ในบางครั้งเขาก็รู้สึกแปลกๆ ที่ต้องตื่นเช้าขึ้นมาในสภาพเป็นสุนัข และเช้านี้ก็เหมือนกัน เขาควบคุมมันไม่ได้ ทั้งๆ ที่ผ่านมากว่าหนึ่งอาทิตย์แล้ว คุณตาและแองจี้บอกว่า เขาจะกลายร่างเป็นมนุษย์หมาป่าได้ตามใจชอบ แต่ไม่รู้ทำไมทุกครั้งที่กลายร่าง มันเป็นช่วงที่เขาไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดทุกที...
?อรุณสวัสดิ์ฮีโร่? น้ำเสียงร่าเริงของเจ้าของร้านกาแฟที่เป็นตัวการทำให้ชีวิตเขาเปลี่ยนแปลงไปดังอยู่ใกล้ๆ
ดวงตาสีเขียวจดจ้องผู้ที่ตื่นขึ้นมาข้างๆ เตียงอย่างไม่เป็นมิตร...ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่ไว้วางใจหมอนี่อยู่ดี ไม่รู้คุณตาคิดยังไงถึงกล้าฝากชีวิตหลานชายสุดที่รักเอาไว้กับคนคุณภาพชีวิตต่ำแบบนี้ได้...
?ไง วันนี้ก็เป็นหมาป่าอีกแล้วเหรอ? รู้สึกนายจะชอบอยู่ในสภาพแบบนี้จริงๆ นะ?
?กรร...กรร? {ไม่ได้ชอบเว้ย! มันเป็นไปเองต่างหาก} เสียงครางแบบไม่พอใจของเขาทำให้อีกฝ่ายเข้าใจเป็นอย่างดี
?ไม่ต้องอายๆ บางครั้งฉันก็ชอบอยู่ในสภาพนั้นเหมือนกัน? แองจี้หัวเราะนิดๆ ทำเหมือนเข้าอกเข้าใจความรู้สึกของเขาเป็นอย่างดี ทั้งๆ ที่เขาอยากบอกว่า มันไม่ใช่อย่างที่นายคิด!!!
?งี๊ด งี๊ด งี๊ด? {ฉันไม่ได้ชอบ และไม่ได้ตั้งใจจะกลายร่าง แต่มันเป็นไปเองต่างหาก} คราวนี้เสียงครางราวบ่นพึมพำทำเอาแองจี้ตีสีหน้าฉงน ก่อนวางคางลงบนเตียงก่อนสำรวจร่างกายที่เต็มไปด้วยขนสากด้วยสายตาสีอำพันเจ้าเล่ห์คู่นั้น
?อ้าว...แปลกแฮะ นายก็ดูไม่แตกต่างอะไรกับฉันนี่นา ทำไมมันไม่เหมือนกันล่ะ??
นั่นน่าจะเป็นคำถามของเขาต่างหาก!
?อ้อ!? แองจี้ดีดนิ้วเปาะเหมือนนึกอะไรบางอย่างออก สร้างความสนใจให้แก่ฮีโร่ไม่น้อย
?นายก็ไปเป็นสัตว์ทดลองให้ด็อกเตอร์ด้วยซะเลยสิ?
เขาอยากรู้นักเชียวว่าในสมองของหมอนี่เคยมีความคิดอะไรที่มันดีๆ บ้างไหมเนี่ย...
?ไหนลองมองทางนี้สิฮีโร่? เอกภพชูลูกเบสบอลลูกหนึ่งผ่านสายตาเขาไป ฮีโร่มองตามมันด้วยความเบื่อหน่าย
?นี่คุณตาตั้งใจจะทำอะไรกันแน่ ให้ผมนั่งมองแต่ของบ้าๆ นี่มาเป็นชั่วโมงแล้วนะ!?
