Dangerous Boy !!! ยายแว่นสุดซ่าส์ VS นายบ้าหน้าหล่อ(ขั้นเทพ)

[che-ri]

Dangerous Boy !!! ยายแว่นสุดซ่าส์ VS นายบ้าหน้าหล่อ(ขั้นเทพ) ^-^
ตอนที่ 10 เพราะเธอคือ?.???

แต่ คอฟฟี่ กับหัวเราะขำ ยายเบ๊อะนั้น ที่ไม่รู้ว่าผมยืนอยู่ข้างหลังตัวเอง ทั้งที่ผมเห็นยายนี้ตั้งแต่ทีแรกที่กระโดดขึ้นรถเมย์มา

ผมไม่คิดว่ารถเมย์ของกรุงเทพฯ จะแน่นขนาดนี้ ตอนที่เรขาของพ่อจะขับรถมาส่งผมที่โรงเรียนเหมือนอาทิตย์ที่แล้ว แต่ผมบอกกับเรขาของพ่อว่าอยากจะลองนั่งรถเมย์ดู

ซึ่งเรขาของพ่อไม่เห็นด้วยกับการที่ผมจะขึ้นรถเมย์มาโรงเรียนเอง แต่ก็ขัดผมไม่ได้ ผมก็เลยบอกให้เรขาของพ่อกลับโรงแรมไป แต่เขาก็ดึงดันที่จะขับรถตามมาดูว่าเขาถึงโรงเรียนจริงๆ ผมก็ไม่ว่าอะไร เพราะผมรู้ว่าเขาต้องกลับไปรายงานพ่อของผม

ตั้งแต่มาถึงเมืองไทยผมยังไม่ได้คุยกับพ่อของผมเลย แต่ผมก็รู้ว่าเขารู้ความเป็นไปของผมทุกอย่าง เพราะมีเรขาของพ่อคอยรายงาน และคอยดูแลผม

กระเป๋ารถเมย์ที่คอยตะโกนให้ ?ชิดในด้วยพี่? ทำให้ผมต้องขยับถอยหลัง เพราะคนที่ขึ้นมาทุกป้ายที่รถเมย์จอดและเบียดขึ้นมา ทำให้ยายนั้นถอยมาจนชิดผม และผมได้กลิ่นแชมพูสระผมอ่อนๆจากเธอ เพราะเธอไม่ได้รวบผมเหมือนทุกวัน(เพราะกฏของโรงเรียนให้นักเรียนหญิงรวบผมให้เรียบร้อย และผูกโบว์สีดำ)

แต่กระเป๋ารถเมย์ยังตะโกนให้ ?ชิดในด้วยพี่? ตลอดเวลาทั้งที่มันไม่สามารถขยับได้อีกแล้ว แต่ทุกคนก็พยายามจะเบียดเพื่อให้ตัวเองไม่ต้องไปโรงเรียนสาย

ยายนั้นพยายามจะขยับห่างออกจากอกของผมที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอ แต่คนที่อยู่ข้างหน้ากลับเบียดเธอให้เข้ามาชิดกับผมอีก ทำให้ผมได้กลิ่นหอมอ่อนๆจากเธออีก(แอบหวั่นไหว อิๆๆๆ)

แต่จู่ๆรถเมย์ก็เบรกกระทันหัน ผมได้ยินคนขับสบถด่ารถกระบะคันข้างหน้าที่ลี้ยวออกมาโดยไม่ให้สัญญาณ ทำให้คนที่อยู่ข้างหน้าเสียหลักกระแทกเธอ ทำให้เธอล้มลงไปในอ้อมกอดของผมที่ยืนอยู่ข้างหลัง ผมไม่ได้ตั้งใจจะฉวยโอกาสกับเธอ แต่ที่ผมโอบเอวเธอไว้เพื่อไม่ให้เธอล้มต่างหาก


แต่จู่ๆรถเมย์ก็เบรกอีก ทำให้ผมถลาไปข้างหน้า ?.จุ๊บ?.ปากผมกับเธอประกบกัน เธอได้แต่ทำตาโตมองผม ที่จริงเรื่องนี้มันเป็นอุบัติเหตุนะ เพราะผมไม่ได้ตั้งใจ (ผมนึกว่าเธอจะหันมาด่าผมซะแล้ว) แต่กระเป๋ารถเมย์ก็ตะโกนว่าถึงโรงเรียนอนุสรวิทยาแล้ว

?สร-วิทย์ ลงป้ายนี้เลย? ทำให้เธอกระโดดลงรถเมย์แล้ววิ่งเข้าประตูโรงเรียนอย่างกะเห็นปิศาจวิ่งตามหลังมา ผมก็เลยกระโดดแล้วเดินตามหลังเธอมา

เธอหันมาทางผม ที่รู้สึกสะบายใจจนต้องยิ้มออกมา แต่เธอกับทำหน้าบึ่งและทำท่าจะกินหัวผม แต่อาจารย์ผู้หญิงวัยกลางคนที่ใส่แว่นกรอบเหลี่ยมก็เรียกเธอซะก่อน

