เจ้าหมาป่ายังคงเดินลากขามาตามทาง ในตอนนี้เนื้อตัวเขาก็เลอะไปด้วยน้ำซุปข้นๆ ไม่แพ้เจ้าพ่อครัวหน้าโหดนั่นเลย โชคดีที่มันเป็นแค่ซุปเย็น ไม่อย่างนั้นมีสิทธิพองไปทั้งตัวแน่ๆ
เสียงรื่นเริงเฮฮาของคนในเมืองที่กำลังสนุกสนานกับการท่องราตรี ทำให้เขารู้สึกหดหู่ขึ้นกว่าเดิม นี่คงเป็นอาการของคนอกหักสินะ...
ฮีโร่เดินต่อไปอย่างช้าๆ เมื่ออยากประวิงเวลาในการอยู่กับตัวเองเอาไว้ให้นานที่สุด
ความจริงอยู่ในร่างนี้ก็ดีไม่น้อย...อย่างน้อยก็ทำให้รู้ว่า ถ้าเรามองของสิ่งหนึ่งในมุมมองที่ต่างไป เราจะได้เห็นอีกด้านหนึ่งของมันที่เราไม่เคยเห็นมาก่อน...
?ว้าย!? เสียงหนึ่งดังขึ้นท่ามกลางสายตาของผู้คนที่จับจ้องไปที่เด็กสาวคนหนึ่งเป็นตาเดียว
?ขวางทางอยู่ได้ยัยซุ่มซ่าม!?
?ขะ...ขอโทษค่ะ?
ความจริงคำว่าซุ่มซ่ามก็คงเหมาะกับเธอดี...แต่ภาพที่เขาเห็นนั้นทำให้เขารู้สึกต่างออกไป
เด็กผู้หญิงที่มีความเชยเป็นเอกลักษณ์ แถมด้วยความเฉิ่มเป็นนิสัย กำลังพยายามเอามือล้วงเข้าไปข้างใต้ตู้จำหน่ายเครื่องดื่มอัติโนมัติด้วยความมุ่งมั่นอย่างที่เขาสงสัยว่าเธอกำลังจะทำอะไรกันแน่...ฮีโร่เลยยืนนิ่งมองเพื่อนร่วมโรงเรียนของเขาด้วยความสนใจ
นานพอดูกว่าเธอจะลุกขึ้นยืนพร้อมใบหน้าที่เปื้อนดิน
?เฮ้อ...ได้ซะที? เธอปาดเหงื่อด้วยมือที่เปื้อนฝุ่นจนใบหน้าขาวๆ ดูเลอะเทอะเปรอะเปื้อน
?เก็บเอาไว้ดีๆ นะจ๊ะ เดี๋ยวแม่จะดุเอา? มีอาหันมาบอกเด็กตัวเล็กๆ ที่ยืนน้ำตาซึมอยู่ข้างๆ ก่อนจะยื่นแหวนพลอยวงเล็กที่เธอตั้งหน้าตั้งตาเก็บมันออกมาให้เด็กตัวน้อย
รอยยิ้มสดใสค่อยๆ เผยออกมากว้าง ?ขอบคุณค่ะพี่? เด็กตัวน้อยกล่าวขอบคุณก่อนวิ่งลับจากสายตาไป
มีอายืนระบายยิ้มอย่างอิ่มใจกับตัวเอง ดูเธอไม่สนใจเลยด้วยซ้ำว่าจะมีใครมาเห็นเธอตอนทำความดีหรือไม่ แต่ไม่รู้ทำไมเขามักจะได้เห็นเธอในตอนที่เธอดูดีอยู่เสมอ...เอ่อ เขาไม่ได้หมายถึงเรื่องหน้าตาหรอกนะ
คนร่างผอมเดินตรงมาทางเขาอย่างรวดเร็ว
เฮ้! มีอา เธอน่าจะรู้สึกเอ็นดูฉันนะก็เธอแอบชอบฉันอยู่นี่นา...เจ้าหมาขี้ตู่แกว่งหางไปมาพลางยืดอกเชิดหน้าอย่างหยิ่งผยองในตนเองไม่น้อย
?เอ๋งงงง!!!!? เสียงร้องครวญครางของหมาขี้ตู่ดังขึ้นลั่น เมื่อสาวน้อยซุ่มซ่ามเหยียบหางมันเข้าอย่างจัง
มีอาขยับแว่นเล็กน้อยเพื่อปรับระดับสายตาให้เข้าที่ก่อนจ้องลงมองตัวขนรุงรังที่ดิ้นเร่าๆ อยู่แทบเท้าของเธอ
?หมา?!?
