วันนี้ทางทีมงานนำผลงานเรื่องใหม่ล่าสุดของ "เซอาร่า" เรื่อง "Gig or Click หนุ่มแสบสาวใสกับเรื่องรักกวนหัวใจ" มาฝากให้ได้อ่านกัน ไปติดตามกันได้เลยค่ะ...
บทนำ
แสงไฟหรี่ลงพร้อมกับเสียงเพลงกำลังเปลี่ยนจังหวะราวกับเป็นใจ เมื่อเราทั้งคู่กำลังจะออกไปกลางฟลอร์ ทำเอาฉันยื่นมือออกไปอย่างเก้ๆ กังๆ ราวกับรู้ตัวว่า...นับจากวินาทีที่ผู้ชายตรงหน้าฉันไม่ยอมถอยให้คนข้างหลังเดินขึ้นมาแทนนั้น ฉันก็ไม่มีทางหลีกหนีไปทางไหนได้อีก นอกจากจะต้องอยู่แนบชิดกับเขาท่ามกลางสายตาผู้คนนับร้อย และเพลงช้าๆ
ถึงเวลาเผชิญหน้ากับเรื่องจริงกันแล้วสินะ
?แฟนนายมองอยู่นะ?
ฉันรีบส่งเสียงเตือนทันทีที่อยู่ๆ มือของพีเก้โอบแน่นเข้าที่เอวซะจนใบหน้าของฉันเกือบชนเข้าที่ไหล่ แต่พีเก้ไม่มีท่าทีสนใจสิ่งรอบตัวเราเลยสักนิด
?กลัวอะไรเล่า เราบริสุทธิ์ใจซะอย่าง?
?คนหน้าด้าน? ฉันว่า
?เธอสิหน้าด้าน ถึงอยากให้เราต้องตอบใครต่อใครว่าที่เราไม่กล้าเต้นรำกันมันเป็นเพราะ...เธอมีซัมธิงบางอย่าง?
?บ้า!!?
?ยิ่งดิ้นฉันยิ่งกอดเธอเอาไว้นะจะบอกให้?
?นายกำลังล้ำเส้นแล้วนะ! นายอย่าลืมสิว่าเรื่องของเรามันก็เป็นแค่เกม!?
ไม่ทันที่ฉันจะได้อธิบายจนจบดีว่ามันเป็นเกมที่เราทั้งคู่แค่อยากเอาชนะกันและกัน เขาก็ใช้วงแขนกว้างข้างเดิมกระชับร่างของฉันให้แน่นขึ้นจนฉันเบิกตาโตด้วยความตกใจ
?เกม??
เจ้าของมือใหญ่ทวนคำเสียงสูง ก่อนจะเอียงใบหน้ามากระซิบเข้าที่ข้างหู
?ฉันชักจะไม่มั่นใจแล้วนะว่าเธอคิดแค่นั้น ก็เธอออกจะใจสั่นกับฉันขนาดนี้?
?ใจสั่น??
?เหมือนกับที่ ฉันกำลังเป็นกับเธออยู่นี่ไง?
?...?
หลังจากที่บอกอย่างนั้น จู่ๆ หมอนั่นก็เอามือของฉันที่เขาจับเอาไว้อยู่มาทาบกับหน้าอกข้างซ้ายของเขาเพื่อเป็นสิ่งยืนยัน ทำเอามือที่ไม่เคยสัมผัสหน้าอกของใครตรงตำแหน่งนั้นสั่นไหวนิดๆ และหัวใจของฉันมันออกจะเต้นแรงกว่าหัวใจที่ฉันสัมผัสอยู่ตอนนี้ด้วยซ้ำ เมื่อเขาเลื่อนสายตาลงมาสบตากับฉัน แล้วบอกว่า...
?ฉันว่า...เราเลิกเล่นงี่เง่าอะไรแบบนี้แล้วมาคลิกใหม่ดีมะ??
?ว่า...ไงนะ?!?
?ฉันบอกว่า...?
?...?
?เรามา ?คลิก? กันมั้ย??
ตอนนั้นฉันรู้สึกว่าหัวใจของฉันมันอาจจะล่องลอยไปในที่ไกลแสนไกลด้วยความพองโตเป็นแน่แท้ แต่ฉันจะแสร้งทำเป็นลืมความรู้สึกนั้นไปซะ และคิดว่าคำพูดที่เขาพูดออกมาเป็นแค่คำพูดของผู้ชายอันตราย ถึงแม้ว่าหัวใจของเขาที่มือของฉันกำลังสัมผัสมันอยู่นั้นกำลังบอกฉันว่า...เขากำลังพูดเรื่องจริง
เพราะเรื่องมันมีอยู่ว่า...
1
ผู้หญิงที่เข้าสู่วัยสาวอย่างฉันก็เหมือนผู้หญิงทั่วไปนั่นแหละ ที่เวลาจะเลือกใครสักคนมาเป็นแฟนก็มักจะมองผู้ชายหล่อๆ เอาไว้เป็นอันดับหนึ่ง -_- และดูเหมือนว่าพระเจ้าจะเข้าข้างฉันซะด้วยสิคะ ที่เขาตอบตกลงให้เราเป็นแฟนกัน หลังจากที่เราเป็นเพื่อนกันมาเกือบปี >_<
...วันนั้น ฉันรู้สึกคล้ายกับตัวเองลอยขึ้นไปบนสวรรค์เลยล่ะ แต่หลังจากนั้นไม่นานเท่าไหร่ ใครมันจะไปคิดล่ะว่า จะมีวันที่ฉันต้องตัดสินใจจบเรื่องเพ้อฝันลงราวกับจงใจให้พระเจ้าถีบตกสวรรค์ -_- ซึ่งนั่นก็เพราะฉันกลายเป็นผู้หญิงที่ไม่รู้จักคำว่า ?ความสุข? อีกเลย นับตั้งแต่วันแรกที่ฉันขอเลื่อนฐานะตัวเองจาก ?เพื่อน? ขึ้นมาเป็น ?แฟน? ของหมอนั่นน่ะ!
ทำไมน่ะเหรอคะ?
...ฮือออ TTOTT ก็เพราะว่าเขาเป็นผู้ชายที่ขี้เกียจที่สุดและยังกล้านอกใจฉันอีก ฮือๆๆ! TT..TT ตอนแรกฉันคิดว่าฉันทำใจเรื่องผู้ชายหล่อแต่ไม่ได้เรื่องคนนี้ได้แล้วจริงๆ แต่ว่าเอาเข้าจริงฉันกลับทนไม่ได้ และตลอดเวลาที่คบกันมา ฉันรู้สึกว่าโดนหมอนั่นทำลายหัวใจด้วยเรื่องพวกนี้มามากพอแล้ว และวันนี้แหละค่ะ
ที่ฉันจะปลดปล่อยตัวเองให้เป็นอิสระเสียที! >O<^^
?เราเลิกกันเถอะ?
ฉันบอกกับเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาราวกับ ?นิชคุณ หนึ่งในสมาชิกวง 2pm? ที่กำลังโด่งดัง (-..- จริงๆ นะ ไม่ได้โม้!) แบบไม่ต้องเกริ่นอะไรกันมากนัก เพราะหลังจากที่เปิดเทอมวันแรกปุ๊บ ฉันก็โทรตามพีเก้มาเจอที่หลังโรงเรียนปั๊บ แล้วจัดการบอกเลิกตามที่ใจต้องการ ถึงแม้ว่า -O-; สุดท้ายจะกลายเป็นว่าฉันต้องเดินมาหาเขาเองที่ห้องวิทยาศาสตร์ก็เถอะ
สีหน้าของพีเก้ดูอึ้งไปเล็กน้อยเท่านั้น ก่อนจะหัวเราะออกมาเหมือนคำพูดของฉันเป็นเพียงคำพูดของเด็กกำลังงอน
?นึกอะไรมาล้อเล่นแต่เช้าเนี่ย ตันตัน =O=?
เขาไม่เชื่อ...
ก็นั่นสินะ เขาจะเชื่อว่าฉันพูดจริงได้ยังไง้ -_-;; ในเมื่อเมื่อวานนี้เรายังคุยกันดีๆ อยู่เลย -_-^ และให้ตายสิ ฉันเกลียดชื่อ ตันตัน ที่เขาตั้งให้เป็นบ้า!
?ฉันพูดจริงๆ?
ฉันย้ำ และตั้งใจทำเป็นไม่สนใจเรื่องชื่อไปซะ เมื่อเขาเริ่มเห็นว่าคนอย่างฉันจริงจังผิดวิสัย เขาเลยเริ่มสนใจสิ่งที่ฉันพูดขึ้นมาบ้าง
?เป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีกล่ะ??
แต่มันไม่ใช่คำถามที่ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นอยู่ดี -_-
?เมื่อคืนนายหนีไปเที่ยวมาอีกแล้วใช่มั้ยพีเก้?
?อย่ามากล่าวหากันน่ะตันตัน เมื่อวานฉันไม่ค่อยสบายก็เลยเข้านอนเร็วต่างหาก?
?ทีหลังนายก็เตี๊ยมตาพีคด้วยนะ เวลาฉันโทรไปที่บ้าน น้องชายนายจะได้ตอบเหมือนที่นายตอบฉัน?
?=^= เด็กปากเปราะคงโดนล่อด้วยเฟอร์เรโร่อีกแล้วสิเนี่ย! เห็นแก่กินชะมัดเลยไอ้เด็กบ้า?
พีเก้บ่นพึมพำ แต่ฉันได้ยินนะจะบอกให้ -_-^
?แล้วตาพีคก็บอกว่านายไปกับเพื่อนข้างบ้าน ฉันบอกนายแล้วใช่มั้ยว่าฉันไม่ชอบให้นายไปยุ่งกับผู้หญิงคนนั้นอ่ะ?
พีเก้ทำท่าทางหงุดหงิดใส่ฉัน
?แต่ยัยนั่นเป็นเพื่อนของฉันมาตั้งแต่เด็กนะตันตัน ฉันรู้จักยัยนั่นมาก่อนเธอด้วยซ้ำ?
ฉันเม้มริมฝีปากแน่น...
?นานๆ ไปเที่ยวที ไม่ได้ไปถี่เหมือนเมื่อก่อนแล้วนี่นา เธอจะยุ่งอะไรกับฉันนักหนา อย่าลืมสิว่าเธอเป็นแค่แฟนฉันนะไม่ใช่แม่!?
?อะไรนะ!?
?ถ้ารู้ว่าเธอจะงี่เง่าแบบนี้ ฉันไม่มีแฟนให้มันยุ่งยากอย่างงี้หรอก -^-?
?นะ นายกำลังบอกว่ายัยนั่นดีกว่าฉันนะ?
?โอ๊ย อยากคิดอย่างงั้นก็ตามใจ เพราะตอนนี้ฉันเองก็คิดว่ามีเพื่อนอย่างยัยเจ้าสาวก็ยังดีกว่ามีแฟนงี่เง่าอย่างเธอเหมือนกันนั่นแหละ?
น...นี่มันอะไรกันนี่! แม้แต่ผู้ชายเผ่าอินเดียนแดงเขาก็ไม่เห็นเพื่อนผู้หญิงดีกว่าแฟนตัวเองกันหรอก! แล้วนี่เขาคิดอะไรอยู่กันแน่ ถึงเห็นยัยเจ้าสาวอะไรนั่นดีกว่าฉัน
ให้ตายสิ! นี่ฉันคงไม่โดนสวมเขาเพราะเข้าใจว่าทั้งคู่เป็นเพื่อนกันมาโดยตลอดหรอกนะ! T^T!
ฉันเม้มริมฝีปากแน่น ขณะที่พีเก้พูดต่อโดยที่ไม่สนใจความรู้สึกของฉัน
?ฉันไม่ชอบการแสดงตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของฉันของเธอเลย? จากนั้นเขาก็กอดอก ?เราคบกันแล้วก็จริง แต่เราก็ต้องเคารพสิทธิส่วนบุคคลของกันและกันสิ ทีฉันยังไม่เคยห้ามไม่ให้เธอคบเพื่อนผู้ชายเลยนะตันตัน?
?แล้วถ้าฉันเป็นสาวฮอตเหมือนที่นายเป็น นายจะไม่รู้สึกเหมือนอย่างที่ฉันรู้สึกกับนายใช่มั้ยพีเก้?
?-_-^ ฉันว่าวันนี้เธอต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ที่มาหาเรื่องฉันแต่เช้า? แล้วพีเก้ก็ทำท่าจะเดินไป แต่ฉันไม่ให้เขาไป
?ปล่อย!?
พีเก้พยายามสะบัดแขนออกจากมือทั้งสองข้างของฉัน
?ยังไปไม่ได้จนกว่าเราจะคุยกันรู้เรื่องนะ?
?ฉันไม่คุยเรื่องงี่เง่า?
?แต่สำหรับฉันมันไม่ใช่เรื่องงี่เง่า!?
ฉันเถียง และการเถียงของฉันครั้งนี้มันก็กลายเป็นจุดจบให้กับตัวฉันเอง
?ก็ได้ งั้นเราก็เลิกกัน? พีเก้บอกฉัน ใบหน้าเขาปราศจากรอยยิ้มตอนที่พูดต่อว่า ?เพราะฉันไม่อยากคบกับผู้หญิงที่ทำตัวงี่เง่า!?
พีเก้แกะมือฉันออก จากนั้นเขาก็เดินออกไปจากห้องวิทยาศาสตร์โดยไม่หันมามองฉันอีกเลย และ ให้ตายสิ T_T คำบอกเลิกของเขามันสะเทือนใจฉันมากกว่าออกมาจากปากของตัวเองเป็นร้อยๆ ครั้งซะอีก น้ำตาของฉันมันก็เริ่มคลอแล้วด้วยล่ะ
สุดท้ายฉันก็ปล่อยโฮดังลั่นอย่างกับนางเอกในมิวสิควิดีโอ แล้วอยู่ๆ ฉันก็ต้องเงียบเสียงลงเมื่อได้ยินเสียงกระแอมกระไอมาจากแถวนี้
?ท่าทางเธอจะมีปัญหาหัวใจอย่างหนักเลยนี่ สาวน้อย?
เสียงของใครกันน่ะ?! o_O
ฉันยกแขนขึ้นมาปาดน้ำตาก่อนจะมองไปรอบๆ ห้องวิทยาศาสตร์เพื่อหาต้นตอของเสียงปริศนา แต่หมุนตัวมองจนรอบห้องแล้วก็กลับไม่เห็นอะไรสักอย่าง
ยะ...อย่าบอกนะว่าฉันจะซวยซ้ำซวยซ้อนได้เจอผีต่อหลังจากที่อกหักดังเป๊าะเนี่ย T^T!!
?ความรักมันก็อย่างนี้แหละ สุข เศร้า เหงา และแค้น?
ฉันหูผึ่ง เพ่งไปยังที่ที่เสียงปริศนาลอดออกมา และทันใดนั้นเอง ผ้าม่านสีน้ำเงินเข้มก็ปลิวไสวไปด้วยแรงลม เผยให้เห็นผู้ชายผมสั้นสีชา ใบหน้าเรียว คิ้วหนาสีดำสนิทตัดกับริมฝีปากสีสตรอเบอรี่ อยู่ตรงนั้น
เขาเป็นใครกันล่ะเนี่ย? O[]O? แล้วเขาอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่!!!
?นี่! นายแอบฟังพวกเราคุยกัน...?
?จุ๊ๆ พวกเธอมาคุยกันตอนที่ฉันหลบมางีบต่างหาก?
ว่าแล้วเขาก็หาวหวอดๆ ฉันสงสัยจริงๆ นะว่าเขาง่วงอะไรกันนักกันหนา เพราะตอนนี้มันตอนเช้า ไม่ใช่หลังกินข้าวเที่ยงสักหน่อย
?อย่าเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้ใครฟังนะ ฉันขอร้อง?
ฉันไม่รู้จะพูดอะไรแล้วจริงๆ เพราะจะบอกว่าขอให้เขาทำเป็นไม่ได้ยิน เขาก็ดันได้ยินไปซะแล้วนี่ Y.Y
?แน่นอนขอรับ ด้วยเกียรติของนักบำบัดรัก?
พอเห็นหมอนั่นโค้งลงราวกับว่ากำลังทำความเคารพเจ้าหญิงแล้วน้ำตาฉันก็แห้งเหือดหายไปด้วยความต๊กกะใจ T^T! จริงๆ นะ เพราะหมอนั่นดูหล่อใช้ได้เลยก็จริง แต่ฉันว่าเขาดูไม่เต็มเต็งยังไงชอบกล -_-;
?นี่นามบัตรของฉัน?
?เอามา...ให้ฉันทำไม??
?เผื่อเธอจำเป็นต้องใช้บริการในอนาคตไง?
เขาขยิบตา แล้วก็ยัดไอ้สิ่งที่เขาเรียกว่า ?นามบัตร? ใส่มือของฉัน -_-;; ง่า นี่เขาไม่คิดบ้างเลยหรือไงนะว่ามันเป็นการบังคับกันชัดๆ
?ส่วนใหญ่ฉันประจำอยู่ที่ห้องพยาบาลมากกว่า ถ้าเธอสนใจ...?
และดูเหมือนว่าเขาจะพยายามทำให้ฉันเชื่อในลัทธิเพี้ยนอะไรสักอย่าง ฉันเลยคิดว่าฉันต้องทำอะไรสักอย่าง อาทิเช่น...
?เอ่อ ขอบใจ แต่ฉันต้องไปแล้วล่ะ?
หนี คือทางเดียวที่ฉันจะไม่ต้องพัวพันกับเขา และดีจังที่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ตื๊อฉันเอาไว้ด้วย T.T ขอบคุณสวรรค์!
?แล้วเจอกัน?
เขาบอก และฉันก็ตอบก่อนจะลาเขาแล้วเดินออกไปจากห้องว่า...
?แล้วเจอกัน?
หากฉันต้องการยุ่งกับคน ?หล่อ? แต่ ?เพี้ยน? อย่างเขาอ่ะนะ -_-!!
New Release!! Gig or Click หนุ่มแสบสาวใสกับเรื่องรักกวนหัวใจ
Moderator: Gals, B.Comics, พี่บี
Re: New Release!! Gig or Click หนุ่มแสบสาวใสกับเรื่องรักกวนหัวใจ
2
++ที่ห้องเรียน++
ที่นั่งข้างๆ ฉันเป็นที่นั่งของพีเก้ มันเป็นอย่างนั้นมาประมาณ 1 ปีก่อนที่เราจะเป็นแฟนกันซะอีก แต่วันนี้ ที่นั่งตรงนั้นพีเก้ยอมให้คนอื่นมานั่งแทนเขาซะแล้ว -_-
?ไอ้เก้มันขอแลกโต๊ะกับฉันชั่วคราว เธอคงไม่ว่าอะไรใช่มั้ย?
นายเซเว่นแว่นหนาเตอะขยับแว่นบอกฉัน พร้อมกับยิงฟันเหลืองๆ มาให้ อี๋! ฉันจะบอกเขาดีมั้ยนะว่าฉันไม่ชอบกลิ่นปากของเขาเอาซะเลย!!
?อืม?
ฉันตัดสินใจบอกเขาไปแค่นั้นเพื่อรักษาความสัมพันธ์ฉันคนรู้จักเอาไว้
?ทะเลาะกับพีเก้เหรอ?
เซเว่นพยายามชวนฉันคุย และดูเหมือนว่านี่เป็นโอกาสเดียวที่เขาจะได้คุยกับฉัน หลังจากที่เขาโดนฉันปฏิเสธไปสองครั้ง
?...?
ฉันหันไปมองพีเก้ทางด้านหน้าห้อง เขานั่งอยู่กับยัยฟาร์มโคนมเมลินและหัวร่อต่อกระซิกกันใหญ่
ฮึ! ตั้งใจทำให้ฉันเห็นชัดๆ
?ว่าไงกีกี้? เซเว่นถามฉันซ้ำ
?นายจำเป็นต้องรู้ด้วยเหรอ เซเว่น?
?ฉันแค่อยากแบ่งเบาความทุกข์ของเธอ?
?เอาไว้...ให้ถึงวันที่ฉันเป็นแฟนนายก่อนค่อยคิดอย่างนั้นแล้วกัน =O=?
?T.T?
?-_-^?
ฉันคิดว่าฉันทำให้เซเว่นหุบปากของเขาได้แล้วล่ะ
?เอาล่ะนักเรียน เงียบ!?
ฉันนั่งลงพร้อมกับหันหน้าไปมองเจ้าของเสียงที่เข้ามาใหม่ เธอคือครูแลมป์ สอนวิชาคณิตศาสตร์ ซึ่งเข้ามาพร้อมกับผู้ชายคนหนึ่ง
O_O นะ...นั่น ...นั่นมัน! อีตาคนที่เรียกตัวเองว่า ?นักบำบัดรัก? เมื่อกี้นี้นี่หว่า!
?ครูขอแนะนำให้ทุกคนรู้จักนักเรียนใหม่ นี่คือ...มิสเตอร์ ?โทโฮยามะ ริวเซ? เขาจะมาเป็นเพื่อนร่วมคลาสคณิตศาสตร์ของพวกเธอนับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป?
พอครูแลมป์พูดจบ นักเรียนหญิงในห้องต่างพากันกระซิบกระซาบกันใหญ่ว่า มีใครรู้บ้างมั้ยว่าหมอนั่นลงคลาสไหนในเทอมนี้บ้าง
อ้อ! -O- ฉันลืมบอกไปค่ะว่าฉันเรียนอยู่ที่โรงเรียนนานาชาติเซ้นท์แมรี่สคูล เราต้องพูดคุยกันเป็นภาษาอังกฤษ ไม่ว่าจะอยู่ในหรือว่านอกโรงเรียน ไม่บังคับเรื่องเครื่องแบบนักเรียน ทำให้สามารถใส่ชุดไปรเวทได้ และทางโรงเรียนก็ให้สิทธิ์ในการตัดสินใจเลือกเรียนวิชาที่ตัวเองอยากเรียนได้แบบอิสระ โดยมีข้อจำกัดว่า นักเรียนจะต้องลงทะเบียนวิชาหลักตามหลักสูตรให้ครบตามที่โรงเรียนกำหนดก่อนทำเรื่องจบการศึกษา เพราะฉะนั้นนี่เลยเป็นเหตุให้พวกผู้หญิงที่กำลังคลั่งหนุ่มตี๋อินเตอร์พากันหาข่าวอยู่นั่นแหละค่ะ จะได้ล่า ?เหยื่อ? กันถูก
?เอาล่ะ ครูจะเปิดโอกาสให้ทุกคนทำความรู้จักกับนักเรียนใหม่ประมาณ 5 นาที ใครมีคำถามก็เชิญ?
เปิดโอกาสให้ถามคำถามเลยเหรอ?
แหม -O- ถ้าครูแลมป์ไม่ได้ขี้เกียจสอนตั้งแต่เริ่มคลาสล่ะก็ ฉันคิดว่าครูแลมป์เข้าใจนักเรียนของตัวเองสุดๆ ไปเลยนะว่า สาวๆ กำลังอยากรู้จักหนุ่มอินเทรนด์คนนั้นมากแค่ไหน
ยัยแองจี้ยกมือชูหรากลางอากาศเป็นคนแรก
?นายมีแฟนหรือยัง โทโฮยามะ!?
หมอนั่นขยับคิ้วไปมาเหมือนหนอนด้นเดินพาเหรดเป็นคำตอบ พวกผู้หญิงในห้องก็เลยพากันกรี๊ดระงม
เฮ้อ...วินาทีนี้คงต้องเข้าใจหน่อยล่ะว่า ในสายตาของสาวๆ ถึงแม้ว่าหมอนั่นจะยืนผายลมหน้าห้อง เขาก็จะยังดูน่ารัก แต่ฉันสงสัยอยู่นะว่า -_- ถ้าทุกคนได้เจอหมอนั่นเหมือนที่ฉันเจอเมื่อเช้านี้ จะยังคิดว่าเขาน่ารักไปหมดแบบนี้หรือเปล่านะ เพราะฉันน่ะยังคิดว่าหมอนั่นโคตรหลอนอยู่เลย! =O=!!
?โอเค ไม่ตอบก็ไม่เป็นไร ว่าแต่เทอมนี้นายลงวิชาอะไรบ้างเหรอ!? ยังคงเป็นยัยแองจี้ที่ถาม
?ก็คิดว่าลงไม่ต่างจากแพลนของพวกเธอหรอก?
หมอนั่นตอบ จากนั้นเขาก็เริ่มกวาดตามองไปรอบห้อง และดูเหมือนว่า...เขาจะเห็นฉันนะ -_- หมอนั่นยิ้มให้ฉันด้วยล่ะ! -O-;
ฉันคว้าหนังสือของเซเว่นมาบังหน้า และบังเอาไว้อยู่อย่างนั้นจนกระทั่งเพื่อนผู้หญิงในห้องพากันถามคำถามเสร็จ
?หมดเวลาแล้ว!?
ครูแลมป์บอกเสียงดังลั่นห้อง ทำเอาสาวๆ ที่กำลังต่อคิวถามพากันส่งเสียง ?เฮ้อ? กันใหญ่
?เธอ...ไปนั่งที่นั่งที่ว่างตรงนั้น?
ที่ว่างตรงนั้นที่ว่า...เอ่อ มันก็ข้างๆ ฉันทางด้านขวานี่แหละ
?-_-;? ง่ะ...ไม่อยากเชื่อเลยว่าฉันจะดวงสมพงศ์กับผู้ชายเพี้ยน!
?เจอกันอีกแล้วนะ สาวน้อย?
ทันทีที่หมอนั่นนั่งลง เขาก็หันหน้ามายิ้มอวดฟันขาวเรียงเป็นระเบียบใส่ฉัน ฮึ! พวกผู้ชายนี่ท่าทางจะเหมือนกันทั้งโลกนะ ที่ไม่ค่อยชอบเรียกชื่อจริงๆ ของผู้หญิง
?กรุณา...เรียกฉันว่ากีกี้ -_-^? ฉันบอก
?น่ารักนะ?
?-////-?
?ชื่อน่ะ? ^_^
?-_-^? อ่ะ อีตาเพี้ยนนี่!
?ฉันชื่อเซเว่น ยินดีที่ได้รู้จักนะโทโฮยามะ?
เซเว่นชะโงกหน้ามาบอกเขา ก่อนจะพยายามยื่นมือผ่านหน้าฉันเพื่อเชคแฮนด์
?เรียกฉันว่าริวเซก็ได้ นายนี่โชคดีนะที่ได้นั่งกับผู้หญิงน่ารักๆ อย่างกีกี้?
?ใช่ แต่ฉันเองก็ไม่ได้โชคดีอย่างนี้ทุกวันหรอก?
?ทำไมล่ะ?
?ตามปกติพีเก้จะนั่งตรงนี้?
เซเว่นพยักพเยิดหน้าไปยังที่นั่งหน้าห้องซึ่งมีเจ้าของสายตาเรียวของเจ้าของชื่อที่เซเว่นเอ่ยถึงเพ่งมองตอบ นั่นทำให้เซเว่นชักสายตากลับมาแล้วกระซิบกระซาบผ่านหน้าฉัน (อีกแล้ว)
?หมอนั่นไม่เคยให้ใครเข้าใกล้กีกี้เลย แต่ฉันไม่รู้หรอกนะว่าวันนี้ทำไมถึง...?
?อ้อ เรื่องนั้น!?
โครม!
ฉันลืมตัวใช้มือผลักร่างของนายริวเซแรงไปหน่อย ทำให้เขาหล่นตุ้บลงไปนั่งกองที่พื้น เลยเป็นเหตุให้ฉันต้องรีบถลาตัวลงไปฉุดเขาขึ้นมา T^T!!
?พวกเธอสองคนกำลังทำอะไรกันอยู่น่ะ!?
ครูแลมป์ตะโกนถามมาจากหน้าห้อง ฉันจึงรีบสะบัดมือออกจากริวเซด้วยหน้าตาเหลอหลา
?คือ...?
แต่ก่อนที่ริวเซจะตอบ ฉันกระซิบดักคอหมอนั่นด้วยเสียงลอดไรฟัน
?นายสัญญาแล้วไม่ใช่เหรอว่าจะไม่พูด!?
?เรื่องที่เธอเลิกกับหมอนั่นแล้วน่ะเหรอ??
?นาย!?
และฉันเองก็มีโอกาสได้ขึ้นเสียงใส่นายริวเซเพียงเท่านั้นแหละค่ะ เพราะครูแลมป์ ครูที่ไม่สามารถอดทนรอฟังคำตอบลูกศิษย์ที่ยังตกลงกันไม่ได้ก็ไล่เราสองคนออกไปยืนหน้าห้องจนกว่าครูจะพอใจซะแล้วนี่สิ Y.Y
?เพราะนายคนเดียว!?
ริวเซเดินตามฉันที่เดินตุปัดตุป่องออกมาจากห้อง แล้วดูสิ! แทนที่เขาจะสลดแท้ๆ ดันหัวเราะใส่หลังฉันซะงั้นอ่ะ TOT!!
?หัวเราะอะไรของนาย!?
?เห็นเธอทำท่าทางกระฟัดกระเฟียดแล้วมันตลกดีนี่นา -O-?
?คนบ้า! นี่ฉันไม่ใช่ของเล่นของนายนะ!?
ริวเซที่ยืนเอาหลังพิงกำแพงห้องด้วยท่าทางสบายๆ เลิกคิ้วขึ้น ก่อนจะตอบฉันอย่างหน้าตาเฉยว่า...
?ตะโกนเสียงดังเข้าไป ใครๆ เขาจะได้รู้กันไปเลยไงว่าเรากำลังคุยอะไรกันอยู่?
จะบ้าตาย! ฉันอยู่กับริวเซแค่ 2 นาทียังอยากจะกรีดร้องให้บ้าตายขนาดนี้ แล้วการที่จะต้องเจอหมอนี่ในคาบคณิตศาสตร์ทั้งเทอมมันจะขนาดไหน!
ฉันสะบัดหน้าไปทางอื่นด้วยความยัวะสุดขีด หมอนั่นก้มหน้าลงมามองด้านข้างของฉันพร้อมกับพูด
?นี่งอนจริงๆ เหรอเนี่ย?
เกือบฆ่านายได้เลยล่ะ จะบอกให้! >O<^ ชิ! แต่ฉันไม่ได้บอกเขาออกไปหรอกนะ เพราะตอนนี้ฉันฉุนจัดเกินกว่าจะพูดอะไรได้โดยไม่ใช้มือเขย่าคอหมอนั่นอยู่น่ะ!
?นี่เธอเป็นคนซีเรียสตลอดเวลาแบบนี้เลยหรือไง?? ริวเซถาม
?...?
?ฉันแค่ล้อเล่นหน่อยเดียวเองนะ?
?...?
?ความจริงผู้หญิงขี้งอนก็น่ารักดีนะ? ^^
?ฉันเป็นคนที่นายล้อเล่นได้ตั้งแต่เมื่อไหร่ หา! อุ้บ!?
ริวเซยื่นมือมาปิดปากฉันก่อนจะยกนิ้วขึ้นมาแตะที่ริมฝีปากตัวเองพร้อมกับทำเสียงชู่ว์ๆ
?อย่าเสียงดังสิ เอาเป็นว่าฉันขอโทษ โอเค้??
ฉันปัดมือริวเซที่ปิดปากฉันอยู่ออกอย่างแรง
?ยี้! ฉันขอสั่งไม่ให้นายเอามือเค็มๆ มาปิดปากฉันอีก!?
?ไม่เห็นจะเค็มเลย?
?-O-!?
ฉันอ้าปากค้างไปเลยล่ะ เพราะว่าริวเซไม่ได้พูดเปล่า แต่เขาดันชิมมือตัวเองต่อหน้าฉันด้วย พระเจ้าช่วย! ผู้ชายกวนโอ๊ยกว่าพีเก้ก็มีด้วย ฉันไม่อยากจะเชื่อ! >O<^
?ฉันไม่อยากคุยกับนายแล้ว คนบ้า!?
?แต่ฉันอยากคุยกับเธอนี่นา กีกี้?
?ฉันมีแฟนแล้ว?
?แล้วฉันบอกหรือไงล่ะว่าที่ฉันอยากคุยกับเธอเป็นเพราะว่าฉันจะจีบเธอ? ฮะ??
?-^-? ฉันเม้มริมฝีปากแน่น รู้สึกเสียหน้าอย่างที่สุด!
?โอ๋ๆ ฉันล้อเล่นน่ะ จริงๆ แล้วที่ฉันอยากคุยกับเธอ...เป็นเพราะ...?
ติ๊ดๆ~!
และเพราะเสียงเตือนว่ามีข้อความเข้าดังจากโทรศัพท์มือถือนั่นแหละ ริวเซเลยหยุดพูดไปดื้อๆ ซะอย่างนั้น ก่อนจะบอกให้ฉันดูเมสเซจได้ตามสบาย แล้วเขาก็หันหน้ากลับไปพร้อมกับผิวปากอย่างสบายอารมณ์
?ถ้าให้เดา ฉันคิดว่าเป็นแฟนเธอนั่นแหละที่ส่งเมสเซจมา?
ริวเซบอกตอนที่ฉันก้มหน้าลงไปกดปุ่มโทรศัพท์เพื่อดูว่าใครส่งเมสเซจมา ซึ่งมันเป็นการเดาที่มั่วมากทั้งๆ ที่เขาก็รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นเมื่อเช้า
ฉันเงยหน้าขึ้นไปเบ้หน้าใส่หมอนั่นก่อนจะก้มลงดูเมสเซจที่โทรศัพท์อีกครั้ง จากนั้นฉันก็ต้องอ้าปากค้าง...ท่ามกลางสัญญาณบอกเวลาพัก 15 นาทีของคาบแรก
?นายรู้ได้ยังไงเนี่ย -O-;?
ริวเซยักไหล่ทั้งสองข้างของเขาขึ้นนิดๆ ก่อนจะบอก
?คงเพราะฉันคือ...นักบำบัดรัก?
?-O-;; ง่า!?
ฉันมองตามร่างของริวเซที่ตอนนี้เดินผิวปากไปตามทางเดินอย่างอารมณ์ดีแล้วก็ยังคงอ้าปากค้างเอาไว้อยู่อย่างนั้น เพราะฉันน่ะไม่อยากจะเชื่อ (อีกครั้ง) ที่หมอนั่นยังเรียกตัวเองว่า นักบำบัดรัก!
หึ! แต่ฉันว่าเขาเป็นผู้ชายเพี้ยนของแท้เลยต่างหากล่ะ >.<
ฉันพ่นเสียงหัวเราะออกมานิดๆ ให้กับหลังกว้างๆ ของผู้ชายเพี้ยน ก่อนจะก้มลงมองหน้าจอโทรศัพท์มือถืออีกครั้ง
From: little bear :p
11:50
?วันนี้ฉันเบื่อแล้ว เดี๋ยวกลับบ้านด้วยกันนะ?
?-^-?
อีตาลิตเติ้ลแบร์ (เป็นชื่อของพีเก้ที่ฉันบันทึกเอาไว้ในโทรศัพท์เองแหละ) เขาจะเอายังไงกับฉันกันแน่นะ เพราะเมื่อ 20 นาทีที่แล้วเขาเพิ่งนั่งหัวร่อต่อกระซิกกับยัยฟาร์มโคนมเมลินต่อหน้าฉัน แต่อีกไม่กี่นาทีต่อจากนั้นเขากลับมาชวนฉันโดดเรียนทั้งๆ ที่เราเลิกกันอีกแล้วอีกต่างหาก -_-?