กล่องใส่ของบ้าๆ เรียงรายเป็นทิวแถวอยู่เบื้องหลังด็อกเตอร์เอกภพ และคงไม่ใช่แค่นี้แน่ เพราะเขายังเห็นกล่องคล้ายๆ กันแบบนี้อีกนับสิบที่ห้องเก็บของ
?แล้วไอ้นี่ล่ะ? คราวนี้ลูกบิลเลียดสีเหลืองอร่ามถูกส่ายไปมาต่อหน้าต่อตาเขา
?คุณตาครับ ผมไม่เห็นว่ามันจะเกี่ยวกับเรื่องนี้ตรงไหนเลย? เอกภพนิ่งเงียบไปชั่วครู่
?งั้นไอ้นี่เป็นไง?? มืออูมชูข้าวปั้นลูกกลมๆ สีเหลืองที่เขาคิดว่าคุณตาคงทำมันอย่างสุดฝีมือ
เขาจ้องสิ่งที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่คุณตาพยายามจะทำ...
?ผมกินมันไม่ลงหรอกครับ? เขาตอบปฏิเสธอย่างเกรงคุณตาจะเสียน้ำใจไม่น้อย
?ไม่ใช่ๆ ตากำลังทดสอบการกลายร่างของหลานต่างหาก แต่หลานคงไม่เข้าใจสินะ? ฮีโร่ส่ายหน้าแรงๆ 2-3 ที
มือหยาบทาบลงบนศรีษะของหลานชาย ก่อนลูบเส้นผมนุ่มสีน้ำตาลอ่อนอย่างเบามือ
?เราพบว่าการกลายร่างของพวกมนุษย์หมาป่ามักจะสัมพันธ์กับจันทร์เต็มดวงเสมอล่ะฮีโร่ ตาเลยอยากรู้ว่าทุกครั้งที่หลานกลายร่างเป็นหมาป่ามันเกี่ยวข้องอะไรกับของกลมๆ สีเหลืองๆ รึเปล่า??
?ทำไมต้องของกลมๆ สีเหลืองๆ ล่ะครับ??
?ก็มันเป็นลักษณะที่ใกล้เคียงกับพระจันทร์มากที่สุดน่ะสิ? คำตอบของคุณตาทำให้เขาเข้าใจอะไรมากขึ้น...แต่ก็ไม่ทั้งหมด...
?รับน้ำชาหน่อยมั้ยครับด็อกเตอร์?? เสียงหนึ่งแทรกขึ้นขณะที่เอกภพกำลังทำการทดสอบต่อไปอย่างขะมักเขม้น
?ดีเลยแองจี้ เราพักฟังผู้มีประสบการณ์ตรงเล่าเรื่องของเขาบ้างก็ดีนะฮีโร่? เอกภพชักชวนก่อนจะเดินนำเขาไปนั่งที่สวนหย่อมจำลองในห้องทดลองที่คุณตาสร้างขึ้น
เขายังจำที่คุณตาเคยบอกเอาไว้ได้...ไม่ว่าสิ่งมีชีวิตชนิดไหนก็ต่างต้องการสัมผัสธรรมชาติด้วยกันทั้งนั้น และนั่นคงเป็นสาเหตุที่คุณตาสร้างสวนหย่อมเล็กๆ เอาไว้แทบจะทุกส่วนในบ้าน
สวนหย่อมมุมห้องทดลองถูกจัดเป็นสวนหินขนาดเล็กที่พอจะวางกระถางไม้ประดับได้ราว 10 กระถาง แม้จะไม่มากมายจนดูเขียวขจีร่มรื่นก็ตาม แต่พอให้ความรู้สึกผ่อนคลาย
ฮีโร่ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้บุนวมนุ่มตัวหนึ่งใกล้กับที่นั่งของเอกภพ โดยมีสายตาเจ้าเล่ห์ของแองจี้จ้องมองมาจากอีกฟากของโต๊ะกลมกลางสวนหย่อม
แองจี้เลื่อนแก้วนมให้ฮีโร่ ก่อนส่งยิ้มอย่างที่เขาดูแล้วรู้สึกเหมือนว่า กวนประสาท!
