ตอนที่ 2
?ด็อกเตอร์เอกภพครับกรงที่สั่งเพิ่มได้แล้วครับ คราวนี้จะใช้ขังอะไรเหรอครับ?? ช่างหนุ่มที่ดูสนิทสนมกับคุณตาถามขึ้น เมื่อเขานำเอากรงเหล็กเกรดเออย่างหนามาส่งที่บ้าน
?ก็สัตว์เลี้ยงตัวใหม่น่ะพ่อหนุ่ม? คุณตาเลี่ยงที่จะพูดถึงชนิดของมัน แต่ถึงไม่พูดอะไรเขาก็พอรู้ว่าเจ้าสัตว์เลี้ยงตัวใหม่ของคุณตา...มันคือใคร...
?ทั้งหมดก็ 50,000 พอดีครับ จะจ่ายเป็นเช็คหรือเงินสดดีครับ??
?คุณตาครับ แน่ใจเหรอว่ามันจะเป็นอย่างที่คุณตาคิด ผมอาจไม่ได้ติดเชื้อนั่นมาก็ได้ ผมฉีดวัคซีนครบทุกเข็มนะเอ้า!? ฮีโร่ท้วง แต่เอกภพไม่แม้แต่จะหยุดฟัง มืออูมๆ ควักเช็คออกมาเซ็นก่อนส่งให้ช่างหนุ่มทันที
?คุณตา...?
?ฟังนะฮีโร่ ต่อไปนี้ชีวิตของหลานจะเปลี่ยนไปตลอดกาล!?
แววตาเคร่งเครียดและสีหน้าจริงจังของเอกภพทำเอาฮีโร่ไม่กล้าจะพูดอะไรอีกต่อไป
กริ๊ง...กริ๊ง...กริ๊ง...
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ติดต่อกันเป็นระยะเวลานานพอควรกว่าที่ฮีโร่จะรู้สึกว่ามีคนรับสาย ขณะที่เขาได้แต่นอนนิ่งบนโซฟา กดปุ่มรีโมตคอนโทรลไล่ช่องโทรทัศน์ไปเรื่อยๆ อย่างเบื่อหน่าย
ในวันอาทิตย์แสนสบาย แต่เขากลับโดนสั่งห้ามออกไปไหนจนกว่าจะพ้นคืนวันนี้
?ฮีโร่เดี๋ยวตาออกไปทำธุระหน่อย แล้วอย่าออกไปไหนล่ะ!? เอกภพกำชับก่อนเดินออกจากบ้านไป
?รู้อย่างนี้ ชวนคริสมาเที่ยวก็ดีหรอก? ฮีโร่บ่นงึมงำด้วยความหงุดหงิด
กริ๊ง...กริ๊ง...กริ๊ง...
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้ต้องเป็นเขาที่รับสายเพราะไม่มีใครอยู่บ้านอีกแล้ว...บ้านหลังนี้มีเพียงเขาและคุณตาท่านั้น...
?บ้านดอกเตอร์เอกภพครับ?
[ขอสายฮีโร่ได้มั้ยคะ?] เสียงหวานๆ ที่เขาพอจำได้
?มีอา!? ฮีโร่ตะโกนดัง เมื่อคาดไม่ถึงว่าสาวน้อยหน้าบูดคนนั้นจะโทรมา
[เอ่อ...นายพูดอยู่เหรอ?]
?เธอมีอะไร หรือว่า...ท้องเสีย??
บางทียาสะกดใจของคุณตามันอาจมีฤทธิ์เป็นยาถ่ายอย่างแรงสำหรับคนก็ได้
[บ้า! แต่นาย...ว่างรึเปล่า?] เธออุทานเป็นคำหยาบก่อนจะถามเขาแบบอึกอักชอบกล
?...ตอนนี้น่ะเหรอ?...? เขานิ่งเงียบไปนิดนึงอย่างใช้ความคิด
แค่แป๊บเดียวคุณตาคงไม่ว่าหรอกนะ...
?ว่างสิ เจอกันที่ไหนดี?