ชิ! ถ้าฉันไม่เจอเขาทำตัวงี่เง่าด้วยการประชดฉันไปนั่งอยู่กับยัยเมลินล่ะก็ ฉันคงจะยอมง่ายๆ อยู่หรอกที่เขาชวนฉันกลับบ้านด้วยกัน เพราะฉะนั้นต่อให้เขาส่งเมสเซจมาง้อฉันอีกสัก 20 รอบ ฉันก็ไม่ยอมใจอ่อนง่ายๆ หรอก! เชอะๆๆๆ >O<^
?จะยืนจ้องเมสเซจฉันอยู่หน้าห้องอีกนานมั้ย ตันตัน? =_=
ฉันหันกลับมามองเจ้าของเสียงที่ยืนใช้ท่อนแขนยันกับประตูแล้วก็อื้ออึ้งไปนิด ก่อนจะรีบพับโทรศัพท์มือถือแล้วยัดมันใส่เอาไว้ในกระเป๋ากางเกงเหมือนเดิม
?ใครว่าฉันดูเมสเซจจากคนหลงตัวเองอย่างนายล่ะ ฉ...ฉันก็ดูข้อความไปเรื่อยนั่นแหละ -O-;;?
ฉันตอบ แต่ดูเหมือนว่าพีเก้จะไม่ได้สนใจคำตอบแบบโกหกคำโตของฉันเลยสักนิดแฮะ
?รู้จักเจ้าหมอนั่นมานานแค่ไหนแล้วอ่ะ?? พีเก้ถาม
?ถามทำไมล่ะ?? พอฉันย้อน พีเก้ก็ทำท่านึกเล็กน้อย แล้วบอกฉันว่า...
?เก๊าะ พวกเธอดูเหมือนรู้จักกันมานาน แล้วฉันเองก็ไม่ชอบ...ก็แค่นั้น? -O-
พีเก้ตอบโดยเสมองไปทางอื่น และฉันก็ไม่รู้สึกอะไรนอกไปซะจาก...กรี๊ดดดด \( ^O^\)~( /^O^)/~ เขาหึงฉัน เขาหึงช้านนนน
?นายมีสิทธิ์ถามด้วยเหรอพีเก้? -^- ฉันยังวางท่าและเล่นตัวอยู่ทั้งๆ ที่ตอนนี้ดีใจเป็นลิงโลด
?แหงอยู่แล้ว เธอยังไม่ได้เลิกกับฉันอย่างเป็นทางการนี่นา? =O=
ฉันถามพร้อมกับทำเป็นค้อนไปงั้น และพีเก้ก็ตอบออกมาได้อย่างหน้าตาเฉย >_<^ คนบ้า เลิกกันจริงๆ กับเลิกกันแบบไม่เป็นทางการมันต่างกันตรงไหนเนี่ยหา!
?ดีกันนะ กีกี้? พีเก้บอกฉันด้วยน้ำเสียงอ่อนลง
?-^- ไม่รู้ไม่ชี้?
พีเก้กำมือแล้วทุบหัวฉันเบาๆ ก่อนจะส่งยิ้มมุมปาก
?เลิกงอนได้แล้วน่า ยัยขี้งอน? -O-
?ฉันไม่ได้ขี้งอน แต่ฉันเป็นผู้หญิงขี้หึงต่างหาก -^-?
พีเก้พยักหน้ารับรู้ แต่ไม่ได้ตอบอะไรนอกจากจับมือของฉันไปโอบรอบเอวของเขาเอาไว้ o.O
?เฮ้ย! นายทำบ้าอะไรเนี่ย พีเก้!? >.< ฉันถามพร้อมกับพยายามแกะมือออกอย่างบ้าคลั่ง
?ให้เธอแสดงความเป็นเจ้าของไง ทีนี้ใครไม่รู้ว่าเราเป็นแฟนกันก็โง่เต็มแก่?
?ปล่อยมือฉันได้แล้ว!?
พีเก้ดึงร่างฉันเข้าไปใกล้ จากนั้นเขาก็วางมือแหมะที่เอวฉัน พร้อมกับเอาหน้าผากอุ่นของตัวเองมาชนกับหน้าผากฉัน ก่อนจะใช้นัยน์ตาสีนิลสะกดฉันนิ่ง
?กลับบ้านกัน ตันตัน?
ตึกตัก...ตึกตัก
?ก็ได้?
?น่ารัก?
?-///-?
?รักตันตันที่สุดเลย?
...ง่า ถ้ามันจบลงแบบนี้แล้วเมื่อเช้าฉันจะบอกพีเก้เพื่ออะไรกันเนี่ยยย Y.Y
3
สวัสดีค่ะ ฉันชื่อกีกี้ -_- เรียนอยู่เกรด 11 ในโรงเรียนที่ใช้ภาษาอังกฤษเป็นภาษาที่ 1 และบังคับให้นักเรียนเรียนภาษาอะไรก็ได้เป็นภาษาที่ 2 (ฉันเลือกภาษาญี่ปุ่นเพราะมันอินเทรนด์ดี) ฉันเป็นผู้หญิงที่ เอ่อ...สวยติด 1 ใน 100 ของนักเรียนทั้งหมด 1,200 คน (ไม่ได้พูดเองนะ แต่บอกตามอันดับโพลที่ชมรมถ่ายรูปจัดทำเอาไว้เมื่อปีที่แล้วอ่ะ) และฉัน (คิดว่า) ฉันเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่คว้าหัวใจของหนุ่มหล่อสุดยอดในโรงเรียนนานาชาติแห่งนี้เอาไว้ในกำมือ!
เอ่อ -_- ฉันรู้ค่ะว่ามันอาจจะช้าไปหน่อยที่มาแนะนำตัวเองเอาป่านนี้ แต่เพื่อป้องกันการเข้าใจผิดว่าฉันชื่อ ?ตันตัน? (อันมีที่มาจากพีเก้ชอบล้อฉันว่าขาตัน T.T) ฉันก็เลยจำเป็นต้องแนะนำตัวเองอีกครั้ง ส่วนเรื่องความรักของฉันกับพีเก้ก็เป็นอย่างที่ทุกคนเห็นนั่นแหละค่ะ...มันแย่! โดยเฉพาะเรื่องรักๆ เลิกๆ ที่ฉันไม่เคยตัดสินใจได้อย่างเด็ดขาด >O<!!!
ตุบ!
ฉันทิ้งตัวเองลงบนที่นอนแล้วกลิ้งไปกลิ้งมาอย่างไม่รู้เลยจริงๆ ว่า ฉันกำลังเป็นบ้าอะไร ทำไมถึงตัดสินใจอย่างเด็ดขาดไม่ได้สักที ฮือออ T^T แล้วแบบนี้มันจะมีทางแก้เรื่องที่ฉันขาดผู้ชายได้บ้างมั้ยคะเนี่ยยย!! วานผู้รู้ช่วยเดินมาบอกฉันที!!!
ก๊อกๆ~
?กีกี้ เปลี่ยนเสื้อผ้าหรือยังลูก??
o_O เอ๊ะ! นั่นเสียงแม่นี่นา...-_- อย่าบอกนะว่าพระเจ้าส่งแม่มาเป็นผู้ ?ไข? ให้ฉัน...-_-?
?ยังค่า -O-?
ฉันตอบแล้วเดินไปเปิดประตูห้องแบบต้วมเตี้ยม และพอเปิดไปเจอแม่เท่านั้นแหละ แม่ก็มองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า
?อะไรกันกีกี้? เสื้อผ้าเรามันน้อยนักหรือไงถึงยังไม่ยอมเปลี่ยนเสื้อผ้าอีก!?
ฉันมองชุดของตัวเองตั้งแต่หน้าอกลงไปที่พื้นอย่างไม่เข้าใจ -_- นี่มันไม่ใช่ยูนิฟอร์มของโรงเรียนสักหน่อย ถึงต้องเปลี่ยนน่ะ?
?แล้ว...แม่จะชวนกี้ไปไหนล่ะ ถึงต้องให้กี้เปลี่ยนเสื้อผ้า?? -O-
?โอ๊ยกีกี้ แม่ล่ะเชื่อหนูจริงๆ เลย ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็วเข้า?
แม่ดันหลังฉันให้ไปที่ตู้เสื้อผ้า
?แล้วจะให้กี้ไปไหนล่ะแม่??
?ไปบ้านข้างๆ นี่แหละ?
?บ้านข้างๆ เนี่ยนะ??
แม่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
?หัดจำได้โดยที่ไม่ต้องทวนได้มั้ยกี้?
ง่ะ -O-!! มันใช่อย่างที่แม่คิดที่ไหนล่ะ? ฉันหมายความว่าทำไมฉันต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าทั้งๆ ที่แค่เดินไปบ้านข้างๆ นี่ต่างหาก!
?เอาชุดนี้ก็แล้วกัน?
?หะ...หา?? OoO
ฉันมองชุดกึ่งราตรีอย่างตะลึงพรึงเพริด
?มีปัญหาหรือไง? -_-+
?กะ...กี้ไม่ได้มีปัญหาหรอกแม่ แค่กี้กำลังสงสัยต่างหากว่ากะอีแค่ไปบ้านข้างๆ...?
?ไม่ใช่แค่บ้านข้างๆ นะยัยกี้ คุณโทโฮยามะ ไคโตะเป็นกรรมการบริหารบริษัทแม่ของบริษัทที่แม่ทำงานอยู่เชียวนะ จะให้ออกไปต้อนรับแบบธรรมดาๆ ได้ยังไง?
แม่จัดการโยนชุดกระโปรงบานฟูฟ่องลงบนเตียง แล้วหันมาสั่งเสียงเฉียบใส่ฉันก่อนจะออกจากห้องว่า
?อย่านานนักล่ะกี้?
?ค่า T.T?
ฮือ...ฉันเข้าใจว่าเราจะต้องให้เกียรติเจ้านายแม่ แต่ว่า...นี่มันเว่อร์ไปมั้ย? -O-!! ฉันไม่มีทางใส่มันหรอก!
ฉันโยนเสื้อผ้าชุดนั้นลงตะกร้า จากนั้นก็เลือกเสื้อผ้าชุดเก่งออกมาวางไว้แทนที่ ก่อนจะจัดการถอดเสื้อเพื่อเตรียมตัวจะอาบน้ำ และ...
?บรื้อ~?
อากาศหนาวๆ จากลมที่โกรกเข้ามาทางประตูกระจกบานเลื่อนที่อยู่ฝั่งปลายเตียงทำให้ฉันต้องเดินไปปิด และทันทีที่ฉันเปิดผ้าม่านแล้วกางมือออกไปเลื่อนประตูปิดนั่นเอง ฉันเองก็ไม่คิดหรอกว่าจะมีใครบางคนนอนฟัง MP3 อยู่บนเตียงผ้าใบบนระเบียงบ้านที่เหมือนกันกับบ้านฉันราวกับกระจกเงา สบตากับฉัน...
?o.O!? ใครน่ะ?
?O.O? หมอนั่นเบิกตาโตมองฉันอยู่เหมือนกัน
?O_O?
หน้าหมอนั่นคุ้นๆ เหมือนกับว่าฉันเพิ่งเห็นเขาเมื่อไม่กี่ชั่วโมงนี้อย่างงั้นแหละ?
?^-^;;? ผู้ชายคนนั้นส่งยิ้มแหยให้ฉัน
?เฮ้ย! +O+ ระ...ริวเซ!?
อึ๋ย! นี่มันอะไรกันเนี่ย! มันจะเป็นเรื่องบังเอิญที่เกินพอดีไปหน่อยแล้ว
ฉันไม่อยากจะเชื่อ และดูเหมือนว่าอีตาเพื่อนร่วมคลาสที่เพิ่งกลายเป็นเพื่อนบ้านของฉันก็ดูประหลาดใจนิดๆ อยู่เหมือนกัน เขาเป็นฝ่ายทำลายความเงียบก่อนด้วยการอ้าปากถามขึ้นว่า
?นี่เราเจอกันเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะ??
?สาม? ฉันตอบ และฉันแน่ใจว่าจำได้ไม่ผิดแน่ แต่ดูเหมือนว่าริวเซจะยิ้มเยาะฉัน เขาเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งพร้อมกับพูด
?เหรอ? ^O^ แล้วเธอจะเชื่อมั้ยถ้าฉันจะบอกว่า ฉันชอบการพบกันในครั้งนี้ที่สุดเลยล่ะ...?
???
?เพื่อนบ้านผู้เอื้อเฟื้อ? ^O^//
เป็นงงค่ะ -O- นี่ฉันไปเอื้อเฟื้ออะไรเขาตอนไหนนะ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ จนกระทั่งฉันคิดว่าจะขอตัวไปอาบน้ำก่อนเท่านั้นแหละ ถึงนึกขึ้นได้ว่าท่อนบนฉัน...มีแค่บราตัวจิ๋ว!!
?อึ๋ย! ขอตัวก่อนนะ? TTOTTo
?ฮ่าๆๆๆ?
อีตาริวเซอนุญาตให้ฉันหายตัวไปไหนก็ได้ด้วยเสียงหัวเราะอ่ะ TOT ฮือออ นี่มันบ้าที่สุดเลย! TT///TT จะมีใครว่าฉันมั้ยเนี่ย ถ้าฉันอยากปาอะไรใส่ตาหมอนั่นให้แตกเป็นการรับขวัญเพื่อนบ้าน!
ฮ้าวววว~
ฉันดูนาฬิกาปลุกที่อยู่บนที่นอนอย่างงัวเงียทั้งๆ ที่เพิ่งเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมไปโรงเรียนเสร็จ อ๋อย~ +O+ สงสัยเป็นเพราะเมื่อคืนนอนฝันถึงเสียงหัวเราะเยาะของอีตาบ้าข้างบ้านทั้งคืนแหงๆ เลย ฉันเลยรู้สึกว่าตัวเองนอนไม่พอทั้งๆ ที่หัวแตะหมอนตั้งแต่ยังหัวค่ำเนี่ยยยยย
?ตื่นแล้วเหรอกีกี้ -_-+?
ทันทีที่แม่เห็นฉันเดินเอาหน้าไถลลงมากับราวบันไดก็ถามขึ้นเสียงเขียว
?ค่า~ ฮ้าววว~? ฉันตอบไปหาวไป
?นอนตั้งแต่ยังไม่ 6 โมงเย็นยังง่วงอยู่อีกหรือไง -_-+?
เฮ้อ~ แม่คงงอนเรื่องที่ฉันไม่ยอมลงไปทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่ข้างบ้านน่ะ ไม่มีอะไรหรอก
?แม่ก็ เปิดเทอมวันแรกมันเหนื่อยนะ? -O-; ฉันอ้าง
?ไม่ต้องมาพูด -^-?
?T.T โธ่แม่?
ฉันเดินเข้าไปโอบเอวแม่ ซึ่งแม่ขืนตัวเล็กน้อย
?เดี๋ยวเย็นนี้กี้ไปสวัสดีเจ้านายแม่ให้ น่านะ อย่างอนกี้เลย~ >.<?
?จริงอ่ะ??
?อื้อ! ถ้ากี้โกหกขอให้ตกน้ำป๋อมแป๋ม!! >O<!!?
?ให้แม่หักค่าขนมดีกว่า -O-^?
?ง่ะ TOT!! กลัวแล้วจ้า ต่อไปกี้จะไม่เบี้ยวแม่อีกแย้ววว!!?
หลังจากขู่ว่าจะตัดสิ่งสำคัญรองจากเส้นเลือดใหญ่ในตัวฉันแล้ว แม่ก็ยิ้มแก้มแทบแตก ก่อนจะทำหน้าเหมือนนึกขึ้นได้
?เอ้อ จริงสิ เมื่อวานริวเซบอกแม่ว่าเขาเรียนห้องเดียวกับกี้?
?อะ...เอ่อ -O-; ไม่ใช่มั้งแม่ จริงๆ กี้เรียนกับเขาแค่วันละคาบเอง?
?ก็เหมือนกันนั่นแหละ ยังไงก็เพื่อนร่วมห้อง?
แม่บอกด้วยท่าทางดีใจเกินเหตุซะจนฉันรู้สึกเสียวสันหลังวูบวาบ
?แล้ว ยังไงคะ? -_-?
เพื่อไม่ให้ตัวเองไปจินตนาการต่อเองในทางที่เลวร้ายหรอกนะถึงได้ถาม ไม่ได้เป็นเพราะว่าฉันสนใจหมอนั่นเลยสักกระติ๊ด >O<^
?ยังไงน่ะเหรอ?? แม่เหล่ฉัน ?บ้านใกล้เรือนเคียงกัน แม่ก็หวังว่าลูกจะช่วยดูแลริวเซ?
?ด้วยการ? -O-;;?
?ก็ไม่มีอะไรมากหรอกกี้ ก็แค่ช่วงแรกๆ แม่อยากให้หนูดูแลเรื่องอาหารการกิน แล้วก็ เล่นเป็นเพื่อนริวเซเค้าหน่อย? >_<
?ให้กี้ชงนมให้หมอนั่นก่อนนอนด้วยเลยดีมั้ยแม่ -O-!!
?อย่ากวนประสาทแม่แต่เช้าน่ะ! -_-^ นี่แม่ออกหน้ากับหัวหน้าของแม่แล้วว่าลูกสาวสุดที่รักจะช่วยดูแลลูกชายสุดที่เลิฟของท่านให้ กี้คงไม่คิดจะทำให้แม่ต้องเสียหน้ากับหัวหน้าของแม่หรอกใช่มั้ย? -_-+?
?แต่ว่า...? TOT!!
?อย่าให้แม่ต้องขอร้องด้วยการตัดค่าขนมลง 30% นะจ๊ะ ^-^?
?-O-!!?
ฉันได้แต่อ้าปากพะงาบๆ ไม่คิดว่าแม่จะเล่นไม้แข็งกับฉันด้วยเรื่องแค่นี้ T.T ฮือออ นี่แหละคือโลกอันโหดร้ายของระบบทุนนิยมล่ะ
ติ๊งต่อง~
?สงสัยริวเซจะมาแล้วล่ะ!?
?โอ้โห นี่แม่ถึงกับนัดแนะผู้ชายให้มาหาลูกสาวตัวเองเลยเหรอ!? -O-!!!
แม่ไม่สนใจสิ่งที่ฉันพูด มิหนำซ้ำยังยัดกระเป๋าถือกับหนังสือใส่มือฉันก่อนจะส่งยิ้มเย็นเยียบมาให้
?ไปสิจ๊ะ แล้วถ้าทำดี แม่จะเพิ่มเบี้ยเลี้ยงให้เป็นพิเศษ?
ฉันยืนจดๆ จ้องๆ อยู่หน้าประตู T.,T ฮือออ รู้งี้ฉันบอกแม่ว่าป่วยซะก็ดีหรอก จะได้ไม่ต้องมาเจอหน้าผู้ชายที่เพิ่งเห็นหน่มน้มของฉัน!
แอ๊ดดดด~
?อรุณสวัสดิ์?
ฉันไม่รู้หรอกว่าริวเซพูดกับฉันด้วยสีหน้าแบบไหน เพราะฉันได้แต่ก้มมองที่เท้าของเขา ก่อนจะรีบก้าวฉับๆ หนีออกมา
?ขอบใจเธอมากนะที่อุตส่าห์จะไปโรงเรียนเป็นเพื่อนฉัน? ริวเซเดินตามฉันมาแบบก้าวต่อก้าว
?-///- ไปขอบคุณแม่ฉันเถอะ? ฉันบอกในขณะที่ยังเดินก้มหน้างุดๆ พยายามไม่มองริวเซที่ก้มหน้าลงมามองฉัน
?แล้วหาอะไรที่พื้นอยู่อ่ะ ฉันเห็นเธอเดินมองแต่ถนนมาตั้งแต่หน้าบ้านแล้วนะ?
?เปล่าหา...?
ริวเซเงียบไปอึดใจระหว่างที่เดินเร็วๆ มาอยู่ข้างๆ ฉัน
?อย่าบอกนะว่าเธออายเรื่องเมื่อวาน??
อึก! จะบ้าตาย หมอนี่กล้าพูดเรื่องน่าอับอายขายหน้าออกมาจากปากได้ยังไงเนี่ยยยย
?ขอร้อง อย่ารื้อฟื้นเรื่องที่ฉันอยากลืมได้ม้าย~ T///T?
ริวเซขยับคิ้วไปมาอย่างกับไม่เข้าใจ
?เธออายที่ฉันเห็นบิกินี่เธอเหรอ? -_-?
?T///T บราเซียร์ ไม่ใช่บิกินี่?
ว่าแต่...ฉันจะแก้ให้มันถูกต้องเพื่อ?
?นั่นแหละๆ ว่าแต่เธอจะอายไปทำไมกัน ใครๆ ก็ใส่ชุดบิกินี่เวลาว่ายน้ำกันทั้งนั้น -_-?
?T///T ก็บอกแล้วไงว่ามันไม่ใช่บิกินี่!!?
...เขาฟังเรื่องที่ฉันพูดอยู่หรือเปล่าเนี่ย!!
?เอาน่าๆ หน้าอกเธอกับหน้าอกฉันมันก็ไม่ได้ต่างอะไรกันนักหรอก อย่าไปคิดว่ามันน่าอับอายอะไรนักสิ -O-?
?-O-!! หา?? หน้าอกฉันกับเขาเหมือนกันเนี่ยนะ?
ปุ้บๆ!
ระหว่างที่ฉันยังคงอื้ออึ้ง แปลภาษาอังกฤษเป็นไทยว่าที่ริวเซพูดมันหมายความว่ายังไงอยู่ ริวเซก็ตบไหล่ฉัน
?อย่าเอาเรื่องแค่นี้มาทำให้ความสัมพันธ์ฉันเพื่อนของเราสั่นคลอนเลยน่า ยังไงซะ เราก็ต้องไปโรงเรียนด้วยกันทุกเช้าอยู่แล้วนี่นา โอเค้??
...ริวเซกำลังทำให้ฉันงงมากขึ้นไปอีก
?=O=;; ล้อเล่นน่ะ! สิ่งที่แม่บอกนายมันมาจากความคิดของฉันซะที่ไหน!?
?งั้นก็เป็นความคิดของแม่เธองั้นสิ??
?อื้อ! ดังนั้น...?
?เธอต้องไปโรงเรียนพร้อมกันกับฉัน ตามคำสั่งแม่?
อยู่ๆ ริวเซก็พูดมาอย่างนั้นทั้งๆ ที่ฉันยังพูดไม่จบ ก่อนจะทำท่าคิดอะไรบางอย่าง
?เพราะแม่เธอฟังคำสั่งพ่อฉัน?
???
พูดจบริวเซก็เอื้อมมือมาคว้าข้อมือฉัน
?ไปโรงเรียนกันเถอะ?
?o_O!?
หมอนั่นหันมายิ้มให้ฉันอย่างมีเลศนัยก่อนจะบอก
?ถ้าไม่อยากให้ฉันฟ้องเรื่องที่เธอขัดใจฉัน กับแม่ของเธอ?
?=O=!!!?
4
++ที่โรงเรียน++
หลังจากเปิดเทอมมาเพียงแค่วันเดียวฉันก็รู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นบุคคลที่ใครๆ (โดยเฉพาะสาวๆ) พากันพูดถึงมากกว่าเดิมถึง 2 เท่า จากการที่ฉันสังเกตว่าตัวเองกลายเป็นคนที่กำลังโดนนินทาอย่างเปิดเผยตามทางที่เดินไปยังห้องคณิตศาสตร์
?อีกไม่กี่ก้าวก็จะถึงห้องแล้ว ฉันขอให้นายทำเป็นว่าเราไม่ได้มาด้วยกันได้มั้ย คือ...ฉันกลัวพีเก้จะเข้าใจผิด -O-!!?
?หือ? นี่เธอคิดมากไปหรือเปล่ากีกี้ =O=?
?ผิดด้วยเหรอที่ฉันคิดเผื่อน่ะ -_-;?
?แล้วทำไมต้องคิดเผื่อด้วยล่ะ??
ก็...แล้วทำไมนายต้องถามอะไรให้มันมากมายอย่างงี้ด้วยเล่า! อีตาบ้า! >O<^
ฉันพ่นลมหายใจบางๆ ก่อนจะพูดต่อ
?นายไม่เป็นฉันนายไม่รู้หรอกว่า กว่าจะได้เป็นแฟนกับพีเก้ฉันต้องลำบากขนาดไหน เอาเป็นว่า ฉันขอร้องนายเท่านี้แหละ ได้มั้ย??
ริวเซขยับคิ้วไปมา หน้าตาก็ยังงง ๆ อยู่ แต่เขาก็พยักหน้าหงึกหงัก
?ขอบใจ -_-?
อย่างน้อยเขาก็ยัง...น่าคบอยู่นิดๆ ล่ะ ถึงแม้ว่าอีตาเพี้ยนนี่จะเพิ่งเอาแม่บังเกิดเกล้ามาข่มขู่ฉันเมื่อไม่กี่ชั่วโมงมานี้ก็เถอะ T^To
พลั่ก!!
?โอ๊ย!?
ฉันร้องพร้อมกับยกมือขึ้นจับไหล่ที่โดนกระแทกเบาๆ ก่อนจะช้อนตาขึ้นมองคู่กรณีที่นอกจากจะไม่ขอโทษแล้ว ยัยนั่นยังยืนสมน้ำหน้าฉันอีกต่างหาก... หาเรื่องกันชัดๆ นี่!
?หัดดูทางซะบ้างสิ!?
ด้วยความสูงของยัยเมลินที่เกือบจะเท่ากับพีเก้ ยัยนั่นก็เลยดูเหมือนว่าจะน่ากลัวเป็นพิเศษเวลาที่เหลือบสายตาลงมามองฉัน แต่...ฉันไม่กลัวหรอกจะบอกให้!
?ขอโทษนะ แต่ถ้าเธอหัดสวมบรากระชับหน้าอกให้มันเล็กกว่านี้ ฉันว่า...เธอคงเดินไม่ชนฉันหรอก?
?โอ้! ถามจริงๆ บ้านเธอไม่ได้สอนเรื่องมารยาทหรือไงไม่ทราบ ถึงไม่รู้ว่าเวลาแบบนี้เธอควรขอโทษฉันน่ะ? ยัยเมลินเหยียดยิ้ม ?เอาเถอะ เธอคงคิดว่าตัวเองมีพีเก้หนุนหลังก็เลยคิดว่าทำอะไรๆ กับใครก็ไม่ผิด?
?ฉันไม่เคยคิดอย่างนั้นนะ!!?
?โถๆ เธอนี่มันครบทุกอย่างเลยนะกีกี้ ทั้งเย่อหยิ่ง อวดดี แถมยังแย่งแฟนคนอื่นได้หน้าตาเฉยอีก ถึงว่าสิ เรียนคลาสเดียวกับเธอมาตั้งแต่ปีที่แล้ว ฉันไม่เห็นใครอยากเป็นเพื่อนกับเธอสักคน?
?เธอไม่มีสิทธิ์มาวิพากษ์วิจารณ์ฉันนะเมลิน อีกอย่าง ฉันจะแย่งหรือไม่แย่งแฟนใครมันก็เรื่องของฉัน?
ยัยเมลินยักไหล่ด้วยท่าทางกวนๆ ก่อนจะพูด
?เธอเป็นซะแบบนี้ ถึงได้มีกงกรรมกงเกวียนแบบไม่รู้ตัว?
?เธอพูดเรื่องอะไรของเธอ? ฉันถาม
?อ่ะ...อ้าว~ -O- นี่เธอไม่รู้หรอกเหรอว่าแฟนตัวเองอยู่ที่ไหน กับใคร แล้วทำอะไรมาบ้าง?
?ขอโทษนะ คือฉันจะเข้าห้อง?
ริวเซที่ยืนเงียบอยู่นานเอ่ยบอกเมลินที่ยืนขวางทางเอาไว้จนทำให้ฉันต้องพลอยถอยร่างหลบไปด้วย และให้ตายเหอะ ประตูหลังก็มี ทำไมเขาถึงไม่ยอมเดินเข้าไปนะ
?แล้วเธอรู้อะไรมาบ้าง??
ฉันถามเมลินโดยพยายามที่จะไม่สนใจริวเซ แต่ยัยนั่นได้แต่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แล้วก็ยักไหล่
?เอาเถอะ ถึงฉันจะไม่ชอบขี้หน้าเธอเท่าไหร่ แต่ถ้าว่างๆ ยังไงเอาไว้ฉันจะส่ง MMS ไปให้ดูเผื่อจะหายโง่ก็แล้วกัน ฉันไปล่ะ?
ฉันมองร่างสูงโปร่งของยัยเมลินเดินไปตามทางก่อนจะหันกลับมาเหลือบมองอีตาริวเซ
?อะไร??
หมอนั่นถามฉัน ซึ่งฉันได้แต่เบ้หน้า ก่อนจะหันหลังแล้วก้าวฉับๆ ไปนั่งลงที่โต๊ะเรียนอย่างหงุดหงิด ก็ถ้าเป็นเรื่องที่ยัยเมลินพูดออกมาได้อย่างเต็มปากเต็มคำเกี่ยวกับพีเก้ มันก็ไม่ใช่เรื่องดีเท่าไหร่นักหรอก เพราะยัยนี่น่ะขาเที่ยวไม่ต่างอะไรกับพีเก้เลย
?อารมณ์เสียแต่เช้าเขาว่ากันว่าจะทำให้ท้องผูกนะ?
ริวเซบอกฉัน แถมมานั่งข้างๆ ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
?ลุกไปเลยนะ นี่มันที่ของพีเก้?
?แต่ฉันมาก่อน ฉันก็มีสิทธิ์จะนั่งตรงไหนก็ได้ไม่ใช่หรือไง?
ริวเซบอกอย่างไม่ยี่หระ และเขาก็ไม่สนใจด้วยว่าใครๆ จะเริ่มพากันนินทาว่ายังไง แต่ขอเถอะ! แค่เท่าที่ฉันเซ็งอยู่มันก็มากพออยู่แล้ว ทำไมจะต้องมีใครมานั่งกวนประสาทอยู่ข้างๆ อย่างงี้ด้วย!
ฉันถอนหายใจแรงๆ แล้วทำท่าจะลุกขึ้นไปนั่งที่อื่น แต่ริวเซก็เอื้อมมาจับข้อมือฉันเอาไว้ พร้อมกันกับที่ครูแลมป์เดินเข้ามาพอดี ฉันเลยต้องจำใจนั่งอยู่ที่เดิม
?วันนี้ครูจะให้ทุกคนจับกลุ่ม กลุ่มละ 5 คน แล้วช่วยกันคิดโจทย์ขึ้นมาใหม่ระหว่างที่ครูไปประชุม อ้อ ถ้าหากเหลือเศษ ครูอนุญาตให้กลุ่มนั้นมี 6 คนได้ แต่ห้ามเกิน 7 เข้าใจมั้ย??
หลังจากทุกคนรับคำแล้วครูแลมป์ก็เดินออกจากห้องไปเลย ขณะที่ฉันยกมือค้างอยู่กลางอากาศอย่างเด๋อๆ
เฮ้อ...คำสั่งของครูแลมป์ทำให้ฉันเกลียดวันนี้ที่สุดเลยล่ะ -_-^ เพราะเชื่อขนมกินได้ว่า ไม่มีใครให้ฉันเข้ากลุ่มด้วยหรอกถ้าวันนี้พีเก้ไม่มา เพราะว่าผู้หญิงในห้องนี้กล่าวหาว่าฉันแย่งแฟนของตัวเองเกือบทั้งหมด หลังจากพีเก้ประกาศว่าเขาเป็นแฟนกับฉันแล้ว
คิดเอาเองก็แล้วกันว่าเมื่อก่อนพีเก้ร้ายกาจขนาดไหน!
ฉันพ่นลมหายใจบางๆ แล้วเลื่อนโต๊ะไปอยู่หลังกลุ่มที่อยู่หลังห้อง ทำเป็นไม่สนใจไยดีกับการเคว้งคว้าง และทำตัวเหมือนว่าตัวเองมีกลุ่มแล้วทั้งๆ ที่ยังไม่มีเพื่อตัดปัญหา เพราะฉันเชื่อว่า...ตอนหมดคาบแล้วฉันมีงานส่ง ครูแลมป์ก็ไม่มีทางมีปัญหากับฉันหรอก
?นั่นเธอกำลังจะทำอะไรน่ะ??
ริวเซผู้ที่ชอบโผล่มายุ่งกับฉันทุกสถานการณ์ -_-^ ถามขึ้นขณะที่ฉันยกโน้ตบุ๊คขึ้นมาเตรียมเอาไว้
?ทำงานส่งไง? ฉันตอบส่งๆ
?ทำงานส่งได้ไงก็เธอยังไม่มีกลุ่ม =_=?
ฉันไม่แน่ใจหรอกนะว่าหมอนั่นถามหรือว่าตอกย้ำกันแน่ แต่ว่าฉันไม่ชอบใจเอาซะเลยที่เขาพูดเหมือนว่าฉันเป็นพวกโดดเดี่ยว
?ไปอยู่กลุ่มเดียวกับฉันก็ได้? ริวเซเสนอ ซึ่งฉันปรายสายตาไปมองหน้าแองจี้ที่กำลังส่งสายตาจิกฉันก็ต้องส่ายหน้าปฏิเสธ
?ไม่เอาอ่ะ ฉันทำคนเดียวได้ อีกอย่าง...ครูแลมป์ไม่สนหรอกว่าจะมีกลุ่มหรือไม่มี แค่ขอให้มีงานส่งก็พอ?
ฉันบอกอย่างแน่ใจ เพราะครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรกหรอกที่ฉันถูกลอยแพจนต้องส่งงานเดี่ยว
ริวเซยกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งคล้ายกับเขากำลังบ่นผู้หญิงดื้ออย่างฉันในใจ ก่อนจะเดินกลับไปที่กลุ่มของแองจี้ ฉันเห็นเขาพูดอะไรบางอย่างกับยัยนั่น ก่อนจะลากโต๊ะตัวเองมาทางฉัน
?-O- นะ...นายทำอะไรของนายเนี่ยริวเซ??
หมอนั่นส่งยิ้มให้ฉันระหว่างที่เอาโน้ตบุ๊คของตัวเองขึ้นมาตั้ง
?ก็เธอบอกเองไม่ใช่หรือไงว่าครูแลมป์ไม่ว่าขอแค่ให้มีงานส่ง?
?ไม่ใช่ ฉันหมายถึง...นายมานั่งตรงนี้ทำไมต่างหาก!?
?ถามได้ ฉันก็ออกมาทำแบบเอกเทศเหมือนเธอน่ะสิ =O=?
อีตาบ้า! ทั้งๆ ที่รู้ว่าฉันโดนพวกเพื่อนๆ แอนตี้ นายก็ยังจะออกมานั่งทำงานเดี่ยวเหมือนฉันเนี่ยนะ?
?ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่านายทำแบบนี้ทำไม? ฉันบ่นอุบอิบ แต่ก็ไม่ได้เบาพอที่จะทำให้เขาไม่ได้ยิน เพราะเขาตอบฉันว่า
?ฉันไม่รู้หรอกว่าเรื่องราวมันเป็นมายังไง แต่มนุษย์ทุกคนจำเป็นต้องมีใครสักคน?