?ขอบคุณครับ? เสียงกัดฟันกรอดของเขาเล็ดลอดออกมาเล็กน้อย แต่ดันมีคนหูดีได้ยิน
?หึ หึ ไม่เป็นไร ฉันรู้ว่านายชอบดื่มนม? เสียงกลั้นหัวเราะแทรกเป็นระยะๆ จนฮีโร่รู้สึกคันไม้คันมืออยากจะตั้นหน้าใครบางคน ในขณะที่ใครบางคนนั้นกำลังประจบเอาใจคุณตาอย่างออกนอกหน้า
?ด็อกเตอร์ครับ ผลการทดลองเป็นยังไงบ้างครับ?? แองจี้ถามพลางรินชาให้เอกภพ
?ไม่ได้เรื่อง ฉันยังไม่รู้เลยว่า นอกจากพระจันทร์วันเพ็ญแล้วยังมีอะไรอีกที่ทำให้ฮีโร่สามารถกลายร่างได้?
?แล้วลองมองพระอาทิตย์ดูรึยังครับ??
?ยังเลย...? เอกภพตอบพลางส่ายหน้า
?พระอาทิตย์เหรอครับ??
?ใช่...ฉันกลายร่างได้ถ้าเงยหน้ามองพระอาทิตย์? แองจี้พูดเสริม เมื่อเห็นท่าทีงุนงงของมนุษย์หมาป่าหน้าใหม่
?ทำไมล่ะ?!? ฮีโร่ถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น
?เรื่องนั้นตาก็กำลังวิจัยอยู่ไงล่ะฮีโร่? เอกภพพูดขัดขึ้นพลางยกชาขึ้นดื่มอย่างสบายอารมณ์
?ผมว่าบางทีฮีโร่อาจจะใช้วิธีกลายร่างเหมือนผมก็ได้...เพราะเขาได้รับการถ่ายทอดเชื้อมาจากผม?
ใช่เลย เพราะไอ้เชื้อบ้าๆ นั่นแหละที่ทำให้เขาต้องปวดหัวอยู่ทุกวันนี้...ฮีโร่นึกเขม่นคนที่ปั้นหน้าเศร้าเหมือนจะสำนึกผิด แต่จริงๆ แล้วหมอนี่ต้องกำลังเยาะเย้ยเขาอยู่แน่ๆ!!!
?อืม...เชื้อสืบทอดอย่างนั้นเหรอ?? ชายแก่พึมพำ ?แล้ววิธีรักษาล่ะ??
?...? แองจี้เงียบไปชั่วอึดใจ สบสายตาคู่อำพันกับตาสีน้ำข้าวของเอกภพ ?ไม่มีครับ นอกจากจะกำจัดต้นตอของเหตุทั้งหมด?
?ฆ่าล้างตระกูลของตัวต้นเหตุสินะ? เอกภพพยักหน้าทำท่าเข้าใจในสิ่งที่เจ้ามนุษย์หมาป่านั่นพูด
?ครับ? คนเป็นมนุษย์หมาป่าตอบสั้นๆ แต่ราวกับว่าคนทั้งสองเข้าอกเข้าใจกันเป็นอย่างดี
?กรุณาอย่าเข้าใจอะไรกันแค่สองคนในขณะที่ยังมีคนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรนั่งอยู่ด้วยสิครับ จะฆ่าล้างตระกูลเป็นหนังจีน หรือฆ่าล้างเผ่าพันธุ์แบบหนังฝรั่ง ผมก็ไม่สนใจทั้งนั้น ที่ผมอยากรู้ก็คือ ถ้าผมได้รับเชื้อจากแองจี้แล้วพระอาทิตย์จะทำให้ผมกลายร่างได้เหมือนเขารึเปล่า??
?นายอยากรู้เหรอ??
?ก็ใช่น่ะสิ!?
?งั้นนายก็แค่ไปเปิดหน้าต่าง แล้วเงยหน้ามองพระอาทิตย์เท่านั้นเอง? แองจี้ชี้ไปที่หน้าต่างกระจกมัวที่อยู่กึ่งกลางห้องทดลอง แล้วเขาก็เห็นรอยยิ้มในแบบที่แองจี้ชอบส่งมาให้เขาอยู่บ่อยๆ...ยิ้มที่ถ้าไม่ใช่การเยาะเย้ยก็คงเป็นการถากถาง...
?ระ...รู้แล้วล่ะน่า!?
