Dangerous Boy !!! ยายแว่นสุดซ่าส์ VS นายบ้าหน้าหล่อ(ขั้นเทพ)

[che-ri]

Dangerous Boy !!! ยายแว่นสุดซ่าส์ VS นายบ้าหน้าหล่อ(ขั้นเทพ) ^-^
ตอนที่ 9 ~~** เครื่องรางที่หายไป **~~

วันจันทร์ 7.13 น.

?ฮ้าว!? ฉันอ้าปากหาวแล้วปิดขี้เกียจ แล้วเดินไปเคาะประตูห้องของ คิวปิด ที่อยู่ตรงกันข้าม

ก๊อก?ก๊อก?

ฉันเคาะประตู แต่ไม่ได้ยินเสียงเสียงของ คิวปิด เลย เพราะปกติ คิวปิด มักจะเป็นคนความรู้สึกไว แล้วก็ตื่นก่อนฉันเสมอ

?ยู้ฮู?พี่คิวอยู่หรือเปล่า? ฉันตะโกนผ่านประตูเข้าไปพร้อมทั้งเคาะประตูเสียงดัง แต่ก็ยังไม่มีเสียงตอบรับอออกมาจากเจ้าของห้อง

?หรือว่ายังไม่กลับ? ฉันคิด พร้อมกับลองเปิดประตู ซึ่งประตูก็ไม่ได้ล็อก ฉันเดินเข้าไปในห้องของพี่ชาย ซึ่งหลังๆฉันไม่ค่อยได้เข้ามาแล้ว เพราะแม่บอกว่าฉันกับพี่โตแล้ว ควรหัดนอนคนเดียวได้แล้ว

แรกๆฉันก็แอบมานอนกับคิวปิด เพราะไม่ชินที่ต้องนอนคนเดียว แต่หลังฉันก็สามารถนอนคนเดียวได้ ยกเว้นที่ฉันต้องมานอนเฝ้าคิวปิดที่ไม่สะบาย(เพราะไปมีเรื่องกับนักเรียนโรงเรียนอื่น สมน้ำหน้า ชิ) หรือไม่ก็เวลาที่ฉันไม่สบายใจ

ซึ่งคิวปิดก็จะคอยอยู่เป็นเพื่อน โดยไม่พูดอะไร แต่ฉันรู้ว่าเขาเข้าใจฉันมากที่สุด ก็เราเป็นแฝดกันนี้เน๊อะ แต่ยังไงฉันก็รู้ว่าเขาจะคอยปกป้องฉันตลอด ทั้งที่ปากคอยด่าฉันก็เฮอะ?.

ตอนเด็กๆฉันกับคิวปิดนอนด้วยกันตลอด เพราะตอนเป็นเด็กฉันกับคิวปิดหน้าเหมือนกันยังกะแกะ แล้วตอนนั้นเราก็ยังตัวเท่ากันด้วย ทำให้คนที่ไม่สนิทกับเรามักจะคิดว่า คิวปิด เป็นเด็กผู้หญิงเหมือนกับฉัน

เพราะแม่มักจะจับเราสองคนแต่งตัวเป็นเด็กผู้หญิงเสมอ แต่พ่อมักจะไม่ค่อยพอใจเท่าไร เพราะกลัว คิวปิด จะเกิดการเบี่ยงเบนทางเพศ แต่ในที่สุด พ่อก็โล่งใจ เพราะ คิวปิด ไม่เป็นอย่างที่พ่อกลัว

พอขึ้นมอต้น ฉันกับคิวปิดก็ยิ่งดูแตกต่างกันมากขึ้น เพราะฉันตัวสูงกว่าคิวปิด ทำให้ฉัน ล้อเขาว่าไอ้เตี๊ย ซึ่งทำให้คิวปิดโกรธมากและหันมาออกกำลังกาย และดื่มนมอย่างหนัก

