?เรื่องการประกวดไปถึงไหนแล้ววะ -O-?
ชายหนุ่มผมสีดำสนิท ใบหน้าหล่อเหลาที่แฝงความเจ้าชู้ไว้เต็มพิกัดเอ่ยถาม บีเอ็มมองตรงไปยังบุคคลที่อารมณ์ร้อนดุจเปลวเพลิงคล้ายกับพวกความดันต่ำ สะกิดนิดหน่อยก็ระเบิดลงได้ทุกเมื่อ
?ก็ไม่มีปัญหาอะไร เข้ารอบมาทั้งหมดสามสิบสองโรงเรียน? บีโอ เจ้าของเรือนผมสีเงินและใบหน้าที่ดุร้ายดุจราชสีห์ตอบกลับ เขากำลังนั่งเคลียร์งานของโรงเรียนในฐานะประธานนักเรียนอย่างคร่ำเครียด
?ใสสะอาด? -_-? บีเอ ชายหนุ่มสุดเย็นชา พูดจาฟังยากเพราะพูดน้อย มักจะสวมชุดยูคาตะตลอดเวลาเพราะเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นเอ่ยถามต่อด้วยความสงสัย
?พวกที่ผ่านเข้ารอบมาก็ดูซื่อๆ ดี คงไม่มีปัญหาอะไรหรอก? บีโอตอบกลับ คิ้วของเขาขมวดกันจนแทบจะคลายไม่ออก งานมากมายสุมใส่หัวเขาไม่ยั้งเลยทีเดียว
?มีแผนเด็ดรับมือหรือเปล่า =_=? บีวายผู้มีท่าทางเย่อหยิ่งราวเจ้าชายสูงศักดิ์ที่ทำให้คนเห็นหมั่นไส้ แต่ก็มีไม่น้อยที่ชื่นชมเขา เอ่ยถามน้ำเสียงเรียบนิ่ง
บีโอเหลือบตามองเขาอย่างรำคาญใจนิดหน่อยก่อนจะแค่นตอบอย่างเบื่อหน่าย
?กำลังคิด!?
?ฉันกะว่าคืนนี้จะไปรับพวกสาวๆ มาดินเนอร์ที่บ้าน แกว่าไงบีโอ ^^~? บีไอ ชายหนุ่มผู้เป็นเหมือนเทพบุตรในฝันของเด็กผู้หญิง รอยยิ้มอบอุ่นและแสนซนของเขาสะกดทุกคนที่เห็นให้หลงใหล เอ่ยขึ้นอย่างถามความคิดเห็น
บีโอกัดฟันแน่น เขาพยายามระงับอารมณ์ไม่ให้แตกกระเจิงเมื่อเพื่อนๆ ยังคงชวนคุยรบกวนการทำงานของเขาไม่หยุด
?แล้วแต่สิเว้ย!?
?งั้นปาร์ตี้เลยเป็นไง เอาให้สนุกสุดเหวี่ยงไปเล้ยยย เดี๋ยวฉันจัดการเอง >O<? บีเอ็มเสนอตัวอย่างกระดี๊กระด๊า เขาชอบปาร์ตี้มาก มากชนิดที่ว่าปาร์ตี้ทุกวันก็ยังไหว เพราะเขาเป็นพวกผู้ชายรักอิสระ และมีสุนทรีในหัวใจมากจนเกินไป
?ก็ดีนะ ปาร์ตี้กันบนดาดฟ้าเป็นไง เปิดเพลงให้ลั่นไปเลย คุณหนูชอบแดนซ์นี่ ^^? บีไอเห็นด้วย พวกเขาเริ่มวางแผนสำหรับงานปาร์ตี้คืนนี้ โดยที่ไม่รู้เลยว่า...ชะตากำลังจะขาดในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้านี้แล้ว -__-;;
?โธ่เว้ย!!! พวกแกจะช่วยหุบปากสักหนึ่งนาทีได้มั้ยวะ! คำพูดของพวกแกมันเข้ามาตีในหัวฉันจนยุ่งไปหมดแล้ว คนกำลังทำงานนะเฟ้ย เดี๋ยวพ่อฆ่าตายเลย!!!?
