ผมเคยอ่านการ์ตูนตาหวานเล่มหนึ่ง ที่เพื่อนผู้หญิงยัดเยียดมาให้
เขาบอกไว้ว่า เมื่อใดที่ภูตแห่งความรักมาหา ให้รีบจับผมหน้าม้าของเธอไว้
และเมื่อนั้น...เราจะได้พบเจอกับรักแท้
แต่ภูตแห่งความรักจะมีแต่ผมหน้าม้าเพียงเท่านั้น
เมื่อไหร่ที่เธอหันหลังให้ เราก็ไม่อาจรั้งความรักแท้ไว้กับตัวเราได้อีก
เพราะฉะนั้นจงรีบคว้าเธอไว้ตอนที่เธอหันมา
ภูตแห่งความรักกับผมหน้าม้า...
ผมไม่เคยเชื่อเรื่องเหล่านั้น จนได้มาพบเจอกับ ?ภูตแห่งความรัก? ที่แสนงดงามของผมเอง
Prologue
?เฮ้ย ไอ้โย เร็วๆ หน่อยดิวะ มันจะหมดคาบโฮมรูมแล้วนะ?
?เออ รู้แล้วน่า?
?รู้แล้วก็เดินไวๆ เด่ะ เดินเท่าสปีดเต่าแบบนี้เดี๋ยวก็โดนอาจารย์ด่าจนได้?
คำบ่นของ ?ดีไลท์? ทำเอาใบหน้าของผมเรียบตึงโดยอัตโนมัติ ผมไม่อยากจะเถียงว่าขาผมสั้นกว่ามันตั้งหลายคืบ แล้วจะเดินเร็วเท่ามันได้ยังไงล่ะ!
เอ้อ...ใช่ เรื่องนั้นมันเป็นความจริงที่ผมไม่อาจยอมรับ ที่จริงแล้วผมเป็นเด็กหนุ่มหน้าตาดี นิสัยน่าคบ ผิวขาว ตาสวย จมูกโด่ง ครบเครื่องอย่างที่ผู้หญิงทุกคนต้องการ แต่เสียเพียงอย่างเดียว คือผม ?ตัวเล็ก? ไปหน่อย และข้อเสียเพียงข้อเดียวนั้น ทำให้ผมยังคงความโสดมาได้จนถึงทุกวันนี้ ก็แน่สิ ผู้ชายที่ไหนอยากจะได้แฟนที่สูงกว่าตัวเองล่ะ อย่างน้อยผมคนหนึ่งล่ะที่ไม่ชอบ ผู้หญิงของผมจะต้องเป็นคนที่เรียบร้อย น่ารัก ผิวขาวๆ ตาโตๆ และที่สำคัญเธอจะต้องตัวเล็กกว่าผม เธอจะได้เป็นเหมือนตุ๊กตาที่ผมอยากจะทะนุถนอมและปกป้องไปจนวันตาย
แต่นั่นมันก็เป็นเพียงแค่ความเพ้อฝันของชายที่ครองโสดมานานเกินไป -_-^ ในเมื่อจนถึงป่านนี้แล้ว ผมยังไม่เคยพบผู้หญิงแบบที่ตัวเองจินตนาการไว้สักที แต่ผมไม่ยอมแพ้หรอกนะ ผมเชื่อว่าสักวันผมจะต้องตามหาผู้หญิงคนนั้นจนเจอ
?เฮ้ย เจอกันพักเที่ยงนะ!? ดีไลท์ตะโกนบอกก่อนที่ร่างสูงโย่งราวกับกำแพงสูงเสียดฟ้าของมันจะมุดหายไปในห้องเรียนที่อยู่ก่อนหน้าผมเพียงหนึ่งห้อง เฮ้อ ไม่น่าเลือกคบมันเป็นเพื่อนเลย แต่ก็อย่างว่า ตอนประถมยังตัวเท่ากันอยู่เลยนี่หว่า ถ้ารู้ว่าโตขึ้นมันจะสูงเป็นเสาไฟฟ้าแบบนี้ ผมก็คงเลิกคบกับมันไปตั้งนานแล้ว
ผมถอนหายใจก่อนจะรีบกวดเท้าวิ่งเข้าห้องเรียนของตัวเองเช่นกัน
แครดดด! ปึง!
?ขอโทษที่มาสายครับ!?
เสียงประตูห้องถูกเลื่อนเปิดออกอย่างรวดเร็วด้วยฝีมือของผมเอง ผมก้าวเข้าไปในห้องแล้วรู้สึกว่ามันแปลกๆ เพราะเพื่อนในห้องดูเงียบกันมากจนเกินไป
?มาพอดีเลย ครูกำลังจะแนะนำเพื่อนใหม่ให้พวกเธอรู้จัก เข้าไปนั่งที่ก่อนสิ?