แต่พอขึ้นมอสาม คิวปิด ก็ตัวสูงกว่าฉัน โดยความสูงของฉันหยุดที่ 162 cm. ในขณะที่ คิวปิดตอนนี้สูง 178 cm. แล้วเขาก็หันมาล้อฉันแทน โดยที่ฉันทำอะไรไม่ได้
แม้การเรียนฉันจะดีกว่า คิวปิด ก็เถอะ เพราะฉันต้องการมีสิ่งที่ฉันสามารถชนะ คิวปิด ได้สักอย่าง แต่คิวปิดก็ไม่ค่อยจะสนใจเท่าไร เพราะเขากลายเป็นหนุ่มฮอตของโรงเรียน

แต่ที่น่าเจ็บใจทั้งที่ฉัน กับ คิวปิด หน้าเหมือนกัน แต่ทุกคนกับเรียกฉันยายเชย หรือ ยายเฉิ่มบ้างล่ะ ซึ่งฉันก็ไม่สนใจ เพราะฉันต้องการให้มันเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว

ที่จริงฉันฉันไม่ได้สายตาสั้น แต่ที่ใส่แว่น เพราะทุกคนจะได้ คิดว่าฉันเป็นเด็กเรียน ประมาณว่ากิจกรรมไม่ยุ่ง มุ่งแต่เรียนว่างั้นเถอะ แต่ที่จริงกิจกรรมสำคัญๆของโรงเรียน ฉันก็เข้าร่วมตลอด เพราะยังไงมันก็มีผลกับทุนเรียนดีของฉัน

ฉันไม่ได้อยากได้เงิน เพราะที่บ้านก็มีฐานะเหมือนกัน ไม่งั้นคงไม่มีปัญญามาเรียนที่นี่ได้หรอก(เพราะค่าเทอมแพงหูฉี่ แต่ฉันได้เรียนฟรีเพราะสอบได้ที่ 1 ทุกเทอม ฮิๆๆๆ)

เหตุผลจริงๆคือฉันอยากเป็นหมอ ทำให้ตั้งใจเรียนเป็นพิเศษ เพื่อจะได้สอบได้และมีเกรดเฉลี่ยดีๆ ตอนสอบเข้ามหาลัย ซึ่งทุกคนในครอบครัวก็คอยสนับสนุนฉัน ซึ่งทำให้ฉันซึ่งใจ

ฉันเดินเข้าไปในห้องที่เงียบสงบ เพราะไม่มีใครอยู่ และที่นอนก็ยังเรียบและไม่มีรร่องรอยของการนอน ทำให้รู้ว่า เมื่อคืน คิวปิด ไม่ได้กับมานอน ฉันหยิบกรอบรูปที่วางอยู่หัวเตียงที่เป็นรูปฉันกับคิวปิดตอน 5 ขวบที่กำลังเป่าเค้กวันเกิด และแม่ก็จับคิวปิดแต่งเป็นผู้หญิง

แล้วพ่อก็ส่งรูปไปอวดเพื่อนๆ ซึ่งเพื่อนของพ่อคนหนึ่งที่อยู่อเมริกา ก็ได้ส่งสร้อยกับแหวนน่ารักๆแบบผู้หญิงมาให้ฉันกับคิวปิด ซึ่งเพื่อนพ่อเข้าใจว่าเราเป็นเด็กผู้หญิงสองคน

พอโตขึ้น คิวปิดก็ยกแหวนให้กับฉัน เพราะเขาบอกว่ามันไม่เหมาะกับเขา ฉันเลยเอามาร้อยใส่สร้อยที่ได้มาพร้อมกัน แล้วแขวนติดตัวตลอดเวลา ซึ่งฉันคิดว่ามันเป็นเครื่องรางของฉัน เพราะเวลาที่ฉันใส่สร้อยเส้นนี้ ฉันจะรู้สึกอบอุ่น ฉันก็บอกไม่ได้ว่าทำไม

ฉันวางกรอบรูปลงที่หัวเตียงแล้วออกจากห้องของ คิวปิด แล้วกลับไปอาบน้ำแต่งตัวที่ห้องของตนเอง

?ว๊าย?ว๊าย สายแล้ว? ฉันตะโกนพร้อมวิ่งบรรไดมา เพราะนาฬิกาบอกเวลา 7.43 น.