แต่ก่อนที่เธอจะเดินตามอาจารย์ไป เธอก็หันมาชูนิ้วกลางให้ผม ท่านั้นไม่ได้ทำให้ผมโกรธเธอ แต่ทำให้ผมอยากจะหัวเราะกับท่าทาง บ๊องๆ ของยายนั้นซะมากกว่า

ส่วนผมก็เดินไปเข้าแถวที่หน้าเสาธงที่มีอาจารย์ภัสสรยืนอยู่ใกล้ๆห้องของผม ผมจับสร้อยกับแหวนที่มีรูปดาวสีฟ้าขึ้นมามอง

?เพราะเธอคือคนที่ฉันตามหา? ผมกำสร้อยและแหวนวงนั้นแน่น ผมไม่อยากจะเชื่อแต่ผมก็ต้องเชื่อ เพราะผมได้เจอเธอแล้วจริงๆ

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ห้องเรียน ม.6/1

?หาอะไรยายครีม? ยายเนยถามหลังจากที่เห็นฉัน ขนหนังสือออกจากกระเป๋า และเปิดหาตามหนังสือทีละหน้า

?หาเครื่องรางของฉันนะซิ ไม่รู้ไปอยู่ไหน? ฉันตอบยายเนยพร้อมกับเปิดหนังสือ ?เมื่อเช้าตอนอาบน้ำฉันยังใส่อยู่เลย?

?ไม่ใช่แกถอดออกตอนที่แกอาบน้ำนะ แล้วลืมหรือเปล่า?

?บ้าเหรอ ฉันไม่เคยถอดเลยแม้กระทั้งตอนอาบน้ำ?

?งั้นมันคงหล่นโดยที่แกไม่รู้ตัว? ยายเนยว่า ?แล้ววันนี้แกไปที่ไหนมาบางล่ะ?

คำพูดของยายเนยทำให้ฉันนิ่งคิด วันนี้ฉันก็ไม่ได้ไปไหนนี้น่า ก็ขึ้นรถเมย์มาโรงเรียนตอนเช้า

?จริงสิ เมื่อเช้าฉันขึ้นรถเมย์มาโรงเรียน มันอาจจะหายไปตอนนั้นก็ได้?

?แล้วทำไมแกต้องขึ้นรถเมย์มาโรงเรียน แล้วพี่ชายแกไปไหน? ยายเนยถามอย่างสงสัย

?ไปตายมั่ง?? ฉันประชด ?เมื่อคืนไม่รู้ว่าไอ้พี่บ้ามันไปไหนทั้งคืน บ้านช่องไม่รู้จักกับ?

?อ๊าย?แกปากอัปมงคลมาแช่งคนหล่อ? ยายเนยจีบปากจีบคอว่า

?ให้มันน้อยๆหน่อยเถอะ แกมีพี่ปออยู่แล้วนะ?ฉันขัดมัน ที่เวลาเป็นเรื่องของคนหล่อล่ะมันมัก สอใส่เกือกทุกเรื่อง

?แม้?ฉันล้อเล่น แกก็คิดเป็นจริงเป็นจังไปได้? ยายเนยมองฉันตาปริบๆให้ดูน่าสงสาร แต่ฉันรู้ถึงความสตอเบอรี่ของมันดี ไม่งั้นฉันจะคบกับมันได้ถึง 6 ปีได้ไง โฮ๊ะๆๆๆ

?แล้วถ้าแกหาเครื่องรางของแกไม่เจอล่ะ แกจะทำยังไง? ยายเนยพยายามเปลี่ยนเรื่องพุดไม่ให้เข้าตัวมัน เพราะมันรู้ว่าฉันผูกผันกับสร้อยและแหวนวงนั้นมาก

?ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน? ฉันตอบอย่างเศร้าๆ

?แล้วเรื่องของ คอฟฟี่สุดหล่อ แกคิดแผนได้หรือยัง? ยายเนยหันมาถามถึงปัญหาที่ฉันยังแก้ไม่ตก

?ยัง? ฉันตอบพร้อมกับทำหน้าเหมื่อย เพราะเมื่อเช้าเป็นการเริ่มต้นที่ไม่ดีเลย ฮื่อออออออ พระเจ้าแกล้งหนู พระเจ้าคงชอบรังแกแต่คนสวยๆ เพราะฉันสวย ฮิๆๆๆ(เป็นไปได้เน๊อะคนเรา: คนเขียน)
? อ้าว?ฉันก็นึกว่าแกคิดแผนเจ๋งๆได้แล้วซะอีก?

?ไอ้ได้มันก็ได้หรอกน่ะ แต่มันเกิดการผิดแผนนิดหน่อย?

?แล้วมันผิดแผนแกยังไง? ยายเนยทำหน้าสงสัย

?ก็เมื่อเช้า ฉันเจอกับนาย คอฟฟี่? ฉันยังพูดไม่จบมันก็สอดขึ้น

?ก็ดีสิแก?แม้ ก้าวหน้านะแก? มันมองหน้าฉันยิ้มๆ

?ก้าวหน้าบ้านแกสิ? ฉันตอบกลับ ? ก็เมื่อเช้า ฉันดันชูนิ้วกลางให้นายนั้น?