ผมหันไปตามเสียงเรียกของครูเพราะสนใจใน ?เพื่อนใหม่? คนนั้น และพบว่าทัศนียภาพบริเวณหน้าห้องนั้นช่างงดงามเหลือเกิน
อา...เธอช่างงดงามจริงๆ นะ
?สวัสดีจ้ะ เราชื่อแฟร์รี่ ย้ายมาจากโรงเรียน X ยินดีที่ได้รู้จักเพื่อนๆ ทุกคนนะ? เด็กสาวหน้าตาจิ้มลิ้มที่ยืนอยู่เคียงข้างอาจารย์ประจำชั้นเอ่ยแนะนำตัวด้วยน้ำเสียงหวานหู คิดดูสิ แม้กระทั่งเสียงของเธอยังหวานขนาดนี้ แล้วหน้าตาของเธอจะน่ารักขนาดไหน
ผมก้าวเข้าไปหน้าชั้นราวกับได้รับแรงดึงดูด เธอจ้องมองผมด้วยดวงตากลมโตสีน้ำตาลใสแจ๋ว ริมฝีปากบางสวยเผยอขึ้นเล็กๆ ราวกับกำลังสงสัยในการกระทำของผม และเมื่อผมหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ผมก็พบว่า...เธอตัวสูงเลยไหล่ของผมมานิดเดียวเอง
...นี่หรือเปล่า ?ภูตแห่งความรัก? ของผม
?มีอะไรเหรอ? ภูตแห่งความรักกำลังพูดกับผม เมื่อเธอขยับตัว ผมสีบลอนด์ที่ม้วนเป็นคลื่นสวยก็ขยับไปด้วย ผมหน้าม้าที่ถูกตัดเสมอคิ้วกำลังยั่วยวนผม มันกำลังกระซิบบอกกับผมว่า
?รีบจับฉันไว้สิ ไม่งั้นฉันจะหันหลังให้เธอแล้วนะ?
ผมรู้ว่ามันอาจจะดูงี่เง่าที่เชื่อในคำบอกเล่าของการ์ตูนตาหวานพวกนั้น แต่ผมก็อยากจะลองดู ถ้ามันจะทำให้ผมพบความรักที่แท้จริงสักครั้ง
มือหนาเคลื่อนเข้าไปใกล้ใบหน้ารูปหัวใจแสนสวย ก่อนจะยึดปลายผมบลอนด์ของเธอไว้แน่น...
...นั่นอาจจะเป็นความผิดพลาดเพียงอย่างเดียว ที่ผมเลือกจะจับปลายผมของเธอ แทนที่จะเป็นผมหน้าม้าของภูตแห่งความรัก....
ความรักของผมจึงไม่ราบเรียบอย่างที่คิดเอาไว้เลยสักนิด
1
?พี่สาวไปกับพวกเราเถอะนะครับ ถือซะว่าพวกเราขอร้อง?
?ไม่! ฉันบอกว่าไม่ยังไงเล่า!?
?ถ้าพี่ไม่ยอมไป พวกผมจะต้องโดนประธานเล่นงานแน่ๆ พี่ไม่รู้หรอกว่าประธานน่ากลัวขนาดไหน ไปเถอะนะครับ เห็นแก่ชีวิตเด็กตาดำๆ อย่างพวกผม T__T?
?ฉันไม่สนใจ! ยังไงฉันก็จะไม่ไปเจอตานั่นเด็ดขาด!?
ฉันตวาดเสียงดังใส่พวกรุ่นน้องที่มาตามรังควานฉันตั้งแต่วันแรกๆ ของการใช้ชีวิตในโรงเรียนใหม่ เด็กพวกนั้นที่คุกเข่าก้มหัวอ้อนวอนถึงกับร้องระงมและพยายามถลาเข้ามายึดแข้งขาของฉันเอาไว้
?เฮ้! ปล่อยขาฉันนะ!?
?ไม่ปล่อยครับ! ให้ตายยังไงผมก็จะไม่ปล่อย! เมื่อวันก่อนที่ผมพาพี่ไปหาประธานไม่ได้ พวกผมก็โดนลงโทษกันเกือบตายคาลู่วิ่ง เพราะฉะนั้น วันนี้ไม่ว่ายังไงผมก็จะพาพี่ไปให้ได้?
?ไอ้คนบ้าอำนาจเอ๊ย -_-^ นี่ ปล่อยขาฉันสักทีสิ!?
?ถ้าผมปล่อยแล้วพี่สาวต้องไปกับพวกผมนะครับ ^O^?
? -_-;; ?
