เสียงเฮฮาหยอกล้อที่ดังขึ้นมาจากเบื้องล่าง แม้จะเป็นยามเช้าเข้าไปแล้ว...และในที่นี้...เวลานี้ทุกสิ่งทุกอย่างควรเงียบสงบ ทำให้ร่างสูงที่เพิ่งก้าวออกมาจากห้องเช่าชั้นบนต้องชะงักอย่างสงสัย
วันรบผละจากหน้าประตูเดินไปจนถึงหน้าระเบียงและมองลงไปยังห้องโถงด้านล่างซึ่งเป็นแหล่งรวมของอบายมุขนานาชนิด...
ใช่แล้ว...แน่นอน...ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ที่คนดีๆ เขาจะเข้ามา...ไม่ว่ามาอยู่ มาเที่ยว หรือมากิน
ที่นี่เป็นที่ของคนโลภ หลง และมัวเมาไม่มีที่สิ้นสุด...ที่มีเงินสะพัดคืนหนึ่งนับสิบล้าน...ที่นี่คือมุมมืดของกรุงเทพฯ มุมอับของชีวิต ซึ่งในเวลาเดียวกันก็เป็นที่หวังของชีวิตคนบางคนด้วย
ที่นี่เป็นซ่องการพนัน...เป็นแหล่งมั่วสุม...และเขาก็คือสมาชิกคนหนึ่งที่จมปลักอยู่ที่นี่...
?ใครนั่น...?
วันรบหันไปถามบ๋อยหนุ่มที่กำลังเดินสวนขึ้นมาและได้รับคำตอบว่า...
?ลูกสาวลุงเปลวน่ะพี่รบ วันนี้เขามาทำงานแทนพ่อ...?
?อ้าว...แล้วลุงเปลวไปไหน...?
?แกไม่สบาย เห็นไอโขลกๆ มาเป็นอาทิตย์แล้ว...วันนี้คงลุกไม่ไหวมั้ง เลยส่งเนื้อสมันเข้ามาในดงหมาป่านี่...?
เด็กหนุ่มพูดพลางเดินห่างออกไปเพราะมีภาระหน้าที่ของตัวเองคอยอยู่...
วันรบหันไปยังภาพเบื้องล่างอีกครั้ง...คิ้วสีดำสนิทมุ่นเข้าหากันอย่างไม่ชอบใจเท่าไหร่
ลุงเปลวไม่น่าจะส่งลูกสาววัยนี้เข้ามาในสถานที่แบบนี้ แม้แกจะคิดว่ามันเช้าแล้วก็เถอะ...แต่คนที่อยู่ที่นี่...ในนี้ มีเวลาเช้าหรือค่ำที่ไหน...
แขกหลายคนค้างที่นี่ ผู้หญิงขายตัวหลายคนอยู่ที่นี่ และวันรบไม่คิดว่าที่นี่จะเหมาะกับผู้หญิงดีๆ คนไหน
เด็กคนนั้นไม่น่าจะเข้ามาที่นี่...วันรบคิดเมื่อมองเห็นดวงหน้าหล่อนในครั้งแรก...แล้วความคิดของเขาก็เปลี่ยนไปเมื่อสายตากวาดไปตลอดเรือนร่างกลมกลึงที่ซ่อนอยู่ในเสื้อยืดเก่าๆ ที่ค่อนข้างจะฟิต...ทำให้เห็นทรวงอกอิ่มเต็มของวัยสาวชูชันออกมาล่อตาไอ้เข้ไอ้โขงได้ถนัด...เอวของหล่อนคอดเล็ก และสะโพกผายงามที่ซ่อนอยู่ในกางเกงยีนเก่าๆ ขาดปุปะหลายแห่งนั้น...
หล่อนไม่ใช่เด็กแล้ว...แต่เป็นสาวเต็มตัวแล้ว และกำลังทำท่าเหมือนนางกวางที่ตกอยู่ในวงล้อมทั้งหมาป่าและหมีรอบตัว...