?แกว่าอะไรน่ะ? ยายเนยถามย้ำ

?ก็ฉันบอกว่าฉันชูนิ้วกลางให้หมอนั้น? ฉันตะโกนออกไปอย่างลืมตัวทำให้อาจารย์ระเบียบและเพื่อนในห้องหันมาทางฉันเป็นตาเดียวกัน

? คคนางค์ เธอว่าเธอชูนิ้วกลางให้ใครน่ะ? อาจารย์ระเบียบหันมาถามฉัน พร้อมกับจ้องฉันฉันเขม็ง

?เปล่า ค่ะ? ฉันตอบปฏิเสธ

?อาจารย์รู้ว่าเธอนะเก่งแล้ว แต่เพื่อนของเธออีกหลายคนยังต้องการให้ครูสอนอยู่? คำพูดของอาจารย์ทำให้ฉันก้มหน้าอย่างสำนึกผิด

?งั้นคาบนี้และคาบหน้าที่เป็นวิชาของครู เธอกับ เนติยาออกไปยืนคาบไม้บรรทัดที่หน้าห้องเรียน? อาจารย์ว่าทำให้ยายเนยที่คิดว่าจะรอด อ้าปากค้างที่โดนหางเลขไปด้วย

ฉันกับยายเนยออกไปยืนคาบไม้บรรทัดที่หน้าห้องเรียนตามคำสั่งของอาจารย์ระเบียบ ซึ่งตอนนี้เป็นชั่วโมงที่นักเรียนแต่ละชั้นกำลังเปลี่ยนห้องเรียน เพื่อเรียนวิชาต่อไป แต่ถ้าวิชาไหนมีสองคาบก็ไม่ต้องเปลี่ยนเพราะเรียนห้องเดิม

ฉันกับยายเนย แม้ ปากจะคาบไม้บรรทัดอยู่ แต่ก้ไม่เป็นอุปสรรคในการพูดของฉันโทษกันระหว่างฉันกับยายเนย

?เอราะ ?แอ?(เพราะแก) ยายเนยหันมาว่าฉันแต่ฉันก็ไม่ยอมแพ้

?เอราะ ?แอ อั้น แหอะ?(เพราะแกนั้นแหละ) ฉันกับยายเนยกล่าวโทษกันไปมา

โดยมีนักเรียนที่เปลี่ยนคาบเรียนที่เดินผ่านหัวเราะเราสองคน หมดกันภาพพจน์ของฉัน ฮื่อออออ อุตส่าห์ทำตัวเป็นเด็กเรียนมาตั้งนาน แต่จะมาพังก็เพราะนายบ้าหน้าหล่อ คอฟฟี่ นั้นแหละ ขนาดพึ่งย้ายมายังทำให้ฉันดูทุเรศได้โดยไม่ต้องพยายามเลยด้วยซ้ำ

แต่ที่ซวยสุดๆก็ตอนที่ห้องสองเดินผ่านมา ยายไอวี่ชะนีหน้าวอก ศัตรู หมายเลขหนึ่งของฉัน ชี้นิ้วมาทางฉันกับยายเนย แล้วก็หัวเราะโคตรน่าเกียจ อ้าปากซะกว้าง ขนาดน้องทรายตัวจริงต้องอายเลยล่ะ แล้วเดินไปเกาะแขนนายคอฟฟี่แล้วชี้มาทางฉันอีก อ๊าย?นังชะนีหน้าวอกฉันจะฆ่าแก

แต่สิ่งที่ร้ายแรงที่สุด ก็เกิดขึ้นนายคอฟฟี่หันมามองตามมือของยายชะนีไอวี่ ทำไมนายนี่ต้องมาเห็นฉันตอนน่าเกียจๆเสมอ วันแรกที่เจอกันฉันก็บ่นเป็นยายบ้าและหาว่าเขาเป็นผี เมื่อเช้าฉันก็ดันชูนิ้วกลางให้นายนั้นอีก ผมก็ไม่ได้มัดเพราะตื่นสายยิ่งคล้ายจูออนที่คิวปิดมักจะว่าฉันเป็นประจำ และตอนนี้ยังมาเห็นฉันในสภาพทุเรศๆเข้าไปอีก

ฮื่อออออออ?เศร้า ทำไมพระเจ้าต้องแกล้งคนสวยอย่างฉันด้วย(ไม่มีอะไรจะโทษ เลยโทษฟ้าโทษดิน: คนเขียน) แต่ที่น่าแค้นใจเป็นที่สุด ก็ฉันเห็นนายนั้นแอบหัวเราะขำฉัน ข้อหาแรกที่นายบังอาจมาจูบฉัน ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีเลย นายยังกล้ามาหัวเราะขำฉัน นายต้องได้รับโทษเป็นสิบเท่า (แต่ยังคิดไม่ออกว่าจะทำยังไง)

ฉันได้แต่คิดแค้นในใจ แต่ไม่สามารถทำอะไรได้ แล้วในที่สุดอาจารย์ระเบียบก็ปล่อยฉันกับยายเนยเมื่อหมดคาบของแก

*****************************************************************