ป้ายไม้เก่าๆ ที่เขียนชื่ออย่างชัดเจนด้วยสีทาบ้านสีแดงสดว่า ?แองจี้? ห้อยอยู่ตรงกลอนประตูกระจกสีขาวโทรมๆ บานหนึ่ง ของตึกแถวสองชั้นอายุนานหลายชั่วคนที่ถูกดัดแปลงเป็นร้านกาแฟ ร้านนี้ตั้งอยู่ไม่ไกลจากบ้านเขากับคุณตามากนัก เรียกได้ว่าอยู่ซอยถัดๆ กัน ใช้เวลาเดินมาราว 15 นาที
ไม่รู้ทำไมรสนิยมของเจ้าหล่อนถึงพิลึกพิลั่นนัก แต่ก็อย่างว่า สมกับเป็นมีอา...ยัยเด็กเรียนแว่นหนาเฉิ่มเชยคนนั้น
แค่เห็นป้ายหน้าร้านเขาก็แทบไม่อยากเดินเฉียดเข้าไปใกล้ร้านที่มีชื่อไปละม้ายคล้ายกับศัตรูคู่อาฆาต...ไอ้เจ้าหมาป่าหน้าขนนั่น!
ฮีโร่กลั้นใจผลักประตูที่เต็มไปด้วยฝุ่นหนาเขรอะเข้าไป
ภายในห้องสี่เหลี่ยมกว้างราวหกคูณสิบเมตร เต็มไปด้วยโต๊ะกลมเรียงรายอย่างเป็นระเบียบ ฝาผนังถูกประดับด้วยวัตถุโบราณหลากสีสันและวัฒนธรรม บรรยากาศภายในมืดครึ้มไม่สว่างสดใสอย่างที่ร้านทั่วไปควรจะเป็น ทว่าสะอาดสะอ้านน่าเข้าไปนั่งพักผ่อนหย่อนใจ
แต่ถึงอย่างนั้น ที่นี่กลับไม่มีแขกเลยสักคนเดียว...
?ขอโทษครับ? เด็กหนุ่มส่งเสียงเรียกพลางหามุมเหมาะๆ ลงนั่ง
พักใหญ่ๆ เสียงกระดิ่งจากประตูทางเข้าด้านหลังก็ดังขึ้น ตาคู่เขียวมรกตหันไปมองคนที่คาดว่าน่าจะเป็นเจ้าของที่กำลังเดินเข้ามาด้านใน
ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ ผมยาวกระเซิงสีน้ำตาลเข้ม กับดวงตาสีอำพันจ้องมาอย่างไม่สบอารมณ์...แบบคุ้นๆ ยังไงชอบกล...
?เอาอะไร!? ท่าทางดุดันและน้ำเสียงขุ่นๆ ทำเอาฮีโร่ไม่แน่ใจว่าเขาตั้งใจทำเสียงไล่ลูกค้าหรือว่านี่เป็นวิธีรับแขกของเจ้าของร้านกันแน่
?โกโก้แก้วนึงครับ? ฮีโร่บอกอย่างเจียมเนื้อเจียมตัวเล็กน้อย
?รอเดี๋ยวก็แล้วกัน? เจ้าของร้านร่างสูงใหญ่บอกห้วน ก่อนกระทืบเท้าปึงปังกลับไปทางหลังร้านด้วยความรวดเร็ว
ลับหลังร่างสูงไปแล้ว ลมหายใจที่ถูกกลั้นเอาไว้ก็ถูกผ่อนออกมาเบาๆ
?เฮ้อ...สมเป็นยัยมีอา หาร้านได้สุดๆ ไปเลย?
โดยไม่รู้ตัวว่ากำลังมีเงาดำทมึฬพาดผ่านอยู่เบื้องหลังของตนเอง สายตาคู่คมค่อยๆ หันไปมองสิ่งผิดปกติที่จ้องมองมาทางเขาด้วยแรงกดดัน
ไม่รอให้ทันได้ตั้งตัว ร่างเงานั้นก็เคลื่อนตัวมาใกล้พร้อมด้วยความเย็นเยียบที่สัมผัสเข้าที่แก้มของเขาทันที
?เฮ้ย!!!? ร่างสูงสะดุ้งเฮือกร้องเสียงหลง ?ทำอะไรน่ะ!? ฮีโร่โวยวายลั่น ใจหายวูบราวกับถูกกระตุกให้ไปอยู่ที่ตาตุ่มด้วยความตกใจ
?อ๋อ...แมงมุมมันเกาะที่แก้มนายน่ะ? เด็กสาวในสภาพเปียกมะล่อกมะแล่กชูเจ้าแมงมุมสีดำตัวน้อยให้เด็กหนุ่มดู
พอจะดึงหัวใจให้เข้าที่เข้าทางได้แล้ว ฮีโร่จึงเริ่มสังเกตเห็นความผิดปกติของมีอาชัด
?ละ...แล้วเธอไปทำอะไรมา?!?