ถ้าจะให้สุภาพควรเรียกเขาว่าสุนัข หรือหมาป่าก็ยังดี...ฮีโร่ได้แต่ปรายสายตาขุ่นขวางไปยังหญิงสาวซุ่มซ่าม
หลังจากฝ่าดงผู้คนมานั่งบนเก้าอี้ในสวนสาธารณะได้แล้ว มีอาก็จัดการเทน้ำลงบนผ้าผืนขาวของเธออย่างไม่ลังเลทันที
?โทษทีนะ แกเป็นอะไรรึเปล่า??
ผ้าเช็ดหน้าสีขาวบรรจงเช็ดงบนขนที่เปรอะไปด้วยซุปข้นเหนียวอย่างเบาๆ มือเรียวสางขนที่กระเซิงของเขาให้ดูดีขึ้น แม้ใบหน้าของเธอจะดูเฉยชาเช่นเคย แต่การกระทำกลับตรงกันข้ามทุกครั้งไป ผิดกับสาวสวยที่มีรอยยิ้มพิมพ์ใจ แต่คิดจะกินเขาได้ลงคอ...
แล้วสายตาคมก็ไปสะดุดกับรอยเปื้อนบนแก้มเนียน ไม่รู้เป็นเพราะสัญชาตญาณหรือบรรยากาศมันพาไป เขาก็เผลอเลียคราบเปื้อนนั้นออกไปจากแก้มใสอย่างลืมตัว
?ฮะ ฮะ ฮะ ไม่เอาน่า? เธอหัวเราะคิกคักด้วยความจั๊กจี้
และนั่นก็เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นรอยยิ้มอันสดใสราวกับนางฟ้าของมีอา...
เช้าวันหยุดอันสดใส...ทำไมถึงสดใส ฮีโร่ก็ไม่แน่ใจนัก ทั้งๆ ที่เขาเพิ่งอกหักจากสาวสวยในดวงใจมาหมาดๆ ทว่าท้องฟ้าวันนี้ มันดูสว่างไสวเจิดจ้าจริงๆ
ฮีโร่คิดถึงเรื่องเมื่อคืนแล้วรอยยิ้มกว้างก็ปรากฏ จิตใจของเขาไม่ได้เศร้าหมองอย่างที่ควรจะเป็น...แต่กลับรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาดยามนึกถึงหน้าซีดใสของใครบางคน
?นายกินอะไรผิดรึเปล่า?? เสียงทักที่ทำเอารอยยิ้มถูกปิดฉับลง แถมด้วยนัยน์ตาคมกริบเคืองขุ่นราวกับอยากจะเฉือนปากคนทักมาสับเป็นชิ้นๆ ข้อหามาขัดจังหวะความสุขเล็กๆ น้อยๆ ของเขา
?วันนี้นายไม่ออกไปไหนเหรอ??
แองจี้ดันไหล่คนที่นั่งขวางการทำความสะอาดร้านกาแฟเป็นประจำของเขาไปให้พ้นทาง ก่อนลงมือถูพื้นที่สะอาดอยู่แล้วให้เอี่ยมอ่องยิ่งขึ้นไปอีก อย่างที่ฮีโร่ไม่เคยเข้าใจเลยว่า แองจี้ทำไปเพื่ออะไร...ในเมื่อไม่เคยมีลูกค้าเข้ามาในร้านสักคนเดียว
?ฉันไม่มีนัดที่ไหน?
?งั้นนายช่วยไปรับของที่ร้านขายของโบราณให้ฉันหน่อยสิ? แองจี้บอกพลางดึงใบรับของของพร้อมส่งเงินจำนวนหนึ่งมาให้
ฮีโร่รับเงินและใบรับของมาแล้วยัดใส่กระเป๋าเสื้อกันหนาวของตัวเอง ?เดี๋ยวฉันมานะ?