คนเหล่านั้นลืมเรื่องศีลธรรมประจำใจเสียแล้วกระมัง จึงทำให้หล่อนกลัวได้ขนาดนั้น...และถ้าเผื่อหล่อนพลาดท่า...แน่นอน...มันต้องเขมือบไม่เหลือ
วันรบมองดูร่างบางที่กอดไม้กวาดด้ามยาวเอาไว้แน่น และกำลังถอยหนีผู้ที่ไล่ต้อนไปชนกับคนโน้นทีคนนี้ที...
ไอ้คนไล่ต้อนนี่มันก็ไม่ใช่ใครที่ไหน...น้องชายของหุ้นส่วนบ่อนการพนันที่นี่ซึ่งทำตัวเป็นนักเลงรุ่นใหม่ที่ไม่มีศักดิ์ศรีสักเท่าไหร่...
เรียกง่ายๆ ว่านายบรรจงและพรรคพวกข้างล่างนั่นกำลังคิดว่าจะเขมือบลูกแกะหน้าใหม่กันในยามว่างนี่เอง...
เสียงล้อเลียน คำถาม และคำหยอกเย้าสาวเจ้าดังเซ็งแซ่ ขณะที่มือไม้คอยจะลูบไปทั่วเนื้อตัวอันบริสุทธิ์ในยามที่หล่อนเซถลา หรือเสียหลักเข้าไปใกล้ใครเข้า...
วันรบมองหน้าที่ซีดขาวราวกระดาษ และมือไม้ที่สั่นจนทำอะไรไม่ถูก นอกจากจะกำด้ามไม้กวาดไว้ให้แน่นนั่น...
ความจริงมันน่าจะยกขึ้นฟาดกบาลไอ้พวกนั้นคนละทีนัก...วงมันจะได้แตกกระเจิงไม่สนุกสนานกันวุ่นวายขนาดนี้...
วันรบมองดูทีท่าหมาหยอกไก่ของพวกนี้แล้วเขาก็รู้ว่าไม่มีใครคิดหยอกเฉยๆ แน่...ดวงตาทุกคู่ล้วนแต่เต็มไปด้วยประกายวาววามคิดจะกินหล่อนทุกคน...และที่รออยู่ก็เพียงว่า ?ใคร? จะเป็นผู้เริ่มก่อนเท่านั้น...
และเจ้าน้องชายของเจ้าของบ่อนก็คว้าสาวน้อยได้อยู่หมัด หลังจากต้อนหล่อนเล่นไปสักพักใหญ่ๆ ในที่สุด...
สาวน้อยพยายามยกไม้กวาดขึ้นสกัด...แต่ไม้กวาดอันเดียวมันไม่มีผลอะไรนักหรอก...ไม่ช้าร่างบางก็ถูกกระชากเข้าไปกอดรัดท่ามกลางเสียงเชียร์รอบตัว และเวลานั้นวันรบก็บอกตัวเองว่าจะนิ่งเฉยอยู่ไม่ได้เสียแล้ว
?เฮียโต๊ด...?
เสียงเรียกที่ดังมาจากเบื้องหลังเล่นเอาเฮียโต๊ดหรือบรรจง หันไปมองคนเรียกอย่างไม่พอใจนัก...หากพอเห็นว่าเป็นใคร...สีหน้าไม่พอใจก็พอจะลดลงได้หน่อยหนึ่ง...
?ไงพี่รบ...มาเรียกอะไรกันตอนนี้...เอาไว้ค่ำๆ ดีกว่านะ?
?ผมรอถึงค่ำไม่ไหวหรอกนะ...มันสามคืนมาแล้ว ทั้งหมดห้าแสน...เมื่อไหร่จะเคลียร์เสียทีล่ะ?
คำถามนั้นทำเอาคนรอบวงเริ่มเงียบเสียง...แม้แต่เฮียโต๊ดเอง และปรายตามองมาอย่างไม่พอใจ...
?อ้าวพี่รบ...แบบนี้ก็สวยสิ...จะว่าฉันโกงเรอะ?
บรรจงขึ้นเสียงทันทีด้วยความรู้สึกว่าเสียหน้า...
?ยังไม่ได้พูดสักคำนะเฮีย เพียงแต่เฮียโต๊ดรับคำกันเป็นมั่นเป็นเหมาะเองไม่ใช่รึว่าจะจ่ายเช้า...?