มันก็ใช่ที่คนเราต้องมีใครสักคน แล้วฉันก็เลือกพีเก้ -_- ก็เลยต้องโดดเดี่ยวเวลาที่ไม่มีเขาอยู่ที่นี่ไง -_- ช่างเถอะ ฉันสนพวกขี้อิจฉาซะเมื่อไหร่
?-^- หนวกหูชะมัด? ฉันว่าริวเซ หมอนั่นเอาแต่ยิ้มแล้วก็ก้มหน้าก้มตาเคาะแป้นพิมพ์ดังแกรกๆ
จะว่าไป...ริวเซเองก็เป็นผู้ชายหน้าตาดีไม่ต่างอะไรกับพีเก้เลยนะ แต่ทำไมเขาถึงสนใจฉันมากกว่าแฟนคนเดียวของฉันอีกล่ะ ง่า -O-!! คงไม่ได้เป็นเพราะว่าเขาเกิดชอบฉันขึ้นมาหรอกนะ
?เออกี้ แล้ว...o_O หือ? เธอนั่งมองฉันทำไมอ่ะ?
คำถามของหมอนั่นทำเอาฉันรีบหลุบสายตาลงบนแป้นพิมพ์ของตัวเองทันที
?ฮั่นแน่ นี่เธอคงไม่ได้หลงรักชายผู้แสนดีอย่างฉันขึ้นมาหรอกใช่มะ??
?บ...บ้าสิ! -////-?
แล้วทำไมฉันต้องตอบแบบตื่นเต้นด้วยเนี่ย แถมไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปมองอีตาเพี้ยนริวเซอีกต่างหาก
?แต่ฉันไม่เชื่อหรอก เพราะถ้าเธอไม่คิดอย่างนั้น เธอก็ต้องกล้าสบตาฉันสิ?
ปลายเสียงของอีตานั่นเหมือนท้า และฉันไม่ชอบให้ใครมาท้าซะด้วย! ฉันก็เลยช้อนสายตาตัวเองขึ้นไปมองหมอนั่นที่กำลังนั่งยิ้มกว้างให้ฉัน
?-////- ยิ้มทำไมอีตาเพี้ยน?
?^w^?
?-////-?
อีตาบ้าๆๆ พีเก้ของฉันยิ้มได้น่ารักกว่านายตั้งเยอะ อย่าคิดว่าฉันจะหวั่นไหวกับรอยยิ้มบื้อๆ ของนายนะยะ!
?^w^ นี่กีกี้?
?-O-/// อะไรยะ?
ฉันมองหน้าเขา แล้วจู่ๆ หมอนั่นก็ค่อยๆ เลื่อนนิ้วหัวแม่มือมาปาดที่แก้มของฉันเบาๆ จนฉันรู้สึกว่าหัวใจตัวเองมันเต้นแรงยังไงชอบกลตอนที่มองตามปลายนิ้วของหมอนั่นไป O///O
?หมดและ? เขาบอก
?อะ...อะไรของนาย?
?ก็...? ริวเซพูดเท่านั้นก่อนจะเปลี่ยนท่าเป็นนั่งเท้าคาง มองฉันตาหยีพร้อมกับพูดต่อ ?แค่ลองพยายามปัดความน่ารักออกจากหน้าเธอน่ะ?
?คนบ้า!?
ฉันพูดพร้อมกับลุกขึ้นจะไปทุบริวเซ แต่ไม่ทันที่มือฉันจะถึงไหล่หมอนั่น เขาก็เอื้อมมาคว้ามือฉันเอาไว้ได้ซะก่อน อีกทั้ง...ยังเป็นการคว้าต่อหน้าใครบางคนที่เพิ่งเดินเข้ามาด้วยหน้าตาที่งัวเงียซะด้วยสิ...
-O-!!! ง่า...ซวยแล้ว!!!
++ที่ห้องเรียน++
ที่นั่งข้างๆ ฉันเป็นที่นั่งของพีเก้ มันเป็นอย่างนั้นมาประมาณ 1 ปีก่อนที่เราจะเป็นแฟนกันซะอีก แต่วันนี้ ที่นั่งตรงนั้นพีเก้ยอมให้คนอื่นมานั่งแทนเขาซะแล้ว -_-
?ไอ้เก้มันขอแลกโต๊ะกับฉันชั่วคราว เธอคงไม่ว่าอะไรใช่มั้ย?
นายเซเว่นแว่นหนาเตอะขยับแว่นบอกฉัน พร้อมกับยิงฟันเหลืองๆ มาให้ อี๋! ฉันจะบอกเขาดีมั้ยนะว่าฉันไม่ชอบกลิ่นปากของเขาเอาซะเลย!!
?อืม?
ฉันตัดสินใจบอกเขาไปแค่นั้นเพื่อรักษาความสัมพันธ์ฉันคนรู้จักเอาไว้
?ทะเลาะกับพีเก้เหรอ?
เซเว่นพยายามชวนฉันคุย และดูเหมือนว่านี่เป็นโอกาสเดียวที่เขาจะได้คุยกับฉัน หลังจากที่เขาโดนฉันปฏิเสธไปสองครั้ง
?...?
ฉันหันไปมองพีเก้ทางด้านหน้าห้อง เขานั่งอยู่กับยัยฟาร์มโคนมเมลินและหัวร่อต่อกระซิกกันใหญ่
ฮึ! ตั้งใจทำให้ฉันเห็นชัดๆ
?ว่าไงกีกี้? เซเว่นถามฉันซ้ำ
?นายจำเป็นต้องรู้ด้วยเหรอ เซเว่น?
?ฉันแค่อยากแบ่งเบาความทุกข์ของเธอ?
?เอาไว้...ให้ถึงวันที่ฉันเป็นแฟนนายก่อนค่อยคิดอย่างนั้นแล้วกัน =O=?
?T.T?
?-_-^?
ฉันคิดว่าฉันทำให้เซเว่นหุบปากของเขาได้แล้วล่ะ
?เอาล่ะนักเรียน เงียบ!?
ฉันนั่งลงพร้อมกับหันหน้าไปมองเจ้าของเสียงที่เข้ามาใหม่ เธอคือครูแลมป์ สอนวิชาคณิตศาสตร์ ซึ่งเข้ามาพร้อมกับผู้ชายคนหนึ่ง
O_O นะ...นั่น ...นั่นมัน! อีตาคนที่เรียกตัวเองว่า ?นักบำบัดรัก? เมื่อกี้นี้นี่หว่า!
?ครูขอแนะนำให้ทุกคนรู้จักนักเรียนใหม่ นี่คือ...มิสเตอร์ ?โทโฮยามะ ริวเซ? เขาจะมาเป็นเพื่อนร่วมคลาสคณิตศาสตร์ของพวกเธอนับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป?
พอครูแลมป์พูดจบ นักเรียนหญิงในห้องต่างพากันกระซิบกระซาบกันใหญ่ว่า มีใครรู้บ้างมั้ยว่าหมอนั่นลงคลาสไหนในเทอมนี้บ้าง
อ้อ! -O- ฉันลืมบอกไปค่ะว่าฉันเรียนอยู่ที่โรงเรียนนานาชาติเซ้นท์แมรี่สคูล เราต้องพูดคุยกันเป็นภาษาอังกฤษ ไม่ว่าจะอยู่ในหรือว่านอกโรงเรียน ไม่บังคับเรื่องเครื่องแบบนักเรียน ทำให้สามารถใส่ชุดไปรเวทได้ และทางโรงเรียนก็ให้สิทธิ์ในการตัดสินใจเลือกเรียนวิชาที่ตัวเองอยากเรียนได้แบบอิสระ โดยมีข้อจำกัดว่า นักเรียนจะต้องลงทะเบียนวิชาหลักตามหลักสูตรให้ครบตามที่โรงเรียนกำหนดก่อนทำเรื่องจบการศึกษา เพราะฉะนั้นนี่เลยเป็นเหตุให้พวกผู้หญิงที่กำลังคลั่งหนุ่มตี๋อินเตอร์พากันหาข่าวอยู่นั่นแหละค่ะ จะได้ล่า ?เหยื่อ? กันถูก
?เอาล่ะ ครูจะเปิดโอกาสให้ทุกคนทำความรู้จักกับนักเรียนใหม่ประมาณ 5 นาที ใครมีคำถามก็เชิญ?
เปิดโอกาสให้ถามคำถามเลยเหรอ?
แหม -O- ถ้าครูแลมป์ไม่ได้ขี้เกียจสอนตั้งแต่เริ่มคลาสล่ะก็ ฉันคิดว่าครูแลมป์เข้าใจนักเรียนของตัวเองสุดๆ ไปเลยนะว่า สาวๆ กำลังอยากรู้จักหนุ่มอินเทรนด์คนนั้นมากแค่ไหน
ยัยแองจี้ยกมือชูหรากลางอากาศเป็นคนแรก
?นายมีแฟนหรือยัง โทโฮยามะ!?
หมอนั่นขยับคิ้วไปมาเหมือนหนอนด้นเดินพาเหรดเป็นคำตอบ พวกผู้หญิงในห้องก็เลยพากันกรี๊ดระงม
เฮ้อ...วินาทีนี้คงต้องเข้าใจหน่อยล่ะว่า ในสายตาของสาวๆ ถึงแม้ว่าหมอนั่นจะยืนผายลมหน้าห้อง เขาก็จะยังดูน่ารัก แต่ฉันสงสัยอยู่นะว่า -_- ถ้าทุกคนได้เจอหมอนั่นเหมือนที่ฉันเจอเมื่อเช้านี้ จะยังคิดว่าเขาน่ารักไปหมดแบบนี้หรือเปล่านะ เพราะฉันน่ะยังคิดว่าหมอนั่นโคตรหลอนอยู่เลย! =O=!!
?โอเค ไม่ตอบก็ไม่เป็นไร ว่าแต่เทอมนี้นายลงวิชาอะไรบ้างเหรอ!? ยังคงเป็นยัยแองจี้ที่ถาม
?ก็คิดว่าลงไม่ต่างจากแพลนของพวกเธอหรอก?
หมอนั่นตอบ จากนั้นเขาก็เริ่มกวาดตามองไปรอบห้อง และดูเหมือนว่า...เขาจะเห็นฉันนะ -_- หมอนั่นยิ้มให้ฉันด้วยล่ะ! -O-;
ฉันคว้าหนังสือของเซเว่นมาบังหน้า และบังเอาไว้อยู่อย่างนั้นจนกระทั่งเพื่อนผู้หญิงในห้องพากันถามคำถามเสร็จ
?หมดเวลาแล้ว!?
ครูแลมป์บอกเสียงดังลั่นห้อง ทำเอาสาวๆ ที่กำลังต่อคิวถามพากันส่งเสียง ?เฮ้อ? กันใหญ่
?เธอ...ไปนั่งที่นั่งที่ว่างตรงนั้น?
ที่ว่างตรงนั้นที่ว่า...เอ่อ มันก็ข้างๆ ฉันทางด้านขวานี่แหละ
?-_-;? ง่ะ...ไม่อยากเชื่อเลยว่าฉันจะดวงสมพงศ์กับผู้ชายเพี้ยน!
?เจอกันอีกแล้วนะ สาวน้อย?
ทันทีที่หมอนั่นนั่งลง เขาก็หันหน้ามายิ้มอวดฟันขาวเรียงเป็นระเบียบใส่ฉัน ฮึ! พวกผู้ชายนี่ท่าทางจะเหมือนกันทั้งโลกนะ ที่ไม่ค่อยชอบเรียกชื่อจริงๆ ของผู้หญิง
?กรุณา...เรียกฉันว่ากีกี้ -_-^? ฉันบอก
?น่ารักนะ?
?-////-?
?ชื่อน่ะ? ^_^
?-_-^? อ่ะ อีตาเพี้ยนนี่!
?ฉันชื่อเซเว่น ยินดีที่ได้รู้จักนะโทโฮยามะ?
เซเว่นชะโงกหน้ามาบอกเขา ก่อนจะพยายามยื่นมือผ่านหน้าฉันเพื่อเชคแฮนด์
?เรียกฉันว่าริวเซก็ได้ นายนี่โชคดีนะที่ได้นั่งกับผู้หญิงน่ารักๆ อย่างกีกี้?
?ใช่ แต่ฉันเองก็ไม่ได้โชคดีอย่างนี้ทุกวันหรอก?
?ทำไมล่ะ?
?ตามปกติพีเก้จะนั่งตรงนี้?
เซเว่นพยักพเยิดหน้าไปยังที่นั่งหน้าห้องซึ่งมีเจ้าของสายตาเรียวของเจ้าของชื่อที่เซเว่นเอ่ยถึงเพ่งมองตอบ นั่นทำให้เซเว่นชักสายตากลับมาแล้วกระซิบกระซาบผ่านหน้าฉัน (อีกแล้ว)
?หมอนั่นไม่เคยให้ใครเข้าใกล้กีกี้เลย แต่ฉันไม่รู้หรอกนะว่าวันนี้ทำไมถึง...?
?อ้อ เรื่องนั้น!?
โครม!
ฉันลืมตัวใช้มือผลักร่างของนายริวเซแรงไปหน่อย ทำให้เขาหล่นตุ้บลงไปนั่งกองที่พื้น เลยเป็นเหตุให้ฉันต้องรีบถลาตัวลงไปฉุดเขาขึ้นมา T^T!!
?พวกเธอสองคนกำลังทำอะไรกันอยู่น่ะ!?
ครูแลมป์ตะโกนถามมาจากหน้าห้อง ฉันจึงรีบสะบัดมือออกจากริวเซด้วยหน้าตาเหลอหลา
?คือ...?
แต่ก่อนที่ริวเซจะตอบ ฉันกระซิบดักคอหมอนั่นด้วยเสียงลอดไรฟัน
?นายสัญญาแล้วไม่ใช่เหรอว่าจะไม่พูด!?
?เรื่องที่เธอเลิกกับหมอนั่นแล้วน่ะเหรอ??
?นาย!?
และฉันเองก็มีโอกาสได้ขึ้นเสียงใส่นายริวเซเพียงเท่านั้นแหละค่ะ เพราะครูแลมป์ ครูที่ไม่สามารถอดทนรอฟังคำตอบลูกศิษย์ที่ยังตกลงกันไม่ได้ก็ไล่เราสองคนออกไปยืนหน้าห้องจนกว่าครูจะพอใจซะแล้วนี่สิ Y.Y
?เพราะนายคนเดียว!?
ริวเซเดินตามฉันที่เดินตุปัดตุป่องออกมาจากห้อง แล้วดูสิ! แทนที่เขาจะสลดแท้ๆ ดันหัวเราะใส่หลังฉันซะงั้นอ่ะ TOT!!
?หัวเราะอะไรของนาย!?
?เห็นเธอทำท่าทางกระฟัดกระเฟียดแล้วมันตลกดีนี่นา -O-?
?คนบ้า! นี่ฉันไม่ใช่ของเล่นของนายนะ!?
ริวเซที่ยืนเอาหลังพิงกำแพงห้องด้วยท่าทางสบายๆ เลิกคิ้วขึ้น ก่อนจะตอบฉันอย่างหน้าตาเฉยว่า...
?ตะโกนเสียงดังเข้าไป ใครๆ เขาจะได้รู้กันไปเลยไงว่าเรากำลังคุยอะไรกันอยู่?
จะบ้าตาย! ฉันอยู่กับริวเซแค่ 2 นาทียังอยากจะกรีดร้องให้บ้าตายขนาดนี้ แล้วการที่จะต้องเจอหมอนี่ในคาบคณิตศาสตร์ทั้งเทอมมันจะขนาดไหน!
ฉันสะบัดหน้าไปทางอื่นด้วยความยัวะสุดขีด หมอนั่นก้มหน้าลงมามองด้านข้างของฉันพร้อมกับพูด
?นี่งอนจริงๆ เหรอเนี่ย?
เกือบฆ่านายได้เลยล่ะ จะบอกให้! >O<^ ชิ! แต่ฉันไม่ได้บอกเขาออกไปหรอกนะ เพราะตอนนี้ฉันฉุนจัดเกินกว่าจะพูดอะไรได้โดยไม่ใช้มือเขย่าคอหมอนั่นอยู่น่ะ!
?นี่เธอเป็นคนซีเรียสตลอดเวลาแบบนี้เลยหรือไง?? ริวเซถาม
?...?
?ฉันแค่ล้อเล่นหน่อยเดียวเองนะ?
?...?
?ความจริงผู้หญิงขี้งอนก็น่ารักดีนะ? ^^
?ฉันเป็นคนที่นายล้อเล่นได้ตั้งแต่เมื่อไหร่ หา! อุ้บ!?
ริวเซยื่นมือมาปิดปากฉันก่อนจะยกนิ้วขึ้นมาแตะที่ริมฝีปากตัวเองพร้อมกับทำเสียงชู่ว์ๆ
?อย่าเสียงดังสิ เอาเป็นว่าฉันขอโทษ โอเค้??
ฉันปัดมือริวเซที่ปิดปากฉันอยู่ออกอย่างแรง
?ยี้! ฉันขอสั่งไม่ให้นายเอามือเค็มๆ มาปิดปากฉันอีก!?
?ไม่เห็นจะเค็มเลย?
?-O-!?
ฉันอ้าปากค้างไปเลยล่ะ เพราะว่าริวเซไม่ได้พูดเปล่า แต่เขาดันชิมมือตัวเองต่อหน้าฉันด้วย พระเจ้าช่วย! ผู้ชายกวนโอ๊ยกว่าพีเก้ก็มีด้วย ฉันไม่อยากจะเชื่อ! >O<^
?ฉันไม่อยากคุยกับนายแล้ว คนบ้า!?
?แต่ฉันอยากคุยกับเธอนี่นา กีกี้?
?ฉันมีแฟนแล้ว?
?แล้วฉันบอกหรือไงล่ะว่าที่ฉันอยากคุยกับเธอเป็นเพราะว่าฉันจะจีบเธอ? ฮะ??
?-^-? ฉันเม้มริมฝีปากแน่น รู้สึกเสียหน้าอย่างที่สุด!
?โอ๋ๆ ฉันล้อเล่นน่ะ จริงๆ แล้วที่ฉันอยากคุยกับเธอ...เป็นเพราะ...?
ติ๊ดๆ~!
และเพราะเสียงเตือนว่ามีข้อความเข้าดังจากโทรศัพท์มือถือนั่นแหละ ริวเซเลยหยุดพูดไปดื้อๆ ซะอย่างนั้น ก่อนจะบอกให้ฉันดูเมสเซจได้ตามสบาย แล้วเขาก็หันหน้ากลับไปพร้อมกับผิวปากอย่างสบายอารมณ์
?ถ้าให้เดา ฉันคิดว่าเป็นแฟนเธอนั่นแหละที่ส่งเมสเซจมา?
ริวเซบอกตอนที่ฉันก้มหน้าลงไปกดปุ่มโทรศัพท์เพื่อดูว่าใครส่งเมสเซจมา ซึ่งมันเป็นการเดาที่มั่วมากทั้งๆ ที่เขาก็รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นเมื่อเช้า
ฉันเงยหน้าขึ้นไปเบ้หน้าใส่หมอนั่นก่อนจะก้มลงดูเมสเซจที่โทรศัพท์อีกครั้ง จากนั้นฉันก็ต้องอ้าปากค้าง...ท่ามกลางสัญญาณบอกเวลาพัก 15 นาทีของคาบแรก
?นายรู้ได้ยังไงเนี่ย -O-;?
ริวเซยักไหล่ทั้งสองข้างของเขาขึ้นนิดๆ ก่อนจะบอก
?คงเพราะฉันคือ...นักบำบัดรัก?
?-O-;; ง่า!?
ฉันมองตามร่างของริวเซที่ตอนนี้เดินผิวปากไปตามทางเดินอย่างอารมณ์ดีแล้วก็ยังคงอ้าปากค้างเอาไว้อยู่อย่างนั้น เพราะฉันน่ะไม่อยากจะเชื่อ (อีกครั้ง) ที่หมอนั่นยังเรียกตัวเองว่า นักบำบัดรัก!
หึ! แต่ฉันว่าเขาเป็นผู้ชายเพี้ยนของแท้เลยต่างหากล่ะ >.<
ฉันพ่นเสียงหัวเราะออกมานิดๆ ให้กับหลังกว้างๆ ของผู้ชายเพี้ยน ก่อนจะก้มลงมองหน้าจอโทรศัพท์มือถืออีกครั้ง
From: little bear :p
11:50
?วันนี้ฉันเบื่อแล้ว เดี๋ยวกลับบ้านด้วยกันนะ?
?-^-?
อีตาลิตเติ้ลแบร์ (เป็นชื่อของพีเก้ที่ฉันบันทึกเอาไว้ในโทรศัพท์เองแหละ) เขาจะเอายังไงกับฉันกันแน่นะ เพราะเมื่อ 20 นาทีที่แล้วเขาเพิ่งนั่งหัวร่อต่อกระซิกกับยัยฟาร์มโคนมเมลินต่อหน้าฉัน แต่อีกไม่กี่นาทีต่อจากนั้นเขากลับมาชวนฉันโดดเรียนทั้งๆ ที่เราเลิกกันอีกแล้วอีกต่างหาก -_-?
ชิ! ถ้าฉันไม่เจอเขาทำตัวงี่เง่าด้วยการประชดฉันไปนั่งอยู่กับยัยเมลินล่ะก็ ฉันคงจะยอมง่ายๆ อยู่หรอกที่เขาชวนฉันกลับบ้านด้วยกัน เพราะฉะนั้นต่อให้เขาส่งเมสเซจมาง้อฉันอีกสัก 20 รอบ ฉันก็ไม่ยอมใจอ่อนง่ายๆ หรอก! เชอะๆๆๆ >O<^
?จะยืนจ้องเมสเซจฉันอยู่หน้าห้องอีกนานมั้ย ตันตัน? =_=
ฉันหันกลับมามองเจ้าของเสียงที่ยืนใช้ท่อนแขนยันกับประตูแล้วก็อื้ออึ้งไปนิด ก่อนจะรีบพับโทรศัพท์มือถือแล้วยัดมันใส่เอาไว้ในกระเป๋ากางเกงเหมือนเดิม
?ใครว่าฉันดูเมสเซจจากคนหลงตัวเองอย่างนายล่ะ ฉ...ฉันก็ดูข้อความไปเรื่อยนั่นแหละ -O-;;?
ฉันตอบ แต่ดูเหมือนว่าพีเก้จะไม่ได้สนใจคำตอบแบบโกหกคำโตของฉันเลยสักนิดแฮะ
?รู้จักเจ้าหมอนั่นมานานแค่ไหนแล้วอ่ะ?? พีเก้ถาม
?ถามทำไมล่ะ?? พอฉันย้อน พีเก้ก็ทำท่านึกเล็กน้อย แล้วบอกฉันว่า...
?เก๊าะ พวกเธอดูเหมือนรู้จักกันมานาน แล้วฉันเองก็ไม่ชอบ...ก็แค่นั้น? -O-
พีเก้ตอบโดยเสมองไปทางอื่น และฉันก็ไม่รู้สึกอะไรนอกไปซะจาก...กรี๊ดดดด \( ^O^\)~( /^O^)/~ เขาหึงฉัน เขาหึงช้านนนน
?นายมีสิทธิ์ถามด้วยเหรอพีเก้? -^- ฉันยังวางท่าและเล่นตัวอยู่ทั้งๆ ที่ตอนนี้ดีใจเป็นลิงโลด
?แหงอยู่แล้ว เธอยังไม่ได้เลิกกับฉันอย่างเป็นทางการนี่นา? =O=
ฉันถามพร้อมกับทำเป็นค้อนไปงั้น และพีเก้ก็ตอบออกมาได้อย่างหน้าตาเฉย >_<^ คนบ้า เลิกกันจริงๆ กับเลิกกันแบบไม่เป็นทางการมันต่างกันตรงไหนเนี่ยหา!
?ดีกันนะ กีกี้? พีเก้บอกฉันด้วยน้ำเสียงอ่อนลง
?-^- ไม่รู้ไม่ชี้?
พีเก้กำมือแล้วทุบหัวฉันเบาๆ ก่อนจะส่งยิ้มมุมปาก
?เลิกงอนได้แล้วน่า ยัยขี้งอน? -O-
?ฉันไม่ได้ขี้งอน แต่ฉันเป็นผู้หญิงขี้หึงต่างหาก -^-?
พีเก้พยักหน้ารับรู้ แต่ไม่ได้ตอบอะไรนอกจากจับมือของฉันไปโอบรอบเอวของเขาเอาไว้ o.O
?เฮ้ย! นายทำบ้าอะไรเนี่ย พีเก้!? >.< ฉันถามพร้อมกับพยายามแกะมือออกอย่างบ้าคลั่ง
?ให้เธอแสดงความเป็นเจ้าของไง ทีนี้ใครไม่รู้ว่าเราเป็นแฟนกันก็โง่เต็มแก่?
?ปล่อยมือฉันได้แล้ว!?
พีเก้ดึงร่างฉันเข้าไปใกล้ จากนั้นเขาก็วางมือแหมะที่เอวฉัน พร้อมกับเอาหน้าผากอุ่นของตัวเองมาชนกับหน้าผากฉัน ก่อนจะใช้นัยน์ตาสีนิลสะกดฉันนิ่ง
?กลับบ้านกัน ตันตัน?
ตึกตัก...ตึกตัก
?ก็ได้?
?น่ารัก?
?-///-?
?รักตันตันที่สุดเลย?
...ง่า ถ้ามันจบลงแบบนี้แล้วเมื่อเช้าฉันจะบอกพีเก้เพื่ออะไรกันเนี่ยยย Y.Y
3
สวัสดีค่ะ ฉันชื่อกีกี้ -_- เรียนอยู่เกรด 11 ในโรงเรียนที่ใช้ภาษาอังกฤษเป็นภาษาที่ 1 และบังคับให้นักเรียนเรียนภาษาอะไรก็ได้เป็นภาษาที่ 2 (ฉันเลือกภาษาญี่ปุ่นเพราะมันอินเทรนด์ดี) ฉันเป็นผู้หญิงที่ เอ่อ...สวยติด 1 ใน 100 ของนักเรียนทั้งหมด 1,200 คน (ไม่ได้พูดเองนะ แต่บอกตามอันดับโพลที่ชมรมถ่ายรูปจัดทำเอาไว้เมื่อปีที่แล้วอ่ะ) และฉัน (คิดว่า) ฉันเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่คว้าหัวใจของหนุ่มหล่อสุดยอดในโรงเรียนนานาชาติแห่งนี้เอาไว้ในกำมือ!
เอ่อ -_- ฉันรู้ค่ะว่ามันอาจจะช้าไปหน่อยที่มาแนะนำตัวเองเอาป่านนี้ แต่เพื่อป้องกันการเข้าใจผิดว่าฉันชื่อ ?ตันตัน? (อันมีที่มาจากพีเก้ชอบล้อฉันว่าขาตัน T.T) ฉันก็เลยจำเป็นต้องแนะนำตัวเองอีกครั้ง ส่วนเรื่องความรักของฉันกับพีเก้ก็เป็นอย่างที่ทุกคนเห็นนั่นแหละค่ะ...มันแย่! โดยเฉพาะเรื่องรักๆ เลิกๆ ที่ฉันไม่เคยตัดสินใจได้อย่างเด็ดขาด >O<!!!
ตุบ!
ฉันทิ้งตัวเองลงบนที่นอนแล้วกลิ้งไปกลิ้งมาอย่างไม่รู้เลยจริงๆ ว่า ฉันกำลังเป็นบ้าอะไร ทำไมถึงตัดสินใจอย่างเด็ดขาดไม่ได้สักที ฮือออ T^T แล้วแบบนี้มันจะมีทางแก้เรื่องที่ฉันขาดผู้ชายได้บ้างมั้ยคะเนี่ยยย!! วานผู้รู้ช่วยเดินมาบอกฉันที!!!
ก๊อกๆ~
?กีกี้ เปลี่ยนเสื้อผ้าหรือยังลูก??
o_O เอ๊ะ! นั่นเสียงแม่นี่นา...-_- อย่าบอกนะว่าพระเจ้าส่งแม่มาเป็นผู้ ?ไข? ให้ฉัน...-_-?
?ยังค่า -O-?
ฉันตอบแล้วเดินไปเปิดประตูห้องแบบต้วมเตี้ยม และพอเปิดไปเจอแม่เท่านั้นแหละ แม่ก็มองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า
?อะไรกันกีกี้? เสื้อผ้าเรามันน้อยนักหรือไงถึงยังไม่ยอมเปลี่ยนเสื้อผ้าอีก!?
ฉันมองชุดของตัวเองตั้งแต่หน้าอกลงไปที่พื้นอย่างไม่เข้าใจ -_- นี่มันไม่ใช่ยูนิฟอร์มของโรงเรียนสักหน่อย ถึงต้องเปลี่ยนน่ะ?
?แล้ว...แม่จะชวนกี้ไปไหนล่ะ ถึงต้องให้กี้เปลี่ยนเสื้อผ้า?? -O-
?โอ๊ยกีกี้ แม่ล่ะเชื่อหนูจริงๆ เลย ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็วเข้า?
แม่ดันหลังฉันให้ไปที่ตู้เสื้อผ้า
?แล้วจะให้กี้ไปไหนล่ะแม่??
?ไปบ้านข้างๆ นี่แหละ?
?บ้านข้างๆ เนี่ยนะ??
แม่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
?หัดจำได้โดยที่ไม่ต้องทวนได้มั้ยกี้?
ง่ะ -O-!! มันใช่อย่างที่แม่คิดที่ไหนล่ะ? ฉันหมายความว่าทำไมฉันต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าทั้งๆ ที่แค่เดินไปบ้านข้างๆ นี่ต่างหาก!
?เอาชุดนี้ก็แล้วกัน?
?หะ...หา?? OoO
ฉันมองชุดกึ่งราตรีอย่างตะลึงพรึงเพริด
?มีปัญหาหรือไง? -_-+
?กะ...กี้ไม่ได้มีปัญหาหรอกแม่ แค่กี้กำลังสงสัยต่างหากว่ากะอีแค่ไปบ้านข้างๆ...?
?ไม่ใช่แค่บ้านข้างๆ นะยัยกี้ คุณโทโฮยามะ ไคโตะเป็นกรรมการบริหารบริษัทแม่ของบริษัทที่แม่ทำงานอยู่เชียวนะ จะให้ออกไปต้อนรับแบบธรรมดาๆ ได้ยังไง?
แม่จัดการโยนชุดกระโปรงบานฟูฟ่องลงบนเตียง แล้วหันมาสั่งเสียงเฉียบใส่ฉันก่อนจะออกจากห้องว่า
?อย่านานนักล่ะกี้?
?ค่า T.T?
ฮือ...ฉันเข้าใจว่าเราจะต้องให้เกียรติเจ้านายแม่ แต่ว่า...นี่มันเว่อร์ไปมั้ย? -O-!! ฉันไม่มีทางใส่มันหรอก!
ฉันโยนเสื้อผ้าชุดนั้นลงตะกร้า จากนั้นก็เลือกเสื้อผ้าชุดเก่งออกมาวางไว้แทนที่ ก่อนจะจัดการถอดเสื้อเพื่อเตรียมตัวจะอาบน้ำ และ...
?บรื้อ~?
อากาศหนาวๆ จากลมที่โกรกเข้ามาทางประตูกระจกบานเลื่อนที่อยู่ฝั่งปลายเตียงทำให้ฉันต้องเดินไปปิด และทันทีที่ฉันเปิดผ้าม่านแล้วกางมือออกไปเลื่อนประตูปิดนั่นเอง ฉันเองก็ไม่คิดหรอกว่าจะมีใครบางคนนอนฟัง MP3 อยู่บนเตียงผ้าใบบนระเบียงบ้านที่เหมือนกันกับบ้านฉันราวกับกระจกเงา สบตากับฉัน...
?o.O!? ใครน่ะ?
?O.O? หมอนั่นเบิกตาโตมองฉันอยู่เหมือนกัน
?O_O?
หน้าหมอนั่นคุ้นๆ เหมือนกับว่าฉันเพิ่งเห็นเขาเมื่อไม่กี่ชั่วโมงนี้อย่างงั้นแหละ?
?^-^;;? ผู้ชายคนนั้นส่งยิ้มแหยให้ฉัน
?เฮ้ย! +O+ ระ...ริวเซ!?
อึ๋ย! นี่มันอะไรกันเนี่ย! มันจะเป็นเรื่องบังเอิญที่เกินพอดีไปหน่อยแล้ว
ฉันไม่อยากจะเชื่อ และดูเหมือนว่าอีตาเพื่อนร่วมคลาสที่เพิ่งกลายเป็นเพื่อนบ้านของฉันก็ดูประหลาดใจนิดๆ อยู่เหมือนกัน เขาเป็นฝ่ายทำลายความเงียบก่อนด้วยการอ้าปากถามขึ้นว่า
?นี่เราเจอกันเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะ??
?สาม? ฉันตอบ และฉันแน่ใจว่าจำได้ไม่ผิดแน่ แต่ดูเหมือนว่าริวเซจะยิ้มเยาะฉัน เขาเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งพร้อมกับพูด
?เหรอ? ^O^ แล้วเธอจะเชื่อมั้ยถ้าฉันจะบอกว่า ฉันชอบการพบกันในครั้งนี้ที่สุดเลยล่ะ...?
???
?เพื่อนบ้านผู้เอื้อเฟื้อ? ^O^//
เป็นงงค่ะ -O- นี่ฉันไปเอื้อเฟื้ออะไรเขาตอนไหนนะ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ จนกระทั่งฉันคิดว่าจะขอตัวไปอาบน้ำก่อนเท่านั้นแหละ ถึงนึกขึ้นได้ว่าท่อนบนฉัน...มีแค่บราตัวจิ๋ว!!
?อึ๋ย! ขอตัวก่อนนะ? TTOTTo
?ฮ่าๆๆๆ?
อีตาริวเซอนุญาตให้ฉันหายตัวไปไหนก็ได้ด้วยเสียงหัวเราะอ่ะ TOT ฮือออ นี่มันบ้าที่สุดเลย! TT///TT จะมีใครว่าฉันมั้ยเนี่ย ถ้าฉันอยากปาอะไรใส่ตาหมอนั่นให้แตกเป็นการรับขวัญเพื่อนบ้าน!
ฮ้าวววว~
ฉันดูนาฬิกาปลุกที่อยู่บนที่นอนอย่างงัวเงียทั้งๆ ที่เพิ่งเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมไปโรงเรียนเสร็จ อ๋อย~ +O+ สงสัยเป็นเพราะเมื่อคืนนอนฝันถึงเสียงหัวเราะเยาะของอีตาบ้าข้างบ้านทั้งคืนแหงๆ เลย ฉันเลยรู้สึกว่าตัวเองนอนไม่พอทั้งๆ ที่หัวแตะหมอนตั้งแต่ยังหัวค่ำเนี่ยยยยย
?ตื่นแล้วเหรอกีกี้ -_-+?
ทันทีที่แม่เห็นฉันเดินเอาหน้าไถลลงมากับราวบันไดก็ถามขึ้นเสียงเขียว
?ค่า~ ฮ้าววว~? ฉันตอบไปหาวไป
?นอนตั้งแต่ยังไม่ 6 โมงเย็นยังง่วงอยู่อีกหรือไง -_-+?
เฮ้อ~ แม่คงงอนเรื่องที่ฉันไม่ยอมลงไปทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่ข้างบ้านน่ะ ไม่มีอะไรหรอก
?แม่ก็ เปิดเทอมวันแรกมันเหนื่อยนะ? -O-; ฉันอ้าง
?ไม่ต้องมาพูด -^-?
?T.T โธ่แม่?
ฉันเดินเข้าไปโอบเอวแม่ ซึ่งแม่ขืนตัวเล็กน้อย
?เดี๋ยวเย็นนี้กี้ไปสวัสดีเจ้านายแม่ให้ น่านะ อย่างอนกี้เลย~ >.<?
?จริงอ่ะ??
?อื้อ! ถ้ากี้โกหกขอให้ตกน้ำป๋อมแป๋ม!! >O<!!?