?ฉันโดนจักรยานเฉี่ยวตกคู แต่กลัวจะทำให้นายรอนานเลยมาก่อน?
?ละ...แล้วทำไมเธอไม่โทรมาบอกฉันก่อนล่ะ??
?ก็มือถือนายมันติดต่อไม่ได้นี่นา? เธอบอกเรียบๆ
แต่ในความคิดของเขานั้น...มันก็แปลกอยู่ดี
คนปกติที่ไหนก็ต้องรีบกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเป็นแน่ ก็แค่มาสายนิดผิดนัดหน่อย มันไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยนี่นา แต่ยัยมีอา...ขนาดสภาพดูไม่ได้ยังอุตส่าห์รีบมา...
ถ้าเธอไม่ใช่เป็นคนที่เคร่งครัดกับการรักษาสัญญามากๆ แล้วล่ะก็...คงเรียกได้ว่าเพี้ยนล่ะ
ฮีโร่มองเด็กสาวที่เปียหลุดลุ่ยไปข้างหนึ่ง กระจกแว่นร้าว แถมชุดเปื้อนเปียกด้วยความรู้สึกแปลกๆ
?มองอะไรเล่า!? เธอซัดเสียงใส่เขาด้วยความอาย
ฮีโร่ควักผ้าเช็ดหน้าสีน้ำเงินออกมาส่งยื่นให้คนที่มองเขาด้วยท่าทีงุนงง
?ฉันให้ยืม เช็ดแว่นซะก่อนสิ มองอะไรเห็นรึไง? เขาส่งยิ้มให้เธออย่างนึกขำกับความเพี้ยนแบบสุดโต่ง
เขาไม่ปฏิเสธว่าเธอออกจะเป็นคนที่แปลกไปสักหน่อย แต่เธอคงเป็นเพื่อนที่ดีของเขาได้ไม่ยาก...
?ขอบใจ? มีอาอ้อมแอ้มบอก แก้มซีดขึ้นสีเรื่ออย่างเห็นได้ชัด
?มีอาเธอไปทำอะไรมา!!!!? เสียงตระหนกตกใจของเจ้าของร้านที่ออกมาพร้อมกับโถนมอุ่น เดินลิ่วมาทางเด็กสาวที่ท่าทางจะคุ้นเคยกันเป็นอย่างดี
?ตกคู? เธอบอกพลางก้มหน้าด้วยความอาย
?งั้นไปเช็ดตัวที่หลังร้านก่อนเถอะ? เขาบอกเด็กสาวอย่างอาทรพร้อมรอยยิ้มใจดี ก่อนหันมามองเด็กหนุ่มที่นั่งมองพวกเขาอยู่ไม่วางตา ?เอ้านี่! ของนาย? มือใหญ่วางโถนมลงบนโต๊ะดังโครม
ฮีโร่เหลือบมองเจ้าของร้านด้วยสายตาขุ่นขวาง...ดูที่หมอนี่ทำกับเขาเทียบกับที่ปฏิบัติกับยัยมีอาสิว่ามันแตกต่างกันขนาดไหน!
?เอ่อ...รอก่อนนะฮีโร่? มีอาหันมาบอกฮีโร่ก่อนเดินตามเจ้าของร้านไปด้านหลัง
ไม่นานนักเจ้าของร้านกาแฟก็เดินกลับเข้ามาอีกครั้ง นัยน์ตาสีอำพันดูเคืองขุ่นยามจ้องเขม็งมายังเขา
?ฉันชื่อแองจี้?
?ครับ ยินดีที่ได้รู้จัก ผมชื่อฮีโร่? เด็กหนุ่มรีบแนะนำตัวตามมารยาท
?ไม่ใช่ ฉันหมายถึงฉันคือแองจี้ที่รู้จักกับคุณตาของนาย?
คำบอกของเขากลับไม่ได้ช่วยให้อะไรกระจ่างขึ้นในความคิดของฮีโร่เลย
?ครับๆ? เขาตอบรับอย่างงงงัน...จะว่าไปคนรู้จักคุณตาก็มีทั่วบ้านทั่วเมืองนี่หว่า?