คำถามของวันรบเป็นความจริง และสัญญานี้ก็ได้ยินกันทั่วโต๊ะก่อนจะแยกย้ายกันไปเมื่อคืน...
?แต่ตอนนี้ยังไม่ว่างนี่หว่า...ไม่เห็นเรอะว่าฉันกำลังมีธุระกับแม่หน้านวลนี่...?
ไม่พูดเปล่า แต่เฮียโต๊ดจับคางเล็กให้หันมามองเขาเต็มตา โดยไม่สนใจกับอาการดิ้นรนพยายามให้หลุดพ้นนั้นเลย
วันรบหลุบเปลือกตาลงมองหล่อน...และยังนึกหาหนทางอะไรไม่ออก
?ใครน่ะ...?
เขาถามไปงั้นทั้งๆ ที่รู้อยู่เต็มอก
?ลูกสาวลุงเปลว เขายกให้ฉัน...?
บรรจงพูดได้หน้าตาเฉย...ไม่สนด้วยว่าจริงหรือไม่...
?ให้ฉันเสร็จธุระก่อนแล้วค่อยพูดกันดีกว่านะพี่รบ?
?ไม่เอา...ขี้เกียจคอย...?
วันรบตอบหน้าตาเฉยเหมือนกันขณะดึงบุหรี่ออกมาจุดสูบ...นัยน์ตาจ้องหน้าบรรจงเขม็ง...
เขารู้ว่าอีกฝ่ายกำลังจะสร้างอิทธิพลขึ้นเงียบๆ แต่คงสำเร็จได้ยากในเวลานี้...และวันรบก็ยังไม่คิดจะกลัวหรือแม้แต่เกรง...
?ปล่อยเด็กไปดีกว่า แล้วมาพูดกันให้รู้เรื่อง...?
เขาแนะ...แต่บรรจงกลับทำท่าโมโหเดือด
?ปัทโธ่โว้ย พูดกันไม่รู้เรื่องเรอะ...หมูเขาจะหามเสือกเอาคานเข้ามาสอดได้ยังไง ถอยไป...?
?มาพูดเรื่องเงินกันก่อน?
วันรบยืนยันทำท่าไม่ถอยเด็ดขาด...มิหนำซ้ำดวงตาที่มองไปยังอีกฝ่ายยังเยียบเย็น...เอาเรื่อง...
ทุกคนในที่นั้นรู้ดีว่าเขาเป็นเช่นไร...ไม่มีใครที่เป็นหนี้วันรบแล้วจะหนีหายหรือทำเฉยได้ดังคิด...เขามีวิธีทวงหนี้ที่ได้ผลเสมอมา...และตอนนี้ก็เช่นกัน...
วันรบหันไปมองคนรอบข้าง...ชนิดเตือนเงียบๆ ว่าใครไม่เกี่ยวให้ถอยไปถ้าไม่อยากเดือดร้อน...และมันก็ได้ผล
มีแต่ลูกน้องปลายแถวหน้าใหม่สองสามคนที่บรรจงชวนมาอยู่ได้ไม่นานเท่านั้นที่ทำท่าจะคุ้มครอง ?ลูกพี่? อย่างดีเพราะยังไม่รู้จัก ?วันรบ?
เขาทำท่าถอนใจเฮือกเหมือนจำใจต้องทำอะไรสักอย่าง...ก่อนจะถอยหลังไปสองสามก้าว...
เรื่องการดวลปืนในบ่อนไม่ใช่เรื่องใหม่...ตรงกันข้าม มันเป็นเรื่องปกติ...
ชีวิตของวันรบมีมาจนถึงวันนี้ ไม่ใช่ผ่านมาอย่างเงียบๆ ขอเงินแม่ใช้ มีสมองไว้เรียนไว้คิดนิดหน่อย หรือเที่ยวติติงเขาไปทั่ว โดยไม่รู้จัก ?ชีวิต? ที่ต้องใช้ตีนถีบปากกัดจริงๆ นั้นเป็นยังไง
วันรบผ่านการไม่มีมาตั้งแต่เด็ก...ผจญชีวิตและผจญกรรมมาโชกโชน ก่อนที่จะมาหยุดอยู่ที่นี่...หยุดอย่างหมดหวัง...