?.....? ทั้งสี่คนเงียบไปทันที ไม่มีใครกล้าพูดหรือแม้กระทั่งจะหายใจเสียงดังๆ เลยตลอดหนึ่งนาที และเมื่อหนึ่งนาทีผ่านไป...
?งั้นอาหารสำหรับคืนนี้สั่งจากโรงแรมละกันเนอะ โรงแรมของพ่อแกก็ได้ไอ้บีไอ เอาแบบบุฟเฟ่ต์ดีมั้ยวะ สุดที่รักของฉันชอบ >_<?
?ขอซูชิให้คุณหนูด้วยละกัน -_-?
?อาหารไทยให้มู่หลานด้วย =_=?
?งั้นเดี๋ยวฉันจัดการเอง พวกแกก็...?
?...!...?
ให้ตายสิ! บีโอได้แต่กัดฟันกรอดอย่างระงับอารมณ์และจนปัญญาสุดๆ หนึ่งนาทีจริงๆ ที่พวกเขายอมเงียบหลังจากที่บีโอตวาดไปชุดใหญ่ และตอนนี้เขา...ก็รู้สึกอยากจะร้องไห้เป็นครั้งแรกหลังจากที่ได้พวกเขาทั้งสี่คนมาเป็นเพื่อนตาย -__-...
กึกกึกกึก!
เสียงรัวกดคีย์บอร์ดในห้องสี่เหลี่ยมมืดๆ ห้องหนึ่ง บนหน้าจอคอมพิวเตอร์ปรากฏรูปของชายหนุ่มที่หน้าตาดีขั้นเทพห้าคน คนแรกมีผมสีเงิน คนที่สองผมสีดำแต่ไฮไลท์สีขาวแทรกกระจายทั่วทั้งหัว คนที่สามผมสีดำสนิท คนที่สี่ผมสีน้ำตาลเกรียดแดด และคนสุดท้ายใส่แว่นกรอบดำมีผมสีทองสว่างราวกับเปล่งแสงได้
สกอร์บาร์ถูกเลื่อนลงมาเรื่อยๆ เพื่ออ่านประวัติของพวกเขาทั้งห้าคน จนมาหยุดอยู่ที่ประวัติของบีโออย่างสนอกสนใจเป็นพิเศษ รายละเอียดทุกอย่างของเขาถูกจดลงในกระดาษ สายตาไม่ประสงค์ดีเท่าไหร่นักถูกส่งไปยังรูปของบีโอโดยเฉพาะ
?บีโอ...เป้าหมาย?
น้ำเสียงเรียบนิ่งแต่แฝงความเศร้าและความเคียดแค้นบางอย่างพึมพำขึ้น พร้อมกับเอาปากกาเคาะที่รูปของบีโอซึ่งเพิ่งจะสั่งปริ้นท์ออกมา
ครืด...ครืด
โทรศัพท์สั่นเป็นจังหวะของข้อความเข้า เจ้าของโทรศัพท์ละสายตาจากคอมพิวเตอร์ไปมองโทรศัพท์และหยิบมากดเปิดอ่านข้อความทันที
?เริ่มแผนการได้!?
?หึๆ รับทราบ...?
1
?นี่มันโรงเรียนหรือพระราชวังกันนะ (? ?)?
ออโรร่า ใช่แล้ว ชื่อของฉันเองแหละ หลายคนอาจจะไม่รู้ว่าชื่อของฉันมีที่มาที่ไปยังไง แต่ถ้าใครเคยได้ฟังนิทานเรื่อง ?เจ้าหญิงนิทรา? เมื่อตอนเด็กๆ แล้วล่ะก็ จะรู้ได้ทันทีว่าออโรร่าคือชื่อของเจ้าหญิงนิทราองค์นั้น จะว่าไป...ฉันเองก็อยากจะหลับไปตลอดกาลแบบนั้นเหมือนกันนะ จะได้ไม่ต้องรับรู้เรื่องราวที่ทำให้ต้องเจ็บปวดอีก... ไม่ต้องทนทำในสิ่งที่ไม่อยากจะทำสักนิดเดียว
ครืด...ครืด...
ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างเบื่อหน่ายเมื่อมีข้อความเข้า ลางสังหรณ์ของฉันบอกว่าจะเป็นใครไปไม่ได้เลยนอกจากหมอนั่น...
?เวลามีไม่มาก รีบจัดการซะ!?
?ถึงจะบอกให้รีบจัดการก็เถอะ แล้วฉันจะรู้ได้ยังไงว่าห้องสภานักเรียนของโรงเรียนนี้อยู่ที่ไหน ใหญ่อย่างกับวังขนาดนี้ /(? ? ) ( ? ?)\?
ฉันมองซ้ายมองขวาเพื่อหาป้ายบอกทาง ก็โรงเรียนบ้านี่ใหญ่จะตาย มันอาจจะมีป้ายบอกทางกันนักเรียนหลงทางบ้างก็ได้นี่ จริงมั้ย?
?อ่า...ไม่มีแฮะ =_=a?
ฉันยืนเกาหัวตัวเองอย่างงุนงง ให้เดินหาทีละห้องทีละชั้นคงไม่ไหว ขาฉันต้องหลุดออกมาดิ้นกะแด่วๆ ก่อนหาห้องนั้นเจอแน่ๆ
?หาอะไรอยู่หรือจ๊ะ??
น้ำเสียงแสนอ่อนโยนและใจดีดังขึ้น ฉันหันกลับไปมองต้นเสียงอย่างงงๆ ดูจากการแต่งตัวและหนังสือกองเบ้อเริ่มที่อยู่ในมือผู้หญิงคนนี้แล้ว เธอต้องเป็นอาจารย์ฝึกสอนที่นี่แน่ๆ
?ห้องสภานักเรียน? ฉันตอบ
เธอยิ้มให้ฉันอย่างใจดีก่อนจะชี้ไปที่ตึกฝั่งตรงข้าม ฉันเดินผ่านหน้าตึกนั้นมาหกรอบแล้วนี่นา และกำลังจะกลับไปเป็นรอบที่เจ็ด
?ตึกนั้นจ้ะ ชั้นหกห้องสุดท้าย เป็นเด็กใหม่สินะ ครูไม่เคยเห็น...?
ตึกๆๆๆ
ฉันไม่รอให้อาจารย์ฝึกสอนพูดจบ รีบเดินไปที่ตึกตรงข้ามทันที และไม่แม้แต่จะหันไปขอบคุณเธอผู้ช่วยเหลือฉันสักคำ ฉันไม่ได้ขอร้องนี่นา พวกทำเป็นคนดีชอบช่วยเหลือคนอื่นน่ะ...เสแสร้งด้วยกันทั้งนั้น บนโลกนี้ไม่มีใครช่วยเหลือคนอื่นโดยไม่หวังผลตอบแทนหรอก คนพวกนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับ...ขยะ
ฉันขึ้นลิฟต์มาถึงชั้นหกอย่างรวดเร็ว ตึกนี้นอกจากจะเงียบแล้วยังวังเวงชอบกล จะมีบุคคลไม่ได้รับเชิญอย่างพวกผีออกมาทักทายฉันหรือเปล่านะ? ฉันยิ่งเป็นคนขี้กลัวอยู่ด้วย เอาล่ะ...ในที่สุดก็มาถึงห้องสภานักเรียนที่ฉันเฝ้าตามหาสักที ประตูห้องโออ่าและทำจากไม้สักอย่างดี นี่ห้องของสภานักเรียนหรือห้องของนายกรัฐมนตรีกันแน่ล่ะเนี่ย แค่ราคาประตูก็ปาเข้าไปหลักหมื่นแล้ว
พรวด!