ฮีโร่เดินตรงไปยังบานหน้าต่างที่ถูกเลือก ใช้สองมือผลักมันออกกว้าง รู้สึกตื่นเต้นอย่างประหลาด
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาจะกลายเป็นมนุษย์หมาป่า...เอ่อ แม้ว่าก่อนหน้านี้จะเคยเป็นมาแล้วก็ตาม แต่มันจำอะไรไม่ได้นี่นา...
เขาสูดหายใจลึก ค่อยๆ แหงนมองขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยใจระทึก ดวงตาคมจับจ้องไปยังสิ่งที่ส่องแสงสีส้มจัดจ้าแม้จะเป็นยามเย็น
มันเป็นดวงอาทิตย์สีส้มดวงโตที่กำลังคล้อยตัวลงต่ำสู่ผืนดินเบื้องหน้า ทว่ากลับดูร้อนแรงและเจิดจ้าไม่แพ้แสงตอนกลางวัน และสวยงามไม่แพ้ดวงจันทร์วันเพ็ญ...
เขาสัมผัสได้ถึงจังหวะหัวใจที่คลาดเคลื่อนไป มันถี่รัวขึ้นจนเขาต้องต้องข่มตาลงรับสภาพที่เกิดขึ้น
เพียงแค่กระพริบตาทุกอณูของร่างกายก็แปรเปลี่ยน...ฮีโร่กลายเป็นหมาป่าร่างเพรียวที่ถูกปกคลุมด้วยขนสีน้ำตาลอ่อนนุ่ม และมีดวงตาคมเรียวสีเขียวมรกต
?โฮ่งงง!!!? ฮีโร่ส่งเสียงก้องกังวานไปทั่วห้องทดลองของเอกภพโดยที่เจ้าของห้องไม่อาจแปลได้ว่า มันเป็นเสียงโห่ร้องไชโยด้วยความยินดี หรือเป็นเสียงร่ำไห้โหยหวนอย่างทุกข์ทรมานของหลานชาย...มีเพียงคนเดียวที่เข้าใจดีทุกอย่าง และสีหน้าของเขาก็เจ็บปวดร้าวรานไม่แพ้น้ำเสียงที่เปล่งออกมาของหมาป่าอีกตัวเลยสักนิด...
?ฮีโร่? เขาหันตามเสียงเรียกหวานๆ แต่ใบหน้านั้น...ตรงกันข้าม...
เด็กสาวดวงหน้าซีดเซียวมายืนอยู่ข้างหลังเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ถ้าตอนนี้ไม่ใช่กลางวันแสกๆ ล่ะก็ เขาคงแหกปากร้องโวยวายด้วยความตกใจไปแล้ว ก็เธอเล่นแวบไปแวบมาเหมือนกับ...เอ่อ...เจ้าตัวที่เขาไม่ต้องบอกคุณก็คงรู้ว่าเป็นตัวอะไร...
?เมื่อวันนั้นนายทำไมไม่รอฉัน!? มีอาเค้นเสียงหนักด้วยความโมโห พร้อมตีสีหน้าขึงเครียด
?อ๋อ...ก็ฉันกลับไปก่อนไง? ฮีโร่ไม่แม้แต่จะแก้ตัวสักนิด
เขาไม่นึกอยากโกหกเธอหรอก แต่ถ้าจะให้พูดความจริงว่า ต้องรีบกลับบ้านก่อนจันทร์เต็มดวงล่ะก็ มันคงประหลาดน่าดูใช่ไหมล่ะ
?แล้วไง?? ริมฝีปากบางของเธอเม้มแน่น
?แล้ว...เอ่อ...ฉันก็ว่าจะหาโอกาสขอโทษเธอพอดีเลย...คือพอดีวันนั้นคุณตาของฉันหกล้มกระดูกหักน่ะ ฉันเลยต้องรีบกลับบ้าน โทษทีนะ? แล้วในที่สุดเขาก็ต้องโกหกนิดหน่อยจนได้ ฮีโร่นึกโล่งใจเมื่อเห็นว่าริมฝีปากที่เป็นเส้นตรงนั้นคลายออกกลายเป็นรูปสวยดังเดิม