?คุณตานายไม่ได้บอกรึไงว่าห้ามออกจากบ้านจนกว่าจะพ้นคืนนี้? คำพูดของเจ้าของร้านกาแฟสะกิดใจคนฟังไม่น้อย
หลานจะติดเชื้อจากแองจี้ กลายเป็นมนุษย์หมาป่า!!!...เสียงของคุณตาเมื่อคืนก่อนดังก้องสะท้อนอยู่ในสมองของเขา
แองจี้?
เขาหันไปมองชายร่างสูงที่นั่งดื่มนมอย่างสบายอารมณ์อยู่ตรงหน้า
ฮีโร่พยายามนึกถึงเจ้าหมาป่าคู่อริในกรงเมื่อคืนก่อนเท่าที่จำได้อย่างใจจดใจจ่อ...ขายาว ขนสีน้ำตาลดูรุงรัง แล้วก็ตาสีอำพันที่เหมือนดูถูกเขาอยู่ตลอดเวลา...
?นาย...!?? ฮีโร่ลุกพรวดจากที่นั่ง นิ้วเรียวชี้ตรงไปที่หน้าคนที่ทำท่าไม่รู้ไม่ชี้
เดี๋ยว! เดี๋ยวก่อนฮีโร่...มันจะมีได้ยังไงกัน ไอ้มนุษย์หมาป่าอะไรนั่นน่ะ เขาไม่ได้อยู่ในนิยายสยองขวัญสั่นประสาทอะไรพรรณนั้นสักหน่อย
?ขะ...ขอโทษครับ? เขาเอ่ยพลางถอนใจเฮือกใหญ่
เกือบโดนคุณตาล้างสองแล้วสิ มันไม่ทางมีอยู่จริง มันไม่มีทางเป็นไปได้ เรื่องหลอกเด็กพรรณนั้น!!!
ฮีโร่ลอบมองหน้าคมของชายหนุ่มอีกครั้งด้วยความสงสัย
?อย่ามาจ้องหน้ากันอย่างเสียมารยาทอย่างนั้นน่าไอ้หนู นั่งลงก่อนสิ?
ฮีโร่ขยับทำตามอย่างว่าง่าย ก่อนเริ่มชวนคุยอย่างเป็นกันเอง
?เอ่อ...คุณตามาที่นี่บ่อยเหรอครับ??
แองจี้ชำเลืองมองเด็กหนุ่มนิดนึงก่อนยกโถนมขึ้น
?ด็อกเตอร์ไม่เคยมาที่นี่หรอก?
?แต่...เมื่อกี้คุณบอกว่า คุณรู้จักกับตาของผม?
?นี่นายไม่เข้าใจอะไรเลยรึยังไง?? เขารินนมใส่แก้วให้ฮีโร่ แต่เด็กหนุ่มรีบปฏิเสธทันที
?โทษนะครับพอดีผมไม่ชอบดื่มนม แล้วผมก็สั่งโกโก้? มีรอยเหยียดยิ้มบนใบหน้าคมของอีกฝ่ายนิดๆ
?เดี๋ยวนายก็จะชอบไปเอง? แองจี้บอกก่อนรินมันให้ฮีโร่เต็มแก้ว...
เขาไม่ค่อยชอบใจคำว่าชอบไปเองของหมอนี่เท่าไหร่นัก เพราะคุณจะรู้ได้ยังไงว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกอย่างที่คุณคิด ถ้าคุณไม่ได้ผ่านชีวิตในแบบของเขามาก่อน...
แต่ก็อย่างว่าล่ะนะ...ถ้าคุณไม่ได้ผ่านชีวิตในแบบของเขามาก่อน...
กลิ่นหอมของนมอุ่นๆ โชยขึ้นมากระทบจมูกโด่งของเขา...มันเย้ายวนจนอดไม่ได้ที่จะยกแก้วขึ้นมาแล้วใช้ลิ้นสัมผัสกับของเหลวอุ่นๆ สีขุ่นขาวในแก้ว...ทีละนิดๆ
กว่าจะรู้ตัวนมทั้งแก้วก็อันตรธานหายไปเรียบร้อยแล้ว ฮีโร่จ้องมองแก้วนมเปล่าตรงหน้าอย่างงุนงง ปกติเขาเป็นคนเกลียดนมที่สุดในโลก แต่ไหงกลับดื่มจนหมดอย่างไม่รู้ตัวได้ล่ะเนี่ย?!
?เอาอีกมั้ย?? เสียงทุ้มของคนที่นั่งอยู่ตรงกันข้ามถามขึ้น
?ขอบคุณครับ แต่ไม่ดีกว่า...คือปกติผมไม่ดื่ม แต่วันนี้ไม่รู้ทำไม...?