แน่นอนว่าฉันไม่เคาะประตูและเปิดพรวดเข้าไปอย่างถือวิสาสะ
?ยัยนี่เซ็กซี่ชะมัด แบบนี้มันน่า...>_<?
?(? ?)?
?!!!?
ฉันยืนตาแป๋วมองผู้ชายห้าคนที่อยู่ตรงหน้า ซึ่งพวกเขาก็จ้องฉันกลับตาไม่กระพริบเลยทีเดียว ไม่ใช่แค่ไม่กะพริบตานะ แต่พวกเขายังทำท่าราวกับเห็นผีก็ไม่ปาน หรือว่า...จะมีผีเดินตามหลังฉันมาอย่างที่ฉันกังวล กะแล้วเชียวเพราะฉันได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากข้างหลัง =__=;
ตรงหน้าของฉันคือผู้ชายผมสีเงินที่หน้าตาค่อนไปทางอารมณ์ร้อนอย่างเห็นได้ชัด เขานั่งเบิกตากว้างมองฉันจนลูกตาแทบจะหลุดออกมาอยู่บนโซฟาสีแดงตัวใหญ่ ด้านซ้ายของเขาคือผู้ชายผมสีน้ำตาลเกรียมแดดที่ดูจะตกใจกับการปรากฏตัวของฉันอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน ส่วนทางด้านขวาคือผู้ชายที่กำลังพูดถึงผู้หญิงเซ็กซี่ เขามีผมสีดำสนิท หน้าตาดีใช้ได้เลยทีเดียว แววตาของเขามันดูตกใจระคนดีใจ และทางโซฟาเดี่ยวด้านขวาก็คือผู้ชายที่อยู่ในชุดแปลกๆ ถ้าจำไม่ผิดมันคือชุดยูคาตะของประเทศญี่ปุ่น เขาเองก็มองฉันด้วยแววตาเดียวกับสามคนแรกเหมือนกัน และคนสุดท้าย...เขานั่งอยู่ที่โซฟาเดี่ยวด้านซ้าย ผมสีทองสว่าง ใส่แว่นตากรอบดำพอดีกับใบหน้า เขาทำหน้าช็อกเหมือนเห็นผีทั้งๆ ที่กำลังมองหน้าฉันอยู่ -*-
?ฉันมาสมัคร...เป็นสมาชิกสภานักเรียน (? ?)?
?.....?
พวกเขาไม่ตอบ แต่ยังคงจ้องฉันด้วยสีหน้าและแววตาเดิมไม่เปลี่ยนแปลง เสียมารยาทจังผู้ชายห้าคนนี้ จ้องผู้หญิงที่เพิ่งเจอกันครั้งแรกซะโจ่งแจ้งเลย
?ขอใบสมัคร (? ?)?
?.....?
?ใบสมัคร (? ?)?
?.....?
ปฏิกิริยาตอบสนองกลับของพวกเขาก็ยังคงนิ่งไม่เปลี่ยนแปลง หรือข้างหลังของฉันจะมีผีตามมาจริงๆ นะ... ยิ่งกังวลอยู่ด้วย
ขวับ!
?ไม่มี (? ?)?
ฉันหันกลับมาบอกพวกเขาที่ยังอยู่ในท่าเดิมไม่เปลี่ยนแปลง ทำไมเหมือนหุ่นยนต์แบบนี้นะ พวกเขาเล่นจ้องฉันตาไม่กะพริบจนแทบจะไม่หายใจกันเลยทีเดียว หรือว่าความจริงแล้วนี่จะเป็นหุ่นจำลองของพวกเขา แล้วตัวจริงก็แอบไปเที่ยวเล่นนอกโรงเรียน
?ฉันจะมาใหม่?
เมื่อดูท่าว่าจะคุยกันไม่รู้เรื่อง ฉันเลยตัดสินใจปลีกตัวออกมาดีกว่า รอให้ตัวจริงกลับมาก่อนค่อยว่ากันอีกที คุยกับหุ่นจำลองไปปวดหัวเปล่าๆ
?แผนการ...ล้มเหลว?