เมื่อเด็กช่างตื๊อถึงทีเผลอ ฉันรีบแงะขาตัวเองออกจากมือที่เปรียบเสมือนคีมหนีบของพวกนั้น ฉันวิ่งหนีเข้าห้องเรียนพร้อมกับร่างบอบบางของเพื่อนรัก ทันทีที่ฉันกระแทกประตูปิด เสียงโวยวายของเด็กผู้ชายนับสิบก็ดังลอดบานหน้าต่างเข้ามา
?ทำแบบนี้จะดีเหรอแฟร์รี่ ฉันว่าเธอไปหาพี่โยชิเขาหน่อยก็ดีนะ สงสารน้องพวกนั้น? เรนโบว์ เพื่อนสาวคนแรกที่ฉันมีในโรงเรียนนี้เอ่ยออกมาด้วยความเป็นห่วงเจ้าของเสียงระงมพวกนั้น
?ฉันไม่มีทางไปหาตาบ้านั่นเด็ดขาด! ฮึ่ย ผู้ชายอะไร ตัวก็เตี้ย ตาก็ตี่! แล้วยังหัวชี้ๆ แหลมๆ อย่างกะหอยเม่นนั่นอีก ไร้รสนิยมเป็นที่สุด!? ฉันบ่นด้วยความอารมณ์เสียเป็นที่สุด จบ! จบ! จบกัน! ชีวิตในโรงเรียนใหม่ที่ฉันพยายามสร้างมันให้เลิศเลอที่สุดได้ถูกทำลายลงแล้ว TOT! สาเหตุมันก็เป็นเพราะวันแรกที่ฉันเข้ามาในโรงเรียนนี้ และตาหอยเม่นที่บังอาจทำการอันไม่สมควร!
ย้อนกลับไปเมื่อสามวันก่อน
อยู่ๆ ผู้ชายคนหนึ่งที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องก็ตรงเข้ามาหาพร้อมกับจับปลายผมที่เป็นลอนสวยงามของฉันเอาไว้ เขาเอ่ยถ้อยคำที่แปลกประหลาดพอๆ กับการกระทำของเขา
?ภูตน้อย?
ฉันที่ได้สติรีบดึงปลายผมของตัวเองกลับคืน ความไม่พอใจในตัวผู้ชายคนนี้เริ่มปรากฏชัดเจนขึ้นบนใบหน้าน่ารักราวกับตุ๊กตา และยิ่งเด่นชัดขึ้นอีกเมื่อเขาเอ่ยถ้อยคำถัดมา
?ฉันชอบเธอ เป็นแฟนกับฉันนะ ^O^?
เพียงเท่านั้นฉันก็แทบจะถีบเขาลงไปก้มจูบปฐพี ถ้าไม่ติดว่ามีอาจารย์ยืนอยู่ด้วยและฉันยืนอยู่หน้าชั้นเรียนที่มีเพื่อนๆ มองดูอยู่นับสี่โหล ความตั้งใจที่จะพยายามทำตัวให้ดูเรียบร้อยน่ารักกดความต้องการถีบหน้าผู้ชายคนนี้เอาไว้
โอเค...ฉันจะไม่เกิดความรู้สึกแบบนั้นเลย ถ้าผู้ชายคนนี้ไม่แตกต่างจากสเปกของผู้ชายในฝันของฉันอย่างสิ้นเชิง!
ก่อนที่ฉันจะย้ายโรงเรียนมาที่นี่ ฉันเคยวาดฝันถึงชีวิตในโรงเรียนใหม่ไว้อย่างดีเลิศ ชีวิตที่มีแต่เสียงหัวเราะคิกคัก มีหนุ่มๆ คอยตามห้อมล้อม และได้พบเจอกับเจ้าชายรูปงามในฝัน ผู้ที่จะอุ้มฉันเข้าสู่ประตูวิวาห์ แน่นอน เขาจะต้องเป็นคนตัวสูง มาดแมน มีหุ่นสุดแฮนด์ซั่ม...
ไม่ใช่ตัวเตี้ย ตาตี่ หัวชี้ แบบอีตานี่อย่างแน่นอน!
ตอนแรกฉันก็ไม่ได้รู้สึกอะไรเท่าไหร่ แต่อีตานี่กลับตื๊อไม่เลิก! เกิดมาเป็นนายช่างตื๊อ! แถมที่ซวยสุดๆ ดันมีอำนาจทั้งๆ ที่ตัวกะเปี๊ยกเดียวซะนี่ เล่นเอาเด็กๆ ในชมรมมาเฝ้าฉัน เช้า กลางวัน เย็น โฮ~ แล้วความฝันที่ฉันวาดเอาไว้ล่ะ! ฉันจะเจอเจ้าชายในฝันของฉันได้ยังไง ถ้านายเอาแต่ตามรังควานกันแบบนี้ TOT~
?แหม แฟร์รี่ก็พูดเกินไป ถึงแม้พี่โยชิจะตัวเล็ก แต่เขาก็เป็นถึงประธานชมรมกรีฑาเลยน้า เห็นแบบนั้นน่ะแต่สาวๆ ชื่นชอบพี่เขาอยู่เยอะเลย?
เสียงของเรนโบว์ดึงฉันให้กลับออกมาจากภวังค์แห่งความเศร้าและตีโพยตีพายกับชีวิตที่ไม่เป็นดั่งฝัน ฉันตวัดสายตากลมๆ ของตัวเองมองร่างบอบบางแต่สูงกว่าฉันเกือบคืบด้วยความไม่เห็นด้วยในคำกล่าวนั้นอย่างสุดโต่ง
?ไม่เห็นมีอะไรให้น่าชื่นชอบ?