?เพราะนายไม่ใช่คนปกติอีกแล้วน่ะสิ!? เสียงทุ้มย้ำชัด
คนๆ นี้พูดอะไรเหมื่อนคุณตาไม่มีผิด...เขาไม่ใช่คนปกติอีกต่อไปแล้วอย่างนั้นเหรอ แล้วเขาจะเป็นอะไรได้...สไปเดอร์แมนงั้นสิ!
?หวังว่าคงเข้าใจนะ นี่ก็ใกล้มืดแล้วนายรีบกลับไปซะ? พูดจบร่างสูงใหญ่ก็ลุกขึ้นทำทีจะเก็บร้านทันที
?แต่ผมต้องรอเพื่อนก่อน?
?มีอาน่ะเหรอ...เธอกลับไปแล้วล่ะ นายรีบกลับบ้านเถอะ?
ฮีโร่มองเบื้องหลังร่างสูงที่ดูสงบจนเขาไม่อาจคาดเดาได้ว่า สิ่งที่แองจี้พูดนั้นมันจริงหรือเปล่า?
?แต่ผมว่ามีอาคงยังไม่กลับก็เธอเป็นคนบอกให้ผมรอ...?
?แต่นายต้องกลับ!!!? แองจี้หันมาตวาดเสียงดังลั่นร้าน จนเด็กหนุ่มต้องเงียบงันไปเพราะความตกใจ
มือหยาบฉุดร่างของเด็กหนุ่มให้ลุกขึ้นด้วยแรงที่เหนือกว่า ก่อนจะผลักดันร่างนั้นให้ออกไปให้พ้นร้าน
?ไปได้แล้ว ฉันจะปิดร้าน!?
เขาผลักฮีโร่ออกจากประตูร้านได้สำเร็จ แต่เด็กหนุ่มยังคงดึงดันเอามือยันบานประตูที่กำลังจะปิดไว้
?ผมจะรอพบมีอาก่อน...? ฮีโร่เอ่ยเสียงสั่นเพราะเรี่ยวแรงที่ใช้ง้างยันเริ่มหดหาย
แองจี้มองความดื้อด้านของเด็กหนุ่มอย่างหงุดหงิด มือหนากระชากคอเสื้อของฮีโร่ขึ้นมาให้ประจันหน้ากัน
?ไม่ได้ นายต้องกลับไปหาด็อกเตอร์ก่อนพระจันทร์จะขึ้น!?
?คะ...คุณพูดอะไร?? ดวงตาคมคู่เขียวจดจ้องไปยังนัยน์ตาสีอำพันด้วยความสับสน
?นายกำลังจะเป็นหมาป่า!?
ฮีโร่อึ้งค้าง จ้องใบหน้าและท่าทางที่จริงจังของฝ่ายตรงข้ามด้วยหัวสมองว่างเปล่า ดวงตาคู่เขียวใสมีแววหวาดไหวเช่นดียวกับสีหน้าและท่าทางตื่นตระหนก พอตั้งสติได้เขาก็สะบัดตัวให้หลุดจากการเกาะกุมของชายหนุ่มทันที
?ตลกน่า ใครมันจะไปเชื่อเรื่องแบบนั้นล่ะ!? เขาหัวเราะขึ้นจมูกนิดๆ ถากถางคนงมงาย
?ได้ ถ้านายไม่เชื่องั้นดูนี่!?
?!!!?
?...? ไร้ซึ่งคำพูดใดๆ ฮีโร่มองดูการกระทำของคนตรงหน้าอย่างประหลาดใจ
?นายเห็นรึยัง?? ท่าทางตื่นตะลึงของเด็กหนุ่มทำให้แองจี้นึกเบาใจขึ้นเล็กน้อย
?เอ่อ...จู่ๆ คุณจะมาแลบลิ้นโชว์ผมทำไม?? เขาเกาหัวนิดๆ ด้วยความฉงน และนั่นก็เป็นเหมือนการจุดชนวนระเบิดให้แก่ผู้หวังดีโดยไม่รู้ตัว
?ไอ้เด็กโง่เอ้ย! นายไม่เห็นรึไงรอยแผลที่ลิ้นฉันเนี่ยแล้วยังที่มุมปากนี่อีก? แองจี้โชว์รอยแผลลึกอีกครั้ง
?ลิ้นคุณมีแผล แล้วเกี่ยวอะไรกับผม??