?ให้แม่หักค่าขนมดีกว่า -O-^?
?ง่ะ TOT!! กลัวแล้วจ้า ต่อไปกี้จะไม่เบี้ยวแม่อีกแย้ววว!!?
หลังจากขู่ว่าจะตัดสิ่งสำคัญรองจากเส้นเลือดใหญ่ในตัวฉันแล้ว แม่ก็ยิ้มแก้มแทบแตก ก่อนจะทำหน้าเหมือนนึกขึ้นได้
?เอ้อ จริงสิ เมื่อวานริวเซบอกแม่ว่าเขาเรียนห้องเดียวกับกี้?
?อะ...เอ่อ -O-; ไม่ใช่มั้งแม่ จริงๆ กี้เรียนกับเขาแค่วันละคาบเอง?
?ก็เหมือนกันนั่นแหละ ยังไงก็เพื่อนร่วมห้อง?
แม่บอกด้วยท่าทางดีใจเกินเหตุซะจนฉันรู้สึกเสียวสันหลังวูบวาบ
?แล้ว ยังไงคะ? -_-?
เพื่อไม่ให้ตัวเองไปจินตนาการต่อเองในทางที่เลวร้ายหรอกนะถึงได้ถาม ไม่ได้เป็นเพราะว่าฉันสนใจหมอนั่นเลยสักกระติ๊ด >O<^
?ยังไงน่ะเหรอ?? แม่เหล่ฉัน ?บ้านใกล้เรือนเคียงกัน แม่ก็หวังว่าลูกจะช่วยดูแลริวเซ?
?ด้วยการ? -O-;;?
?ก็ไม่มีอะไรมากหรอกกี้ ก็แค่ช่วงแรกๆ แม่อยากให้หนูดูแลเรื่องอาหารการกิน แล้วก็ เล่นเป็นเพื่อนริวเซเค้าหน่อย? >_<
?ให้กี้ชงนมให้หมอนั่นก่อนนอนด้วยเลยดีมั้ยแม่ -O-!!
?อย่ากวนประสาทแม่แต่เช้าน่ะ! -_-^ นี่แม่ออกหน้ากับหัวหน้าของแม่แล้วว่าลูกสาวสุดที่รักจะช่วยดูแลลูกชายสุดที่เลิฟของท่านให้ กี้คงไม่คิดจะทำให้แม่ต้องเสียหน้ากับหัวหน้าของแม่หรอกใช่มั้ย? -_-+?
?แต่ว่า...? TOT!!
?อย่าให้แม่ต้องขอร้องด้วยการตัดค่าขนมลง 30% นะจ๊ะ ^-^?
?-O-!!?
ฉันได้แต่อ้าปากพะงาบๆ ไม่คิดว่าแม่จะเล่นไม้แข็งกับฉันด้วยเรื่องแค่นี้ T.T ฮือออ นี่แหละคือโลกอันโหดร้ายของระบบทุนนิยมล่ะ
ติ๊งต่อง~
?สงสัยริวเซจะมาแล้วล่ะ!?
?โอ้โห นี่แม่ถึงกับนัดแนะผู้ชายให้มาหาลูกสาวตัวเองเลยเหรอ!? -O-!!!
แม่ไม่สนใจสิ่งที่ฉันพูด มิหนำซ้ำยังยัดกระเป๋าถือกับหนังสือใส่มือฉันก่อนจะส่งยิ้มเย็นเยียบมาให้
?ไปสิจ๊ะ แล้วถ้าทำดี แม่จะเพิ่มเบี้ยเลี้ยงให้เป็นพิเศษ?
ฉันยืนจดๆ จ้องๆ อยู่หน้าประตู T.,T ฮือออ รู้งี้ฉันบอกแม่ว่าป่วยซะก็ดีหรอก จะได้ไม่ต้องมาเจอหน้าผู้ชายที่เพิ่งเห็นหน่มน้มของฉัน!
แอ๊ดดดด~
?อรุณสวัสดิ์?
ฉันไม่รู้หรอกว่าริวเซพูดกับฉันด้วยสีหน้าแบบไหน เพราะฉันได้แต่ก้มมองที่เท้าของเขา ก่อนจะรีบก้าวฉับๆ หนีออกมา
?ขอบใจเธอมากนะที่อุตส่าห์จะไปโรงเรียนเป็นเพื่อนฉัน? ริวเซเดินตามฉันมาแบบก้าวต่อก้าว
?-///- ไปขอบคุณแม่ฉันเถอะ? ฉันบอกในขณะที่ยังเดินก้มหน้างุดๆ พยายามไม่มองริวเซที่ก้มหน้าลงมามองฉัน
?แล้วหาอะไรที่พื้นอยู่อ่ะ ฉันเห็นเธอเดินมองแต่ถนนมาตั้งแต่หน้าบ้านแล้วนะ?
?เปล่าหา...?
ริวเซเงียบไปอึดใจระหว่างที่เดินเร็วๆ มาอยู่ข้างๆ ฉัน
?อย่าบอกนะว่าเธออายเรื่องเมื่อวาน??
อึก! จะบ้าตาย หมอนี่กล้าพูดเรื่องน่าอับอายขายหน้าออกมาจากปากได้ยังไงเนี่ยยยย
?ขอร้อง อย่ารื้อฟื้นเรื่องที่ฉันอยากลืมได้ม้าย~ T///T?
ริวเซขยับคิ้วไปมาอย่างกับไม่เข้าใจ
?เธออายที่ฉันเห็นบิกินี่เธอเหรอ? -_-?
?T///T บราเซียร์ ไม่ใช่บิกินี่?
ว่าแต่...ฉันจะแก้ให้มันถูกต้องเพื่อ?
?นั่นแหละๆ ว่าแต่เธอจะอายไปทำไมกัน ใครๆ ก็ใส่ชุดบิกินี่เวลาว่ายน้ำกันทั้งนั้น -_-?
?T///T ก็บอกแล้วไงว่ามันไม่ใช่บิกินี่!!?
...เขาฟังเรื่องที่ฉันพูดอยู่หรือเปล่าเนี่ย!!
?เอาน่าๆ หน้าอกเธอกับหน้าอกฉันมันก็ไม่ได้ต่างอะไรกันนักหรอก อย่าไปคิดว่ามันน่าอับอายอะไรนักสิ -O-?
?-O-!! หา?? หน้าอกฉันกับเขาเหมือนกันเนี่ยนะ?
ปุ้บๆ!
ระหว่างที่ฉันยังคงอื้ออึ้ง แปลภาษาอังกฤษเป็นไทยว่าที่ริวเซพูดมันหมายความว่ายังไงอยู่ ริวเซก็ตบไหล่ฉัน
?อย่าเอาเรื่องแค่นี้มาทำให้ความสัมพันธ์ฉันเพื่อนของเราสั่นคลอนเลยน่า ยังไงซะ เราก็ต้องไปโรงเรียนด้วยกันทุกเช้าอยู่แล้วนี่นา โอเค้??
...ริวเซกำลังทำให้ฉันงงมากขึ้นไปอีก
?=O=;; ล้อเล่นน่ะ! สิ่งที่แม่บอกนายมันมาจากความคิดของฉันซะที่ไหน!?
?งั้นก็เป็นความคิดของแม่เธองั้นสิ??
?อื้อ! ดังนั้น...?
?เธอต้องไปโรงเรียนพร้อมกันกับฉัน ตามคำสั่งแม่?
อยู่ๆ ริวเซก็พูดมาอย่างนั้นทั้งๆ ที่ฉันยังพูดไม่จบ ก่อนจะทำท่าคิดอะไรบางอย่าง
?เพราะแม่เธอฟังคำสั่งพ่อฉัน?
???
พูดจบริวเซก็เอื้อมมือมาคว้าข้อมือฉัน
?ไปโรงเรียนกันเถอะ?
?o_O!?
หมอนั่นหันมายิ้มให้ฉันอย่างมีเลศนัยก่อนจะบอก
?ถ้าไม่อยากให้ฉันฟ้องเรื่องที่เธอขัดใจฉัน กับแม่ของเธอ?
?=O=!!!?
4
++ที่โรงเรียน++
หลังจากเปิดเทอมมาเพียงแค่วันเดียวฉันก็รู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นบุคคลที่ใครๆ (โดยเฉพาะสาวๆ) พากันพูดถึงมากกว่าเดิมถึง 2 เท่า จากการที่ฉันสังเกตว่าตัวเองกลายเป็นคนที่กำลังโดนนินทาอย่างเปิดเผยตามทางที่เดินไปยังห้องคณิตศาสตร์
?อีกไม่กี่ก้าวก็จะถึงห้องแล้ว ฉันขอให้นายทำเป็นว่าเราไม่ได้มาด้วยกันได้มั้ย คือ...ฉันกลัวพีเก้จะเข้าใจผิด -O-!!?
?หือ? นี่เธอคิดมากไปหรือเปล่ากีกี้ =O=?
?ผิดด้วยเหรอที่ฉันคิดเผื่อน่ะ -_-;?
?แล้วทำไมต้องคิดเผื่อด้วยล่ะ??
ก็...แล้วทำไมนายต้องถามอะไรให้มันมากมายอย่างงี้ด้วยเล่า! อีตาบ้า! >O<^
ฉันพ่นลมหายใจบางๆ ก่อนจะพูดต่อ
?นายไม่เป็นฉันนายไม่รู้หรอกว่า กว่าจะได้เป็นแฟนกับพีเก้ฉันต้องลำบากขนาดไหน เอาเป็นว่า ฉันขอร้องนายเท่านี้แหละ ได้มั้ย??
ริวเซขยับคิ้วไปมา หน้าตาก็ยังงง ๆ อยู่ แต่เขาก็พยักหน้าหงึกหงัก
?ขอบใจ -_-?
อย่างน้อยเขาก็ยัง...น่าคบอยู่นิดๆ ล่ะ ถึงแม้ว่าอีตาเพี้ยนนี่จะเพิ่งเอาแม่บังเกิดเกล้ามาข่มขู่ฉันเมื่อไม่กี่ชั่วโมงมานี้ก็เถอะ T^To
พลั่ก!!
?โอ๊ย!?
ฉันร้องพร้อมกับยกมือขึ้นจับไหล่ที่โดนกระแทกเบาๆ ก่อนจะช้อนตาขึ้นมองคู่กรณีที่นอกจากจะไม่ขอโทษแล้ว ยัยนั่นยังยืนสมน้ำหน้าฉันอีกต่างหาก... หาเรื่องกันชัดๆ นี่!
?หัดดูทางซะบ้างสิ!?
ด้วยความสูงของยัยเมลินที่เกือบจะเท่ากับพีเก้ ยัยนั่นก็เลยดูเหมือนว่าจะน่ากลัวเป็นพิเศษเวลาที่เหลือบสายตาลงมามองฉัน แต่...ฉันไม่กลัวหรอกจะบอกให้!
?ขอโทษนะ แต่ถ้าเธอหัดสวมบรากระชับหน้าอกให้มันเล็กกว่านี้ ฉันว่า...เธอคงเดินไม่ชนฉันหรอก?
?โอ้! ถามจริงๆ บ้านเธอไม่ได้สอนเรื่องมารยาทหรือไงไม่ทราบ ถึงไม่รู้ว่าเวลาแบบนี้เธอควรขอโทษฉันน่ะ? ยัยเมลินเหยียดยิ้ม ?เอาเถอะ เธอคงคิดว่าตัวเองมีพีเก้หนุนหลังก็เลยคิดว่าทำอะไรๆ กับใครก็ไม่ผิด?
?ฉันไม่เคยคิดอย่างนั้นนะ!!?
?โถๆ เธอนี่มันครบทุกอย่างเลยนะกีกี้ ทั้งเย่อหยิ่ง อวดดี แถมยังแย่งแฟนคนอื่นได้หน้าตาเฉยอีก ถึงว่าสิ เรียนคลาสเดียวกับเธอมาตั้งแต่ปีที่แล้ว ฉันไม่เห็นใครอยากเป็นเพื่อนกับเธอสักคน?
?เธอไม่มีสิทธิ์มาวิพากษ์วิจารณ์ฉันนะเมลิน อีกอย่าง ฉันจะแย่งหรือไม่แย่งแฟนใครมันก็เรื่องของฉัน?
ยัยเมลินยักไหล่ด้วยท่าทางกวนๆ ก่อนจะพูด
?เธอเป็นซะแบบนี้ ถึงได้มีกงกรรมกงเกวียนแบบไม่รู้ตัว?
?เธอพูดเรื่องอะไรของเธอ? ฉันถาม
?อ่ะ...อ้าว~ -O- นี่เธอไม่รู้หรอกเหรอว่าแฟนตัวเองอยู่ที่ไหน กับใคร แล้วทำอะไรมาบ้าง?
?ขอโทษนะ คือฉันจะเข้าห้อง?
ริวเซที่ยืนเงียบอยู่นานเอ่ยบอกเมลินที่ยืนขวางทางเอาไว้จนทำให้ฉันต้องพลอยถอยร่างหลบไปด้วย และให้ตายเหอะ ประตูหลังก็มี ทำไมเขาถึงไม่ยอมเดินเข้าไปนะ
?แล้วเธอรู้อะไรมาบ้าง??
ฉันถามเมลินโดยพยายามที่จะไม่สนใจริวเซ แต่ยัยนั่นได้แต่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แล้วก็ยักไหล่
?เอาเถอะ ถึงฉันจะไม่ชอบขี้หน้าเธอเท่าไหร่ แต่ถ้าว่างๆ ยังไงเอาไว้ฉันจะส่ง MMS ไปให้ดูเผื่อจะหายโง่ก็แล้วกัน ฉันไปล่ะ?
ฉันมองร่างสูงโปร่งของยัยเมลินเดินไปตามทางก่อนจะหันกลับมาเหลือบมองอีตาริวเซ
?อะไร??
หมอนั่นถามฉัน ซึ่งฉันได้แต่เบ้หน้า ก่อนจะหันหลังแล้วก้าวฉับๆ ไปนั่งลงที่โต๊ะเรียนอย่างหงุดหงิด ก็ถ้าเป็นเรื่องที่ยัยเมลินพูดออกมาได้อย่างเต็มปากเต็มคำเกี่ยวกับพีเก้ มันก็ไม่ใช่เรื่องดีเท่าไหร่นักหรอก เพราะยัยนี่น่ะขาเที่ยวไม่ต่างอะไรกับพีเก้เลย
?อารมณ์เสียแต่เช้าเขาว่ากันว่าจะทำให้ท้องผูกนะ?
ริวเซบอกฉัน แถมมานั่งข้างๆ ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
?ลุกไปเลยนะ นี่มันที่ของพีเก้?
?แต่ฉันมาก่อน ฉันก็มีสิทธิ์จะนั่งตรงไหนก็ได้ไม่ใช่หรือไง?
ริวเซบอกอย่างไม่ยี่หระ และเขาก็ไม่สนใจด้วยว่าใครๆ จะเริ่มพากันนินทาว่ายังไง แต่ขอเถอะ! แค่เท่าที่ฉันเซ็งอยู่มันก็มากพออยู่แล้ว ทำไมจะต้องมีใครมานั่งกวนประสาทอยู่ข้างๆ อย่างงี้ด้วย!
ฉันถอนหายใจแรงๆ แล้วทำท่าจะลุกขึ้นไปนั่งที่อื่น แต่ริวเซก็เอื้อมมาจับข้อมือฉันเอาไว้ พร้อมกันกับที่ครูแลมป์เดินเข้ามาพอดี ฉันเลยต้องจำใจนั่งอยู่ที่เดิม
?วันนี้ครูจะให้ทุกคนจับกลุ่ม กลุ่มละ 5 คน แล้วช่วยกันคิดโจทย์ขึ้นมาใหม่ระหว่างที่ครูไปประชุม อ้อ ถ้าหากเหลือเศษ ครูอนุญาตให้กลุ่มนั้นมี 6 คนได้ แต่ห้ามเกิน 7 เข้าใจมั้ย??
หลังจากทุกคนรับคำแล้วครูแลมป์ก็เดินออกจากห้องไปเลย ขณะที่ฉันยกมือค้างอยู่กลางอากาศอย่างเด๋อๆ
เฮ้อ...คำสั่งของครูแลมป์ทำให้ฉันเกลียดวันนี้ที่สุดเลยล่ะ -_-^ เพราะเชื่อขนมกินได้ว่า ไม่มีใครให้ฉันเข้ากลุ่มด้วยหรอกถ้าวันนี้พีเก้ไม่มา เพราะว่าผู้หญิงในห้องนี้กล่าวหาว่าฉันแย่งแฟนของตัวเองเกือบทั้งหมด หลังจากพีเก้ประกาศว่าเขาเป็นแฟนกับฉันแล้ว
คิดเอาเองก็แล้วกันว่าเมื่อก่อนพีเก้ร้ายกาจขนาดไหน!
ฉันพ่นลมหายใจบางๆ แล้วเลื่อนโต๊ะไปอยู่หลังกลุ่มที่อยู่หลังห้อง ทำเป็นไม่สนใจไยดีกับการเคว้งคว้าง และทำตัวเหมือนว่าตัวเองมีกลุ่มแล้วทั้งๆ ที่ยังไม่มีเพื่อตัดปัญหา เพราะฉันเชื่อว่า...ตอนหมดคาบแล้วฉันมีงานส่ง ครูแลมป์ก็ไม่มีทางมีปัญหากับฉันหรอก
?นั่นเธอกำลังจะทำอะไรน่ะ??
ริวเซผู้ที่ชอบโผล่มายุ่งกับฉันทุกสถานการณ์ -_-^ ถามขึ้นขณะที่ฉันยกโน้ตบุ๊คขึ้นมาเตรียมเอาไว้
?ทำงานส่งไง? ฉันตอบส่งๆ
?ทำงานส่งได้ไงก็เธอยังไม่มีกลุ่ม =_=?
ฉันไม่แน่ใจหรอกนะว่าหมอนั่นถามหรือว่าตอกย้ำกันแน่ แต่ว่าฉันไม่ชอบใจเอาซะเลยที่เขาพูดเหมือนว่าฉันเป็นพวกโดดเดี่ยว
?ไปอยู่กลุ่มเดียวกับฉันก็ได้? ริวเซเสนอ ซึ่งฉันปรายสายตาไปมองหน้าแองจี้ที่กำลังส่งสายตาจิกฉันก็ต้องส่ายหน้าปฏิเสธ
?ไม่เอาอ่ะ ฉันทำคนเดียวได้ อีกอย่าง...ครูแลมป์ไม่สนหรอกว่าจะมีกลุ่มหรือไม่มี แค่ขอให้มีงานส่งก็พอ?
ฉันบอกอย่างแน่ใจ เพราะครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรกหรอกที่ฉันถูกลอยแพจนต้องส่งงานเดี่ยว
ริวเซยกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งคล้ายกับเขากำลังบ่นผู้หญิงดื้ออย่างฉันในใจ ก่อนจะเดินกลับไปที่กลุ่มของแองจี้ ฉันเห็นเขาพูดอะไรบางอย่างกับยัยนั่น ก่อนจะลากโต๊ะตัวเองมาทางฉัน
?-O- นะ...นายทำอะไรของนายเนี่ยริวเซ??
หมอนั่นส่งยิ้มให้ฉันระหว่างที่เอาโน้ตบุ๊คของตัวเองขึ้นมาตั้ง
?ก็เธอบอกเองไม่ใช่หรือไงว่าครูแลมป์ไม่ว่าขอแค่ให้มีงานส่ง?
?ไม่ใช่ ฉันหมายถึง...นายมานั่งตรงนี้ทำไมต่างหาก!?
?ถามได้ ฉันก็ออกมาทำแบบเอกเทศเหมือนเธอน่ะสิ =O=?
อีตาบ้า! ทั้งๆ ที่รู้ว่าฉันโดนพวกเพื่อนๆ แอนตี้ นายก็ยังจะออกมานั่งทำงานเดี่ยวเหมือนฉันเนี่ยนะ?
?ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่านายทำแบบนี้ทำไม? ฉันบ่นอุบอิบ แต่ก็ไม่ได้เบาพอที่จะทำให้เขาไม่ได้ยิน เพราะเขาตอบฉันว่า
?ฉันไม่รู้หรอกว่าเรื่องราวมันเป็นมายังไง แต่มนุษย์ทุกคนจำเป็นต้องมีใครสักคน?
มันก็ใช่ที่คนเราต้องมีใครสักคน แล้วฉันก็เลือกพีเก้ -_- ก็เลยต้องโดดเดี่ยวเวลาที่ไม่มีเขาอยู่ที่นี่ไง -_- ช่างเถอะ ฉันสนพวกขี้อิจฉาซะเมื่อไหร่
?-^- หนวกหูชะมัด? ฉันว่าริวเซ หมอนั่นเอาแต่ยิ้มแล้วก็ก้มหน้าก้มตาเคาะแป้นพิมพ์ดังแกรกๆ
จะว่าไป...ริวเซเองก็เป็นผู้ชายหน้าตาดีไม่ต่างอะไรกับพีเก้เลยนะ แต่ทำไมเขาถึงสนใจฉันมากกว่าแฟนคนเดียวของฉันอีกล่ะ ง่า -O-!! คงไม่ได้เป็นเพราะว่าเขาเกิดชอบฉันขึ้นมาหรอกนะ
?เออกี้ แล้ว...o_O หือ? เธอนั่งมองฉันทำไมอ่ะ?
คำถามของหมอนั่นทำเอาฉันรีบหลุบสายตาลงบนแป้นพิมพ์ของตัวเองทันที
?ฮั่นแน่ นี่เธอคงไม่ได้หลงรักชายผู้แสนดีอย่างฉันขึ้นมาหรอกใช่มะ??
?บ...บ้าสิ! -////-?
แล้วทำไมฉันต้องตอบแบบตื่นเต้นด้วยเนี่ย แถมไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปมองอีตาเพี้ยนริวเซอีกต่างหาก
?แต่ฉันไม่เชื่อหรอก เพราะถ้าเธอไม่คิดอย่างนั้น เธอก็ต้องกล้าสบตาฉันสิ?
ปลายเสียงของอีตานั่นเหมือนท้า และฉันไม่ชอบให้ใครมาท้าซะด้วย! ฉันก็เลยช้อนสายตาตัวเองขึ้นไปมองหมอนั่นที่กำลังนั่งยิ้มกว้างให้ฉัน
?-////- ยิ้มทำไมอีตาเพี้ยน?
?^w^?
?-////-?
อีตาบ้าๆๆ พีเก้ของฉันยิ้มได้น่ารักกว่านายตั้งเยอะ อย่าคิดว่าฉันจะหวั่นไหวกับรอยยิ้มบื้อๆ ของนายนะยะ!
?^w^ นี่กีกี้?
?-O-/// อะไรยะ?
ฉันมองหน้าเขา แล้วจู่ๆ หมอนั่นก็ค่อยๆ เลื่อนนิ้วหัวแม่มือมาปาดที่แก้มของฉันเบาๆ จนฉันรู้สึกว่าหัวใจตัวเองมันเต้นแรงยังไงชอบกลตอนที่มองตามปลายนิ้วของหมอนั่นไป O///O
?หมดและ? เขาบอก
?อะ...อะไรของนาย?
?ก็...? ริวเซพูดเท่านั้นก่อนจะเปลี่ยนท่าเป็นนั่งเท้าคาง มองฉันตาหยีพร้อมกับพูดต่อ ?แค่ลองพยายามปัดความน่ารักออกจากหน้าเธอน่ะ?
?คนบ้า!?
ฉันพูดพร้อมกับลุกขึ้นจะไปทุบริวเซ แต่ไม่ทันที่มือฉันจะถึงไหล่หมอนั่น เขาก็เอื้อมมาคว้ามือฉันเอาไว้ได้ซะก่อน อีกทั้ง...ยังเป็นการคว้าต่อหน้าใครบางคนที่เพิ่งเดินเข้ามาด้วยหน้าตาที่งัวเงียซะด้วยสิ...
-O-!!! ง่า...ซวยแล้ว!!!
Re: New Release!! Gig or Click หนุ่มแสบสาวใสกับเรื่องรักกวนหัวใจ
5
ฉันสะบัดมือออกจากริวเซทันทีที่ดวงตาสีนิลจ้องเขม็งมา
?ทำไมนายมาสายจังล่ะพีเก้?? ฉันถาม ก่อนจะหันซ้ายหันขวาแล้วดึงเก้าอี้ว่างมาให้เขานั่ง
?เมื่อคืนนี้ฉันนอนดึกไปหน่อยน่ะ ว่าแต่ ทำไมมาอยู่กันสองคน? พีเก้มองริวเซ มองในแบบที่เรียกว่าตาแทบไม่กะพริบเลยล่ะ ง่า อย่าบอกนะว่าเขาหึงฉันจริงๆ อ่ะ?
?ฉันเคยเห็นนายที่ไหนนะ? พีเก้ถามริวเซ
ริวเซยักไหล่
?กรุงเทพฯ มันเล็กจะตาย เราคงเคยเจอกันสักแห่งในกรุงเทพฯ นี่แหละ?
?-_-? ฉันรู้สึกว่าริวเซตอบพีเก้เสียงขรึมเป็นพิเศษ แต่ก็ไม่แน่หรอก ฉันอาจจะคิดไปเอง
?อ้อเหรอ -^-? พีเก้เบ้หน้าเล็กน้อย จากนั้นเขาก็หันมาทางฉันเพื่อรอคำอธิบาย
?คะ คือ! ครูแลมป์ให้เราจับกลุ่มแล้วสรุปสิ่งที่เรียนไปเมื่อวาน แล้วฉันก็เป็นเศษน่ะ ริวเซก็เลยมาอยู่เป็นเพื่อน ใช่มั้ยริวเซ!?
ประโยคหลังฉันรีบหันไปถามริวเซที่กำลังจะพูดอะไรบางอย่างออกมา ซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าอะไรหรอกนะ แต่มันระแวงอ่ะ! T_T เลยไม่อยากให้หมอนั่นอ้าปาก!
ริวเซกลอกตาไปมา ไม่ได้ตอบอะไร ก่อนจะก้มหน้าก้มตาลงไปสนใจโน้ตบุ๊คของตัวเองต่อ
?ไปอยู่กลุ่มโน้นกันเถอะ? พีเก้เอ่ยปากบอกฉัน
?กลุ่มไหน? =O=;?
?กลุ่มไหนก็กลุ่มนั้นแหละ ยังไงเราก็ต้องมีกลุ่มอยู่อยู่แล้วล่ะ? พีเก้บอกอย่างมั่นใจ ก่อนจะตะโกนถามไปที่กลุ่มของเมลิน ?กลุ่มเธอเต็มหรือยังอ่ะเมลิน!?
?ยินดีต้อนรับฮันนี่เสมอแหละ?
?-^-?
ฉันเม้มริมฝีปากแน่น หันไปมองยัยเมลินที่กวักมือเรียกพีเก้ (ของฉัน!) หลังจากใช้สายตาจิกคนที่มีประโยชน์น้อยที่สุดในกลุ่มของตัวเองออกไปเรียบร้อยแล้ว -_-
ให้ตายสิ คนห้องนี้มันยังไงกันนะ กับฉันทำเป็นรังเกียจกันแทบเป็นแทบตาย แต่พอเป็นพีเก้แทบจะก้มลงกราบ
ลำเอียงที่สุดเลย ว่ามะ? =O=
?ไปนั่งตรงนั้นกันตันตัน?
พีเก้ดึงแขนฉัน แต่ฉันยื้อเอาไว้
?แล้ว...ริวเซล่ะ เขาอุตส่าห์มานั่งกับฉันนะ?
?ไม่ใช่เรื่องที่ฉันต้องสนใจ?
พีเก้บอกแค่นั้น และไม่แม้แต่จะถามฉันด้วยว่าฉันอยากจะไปอยู่กลุ่มเดียวกับยัยเมลินหรือเปล่า
?จะไปได้หรือยังตันตัน??
?แต่ว่า...?
?ฉันจะไปรอที่โต๊ะ?
?...? ฉันได้แต่มองตามหลังพีเก้ ก่อนจะถอนหายใจ
ง่า...คิดไม่ตกเลยจริงๆ ว่าจะให้ทิ้งริวเซลงไปได้ยังไง -_-;
?ไปเหอะน่า เดี๋ยวใครคิดว่าฉันเป็นมือที่สามแย่งคนบ้าอย่างเธอมาก็ซวยฉันอีก?
?อะไรนะ? -^-? ฉันขมวดคิ้ว
?ล้อเล่นน่ะ เดี๋ยวฉันไปขออยู่กลุ่มเดิม เธอก็ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกสาวน้อย ^-^?
สาวน้อย?
?เอ่อ...ก...ก็ ยังไงก็ขอบใจแล้วกัน? ฉันบอก
?แล้วเจอกันที่บ้านนะกีกี้ ^-^?
?ที่บ้าน? -O-;; อ๋อ...อืม! แล้วเจอกัน?
ฉันหอบโน้ตบุ๊คเอาไว้ในมือแล้วหันหลังให้ริวเซก่อนจะเดินไปที่กลุ่มของพีเก้อย่างสารภาพในใจว่า ฉันรู้สึกเขินจนแก้มร้อนผะผ่าวยังไงชอบกล เวลาที่ริวเซแทนชื่อของฉันว่า สาวน้อย
อึ๋ย! บ้าน่ะ ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าตัวเองจะไร้ภูมิคุ้มกันผู้ชายประเภทนี้ด้วย >///<
?พีเก้ เมื่อวานสนุกมากเลยนะว่ามั้ย??
ยัยเมลินตั้งใจถามตอนที่ฉันเดินไปนั่งในกลุ่ม ซึ่งฉันพยายามที่จะทำเป็นไม่ได้ยินแล้วหย่อนก้นนั่งลงไปเหมือนไม่รับไม่รู้อะไรเงียบๆ -_- ก็ฉันไม่มีส่วนร่วมในเรื่องนี้นี่คะ ทำไงได้
?ก็ดี?
?เมื่อวานนายบอกว่ามันยอดเยี่ยมมากเลยไม่ใช่หรือไง แล้วอยู่ๆ ทำไมวันนี้ถึงได้บอกว่าก็ดีซะงั้นล่ะ หรือว่า...นายเกิดเกรงใจกีกี้ขึ้นมา?
?ก็แหงล่ะ ถ้าไม่ให้เกรงใจยัยนี่แล้วจะให้ฉันเกรงใจเธอหรือไงเมลิน?
พีเก้ใช้มือข้างนึงพาดไว้ที่พนักพิงหลังของฉัน พร้อมกับตอบด้วยสีหน้านิ่งสนิทจนทำให้ยัยเมลินงี้หน้าแหยไปเลย ท่าทางของพีเก้ทำให้ฉันภูมิใจนิดๆ แฮะ -..-
?โธ่เก้ ถ้านายไม่อยากให้ฉันพูดเล่น ทีหลังนายก็พากีกี้ไปเปิดหูเปิดตากับนายด้วยสิ้นเรื่อง ไม่เห็นต้องทำหน้าหงิกใส่ฉันเลยนี่ ตาบ้า?
?หนวกหูน่า?
ท่าทางพีเก้เอือมเมลินสุดๆ ไปเลย แต่ว่า...มันก็จริงอย่างที่เมลินว่านะว่า พีเก้ไม่เคยชวนฉันเข้าไปอยู่ในโลกของเขาเลย
?ฉันอยากไปนะ? *O* ฉันหันไปบอกพีเก้
พีเก้หันมาขมวดคิ้วใส่ฉัน
?อย่าบ้าจี้ตามยัยนั่นน่ะตันตัน?
?ตลกน่ะ นี่นายไม่เคยควงกีกี้ไปไหนต่อไหนทั้งๆ ที่ยัยนี่เป็นแฟนนายเนี่ยนะพีเก้??
ยัยหน้าปลาดุกกลุ่มเดียวกับเมลินถามเสียงสูงราวกับว่ามันเป็นเรื่องประหลาด
?มันก็ไม่ใช่ที่ที่ควรไปสักเท่าไหร่? เขาบอก
ความจริงอายุฉันกับเขาห่างกันแค่ 2 เดือนเศษๆ เองนะ ทำไมเขาไปได้ แต่กับฉัน...เขาถึงบอกว่ามันไม่ใช่ที่ที่ควรไปล่ะ?
?แต่ฉันอยากไปนี่นา ครั้งหน้าชวนฉันไปด้วยสิ >.<?
?ไม่ได้ =O=?
?ทำไมล่า >O< ก็อยากไปนี่ จะไปๆๆ?
?ก็บอกไม่ได้ยังไงเล่า -O-^ อย่าดื้อได้ม้าย~?
?-^- ทีนายยังไปได้ ทีเมลินกับเพื่อนก็ยังไปได้?
?ก็บอกว่าไม่ยังไงเล่า =O=^?
?ก็แล้วทำไมไม่อ่ะ!?
ฉันเริ่มโวย แล้วตอนนั้นเองพีเก้ใช้มือข้างที่อิงพนักอยู่หยิกแก้มฉัน
?เผื่อใครมาแอบจับแก้มย้วยๆ ของเธอตอนที่ฉันไม่ได้อยู่กับเธอฉันก็แย่น่ะสิ ฉันเองก็หวงของฉันเหมือนกันนะ รู้มั้ย??
คำพูดหวานๆ ของพีเก้ทำให้ฉันพยักหน้าขึ้นลงอย่างง่ายดายจนยัยเมลินต้องกระแอมกระไอ
?นี่ ถึงฉันจะให้นายเข้ากลุ่มด้วยความพิศวาสเป็นพิเศษ แต่ก็ใช่ว่านายจะมาจี๋จ๋าต่อหน้าฉันให้หัวใจสลายได้นะยะ?
?ใครใช้ให้เธอชอบคนมีเจ้าของแล้วอย่างฉันล่ะเมลิน ^-^?
?-O-; ง่า?
ฉันได้แต่อ้าปากค้างที่พีเก้ไม่ได้สนใจเลยว่าตัวเองเป็นเหตุให้ยัยเมลินเม้มปากเป็นเส้นตรงแน่ว
?จะหมดเวลาแล้วนะพีเก้ ทำงานกันเถอะ?
ฉันตัดบทแล้วก้มหน้าก้มตาทำงาน อย่างน้อยถึงจะไม่ถูกกัน แต่ฉันก็มีสามัญสำนึกนะว่าเวลานี้ฉันควรทำยังไง ไม่ให้อะไรๆ มันขยายใหญ่ไปกว่านี้
?ทำไปก่อนแล้วกัน ฉันจะไปห้องน้ำ -_-? ว่าแล้วพีเก้ก็ลุกขึ้นยืนบิดไปบิดมา ?แล้วก็ไม่แน่...อาจจะเลยไปพักสายตาที่ห้องพยาบาล?
กลุ่มยัยเมลินพากันงงเป็นไก่ตาแตกที่อยู่ๆ หมอนั่นก็บอกออกมาอย่างหน้าตาเฉยทั้งๆ ที่เพิ่งจะนั่งอยู่ในห้องไม่เกิน 10 นาที =_=;
?ตกลงนายจะโดดว่างั้น?? ยัยเมลินอ้าปากถาม
?ช่าย~? พีเก้ตอบไปหาวไป
?นายนี่มันเห็นแก่ตัวที่สุด?
ช่างกล้า! -O-; ไม่เคยมีใครกล้าว่าพีเก้แบบนี้มาก่อน แม้แต่ฉันซึ่งเป็นแฟนของเขา! ฉันล่ะเชื่อเลยจริงๆ แต่ดูเหมือนว่างานนี้พีเก้ก็ไม่ได้โกรธอย่างที่ฉันคิดเอาไว้ เพราะเขาแค่หาวอีกครั้งแล้วก็เดินออกไปเลย
?ขอโทษแทนพีเก้ด้วยนะ คือ...เขาค่อนข้างอารมณ์แปรปรวน?