ร่างสูงเดินออกจากร้านแองจี้ไปอย่างรวดเร็ว เดินไปได้ครึ่งทาง เสียงหัวเราะเฮฮาของเด็กกลุ่มใหญ่ก็ดังขึ้นตรงหัวมุมทางเดิน ฮีโร่ขมวดคิ้วอย่างนึกสงสัย พลันเขาก็ได้ยินเสียงพูดคุยของเด็กๆ ที่ลอยผ่านมาตามกระแสลมอย่างชัดเจนจนนึกแปลกใจตัวเองอยู่เหมือนกัน ระยะห่างเกือบ 5 เมตร แต่กลับได้ยินแม้กระทั่งเสียงลมหายใจ...
?ตลกดีว่ะ? เสียงห้วนห้าวของเด็กชายคนหนึ่งในกลุ่มดังขึ้น
?พี่คนนี้ท่าจะเพี้ยน ไปทำอะไรอยู่ในท่อน้ำนั่นน่ะ? น้ำเสียงกวนๆ ของเด็กผู้ชายที่ใส่หมวกไหมพรมสีส้มดังตามมาติดๆ
?จริงด้วยๆ?
?เรียกคนมาช่วยดีกว่ามั้ง?? นั่นเป็นคำพูดที่เขาคิดว่าเข้าท่าที่สุดที่ได้ยินจากการยืนแอบฟังเด็กพวกนั้นปรึกษากัน
?เฮ้ย! นั่นไงลุกแล้วๆ บรื๋อ!!! อย่างกับปีศาจน้ำเน่า? เจ้าเด็กหัวโจกก็หัวเราะร่า ทำท่ากวนประสาทใส่คนเคราะห์ร้ายที่เขาคาดว่า ?ซุ่มซ่ามตกท่อ?
ฮีโร่ส่ายหน้าไปมานึกเอือมระอากับเด็กนิสัยเสีย พลันสายตาคมก็ไปสะดุดอยู่ที่เด็กตัวอ้วนที่นั่งหลับอยู่ข้างเสา เดาว่าคงถูกเพื่อนๆ ใช้ให้มาดูต้นทางเป็นแน่
แต่ดูสิ ต้นทางดันหลับสนิทซะขนาดนี้...
?เอาหินปามันเลยพวกเรา มันเป็นผีน่ากลัว?
เมื่อได้ฟังความคิดแผลงๆ ของเด็กจอมซน ฮีโร่ก็สูดหายใจลึกก่อนจะตะโกนออกไปดังลั่น
?คนมาหนีเร็ว!!!?
พอได้ยินเสียงเตือน ร่างเล็กทั้งฝูงก็ผวาเฮือกก่อนจะวิ่งโกยอ้าวไปอย่างไม่คิดชีวิต ทิ้งเพื่อนตัวอ้วนที่เพิ่งสะดุ้งตื่นขึ้นมามองหน้าเขาเหรอหรา ฮีโร่ฉีกยิ้มกว้างให้เด็กชายร่างอุดมสมบูรณ์
?หลับสบายดีมั้ยเพื่อน?
ไม่ได้แม้กระทั่งคำตอบ ร่างอ้วนกลมนั้นก็เด้งขึ้นจากพื้นอย่างรวดเร็วก่อนจะปั่นฝีเท้าอืดอาดของตัวเองให้หายลับไปจากสายตาในเวลาเกือบ 5 นาที
ฮีโร่ถอนหายใจเฮือกเมื่อจัดการกับกลุ่มเด็กซนได้ ก่อนจะเดินไปดูคนเคราะห์ร้ายที่ไม่ได้ส่งเสียงอะไรใดๆ เลยสักนิด
?เฮ้! เป็นอะไรรึเปล่า?? เขาตะโกนถามคนที่อยู่ในท่อ
?ไม่ค่ะ ขอบคุณ? ทันทีที่ได้ยินเสียง เขาก็รู้ทันทีว่าเธอเป็นใคร
?มีอา เธอลงไปทำอะไรในนั้น!!?? เด็กสาวค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมามองดวงหน้าคมที่ลอยเด่นอยู่เหนือปากท่อ
?อ้าว...นายนี่เอง?