?หน๋อย...ก็นายเป็นคนทำให้ฉันมีแผลนี้เมื่อคืนก่อน จำได้มั้ยที่ห้องทดลองของด็อกเตอร์ไง!?
ห้องทดลองของคุณตา?...เมื่อคืนก่อน?...ลิ้น?
?พายกรอบ!? ฮีโร่ตะโกนขึ้นเสียงดัง เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เชื่อมโยงขึ้นมาได้
ตาคู่เขียวมรกตจ้องร่างสูงตรงหน้าเขม็ง...มนุษย์หมาป่ามีจริงเหรอเนี่ย!!!
?เข้าใจแล้วใช่มั้ยล่ะ!? คนถูกมองยืดอกทำท่าทางราวกับภาคภูมิเสียเต็มประดา
?ถ้าเป็นเรื่องจริงแล้วนายมากัดฉันทำไมล่ะไอ้หมาบ้า! มันเจ็บรู้มั้ย แล้วฉันยังต้องกลายเป็นมนุษย์หมาบ้าๆ อย่างนายอีก!? เขาตะคอกใส่หน้าแองจี้ทันทีจนอีกฝ่ายไม่ทันได้ตั้งตัว ดวงตาสีมรกตส่งประกายกรุ่นโกรธ
อะไรของมันเจ้าเด็กนี่ ตอนจะซื่อก็บื้อจนไม่รู้เรื่องอะไรเอาซะเลย ตอนจะฉลาดขึ้นมาก็เข้าใจเรื่องทั้งหมดได้ง่ายๆ ซะอย่างนั้น...แองจี้เกาศีรษะยุ่งของตัวเองให้กระเซิงเข้าไปอีก
เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองบนท้องฟ้าที่ดวงตะวันเริ่มคล้อยต่ำ เริ่มจะเห็นเค้าลางของดวงจันทร์ที่ลอยเด่นขึ้นมาอย่างตกใจ
?จะมืดแล้ว ถ้าฉันกลับบ้านไม่ทันล่ะยุ่งแน่ ฝากไว้ก่อนละกันเจ้าหมาหน้าแหลม!!!? ฮีโร่ตะโกนด่าชายหนุ่มก่อนเร่งฝีเท้าจากไปอยางรวดเร็ว โดยมีนัยน์ตาสีอำพันมองตามติดไปสุดสายตา
?ขอโทษนะไอ้หนู? แองจี้พึมพำเบาๆ ไล่หลังเด็กหนุ่มไป
เขาน่าจะรู้อยู่แล้ว...
เขาเคยฟังเรื่องราวของมนุษย์หมาป่าที่คุณตาเคยเล่าเป็นนิทานก่อนนอนให้ฟังตอนเด็กๆ เป็นร้อยรอบพันรอบ เขาจำเรื่องของมันได้จนขึ้นใจ...คืนจันทร์เต็มดวง คือคืนที่มันจะออกล่า...
บางทีเขาอาจรู้อยู่แล้ว อาจตั้งแต่เช้านี้ ไม่สิคืนก่อนต่างหาก...เขารู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติไป...
กลางดึกคืนหนึ่ง เขาตื่นขึ้นมาลำคอแห้งผาก เลยลุกเดินไปตามทาง มารู้สึกว่าตัวเองแปลกประหลาดก็ตอนที่เขาเริ่มเห็นทุกอย่างชัดเจนโดยไม่ต้องอาศัยแสงจากไฟนีออนเลยแม้แต่นิดเดียว แม้แต่สายตาที่เคยสั้นเอามากๆ กลับไม่ต้องใส่แว่นให้รำคาญตาอีกต่อไป แล้วไหนจะเรื่องนมนั่นอีก...
มีอะไรผิดปกติเกี่ยวกับตัวเขาตั้งมากมายขนาดนั้น เพียงแต่เขายังไม่อยากที่จะยอมรับมันเท่านั้นเอง...
แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก...เสียงหอบเหนื่อยดังขึ้นเป็นระยะ หยาดเหงื่อไหลอาบร่างเพรียวของเด็กหนุ่มจนชุ่มโชก
จวนจะถึงอยู่แล้ว...อีกนิดเดียวเท่านั้น...