?งั้นเหรอ...โทษทีที่โกรธนาย? เธอทำหน้าจ๋อยจนเขารู้สึกว่าน่าเอ็นดู แม้ว่าใบหน้านั้นจะอยู่หลังแว่นหนา
?จริงสิ แล้ววันนั้นเธอเรียกฉันออกไปทำไม?? คำถามที่ทำเอาร่างบางๆ สะดุ้งขึ้นเล็กน้อย ก่อนใบหน้าใสจะแดงซ่านไปด้วยสีโลหิต
บางทียาคุณตาอาจจะได้ผลก็ได้ ยัยมีอานี่ต้องหลงรักเขาแน่ๆ...ฮีโร่คิดเข้าข้างตัวเอง
?เอ่อ...คือ...ฉัน...? เธออ้ำๆ อึ้งๆ พูดจาตะกุกตะกัก
?อ้าวมีอามาอยู่ที่นี่เอง ฉันตามหาเธอตั้งนาน? จู่ๆ เสียงของคนที่เขาไม่คาดฝันว่าจะเจอก็ดังขึ้น เสียงที่ไม่หวานเท่าของยัยมีอา แต่ฟังดูนุ่มนวลไม่น้อย
เด็กสาวตากลมผมหยักศกดำสนิทขลับผิวสีไข่ไก่ให้ดูนวลตา เดินตรงมาหาพวกเขา ริมฝีปากอิ่มสีชมพูระเรื่อส่งยิ้มที่ทำเอาเขาใจล่องลอยก่อนจะขยับทักเพื่อนสนิท
?ฉันนึกว่าเธออยู่ที่ห้องสมุดซะอีก? วิฬาร์ชำเลืองมองมาทางฮีโร่นิดนึง
?ฉันมาหาเพื่อน เธอมีอะไรรึเปล่า?? แต่สาวสวยไม่แม้แต่จะตอบคำถาม ใบหน้าสวยๆ มีแววบึ้งตึงขึ้นทันที
?เปล่า...ไปกันเถอะ? ว่าแล้วเธอก็ลากมีอาออกไปทันที ทิ้งให้เด็กหนุ่มมองตามไปอย่างชื่นชมในความสวยของเธอต่อไป...จะว่าไปตั้งแต่เมื่อคืนก่อนเขาก็ไม่ได้คิดถึงเธออีกเลย เพราะมัววุ่นอยู่แต่เรื่องของตัวเอง แต่พอได้มาเห็นหน้าเธอแล้ว ใจมันก็เต้นแรงอย่างระเริงชอบกล ทั้งๆ ที่รู้อยู่ว่าถ้าสาวสวยเป็นแฟนกับมนุษย์หมาป่ามันคงจะพิลึกน่าดูชม...
แล้วสายตาเด็กหนุ่มก็ไปสะดุดกับเพื่อนตัวเล็กที่มีท่าทางเคลิ้มฝันไม่แพ้กับเขาเลย
?คริส นายมาตั้งแต่เมื่อไหร่??
?ก็ตั้งแต่ที่วิฬาร์เข้ามาน่ะสิ คนอะไรก็ไม่รู้สวยชะมัด อยากเป็นสัตว์เลี้ยงของเธอจริงๆ ให้ตายเถอะ?
?เฮ้ย!...? เขาอุทานให้กับความคิดแปลกๆ ของเพื่อน...สัตว์เลี้ยงงั้นเหรอ?
?ก็นายลองคิดดูสิ...เป็นสัตว์เลี้ยงของสาวสวยมันดีจะตายไป ได้กินข้าวด้วยกัน ดูทีวีด้วยกัน นอนด้วยกัน อยู่ด้วยกันตลอดเวลา อ้อจริงสิ...แถมอาจได้อาบน้ำดวยกันอีกนะ? คริสบอกพลางยิ้มร่าให้กับความคิดอันเพ้อฝันของตัวเอง ในขณะที่คนจินตนาการตามแทบอยากแปลงร่างเป็นสุนัขเสียเดี๋ยวนั้น...
ดวงตาสีมรกตเป็นประกายวาววับฉายแววแห่งความหวังรำไร...ผมอยากเป็นสัตว์เลี้ยงของวิฬาร์!!!