หลังจากที่เขาช่วยเธอขึ้นมาจากท่อน้ำทิ้งด้วยความทุลักทุเลแล้ว ฮีโร่ก็อาสาเดินไปส่งเธอที่บ้านซึ่งอยู่ข้างร้านขายของเก่าพอดี
สภาพเธอไม่ต่างจากที่เด็กๆ ว่าเอาไว้ ?ปีศาจน้ำเน่า? ดีๆ นี่เอง นอกจากจะดำปิ้ดปี๋ สกปรกไปทั้งตัวแล้ว ยังส่งกลิ่นหึ่งโชยออกมาเป็นระยะๆ อีกต่างหาก
ฮีโร่บีบจมูกโด่งของตัวเองแน่นส่งเสียงอู้อี้ ?เธอกำลังจะไปไหนเหรอ??
?ไปแถวสวนสาธารณะน่ะ เมื่อวานฉันเจอหมาจรจัดตัวหนึ่งดูน่าสงสารมากๆ เลย? คำตอบที่ได้รับทำเอาคนฟังหูผึ่ง...ก็นั่นมันเขาเองนี่หว่า!
?อะ...เอ่อ เธอจะไปหามันทำไม หรือว่าจะเอามาเลี้ยง??
ถ้าเป็นแบบนั้นจริง เขาอาจจะยอมคิดดูก็ได้ว่าการเป็นสัตว์เลี้ยงให้เธอ กับการต้องทนอยู่กับแองจี้...อย่างไหนมันจะดีกว่ากัน...
แต่มีอากลับส่ายหน้า เม้มริมฝีปากบางลงจนเกือบเป็นเส้นตรง
?ถ้าฉันเลี้ยงมันได้ก็ดีน่ะสิ แต่เพราะเลี้ยงไม่ได้ฉันเลยอยากดูแล แค่นิดเดียวก็ยังดี?
ใจบุญชะมัด...ฮีโร่คิดพลางเกาผมสีน้ำตาลอ่อนนุ่มของตัวเองจนยุ่งเหยิงอย่างครุ่นคิด
?ฉันจะไปดูว่ามันอยู่แถวนั้นจริงรึเปล่า ว่างๆ จะได้เอาของกินไปให้?
?ของกิน...พวกเศษอาหารหรืออาหารสุนัขสำเร็จรูปน่ะเหรอ??
ถ้าเป็นแบบนั้น...เขาขอสละสิทธิ์ก็แล้วกัน...
?ฉันไม่มีเงินซื้ออาหารพวกนั้นหรอก แล้วบ้านฉันก็ไม่ได้มีคนเยอะถึงกับจะมีเศษอาหารเหลือหรอกนะ ฉันหมายถึงพวกอาหารหรือขนมที่ฉันทำเองน่ะ?
?โห! เธอทำขนมเป็นด้วยเหรอ? ฮีโร่ถามอย่างนึกไม่ถึงว่าผู้หญิงที่วันๆ เอาแต่ก้มหน้าดูหนังสืออย่างมีอาจะทำขนมหรืออาหารอย่างที่เด็กผู้หญิงธรรมดาๆ ชอบทำกันด้วย
เขานึกว่าเธอจะเป็นพวกหลุดโลก ไม่ใส่ใจคนอื่นซะอีก...
?ก็พอทำเป็นน่ะ นายชอบกินขนมหวานๆ รึเปล่า??
?ฉันชอบพายกรอบ!? ฮีโร่ตอบเสียงดังฟังชัด ฉีกยิ้มแป้นอย่างที่คนมองต้องยิ้มตอบ
?งั้นวันหลัง...จะทำให้นะ? มีอาบอกพลางก้มหน้าอย่างเอียงอาย ดวงตาสีดำขลับเป็นประกายแต้มใบหน้าที่เคยซีดเซียวให้ดูสดใสขึ้น
?อื้อ! แล้วฉันจะรอ? ฮีโร่รับคำด้วยความรู้สึกที่ค่อยๆ เพิ่มพูนขึ้นมาในจิตใจ ทั้งอบอุ่น มีความสุขและสบายใจอย่างบอกไม่ถูก...ความรู้สึกที่จะเกิดขึ้นทุกครั้งเมื่อได้อยู่ใกล้และพูดคุยกับเด็กผู้หญิงที่แสนเฉิ่มเชยอย่างยัยมีอาคนนี้นี่ล่ะ
?ถึงบ้านฉันแล้ว? มีอาหยุดฝีเท้าลงตรงหน้าบ้านโทรมๆ ราวกับร้างคนมานานหลังหนึ่ง ก่อนจะชี้ไปยังร้านไม้ที่โทรมไม่แพ้กันข้างๆ บ้านของเธอให้ฮีโร่ดู
?ร้านขายของโบราณอยู่นั่น ฉันเข้าบ้านก่อนนะ? ว่าจบเด็กสาวก็เดินเข้าไปในบ้าน ปิดประตูรั้วแล้วยืนมองเขาอยู่ครู่หนึ่ง ทำเอาคนถูกมองเคอะเขินไปได้เหมือนกัน
?เอ่อ...บ้ายบาย? ฮีโร่ยกมือขึ้นโบกให้มีอาที่ยืนมองเขาอยู่ด้วยท่าทีเก้ๆ กังๆ ดวงหน้าใสขึ้นสีน้อยๆ ก่อนยกมือขึ้นโบกตอบ
?บ้าย...บาย?