?น่าๆ พี่โยชิเขาก็ดีออก เวลาพี่เขาใจดีก็น่ารัก แต่ส่วนใหญ่จะวางตัวให้ดูน่าเคารพน่าเกรงขาม เพราะพี่เขาต้องควบคุมคนอีกมาก...?
?พวกเผด็จการ บ้าอำนาจ?
?แต่ฉันก็เห็นพี่เขามีความมุ่งมั่นดีนะ...?
?พวกตื๊อไม่เลิก ไร้รสนิยม?
?ทรงผมชี้ๆ นั่นก็เหมือนจะมีสาเหตุนะ ฉันเคยแอบได้ยินมาว่า เพราะเด็กคนหนึ่งในชมรมไม่ยอมเคารพพี่โยชิเขา เพราะพี่โยชิเขา เอ่อ...ตัวเล็กกว่า พี่เขาก็เลยทำทรงผมแบบนั้นเพื่อที่จะให้ตัวเองดูสูงขึ้นอีกหน่อย?
?ไร้รสนิยมไม่พอ ไม่ยอมรับตัวเองว่าเตี้ยอีกต่างหาก?
ถ้อยคำประณามจากฉันผลักอีตาหัวเม่นนั่นดิ่งลงเหวแบบไม่มีความดีความชอบหลงเหลืออยู่ เรนโบว์หัวเราะแห้งๆ และรูดปากสนิท เพราะขืนเธอพูดต่อไป พี่โยชิที่เธอเคารพอาจจะถูกสับจนเละไม่มีชิ้นดี
มันอาจจะดูแปลกๆ เหมือนกับว่าฉันไม่เจียมตัวเองที่ไปด่านายหอยเม่นว่าเตี้ยแบบนั้น แต่ฉันถือคติที่ว่า ?ผู้หญิงตัวเล็กคือผู้หญิงน่ารัก ผู้ชายตัวเล็กคือผู้ชายที่ไร้การเจริญพันธุ์? และแน่นอน ฉันที่จะเป็นคุณแม่แสนสวยในอนาคตจะไม่เลือกผู้ชายพวกนั้นมาเป็นพ่อของลูกฉันแน่!
?ใจเย็นๆ น่าแฟร์รี่ ถ้าเธอไม่ชอบพี่โยชิจริงก็อยู่เฉยๆ เข้าไว้ เดี๋ยวพี่เขาเบื่อก็เลิกตื๊อไปเองแหละ? เรนโบว์จับไหล่เล็กๆ ของฉันเอาไว้ ดวงตากลมโตออกแนวใสซื่อของเธอกำลังส่งยิ้มให้ฉันราวกับจะให้กำลังใจ ฉันถอนหายใจเบาๆ อย่างปลงตก ชีวิตใหม่ที่อยากเป็นให้เหมือนเจ้าหญิงที่บอบบางเฝ้ารอเจ้าชายรูปงามมาปกป้อง นายหอยเม่น นายกำลังทำให้ฉันเป็นสโนว์ไวท์ที่กำลังวิ่งหนีนายพรานตัวเตี้ยอย่างนาย
?การปกครองในระบอบประชาธิปไตยนั้น...?
ในระหว่างคาบเรียนสุดท้ายก่อนเลิกเรียนนั้น ฉันที่กำลังจะหลับคาหนังสือสังคมเล่มใหญ่ต้องผงกหัวขึ้นมาจากหนังสือที่ใช้ต่างหมอนเมื่อเรนโบว์ที่นั่งข้างกันออกแรงสะกิดเบาๆ
?หืม? มีอะไรเหรอ =_=? ฉันที่ยังงัวเงียได้ที่หันไปทำหน้ามึนใส่เพื่อนสาวที่ส่งรอยยิ้มแหยๆ พร้อมกับยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งมาให้ ฉันรับมันมาก่อนจะคลี่ออกดูอย่างเมาๆ
?แอบหลับในวิชาเรียนไม่ดีเลยนะภูตน้อย ว่าแต่หลับฝันถึงฉันบ้างหรือเปล่าจ๊ะ?
ประโยคยียวนที่เล่นเอาหางตาของฉันกระตุกยิกๆ ถูกเขียนด้วยลายมือเรียบร้อยและบรรจงมากกว่าที่ฉันคิด ตัวการ์ตูนหัวชี้ที่ถูกวาดไว้ที่ริมกระดาษส่งยิ้มแฉ่งมาให้ฉัน เมื่อฉันหันหลังไป เจ้าตัวก็ส่งยิ้มแฉ่งมาให้ฉันเช่นกัน
กวนประสาทแบบนี้มันน่านัก...
