ของเจ้าชายน่ะสิ ถ้าฉันเกาะติดหมอนี่ก็จะเข้าถึงตัวเจ้าชายได้ง่ายขึ้น >_< แต่ยังไม่ทันจะสำเร็จถึงไหน วิมานที่วาดไว้ก็ทำท่าจะพังครืน เพราะดั๊น...จุดไต้ตำตอ! เมื่อมารู้ว่าเจ้าชายคือเด็กผู้ชายที่ฉันเคยแกล้งสาปให้นอนไม่หลับเมื่อสมัยเด็ก ถ้าอย่างนั้นนายซานต้าก็คือ...! อ๊ากกก! ไม่น้าาา /(>O<) ใครก็ได้บอกฉันทีว่ามันไม่จริงงง~!