ฉันกดส่งข้อความไปหาคนคนหนึ่งอย่างไม่เต็มใจ คนที่ฉันเกลียดมันเข้าไส้และอยากจะให้มันตายๆ หายจากโลกนี้ไปซะ!
?พะ...พวกแกเห็นมั้ย เห็นเหมือนที่ฉันเห็นมั้ย!!!? บีเอ็มเปิดฉากถามทันทีที่ดึงสติกลับมาได้อย่างครบถ้วนหลังจากที่ตกใจจนอึ้งค้างไปหลายสิบนาที
?ชัดเจนเลยล่ะ...? บีเอตอบเสียงนิ่ง เขาแทบไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่เห็นเมื่อครู่
?ต่างกันที่ลักษณะท่าทางและทรงผมเท่านั้น...? บีไอพูดต่อ ใบหน้าของผู้หญิงคนเมื่อกี้ติดตรึงอยู่ในหัวของเขาจนยากที่จะลบมันออกไปได้ มันมหัศจรรย์ยิ่งกว่าความฝันเสียอีก
?ใช่ ถึงผมจะดูเหมือนไม่เคยผ่านการแตะหวีมาก็เถอะ ซ้ำนัยน์ตาแฝงความเงียบเหงาเอาไว้มากมายอีก แต่ไม่ว่ายังไง...ก็เหมือนกันสุดๆ? บีวายบอกถึงลักษณะของเธอคนนั้นเท่าที่เขาจำได้
?บีอาร์...? บีโอพึมพำเบาๆ ปิดท้าย นัยย์ตาตาของเขาสั่นระริก แทบควบคุมสติของตัวเองไว้ไม่ได้
ฉันเดินออกจากห้องสภานักเรียนมาด้วยอาการงุนงงสุดๆ ตกลงห้าคนที่นั่งอยู่เมื่อกี้เป็นแค่หุ่นจำลองจริงๆ น่ะเหรอ มันเหมือนจริงมากเลยนะ เหมือนจนฉันแทบควบคุมหัวใจตัวเองไว้ไม่อยู่เวลาที่มองนัยน์ตาน่ากลัวและผมสีเงินของผู้ชายคนนั้น ทำไมมันถึงติดตาฉันได้ขนาดนี้...
ครืดๆ ครืดๆ
?ฮัลโหล...?
[พี่คะ...อยู่ไหน]
?แอลเรียล มีอะไร? ฉันถามปลายสายอย่างตกใจปนเป็นห่วง
[ฉันปวดหัว ปวดจนอยากจะตาย...]
?หยุดพูดบ้าๆ น่า! พี่จะรีบไปเดี๋ยวนี้ รอก่อนนะ?
[เร็วๆ นะคะ ฉัน...ฉัน...]
?ไม่ต้องพูดแล้ว พี่กำลังจะไป?
ฉันกดวางสายแล้วรีบวิ่งไปที่หลังโรงเรียนทันที กำแพงหลังโรงเรียนไม่สูงมาก ฉันคิดว่าฉันพอจะปีนออกไปได้ และถึงไม่ได้ ฉันก็ต้องไปอยู่ดี เพราะ...แอลเรียลรอฉันอยู่
?ออกไป! ออกไปให้หมด อ๊ายยย!!!?
โครม! ตึง!
เสียงโวยวายดังมาจากห้องพักฟื้นของแอลเรียล ฉันรีบเร่งฝีเท้าเร็วขึ้น พยาบาลและหมอมากมายยืนออกันอยู่ที่ห้องของน้องสาวฉัน ไม่มีใครสักคนกล้าเดินเข้าไปใกล้ นอกจากฉันแล้ว...เวลาที่แอลเรียลอาละวาด ไม่มีใครหยุดเธอได้แม้แต่คนเดียว
เพล้ง!!!