ฮีโร่มองประตูหน้าบ้านของตนอย่างมีหวัง ระยะทางใกล้ๆ แต่กลับไกลในความรู้สึก
หัวใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ กล้ามเนื้อทุกมัดในร่างกระสับกระส่ายราวกับมีชีวิตเป็นของตนเอง ลมหายใจกระชั้นเข้ามาทุกขณะ พร้อมกันนั้นสติก็ค่อยๆ เลือนลางไปอย่างไม่รู้ตัว...
ร่างของฮีโร่ค่อยๆ ล้มลงกับพื้นหน้าประตูบ้านนั่นเอง
?ฮีโร่...ฮีโร่...? เสียงที่คุ้นหูล่องลอยมาจากที่ไกลแสนไกล มันชัดเจนขึ้นทุกขณะจนสามารถเรียกสติที่หายไปของเขากลับมาได้
?คุณตา...คุณตาครับ? เขาเรียกชื่อเจ้าของเสียงพลางปรือเปลือกตาอันหนักอึ้งขึ้นอย่างลำบากยากเย็น
ความเย็นชื้นที่สัมผัสได้ทำให้เขาต้องกระพริบตาถี่ๆ เพื่อดูภาพตรงหน้าให้ชัดเจนยิ่งขึ้น...ของเหลวสีแดงสดชุ่มโชกไปทั่วร่างชายชราที่ทอดร่างอยู่ข้างๆ เขา...
?คุณตา!!!?
เอกภพปรือตาที่ใกล้จะปิดขึ้นเพื่อมองหน้าหลานชายคนเดียวของเขา
?...ฮี...โร่...? ลมหายใจแผ่วของเขาทำเอาใจของเด็กหนุ่มหล่นวูบ
?คุณตาอย่าตายนะครับ! คุณตา!!!? เขาตะโกนก้องเมื่อเห็นเปลือกตาอันเหี่ยวย่นปิดสนิทลง
หยาดน้ำตาไหลล้นออกมาอย่างไม่รู้ตัว เขามองมือทั้งสองที่อาบไปด้วยสีแดงฉานอย่างตกใจ...รึว่าเขา!?
เขาเองที่เป็นคนทำร้ายคุณตา!!!
ฝีเท้าที่ไวขึ้นไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่นำร่างเขาให้วิ่งตรงไปยังจุดหมายอย่างสุดกำลัง เพียงไม่กี่อึดใจเขาก็มายืนอยู่ตรงหน้าร้านกาแฟ ?แองจี้? เสียแล้ว หมัดหนักๆ ซัดลงไปที่บานประตูหลายต่อหลายครั้ง
โครม โครม โครม!!!
?ออกมาเดี๋ยวนี้นะไอ้บ้า! ออกมา แกต้องรับผิดชอบ ออกมาสิ!!!? ร่างสูงค่อยๆ ทรุดลงอย่างหมดกำลังเมื่อคิดถึงสิ่งที่เขาทำกับคนๆ เดียวที่ดูแลเขามาตลอดตั้งแต่เล็ก...คนเพียงคนเดียวที่เป็นทั้งพ่อและแม่ของเขา แค่เพียงคนเดียวเท่านั้น...
?ไอ้หมาบ้าออกมานะ!!!? เขาสบถด่าคนที่เขาคิดว่าเป็นต้นตอให้เกิดเหตุทั้งหมด
?รำคาญน่าไอ้หนู!? เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมๆ กับร่างสูงของเจ้าของร้านปรากฏขึ้นตรงหน้า
ฮีโร่เงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มด้วยแววตาเกลียดชังแม้จะถูกกลบด้วยน้ำที่ล้นเต็มสองตา แต่มันคงฉายชัด จนผู้ถูกมองรู้สึกอึดอัดใจ
?ไอ้บ้า! ชดใช้สิ่งที่แกทำมาเดี๋ยวนี้นะ!? ไม่ว่าเปล่าเด็กหนุ่มก็พุ่งถลาไปข้างหน้าพร้อมๆ กับหมัดที่หมายจะตั้นหน้าคมของแองจี้ให้หงายไปตามแรงที่มี แต่ด้วยความเร็วที่เหนือชั้นกว่า ชายหนุ่มเบี่ยงตัวหลบได้อย่างง่ายดาย ก่อนจะรวบตัวฮีโร่เอาไว้แน่น
?เดี๋ยวก่อนสิไอ้หนู นี่มันเรื่องอะไรกัน?!?