กลุ่มนักเรียนกลุ่มใหญ่ทยอยกันเดินออกจากโรงเรียนไป แต่ยังคงมีเด็กหนุ่มที่กำลังตั้งหน้าตั้งตารอคอยใครบางคนอยู่ที่หลังเสาหน้าโรงเรียน ทันทีที่ร่างเพรียวบางของเด็กสาวที่เขารอคอยเดินออกมาพ้นหน้าประตูโรงเรียน ภารกิจพิชิตใจเธอจึงเริ่มต้นขึ้น!
นัยน์ตาสีเขียวใสจ้องร่างบางที่เดินออกมาพร้อมกับเพื่อนสาวของเธอ...ยัยมีอา
วิฬาร์หัวเราะอย่างร่าเริง ในขณะที่มีอายังตีสีหน้าเฉยชา เธอดูจะไม่สนุกไปกับสิ่งที่วิฬาร์กำลังพูดอยู่เลย จนดูเหมือนว่าสาวสวยในดวงใจของเขากำลังพูดอยู่กับธาตุอากาศเสียอย่างนั้น
?เธอว่าเขาหน้าตาตลกใช่มั้ยล่ะมีอา ก็ดูตอนเขาวิ่งแข่งสิ ฮิ ฮิ ฮิ? สาวสวยหัวเราะคิกคักอย่างน่าเอ็นดู
?...? ไม่มีเสียงตอบจากมีอา
เธอคงไม่ชอบนินทาชาวบ้านเท่าไหร่ แต่ก็อย่างว่าไม่พูดอะไรคงจะดีกว่า...
ฮีโร่แอบติดตามสองสาวไปโดยไม่ให้เจ้าตัวรู้ เขาทำเป็นเดินไปแอบฟังเรื่องที่ทั้งสองคุยกันไปพักใหญ่ จนในที่สุดวิฬาร์และมีอาก็แยกทางกันตรงทางแยกแห่งหนึ่ง เขารีบติดตามเป้าหมายสำคัญของเขาไปในทันที
ราวสิบนาที...วิฬาร์ก็เดินเข้าไปในบ้านหลังใหญ่โตโอฬารตรงสุดซอยของหมู่บ้านแห่งหนึ่ง
ดวงตาคมเป็นประกายอย่างมาดหมาย...ที่นี่เองบ้านของนางในดวงใจ สาวสวยดาวโรงเรียนของเขา...
งี๊ด...งี๊ด...งี๊ด...งี๊ด...งี๊ด...งี๊ด...
ร่างบางในชุดนอนพริ้วแง้มบานหน้าต่างออกเล็กน้อย ก่อนจะเรียกแม่บ้านที่อยู่ใกล้ตัว
?ตัวอะไรมาอยู่หน้าบ้านเราน่ะ ร้องเสียงน่ารำคาญเชียว?
หญิงวัยกลางคนชะโงกมองตามก่อนตอบคำถาม
?สงสัยจะเป็นหมาจรจัดค่ะคุณหนู?
?หมาเหรอ??
?ดูสกปรกรุงรังน่าดูเลยค่ะ? เธอบอกวิฬาร์ด้วยท่าทางรังเกียจ
?ดูน่าสงสารแย่เลย ป้าว่าเราเอามันเข้ามาดีมั้ย?? เด็กสาวยิ้มหวาน
?ตามใจคุณหนูเถอะค่ะ? แม่บ้านสูงวัยส่ายหน้าอย่างเอือมระอาน้อยๆ
ไม่นานนักหลังจากที่ส่งเสียงร้องอยู่หน้าบ้านของวิฬาร์ จู่ๆ ชายร่างใหญ่ในชุดสีดำก็โผล่ออกมาพร้อมกับสวิงอันโตที่เหวี่ยงคลุมร่างเขาทันทีที่เห็นหน้าค่าตากัน
ความจริงเขาก็พร้อมใจจะให้จับอยู่แล้ว ไม่ต้องมาดักจับกันก็ได้...