เมลินตวัดหางตามาทางฉันอย่างไม่พอใจ
?มีใครถามเธอหรือไงกีกี้?
?ฉันแค่...?
?นี่? ยัยเมลินขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิดใส่ฉัน ?อย่าคิดว่าเธอได้เป็นแฟนเขาแล้วจะเป็นทุกอย่างแทนเขาได้มั้ย มันรำคาญ!?
?...?
?แล้ว...เดี๋ยวฉันแบ่งงานเสร็จแล้วก็ส่งงานส่วนของพีเก้ให้ฉันด้วยล่ะ ฉันจะได้รวบรวมส่งทีเดียว?
?=O=; หา??
?จะไม่ทำก็ได้นะ คนอื่นที่พร้อมจะทำหน้าที่นี้แทนเธอยังมีอีกเยอะแยะไป? เมลินประชดฉันด้วยหน้าตากวนประสาทที่สุด ก่อนที่ยัยนั่นกับพวกจะหันหน้าไปคุยกันเองโดยไม่สนใจฉันอีกเลย
เฮ้อ~ ฉันควรทำความเข้าใจใช่มั้ยว่าการครอบครองผู้ชายสุดฮอตเอาไว้ในมือมันไม่ได้มีแต่เรื่องดีๆ เข้ามาในชีวิต -_-...
6
++ห้องพยาบาล++
?เย็นนี้เราไปเดินเล่นกันมั้ยพีเก้?
ฉันกลั้นใจถามคำถามนี้ตอนที่เจอพีเก้นอนเหยียดยาวอยู่บนเตียงที่ห้องพยาบาลด้วยความขี้เกียจ ทำเอาคนฟังเลิกคิ้ว
?ที่ไหน??
?ที่ไหนก็ได้?
?ไม่ล่ะ เดี๋ยวคืนนี้ฉันต้องออกไปข้างนอกอีก?
ฉันเบ้หน้า เอะอะอะไรก็เพื่อน ไม่เข้าใจเลยจริงๆ!
?ให้ฉันไปด้วยสิ?
?อย่าตื๊อน่าตันตัน?
พีเก้บอกปัดฉัน จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจ ก่อนจะยื่นมือมาลูบผมฉันเบาๆ ?เอาไว้วันอาทิตย์แล้วกัน อยากไปไหนก็บอก โอเค้??
?...?
ฉันไม่โอเคสุดๆ เลยล่ะ เพราะฉันคิดว่าพีเก้กำลังกีดกันฉันอยู่ชัดๆ
?ได้ยินเมลินบอกว่าเย็นวันนี้ต้องเลือกชมรมใช่มั้ย? เธอเลือกชมรมได้หรือยังล่ะตันตัน?
อยู่ๆ เขาก็เปลี่ยนเรื่อง แถมเป็นเรื่องเกี่ยวกับการศึกษาขึ้นมากะทันหัน ฉันเลยไม่มีโอกาสได้แย้งอะไรเพราะมัวแต่ตกใจ
?จริงด้วย! ฉันลืมไปสนิทเลย!?
ฉันหยิบรายชื่อชมรมที่ได้รับแจกก่อนหมดคาบออกมา แล้วยื่นมันให้พีเก้
?เอามาให้ฉันทำไมอ่ะ?
?เอ้า! นายจะได้เลือกไงว่าจะเข้าชมรมไหน?
พีเก้ถอนหายใจใส่ฉัน
?โธ่ตันตัน เธอก็รู้อยู่แล้วว่าเธอเข้าชมรมไหนฉันก็เข้าชมรมนั้นแหละ จะเอามาให้ฉันเลือกอีกทำไมก็ไม่รู้?
ฉันรับกระดาษแผ่นเดิมกลับมา และเริ่มรู้สึกหงุดหงิดนิดๆ ที่พีเก้ไม่คิดจะตัดสินใจอะไรเลย แม้แต่เรื่องของตัวเอง -_-^
?ก็รู้ไง แต่ที่ให้เนี่ย เป็นเพราะว่าครั้งนี้ฉันจะไม่เข้าชมรมเดียวกันกับนาย?
?ฮะ??
?ไม่ใช่อะไรหรอกนะพีเก้ ฉันไม่อยากเข้าชมรมกีฬา แล้วก็ไม่ชอบชมรมเกี่ยวกับดนตรีด้วย ส่วนนายเองคงไม่คิดจะเข้าชมรมที่เป็นของพวกผู้หญิง จริงมั้ยล่ะ??
สิ่งที่ฉันพูดไปเขาคงไม่เข้าใจหรอก เพราะเขาไม่แม้แต่จะมองรายชื่อที่เหลือที่พวกเรายังไม่ได้เข้าร่วมเลยนี่นา
?มันก็จริง แต่ไม่รู้ล่ะ ยังไงฉันก็ยังยืนยันคำเดิมว่าฉันจะเข้าชมรมเดียวกันกับเธอ?
?แม้แต่...ชมรมวรรณกรรมหรือไม่ก็การ์ตูนเนี่ยนะ??
ฉันกำลังถามเขา แต่ไม่ทันที่หมอนั่นจะได้ตอบ เสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นมา จากนั้น...ก็ดูเหมือนว่าฉันกลายเป็นอากาศธาตุอยู่ในห้องนี้ไปเลย
?ถ้าพวกแกไปแน่ ฉันก็ไป เออๆ แล้วเจอกันที่เดิมเว้ย?
ฉันมองพีเก้ที่กระเด้งตัวลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็วอย่างเซ็งๆ
?พีเก้ -_- นายยังไม่ตอบฉันเลยนะว่าจะเอายังไง?
?เอาตามนั้นแหละตันตัน ฉันไม่อยากอยู่ห่างจากเธอ?
ว่าเสร็จอีตานั่นก็จูบเข้าที่หน้าผากของฉัน...-_-/// ให้ตายสิ ทำไมเขาชอบใช้มุกนี้เพื่อให้ฉันเงียบบ่อยๆ ด้วยนะ ฉันจะละลายตายอยู่แล้ว T///T
?ฉันไปก่อนนะตันตัน แล้วเจอกันพรุ่งนี้?
?อะไรนะ! พีเก้! นี่พีเก้!!?
พีเก้วิ่งออกจากห้องพยาบาล และพอฉันลุกตามไปร่างของหมอนั่นก็หายวับไปอย่างรวดเร็ว =O=;;
ให้ตายเหอะ! ฉันไม่คิดมาก่อนเลยว่าพีเก้จะเป็นคนเหลวไหลแบบนี้ T^T ฮืออออ นี่ฉันเริ่มไม่แน่ใจแล้วล่ะว่าฉันตัดสินใจผิดหรือถูกกันแน่ที่พยายามดีดตัวเองจาก ?เพื่อน? ขึ้นมาเป็น ?แฟน? ของเขาน่ะ เพราะสถานการณ์ตอนนี้มันไม่ได้ต่างอะไรกับตอนที่เขาเป็นแค่เพื่อนของฉันเลย
เฮ้อ...ฉันเดินเตะเท้าออกมาด้วยความเซ็ง (อีกแล้ว T^T) และระหว่างที่ฉันหยิบรายชื่อชมรมขึ้นมาขีดไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเดินผ่านสนามบาสฯ นั่นแหละ ฉันถึงเงยหน้าขึ้นมาเพราะเสียงกรี๊ด O.O เอ่อ...มันไม่ผิดใช่มั้ยที่คนสวยอย่างฉันจะลองแวะดูสักหน่อย
สวบ!!!
ร่างของใครบางคนวิ่งตามลูกบอลสีส้มมาอย่างฉับไว จากนั้นมือของเขาก็คว้ามันเอาไว้แล้วลอยอยู่บนอากาศ ก่อนจะชูมือข้างขวาแล้วตวัดข้อมือเพียงเล็กน้อย แล้วลูกบอลลูกเดียวนั่นก็ลงห่วงไปอย่างชิลๆ OoO!
โหยยยย *O* เท่ชะมัดยาด!!
?แปะๆๆๆ? ฉันตบมือรัวอย่างทึ่งจัดจนทุกคนหันหน้ากลับมามองฉัน และไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้ชายคนนั้นที่กำลังเอาแขนเช็ดเหงื่อก็ค่อยๆ เหลือบสายตาเรียวยาวมามองฉัน ก่อนจะค่อยๆ ยิ้มให้ด้วย!
...เอ่อ พ่อหนุ่มสุดเท่คนนั้นหน้าตาคุ้นชะมัด คล้ายๆ กับ...เง้อ~ O..O อย่าบอกนะว่า....
ตายแล้ว! =[]
นั่นมันอีตาจอมเพี้ยนริวเซนี่หว่า!!
?เฮ้! ทางนี้กีกี้!!? หมอนั่นตะโกนเรียกฉัน แต่ฉันเอาหนังสือในมือบังหน้า
พระเจ้าช่วยกล้วยปิ้ง! ขอให้เรื่องสุดเด๋อเมื่อกี้นี้ของฉันมันไม่ได้เกิดขึ้นจริงๆ ไม่ได้เหรอ ฮืออ T[]T นี่ฉันจะเป๋อต่อหน้าหมอนั่นไปถึงไหนนะ!!
?กีกี้! นี่กีกี้!?
เย้ย! อีตาบ้า! ลงทุนเดินออกมาจากสนามทำไมเนี่ยยย คนเค้าไม่ได้อยากคุยด้วยสักหน่อย T^To
?หูหนวกหรือไง ถึงไม่ได้ยินที่ฉันเรียกฮะ!? ไม่พูดเปล่า ริวเซเอามือทุบหัวฉันเบาๆ ด้วย
?ได้ยิน แต่ฉันเห็นนายกำลังเล่นอยู่ก็เลยไม่อยากให้นายเสียสมาธิ แล้วก็...ฉันจะกลับบ้านแล้วด้วย!?
ริวเซพยักหน้า
?ดีสิ ฉันเองก็กำลังจะกลับบ้านเหมือนกัน งั้นเรากลับบ้านด้วยกันนะ?
?ฮะ?! -O-!!?
?นะ *O*?
?=O=;;?
ฉันพูดไม่ออกเลยจริงๆ ตอนที่เขาทำตาเหมือนลูกหมาตัวน้อยกำลังวิงวอนใส่ฉัน และเหมือนเขาจะใช้โอกาสที่ฉันเอ๋อรีบเดินไปเอากระเป๋าเป้ที่วางกองไว้ข้างๆ สนามแล้วก็เดินกลับมาภายในระยะเวลาแป๊บเดียว -_-; ฉันโดนมัดมือชกเข้าแล้วใช่มั้ยเนี่ย
?ดีใจชะมัดเลยที่เธอมารับฉัน?
หมอนั่นอ้าปากได้ปุ๊บก็ขี้ตู่เป็นอาชีพขึ้นมาเชียว
?เข้าข้างตัวเองไปได้ คนหน้าไม่อาย?
ฉันว่า แต่หมอนั่นไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรสักนิด แถมยังเอาแต่ยิ้มกวนประสาท
?เผื่อฟลุคเธอตอบว่าเยสขึ้นมา หน้าด้านก็ถือว่าคุ้มนะ?
ริวเซแจกยิ้มกรุ้มกริ่มให้ฉัน ทำเอาฉันขอยอมแพ้ ไม่อยากจะพูดอะไรกับเขาแล้วล่ะ -///-
?เธอยังไม่ได้เลือกชมรมอะไรหรือไง?
ริวเซถามไปพลางเอาผ้าขนหนูซับเหงื่อไป
?นายเป็นสตอล์กเกอร์หรือไงไม่ทราบ ถึงได้รู้ว่ายัง? =O=^?
...จริงๆ นะ หมอนี่รู้เรื่องของฉันมากกว่าที่ฉันรู้เรื่องของเขาซะอีก (อันที่จริงริวเซยัดเยียดให้รู้ด้วยซ้ำ) ชักจะน่ากลัวเกินไปแล้ว!
?นี่กีกี้ เธอเล่นเดินโต๋เต๋ตอนชั่วโมงชมรม เป็นใครก็เดาอย่างฉันนี่แหละ รึไม่จริง??
?จริง T.T?
โอ๊ย...ฉันอยากให้ตัวเองวาร์ปได้เหมือนในเกมออนไลน์จังเลย จะได้ไม่รู้สึกว่าตัวฉันมันกำลังเป๋ไปเป๋มาเพราะโดนหมอนั่นฮุคใส่ด้วยคำพูดอยู่เป็นระยะๆ Y.Y
?ไปแวะกินไอติมกันมั้ยกี้?
?นายว่าไงนะ?
หมอนั่นใช้นิ้วจิ้มหน้าผากฉัน
?คนกำลังเหนื่อยๆ อย่าหูตึงให้พูดบ่อยนักได้มั้ยฮะ แล้วดูทำหน้ายึกยืออย่างกับฉันชวนเธอไปเข้าส้วมยังงั้นแหละ =O=?
?แต่ฉันไม่เดทกับผู้ชายที่ไม่ใช่แฟน -O-;?
?-_- ฉันจะฟ้องแม่เธอ?
?นะ นี่นายเอาแม่ฉันมาขู่ฉันอีกแล้วนะ! >O<^ คิดเหรอว่าฉันจะยอมไปกับนายง่ายๆ นะฮะ คนบ้า!?
ริวเซไม่สนใจฉัน เขาหันไปโบกรถแท็กซี่ทันที
?ขึ้นรถสิ?
ฉันมองหน้าหมอนั่นอย่างเคืองๆ แล้วก็ยืนบื้ออยู่อย่างงั้นแหละ -^- หึ ก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่ยอมขึ้นรถแท็กซี่ไปเดทกับผู้ชายคนอื่น ถึงแม้ว่าพีเก้จะ...ไม่เคยชวนฉันไปเดทที่ไหนก็เหอะ Y.Y
?อย่าให้ฉันต้องใช้วิธีการรุนแรงกับเธอนะ?
เชอะ! คิดเหรอว่ายืนเท้าเอวขู่ฉันแล้วมันจะได้ผลน่ะ ฉันไม่กลัวนายหรอก ขอบอกๆๆๆ >O< อ๊ะ O.O นั่นเขายกโทรศัพท์ขึ้นมาทำไมอ่ะ
?เบอร์แม่เธอนี่ 084-xxx-xxxx ป่ะ??
แว้ก! ไอ้บ้า! อย่าบอกนะว่า...ว่า...
หมอนั่นยื่นโทรศัพท์มือถือมาให้ฉันดู ก่อนจะยิ้มกว้างเกือบจะ 180 องศา
?อย่าให้ฉันต้องใช้วิธีนี้กับเธอดีกว่าน่า?
?มันจะมากไปแล้วนะนายริวเซ! >O<^?
อีตาบ้านั่นลอยหน้าลอยตาบอกฉันอย่างไม่รู้ไม่ชี้
?ฉันแค่ทำตามที่ผู้ใหญ่สั่งมาต่างหาก เอ้า จะไปหรือไม่ไป?
แล้วถ้าฉันบอกว่าไม่ ฉันจะกลับบ้านไปโดยที่ไม่ถูกแม่บีบคอมั้ยล่ะ ชิๆๆๆ บ้าเอ๊ย อย่าให้ถึงทีฉันบ้างก็แล้วกัน จำคำฉันเอาไว้เลย!!
ฉันกระแทกตัวลงนั่งด้วยความหงุดหงิด และรีบเขยิบตัวเข้าไปติดกับอีกฝั่งเมื่ออีตานั่นนั่งตามเข้ามา
?เธอทำตัวไม่น่ารักเลยนะกี้? เขาว่า ...ว่าแต่ว่าฉันต้องสนคำพูดของนายด้วยหรือไงไม่ทราบ
?เรื่องของฉัน?
?ไม่เคยรับฟังอะไรแบบนี้สินะ เธอถึงไม่ค่อยมีเพื่อน?
ฉันพยายามทำเป็นไม่ได้ยินคำพูดแสบๆ คันๆ ที่ออกมาจากคนปากร้าย หมอนั่นเลยได้ทีพูดต่อ
?โลกแคบแถมงี่เง่าแบบนี้ใครเขาอยากจะคบล่ะ หัดทำตัวให้มันดีๆ กว่านี้หน่อยสิ ฉันจะได้ไม่ต้องห่วง?
ฉันหันขวับกลับไปมองหน้าอีตาเพี้ยนเพราะไม่คิดว่าจะได้ยินคำคำนั้นออกมาจากปากของเขา
...พีเก้ยังไม่เคยพูดกับฉันอย่างนี้เลยนะ...แล้วทำไม?
...ง่า =_=/// แล้วทำไมหน้าฉันมันถึงร้อนขึ้นมาอีกแล้วเนี่ยยย
?ฉันมีพีเก้ก็พอแล้ว?
?งี่เง่าน่ะ คนพรรค์นั้นมีก็เหมือนไม่มี?
?อย่าว่าเขานะ!?
ริวเซถอนหายใจดังเฮือกๆ หลังจากที่ฉันหันกลับไปแหวเสียงขุ่น
?รึไม่จริงล่ะ?
?น...นายมาทีหลัง นายจะไปรู้อะไร ถึงในสายตาของใครๆ เขาจะเป็นอย่างที่เห็น แต่เขาก็ดีกับฉัน?
ริวเซหัวเราะเสียงดังใส่หน้าฉัน
?ดียังไงกัน ฉันไม่เห็นหมอนั่นสนใจเธอสักนิดเดียว แล้วฉันก็เห็นแต่เธอนั่นแหละที่เป็นฝ่ายตามก้นหมอนั่นต้อยๆ ถามจริงๆ เถอะ เธอคบกับหมอนั่นไปทำไมของเธอน่ะกีกี้?
?มันเรื่องของฉัน! แล้วนายล่ะ นายมายุ่งเรื่องของฉันทำไมกัน?
?เพราะฉัน...?
ริวเซมองตาฉัน แล้วท่าทางของเขาก็ดูเขินอยู่หน่อยๆ ฮ้า =O=/// ตอนนี้มีแต่แอร์บนรถนี่แหละที่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ และ...ฉันก็อยากรู้มากๆ เลย!
?เพราะนาย??
?...เป็นนักบำบัดรัก -O-?
อ...ไอ้บ้าริวเซ! ถ้าจะบอกว่าตัวเองเป็นคนเพี้ยนเนี่ย ทำไมต้องทำหน้าแดงให้ฉันเข้าใจผิดด้วยหา! >O<+ อึ๋ยๆๆ ฉันอุตส่าห์คาดหวัง...-O- เอ๊ะ...นี่ฉันกำลังผิดหวังกับคำตอบของหมอนี่อยู่เหรอ บ้าน่ะ -_-^ ฉันจะต้องคาดหวังคำตอบจากคนเพี้ยนๆ อย่างหมอนี่ทำไมกัน ทั้งๆ ที่ฉันมีพีเก้อยู่แล้วเนี่ย!
?-_-^ อ้อเหรอ? ฉันตอบไปแค่นั้น
?ใช่ >.< แล้วฉันก็สมเพชความรักของเธอจริงๆ?
?ขอบคุณ T.T?
?ต่อไปนี้ฉันจะเป็นเพื่อนสนิทให้เธอเอง แล้วก็จะเป็นที่ปรึกษาด้านความรักให้เธอด้วย *O*?
?ไม่เป็นไร ฉันอยู่คนเดียวได้ T_T?
?แต่ฉันทนไม่ได้นี่ที่ต้องเห็นเธอทนทุกข์จากความรัก ตกลงตามนั้นแล้วกันนะ! >.<?
?บ้าเรอะ TOT?
?เธอสิบ้า หัดรับความหวังดีของคนอื่นไปบ้างสิ เป็นซะแบบนี้แล้วเธอจะอยู่บนโลกนี้ได้ยังไง?
?T.,T ช่างฉัน?
?ดื้อ =O=?
นายต่างหากล่ะ! T^T!! แต่ฉันไม่ได้พูดมันออกไปหรอกนะ เพราะตอนนี้ฉันพอใจมากจริงๆ ที่เขางอนแล้วก็เงียบไปตลอดทาง
ขอบคุณสวรรค์ที่ความดื้อของฉันทำให้ตัวเองไม่ตกเป็นเหยื่อความเพี้ยน! T_T
7
++ที่บ้าน++
?กลับมาแล้วเหรอกีกี้ลูกร้าก~ ^O^?
ทันทีที่เปิดประตูเข้าบ้านมาปุ๊บ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะเจอแม่ยืนยิ้มแฉ่งอยู่ตรงประตูบ้าน เฮ้อ -_- หวังว่าแม่จะไม่ถามนะว่าฉันไปเที่ยวกับนายริวเซมาแล้วเป็นยังไงบ้างอ่ะ เพราะฉันไม่อยากตอบตามความเป็นจริงเลยว่าฉันไม่อยากไปไหนกับหมอนั่นอีกแล้ว เพราะเขาชอบทำตัวผีเข้าผีออก และชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านเป็นที่สุด!
?ค่า -_-? ฉันตอบอย่างเหนื่อยๆ พร้อมกับถอดรองเท้าออก
?ไปเที่ยวกับริวเซมาเป็นยังไงบ้างล่ะกีกี้?
จะมีสักเรื่องมั้ยที่ฉันเดาแล้วไม่ถูกเนี่ย?
?ก็ -O-;?
?ก็? *O*?
แม่ทำหน้าคาดหวังมากซะจนฉันไม่กล้าบอกเลยว่ารู้สึกยังไง
?ก็ดีค่ะ -_-!?
ฉันเป็นลูกสาวที่กตัญญูใช่มั้ยคะ ที่พูดเพื่อให้แม่ดีใจทั้งที่ฉันอกตรม
?ดีแล้วล่ะ กี้จะได้ไม่เหงา?
?หนูเนี่ยนะเหงา?
ฉันทวนคำพูดของแม่ แล้วแม่ก็พยักหน้า
?ก็แม่ไม่เคยได้ยินหนูพูดถึงเพื่อนเลยนี่นา?
?แม่อ่ะ กี้ไม่ได้พูดถึงก็ไม่ได้หมายความว่ากี้ไม่มีเพื่อนนะ!?
?แล้วทำไมต้องโมโหใส่แม่ด้วยล่ะ?
?กี้ไม่ได้โมโห!?
?ถ้าไม่ได้โมโหแล้วทำไมหนูต้องเสียงดังใส่แม่ด้วยล่ะ T.T?
ฉันตอบไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมฉันต้องขึ้นเสียงกับเรื่องที่แม่พยายามย้ำเรื่องที่ฉันไม่มีเพื่อน แต่ที่รู้ๆ ฉันไม่อยากให้แม่พูดถึงมันอีกต่อไปแล้ว
?กี้ไม่คุยกับแม่แล้ว? ฉันบอก
?ขึ้นไปแล้วหัดลงมาข้างล่างบ้างนะกี้ แม่ไม่ชอบเลยที่หนูกลับมาแล้วเอาแต่ล็อกห้องหมกตัวอยู่ในนั้นน่ะ?
?ช่างกี้เถอะน่า! ลงมาแม่ก็ไม่มีอะไรให้กี้ทำสักหน่อย?
ฉันเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาแล้วจริงๆ ด้วยล่ะ วันนี้ใครๆ ก็เอาแต่สั่งฉัน แม้แต่แม่!
?มานั่งเล่นก็ได้?
?ไม่เอา นี่แม่เป็นอะไรของแม่นะ กี้ไม่เข้าใจแม่เลยจริงๆ!?
?แม่ต่างหากล่ะที่ไม่เข้าใจกี้?
?...?
?นี่กีกี้ ถ้าหนูเอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องแบบนี้แล้วเมื่อไหร่แม่จะเห็นว่าหนูมีเพื่อนเยอะๆ สักทีล่ะ?
คำถามของแม่ทำให้ฉันวิ่งขึ้นไปบนห้องและจัดการล็อกประตู ก่อนจะทุ่มตัวลงบนที่นอนอย่างหงุดหงิดงุ่นง่าน แล้วภาพเก่าๆ ที่ฉันโดนรังแกเพียงเพราะฉันเป็นแฟนกับพีเก้ก็เด่นชัดขึ้นมาในหัว
เพื่อนที่เห็นแก่ตัวแบบนั้นใครเขาอยากมีกันล่ะ บ้าๆๆๆ!
ฉันกลิ้งตัวไปมาบนที่นอนอยู่สักพักก็ลุกขึ้นมาหยิบโน้ตบุ๊คออกจากกระเป๋า ลืมไปเลยว่าฉันส่งงานส่วนของตัวเองไปแล้วแต่ยังไม่ได้ส่งงานของพีเก้ให้กับยัยเมลินเลย
ทันทีที่ฉันเปิดเมลขึ้นมา ฉันก็เห็นฟอร์เวิร์ดเมลจากใครบางคนที่ฉันไม่รู้จัก และเมลนั้นก็มีหัวข้อว่า
?หวานใจตัวจริงของพีเก้ เจ้าสาว ดาวโรงเรียนนานาชาติเซ้นท์คาโปล!?
หลังจากที่ฉันคลิกเปิดดูเมลนั้น รูปก็ค่อยๆ โหลดขึ้นมาช้าๆ ฉันพยพยายามอย่างที่สุดที่จะคิดว่ามันคงเป็นรูปขำๆ มากกว่า ภาวนาว่าคงจะไม่ใช่เขา แต่...หน้าของฉันก็ชาวาบขึ้นมา และรู้สึกว่าน้ำตามันเอ่อจนล้น เมื่อภาพที่ฉันเห็นมันฟ้องความจริงที่ฉันไม่เคยรู้ว่า
...ฉันคงไม่ใช่คนเดียวที่เขาใช้คำว่า ?รัก?
?ฮือๆๆๆ?
ฉันร้องไห้ ร้องเหมือนคนบ้าใต้ผ้าห่มอยู่อย่างนั้นอย่างคนที่ไม่รู้จริงๆ ว่าควรจะตัดสินใจทำยังไงต่อไปดี ตอนนี้ตาฉันปวดไปหมด และ ฮือออ ฉันอยากให้ใครสักคนมารับฟังความทุกข์ของฉัน แต่ฉันก็นึกขึ้นได้ว่าฉันไม่มีใครเลย
ฮืออออออ TOT!! ทำไมฉันถึงเป็นคนเดียวที่โดดเดี่ยวอยู่ในโลกใบนี้ด้วยนะ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ
ก๊อกๆ~
?กีกี้ กินข้าวได้แล้วลูก?
?กี้ไม่หิว!? ฉันตะโกนตอบพร้อมกับกระชับผ้าห่มให้แน่นขึ้น
?โกรธแม่เหรอกี้ แม่แค่หวังดีเองนะถึงได้พูดออกไป? แม่พยายามง้อฉัน แต่เรื่องที่ฉันร้องไห้มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับแม่ และตอนนี้แม่ก็ไม่ใช่คนที่ฉันต้องการคุยด้วย
?ทำไมหนูเป็นอย่างนี้นะกี้ แม่กลุ้มใจจริงๆ เลย?
?เดี๋ยวกี้ก็หาย แม่ทิ้งกี้เอาไว้คนเดียวก่อนได้มั้ย!?
ฉันไม่แน่ใจหรอกว่าตัวเองเสียงดังแค่ไหน แต่ฉันก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของแม่เดินลงไป
ฉันไม่รู้ว่าตัวเองต้องการให้เรื่องทุกอย่างมันกลายเป็นแบบนี้หรือเปล่า แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าตัวเองบ้าชะมัด!
?นอกจากเธอจะบ้าแล้ว ฉันยังคิดว่าตอนนี้เธอเป็นยัยห่วยที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาเลย?
ฉันกะพริบตาปริบๆ ก่อนจะเลิกผ้าห่มออกจากตัว
?นายเข้ามาในห้องของฉันได้ยังไง ออกไปนะ!?
ฉันปาหมอนใส่ทันทีที่เห็นว่าริวเซยืนกอดอกอยู่ปลายเตียงของฉัน
?อย่างกับคนจิตวิปริต? หมอนั่นว่าฉัน
?แง้!! TOT!?
?หยุดร้องได้แล้ว ไม่รู้หรือไงว่ามันดังไปถึงห้องฉันโน่นแน่ะ =O=^?
?โฮฮฮฮฮ T[]T!! โอ๊ย!!?
เมื่อกี้นี้ริวเซว่าฉัน แล้วตอนนี้เขาก็ยังปาหมอนใส่หน้าฉันอีก บ้าๆๆ เข้ามาในห้องของฉันโดยที่ไม่ได้รับอนุญาตไม่พอ เขากล้าดียังไงมาทำแบบนี้กับฉันอีกเนี่ย >O<^ มันเกินไปแล้วนะ
?เปลี่ยนเสื้อผ้าซะ? ริวเซสั่ง
?อะไรนะ??
?ฉันบอกให้เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ ฉันจะพาเธอไปเปิดหูเปิดตา?
?ฉันไม่ไป?
ริวเซถอนหายใจออกมา ก่อนจะเอนตัวพิงผนังห้องพร้อมกับพูด
?อย่าดื้อน่า ไปเถอะ ฉันรับประกันเลยว่าเธอจะทำใจกับเรื่องนี้ได้เร็วขึ้น?
?เรื่องนี้? เรื่องอะไรไม่ทราบ? ฉันทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ทั้งที่น้ำตายังอาบแก้ม
?คิดว่าตัวเองได้เมลคนเดียวหรือไงล่ะยัยเบ๊อะเซอะ?
ริวเซตอกย้ำความจริงกับฉันอย่างตรงไปตรงมา ทำเอาฉันกลั้นน้ำตาไม่ไหว T^T!
?T^T ฮึก!?
ฉันรู้สึกขายหน้าจริงๆ ที่นายริวเซรู้เรื่องนี้ แล้วตอนนี้ฉันก็อายซะจนไม่อยากเผชิญหน้ากับเขา
?ยิ่งหนีก็ยิ่งเจ็บเปล่าๆ น่า ออกไปเที่ยวกับฉันให้มันลืมๆ ไปซะดีกว่า?
ริวเซเข้ามาลากฉันออกจากผ้าห่ม ก่อนจะตวาด
?ทำตัวเหมือนหมาซื่อสัตย์อย่างงี้ไงล่ะกีกี้ ให้ตายสิ! เธอจะร้องไห้อีกนานมั้ยหา! ไอ้กิ๊กเกิ๊กอะไรนั่น ถ้าเขามีได้เธอก็มีซะบ้างสิ จะได้เจ๊ากันไป ไม่ใช่มานั่งร้องไห้ฝ่ายเดียวอย่างงี้!?
?อย่าว่าเขานะคนบ้า รูปที่เห็นอาจจะไม่มีอะไรก็ได้!?
ฉันจะเชื่อเขา ถึงแม้ว่ารูปนั้นริมฝีปากของเขากับยัยเจ้าสาวอะไรนั่นจะสัมผัสกันจนไม่เหลือพื้นที่ว่างเลยก็เหอะ TOT!!
ริวเซถอนหายใจ
?งมงาย งี่เง่า และเต่าตุ่นที่สุด มันก็สมควรแล้วล่ะที่หมอนั่นไปกุ๊กกิ๊กกับผู้หญิงคนอื่นได้โดยที่ไม่สนใจความรู้สึกของเธอเลยแม้แต่นิดเดียว!?
?ฮืออออ แล้วมันเรื่องอะไรของนายที่ต้องมายุ่งเรื่องนี้ด้วย นี่มันเรื่องของฉันนะ TOT?
ริวเซทำหน้าอย่างกับจะบีบคอฉันให้ตาย ก่อนจะเปลี่ยนใจฉุดฉันให้ลุกขึ้นมาจากเตียง แต่ฉันไม่ยอมลุก
?แต่ตอนนี้มันเป็นเรื่องของฉันด้วยแล้วล่ะ ก็เธอเล่นแหกปากดังไปถึงห้องฉันโน่น!?
ริวเซฉุดฉันให้ยืนขึ้นจนได้ จากนั้นเขาก็ถือวิสาสะค้นตู้เสื้อผ้าฉัน
?หยุดนะริวเซ!? ฉันห้ามเขา แต่ดูเหมือนว่ามันจะช้าไปแล้ว
?เอ้า! เปลี่ยนซะ?
?ชุดนี้น่ะเหรอ?? เสื้อแขนกุดกับกระโปรงสั้น ล่อแหลมออกขนาดนี้ ฉันไม่มีทางใส่มันหรอก! ?ไม่! นายจะบ้าหรือไงเนี่ย?
?เธอน่ะสิบ้า สถานที่ที่ฉันจะพาไป ขืนเธอใส่อย่างที่ใส่อยู่นี่ฉันก็ขายหน้าตายน่ะสิ?
พูดจบเขาก็ดันร่างฉันไปที่หน้าห้องน้ำ
?จะเปลี่ยนเองหรือจะให้ฉันเปลี่ยนให้ก็เลือกเอา?
?แล้วทำไมฉันต้องเลือกด้วยล่ะ คนบ้า!?
ริวเซยักไหล่แล้วบอกว่า
?ฉันเชื่อว่า...เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่เอาแต่ร้องไห้น่ะสิ?
?...?
?เชื่อฉันสิกีกี้ ไปปลดปล่อยอารมณ์ให้มันใสๆ แล้วพรุ่งนี้ไปถามหมอนั่นด้วยสีหน้าที่บอกว่าไม่เป็นไร มันดีกว่าเธอเดินตาบวมไปแล้วถามหมอนั่นตั้งเยอะ?
?...?
?โอเค้??
ฉันมองหน้าริวเซอย่างชั่งใจ ต้องยอมรับแหละว่าเหตุผลเขาเยี่ยมไปเลย ฉันยกมือขึ้นปาดน้ำตา จากนั้นก็เข้าไปเปลี่ยนเสื้อในห้องน้ำแต่โดยดี
ฉันสะบัดมือออกจากริวเซทันทีที่ดวงตาสีนิลจ้องเขม็งมา
?ทำไมนายมาสายจังล่ะพีเก้?? ฉันถาม ก่อนจะหันซ้ายหันขวาแล้วดึงเก้าอี้ว่างมาให้เขานั่ง
?เมื่อคืนนี้ฉันนอนดึกไปหน่อยน่ะ ว่าแต่ ทำไมมาอยู่กันสองคน? พีเก้มองริวเซ มองในแบบที่เรียกว่าตาแทบไม่กะพริบเลยล่ะ ง่า อย่าบอกนะว่าเขาหึงฉันจริงๆ อ่ะ?
?ฉันเคยเห็นนายที่ไหนนะ? พีเก้ถามริวเซ
ริวเซยักไหล่
?กรุงเทพฯ มันเล็กจะตาย เราคงเคยเจอกันสักแห่งในกรุงเทพฯ นี่แหละ?
?-_-? ฉันรู้สึกว่าริวเซตอบพีเก้เสียงขรึมเป็นพิเศษ แต่ก็ไม่แน่หรอก ฉันอาจจะคิดไปเอง
?อ้อเหรอ -^-? พีเก้เบ้หน้าเล็กน้อย จากนั้นเขาก็หันมาทางฉันเพื่อรอคำอธิบาย
?คะ คือ! ครูแลมป์ให้เราจับกลุ่มแล้วสรุปสิ่งที่เรียนไปเมื่อวาน แล้วฉันก็เป็นเศษน่ะ ริวเซก็เลยมาอยู่เป็นเพื่อน ใช่มั้ยริวเซ!?
ประโยคหลังฉันรีบหันไปถามริวเซที่กำลังจะพูดอะไรบางอย่างออกมา ซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าอะไรหรอกนะ แต่มันระแวงอ่ะ! T_T เลยไม่อยากให้หมอนั่นอ้าปาก!