ฉันเข่นเขี้ยวอยู่ในใจก่อนจะขยำกระดาษแผ่นนั้นจนเป็นก้อนกลมๆ ห่อด้วยกระดาษที่ฉันต้องการจะทิ้งอีกสักชั้นสองชั้น เมื่ออาจารย์ที่กำลังสอนอยู่หน้าห้องเผลอ ฉันก็หันไปปาก้อนกระดาษใส่หัวแหลมๆ นั้นอย่างแม่นยำราวกับจับวาง
ทันทีที่เสียงออดเลิกเรียนดังขึ้น ฉันก็คว้าตัวเรนโบว์และรีบถลันออกจากห้องก่อนที่นายหัวเม่นจะทันได้ตั้งตัว ร่างบอบบางของเรนโบว์กลิ้งหลุนๆ ไปตามแรงลากของฉัน ถึงแม้ว่าฉันจะตัวเล็กกว่าเรนโบว์ค่อนข้างมาก แต่แรงถึกของฉันก็มากกว่าเธออยู่มากเช่นกัน และไม่ทันที่ฉันจะเลี้ยวออกจากตัวตึก เด็กฝูงใหญ่ที่ใส่เสื้อยืดและกางเกงขาสั้นแบบเดียวกันก็มายืนอออยู่หน้าตึกชนิดที่เรียกว่ามดตัวไหนก็เล็ดลอดออกไปไม่ได้
?แหม รีบจังเลย ไม่รอกันเลยนะภูตน้อย? น้ำเสียงทุ้มๆ ของผู้ชายที่ฉันวิ่งหนีสุดชีวิตดังขึ้นจากทางด้านหลัง ฉันรีบมุดไปหลบอยู่ด้านหลังเพื่อนสาวแสนดีโดยไม่ลืมที่จะชะโงกหน้าออกมาแลบลิ้นปลิ้นตาให้กับเขา
?น่ารักจัง ไม่ว่าเธอจะทำอะไรก็ดูน่ารักไปหมด?
?นายมันเป็นบ้าไปแล้ว! เลิกมายุ่งกับฉันเสียทีเถอะ!? ฉันตะโกนใส่หมอนั่นที่ยังยืมยิ้มตาเป็นขีดอยู่ไม่ไกล
?ไม่มีทางหรอก ภูตน้อยรู้มั้ยว่าฉันเฝ้ารอภูตน้อยมานานแค่ไหน คนที่ตัวเล็กกว่าฉันและน่าทะนุถนอม ทันทีที่ฉันหาเธอพบ ฉันจะไม่มีวันปล่อยเธอหลุดหายไปไหนแน่?
?นายมันบ้า! นายเป็นบ้าจริงๆ ด้วย!? ฉันตะโกนใส่เขาไม่ลดละ นายหอยเม่นไม่ตอบคำถามแต่ขยับเข้ามาใกล้เราสองคนแทน เรนโบว์เพื่อนที่แสนหัวอ่อนก็ขยับหลบไปทันทีที่สายตาเป็นขีดนั่นปราดไปมอง
?เอาล่ะ ทีนี้ภูตน้อยก็หนีฉันไปไหนไม่ได้แล้ว เราไปกันเถอะนะจ๊ะ?
เมื่อได้ที นายหอยเม่นก็คว้าข้อมือของฉันลากให้ออกเดินไปด้วยกันโดยไม่สนใจเสียงร้องโวยวายของฉันที่ลอยหายไปกับสายลม เรนโบว์ได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆ และโบกมือให้กันเป็นการสั่งลา
นายหอยเม่นลากฉันมายังบริเวณสนามกีฬาของทางโรงเรียนที่มีโรงยิมและลู่วิ่งอยู่ติดกัน บริเวณนี้ค่อนข้างมีผู้คนพลุกพล่าน แต่ส่วนใหญ่จะเป็นชายเสียมากกว่า 80 % และส่วนที่เหลือก็เป็นผู้หญิงที่ตามมาวี้ดว้ายกระตู้วู้ชายหนุ่มที่ตัวเองชื่นชอบ
?ภูตน้อยนั่งรอฉันตรงนี้ก่อนนะ ฉันจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เฮ้ย เทมเป้! มาเฝ้าแฟนฉันให้ทีสิ? นายหอยเม่นตะโกนสั่งเสียงดังลั่นสนาม ฉันไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะเสียงดังมากมายถึงขนาดนี้ พ่อหนุ่มคนหนึ่งที่มีเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนวิ่งตรงเข้ามาหาเราสองคนอย่างรวดเร็ว ทันทีที่มาถึง เขาก็ยกมือขึ้นตะเบ๊ะเป็นการล้อเลียน
?ได้เลยครับผู้การ! ผมจะดูแลผู้หญิงของคุณให้ดีที่สุด ฮี่ๆ?