?อาบน้ำให้มันหน่อยนะจ้ะป้า? เสียงหวานหูของวิฬาร์ดังลอดออกมาจากห้องๆ หนึ่งที่ชายตัวใหญ่ๆ เดินผ่าน และไม่ช้าหญิงแก่ๆ ที่เดาว่าคงจะเป็นแม่บ้านก็ออกมาพร้อมกับหิ้วเขาไปสู่จุดหมายที่คิดว่ามันน่าจะเป็นห้องน้ำ...
แม่บ้านสูงวัยส่งสายตามองร่างสกปรกตาขวางๆ ก่อนถอนหายใจเฮือกใหญ่
?ฉันล่ะเบื่อจริงๆ? เธอบ่นพึมพำตามประสาคนแก่
เบื่อก็ลาออกไปสิป้า ต่อไปนี้เขาจะมาอยู่เป็นเพื่อนที่แสนดีของวิฬาร์เอง เด็กหนุ่มในคราบหมาป่ายังคงทำตาลอยเคลิ้มฝันไปเรื่อยเปื่อย
แม่บ้านหอบหิ้วถุงตาข่ายที่มีหมาป่าที่ดูเชื่องยิ่งกว่าสุนัขบ้านไปยังห้องต่อไป ฮีโร่มองซ้ายทีขวาทีด้วยความตื่นเต้น
แล้วเมื่อไหร่เขาจะได้อาบน้ำล่ะเนี่ย อยากเจอวิฬาร์ใจจะขาดอยู่แล้ว!
ปึง! เสียงดังโครมครามมาจากห้องที่เขากำลังจะเคลื่อนที่เข้าไปทำเอาร่างสุนัขสะดุ้งน้อยๆ ลางสังหรณ์มันบอกเขาว่า...มันไม่ใช่ห้องน้ำหรอกนะ...
ยิ่งใกล้เข้าไปก็ยิ่งรู้สึกถึงกลิ่นแปลกๆ...สัญชาตญาณของสัตว์ป่ามันแม่นยิ่งกว่าตาเห็นซะอีก
ห้องครัวใหญ่ตรงหน้าทำเอาฮีโร่ฉีกยิ้มกว้างกับความใจดีของสาวในฝันที่เขาหมายมั่นจะให้เป็นแฟนในอนาคต
?จะเอาซุปร้อนหรือซุปเย็น?? ชายตัวโตคนเดิมที่หน้าตาคล้ายโจรห้าร้อย ใช้อีโต้สับเนื้อไปพลางหันมาถามแม่บ้านที่จูงเขาเข้าไป
ความจริงเขาอยากได้ซุปร้อนมากกว่า แต่ถ้าจะให้ซุปเย็นก็ไม่ว่าอะไร ฮีโร่เลยตอบพ่อครัวไปด้วยการเห่าเสียงดังไป 2 ครั้ง
?โฮ่ง! โฮ่ง!? สุนัขขนปุยเห่าพลางกระดิกหางระพื้นไปมา คนทั้งสองหันมามองเขาเป็นตาเดียว
?งั้นเอามันมามัดไว้บนนี้ก่อนนะ? ชายหน้าโหดบอก
?แต่คุณหนูบอกให้อาบน้ำก่อนนี่? แม่บ้านค้านก่อนวางถุงตาข่ายลงบนพื้น
เขาอยากจะบอกพวกนี้เสียจริงๆ ว่าจะให้เขากินข้าวก่อนอาบน้ำก็ได้...
?ไม่เป็นไรป้า เดี๋ยวฉันจะเอาน้ำร้อนล้างตัวให้สะอาดเอง?
ความจริงเขาชอบน้ำอุ่นมากกว่าไม่ถึงกับต้องร้อนก็ได้...ฮีโร่เห่ารับพร้อมกับส่ายหางอย่างแรงอีก 2-3 ทีเป็นการขอบคุณ
?คุณหนูไม่รับเครื่องในนะ? คุณป้าย้ำอีกครั้ง
เขาเองก็ไม่ชอบเครื่องใน...
?คิดยังไงถึงอยากกินซุปเนื้อหมาขึ้นมาล่ะเนี่ย??
เขาก็ไม่ชอบซุป...อะ...อะไรนะ!!!