?นายก็รู้อยู่...นายก็รู้ ว่าถ้ากัดฉันแล้วฉันจะเป็นยังไง แต่นาย...นายก็ยังทำ!!!? ฮีโร่ตะโกนสิ่งที่อัดอั้นอยู่ในใจออกมา
หมัดหนักรัวไปที่คนตรงหน้าไม่ยั้ง แต่คราวนี้ชายร่างใหญ่ไม่แม้แต่จะหลบเลี่ยงมัน...เขาก้มหน้ารับสิ่งที่เด็กหนุ่มระบายออกมาอย่างสำนึกผิด
ในบางครั้งเพียงแค่อารมณ์ชั่ววูบก็ทำให้คนหลงทำผิดไปได้เหมือนกัน...
?ไอ้บ้า! ไอ้หมาบ้า!? ถ้อยคำต่อว่าพร้อมเสียงซัดกำปั้นของฮีโร่ยังดังอยู่ต่อเนื่อง หากมันไร้ซึ่งเรี่ยวแรงที่จะทำร้ายคนที่ก้มหน้ายอมรับให้รู้สึกเจ็บได้
นานพอดูกว่าที่ฮีโร่ระบายอารมณ์ใส่คนตรงหน้าจนหมดเรี่ยวแรง เขาทิ้งตัวลงกับพื้นโดยที่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าที่ดูจะทุกข์ทรมานกว่าเขาหลายสิบเท่า
?นายรู้มั้ยว่าฉันทำอะไรลงไปบ้าง?? น้ำเสียงสั่นพร่าถูกเค้นออกมาจากลำคอด้วยความเจ็บปวด
แองจี้ส่ายหน้าน้อยๆ เป็นคำตอบ
?ฉันทำร้ายคุณตา...ตอนที่ไม่รู้ตัว ฉันฆ่าคุณตา!!!? ฮีโร่ตะเบ็งเสียงสั่นเครือของเขาออกมาลั่น
?นายฆ่าด็อกเตอร์!?
?ฉันกลับบ้านไม่ทัน...พอตื่นขึ้นมาอีกที คุณตาก็...ก็มีแต่เลือดเต็มไปหมด...? ร่างสูงบางสั่นสะท้านเมื่อคิดถึงภาพร่างท้วมที่นอนจมกองเลือด พลันความหนาวเหน็บก็เข้ามาเกาะกุมทั้งร่างกายและจิตใจ
เขายกมือทั้งสองถูแขนไปมาก่อนจะรู้สึกผิดสังเกตกับอะไรบางอย่าง...เสื้อผ้าของเขาในตอนนี้มันกลายเป็นเพียงเศษผ้าที่ห้อยรุ่งริ่งอยู่บนร่างของเขาเท่านั้น
คนร่างใหญ่ค่อยๆ เคลื่อนตัวมาใกล้เด็กหนุ่มที่ดูท่าว่าจะหมดฤทธิ์สิ้นเดชไปแล้ว มือหยาบตบลงบนบ่าของเด็กหนุ่มเบาๆ เชิงให้กำลังใจ
?งั้นระหว่างนี้นายมาพักกับฉันก่อนนะ?
นัยน์ตาสีมรกตช้อนขึ้นมองชายหนุ่มด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรนัก ในขณะที่อีกฝ่ายกลับมองมาด้วยสายตาเย็นชาแต่แฝงด้วยความห่วงใย...
?ฉันเกลียดนาย ฉันจะไม่อยู่ร่วมบ้านกับนาย!? เด็กหนุ่มปฏิเสธด้วยแววตาชิงชังเสียจนคนรู้สึกผิดปวดแปลบไปทั้งกลางอก แองจี้กลืนก้อนเหนียวฝืดคอลงไปอย่างยากเย็น
?ฉันรู้ว่านายไม่อยาก แต่เพื่อนๆ ของนายเขาคงไม่เปิดประตูรับนายในสภาพแบบนี้หรอก เรายังต้องพึ่งพากันอีกเยอะไอ้หนู? แองจี้ให้เหตุผลพลางพยุงร่างสูงบางที่มีท่าทีขัดขืนเล็กน้อยให้ลุกขึ้น ก่อนจะค่อยๆ พาเด็กหนุ่มเข้าร้านแองจี้ไป พร้อมปิดบานประตูหน้าร้านลงอย่างช้าๆ
เขาคิดว่านั่นเป็นจุดเริ่มต้นที่ ต้องเผชิญในฐานะมนุษย์หมาป่า...
ฮีโร่ ตอนที่ 2
Moderator: Gals, B.Comics, พี่บี