นายหอยเม่นทำท่าจะโดดถีบหนุ่มน้อยคนนั้นเข้าให้ แต่เมื่อฉันหันไปมองด้วยดวงตากลมๆ ที่เปี่ยมไปด้วยความฉงน นายหอยเม่นก็หยุดส้นเท้าที่กำลังลอยไปเอาไว้กลางอากาศ
?อะแฮ่ม! ฉันจะไปแค่แป๊บเดียว ถ้าฉันกลับมาแล้วภูตน้อยของฉันหายไปล่ะก็...ฉันเล่นแกตายแน่! ภูตน้อย ถ้าเทมเป้มันรังแกอะไรเธอ บอกฉันได้เลยนะ? นายหอยเม่นส่งยิ้มหวานหยดย้อยที่ฉันทำหน้าบู้ใส่ทันทีที่เห็น เสียงหัวเราะเบาๆ ดังมาจากนายหัวชี้ ก่อนที่ร่างเตี้ยๆ จะหายวับไปอย่างรวดเร็ว
เฮ้ย เขาจะเดินเร็วไปแล้วนะ O_O
?นี่ เธอเป็นเด็กที่เพิ่งย้ายเข้ามาใหม่ใช่มั้ย? หนุ่มน้อยเทมเป้นั่นพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงเป็นกันเอง จนฉันรู้สึกแปลกๆ หน้าเด็กๆ แบบเขาน่าจะเป็นรุ่นน้องฉัน หรือว่าเขาคิดว่าฉันอยู่รุ่นเดียวกับเขา?
?อืม เพิ่งย้ายเข้ามาน่ะ อยู่ ม.6? ฉันพยายามแทรกให้เขารู้ตัวอย่างเนียนๆ แต่ผู้ชายคนนั้นก็ส่งยิ้มแป้น
?อื้ม นั่นแหละ ฉันเองก็อยู่ ม.6 เหมือนกัน?
เพล้ง! แล้วก็เป็นหน้าของฉันที่แตกละเอียดจนหมอไม่รับเย็บ -_-;;
?นาย...อยู่ชมรมนี้เหมือนกันเหรอ?
?อื้ม!?
?แล้ว...นายหอยเม่น เอ้อ...โยชิอะไรนั่นน่ะ เขา...เป็นยังไงบ้างเหรอ? ถึงแม้ว่าฉันจะไม่สนใจผู้ชายบ้านั่น แต่เพราะเขามาตามตื๊อฉันซะขนาดนี้ ฉันก็เลยอยากจะรู้อะไรๆ เกี่ยวกับเขาบ้าง เห็นยัยเรนโบว์ชอบพูดถึงให้ฟังบ่อยๆ
?ดุ?
นั่นคือคำเดียวที่หลุดออกมาจากปากของหนุ่มน้อยที่มีหน้ายิ้มแย้ม เมื่อเห็นหน้าของฉันที่เจื่อนๆ ไป หนุ่มน้อยก็หัวเราะออกมาเสียงดัง
?ฮ่าๆ พี่โยชิน่ะดุมากเลยล่ะ เด็กผู้ชายในโรงเรียนนี้น่ะกลัวพี่เขาทั้งนั้น ถ้าเธอจะมาเป็นแฟนของพี่โยชินะ ต้องระวังตัวดีๆ ล่ะ ดุๆ แบบนั้นระวังจะโดนล่ามโซ่และลากไปไหนมาไหน เผลอๆ อาจจะโดนเทียนลน ไม่ก็เอาแส้ฟาดด้วยนะ!?
คำขู่ที่เริ่มเกินความเป็นจริงของเทมเป้ทำให้ฉันรู้สึกตงิดๆ และทันทีที่หนุ่มน้อยได้ยินเสียงตวาดดังอสนีบาต เขาก็หลับตาปี๋พร้อมกับแลบลิ้นออกมา
ผัวะ!
?นี่แกกล้านินทาฉันเหรอหา!?
?เปล่านะครับ >___<?
?ภูตน้อยอย่าไปฟังนะ ไอ้เทมเป้มันชอบโม้ไปเรื่อย สิ่งที่มันพูดมีความจริงและเชื่อถือได้แค่ศูนย์จุดศูนย์ศูนย์ศูนย์หนึ่งเปอร์เซ็นต์เท่านั้น!?
?แบบนั้นก็เท่ากับมีความจริงอยู่ด้วยสินะ =_=?
?เฮ้ย เปล่านะ! ฉันไม่เคยคิดจะล่ามโซ่หรือเอาเทียนลนภูตน้อยเลยนะ! ไอ้เทมเป้! เพราะแกทำให้ภูตน้อยเข้าใจฉันผิด ไปเลย! วิ่งรอบสนามจนกว่าฉันจะสั่งให้หยุด ปฏิบัติ!?
?พี่โยชิอ่ะ! ผมอุตส่าห์มานั่งเฝ้าผู้หญิงที่พี่บีบบังคับเขามาไม่ให้วิ่งหนีไปนะ!?
?ถ้านายยังไม่ไป ฉันจะปล่อยให้นายวิ่งจนโรงเรียนปิดแน่!?