ดวงตาคู่เขียวเบิกโพลงด้วยความตกใจ ก่อนจะตวัดสายตาไปมองหน้าป้าแก่และพ่อครัวที่ส่งสายตาปนสงสารมาให้เขาเล็กน้อย
?คุณหนูแกก็อย่างนี้แหละ วันก่อนก็ให้ทำนกย่างให้ทาน นกแก้วพันธุ์นอกของคุณท่านเลยกลายเป็นอาหารเย็นให้เธอไปเลย?
ไม่จริงน่า...ถึงความคิดจะค้านในสิ่งที่ได้ยิน แต่ตอนนี้สัญชาตญาณกำลังสั่งให้เขาตะกุยตาข่ายที่พันธนาการอิสรภาพของเขาเอาไว้ก่อนที่จะต้องไปนอนแยกส่วนอยู่บนแท่นตัดสินชะตาชีวิต
ไม่...เขาจะไม่ยอมเป็นซุปเนื้อให้ใครทั้งนั้น!!!
?มาม้ะเจ้าหมาน้อย? หน้าโหดๆ นั่นฉีกยิ้มเมื่อยื่นมืออูมที่เต็มไปด้วยกลิ่นคาวคลุ้งของเลือดมาให้
กรร...กรร...ฮีโร่ส่งเสียงขู่คำรามด้วยความกลัว แล้วถอยกรูดไปจนติดผนัง
?อย่าดื้อสิ มานี่เดี๋ยวนี้!? คราวนี้คนหน้าโหดกระโจนตามเขามาติดๆ ฮีโร่กระโดดไปข้างหน้าสุดตัวอย่างไม่คิดชีวิต ร่างเพรียวกลิ้งหลุนๆ ไปกระแทกใส่หม้อน้ำซุป
โครม! เคร้ง!!! เสียงข้าวของตกกระจายลงบนพื้นเสียงดังก้องไปทั่วห้อง
เขาหลับตาปี๋เมื่อนึกถึงความซวยของผู้โชคร้าย ก่อนจะค่อยๆ ลืมตาขึ้นเมื่อเสียงเงียบสงัดลง ซุปทั้งหม้อหกราดพ่อครัวตัวแสบที่หมายจะจัดการหมาป่าที่สง่างามอย่างเขาให้กลายเป็นแค่ซุปเนื้อหมา...เขาหันไปมองพ่อครัวที่นอนจมกองซุปอยู่ในสภาพเลอะเทอะอย่างเหยียดหยามนิดๆ
เฮอะ คิดเหรอว่าจะจัดการกับเขาได้ง่ายๆ!
เมื่อสบโอกาสฮีโร่ก็วิ่งออกจากห้องครัวไปในทันทีก่อนจะวิ่งตรงไปที่ประตูทางออกอย่างรวดเร็ว พร้อมๆ กับตาข่ายที่ยังคลุมหัวจนแทบจะมองอะไรไม่เห็น
ไม่รู้นานเท่าไหร่ ไม่รู้ว่าเหนื่อยแค่ไหน รู้เพียงว่าเขาต้องวิ่ง...วิ่งให้ไกลที่สุด
ฮีโร่กระโจนข้ามรั้วสูงของบ้านหลังโตออกไป ทันทีที่อุ้งเท้าสัมผัสกับพื้นภายนอกนัยน์ตาสีเขียวใสก็ตวัดกลับไปมองบ้านหลังใหญ่อีกครั้ง
ภาพเงาของร่างบางในห้องที่เปิดไฟไว้ทำให้เขาคิดถึงนางในฝัน...คนที่เขาคิดว่าเธอจะเป็น...แต่วิฬาร์ไม่ใช่เธอคนนั้น เพราะนางในดวงใจที่เขาฝันไว้...ต้องไม่กินเนื้อหมาอย่างแน่นอน!
ร่างเพรียวของหมาป่าค่อยๆ เดินคอตกห่างออกมาอย่างช้าๆ ด้วยท่าทางซึมเศร้าอย่างผิดหวังรุนแรงในอะไรบางอย่าง
โดยไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังมีสายตาคมอีกคู่จับจ้องเขาอยู่ด้วยความสนใจจนลับตา...
ฮีโร่ ตอนที่ 4
Moderator: Gals, B.Comics, พี่บี