ริวเซกลอกตาไปมา ไม่ได้ตอบอะไร ก่อนจะก้มหน้าก้มตาลงไปสนใจโน้ตบุ๊คของตัวเองต่อ
?ไปอยู่กลุ่มโน้นกันเถอะ? พีเก้เอ่ยปากบอกฉัน
?กลุ่มไหน? =O=;?
?กลุ่มไหนก็กลุ่มนั้นแหละ ยังไงเราก็ต้องมีกลุ่มอยู่อยู่แล้วล่ะ? พีเก้บอกอย่างมั่นใจ ก่อนจะตะโกนถามไปที่กลุ่มของเมลิน ?กลุ่มเธอเต็มหรือยังอ่ะเมลิน!?
?ยินดีต้อนรับฮันนี่เสมอแหละ?
?-^-?
ฉันเม้มริมฝีปากแน่น หันไปมองยัยเมลินที่กวักมือเรียกพีเก้ (ของฉัน!) หลังจากใช้สายตาจิกคนที่มีประโยชน์น้อยที่สุดในกลุ่มของตัวเองออกไปเรียบร้อยแล้ว -_-
ให้ตายสิ คนห้องนี้มันยังไงกันนะ กับฉันทำเป็นรังเกียจกันแทบเป็นแทบตาย แต่พอเป็นพีเก้แทบจะก้มลงกราบ
ลำเอียงที่สุดเลย ว่ามะ? =O=
?ไปนั่งตรงนั้นกันตันตัน?
พีเก้ดึงแขนฉัน แต่ฉันยื้อเอาไว้
?แล้ว...ริวเซล่ะ เขาอุตส่าห์มานั่งกับฉันนะ?
?ไม่ใช่เรื่องที่ฉันต้องสนใจ?
พีเก้บอกแค่นั้น และไม่แม้แต่จะถามฉันด้วยว่าฉันอยากจะไปอยู่กลุ่มเดียวกับยัยเมลินหรือเปล่า
?จะไปได้หรือยังตันตัน??
?แต่ว่า...?
?ฉันจะไปรอที่โต๊ะ?
?...? ฉันได้แต่มองตามหลังพีเก้ ก่อนจะถอนหายใจ
ง่า...คิดไม่ตกเลยจริงๆ ว่าจะให้ทิ้งริวเซลงไปได้ยังไง -_-;
?ไปเหอะน่า เดี๋ยวใครคิดว่าฉันเป็นมือที่สามแย่งคนบ้าอย่างเธอมาก็ซวยฉันอีก?
?อะไรนะ? -^-? ฉันขมวดคิ้ว
?ล้อเล่นน่ะ เดี๋ยวฉันไปขออยู่กลุ่มเดิม เธอก็ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกสาวน้อย ^-^?
สาวน้อย?
?เอ่อ...ก...ก็ ยังไงก็ขอบใจแล้วกัน? ฉันบอก
?แล้วเจอกันที่บ้านนะกีกี้ ^-^?
?ที่บ้าน? -O-;; อ๋อ...อืม! แล้วเจอกัน?
ฉันหอบโน้ตบุ๊คเอาไว้ในมือแล้วหันหลังให้ริวเซก่อนจะเดินไปที่กลุ่มของพีเก้อย่างสารภาพในใจว่า ฉันรู้สึกเขินจนแก้มร้อนผะผ่าวยังไงชอบกล เวลาที่ริวเซแทนชื่อของฉันว่า สาวน้อย
อึ๋ย! บ้าน่ะ ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าตัวเองจะไร้ภูมิคุ้มกันผู้ชายประเภทนี้ด้วย >///<
?พีเก้ เมื่อวานสนุกมากเลยนะว่ามั้ย??
ยัยเมลินตั้งใจถามตอนที่ฉันเดินไปนั่งในกลุ่ม ซึ่งฉันพยายามที่จะทำเป็นไม่ได้ยินแล้วหย่อนก้นนั่งลงไปเหมือนไม่รับไม่รู้อะไรเงียบๆ -_- ก็ฉันไม่มีส่วนร่วมในเรื่องนี้นี่คะ ทำไงได้
?ก็ดี?
?เมื่อวานนายบอกว่ามันยอดเยี่ยมมากเลยไม่ใช่หรือไง แล้วอยู่ๆ ทำไมวันนี้ถึงได้บอกว่าก็ดีซะงั้นล่ะ หรือว่า...นายเกิดเกรงใจกีกี้ขึ้นมา?
?ก็แหงล่ะ ถ้าไม่ให้เกรงใจยัยนี่แล้วจะให้ฉันเกรงใจเธอหรือไงเมลิน?
พีเก้ใช้มือข้างนึงพาดไว้ที่พนักพิงหลังของฉัน พร้อมกับตอบด้วยสีหน้านิ่งสนิทจนทำให้ยัยเมลินงี้หน้าแหยไปเลย ท่าทางของพีเก้ทำให้ฉันภูมิใจนิดๆ แฮะ -..-
?โธ่เก้ ถ้านายไม่อยากให้ฉันพูดเล่น ทีหลังนายก็พากีกี้ไปเปิดหูเปิดตากับนายด้วยสิ้นเรื่อง ไม่เห็นต้องทำหน้าหงิกใส่ฉันเลยนี่ ตาบ้า?
?หนวกหูน่า?
ท่าทางพีเก้เอือมเมลินสุดๆ ไปเลย แต่ว่า...มันก็จริงอย่างที่เมลินว่านะว่า พีเก้ไม่เคยชวนฉันเข้าไปอยู่ในโลกของเขาเลย
?ฉันอยากไปนะ? *O* ฉันหันไปบอกพีเก้
พีเก้หันมาขมวดคิ้วใส่ฉัน
?อย่าบ้าจี้ตามยัยนั่นน่ะตันตัน?
?ตลกน่ะ นี่นายไม่เคยควงกีกี้ไปไหนต่อไหนทั้งๆ ที่ยัยนี่เป็นแฟนนายเนี่ยนะพีเก้??
ยัยหน้าปลาดุกกลุ่มเดียวกับเมลินถามเสียงสูงราวกับว่ามันเป็นเรื่องประหลาด
?มันก็ไม่ใช่ที่ที่ควรไปสักเท่าไหร่? เขาบอก
ความจริงอายุฉันกับเขาห่างกันแค่ 2 เดือนเศษๆ เองนะ ทำไมเขาไปได้ แต่กับฉัน...เขาถึงบอกว่ามันไม่ใช่ที่ที่ควรไปล่ะ?
?แต่ฉันอยากไปนี่นา ครั้งหน้าชวนฉันไปด้วยสิ >.<?
?ไม่ได้ =O=?
?ทำไมล่า >O< ก็อยากไปนี่ จะไปๆๆ?
?ก็บอกไม่ได้ยังไงเล่า -O-^ อย่าดื้อได้ม้าย~?
?-^- ทีนายยังไปได้ ทีเมลินกับเพื่อนก็ยังไปได้?
?ก็บอกว่าไม่ยังไงเล่า =O=^?
?ก็แล้วทำไมไม่อ่ะ!?
ฉันเริ่มโวย แล้วตอนนั้นเองพีเก้ใช้มือข้างที่อิงพนักอยู่หยิกแก้มฉัน
?เผื่อใครมาแอบจับแก้มย้วยๆ ของเธอตอนที่ฉันไม่ได้อยู่กับเธอฉันก็แย่น่ะสิ ฉันเองก็หวงของฉันเหมือนกันนะ รู้มั้ย??
คำพูดหวานๆ ของพีเก้ทำให้ฉันพยักหน้าขึ้นลงอย่างง่ายดายจนยัยเมลินต้องกระแอมกระไอ
?นี่ ถึงฉันจะให้นายเข้ากลุ่มด้วยความพิศวาสเป็นพิเศษ แต่ก็ใช่ว่านายจะมาจี๋จ๋าต่อหน้าฉันให้หัวใจสลายได้นะยะ?
?ใครใช้ให้เธอชอบคนมีเจ้าของแล้วอย่างฉันล่ะเมลิน ^-^?
?-O-; ง่า?
ฉันได้แต่อ้าปากค้างที่พีเก้ไม่ได้สนใจเลยว่าตัวเองเป็นเหตุให้ยัยเมลินเม้มปากเป็นเส้นตรงแน่ว
?จะหมดเวลาแล้วนะพีเก้ ทำงานกันเถอะ?
ฉันตัดบทแล้วก้มหน้าก้มตาทำงาน อย่างน้อยถึงจะไม่ถูกกัน แต่ฉันก็มีสามัญสำนึกนะว่าเวลานี้ฉันควรทำยังไง ไม่ให้อะไรๆ มันขยายใหญ่ไปกว่านี้
?ทำไปก่อนแล้วกัน ฉันจะไปห้องน้ำ -_-? ว่าแล้วพีเก้ก็ลุกขึ้นยืนบิดไปบิดมา ?แล้วก็ไม่แน่...อาจจะเลยไปพักสายตาที่ห้องพยาบาล?
กลุ่มยัยเมลินพากันงงเป็นไก่ตาแตกที่อยู่ๆ หมอนั่นก็บอกออกมาอย่างหน้าตาเฉยทั้งๆ ที่เพิ่งจะนั่งอยู่ในห้องไม่เกิน 10 นาที =_=;
?ตกลงนายจะโดดว่างั้น?? ยัยเมลินอ้าปากถาม
?ช่าย~? พีเก้ตอบไปหาวไป
?นายนี่มันเห็นแก่ตัวที่สุด?
ช่างกล้า! -O-; ไม่เคยมีใครกล้าว่าพีเก้แบบนี้มาก่อน แม้แต่ฉันซึ่งเป็นแฟนของเขา! ฉันล่ะเชื่อเลยจริงๆ แต่ดูเหมือนว่างานนี้พีเก้ก็ไม่ได้โกรธอย่างที่ฉันคิดเอาไว้ เพราะเขาแค่หาวอีกครั้งแล้วก็เดินออกไปเลย
?ขอโทษแทนพีเก้ด้วยนะ คือ...เขาค่อนข้างอารมณ์แปรปรวน?
เมลินตวัดหางตามาทางฉันอย่างไม่พอใจ
?มีใครถามเธอหรือไงกีกี้?
?ฉันแค่...?
?นี่? ยัยเมลินขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิดใส่ฉัน ?อย่าคิดว่าเธอได้เป็นแฟนเขาแล้วจะเป็นทุกอย่างแทนเขาได้มั้ย มันรำคาญ!?
?...?
?แล้ว...เดี๋ยวฉันแบ่งงานเสร็จแล้วก็ส่งงานส่วนของพีเก้ให้ฉันด้วยล่ะ ฉันจะได้รวบรวมส่งทีเดียว?
?=O=; หา??
?จะไม่ทำก็ได้นะ คนอื่นที่พร้อมจะทำหน้าที่นี้แทนเธอยังมีอีกเยอะแยะไป? เมลินประชดฉันด้วยหน้าตากวนประสาทที่สุด ก่อนที่ยัยนั่นกับพวกจะหันหน้าไปคุยกันเองโดยไม่สนใจฉันอีกเลย
เฮ้อ~ ฉันควรทำความเข้าใจใช่มั้ยว่าการครอบครองผู้ชายสุดฮอตเอาไว้ในมือมันไม่ได้มีแต่เรื่องดีๆ เข้ามาในชีวิต -_-...
6
++ห้องพยาบาล++
?เย็นนี้เราไปเดินเล่นกันมั้ยพีเก้?
ฉันกลั้นใจถามคำถามนี้ตอนที่เจอพีเก้นอนเหยียดยาวอยู่บนเตียงที่ห้องพยาบาลด้วยความขี้เกียจ ทำเอาคนฟังเลิกคิ้ว
?ที่ไหน??
?ที่ไหนก็ได้?
?ไม่ล่ะ เดี๋ยวคืนนี้ฉันต้องออกไปข้างนอกอีก?
ฉันเบ้หน้า เอะอะอะไรก็เพื่อน ไม่เข้าใจเลยจริงๆ!
?ให้ฉันไปด้วยสิ?
?อย่าตื๊อน่าตันตัน?
พีเก้บอกปัดฉัน จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจ ก่อนจะยื่นมือมาลูบผมฉันเบาๆ ?เอาไว้วันอาทิตย์แล้วกัน อยากไปไหนก็บอก โอเค้??
?...?
ฉันไม่โอเคสุดๆ เลยล่ะ เพราะฉันคิดว่าพีเก้กำลังกีดกันฉันอยู่ชัดๆ
?ได้ยินเมลินบอกว่าเย็นวันนี้ต้องเลือกชมรมใช่มั้ย? เธอเลือกชมรมได้หรือยังล่ะตันตัน?
อยู่ๆ เขาก็เปลี่ยนเรื่อง แถมเป็นเรื่องเกี่ยวกับการศึกษาขึ้นมากะทันหัน ฉันเลยไม่มีโอกาสได้แย้งอะไรเพราะมัวแต่ตกใจ
?จริงด้วย! ฉันลืมไปสนิทเลย!?
ฉันหยิบรายชื่อชมรมที่ได้รับแจกก่อนหมดคาบออกมา แล้วยื่นมันให้พีเก้
?เอามาให้ฉันทำไมอ่ะ?
?เอ้า! นายจะได้เลือกไงว่าจะเข้าชมรมไหน?
พีเก้ถอนหายใจใส่ฉัน
?โธ่ตันตัน เธอก็รู้อยู่แล้วว่าเธอเข้าชมรมไหนฉันก็เข้าชมรมนั้นแหละ จะเอามาให้ฉันเลือกอีกทำไมก็ไม่รู้?
ฉันรับกระดาษแผ่นเดิมกลับมา และเริ่มรู้สึกหงุดหงิดนิดๆ ที่พีเก้ไม่คิดจะตัดสินใจอะไรเลย แม้แต่เรื่องของตัวเอง -_-^
?ก็รู้ไง แต่ที่ให้เนี่ย เป็นเพราะว่าครั้งนี้ฉันจะไม่เข้าชมรมเดียวกันกับนาย?
?ฮะ??
?ไม่ใช่อะไรหรอกนะพีเก้ ฉันไม่อยากเข้าชมรมกีฬา แล้วก็ไม่ชอบชมรมเกี่ยวกับดนตรีด้วย ส่วนนายเองคงไม่คิดจะเข้าชมรมที่เป็นของพวกผู้หญิง จริงมั้ยล่ะ??
สิ่งที่ฉันพูดไปเขาคงไม่เข้าใจหรอก เพราะเขาไม่แม้แต่จะมองรายชื่อที่เหลือที่พวกเรายังไม่ได้เข้าร่วมเลยนี่นา
?มันก็จริง แต่ไม่รู้ล่ะ ยังไงฉันก็ยังยืนยันคำเดิมว่าฉันจะเข้าชมรมเดียวกันกับเธอ?
?แม้แต่...ชมรมวรรณกรรมหรือไม่ก็การ์ตูนเนี่ยนะ??
ฉันกำลังถามเขา แต่ไม่ทันที่หมอนั่นจะได้ตอบ เสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นมา จากนั้น...ก็ดูเหมือนว่าฉันกลายเป็นอากาศธาตุอยู่ในห้องนี้ไปเลย
?ถ้าพวกแกไปแน่ ฉันก็ไป เออๆ แล้วเจอกันที่เดิมเว้ย?
ฉันมองพีเก้ที่กระเด้งตัวลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็วอย่างเซ็งๆ
?พีเก้ -_- นายยังไม่ตอบฉันเลยนะว่าจะเอายังไง?
?เอาตามนั้นแหละตันตัน ฉันไม่อยากอยู่ห่างจากเธอ?
ว่าเสร็จอีตานั่นก็จูบเข้าที่หน้าผากของฉัน...-_-/// ให้ตายสิ ทำไมเขาชอบใช้มุกนี้เพื่อให้ฉันเงียบบ่อยๆ ด้วยนะ ฉันจะละลายตายอยู่แล้ว T///T
?ฉันไปก่อนนะตันตัน แล้วเจอกันพรุ่งนี้?
?อะไรนะ! พีเก้! นี่พีเก้!!?
พีเก้วิ่งออกจากห้องพยาบาล และพอฉันลุกตามไปร่างของหมอนั่นก็หายวับไปอย่างรวดเร็ว =O=;;
ให้ตายเหอะ! ฉันไม่คิดมาก่อนเลยว่าพีเก้จะเป็นคนเหลวไหลแบบนี้ T^T ฮืออออ นี่ฉันเริ่มไม่แน่ใจแล้วล่ะว่าฉันตัดสินใจผิดหรือถูกกันแน่ที่พยายามดีดตัวเองจาก ?เพื่อน? ขึ้นมาเป็น ?แฟน? ของเขาน่ะ เพราะสถานการณ์ตอนนี้มันไม่ได้ต่างอะไรกับตอนที่เขาเป็นแค่เพื่อนของฉันเลย
เฮ้อ...ฉันเดินเตะเท้าออกมาด้วยความเซ็ง (อีกแล้ว T^T) และระหว่างที่ฉันหยิบรายชื่อชมรมขึ้นมาขีดไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเดินผ่านสนามบาสฯ นั่นแหละ ฉันถึงเงยหน้าขึ้นมาเพราะเสียงกรี๊ด O.O เอ่อ...มันไม่ผิดใช่มั้ยที่คนสวยอย่างฉันจะลองแวะดูสักหน่อย
สวบ!!!
ร่างของใครบางคนวิ่งตามลูกบอลสีส้มมาอย่างฉับไว จากนั้นมือของเขาก็คว้ามันเอาไว้แล้วลอยอยู่บนอากาศ ก่อนจะชูมือข้างขวาแล้วตวัดข้อมือเพียงเล็กน้อย แล้วลูกบอลลูกเดียวนั่นก็ลงห่วงไปอย่างชิลๆ OoO!
โหยยยย *O* เท่ชะมัดยาด!!
?แปะๆๆๆ? ฉันตบมือรัวอย่างทึ่งจัดจนทุกคนหันหน้ากลับมามองฉัน และไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้ชายคนนั้นที่กำลังเอาแขนเช็ดเหงื่อก็ค่อยๆ เหลือบสายตาเรียวยาวมามองฉัน ก่อนจะค่อยๆ ยิ้มให้ด้วย!
...เอ่อ พ่อหนุ่มสุดเท่คนนั้นหน้าตาคุ้นชะมัด คล้ายๆ กับ...เง้อ~ O..O อย่าบอกนะว่า....
ตายแล้ว! =[]
นั่นมันอีตาจอมเพี้ยนริวเซนี่หว่า!!?เฮ้! ทางนี้กีกี้!!? หมอนั่นตะโกนเรียกฉัน แต่ฉันเอาหนังสือในมือบังหน้า
พระเจ้าช่วยกล้วยปิ้ง! ขอให้เรื่องสุดเด๋อเมื่อกี้นี้ของฉันมันไม่ได้เกิดขึ้นจริงๆ ไม่ได้เหรอ ฮืออ T[]T นี่ฉันจะเป๋อต่อหน้าหมอนั่นไปถึงไหนนะ!!
?กีกี้! นี่กีกี้!?
เย้ย! อีตาบ้า! ลงทุนเดินออกมาจากสนามทำไมเนี่ยยย คนเค้าไม่ได้อยากคุยด้วยสักหน่อย T^To
?หูหนวกหรือไง ถึงไม่ได้ยินที่ฉันเรียกฮะ!? ไม่พูดเปล่า ริวเซเอามือทุบหัวฉันเบาๆ ด้วย
?ได้ยิน แต่ฉันเห็นนายกำลังเล่นอยู่ก็เลยไม่อยากให้นายเสียสมาธิ แล้วก็...ฉันจะกลับบ้านแล้วด้วย!?
ริวเซพยักหน้า
?ดีสิ ฉันเองก็กำลังจะกลับบ้านเหมือนกัน งั้นเรากลับบ้านด้วยกันนะ?
?ฮะ?! -O-!!?
?นะ *O*?
?=O=;;?
ฉันพูดไม่ออกเลยจริงๆ ตอนที่เขาทำตาเหมือนลูกหมาตัวน้อยกำลังวิงวอนใส่ฉัน และเหมือนเขาจะใช้โอกาสที่ฉันเอ๋อรีบเดินไปเอากระเป๋าเป้ที่วางกองไว้ข้างๆ สนามแล้วก็เดินกลับมาภายในระยะเวลาแป๊บเดียว -_-; ฉันโดนมัดมือชกเข้าแล้วใช่มั้ยเนี่ย
?ดีใจชะมัดเลยที่เธอมารับฉัน?
หมอนั่นอ้าปากได้ปุ๊บก็ขี้ตู่เป็นอาชีพขึ้นมาเชียว
?เข้าข้างตัวเองไปได้ คนหน้าไม่อาย?
ฉันว่า แต่หมอนั่นไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรสักนิด แถมยังเอาแต่ยิ้มกวนประสาท
?เผื่อฟลุคเธอตอบว่าเยสขึ้นมา หน้าด้านก็ถือว่าคุ้มนะ?
ริวเซแจกยิ้มกรุ้มกริ่มให้ฉัน ทำเอาฉันขอยอมแพ้ ไม่อยากจะพูดอะไรกับเขาแล้วล่ะ -///-
?เธอยังไม่ได้เลือกชมรมอะไรหรือไง?
ริวเซถามไปพลางเอาผ้าขนหนูซับเหงื่อไป
?นายเป็นสตอล์กเกอร์หรือไงไม่ทราบ ถึงได้รู้ว่ายัง? =O=^?
...จริงๆ นะ หมอนี่รู้เรื่องของฉันมากกว่าที่ฉันรู้เรื่องของเขาซะอีก (อันที่จริงริวเซยัดเยียดให้รู้ด้วยซ้ำ) ชักจะน่ากลัวเกินไปแล้ว!
?นี่กีกี้ เธอเล่นเดินโต๋เต๋ตอนชั่วโมงชมรม เป็นใครก็เดาอย่างฉันนี่แหละ รึไม่จริง??
?จริง T.T?
โอ๊ย...ฉันอยากให้ตัวเองวาร์ปได้เหมือนในเกมออนไลน์จังเลย จะได้ไม่รู้สึกว่าตัวฉันมันกำลังเป๋ไปเป๋มาเพราะโดนหมอนั่นฮุคใส่ด้วยคำพูดอยู่เป็นระยะๆ Y.Y
?ไปแวะกินไอติมกันมั้ยกี้?
?นายว่าไงนะ?
หมอนั่นใช้นิ้วจิ้มหน้าผากฉัน
?คนกำลังเหนื่อยๆ อย่าหูตึงให้พูดบ่อยนักได้มั้ยฮะ แล้วดูทำหน้ายึกยืออย่างกับฉันชวนเธอไปเข้าส้วมยังงั้นแหละ =O=?
?แต่ฉันไม่เดทกับผู้ชายที่ไม่ใช่แฟน -O-;?
?-_- ฉันจะฟ้องแม่เธอ?
?นะ นี่นายเอาแม่ฉันมาขู่ฉันอีกแล้วนะ! >O<^ คิดเหรอว่าฉันจะยอมไปกับนายง่ายๆ นะฮะ คนบ้า!?
ริวเซไม่สนใจฉัน เขาหันไปโบกรถแท็กซี่ทันที
?ขึ้นรถสิ?
ฉันมองหน้าหมอนั่นอย่างเคืองๆ แล้วก็ยืนบื้ออยู่อย่างงั้นแหละ -^- หึ ก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่ยอมขึ้นรถแท็กซี่ไปเดทกับผู้ชายคนอื่น ถึงแม้ว่าพีเก้จะ...ไม่เคยชวนฉันไปเดทที่ไหนก็เหอะ Y.Y
?อย่าให้ฉันต้องใช้วิธีการรุนแรงกับเธอนะ?
เชอะ! คิดเหรอว่ายืนเท้าเอวขู่ฉันแล้วมันจะได้ผลน่ะ ฉันไม่กลัวนายหรอก ขอบอกๆๆๆ >O< อ๊ะ O.O นั่นเขายกโทรศัพท์ขึ้นมาทำไมอ่ะ
?เบอร์แม่เธอนี่ 084-xxx-xxxx ป่ะ??
แว้ก! ไอ้บ้า! อย่าบอกนะว่า...ว่า...
หมอนั่นยื่นโทรศัพท์มือถือมาให้ฉันดู ก่อนจะยิ้มกว้างเกือบจะ 180 องศา
?อย่าให้ฉันต้องใช้วิธีนี้กับเธอดีกว่าน่า?
?มันจะมากไปแล้วนะนายริวเซ! >O<^?
อีตาบ้านั่นลอยหน้าลอยตาบอกฉันอย่างไม่รู้ไม่ชี้
?ฉันแค่ทำตามที่ผู้ใหญ่สั่งมาต่างหาก เอ้า จะไปหรือไม่ไป?
แล้วถ้าฉันบอกว่าไม่ ฉันจะกลับบ้านไปโดยที่ไม่ถูกแม่บีบคอมั้ยล่ะ ชิๆๆๆ บ้าเอ๊ย อย่าให้ถึงทีฉันบ้างก็แล้วกัน จำคำฉันเอาไว้เลย!!
ฉันกระแทกตัวลงนั่งด้วยความหงุดหงิด และรีบเขยิบตัวเข้าไปติดกับอีกฝั่งเมื่ออีตานั่นนั่งตามเข้ามา
?เธอทำตัวไม่น่ารักเลยนะกี้? เขาว่า ...ว่าแต่ว่าฉันต้องสนคำพูดของนายด้วยหรือไงไม่ทราบ
?เรื่องของฉัน?
?ไม่เคยรับฟังอะไรแบบนี้สินะ เธอถึงไม่ค่อยมีเพื่อน?
ฉันพยายามทำเป็นไม่ได้ยินคำพูดแสบๆ คันๆ ที่ออกมาจากคนปากร้าย หมอนั่นเลยได้ทีพูดต่อ
?โลกแคบแถมงี่เง่าแบบนี้ใครเขาอยากจะคบล่ะ หัดทำตัวให้มันดีๆ กว่านี้หน่อยสิ ฉันจะได้ไม่ต้องห่วง?
ฉันหันขวับกลับไปมองหน้าอีตาเพี้ยนเพราะไม่คิดว่าจะได้ยินคำคำนั้นออกมาจากปากของเขา
...พีเก้ยังไม่เคยพูดกับฉันอย่างนี้เลยนะ...แล้วทำไม?
...ง่า =_=/// แล้วทำไมหน้าฉันมันถึงร้อนขึ้นมาอีกแล้วเนี่ยยย
?ฉันมีพีเก้ก็พอแล้ว?
?งี่เง่าน่ะ คนพรรค์นั้นมีก็เหมือนไม่มี?
?อย่าว่าเขานะ!?
ริวเซถอนหายใจดังเฮือกๆ หลังจากที่ฉันหันกลับไปแหวเสียงขุ่น
?รึไม่จริงล่ะ?
?น...นายมาทีหลัง นายจะไปรู้อะไร ถึงในสายตาของใครๆ เขาจะเป็นอย่างที่เห็น แต่เขาก็ดีกับฉัน?
ริวเซหัวเราะเสียงดังใส่หน้าฉัน
?ดียังไงกัน ฉันไม่เห็นหมอนั่นสนใจเธอสักนิดเดียว แล้วฉันก็เห็นแต่เธอนั่นแหละที่เป็นฝ่ายตามก้นหมอนั่นต้อยๆ ถามจริงๆ เถอะ เธอคบกับหมอนั่นไปทำไมของเธอน่ะกีกี้?
?มันเรื่องของฉัน! แล้วนายล่ะ นายมายุ่งเรื่องของฉันทำไมกัน?
?เพราะฉัน...?
ริวเซมองตาฉัน แล้วท่าทางของเขาก็ดูเขินอยู่หน่อยๆ ฮ้า =O=/// ตอนนี้มีแต่แอร์บนรถนี่แหละที่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ และ...ฉันก็อยากรู้มากๆ เลย!
?เพราะนาย??
?...เป็นนักบำบัดรัก -O-?
อ...ไอ้บ้าริวเซ! ถ้าจะบอกว่าตัวเองเป็นคนเพี้ยนเนี่ย ทำไมต้องทำหน้าแดงให้ฉันเข้าใจผิดด้วยหา! >O<+ อึ๋ยๆๆ ฉันอุตส่าห์คาดหวัง...-O- เอ๊ะ...นี่ฉันกำลังผิดหวังกับคำตอบของหมอนี่อยู่เหรอ บ้าน่ะ -_-^ ฉันจะต้องคาดหวังคำตอบจากคนเพี้ยนๆ อย่างหมอนี่ทำไมกัน ทั้งๆ ที่ฉันมีพีเก้อยู่แล้วเนี่ย!
?-_-^ อ้อเหรอ? ฉันตอบไปแค่นั้น
?ใช่ >.< แล้วฉันก็สมเพชความรักของเธอจริงๆ?
?ขอบคุณ T.T?
?ต่อไปนี้ฉันจะเป็นเพื่อนสนิทให้เธอเอง แล้วก็จะเป็นที่ปรึกษาด้านความรักให้เธอด้วย *O*?
?ไม่เป็นไร ฉันอยู่คนเดียวได้ T_T?
?แต่ฉันทนไม่ได้นี่ที่ต้องเห็นเธอทนทุกข์จากความรัก ตกลงตามนั้นแล้วกันนะ! >.<?
?บ้าเรอะ TOT?
?เธอสิบ้า หัดรับความหวังดีของคนอื่นไปบ้างสิ เป็นซะแบบนี้แล้วเธอจะอยู่บนโลกนี้ได้ยังไง?
?T.,T ช่างฉัน?
?ดื้อ =O=?
นายต่างหากล่ะ! T^T!! แต่ฉันไม่ได้พูดมันออกไปหรอกนะ เพราะตอนนี้ฉันพอใจมากจริงๆ ที่เขางอนแล้วก็เงียบไปตลอดทาง
ขอบคุณสวรรค์ที่ความดื้อของฉันทำให้ตัวเองไม่ตกเป็นเหยื่อความเพี้ยน! T_T
7
++ที่บ้าน++
?กลับมาแล้วเหรอกีกี้ลูกร้าก~ ^O^?
ทันทีที่เปิดประตูเข้าบ้านมาปุ๊บ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะเจอแม่ยืนยิ้มแฉ่งอยู่ตรงประตูบ้าน เฮ้อ -_- หวังว่าแม่จะไม่ถามนะว่าฉันไปเที่ยวกับนายริวเซมาแล้วเป็นยังไงบ้างอ่ะ เพราะฉันไม่อยากตอบตามความเป็นจริงเลยว่าฉันไม่อยากไปไหนกับหมอนั่นอีกแล้ว เพราะเขาชอบทำตัวผีเข้าผีออก และชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านเป็นที่สุด!
?ค่า -_-? ฉันตอบอย่างเหนื่อยๆ พร้อมกับถอดรองเท้าออก
?ไปเที่ยวกับริวเซมาเป็นยังไงบ้างล่ะกีกี้?
จะมีสักเรื่องมั้ยที่ฉันเดาแล้วไม่ถูกเนี่ย?
?ก็ -O-;?
?ก็? *O*?
แม่ทำหน้าคาดหวังมากซะจนฉันไม่กล้าบอกเลยว่ารู้สึกยังไง
?ก็ดีค่ะ -_-!?
ฉันเป็นลูกสาวที่กตัญญูใช่มั้ยคะ ที่พูดเพื่อให้แม่ดีใจทั้งที่ฉันอกตรม
?ดีแล้วล่ะ กี้จะได้ไม่เหงา?
?หนูเนี่ยนะเหงา?
ฉันทวนคำพูดของแม่ แล้วแม่ก็พยักหน้า
?ก็แม่ไม่เคยได้ยินหนูพูดถึงเพื่อนเลยนี่นา?
?แม่อ่ะ กี้ไม่ได้พูดถึงก็ไม่ได้หมายความว่ากี้ไม่มีเพื่อนนะ!?
?แล้วทำไมต้องโมโหใส่แม่ด้วยล่ะ?
?กี้ไม่ได้โมโห!?
?ถ้าไม่ได้โมโหแล้วทำไมหนูต้องเสียงดังใส่แม่ด้วยล่ะ T.T?
ฉันตอบไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมฉันต้องขึ้นเสียงกับเรื่องที่แม่พยายามย้ำเรื่องที่ฉันไม่มีเพื่อน แต่ที่รู้ๆ ฉันไม่อยากให้แม่พูดถึงมันอีกต่อไปแล้ว
?กี้ไม่คุยกับแม่แล้ว? ฉันบอก
?ขึ้นไปแล้วหัดลงมาข้างล่างบ้างนะกี้ แม่ไม่ชอบเลยที่หนูกลับมาแล้วเอาแต่ล็อกห้องหมกตัวอยู่ในนั้นน่ะ?
?ช่างกี้เถอะน่า! ลงมาแม่ก็ไม่มีอะไรให้กี้ทำสักหน่อย?
ฉันเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาแล้วจริงๆ ด้วยล่ะ วันนี้ใครๆ ก็เอาแต่สั่งฉัน แม้แต่แม่!
?มานั่งเล่นก็ได้?
?ไม่เอา นี่แม่เป็นอะไรของแม่นะ กี้ไม่เข้าใจแม่เลยจริงๆ!?
?แม่ต่างหากล่ะที่ไม่เข้าใจกี้?
?...?
?นี่กีกี้ ถ้าหนูเอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องแบบนี้แล้วเมื่อไหร่แม่จะเห็นว่าหนูมีเพื่อนเยอะๆ สักทีล่ะ?
คำถามของแม่ทำให้ฉันวิ่งขึ้นไปบนห้องและจัดการล็อกประตู ก่อนจะทุ่มตัวลงบนที่นอนอย่างหงุดหงิดงุ่นง่าน แล้วภาพเก่าๆ ที่ฉันโดนรังแกเพียงเพราะฉันเป็นแฟนกับพีเก้ก็เด่นชัดขึ้นมาในหัว
เพื่อนที่เห็นแก่ตัวแบบนั้นใครเขาอยากมีกันล่ะ บ้าๆๆๆ!
ฉันกลิ้งตัวไปมาบนที่นอนอยู่สักพักก็ลุกขึ้นมาหยิบโน้ตบุ๊คออกจากกระเป๋า ลืมไปเลยว่าฉันส่งงานส่วนของตัวเองไปแล้วแต่ยังไม่ได้ส่งงานของพีเก้ให้กับยัยเมลินเลย
ทันทีที่ฉันเปิดเมลขึ้นมา ฉันก็เห็นฟอร์เวิร์ดเมลจากใครบางคนที่ฉันไม่รู้จัก และเมลนั้นก็มีหัวข้อว่า
?หวานใจตัวจริงของพีเก้ เจ้าสาว ดาวโรงเรียนนานาชาติเซ้นท์คาโปล!?
หลังจากที่ฉันคลิกเปิดดูเมลนั้น รูปก็ค่อยๆ โหลดขึ้นมาช้าๆ ฉันพยพยายามอย่างที่สุดที่จะคิดว่ามันคงเป็นรูปขำๆ มากกว่า ภาวนาว่าคงจะไม่ใช่เขา แต่...หน้าของฉันก็ชาวาบขึ้นมา และรู้สึกว่าน้ำตามันเอ่อจนล้น เมื่อภาพที่ฉันเห็นมันฟ้องความจริงที่ฉันไม่เคยรู้ว่า
...ฉันคงไม่ใช่คนเดียวที่เขาใช้คำว่า ?รัก?
?ฮือๆๆๆ?