?คร้าบๆ ไปแล้วคร้าบ? เทมเป้ส่งยิ้มทะเล้น ก่อนจะเริ่มวิ่งเหยาะๆ เข้าไปกลางผู้คนที่กำลังทำกิจกรรมกันอยู่ในสนาม
?ไอ้เทมเป้มันทำอะไรเธอหรือเปล่าจ๊ะภูตน้อย? นายหอยเม่นหันมามองด้วยความเป็นห่วงที่ฉันไม่ต้องการมันเลยสักนิด เขากลับมาพร้อมกับเสื้อผ้าที่เปลี่ยนไป เขาอยู่ในชุดเสื้อยืดตัวหลวมโคร่งและกางเกงขาสั้นเผยให้เห็นขาตะเกียบอันน้อยๆ ที่สวมผ้าใบสีแดงแปร๊ดของเขา -_-;; ฉันคว้ากระเป๋าที่หิ้วติดมือมาก่อนจะลุกขึ้น
?ฉันจะกลับ!?
?เอ๋! ไม่ได้นะ?
?ทำไม!?? ฉันตวาดแว้ด นายหัวแหลมสะดุ้งโหยงก่อนจะส่งยิ้มแหยๆ
?ภูตน้อยดุจังเลย แต่ถึงจะดุยังไงก็รักนะ ??
ฉันกุมขมับกับท่าทางตื๊อไม่เลิกของเขา แต่ถ้าฉันดึงดันจะหนี เขาก็คงทำอะไรฉันไม่ได้เช่นกัน ก่อนที่การหนีจะเริ่มขึ้น สายตากลมโตก็เหลือบไปเห็นเด็กกลุ่มหนึ่งกำลังวิดพื้นอย่างขะมักเขม้น ดูๆ ไปก็เหมือนนักกีฬาที่ฟิตซ้อมร่างกายก่อนออกกำลัง แต่เมื่อสังเกตดูดีๆ ใบหน้าของเด็กพวกนั้นดูเจ็บปวดและทรมานอยู่ไม่น้อย แต่ละคนทำท่าเหมือนจะนอนตายอยู่ที่พื้นแล้วด้วยซ้ำ
?เด็กพวกนั้น...? ฉันชี้ไปยังกลุ่มเด็กที่อยู่กลางสนามด้วยความสงสัย เมื่อสังเกตดูดีๆ แล้ว...เด็กพวกนั้นคือคนที่พยายามจะลากฉันมาหาอีตาหอยเม่นเมื่อกลางวัน
?อ๋อ ฉันสั่งลงโทษเองแหละ มีอะไรหรือเปล่า? นายหอยเม่นเอ่ยอย่างไม่รู้สึกรู้สา
ดวงตากลมโตตวัดมองด้วยความไม่พอใจก่อนจะเอ่ยถ้อยคำประณาม ?เผด็จการ บ้าอำนาจ?
แล้วฉันก็ก้าวฉับๆ ไปหาเด็กที่นอนตายกันอยู่กลางสนามทันที
เมื่อฉันมาถึง หนึ่งในนั้นผงกหัวขึ้นและเรียกฉันด้วยน้ำเสียงร้องขอความเห็นใจสุดชีวิต
?พี่สาว...ช่วยพวกผมด้วย YOY?
เขามองฉันตาปริบๆ เหมือนหมาน้อยที่ออดอ้อนเจ้าของ และทันทีที่เงาดำมาทาบทับ เด็กน้อยคนนั้นก็รีบลงไปวิดพื้นอย่างตั้งอกตั้งใจ ทั้งที่แขนสั่นพั่บๆ ราวกับต้องการร้องประท้วง ถ้ามันส่งเสียงได้ ป่านนี้สนามแห่งนี้คงเต็มไปด้วยเสียงกรีดร้องจากแขนน้อยๆ ที่เจ็บปวดและทรมาน
?พวกนาย ลุกขึ้นได้แล้ว? ฉันสั่งโดยไม่ต้องขออำนาจจากใครทั้งสิ้น เด็กๆ ตาดำๆ ทั้งหลายผงกหัวขึ้นมาอย่างดีใจและทำท่าจะลุกขึ้น แต่ออร่าสีดำทะมึนที่แผ่ออกมาจากด้านหลังของฉันทำให้ยังไม่มีใครเป็นผู้กล้าลุกขึ้นมาคนแรกเลยสักคน
?ฉันบอกให้ลุกก็ลุกขึ้นมาเถอะน่า ถ้าเกิดอะไรขึ้นฉันรับผิดชอบเอง? เพียงเท่านั้น เด็กน้อยที่แขนสั่นที่สุดก็ทำท่าจะลุกขึ้นจากท่าที่สุดแสนทรมานนั้น แต่เมื่อเสียงตวาดทุ้มต่ำดังลั่น เด็กน้อยก็ฟุบลงไปกับพื้นทันที
?ใครอนุญาตให้พวกแกหยุด! วิดพื้นต่อไปสิ!?