และถึงแม้ชีวิตของบรรจงจะเดินมาตามหนทางเกือบเหมือนกัน...แต่ก็คงไม่ได้ครึ่งและใจถึงอย่างที่วันรบเป็นอยู่อย่างแน่นอน...
ทุกคนค่อยๆ ถอยห่างจนเหลือเพียงฝ่ายวันรบหนึ่งคน...และบรรจงสี่คน...
เขาจะยิงได้ทุกคนก่อนที่มันจะยิงเขาคงเป็นไปไม่ได้ วันรบรู้...แต่ถอยไม่ได้เสียแล้ว...
เขากำลังจะยิงกระสุนนัดเดียวเพื่อให้ได้นกสองตัว คือเงินทองและการรอดพ้นของหญิงสาว...
แต่เปอร์เซ็นต์ความสำเร็จดูจะมีน้อยเต็มที...วันรบคิดเมื่อเลื่อนมือไปกุมด้ามปืนเอาไว้แน่น
?นั่นคิดจะทำอะไรกัน...?
เสียงที่ดังขึ้นมาจากข้างบนทำเอาทุกฝ่ายต้องหันไปมอง ยกเว้นคู่กรณีที่ไม่ยอมคลาดสายตาไปจากกันและกัน...
?ฮึ...ไอ้โต๊ด...มึงคิดจะทำอะไร...?
เสียงของพี่ชายที่ดังย้ำลงมาทำเอาบรรจงต้องถอนใจ
?ก็เพื่อนเฮียน่ะสิ...ทวงเงินแต่เช้า...ผมพูดเท่าไหร่ก็ไม่รู้เรื่อง...?
?ไอ้ห่า...แล้วมึงทำไมไม่จ่ายเขาไป?
?ก็ยังไม่ว่าง...?
?แต่มึงว่างจะฆ่ากันแทนงั้นเรอะ...ไอ้...?
นายบรรจบ หรือเฮียโตสบถออกมาอย่างหยาบคายก่อนจะเดินลงมาขวางกลางคู่ต่อสู้ทั้งสองเอาไว้...
?ไปเอาเช็คมา...เป็นหนี้พี่รบเขาเท่าไหร่...จ่ายไป...?
ทุกคนรู้ว่าบรรจบเป็นคนยุติธรรมมาแต่ไหนแต่ไรแล้วในเรื่องเพื่อนฝูง...และก็รู้ด้วยว่า เฮียโตหรือเฮียจบกับวันรบคบกันมานานตั้งแต่สมัย ไม่มีอะไรกันมาทั้งคู่...และวันรบก็เคยช่วยชีวิตเฮียจบไว้นับครั้งไม่ถ้วนในยุทธจักรแห่งนี้...
?ไอ้เลิศ...ไปหยิบเช็คมาให้ลูกพี่มึง...?
พี่ใหญ่สั่งอีก...ทำเอาลูกน้องของบรรจงต้องรีบขยับตัวในขณะที่บรรจบหันมาสบตากับวันรบ...
?ขอเถอะพี่รบ...ขอชีวิตไอ้โง่นั่นไว้สักหน...มันยังต้องเรียนรู้อีกเยอะ?
บรรจบพูดพลางหันไปยังน้องชาย ซึ่งเวลานี้ลูกน้องเอาสมุดเช็คมาส่งให้ถึงมือแล้ว...
?แล้วอย่ายึกยักนะโว้ยไอ้โต๊ด กูจะตามกระทืบมึงเองเลยคราวนี้...?
เฮียโตกำชับน้องไม่ให้จ่ายเช็คเด้งให้เป็นปัญหาอีกด้วย...
ขณะทั้งหมดต่างหันไปสนใจในตัวผู้ยิ่งใหญ่และเงินกันซะหมดนั่น คงจะมีแค่วันรบคนเดียวเท่านั้นที่สังเกตว่าเด็กสาวได้พาตัวเองหลบหายไปแล้วเงียบๆ
เขายื่นมือไปรับเช็คโดยไม่สนสายตาอาฆาตของบรรจง...และเดินตามร่างบางที่หนีหายไปข้างหลังอาคารนั้นเงียบๆ
อาจจะไม่มีใครใส่ใจในตัวผู้หญิงคนนั้น นอกจากจะเอาเปรียบ...และฉีกทึ้งแบ่งกัน หากแต่ไม่ใช่วันรบ...