ฉันร้องไห้ ร้องเหมือนคนบ้าใต้ผ้าห่มอยู่อย่างนั้นอย่างคนที่ไม่รู้จริงๆ ว่าควรจะตัดสินใจทำยังไงต่อไปดี ตอนนี้ตาฉันปวดไปหมด และ ฮือออ ฉันอยากให้ใครสักคนมารับฟังความทุกข์ของฉัน แต่ฉันก็นึกขึ้นได้ว่าฉันไม่มีใครเลย
ฮืออออออ TOT!! ทำไมฉันถึงเป็นคนเดียวที่โดดเดี่ยวอยู่ในโลกใบนี้ด้วยนะ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ
ก๊อกๆ~
?กีกี้ กินข้าวได้แล้วลูก?
?กี้ไม่หิว!? ฉันตะโกนตอบพร้อมกับกระชับผ้าห่มให้แน่นขึ้น
?โกรธแม่เหรอกี้ แม่แค่หวังดีเองนะถึงได้พูดออกไป? แม่พยายามง้อฉัน แต่เรื่องที่ฉันร้องไห้มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับแม่ และตอนนี้แม่ก็ไม่ใช่คนที่ฉันต้องการคุยด้วย
?ทำไมหนูเป็นอย่างนี้นะกี้ แม่กลุ้มใจจริงๆ เลย?
?เดี๋ยวกี้ก็หาย แม่ทิ้งกี้เอาไว้คนเดียวก่อนได้มั้ย!?
ฉันไม่แน่ใจหรอกว่าตัวเองเสียงดังแค่ไหน แต่ฉันก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของแม่เดินลงไป
ฉันไม่รู้ว่าตัวเองต้องการให้เรื่องทุกอย่างมันกลายเป็นแบบนี้หรือเปล่า แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าตัวเองบ้าชะมัด!
?นอกจากเธอจะบ้าแล้ว ฉันยังคิดว่าตอนนี้เธอเป็นยัยห่วยที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาเลย?
ฉันกะพริบตาปริบๆ ก่อนจะเลิกผ้าห่มออกจากตัว
?นายเข้ามาในห้องของฉันได้ยังไง ออกไปนะ!?
ฉันปาหมอนใส่ทันทีที่เห็นว่าริวเซยืนกอดอกอยู่ปลายเตียงของฉัน
?อย่างกับคนจิตวิปริต? หมอนั่นว่าฉัน
?แง้!! TOT!?
?หยุดร้องได้แล้ว ไม่รู้หรือไงว่ามันดังไปถึงห้องฉันโน่นแน่ะ =O=^?
?โฮฮฮฮฮ T[]T!! โอ๊ย!!?
เมื่อกี้นี้ริวเซว่าฉัน แล้วตอนนี้เขาก็ยังปาหมอนใส่หน้าฉันอีก บ้าๆๆ เข้ามาในห้องของฉันโดยที่ไม่ได้รับอนุญาตไม่พอ เขากล้าดียังไงมาทำแบบนี้กับฉันอีกเนี่ย >O<^ มันเกินไปแล้วนะ
?เปลี่ยนเสื้อผ้าซะ? ริวเซสั่ง
?อะไรนะ??
?ฉันบอกให้เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ ฉันจะพาเธอไปเปิดหูเปิดตา?
?ฉันไม่ไป?
ริวเซถอนหายใจออกมา ก่อนจะเอนตัวพิงผนังห้องพร้อมกับพูด
?อย่าดื้อน่า ไปเถอะ ฉันรับประกันเลยว่าเธอจะทำใจกับเรื่องนี้ได้เร็วขึ้น?
?เรื่องนี้? เรื่องอะไรไม่ทราบ? ฉันทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ทั้งที่น้ำตายังอาบแก้ม
?คิดว่าตัวเองได้เมลคนเดียวหรือไงล่ะยัยเบ๊อะเซอะ?
ริวเซตอกย้ำความจริงกับฉันอย่างตรงไปตรงมา ทำเอาฉันกลั้นน้ำตาไม่ไหว T^T!
?T^T ฮึก!?
ฉันรู้สึกขายหน้าจริงๆ ที่นายริวเซรู้เรื่องนี้ แล้วตอนนี้ฉันก็อายซะจนไม่อยากเผชิญหน้ากับเขา
?ยิ่งหนีก็ยิ่งเจ็บเปล่าๆ น่า ออกไปเที่ยวกับฉันให้มันลืมๆ ไปซะดีกว่า?
ริวเซเข้ามาลากฉันออกจากผ้าห่ม ก่อนจะตวาด
?ทำตัวเหมือนหมาซื่อสัตย์อย่างงี้ไงล่ะกีกี้ ให้ตายสิ! เธอจะร้องไห้อีกนานมั้ยหา! ไอ้กิ๊กเกิ๊กอะไรนั่น ถ้าเขามีได้เธอก็มีซะบ้างสิ จะได้เจ๊ากันไป ไม่ใช่มานั่งร้องไห้ฝ่ายเดียวอย่างงี้!?
?อย่าว่าเขานะคนบ้า รูปที่เห็นอาจจะไม่มีอะไรก็ได้!?
ฉันจะเชื่อเขา ถึงแม้ว่ารูปนั้นริมฝีปากของเขากับยัยเจ้าสาวอะไรนั่นจะสัมผัสกันจนไม่เหลือพื้นที่ว่างเลยก็เหอะ TOT!!
ริวเซถอนหายใจ
?งมงาย งี่เง่า และเต่าตุ่นที่สุด มันก็สมควรแล้วล่ะที่หมอนั่นไปกุ๊กกิ๊กกับผู้หญิงคนอื่นได้โดยที่ไม่สนใจความรู้สึกของเธอเลยแม้แต่นิดเดียว!?
?ฮืออออ แล้วมันเรื่องอะไรของนายที่ต้องมายุ่งเรื่องนี้ด้วย นี่มันเรื่องของฉันนะ TOT?
ริวเซทำหน้าอย่างกับจะบีบคอฉันให้ตาย ก่อนจะเปลี่ยนใจฉุดฉันให้ลุกขึ้นมาจากเตียง แต่ฉันไม่ยอมลุก
?แต่ตอนนี้มันเป็นเรื่องของฉันด้วยแล้วล่ะ ก็เธอเล่นแหกปากดังไปถึงห้องฉันโน่น!?
ริวเซฉุดฉันให้ยืนขึ้นจนได้ จากนั้นเขาก็ถือวิสาสะค้นตู้เสื้อผ้าฉัน
?หยุดนะริวเซ!? ฉันห้ามเขา แต่ดูเหมือนว่ามันจะช้าไปแล้ว
?เอ้า! เปลี่ยนซะ?
?ชุดนี้น่ะเหรอ?? เสื้อแขนกุดกับกระโปรงสั้น ล่อแหลมออกขนาดนี้ ฉันไม่มีทางใส่มันหรอก! ?ไม่! นายจะบ้าหรือไงเนี่ย?
?เธอน่ะสิบ้า สถานที่ที่ฉันจะพาไป ขืนเธอใส่อย่างที่ใส่อยู่นี่ฉันก็ขายหน้าตายน่ะสิ?
พูดจบเขาก็ดันร่างฉันไปที่หน้าห้องน้ำ
?จะเปลี่ยนเองหรือจะให้ฉันเปลี่ยนให้ก็เลือกเอา?
?แล้วทำไมฉันต้องเลือกด้วยล่ะ คนบ้า!?
ริวเซยักไหล่แล้วบอกว่า
?ฉันเชื่อว่า...เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่เอาแต่ร้องไห้น่ะสิ?
?...?
?เชื่อฉันสิกีกี้ ไปปลดปล่อยอารมณ์ให้มันใสๆ แล้วพรุ่งนี้ไปถามหมอนั่นด้วยสีหน้าที่บอกว่าไม่เป็นไร มันดีกว่าเธอเดินตาบวมไปแล้วถามหมอนั่นตั้งเยอะ?
?...?
?โอเค้??
ฉันมองหน้าริวเซอย่างชั่งใจ ต้องยอมรับแหละว่าเหตุผลเขาเยี่ยมไปเลย ฉันยกมือขึ้นปาดน้ำตา จากนั้นก็เข้าไปเปลี่ยนเสื้อในห้องน้ำแต่โดยดี
Re: New Release!! Gig or Click หนุ่มแสบสาวใสกับเรื่องรักกวนหัวใจ
8
19.00 น.
หลังจากที่หมอนั่นปีนระเบียงกลับไปห้องของตัวเองแล้วเดินมาขออนุญาตแม่พาฉันออกมาเที่ยวข้างนอกทางประตูเหมือนคนปกติที่เขาทำกัน ฉันก็มาโผล่อยู่หน้าผับแห่งหนึ่ง ซึ่งฉันคิดว่าตัวเองคงเข้าไปไม่ได้ และนั่นรวมถึงเขาด้วย -_-
?แน่ใจเหรอว่าเข้าได้?
ฉันถามอย่างไม่แน่ใจ เพราะต่อให้หมอนั่นพยายามทำหน้าแก่ขนาดไหน เขาก็ยังเป็นได้แค่เด็กอายุ 17 เท่าฉัน
?แหงอยู่แล้ว ที่นี่ผับของพี่ชายเพื่อนฉัน?
?อ่อ?
เป็นเพราะเล่นเส้นสายกันนี่เอง นายริวเซถึงพาฉันเข้าไปได้
?แล้วนายพาฉันมาที่นี่ทำไมอ่ะ? ฉันถามด้วยความสงสัย
?มันเป็นที่ประจำของฉันกับเพื่อนที่โรงเรียนเก่า?
?เหรอ?
?...เราเข้าไปกันเถอะ?
ริวเซดันร่างฉันให้เดินเข้าไปตรงประตูทางเข้าของพนักงานอย่างหน้าตาเฉย และพอผ่านห้องเครื่องดื่มไป ฉันก็ต้องรีบยกมือขึ้นมาปิดหูทีเดียวเชียวกับเสียงที่มันดังกระหึ่มอยู่ในขณะนี้
?ขอโทษค่ะ?
ฉันหันไปขอโทษใครบางคนที่ฉันเผลอเหยียบเท้าของเขาเข้าให้ แต่พอฉันหันหน้ากลับก็ยังชนเข้ากับใครคนอื่นอีกอยู่ดี สุดท้ายริวเซก็เอื้อมมือมาจับต้นแขนฉันเอาไว้ ก่อนจะก้มลงกระซิบที่ข้างหูฉัน
?อย่าอยู่ห่างฉัน?
ฉันพยักหน้าเป็นคำตอบ ก่อนจะเดินตามแรงดึงของริวเซไป ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าการที่เขาคอยปกป้องฉันมันเท่มากจริงๆ >///<
?เป็นไงบ้างวะริวเซ?
เพื่อนของเขาโบกมือทักแต่ไกล ริวเซเองก็โบกมือตอบพร้อมกับพาฉันเดินไปยังกลุ่มของเพื่อนๆ เขาที่ส่วนใหญ่จะมีแต่ผู้ชาย -_-; น่ากลัวจัง
?เรื่อยๆ ว่ะ?
?แล้ว เฮ้ย! นี่แกพาผู้หญิงมาด้วยเหรอวะ ไม่น่าเชื่อว่าแกจะลืมยัยนั่นได้แล้ว?
ฮะฮ้า =_=; เห็นริวเซเป็นผู้ชายเพี้ยนแบบนี้ ความจริงแล้วก็มีผู้หญิงซ่อนเอาไว้เหมือนกันเหรอเนี่ยยย เหลือเชื่อที่สุด
?ยัยนั่นน่ะยัยไหนวะ??
ริวเซทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ จากนั้นเขาก็หันมาทางฉัน
?ไอ้หมอนี่ชื่อเรย์ เป็นเพื่อนห้องเดียวกับฉัน ส่วนอีกสองคนชื่อมัฟฟิน กับไทน์ แล้วก็นั่น เคโกะ เป็นแฟนของไทน์ ส่วนผู้ชายอีกคนนั่นชื่อโซล?
ฉันตาลายแล้วตาลายอีกจากแสงไฟวูบไปวูบมาผสมกับจำนวนคนที่เขากำลังแนะนำให้ฉันรู้จัก
?หวัดดี?
ฉันทักทุกคนพร้อมกันด้วยคำคำเดียว
?แล้วจะไม่แนะนำให้ฉันรู้จักกับ...? คนที่ชื่อเรย์พูดพร้อมกับพยักพเยิดหน้ามาทางฉัน
?เดี๋ยวสิวะ! จะใจร้อนไปทำไม ยัยนี่ยังอยู่ที่นี่อีกนานน่ะ?
ริวเซผลักเรย์ให้ถอยไป ก่อนจะหันมาจับไหล่ทั้งสองข้างของฉันแล้วกดให้นั่งลง
?ยัยนี่ชื่อกีกี้?
ริวเซหันไปบอกกับเพื่อนๆ ของเขา ฉันได้แต่ส่งยิ้มแหยไปให้ รู้สึกไม่คุ้นกับสังคมแบบนี้เลยจริงๆ >.<
?อย่าบอกนะว่าเด็กใหม่แก? ไทน์ (ฉันคิดว่าฉันจำได้นะว่าริวเซบอกว่าเขาชื่อนั้น) เป็นคนถาม
?ก็ดีนะที่แกทำใจได้เร็ว?
เรย์พูดพร้อมกับตบไหล่ริวเซเบาๆ แต่ริวเซปัดมือของเรย์ออกก่อนจะบอก
?มันไม่เกี่ยวกับเรื่องทำใจได้หรือไม่ได้ว่ะ และยัยนี่ก็...ยังเป็นแค่เพื่อนฉัน?
ฉันยืนยันสิ่งที่ริวเซพูดด้วยการพยักหน้าเร็วๆ สองสามครั้ง เรย์ที่พอได้รับการยืนยันอย่างนั้นก็หันมาเบิ่งตาโตใส่ฉัน
?เฮ้ย! เธอไม่ได้เป็นอะไรกับริวเซมันจริงๆ อ่ะ ฉันไม่อยากจะเชื่อ?
?ทำไมเหรอ??
เป็นอีกครั้งที่ฉันต้องถามด้วยความสงสัย เฮ้อ...ก็ริวเซน่ะมีอะไรๆ ที่ฉันไม่รู้เกี่ยวกับเขาเยอะเหลือเกินนี่นา
เรย์กำลังจะอ้าปากอธิบาย แต่ริวเซก็พูดตัดหน้าขึ้นมาซะก่อน
?ตอนนี้ไม่ได้เป็น แต่อะไรอนาคตมันก็ไม่แน่ว้อย เอาหน้าแกออกไปห่างๆ เดี๋ยวนี้เลยไอ้เรย์?
?โอ้โห หวงกันแบบนี้ฉันก็แห้วตั้งแต่ยังไม่จีบอ่ะดิวะ?
ไทน์พูดพร้อมกับทำตาปรอย ทำเอาฉันทำหน้าไม่ถูกเลยทีเดียวเชียว
?แบบนี้ก็ดีเลย ต่อไปฉันจะได้ไม่คิดว่าที่แกไม่มาที่นี่อีกก็เพราะคอยหลบหน้าหลบตายัยนั่น?
?ก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่สนใจผู้หญิงพรรค์นั้น เธออยากได้เครื่องดื่มอะไรมั้ยกีกี้?
อยู่ๆ ริวเซก็หันมาถามฉันอย่างกะทันหัน ทำเอาฉันนึกไม่ออก
?เอ่อ เอาเหมือนที่เคโกะดื่มอยู่ก็ได้?
?บลูไดมอนด์...งั้นรอเดี๋ยวนะครับเจ้าหญิง?
ริวเซลุกขึ้นแล้วโค้งให้ฉันต่อหน้าทุกคน ราวกับฉันเป็นเจ้าหญิงของเขาจริงๆ แน่ะ
?ตอนที่เห็นในรูป ฉันคิดว่าเธอดูธรรมดามาก แต่พอได้เจอตัวจริง ฉันว่าเธอน่ารักกว่าในรูปเยอะเลยนะ? ไทน์ชมฉัน
?ขอบใจ -///- เอ่อ...ว่าแต่ว่า นายเคยเห็นรูปฉันจากที่ไหนเหรอ?
เพื่อนๆ ของไทน์พากันกระแอมกระไอ เคโกะที่ยืนอยู่ข้างๆ เลิกคิ้วขึ้นพร้อมกับยื่นแขนมาโอบคอไทน์
?อะไรไทน์ นี่เธอกล้าชมผู้หญิงคนอื่นต่อหน้าฉันอย่างงั้นเหรอ!?
?หา?? ไทน์ทำหน้าเหลอหลา ในขณะที่เคโกะทำหน้าบึ้งๆ ใส่
?ไทน์! ก็นายชมกีกี้ต่อหน้าฉันเมื่อกี้ มันใช่เรื่องที่นายควรพูดต่อหน้าแฟนตัวเองหรือไง!?
?อะ...อ๋อ! โอ๊ย! ไม่เอาน่ะเคโกะ เธอก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าหัวใจของฉันมีเธอวิ่งเล่นอยู่ข้างในเพียงคนเดียว?
อื้อหือ =///= คำพูดของไทน์ทำให้หน้าฉันร้อนผะผ่าว และมันกำลังจะไหม้เป็นจุณเมื่อเคโกะตอบแทนความรักของไทน์ด้วยการจูบอย่างเร่าร้อน
?ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำหน่อยนะ? ฉันบอกแล้วทำท่าจะลุกขึ้น แต่เรย์จับข้อมือฉันเอาไว้
?ฉันจะให้เคโกะไปเป็นเพื่อน?
เรย์บอกฉัน จากนั้นเขาก็หันไปหาเคโกะที่ยังจูบอย่างดูดดื่มอยู่กับไทน์
?เคโกะ นี่...เคโกะ เธอเป็นผู้หญิงนะ หัดทำอะไรให้มันลับตาคนซะบ้างเถอะ?
เคโกะถอนริมฝีปากออกช้าๆ ก่อนจะหันมาบอกเรย์
?ถ้านายอิจฉาฉันล่ะก็ นายก็หาผู้หญิงดีๆ สักคนมาเป็นแฟนซะสิ จริงมั้ยไทน์??
ไทน์ไม่ตอบอะไรนอกจากยุ่งอยู่กับการจัดการผมของเคโกะให้เป็นทรงปกติ หลังจากที่มันยุ่งเหยิงด้วยฝีมือตัวเอง
?ไปห้องน้ำเป็นเพื่อนกีกี้หน่อยสิ?
เคโกะพ่นลมออกมาจากจมูก ท่าทางไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่
?เอ่อ ฉันไปเองก็ได้ แค่นี้เอง?
ฉันบอก และตอนนั้นเองที่เคโกะลุกขึ้นแล้วก็ยื่นมือมาให้ฉัน
?ถึงจะรบกวน แต่ฉันไม่ได้บอกสักหน่อยว่าจะไม่ไปเป็นเพื่อน?
ฉันมองมือของเคโกะอย่างอึ้งๆ แล้วเคโกะก็ยื่นมือมาจับมือฉันเอาไว้ซะเอง
?อีกอย่าง ท่าทางโก๊ะๆ อย่างเธอ ขืนไปคนเดียวมีหวังคงไม่ได้กลับมาที่โต๊ะง่ายๆ แน่ จะไปได้หรือยัง??
ฉันพยักหน้าหงึกหงักแล้วเดินตามเคโกะไป
?ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าริวเซจะเลือกเธอมาเป็นแฟนจริงๆ?
เคโกะตะโกนถามฉันระหว่างทางไปห้องน้ำที่มีเสียงเพลงดังกระหึ่ม
?ฉันไม่ใช่แฟนของเขา!?
ฉันตะโกนตอบ และพยายามอย่างที่สุดที่จะตามเคโกะให้ทัน
?ไม่ใช่เหรอ? แต่มาด้วยกันแบบนี้ก็แสดงว่าเป็นมากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟนใช่ป่ะ ฮ่าๆๆ?
?ไม่ใช่!! เราเป็นแค่เพื่อนกัน!! ไม่ใช่มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟนอะไรของเธอนั่นสักหน่อย!!?
เคโกะดึงมือฉันเข้าไปในห้องน้ำหญิงได้แล้วในที่สุด แต่เธอก็ไม่ได้ลดเสียงของตัวเองลงเลย
?ยังไงก็ช่างเถอะ จะเพื่อนหรือแฟน สำหรับริวเซ เธอก็มีค่าเท่ากัน?
?หมายความว่ายังไง??
เคโกะมองฉัน ?ฉันไม่รู้จะเตือนเธอยังไง แต่เอาเป็นว่า...อย่าถลำลึกกับผู้ชายอย่างริวเซจนกว่าจะแน่ใจว่าเขารักเธอจริงๆ แล้วกัน?
?หือ?? เคโกะพูดอะไรงง ๆ แถมพูดเองแล้วรำคาญตัวเองซะอีกแน่ะ
?โอ๊ย! เธอนี่มันทั้งโง่ทั้งน่าสงสาร ทั้งขึ้นทั้งล่องจริงๆ เล้ย ให้ตายสิ?
เคโกะชี้มือออกไปตรงกระจกของประตูห้องน้ำ
?คนนั้นแหละแฟนเก่าของริวเซล่ะ?
สาบานได้ว่าฉันไม่ได้สนใจเลยจริงๆ นะว่าใครจะเป็นแฟนของใคร แต่ที่ฉันอยากรู้มันเป็นเพราะสัญชาตญาณของความอยากรู้อยากเห็นของผู้หญิง -_-;
ฉันเดินไปหาเคโกะแล้วจัดการเขย่งตัวขึ้น
?คนไหนเหรอ??
?นั่นไง ผู้หญิงที่ทำตัวเหมือนพวกไฮโซ ทั้งที่ความจริงยัยนั่นเป็นเพียงแค่ผู้หญิงร่านๆ คนนึง?
เคโกะพูดอะไรของเธอก็ไม่รู้ แต่ที่รู้ๆ ฉันคิดว่าคนที่เคโกะพูดถึงเป็นคนที่สวยมากตามที่เคโกะบอกจริงๆ นั่นแหละ แถมหน้าตาก็ยังคุ้นๆ อีกด้วย
...ฉันเคยเห็นยัยนั่นที่ไหนนะ
?แล้วทำไมริวเซถึงเลิกกับผู้หญิงคนนั้นซะล่ะ?
?หึ ก็หมอนั่นมันโง่ที่คิดว่าผู้หญิงพรรค์นั้นจะคบแต่กับตัวเองคนเดียวน่ะสิ ฉันบอกเธอได้แค่นี้แหละ เออนี่ แล้วห้องน้ำน่ะตกลงเธอยังจะเข้าอยู่หรือเปล่า??
ฉันพยักหน้าตอบเคโกะ ก่อนจะหันไปมองผู้หญิงคนนั้นอีกครั้ง และแทบไม่อยากเชื่อเลยว่าฉันจะเห็นร่างคุ้นตาคล้ายๆ แฟนของฉันเดินมานั่งกับยัยนั่น
O_O พีเก้? ยัยนั่น?
O_O! เฮ้ย!!! นั่นมันผู้หญิงคนเดียวกันกับที่อยู่ในเมลนี่!
?กีกี้ เฮ้ย! กีกี้ นั่นเธอจะไปไหนน่ะ!!?
เคโกะฉุดมือฉันเอาไว้ขณะที่เท้าของฉันมันกำลังไม่ฟังคำสั่งจากสมอง
?นั่นแฟนฉัน ผู้ชายคนนั้นเป็นแฟนฉัน!?
ครั้งนี้เคโกะรวบตัวฉันไว้ไม่ต่างอะไรกับการกอด
?ใจเย็นๆ ก่อนสิยัยโก๊ะ ขืนดุ่มๆ เข้าไปแบบนั้นยัยเจ้าสาวได้ทำเธอหน้าหงายออกมาพอดี?
ฉันพยายามจะสะบัดตัวออกมาให้พ้นจากเคโกะ
?ช่างปะไร! ตอนนี้ฉันแค่อยากรู้ว่าทำไมเขาถึงทำแบบนี้กับฉัน! ฮือออ TOT!!! ฉันเองก็รู้นะว่าพีเก้ไม่ใช่ผู้ชายประเภทเสือสิ้นลาย แต่การที่ฉันมาเห็นเขาอยู่กับผู้หญิงอื่นมันทำให้ฉันเจ็บกว่าที่คิดเอาไว้มาก และฉันจะไม่ยอมให้เขาทำกับฉันแบบนี้เด็ดขาด ไม่มีวัน!!?
เคโกะมองฉันพล่ามด้วยความเวทนา ก่อนจะตบไหล่ฉันเป็นเชิงปลอบ
?ฉันเข้าใจ แต่ยังไงฉันก็ต้องบอกเธอตามตรงนั่นแหละว่า เธอไม่มีปัญญาแย่งใครมาจากยัยนั่นได้ กลับไปตั้งหลักก่อนเถอะน่า ช้าไปอีกแค่ห้าหรือสิบนาทีฉันจะทำให้มันมีอะไรดีๆ ขึ้นมากับชีวิตของเธอเอง!?
ฉันเริ่มคันจมูกยุกยิกคล้ายกับคนที่กำลังจะควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ T^T!! และฉันเพิ่งรู้ว่าการมีเพื่อนผู้หญิงสักคนมันก็ดีแบบนี้เอง
?เธอเชื่อฉันมั้ย?? เคโกะถามย้ำ
?TOT!!!?
ฉันปล่อยโฮเป็นคำตอบ และสุดท้ายเคโกะก็พาฉันเดินกลับไปที่โต๊ะ พอไปถึงทุกคนต่างพากันงงงวยที่ฉันเอาแต่ร้องไห้ ตอนนี้เรย์ดึงมือเคโกะออกมาจากฉันแล้วตะคอกเสียงดัง
?เฮ้ย! นี่ฉันให้เธอพาไปห้องน้ำนะ ไม่ใช่ให้ไปรังแกกีกี้?
เคโกะสะบัดมือออกแล้วบอกเรย์ด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ
?ฉันทำที่ไหนเล่า ไอ้บ้าเรย์!?
?แล้วทำไมกีกี้ถึงร้องไห้โยเยกลับมานี่ล่ะ เคโกะ? ริวเซถาม ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋ากางเกงของเขาขึ้นมาซับน้ำตาให้ฉันอย่างแผ่วเบา เคโกะถอนหายใจอย่างหงุดหงิดก่อนจะบอก
?คนที่นายต้องถามน่ะริวเซต่างหาก ไม่ใช่ฉัน?
?...?
?ว่าไงล่ะ นายคิดอะไรอยู่กันแน่ ริวเซ?
9
ริวเซที่กำลังเช็ดน้ำตาให้ฉันอยู่ชะงักมือทันที ก่อนจะเอาผ้าเช็ดหน้ายัดใส่มือฉันแล้วหันไปตอบคำถามเคโกะ
?ฉันต้องถามเธอต่างหากว่าอยู่ๆ มาโบ้ยเรื่องนี้ให้ฉันทำไม?
เคโกะกับริวเซยืนสบตากันนิ่ง เรย์จึงรีบพูดขึ้นเพื่อหยุดทั้งคู่เอาไว้
?เอาน่าๆ นานๆ จะได้ออกมารวมกลุ่มกันสักที ฉันไม่อยากให้พวกแกทะเลาะกันนะ นั่งกันได้แล้ว?
เรย์ดันตัวเคโกะไปหาไทน์ ก่อนจะหันกลับมากดไหล่ริวเซให้นั่งลง และพอริวเซนั่งลงแล้วเขาก็ดึงแขนฉันให้นั่งลงข้างๆ ด้วย
?เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ? ริวเซถามฉัน
?ฮือ?
?อย่าเอาแต่ร้องไห้สิกีกี้ เล่าให้ฉันฟังหน่อย?
?ฉัน...ฉันเจอพีเก้อยู่กับผู้หญิงคนนั้น คนที่อยู่ในเมล ฮือๆๆๆ?
มือของริวเซเอื้อมมาปาดน้ำตาออกจากแก้มของฉัน แล้วเขาก็ถามฉันว่า
?อยากให้หมอนั่นเจอเราทั้งคู่บ้างมั้ย??
?อะไรนะ??
ฉันอ้าปากค้าง และทุกๆ คนก็เป็นเหมือนที่ฉันเป็น โดยเฉพาะเคโกะที่ไม่คิดว่าอยู่ๆ ริวเซจะถามฉันอย่างนี้
?ไม่อยากเห็นหมอนั่นเจ็บเหมือนที่เธอเจ็บหรือไงกีกี้?
ฉันอึกๆ อักๆ ก่อนพยักหน้า ถึงตอนนี้แล้ว ทำไมฉันต้องสนความรู้สึกของพีเก้อีกล่ะ ในเมื่อเขากล้าทำแบบนี้กับฉัน แล้วทำไมฉันถึงจะทำบ้างไม่ได้!
?(T^T)(_ _)(T^T) อือ?
?งั้นก็ไว้ใจฉันนะ?
ริวเซบอก จากนั้นเขาก็ยื่นบลูไดมอนด์ให้ฉัน
?ดื่มให้หมด?
ตอนนี้ฉันงงไปหมด แต่ก็ยอมดื่มจนหมดแก้ว และหลังจากนั้นตัวฉันก็เบาหวิวเพราะริวเซช้อนร่างฉันเอาไว้ในอ้อมแขนแล้วพาเดินผ่านผู้คนไปอยู่กลางผับซึ่งเป็นเวทียกระดับสำหรับพวกที่อยากโชว์
โอ๊ย! ตายๆๆๆ
?อย่าบอกนะว่านายจะขึ้นไปแดนซ์บนนั้นน่ะ?
ริวเซยิ้มมุมปากให้ฉัน ซึ่งในแสงวิบวับของไฟที่กำลังขยับไปมาทำให้ฉันรู้สึกว่าเขาหล่อมากจริงๆ แต่เรื่องนั้นมันก็ไม่เกี่ยวกับเรื่องที่ฉันต้องอ้าปากค้างเป็นครั้งที่ 108 หรอกนะ เมื่อเขาบอกฉันว่า...
?ไม่ใช่ฉัน เราทั้งคู่ต่างหาก!?
?ไม่เอานะริวเซ!?
ฉันร้องลั่นทันทีที่ริวเซกระโดดขึ้นเวทีทั้งๆ ที่ยังมีฉันอยู่ในอ้อมแขน ตอนนี้เขาค่อยๆ ปล่อยฉันลง แล้วโค้งตัวลงพร้อมกับยื่นมือมาตรงหน้าฉัน
?เต้นรำกันนะ เจ้าหญิงน้อยของฉัน?
?ริวเซ อย่าทำอย่างนี้สิ ฉันเต้นไม่เป็น?
?ไม่เป็นไรหรอก เพราะฉันเองก็เต้นไม่เป็น ^-^?
เราทั้งคู่จ้องหน้ากันอยู่ประมาณ 2 วิฯ ก่อนที่ฉันจะปล่อยก๊ากออกมา อีตาเพี้ยนริวเซนี่บ้าดีเดือดจริงๆ
?งั้นเรามาเต้นแบบไม่เป็นๆ กันนะ?
ริวเซพูดพร้อมกับยิ้มให้ฉัน แล้วครั้งนี้ฉันก็ยื่นมือให้เขา พร้อมๆ กับที่เพลงเปลี่ยนจังหวะเร็วขึ้นอีก
?ว้าย!?
ริวเซฉุดแขนฉันเข้าไปใกล้ จากนั้นเขาก็เต้นคู่กับฉันโดยนำฉันให้เต้นตามเขาไปด้วย
?ไหนเมื่อกี้บอกว่าเต้นไม่เป็นไง โกหกกันชัดๆ?
?ไม่พูดอย่างนั้นแล้วเธอจะกล้าเต้นกับฉันเหรอกีกี้?
?คนบ้า? ฉันว่า
?ได้เต้นแบบนี้แล้วสนุกมั้ยล่ะ?
?อือ? ฉันยอมรับตรงๆ
?ก็ดีแล้ว งั้นให้รางวัลฉันด้วย?
ฉันขยับคิ้วไปมาอย่างไม่เข้าใจ สุดท้ายริวเซก็ยื่นแก้มข้างนึงมาทางฉัน
?ที่แก้ม?
?บ้า!?
?บ้าอะไร? ริวเซพูดประโยคนี้ตอนถึงช่วงท้ายของเพลง เขาดึงฉันไปกอดเอาไว้จากทางด้านหลังจนฉันได้ยินเสียงหัวใจของเขาเต้นตึกตัก ?ไม่งั้นฉันจะไม่ปล่อยเธอลงจากเวทีจริงๆ ด้วย?
คำขู่ของริวเซทำให้ฉันมองไปเบื้องล่างอย่างตาลาย และรู้สึกอายมากจริงๆ ที่ต้องยืนให้ผู้ชายกอดท่ามกลางสายตาของผู้คนหลายร้อย
จุ๊บ~
ฉันจูบริวเซเข้าที่แก้ม และตอนนั้นเองริมฝีปากของฉันก็สัมผัสกับริมฝีปากของเขา เพราะเขาดันหันหน้ามาทางฉันซะได้!
ฉันผลักร่างของริวเซออกไปด้วยความตกใจ และตกใจยิ่งกว่าเมื่อคนที่อยู่ด้านล่างจับมือฉันเอาไว้จนฉันต้องก้มลงไปมองว่าใคร
และกว่าจะมองให้เห็นว่าเขาเป็นใครกันแน่ ฉันก็ถูกหมอนั่นดึงลงไปข้างล่างแล้ว!
10
?ปล่อยฉันนะ!?
ฉันดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนแข็งแรงของผู้ชายคนนั้น จนกระทั่งหมอนั่นเดินพ้นออกมาจากประตูด้านหลังร้านนั่นแหละ ฉันถึงได้เห็นหน้าของเขาชัดๆ
?พีเก้!?
โครม! และริวเซที่ตามมาติดๆ ก็โดนพีเก้ซัดเข้าที่หน้าไปเต็มๆ จนล้มลง ฉันรีบถลาเข้าไปช่วยพยุงริวเซให้ลุกขึ้น
?คนบ้า!? ฉันตะโกนว่าพีเก้
พีเก้ขมวดคิ้ว ?เธอนั่นแหละบ้า มีอย่างที่ไหนกัน นุ่งสั้นออกมาเที่ยวกลางคืนกับผู้ชาย แถมเธอยังจูบกับหมอนั่นต่อหน้าคนนับร้อยอีก ถามจริง นี่เธอมียางอายบ้างหรือเปล่า?
ฉันเม้มริมฝีปากแน่นกับคำพูดเผ็ดร้อนที่ออกมาจากปากของเขา
?แล้วทีนายล่ะพีเก้ นายจูบกับผู้หญิงคนนั้นเหมือนกันไม่ใช่หรือไง?
?พูดเรื่องอะไรของเธอ?
พีเก้ทำหน้างุนงงเหมือนไม่รู้ว่าฉันพูดเรื่องอะไร ทั้งที่เขาก็รู้อยู่แก่ใจ ให้ตายเหอะ! ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตัวเองเคยเชื่อใจผู้ชายคนนี้!
?พีเก้ นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นน่ะ?
เสียงใสของผู้หญิงที่เข้ามาใหม่ทำให้เราทั้งหมดหันหน้าไปมอง ยัยนั่น...มองใกล้ๆ อย่างนี้ยิ่งดูก็ยิ่งสวย สวยเหมือนพวกไฮโซอย่างที่เคโกะว่า แต่ว่า...การกระทำของยัยนั่นฉันคงต้องบอกว่า ?ต่ำ? สุดๆ ที่กล้าจูบกับผู้ชายที่มีเจ้าของแล้ว มิหนำซ้ำยังถ่ายรูปเก็บไว้ให้มันหลุดออกมาประจานไปทั่วอีก!
ฉันเดินไปเผชิญหน้ากับยัยนั่น
?เธอชื่อเจ้าสาวใช่มั้ย??