?ฉันจะต้องไปขึ้นรถเมย์หรือนี้? ฉันบ่นพร้อมกับใส่รองเท้าไปด้วย

? ไอ้พี่บ้า ถ้าแกกับมาฉันจะฆ่าแก ที่ทำให้ฉันไปโรงเรียนสาย แล้วยังต้องไปเบียดกับคนบนรถเมย์อีก? ฉันวิ่งพรางสาบแช่งพี่ชายตัวดีไปด้วย ที่ไม่รู้ไปหมุดหัวอยู่ไหน บ้านช่องก็ไม่กลับ ฉันจะฟ้องแม้ ฉันคิด แต่ก็คิดถึงคำขู่ของ คิวปิด ที่จะฟ้องแม่เหมือนกัน เรื่องที่ฉันเคยแอบหนีเที่ยว

?ไม่รู้มันเป็นเวรเป็นกรรมอะไรที่ฉันมีพี่ชายอย่างนายด้วยนะไอ้บ้า คิวปิด? (ฉันก็เหมือนกันล่ะ : คิวปิด (::X) )

ฉันมองนาฬิกาข้อมือ 7.51 น.

(ตาย..ฮื่อ?ตายแน่ๆเลย ถ้าฉันไปสาย ฉันก็จะโดนอาจารย์ระเบียบหักคะแนน จิตพิสัย? ฉันคิดพรางขึ้นรถเมย์คันแรกที่จอด ซึ่งคนแน่นยิ่งกว่าปลากระป๋องซะอีก

ฉันเบียดนักเรียนที่เรียนที่เดียวกับฉัน และโรงเรียนที่อยู่ละแวกเดียวกัน เพราะมีนักเรียนหลายคนใส่เครื่องแบบสีเทา ซึ่งเป็นเครื่องแบบของโรงเรียนนารีเนตรวิทยา แต่คนที่ยืนอยู่ข้างๆฉันใส่เชิ๊ตขาว สูตรตัวนอกสีดำ และเน็กไท สีแดงซึ่งเป็นเครื่องแบบของโรงเรียนฉัน

แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจ เพราะคนที่ขึ้นมาทุกป้ายที่รถเมย์จอดและเบียดขึ้นมา ทำให้ฉันต้องขยับถอยหลังเพราะกระเป๋ารถเมย์ที่คอยตะโกนให้ ?ชิดในด้วยพี่?

ไม่รู้จะตะโกนทำหอกอะไร ดูก็รู้อยู่ว่ามันเบียดไปไม่ได้ เพราะฉันรู้สึกถึงแผ่นอกกว้างของผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างหลัง ฉันพยายามจะขยับห่างออกจากอกของผู้ชายคนที่เรียนโรงเรียนเดียวกันกับฉัน แต่ยายอ้วนที่อยู่ข้างหน้าฉันกลับเบียดฉันให้เข้าไปชิดไอ้ผู้ชายคนนั้นอีก

?อีอ้วนแกจะเบียดมาทำหอยอะไรฟะ?ฉันตะโกนในใจ ง่ะ..ใครจะกล้าตะโกนใส่ยายนั้นจริงๆล่ะ ก็หุ่นยายนั้นสามารถประกวดธิดาช้างได้เลย แถมทำหน้าอย่างกับไม่ได้ขี้มาอย่างนั้นแหละ

ฉันพยายามจะขยับห่างจากแผ่นอกกว้างนั้นอีกครั้ง(แม้เขาจะมีกลิ่นหอมอ่อนๆก็เถอะ ยังไงฉันก็เป็นผู้หญิงถึงจะไม่เคยมีแฟนก็เถอะ แต่ฉันก็แอบหวั่นไหวไม่ได้)

แต่จู่ๆรถเมย์ก็เบรกกระทันหัน ฉันได้ยินคนขับสบถด่ารถกระบะคันข้างหน้าที่ลี้ยวออกมาโดยไม่ให้สัญญาณ แต่ตอนนี้สิยายอ้วนกระแทกฉันเต็มๆ ทำให้ฉันล้มลงไปในอ้อมกอดของอีตาที่อยู่ข้างหลัง ที่ถือโอกาสโอบเอวฉันไว้เพื่อไม่ให้ฉันล้ม