รอจนมีอาเดินหายเข้าไปในบ้านแล้ว ฮีโร่จึงค่อยๆ เดินต่อไปยังร้านขายของโบราณ
ที่นั่นมีเพียงหญิงชราร่างท้วมสวมชุดกระโปรงลายดอกคนหนึ่งเป็นคนเฝ้าร้าน นัยน์ตาสีมรกตกวาดมองทั่วร้านสี่เหลี่ยมเล็กๆ ด้วยความรวดเร็ว พิจารณาข้าวของที่ตั้งวางอยู่ในตู้โชว์....แทบจะไม่มีของชิ้นไหนที่ไม่บุบหรือแตกสลาย และยังไม่มีของชิ้นไหนที่ดูดีพอที่จะเอาไปขายหรือประดับร้านอีกด้วย...มันน่าจะส่งเข้าพิพิธภัณฑ์เสียให้หมดจริงๆ...
?ขอโทษนะครับ ผมมาเอาของตามใบรับของนี่น่ะครับ? ฮีโร่บอกพลางส่งใบรับของให้หญิงชรา
เธอฉีกยิ้มโชว์เหงือกสีชมพูที่ไร้ฟัน ใบหน้าเหี่ยวย่นยับเป็นริ้ว เสียงแหบแตกพร่าทำเอาขนตามตัวของฮีโร่ลุกชัน ?อ้อ...ของแองจี้นี่เอง รอเดี๋ยวนะเจ้าหนู?
ใช้เวลาหายไปหลังกล่องใบใหญ่อึดใจหนึ่ง ร่างค่อมๆ ก็เดินออกมาพร้อมกล่องดำคาดริบบิ้นสีทองในมือ...สิ่งที่ฮีโร่ต้องเดาอยู่หลายตลบว่ามันคืออะไร
มือสั่นเทายื่นกล่องนั้นมาให้เด็กหนุ่มที่ยืนจ้องมันอย่างสงสัย
?ทั้งหมดก็แปดพันพอดีเจ้าหนู? แล้วมือสั่นเทาที่ว่างอยู่อีกข้างก็แบออกมาเพื่อรับเงินที่ฮีโร่คิดว่ามันแพงเหลือเกินสำหรับของเก่าๆ ใส่กล่องคาดริบบิ้น...
?นี่ครับ? เขาจ่ายเงินแล้วก้าวเดินออกจากร้านไป แต่กลับถูกทักท้วงเอาไว้ด้วยเสียงแหบปร่า
?เดี๋ยวเจ้าหนู! ฉันลืมเอาการ์ดนี่ให้เธอ? หญิงชรารีบดึงการ์ดเก่าๆ สีน้ำตาลออกมาจากลิ้นชักแล้วส่งให้เด็กหนุ่มที่รับมาอย่างงงๆ
?ครับ ขอบคุณ?
?จะเปิดอ่านเลยก็ได้นะ?
ฮีโร่มองสบตากับนัยน์ตาสีน้ำข้าวที่ราวกับจะสำรวจเขาไปทุกรูขุมขน...
?มะ...ไม่ดีกว่าครับ พอดีผมรีบกลับ? ว่าแล้วเขาก็เดินแกมวิ่งจากร้านขายของโบราณไปอย่างไม่คิดจะเหลียวหลังกลับไปมองอะไรใดๆ อีกเลย
เขาไม่ค่อยชอบสายตาที่มองมาของเจ้าของร้านนั่นมากนัก มันเป็นแววตาฉลาดลึกเหมือนกับเธอจะหยั่งรู้ไปเสียทุกเรื่อง...แม้แต่เรื่องที่เขาไม่ใช่คนปกติธรรมดาอีกต่อไป...