?ใช่? ยัยนั่นตอบพร้อมกับมองหน้าฉันอย่างไม่ลดละด้วยเช่นกัน
?เธอเป็นเพื่อนข้างบ้านของพีเก้ใช่มั้ย??
ยัยนั่นพยักหน้า และคำถามสุดท้ายที่ฉันต้องการถามยัยนั่นก็คือ
?เธอเองก็รู้ใช่มั้ยว่าเพื่อนชายของตัวเองมีแฟนแล้ว แล้วเธอยังกล้าอ่อยเขาอีกเหรอ!?
?เธอหาเรื่องเจ้าสาวเค้าทำไมเนี่ยกี้ เธอเป็นบ้าไปแล้วหรือไง?
พีเก้เดินมาบังร่างยัยเจ้าสาวเอาไว้ ทำให้ฉันเม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรงด้วยความโมโหอย่างที่สุด
?ใช่! เพราะนายรักผู้หญิงคนนี้ไปพร้อมกับที่รักฉันไง ฉันถึงได้เป็นบ้าอย่างงี้!? น้ำตาฉันเริ่มคลอหน่วย ก่อนจะพยายามกลืนมันเข้าไปในเบ้าตาเหมือนเดิมแต่ทำไม่ได้ ฉันเลยปล่อยมันออกมาพร้อมกับบอกพีเก้ด้วยน้ำเสียงกลั้นสะอื้น
?แต่ต่อจากนี้ไปฉันจะเลิกบ้ากับนายแล้วล่ะพีเก้?
ฉันเอาหลังมือปาดน้ำตา
?ฉันจะเลิกกับนาย?
?เดี๋ยวสิตันตัน นี่มันเรื่องอะไรกัน เธอจูบกับไอ้หมอนั่นบนเวที แล้วตอนนี้เธอก็มาบอกเลิกฉันอีก นี่ฉันสับสนงุนงงไปหมดแล้วนะ?
?ปล่อยฉันนะ! บอกให้ปล่อยยังไงล่ะ!?
เพียะ! ฉันสะบัดมือของพีเก้ที่จับฉันอยู่ออกแล้วตบเข้าที่หน้าของเขาไปจังๆ จนหน้าเขาหันไปด้านข้าง พีเก้เม้มริมฝีปากก่อนจะถุยเลือดออกมาจากปาก
?ก็ได้?
พีเก้บอกพร้อมกับหันมามองหน้าฉัน แววตาของเขาบอกว่าโมโหฉันและเสียความรู้สึกกับฉันมากจริงๆ และตอนนี้มือข้างที่ฉันตบหน้าพีเก้มันก็สั่นสะท้านจนฉันต้องกำมือเอาไว้แน่น และกลั้นใจไม่ให้ตัวเองร้องไห้โฮออกมาเมื่อพีเก้บอกฉันว่า
?เราจบกัน?
?ตกลงนี่มันเรื่องอะไรกันแน่น่ะพีเก้?
ยัยนั่นยังทำหน้าซื่อถามพีเก้ได้อีก ฉันล่ะเชื่อยัยนั่นเลยจริงๆ
พีเก้ส่ายหน้าแล้วฉุดแขนเจ้าสาวออกไปอย่างหุนหัน
...ระหว่างฉันกับพีเก้ มันก็แค่นี้เองสินะ
ฉันยกแขนขึ้นปาดน้ำตาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะหันไปหาริวเซที่ยืนพิงราวบันไดทางขึ้นประตูรอฉันอยู่เงียบๆ
?ฉันไม่อยากเข้าไปข้างในนั้นอีกแล้ว? ฉันบอกเขา
?ฉันรู้?
ริวเซพ่นลมหายใจบางๆ ก่อนเขาบอกฉันว่า...
?ฉันจะพาเธอกลับบ้านเอง?
******************************************************************************************************
แหม! เรื่องราวกำลังเข้มข้นเลยค่ะ ถ้าอยากรู้ว่าเหตุการณ์จะเป็นยังไงต่อไป ก็ไปติดตามอ่านต่อกันได้ในเล่ม มีวางจำหน่ายแล้วตามร้านหนังสือชั้นนำทั่วไปค่ะ
19.00 น.
หลังจากที่หมอนั่นปีนระเบียงกลับไปห้องของตัวเองแล้วเดินมาขออนุญาตแม่พาฉันออกมาเที่ยวข้างนอกทางประตูเหมือนคนปกติที่เขาทำกัน ฉันก็มาโผล่อยู่หน้าผับแห่งหนึ่ง ซึ่งฉันคิดว่าตัวเองคงเข้าไปไม่ได้ และนั่นรวมถึงเขาด้วย -_-
?แน่ใจเหรอว่าเข้าได้?
ฉันถามอย่างไม่แน่ใจ เพราะต่อให้หมอนั่นพยายามทำหน้าแก่ขนาดไหน เขาก็ยังเป็นได้แค่เด็กอายุ 17 เท่าฉัน
?แหงอยู่แล้ว ที่นี่ผับของพี่ชายเพื่อนฉัน?
?อ่อ?
เป็นเพราะเล่นเส้นสายกันนี่เอง นายริวเซถึงพาฉันเข้าไปได้
?แล้วนายพาฉันมาที่นี่ทำไมอ่ะ? ฉันถามด้วยความสงสัย
?มันเป็นที่ประจำของฉันกับเพื่อนที่โรงเรียนเก่า?
?เหรอ?
?...เราเข้าไปกันเถอะ?
ริวเซดันร่างฉันให้เดินเข้าไปตรงประตูทางเข้าของพนักงานอย่างหน้าตาเฉย และพอผ่านห้องเครื่องดื่มไป ฉันก็ต้องรีบยกมือขึ้นมาปิดหูทีเดียวเชียวกับเสียงที่มันดังกระหึ่มอยู่ในขณะนี้
?ขอโทษค่ะ?
ฉันหันไปขอโทษใครบางคนที่ฉันเผลอเหยียบเท้าของเขาเข้าให้ แต่พอฉันหันหน้ากลับก็ยังชนเข้ากับใครคนอื่นอีกอยู่ดี สุดท้ายริวเซก็เอื้อมมือมาจับต้นแขนฉันเอาไว้ ก่อนจะก้มลงกระซิบที่ข้างหูฉัน
?อย่าอยู่ห่างฉัน?
ฉันพยักหน้าเป็นคำตอบ ก่อนจะเดินตามแรงดึงของริวเซไป ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าการที่เขาคอยปกป้องฉันมันเท่มากจริงๆ >///<
?เป็นไงบ้างวะริวเซ?
เพื่อนของเขาโบกมือทักแต่ไกล ริวเซเองก็โบกมือตอบพร้อมกับพาฉันเดินไปยังกลุ่มของเพื่อนๆ เขาที่ส่วนใหญ่จะมีแต่ผู้ชาย -_-; น่ากลัวจัง
?เรื่อยๆ ว่ะ?
?แล้ว เฮ้ย! นี่แกพาผู้หญิงมาด้วยเหรอวะ ไม่น่าเชื่อว่าแกจะลืมยัยนั่นได้แล้ว?
ฮะฮ้า =_=; เห็นริวเซเป็นผู้ชายเพี้ยนแบบนี้ ความจริงแล้วก็มีผู้หญิงซ่อนเอาไว้เหมือนกันเหรอเนี่ยยย เหลือเชื่อที่สุด
?ยัยนั่นน่ะยัยไหนวะ??
ริวเซทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ จากนั้นเขาก็หันมาทางฉัน
?ไอ้หมอนี่ชื่อเรย์ เป็นเพื่อนห้องเดียวกับฉัน ส่วนอีกสองคนชื่อมัฟฟิน กับไทน์ แล้วก็นั่น เคโกะ เป็นแฟนของไทน์ ส่วนผู้ชายอีกคนนั่นชื่อโซล?
ฉันตาลายแล้วตาลายอีกจากแสงไฟวูบไปวูบมาผสมกับจำนวนคนที่เขากำลังแนะนำให้ฉันรู้จัก
?หวัดดี?
ฉันทักทุกคนพร้อมกันด้วยคำคำเดียว
?แล้วจะไม่แนะนำให้ฉันรู้จักกับ...? คนที่ชื่อเรย์พูดพร้อมกับพยักพเยิดหน้ามาทางฉัน
?เดี๋ยวสิวะ! จะใจร้อนไปทำไม ยัยนี่ยังอยู่ที่นี่อีกนานน่ะ?
ริวเซผลักเรย์ให้ถอยไป ก่อนจะหันมาจับไหล่ทั้งสองข้างของฉันแล้วกดให้นั่งลง
?ยัยนี่ชื่อกีกี้?
ริวเซหันไปบอกกับเพื่อนๆ ของเขา ฉันได้แต่ส่งยิ้มแหยไปให้ รู้สึกไม่คุ้นกับสังคมแบบนี้เลยจริงๆ >.<
?อย่าบอกนะว่าเด็กใหม่แก? ไทน์ (ฉันคิดว่าฉันจำได้นะว่าริวเซบอกว่าเขาชื่อนั้น) เป็นคนถาม
?ก็ดีนะที่แกทำใจได้เร็ว?
เรย์พูดพร้อมกับตบไหล่ริวเซเบาๆ แต่ริวเซปัดมือของเรย์ออกก่อนจะบอก
?มันไม่เกี่ยวกับเรื่องทำใจได้หรือไม่ได้ว่ะ และยัยนี่ก็...ยังเป็นแค่เพื่อนฉัน?
ฉันยืนยันสิ่งที่ริวเซพูดด้วยการพยักหน้าเร็วๆ สองสามครั้ง เรย์ที่พอได้รับการยืนยันอย่างนั้นก็หันมาเบิ่งตาโตใส่ฉัน
?เฮ้ย! เธอไม่ได้เป็นอะไรกับริวเซมันจริงๆ อ่ะ ฉันไม่อยากจะเชื่อ?
?ทำไมเหรอ??
เป็นอีกครั้งที่ฉันต้องถามด้วยความสงสัย เฮ้อ...ก็ริวเซน่ะมีอะไรๆ ที่ฉันไม่รู้เกี่ยวกับเขาเยอะเหลือเกินนี่นา
เรย์กำลังจะอ้าปากอธิบาย แต่ริวเซก็พูดตัดหน้าขึ้นมาซะก่อน
?ตอนนี้ไม่ได้เป็น แต่อะไรอนาคตมันก็ไม่แน่ว้อย เอาหน้าแกออกไปห่างๆ เดี๋ยวนี้เลยไอ้เรย์?
?โอ้โห หวงกันแบบนี้ฉันก็แห้วตั้งแต่ยังไม่จีบอ่ะดิวะ?
ไทน์พูดพร้อมกับทำตาปรอย ทำเอาฉันทำหน้าไม่ถูกเลยทีเดียวเชียว
?แบบนี้ก็ดีเลย ต่อไปฉันจะได้ไม่คิดว่าที่แกไม่มาที่นี่อีกก็เพราะคอยหลบหน้าหลบตายัยนั่น?
?ก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่สนใจผู้หญิงพรรค์นั้น เธออยากได้เครื่องดื่มอะไรมั้ยกีกี้?
อยู่ๆ ริวเซก็หันมาถามฉันอย่างกะทันหัน ทำเอาฉันนึกไม่ออก
?เอ่อ เอาเหมือนที่เคโกะดื่มอยู่ก็ได้?
?บลูไดมอนด์...งั้นรอเดี๋ยวนะครับเจ้าหญิง?
ริวเซลุกขึ้นแล้วโค้งให้ฉันต่อหน้าทุกคน ราวกับฉันเป็นเจ้าหญิงของเขาจริงๆ แน่ะ
?ตอนที่เห็นในรูป ฉันคิดว่าเธอดูธรรมดามาก แต่พอได้เจอตัวจริง ฉันว่าเธอน่ารักกว่าในรูปเยอะเลยนะ? ไทน์ชมฉัน
?ขอบใจ -///- เอ่อ...ว่าแต่ว่า นายเคยเห็นรูปฉันจากที่ไหนเหรอ?
เพื่อนๆ ของไทน์พากันกระแอมกระไอ เคโกะที่ยืนอยู่ข้างๆ เลิกคิ้วขึ้นพร้อมกับยื่นแขนมาโอบคอไทน์
?อะไรไทน์ นี่เธอกล้าชมผู้หญิงคนอื่นต่อหน้าฉันอย่างงั้นเหรอ!?
?หา?? ไทน์ทำหน้าเหลอหลา ในขณะที่เคโกะทำหน้าบึ้งๆ ใส่
?ไทน์! ก็นายชมกีกี้ต่อหน้าฉันเมื่อกี้ มันใช่เรื่องที่นายควรพูดต่อหน้าแฟนตัวเองหรือไง!?
?อะ...อ๋อ! โอ๊ย! ไม่เอาน่ะเคโกะ เธอก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าหัวใจของฉันมีเธอวิ่งเล่นอยู่ข้างในเพียงคนเดียว?
อื้อหือ =///= คำพูดของไทน์ทำให้หน้าฉันร้อนผะผ่าว และมันกำลังจะไหม้เป็นจุณเมื่อเคโกะตอบแทนความรักของไทน์ด้วยการจูบอย่างเร่าร้อน
?ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำหน่อยนะ? ฉันบอกแล้วทำท่าจะลุกขึ้น แต่เรย์จับข้อมือฉันเอาไว้
?ฉันจะให้เคโกะไปเป็นเพื่อน?
เรย์บอกฉัน จากนั้นเขาก็หันไปหาเคโกะที่ยังจูบอย่างดูดดื่มอยู่กับไทน์
?เคโกะ นี่...เคโกะ เธอเป็นผู้หญิงนะ หัดทำอะไรให้มันลับตาคนซะบ้างเถอะ?
เคโกะถอนริมฝีปากออกช้าๆ ก่อนจะหันมาบอกเรย์
?ถ้านายอิจฉาฉันล่ะก็ นายก็หาผู้หญิงดีๆ สักคนมาเป็นแฟนซะสิ จริงมั้ยไทน์??
ไทน์ไม่ตอบอะไรนอกจากยุ่งอยู่กับการจัดการผมของเคโกะให้เป็นทรงปกติ หลังจากที่มันยุ่งเหยิงด้วยฝีมือตัวเอง
?ไปห้องน้ำเป็นเพื่อนกีกี้หน่อยสิ?
เคโกะพ่นลมออกมาจากจมูก ท่าทางไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่
?เอ่อ ฉันไปเองก็ได้ แค่นี้เอง?
ฉันบอก และตอนนั้นเองที่เคโกะลุกขึ้นแล้วก็ยื่นมือมาให้ฉัน
?ถึงจะรบกวน แต่ฉันไม่ได้บอกสักหน่อยว่าจะไม่ไปเป็นเพื่อน?
ฉันมองมือของเคโกะอย่างอึ้งๆ แล้วเคโกะก็ยื่นมือมาจับมือฉันเอาไว้ซะเอง
?อีกอย่าง ท่าทางโก๊ะๆ อย่างเธอ ขืนไปคนเดียวมีหวังคงไม่ได้กลับมาที่โต๊ะง่ายๆ แน่ จะไปได้หรือยัง??
ฉันพยักหน้าหงึกหงักแล้วเดินตามเคโกะไป
?ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าริวเซจะเลือกเธอมาเป็นแฟนจริงๆ?
เคโกะตะโกนถามฉันระหว่างทางไปห้องน้ำที่มีเสียงเพลงดังกระหึ่ม
?ฉันไม่ใช่แฟนของเขา!?
ฉันตะโกนตอบ และพยายามอย่างที่สุดที่จะตามเคโกะให้ทัน
?ไม่ใช่เหรอ? แต่มาด้วยกันแบบนี้ก็แสดงว่าเป็นมากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟนใช่ป่ะ ฮ่าๆๆ?
?ไม่ใช่!! เราเป็นแค่เพื่อนกัน!! ไม่ใช่มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟนอะไรของเธอนั่นสักหน่อย!!?
เคโกะดึงมือฉันเข้าไปในห้องน้ำหญิงได้แล้วในที่สุด แต่เธอก็ไม่ได้ลดเสียงของตัวเองลงเลย
?ยังไงก็ช่างเถอะ จะเพื่อนหรือแฟน สำหรับริวเซ เธอก็มีค่าเท่ากัน?
?หมายความว่ายังไง??
เคโกะมองฉัน ?ฉันไม่รู้จะเตือนเธอยังไง แต่เอาเป็นว่า...อย่าถลำลึกกับผู้ชายอย่างริวเซจนกว่าจะแน่ใจว่าเขารักเธอจริงๆ แล้วกัน?
?หือ?? เคโกะพูดอะไรงง ๆ แถมพูดเองแล้วรำคาญตัวเองซะอีกแน่ะ
?โอ๊ย! เธอนี่มันทั้งโง่ทั้งน่าสงสาร ทั้งขึ้นทั้งล่องจริงๆ เล้ย ให้ตายสิ?
เคโกะชี้มือออกไปตรงกระจกของประตูห้องน้ำ
?คนนั้นแหละแฟนเก่าของริวเซล่ะ?
สาบานได้ว่าฉันไม่ได้สนใจเลยจริงๆ นะว่าใครจะเป็นแฟนของใคร แต่ที่ฉันอยากรู้มันเป็นเพราะสัญชาตญาณของความอยากรู้อยากเห็นของผู้หญิง -_-;
ฉันเดินไปหาเคโกะแล้วจัดการเขย่งตัวขึ้น
?คนไหนเหรอ??
?นั่นไง ผู้หญิงที่ทำตัวเหมือนพวกไฮโซ ทั้งที่ความจริงยัยนั่นเป็นเพียงแค่ผู้หญิงร่านๆ คนนึง?
เคโกะพูดอะไรของเธอก็ไม่รู้ แต่ที่รู้ๆ ฉันคิดว่าคนที่เคโกะพูดถึงเป็นคนที่สวยมากตามที่เคโกะบอกจริงๆ นั่นแหละ แถมหน้าตาก็ยังคุ้นๆ อีกด้วย
...ฉันเคยเห็นยัยนั่นที่ไหนนะ
?แล้วทำไมริวเซถึงเลิกกับผู้หญิงคนนั้นซะล่ะ?
?หึ ก็หมอนั่นมันโง่ที่คิดว่าผู้หญิงพรรค์นั้นจะคบแต่กับตัวเองคนเดียวน่ะสิ ฉันบอกเธอได้แค่นี้แหละ เออนี่ แล้วห้องน้ำน่ะตกลงเธอยังจะเข้าอยู่หรือเปล่า??
ฉันพยักหน้าตอบเคโกะ ก่อนจะหันไปมองผู้หญิงคนนั้นอีกครั้ง และแทบไม่อยากเชื่อเลยว่าฉันจะเห็นร่างคุ้นตาคล้ายๆ แฟนของฉันเดินมานั่งกับยัยนั่น
O_O พีเก้? ยัยนั่น?
O_O! เฮ้ย!!! นั่นมันผู้หญิงคนเดียวกันกับที่อยู่ในเมลนี่!
?กีกี้ เฮ้ย! กีกี้ นั่นเธอจะไปไหนน่ะ!!?
เคโกะฉุดมือฉันเอาไว้ขณะที่เท้าของฉันมันกำลังไม่ฟังคำสั่งจากสมอง
?นั่นแฟนฉัน ผู้ชายคนนั้นเป็นแฟนฉัน!?
ครั้งนี้เคโกะรวบตัวฉันไว้ไม่ต่างอะไรกับการกอด
?ใจเย็นๆ ก่อนสิยัยโก๊ะ ขืนดุ่มๆ เข้าไปแบบนั้นยัยเจ้าสาวได้ทำเธอหน้าหงายออกมาพอดี?
ฉันพยายามจะสะบัดตัวออกมาให้พ้นจากเคโกะ
?ช่างปะไร! ตอนนี้ฉันแค่อยากรู้ว่าทำไมเขาถึงทำแบบนี้กับฉัน! ฮือออ TOT!!! ฉันเองก็รู้นะว่าพีเก้ไม่ใช่ผู้ชายประเภทเสือสิ้นลาย แต่การที่ฉันมาเห็นเขาอยู่กับผู้หญิงอื่นมันทำให้ฉันเจ็บกว่าที่คิดเอาไว้มาก และฉันจะไม่ยอมให้เขาทำกับฉันแบบนี้เด็ดขาด ไม่มีวัน!!?
เคโกะมองฉันพล่ามด้วยความเวทนา ก่อนจะตบไหล่ฉันเป็นเชิงปลอบ
?ฉันเข้าใจ แต่ยังไงฉันก็ต้องบอกเธอตามตรงนั่นแหละว่า เธอไม่มีปัญญาแย่งใครมาจากยัยนั่นได้ กลับไปตั้งหลักก่อนเถอะน่า ช้าไปอีกแค่ห้าหรือสิบนาทีฉันจะทำให้มันมีอะไรดีๆ ขึ้นมากับชีวิตของเธอเอง!?
ฉันเริ่มคันจมูกยุกยิกคล้ายกับคนที่กำลังจะควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ T^T!! และฉันเพิ่งรู้ว่าการมีเพื่อนผู้หญิงสักคนมันก็ดีแบบนี้เอง
?เธอเชื่อฉันมั้ย?? เคโกะถามย้ำ
?TOT!!!?
ฉันปล่อยโฮเป็นคำตอบ และสุดท้ายเคโกะก็พาฉันเดินกลับไปที่โต๊ะ พอไปถึงทุกคนต่างพากันงงงวยที่ฉันเอาแต่ร้องไห้ ตอนนี้เรย์ดึงมือเคโกะออกมาจากฉันแล้วตะคอกเสียงดัง
?เฮ้ย! นี่ฉันให้เธอพาไปห้องน้ำนะ ไม่ใช่ให้ไปรังแกกีกี้?
เคโกะสะบัดมือออกแล้วบอกเรย์ด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ
?ฉันทำที่ไหนเล่า ไอ้บ้าเรย์!?
?แล้วทำไมกีกี้ถึงร้องไห้โยเยกลับมานี่ล่ะ เคโกะ? ริวเซถาม ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋ากางเกงของเขาขึ้นมาซับน้ำตาให้ฉันอย่างแผ่วเบา เคโกะถอนหายใจอย่างหงุดหงิดก่อนจะบอก
?คนที่นายต้องถามน่ะริวเซต่างหาก ไม่ใช่ฉัน?
?...?
?ว่าไงล่ะ นายคิดอะไรอยู่กันแน่ ริวเซ?
9
ริวเซที่กำลังเช็ดน้ำตาให้ฉันอยู่ชะงักมือทันที ก่อนจะเอาผ้าเช็ดหน้ายัดใส่มือฉันแล้วหันไปตอบคำถามเคโกะ
?ฉันต้องถามเธอต่างหากว่าอยู่ๆ มาโบ้ยเรื่องนี้ให้ฉันทำไม?
เคโกะกับริวเซยืนสบตากันนิ่ง เรย์จึงรีบพูดขึ้นเพื่อหยุดทั้งคู่เอาไว้
?เอาน่าๆ นานๆ จะได้ออกมารวมกลุ่มกันสักที ฉันไม่อยากให้พวกแกทะเลาะกันนะ นั่งกันได้แล้ว?
เรย์ดันตัวเคโกะไปหาไทน์ ก่อนจะหันกลับมากดไหล่ริวเซให้นั่งลง และพอริวเซนั่งลงแล้วเขาก็ดึงแขนฉันให้นั่งลงข้างๆ ด้วย
?เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ? ริวเซถามฉัน
?ฮือ?
?อย่าเอาแต่ร้องไห้สิกีกี้ เล่าให้ฉันฟังหน่อย?
?ฉัน...ฉันเจอพีเก้อยู่กับผู้หญิงคนนั้น คนที่อยู่ในเมล ฮือๆๆๆ?
มือของริวเซเอื้อมมาปาดน้ำตาออกจากแก้มของฉัน แล้วเขาก็ถามฉันว่า
?อยากให้หมอนั่นเจอเราทั้งคู่บ้างมั้ย??
?อะไรนะ??
ฉันอ้าปากค้าง และทุกๆ คนก็เป็นเหมือนที่ฉันเป็น โดยเฉพาะเคโกะที่ไม่คิดว่าอยู่ๆ ริวเซจะถามฉันอย่างนี้
?ไม่อยากเห็นหมอนั่นเจ็บเหมือนที่เธอเจ็บหรือไงกีกี้?
ฉันอึกๆ อักๆ ก่อนพยักหน้า ถึงตอนนี้แล้ว ทำไมฉันต้องสนความรู้สึกของพีเก้อีกล่ะ ในเมื่อเขากล้าทำแบบนี้กับฉัน แล้วทำไมฉันถึงจะทำบ้างไม่ได้!
?(T^T)(_ _)(T^T) อือ?
?งั้นก็ไว้ใจฉันนะ?
ริวเซบอก จากนั้นเขาก็ยื่นบลูไดมอนด์ให้ฉัน
?ดื่มให้หมด?
ตอนนี้ฉันงงไปหมด แต่ก็ยอมดื่มจนหมดแก้ว และหลังจากนั้นตัวฉันก็เบาหวิวเพราะริวเซช้อนร่างฉันเอาไว้ในอ้อมแขนแล้วพาเดินผ่านผู้คนไปอยู่กลางผับซึ่งเป็นเวทียกระดับสำหรับพวกที่อยากโชว์
โอ๊ย! ตายๆๆๆ
?อย่าบอกนะว่านายจะขึ้นไปแดนซ์บนนั้นน่ะ?
ริวเซยิ้มมุมปากให้ฉัน ซึ่งในแสงวิบวับของไฟที่กำลังขยับไปมาทำให้ฉันรู้สึกว่าเขาหล่อมากจริงๆ แต่เรื่องนั้นมันก็ไม่เกี่ยวกับเรื่องที่ฉันต้องอ้าปากค้างเป็นครั้งที่ 108 หรอกนะ เมื่อเขาบอกฉันว่า...
?ไม่ใช่ฉัน เราทั้งคู่ต่างหาก!?
?ไม่เอานะริวเซ!?
ฉันร้องลั่นทันทีที่ริวเซกระโดดขึ้นเวทีทั้งๆ ที่ยังมีฉันอยู่ในอ้อมแขน ตอนนี้เขาค่อยๆ ปล่อยฉันลง แล้วโค้งตัวลงพร้อมกับยื่นมือมาตรงหน้าฉัน
?เต้นรำกันนะ เจ้าหญิงน้อยของฉัน?
?ริวเซ อย่าทำอย่างนี้สิ ฉันเต้นไม่เป็น?
?ไม่เป็นไรหรอก เพราะฉันเองก็เต้นไม่เป็น ^-^?
เราทั้งคู่จ้องหน้ากันอยู่ประมาณ 2 วิฯ ก่อนที่ฉันจะปล่อยก๊ากออกมา อีตาเพี้ยนริวเซนี่บ้าดีเดือดจริงๆ
?งั้นเรามาเต้นแบบไม่เป็นๆ กันนะ?
ริวเซพูดพร้อมกับยิ้มให้ฉัน แล้วครั้งนี้ฉันก็ยื่นมือให้เขา พร้อมๆ กับที่เพลงเปลี่ยนจังหวะเร็วขึ้นอีก
?ว้าย!?
ริวเซฉุดแขนฉันเข้าไปใกล้ จากนั้นเขาก็เต้นคู่กับฉันโดยนำฉันให้เต้นตามเขาไปด้วย
?ไหนเมื่อกี้บอกว่าเต้นไม่เป็นไง โกหกกันชัดๆ?
?ไม่พูดอย่างนั้นแล้วเธอจะกล้าเต้นกับฉันเหรอกีกี้?
?คนบ้า? ฉันว่า
?ได้เต้นแบบนี้แล้วสนุกมั้ยล่ะ?
?อือ? ฉันยอมรับตรงๆ
?ก็ดีแล้ว งั้นให้รางวัลฉันด้วย?
ฉันขยับคิ้วไปมาอย่างไม่เข้าใจ สุดท้ายริวเซก็ยื่นแก้มข้างนึงมาทางฉัน
?ที่แก้ม?
?บ้า!?
?บ้าอะไร? ริวเซพูดประโยคนี้ตอนถึงช่วงท้ายของเพลง เขาดึงฉันไปกอดเอาไว้จากทางด้านหลังจนฉันได้ยินเสียงหัวใจของเขาเต้นตึกตัก ?ไม่งั้นฉันจะไม่ปล่อยเธอลงจากเวทีจริงๆ ด้วย?
คำขู่ของริวเซทำให้ฉันมองไปเบื้องล่างอย่างตาลาย และรู้สึกอายมากจริงๆ ที่ต้องยืนให้ผู้ชายกอดท่ามกลางสายตาของผู้คนหลายร้อย
จุ๊บ~
ฉันจูบริวเซเข้าที่แก้ม และตอนนั้นเองริมฝีปากของฉันก็สัมผัสกับริมฝีปากของเขา เพราะเขาดันหันหน้ามาทางฉันซะได้!
ฉันผลักร่างของริวเซออกไปด้วยความตกใจ และตกใจยิ่งกว่าเมื่อคนที่อยู่ด้านล่างจับมือฉันเอาไว้จนฉันต้องก้มลงไปมองว่าใคร
และกว่าจะมองให้เห็นว่าเขาเป็นใครกันแน่ ฉันก็ถูกหมอนั่นดึงลงไปข้างล่างแล้ว!
10
?ปล่อยฉันนะ!?
ฉันดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนแข็งแรงของผู้ชายคนนั้น จนกระทั่งหมอนั่นเดินพ้นออกมาจากประตูด้านหลังร้านนั่นแหละ ฉันถึงได้เห็นหน้าของเขาชัดๆ
?พีเก้!?
โครม! และริวเซที่ตามมาติดๆ ก็โดนพีเก้ซัดเข้าที่หน้าไปเต็มๆ จนล้มลง ฉันรีบถลาเข้าไปช่วยพยุงริวเซให้ลุกขึ้น
?คนบ้า!? ฉันตะโกนว่าพีเก้
พีเก้ขมวดคิ้ว ?เธอนั่นแหละบ้า มีอย่างที่ไหนกัน นุ่งสั้นออกมาเที่ยวกลางคืนกับผู้ชาย แถมเธอยังจูบกับหมอนั่นต่อหน้าคนนับร้อยอีก ถามจริง นี่เธอมียางอายบ้างหรือเปล่า?
ฉันเม้มริมฝีปากแน่นกับคำพูดเผ็ดร้อนที่ออกมาจากปากของเขา
?แล้วทีนายล่ะพีเก้ นายจูบกับผู้หญิงคนนั้นเหมือนกันไม่ใช่หรือไง?
?พูดเรื่องอะไรของเธอ?
พีเก้ทำหน้างุนงงเหมือนไม่รู้ว่าฉันพูดเรื่องอะไร ทั้งที่เขาก็รู้อยู่แก่ใจ ให้ตายเหอะ! ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตัวเองเคยเชื่อใจผู้ชายคนนี้!
?พีเก้ นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นน่ะ?
เสียงใสของผู้หญิงที่เข้ามาใหม่ทำให้เราทั้งหมดหันหน้าไปมอง ยัยนั่น...มองใกล้ๆ อย่างนี้ยิ่งดูก็ยิ่งสวย สวยเหมือนพวกไฮโซอย่างที่เคโกะว่า แต่ว่า...การกระทำของยัยนั่นฉันคงต้องบอกว่า ?ต่ำ? สุดๆ ที่กล้าจูบกับผู้ชายที่มีเจ้าของแล้ว มิหนำซ้ำยังถ่ายรูปเก็บไว้ให้มันหลุดออกมาประจานไปทั่วอีก!
ฉันเดินไปเผชิญหน้ากับยัยนั่น
?เธอชื่อเจ้าสาวใช่มั้ย??
?ใช่? ยัยนั่นตอบพร้อมกับมองหน้าฉันอย่างไม่ลดละด้วยเช่นกัน
?เธอเป็นเพื่อนข้างบ้านของพีเก้ใช่มั้ย??
ยัยนั่นพยักหน้า และคำถามสุดท้ายที่ฉันต้องการถามยัยนั่นก็คือ
?เธอเองก็รู้ใช่มั้ยว่าเพื่อนชายของตัวเองมีแฟนแล้ว แล้วเธอยังกล้าอ่อยเขาอีกเหรอ!?
?เธอหาเรื่องเจ้าสาวเค้าทำไมเนี่ยกี้ เธอเป็นบ้าไปแล้วหรือไง?
พีเก้เดินมาบังร่างยัยเจ้าสาวเอาไว้ ทำให้ฉันเม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรงด้วยความโมโหอย่างที่สุด
?ใช่! เพราะนายรักผู้หญิงคนนี้ไปพร้อมกับที่รักฉันไง ฉันถึงได้เป็นบ้าอย่างงี้!? น้ำตาฉันเริ่มคลอหน่วย ก่อนจะพยายามกลืนมันเข้าไปในเบ้าตาเหมือนเดิมแต่ทำไม่ได้ ฉันเลยปล่อยมันออกมาพร้อมกับบอกพีเก้ด้วยน้ำเสียงกลั้นสะอื้น
?แต่ต่อจากนี้ไปฉันจะเลิกบ้ากับนายแล้วล่ะพีเก้?
ฉันเอาหลังมือปาดน้ำตา
?ฉันจะเลิกกับนาย?
?เดี๋ยวสิตันตัน นี่มันเรื่องอะไรกัน เธอจูบกับไอ้หมอนั่นบนเวที แล้วตอนนี้เธอก็มาบอกเลิกฉันอีก นี่ฉันสับสนงุนงงไปหมดแล้วนะ?
?ปล่อยฉันนะ! บอกให้ปล่อยยังไงล่ะ!?
เพียะ! ฉันสะบัดมือของพีเก้ที่จับฉันอยู่ออกแล้วตบเข้าที่หน้าของเขาไปจังๆ จนหน้าเขาหันไปด้านข้าง พีเก้เม้มริมฝีปากก่อนจะถุยเลือดออกมาจากปาก
?ก็ได้?
พีเก้บอกพร้อมกับหันมามองหน้าฉัน แววตาของเขาบอกว่าโมโหฉันและเสียความรู้สึกกับฉันมากจริงๆ และตอนนี้มือข้างที่ฉันตบหน้าพีเก้มันก็สั่นสะท้านจนฉันต้องกำมือเอาไว้แน่น และกลั้นใจไม่ให้ตัวเองร้องไห้โฮออกมาเมื่อพีเก้บอกฉันว่า
?เราจบกัน?
?ตกลงนี่มันเรื่องอะไรกันแน่น่ะพีเก้?
ยัยนั่นยังทำหน้าซื่อถามพีเก้ได้อีก ฉันล่ะเชื่อยัยนั่นเลยจริงๆ
พีเก้ส่ายหน้าแล้วฉุดแขนเจ้าสาวออกไปอย่างหุนหัน
...ระหว่างฉันกับพีเก้ มันก็แค่นี้เองสินะ
ฉันยกแขนขึ้นปาดน้ำตาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะหันไปหาริวเซที่ยืนพิงราวบันไดทางขึ้นประตูรอฉันอยู่เงียบๆ
?ฉันไม่อยากเข้าไปข้างในนั้นอีกแล้ว? ฉันบอกเขา
?ฉันรู้?
ริวเซพ่นลมหายใจบางๆ ก่อนเขาบอกฉันว่า...
?ฉันจะพาเธอกลับบ้านเอง?
******************************************************************************************************
แหม! เรื่องราวกำลังเข้มข้นเลยค่ะ ถ้าอยากรู้ว่าเหตุการณ์จะเป็นยังไงต่อไป ก็ไปติดตามอ่านต่อกันได้ในเล่ม มีวางจำหน่ายแล้วตามร้านหนังสือชั้นนำทั่วไปค่ะ