หล่อนทำให้เขานึกถึงใครอีกคนที่แสนน่ารัก...แสนบริสุทธิ์...และเป็นที่รักดังดวงใจ...หากแต่บัดนี้ไม่มีอีกแล้ว
ร่างของชายหนุ่มเดินผ่านไปยังห้องน้ำด้านหลังซึ่งแบ่งเป็นห้องน้ำบุรุษและสตรี...และมองเห็นร่างบางนั่นแวบๆ ในห้องน้ำหญิง...
ตอนนี้บรรจงคงลืมหล่อนไปชั่วขณะจนกว่าจะหายโมโห...และเริ่มคิดหาเรื่องฆ่าเวลาว่าง...และวันรบก็ไม่คิดจะรอให้ถึงเวลานั้น...
เขาเดินตามหล่อนเข้าไป...และเจอกันอย่างจังเมื่อลูกสาวนายเปลวหันมามองเขาตาโตด้วยความตื่นตระหนกแบบเดิมอีก...
หล่อนถอยกรูด...ชนประตูห้องน้ำไปเรื่อยๆ บานแล้วบานเล่า...ดวงตากลมโตสบกับดวงตาเข้มคมอย่างค้นคว้าหวาดหวั่น...
?กลับบ้านซะ...?
เขาบอกหล่อนเมื่อไปหยุดห่างกันสักเมตรได้...ไม่อยากไล่ต่อ...
หากแต่อีกฝ่ายส่ายหน้าดิก...
?หรืออยากหากินอยู่ที่นี่...ไม่รู้รึว่ามันอันตรายแค่ไหน...?
คำถามต่อมาของเขาทำให้หล่อนแก้มร้อน...หน้าเป็นสีเรื่อขึ้นมาทันที...
?ไป...ไปไม่ได้...?
?ทำไม...มันจะปล้ำเอา...ไม่กลัวเรอะ...?
?ไป...ไม่ได้...พ่อไม่สบายมาก...?
เหตุผลของหล่อนทำเอาวันรบต้องเงียบ...กวาดสายตาสำรวจไปทั่วร่างบางนั้นอย่างพิจารณายิ่งขึ้น
ลุงเปลวคงเลี้ยงลูกสาวมาอย่างดีทีเดียว...เขาแทบไม่เชื่อว่าหล่อนจะผุดผาดบาดตาชายถึงขนาดนี้...
เคยมีเหมือนกันที่พวกที่นี่พูดถึงลูกสาวลุงเปลว แต่วันรบก็ไม่เคยสนใจ จนกระทั่งได้มาเห็นหน้านี่แหละ
ดวงตาผู้ชายอย่างเขามองหล่อนอยู่อย่างผู้ชายแท้...มองตาสวย...มองปากอิ่ม...มองอกอวบ...และสะโพกผายตึงรับกับช่วงขาเรียวยาว
ก็น่าอยู่หรอกที่พวกนั้นทำท่าจะคลั่งกันทั้งฝูง ถึงกับตั้งวงล้อมหล่อน...และถ้าเขามาไม่ทัน...ไอ้โต๊ดตัวแสบอาจจะได้เคี้ยวเนื้อสมันน้อยหวานคอไปแล้ว...
?ต้องไป...?
เขายืนยันและเอื้อมมือไปคว้าหล่อน
?อย่านะ...อย่าค่ะ...กรุณาเถอะ...?
หล่อนหลบฉากแวบ...และขอร้องเขาปากคอมือไม้สั่น...
?กลับบ้าน?
เขาสั่งโดยไม่ฟังเหตุผลเป็นครั้งที่สอง ดวงตาไม่ได้มองเห็นเป็นหน้าหล่อนหรอก...แต่กลับมองเห็นเงาของใครอีกคนแทรกซ้อนขึ้นมาด้วย...แล้วหัวใจของเขาก็แทบทนไม่ได้...
?กลับบ้านซะเถอะ...จะได้ไม่มีอันตราย...?