?ออกไปนะ! ไอ้พวกบ้า! ฉันบอกให้ออกไป!?
?เดี๋ยวฉันจัดการเอง?
ฉันสะกิดพยาบาลคนหนึ่งให้หลีกทาง ซึ่งเธอรีบหลบให้ฉันเข้าไปอย่างรวดเร็ว แอเรียลที่กำลังจะปาแก้วออกมาอีกใบหยุดชะงัก
?พี่คะ...?
?วางแก้วลงน่ะแอล?
ฉันพูดเสียงเข้ม แอลเรียลค่อยๆ วางแก้วและสงบลง พยาบาลรีบทำหน้าที่ของตัวเอง วิ่งเข้าไปฉีดยาระงับประสาทให้กับเธอ แม่บ้านเข้ามาเก็บกวาดข้าวของที่เกลื่อนกลาดระเนระนาดตามพื้น
?ทำไมถึงอาละวาดแบบนี้?
ฉันลากเก้าอี้มานั่งลงข้างเตียงและเปิดปากถามน้องสาวซึ่งเป็นญาติที่เหลือเพียงคนเดียวของฉัน เธอเป็นน้องสาวแท้ๆ ที่ติดฉันแจ พ่อกับแม่ของเราเสียตั้งแต่เราสองคนยังเล็กๆ มีเพียงเงินประกันของพ่อกับแม่เท่านั้นที่เลี้ยงดูเราสองคนพี่น้องมาได้จนถึงตอนนี้
?แม็กนั่มอยู่ไหนคะ ทำไมเขาไม่มาหาฉันสักที? แอลเรียลถามอย่างสงสัย
แม็กนั่ม คือแฟนหนุ่มสุดสวาทขาดใจของน้องสาวฉัน เขาเป็นที่คลั่งไคล้ของสาวๆ มากมาย ภายนอกทำตัวเป็นคนดี แต่ไส้ในจริงๆ แล้วเลวยิ่งกว่าหมาเสียอีก! มันทิ้งน้องสาวฉันไปหาผู้หญิงใหม่อย่างไม่ใยดี ทั้งที่มันได้พรากความบริสุทธิ์ของเธอไป ทำให้แอลเรียลเสียใจหนักจนต้องเข้าโรงพยาบาลเพราะโรคประสาทแบบนี้...
?แม็กนั่มไม่ว่าง หมอนั่นเป็นประธานนักเรียน เขาต้องทำงานหนัก ช่วงนี้มีประกวดประธานนักเรียนดีเด่นระดับประเทศ ถ้าหมอนั่นว่างเมื่อไหร่พี่จะให้รีบพามาเยี่ยมเธอ?
ฉันลูบหัวน้องสาวที่อายุห่างกันเพียงหนึ่งปีอย่างทะนุถนอม เธอไม่เคยยอมรับเลยว่าไอ้เลวนั่นมันทิ้งเธอไปแล้ว แอลเรียลยังคงตั้งตารอหมอนั่นอยู่ทุกๆ วัน รอว่าเมื่อไหร่หมอนั่นจะมาเยี่ยมเธอพร้อมดอกไม้ช่อโต บอกรักและมอบอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นให้กับเธออีกครั้ง ใช่...เธอยังคงเฝ้ารอมัน ทั้งๆ ที่มันไม่มีทางที่จะ...กลับมาหาเธออีกแล้ว ไอ้เลวนั่นหมดรักเธอแบบไม่มีเยื่อใยเหลืออยู่เลยแม้แต่น้อย!
?จริงเหรอคะ งั้นเขาก็คงจะเหนื่อยมาก งานคงยุ่งมากๆ เลยใช่มั้ยคะ? แอลเรียลถาม น้ำเสียงบ่งบอกถึงความเห็นใจไอ้เลวนั่น
?ใช่ หมอนั่นยุ่งมาก?
แอลเรียลพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ เธอหยิบรูปมันขึ้นมาดู รอยยิ้มเล็กๆ ผุดขึ้นมาอย่างมีความสุข ถ้าไม่ติดว่าแอลเรียลรักมันมากจนยอมถวายชีวิตให้ได้ ฉันคงจะเอารูปของมันไปเผาพริกเผาเกลือแช่งให้หมดไม่ให้เหลือแล้ว เผื่อบางทีมันอาจจะได้รับเวรกรรมที่มันทำไว้เสียบ้าง!
?แล้วพี่ออโรร่าล่ะคะ เหนื่อยมั้ย วันนี้ไปโรงเรียนใหม่วันแรกนี่?
แอลเรียลเปลี่ยนเรื่องคุย พอได้คุยเรื่องของหมอนั่นจนหนำใจแล้ว เธอก็จะอารมณ์ดีขึ้นมาทันตาเห็น ฉันต้องคอยโกหกน้องสาวอยู่ทุกๆ วันว่าหมอนั่นไม่ว่างบ้างล่ะ ไปธุระที่นู่นที่นี่บ้างล่ะ ให้ความหวังลมๆ แล้งๆ ที่ไม่มีวันเป็นจริงกับเธอ บางทีอาจจะเป็นฉันเองก็ได้ที่ทำร้ายแอลเรียล สักวันหนึ่งถ้าสมองของเธอเปิดการรับรู้มากขึ้นกว่านี้และได้รู้ความจริง ความเจ็บปวดมากมายที่ฉันปกปิดเอาไว้อาจจะพรั่งพรูเข้าสู้ตัวเธอจนยากที่จะหยุดมันก็ได้
?ก็ดีนะ มีหุ่นจำลองประหลาดๆ ด้วย?
?หุ่นจำลอง??
?ใช่ หล่อเชียวล่ะ?
?หล่อกว่าแม็กนั่มหรือเปล่าคะ??
แอลเรียลเอียงคอถามอย่างสงสัย ฉันอยากจะแหกหลอดเสียงของตัวเองแล้วตะโกนใส่หูน้องสาวจริงๆ ว่าหล่อกว่าเยอะมาก! แต่ก็นั่นแหละ ยัยน้องสาวตัวดีจะต้องอาละวาดแน่ ถ้ามีใครบังอาจมาหล่อกว่าพ่อเทพบุตรสุดใจขาดดิ้นของเธอ เฮ้อ!!!
?ไม่เลย แม็กนั่มของแอลหล่อกว่าจม -__-;;?
อยากจะตัดปากตัวเองทิ้งจริงๆ T_T
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เผด็จการ อารมณ์ร้อน เอาแต่ใจ คือคุณสมบัติของ ?บีโอ? ประธานนักเรียนชื่อดังที่ ?ออโรร่า? จะต้องเข้าไปตีสนิทเพื่อล้วงข้อมูลบางอย่าง กำลังปวดเฮดอยู่เชียวว่าจะตีซี้ด้วยวิธีไหน หมอนี่ก็มาชวนเธอเข้ากลุ่มสภานักเรียนง่ายๆ ซะงั้น ถึงจะระแวงตงิดๆ แต่ก็ถือว่าเข้าทางล่ะ แต่กว่าภารกิจจะลุล่วงฉันคงเป็นโรคประสาทตายแหงๆ ผู้ชายอะไรฉุนเฉียวง่ายยิ่งกว่าเด็กอนุบาลซะอีก >O< แต่สุดท้ายฉันก็ได้ข้อมูลที่ต้องการล่ะนะ พร้อมกับได้รู้ความลับบางอย่างของเขาและเพื่อนอีกสี่คนของเขาด้วย O_O! เรื่องราวมันชักจะน่ากลัวกว่าที่คาดไว้แล้วสิ แล้วพอจะหนีก็ดั๊นถูกจับได้ซะก่อน TOT แง้~ ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันทำไปเพราะความจำเป็นจริงๆ สัญญาเลยจะไม่บอกใครว่าพวกนายเป็น...อุ๊บส์! >X<