ที่จริงฉันก็จับราวรถเมย์อยู่นะ แต่โมเมนตัม(น้ำหนัก)ของยายอ้วนมันเยอะ จึงทำให้ทานแรงฟายของยายนั้นไม่ได้ ล้มลงไปในอ้อมกอดอุ่นๆนั้น

ฉันกำลังจะหันไปหานายนั้นที่ไม่ปล่อยฉันสักที แม้?จะหลอกแต๊ะอั๋งฉันหรือไง ฉันคิด พร้อมกับจะหันไปแว๊ด!!ใส่นายนั้นที่บังอาจมาล่วงเกินฉัน (แกสิยายหื่นที่คิดก่อน : คนเขียน)

แต่จู่ๆรถเมย์ก็เบรกอีก ทำให้นายนั้นถลามาหาฉันที่กำลังจะหันไปด่าเขาอยู่พอดี ฉันไม่ทันระวังเลยอ้าปากค้าง เมื่อนายนั้นถลามาแล้ว?.จุ๊บ?.ปากฉัน ฉันได้แต่ยืนอึ้ง(แต่นั้นมันจูบแรกของฉันน้า ไอ้บ้าเอาจูบแรกของฉันคืนมาน่ะ@@@) แต่กระเป๋ารถเมย์ตะโกนว่าถึงโรงเรียนอนุสรวิทยาแล้ว

?สร-วิทย์ ลงป้ายนี้เลย? ทำให้ฉันกระโดดลงรถเมย์แล้วเลียบมองนาฬิกาข้อมือที่บอกเวลา 7.59 น. เหลืออีกนาทีเดียวทำให้ฉันไม่เวลาจัดการไอ้บ้านั้น ที่เดินยิ้มตามฉันลงมา ฉันวิ่งเข้าประโรงเรียนอย่างกะเป็นการแข่งขันกีฬาโอลิมปิก (ปีนี้ไม่มีใครลงแข่ง ติดต่อครีมมี่ได่เลย 5555)

ในที่สุดฉันก็เข้าประตูโรงเรียนทัน (เฮ้อ?เหนื่อย) พร้อมกับเพลงมาร์ชของโรงเรียนดังขึ้นเพื่อให้นักเรียนไปเข้าแถวหน้าเสาธง แต่ฉันไม่ได้คิดบัญชีไอ้บ้านั้นที่บังอาจมาจูบฉัน

ฉันหันไปทางไอ้บ้า คอฟฟี่ ที่ยิ้มอย่างสะบายใจ และเดินตามฉันมา (แกตายแน่ เพราะบังอาจมาจูบฉัน ฮื่ออออออออ?) ฉันกะจะเอาคืน (ไม่ใช่จูบนายนั้นคืนหรอกนะ อย่าเข้าใจผิด)

แต่อาจารย์ระเบียบก็เรียกฉันซะก่อน

? คคนางค์ ตามครูมานี่หน่อยซิ? อาจารย์ระเบียบพร้อมกับเดินไปทางห้องพักอาจารย์

?ค่ะ? ส่วนฉันก็ได้แต่รับคำนะสิ ฉันจะทำอะไรได้ล่ะ ฮื่อ???.

ก่อนที่ฉันจะเดินตามอาจารย์ระเบียบไป ฉันก็หันไปชูนิ้วกลางให้นาย คอฟฟี่ (โอ๊ยยยยยยย?ฉันลืมไปว่าต้องทำให้อีตานั้นมาหลงรักฉัน แต่ที่ฉันทำมาทั้งหมดนี้ มีแต่จะทำให้นายนั้นเกลียดฉันล่ะไม่ว่า ฮื่ออออออออ?ลางแพ้ของฉันมันเด่นชัดมาแต่ไกลเลย ฉันจะทำยังไงดีล่ะทีนี้ โอ๊ยยยยยยย??กลุ้ม)