และทั้งหมดทั้งมวล เขาขอยกความผิดและบาปไปให้เจ้าตัวต้นเหตุที่ทำให้เขารู้สึกกระอักกระอ่วนทุกครั้งยามเจอคนจ้องมอง...เจ้าหมาป่าไร้จรรยาบรรณขาดอารยธรรมอย่างเจ้าแองจี้นั่น!
พอคิดถึงใครบางคน ภาพหญิงชราที่ยื่นการ์ดมาให้เขาก็วนกลับมาสร้างความฉงนให้กับเขาอีกรอบ
ฮีโร่หยุดฝีเท้า เปิดการ์ดในมือออก กวาดสายตาผ่านตัวอักษรที่ถูกเขียนด้วยปากกาคอแร้งอย่างประณีตบรรจง ด้วยใจความที่ว่า ?สุขสันต์วันเกิดฮีโร่ ของในกล่องนั่นสำหรับนาย จากแองจี้?
?ของขวัญวันเกิด! นี่มันเลยมาเป็นเดือนแล้วนะ? แม้จะบ่น แต่ฮีโร่ก็แกะของขวัญที่ได้รับออกอย่างรวดเร็ว...อยากจะรู้นักเชียวว่ามันเป็นอะไรถึงได้ราคาแพงลิ่วขนาดนี้
พอเปิดฝากล่องออก นัยน์ตาคู่คมก็เปล่งประกายความสงสัยจนต้องกลับไปอ่านข้อความในการ์ดวันเกิดอีกครั้ง
?ปล. ฉันว่ามันเหมาะกับสีขนนายดีหวังว่านายคงชอบ?
คิดแล้วอยากเอาไอ้ของขวัญนี่ไปปาใส่หน้าเจ้าคนให้จริงๆ เลย มีอย่างที่ไหน ซื้อปลอกคอหนังกระทิงสีดำมาให้เป็นของขวัญวันเกิดเด็กหนุ่มวัยรุ่นอย่างเขา...เขาไม่ใช่หมานะเว้ย!!! เอ่อ...หมายถึง ไม่ใช่หมาเฝ้าบ้านน่ะนะ...
เป็นตายร้ายดียังไงเขาก็จะไม่ใส่ปลอกคออันนี้อย่างเด็ดขาด!...ฮีโร่ให้คำมั่นกับตัวเอง พลางนึกถึงหน้าเจ้าของของขวัญที่ต้องรอเขากลับบ้านไปอย่างใจจดใจจ่อด้วยความหงุดหงิด...ถ้าเกิดกลับไปที่นั่นแล้วถูกบังคับให้ใส่โชว์ล่ะ!
ถึงแม้เขากล้ามากพอจะบอกว่า...เขาไม่ชอบ แต่เขาก็ไม่ชอบทำให้ใครเสียความรู้สึกหรอกนะ อย่างน้อยหมอนั่นยังอุตส่าห์มีน้ำใจ...
?เฮ้อ! ไม่อยากกลับเลยแฮะ? ฮีโร่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ มองไปรอบตัวอย่างอยากหาข้ออ้างที่จะไม่ต้องกลับไปที่ร้านกาแฟเร็วเกินไปนักให้กับตัวเอง
แล้วสายตาเจ้ากรรมก็ดันไปปะทะกับเจ้าของร่างบางที่กำลังเดินข้ามถนนไปอีกฝั่งหนึ่ง
?มีอานี่...จะไปไหนของเค้านะ??
หรือว่าเธอจะไปตามหาเจ้าหมาจรจัดนั่น ซึ่งมันก็ไม่น่าจะสนใจอะไร แถมยังออกจะน่าเบื่อเสียด้วยซ้ำ แต่จากเหตุการณ์ที่ผ่านมาหลายต่อหลายครั้งทำให้รู้ว่า เพื่อนสาวของเขาออกจะซุ่มซ่ามเกินเขตของคำว่าพอดีไป พบกันทีไรเป็นต้องตกคู ตกท่อ อยู่เรื่อย
และถ้าเธอจะไปตามหาเขาเพราะความใจดี จะไม่ให้เขาเป็นห่วงเธอได้ยังไง...
++++++++++++++++++++++++++++++
ฮีโร่ ตอนที่ 5
Moderator: Gals, B.Comics, พี่บี