วันรบทอดเสียงเตือนด้วยความหวังดี
?ไม่ต้องกลัวหรอกว่าจะไม่ได้ทำงานต่อ ไม่มีใครไล่พ่อเธอออกได้หรอก ฉันรับรอง...ไปอยู่เป็นเพื่อนพ่อจนกว่าแกจะหายเถอะไป...?
เด็กสาวมองเขา...แล้วส่ายหน้าอีก...
?ไม่ได้หรอกค่ะ...ไปไม่ได้...วันนี้วันเงินเดือนออก...ดาต้องการเงินไปให้พ่อด้วย?
คำอธิบายต่อมาทำเอาวันรบรู้เหตุผลอันแน่ชัดในเวลานั้นเอง
?ทั้งบ้านมีเงินเหลืออยู่เพียงสามสิบบาท...เราต้องการเงินค่ะ เงินที่จะพาพ่อไปหาหมอ?
คำตอบชัดเจนนั้นทำเอาคนฟังใจแป้ว...จริงสินะ...สำหรับคนจนเมื่อนึกถึงหมอก็ต้องถามหาเงิน...ถ้าไม่มีเงินก็ไม่มีหมอ...แม่สาวน้อยคนนี้ต้องการเงินไปรักษาพ่อของหล่อน จึงต้องบากหน้าเข้ามาวุ่นอยู่ที่นี่...
วันรบนึกไปถึงบรรจงอีกครั้งหนึ่งทันที...ถ้ามันรู้ว่าเด็กสาวมีจุดอ่อนเช่นนี้ก็คงหาทางบังคับให้ยอมมันอย่างแน่นอน...ซึ่งเขาทนไม่ได้แน่...
?เงินเดือนพ่อเธอเท่าไหร่...?
?พันสองค่ะ...?
มันเป็นเศษเงินแท้ๆ ในความคิดของเขา...และเพื่ออนาคตที่ดีกว่าการจะมาจมอยู่ในบ่อนการพนัน และกลายเป็นโสเภณีราคาถูก...วันรบจึงตัดสินใจดึงธนบัตรในกระเป๋าด้านหลังออกมาส่งให้หล่อนอย่างรวดเร็ว...
?เอ้า...เอาไปแล้วกลับบ้านได้...?
เขายัดเยียดมันลงในมือหล่อน และย้ำไล่นับครั้งไม่ถ้วน...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เป็นเพราะวันรบเลือกทางเดินผิดพลาดทำให้ต้องเสียน้องสาวที่รักไปอย่างไม่มีวันกลับ และชายหนุ่มก็โทษตัวเองมาตลอดว่าเป็นความผิดของเขา เมื่อมาเจอวิลิปดา สาวแสนซื่อบริสุทธิ์ที่ต้องเข้ามาในแหล่งอบายมุขนี้ด้วยความจำเป็น เขาจึงยอมช่วยเธอให้รอดพ้นไปจากปากเหยี่ยวปากกาเพราะเห็นเธอแล้วนึกถึงน้องสาว ทั้งคู่กลับไปพลิกฟื้นแผ่นดินแห้งแล้งซึ่งเป็นมรดกชิ้นเดียวที่พ่อแม่เขาทิ้งไว้ให้ หากทว่าเมื่อถูกคำเหยียดหยันและแรงริษยาจากบรรดาผู้หญิงที่ปรารถนาในตัวบุรุษหนุ่ม หญิงสาวก็เริ่มไม่มั่นใจว่าจะยืนอยู่เคียงข้างเขาในฐานะอะไร ชายหนุ่มจึงต้องพิสูจน์หัวใจให้เธอได้เห็น
?ไม่อยากฟังเสียแล้วหรือ?
?อยากค่ะ เพียงแต่ไม่อยากบังคับคนไม่อยากพูดค่ะ...?
เสียงนั้นเต็มไปด้วยร่องรอยของความน้อยใจ...ปฏิกิริยาตอบโต้อบอุ่นพลันสลายสูญหายไปด้วย
?ไม่เอา...อย่าทำแบบนี้?
วันรบกระตุกหล่อนขึ้นกอดไว้ทั้งตัวและพรมจูบไปทั่วดวงหน้า
?ฉันรักเธอลิปดา...ฉันรักเธอ...เชื่อฉันไหม...?