ทุกสายตาตวัดมองฉันในทันที เด็กน้อยคนนั้นจ้องมองฉันด้วยดวงตาที่เปี่ยมไปด้วยการอ้อนวอน ราวกับว่าฉันเป็นความหวังเดียวของเขา ฉันไม่สนใจนายหอยเม่นที่ยืนแผ่ออร่าอยู่ด้านหลังและไปช่วยฉุดเด็กน้อยคนนั้นให้ลุกขึ้นยืน
?เอาล่ะ พวกเธอทุกคนก็ลุกขึ้นได้แล้ว?
?ภูตน้อย!?
?อย่ามาทำเสียงดังใส่ฉันนะ!!? ฉันตวาดกลับ นายหอยเม่นหุบปากฉับในทันที ดวงตาของผู้ถูกลงโทษเป็นประกายวิบวับ
แม่พระกำลังมาโปรดชมรมกรีฑาแห่งนี้ โฮ แล้วพวกเขาจะได้รอดพ้นจากการลงโทษดั่งขุมนรกของพี่โยชิเสียที TOT;;
?ตะ...แต่ว่า...พวกนี้ขัดคำสั่งของฉัน พวกมันต้องถูกลงโทษ!?
?ขัดคำสั่งอะไรกันยะ! แล้วคำสั่งนายแต่ละอย่างมันน่าทำตามมั้ยล่ะ! ฮึ! ถึงแม้นายจะเป็นถึงประธานชมรมกรีฑา แต่นายก็ไม่มีอำนาจสั่งให้เด็กในชมรมไปทำอะไรบ้าๆ ได้ การที่ให้เด็กไปวิ่งตามฉันทั้งวันมันไม่น่าจะใช่คำสั่งที่เกี่ยวข้องกับชมรมของนายเลยนะ!? ฉันตะโกนใส่หน้าชายที่ตัวสูงกว่าฉันเพียงนิดเดียวด้วยความรู้สึกที่เหนือกว่า เด็กๆ ผู้ถูกลงโทษพยักหน้ากันพึ่บพั่บ ก่อนที่ทุกคนจะซุกหน้าลงกับกอหญ้าเมื่อดวงตาเพชฌฆาตของโยชิตวัดมอง
?อะแฮ่ม! แต่ถึงยังไงภูตน้อยก็ไม่ควรทำแบบนี้นะ ถ้าอยากให้ฉันเลิกลงโทษคนพวกนี้ก็บอกกับฉันดีๆ สิ เดี๋ยวฉันสั่งให้เองก็ได้? นายหอยเม่นพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงกว่าครึ่ง ฉันปั้นหน้าบูด แก้มป่อง ตาถลนใส่เขาด้วยความไม่พอใจ
?ก็ได้...? ในที่สุดพ่อตาตี่หัวชี้ก็ถอนหายใจบางเบาเป็นสัญญาณแห่งการยอมแพ้ ก่อนจะหันไปบอกกับเด็กพวกนั้น ?เฮ้ พวกแก ลุกขึ้นได้แล้ว รีบไปซ้อมต่อนะ ถ้าฉันเห็นพวกแกคนไหนอู้ จะจับลงโทษให้หนักกว่านี้อีก?
?ครับพี่โยชิ!!? เด็กๆ ทุกคนขานรับอย่างพร้อมเพรียงก่อนจะรีบกุลีกุจอหนีไปจากที่ตรงนั้น ด้วยกลัวว่าร่างเล็กของผู้ที่มีอำนาจใหญ่โตจะเปลี่ยนใจ ริมฝีปากบางดั่งตุ๊กตาเผยอออกเล็กๆ คล้ายรอยยิ้มพึงพอใจ
?ฉันทำตามที่ภูตน้อยต้องการแล้วนะ ทีนี้ภูตน้อยต้องยอมตามใจฉันบ้าง? นายหอยเม่นหันมามองฉันด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ แต่เรื่องอะไรล่ะ
ร่างเล็กราวกับตุ๊กตาไหวไหล่ก่อนจะคว้ากระเป๋าคู่กาย
?ทำไมฉันจะต้องตามใจนาย? เราเป็นอะไรกันงั้นหรือ? ก็ไม่? คิ้วเรียวเลิกขึ้นท้าทายก่อนที่เสียงหัวเราะเบาๆ จะหลุดออกมา
?นายน่ะว่าง่ายดีนะ ฉันชอบ แต่นายเสียดาย...? ดวงตากลมโตตวัดมองความสูงที่สูงกว่าฉันเพียงเล็กน้อย ก่อนจะจบลงที่หุ่นผอมเพรียวลมของชายที่อยู่ตรงหน้า
?...นายน่ะไม่ใช่สเปกของฉันหรอก?
เมื่อถูกภูตน้อยปฏิเสธความรักออกมาชัดเจนขนาดนี้ โยชิจะทำอย่างไรต่อไปต้องติดตามอ่านในSeek My Fairy ตกหลุม(ร้าย)นางฟ้าที่รัก ฉบับเต็ม หาซื้อได้ตามร้านหนังสือชั้นนำทั่วไป หรือเว็บไซต์ http://www.bongkoch.com/catalog/product ... ts_id=7728