?จองไว้ด้วยชื่อสึงิซากิ อาสุกะน่ะค่ะ?
?อ๊ะ คุณคู่สามีภรรยาสึงิซากิสินะคะ กำลังรออยู่พอดีเลยค่ะ ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวจะนำทางไปที่ห้อง กรุณาเชิญทางนี้นะคะ?
?ค่าๆ ....หืม? เอ้า ไปกันได้แล้ว คุณ-คะ?
ฉันเกือบจะเผลอปล่อยหมัดใส่อาสุกะที่หันมาขยิบตาให้แล้ว แต่น่าเสียดายที่สองมือฉันตอนนี้เต็มไปด้วยสัมภาระของตนเองและสัมภาระของอาสุกะ ดังนันก็เลยได้แต่ ?แสยะ? ยิ้มอันบิดเบี้ยวกลับไปเท่านั้นเอง
ฉันจ้องมองอาสุกะ เธอกำลังตามพนักงานต้อนรับไปพร้อมสังเกตภายในโรงแรมแบบญี่ปุ่นด้วยท่าทางอารมณ์ดี
....รูปลักษณ์ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นกว่าตอนที่เจอกันครั้งสุดท้ายเมื่อราวๆ สองปีก่อนมาก การเจริญเติบโตที่ยอดเยี่ยมนั้นทำให้ริงโกะหดหู่ใจอยู่บ่อยๆ มาตั้งแต่สมัยมัธยมต้นแล้ว แต่ตอนนี้ถึงจะบอกว่ามาถึงขั้นที่สมบูรณ์แล้วก็ไม่ใช่การกล่าวเกินเลย แม้จะไม่ใช่คนประเภทที่ตัวสูงอกสะบึม แต่ก็นับได้ว่ามีสมดุลที่ยอดเยี่ยมเหลือเกิน
นอกจากนี้ ก่อนที่จะเข้ามาในโรงแรม เธอปล่อยผมซึ่งปกติมัดรวบเป็นหางม้าเอาไว้เสมอ ทำให้ตอนนี้ยิ่งให้ความรู้สึกว่าดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นไปอีก เอาเถอะ....มาคิดๆ ดูตอนนี้ นั่นก็คงจะเป็นกลยุทธ์ด้วยล่ะมั้ง
ฉันแบกสัมภาระพลางเดินตามติดไปข้างๆ เธอ ก่อนจะส่งเสียงทักอาสุกะว่า ?เฮ้? ด้วยเสียงที่แม้จะเบาแต่ก็แฝงความโกรธเอาไว้
เธอส่งเสียง ?หืม? พร้อมยิ้มหวานขณะหันกลับมา
?อะไรเหรอ คุณ?คะ?
?ไม่ต้องมาอะไรเหรอเลย คุณเธอกลายเป็นสึงิซากิ อาสุกะไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันเหรอครับ?
?สองปีก่อน....วันที่ฉันทำแท้งเด็กคนนั้นล่ะมั้งนะ?
?หือ ความทรงจำปลอมแปลงเข้าขั้นหนักหน่วงนั่นมันอะไรน่ะ! ชนวนความรักของพวกเรามันดูบ้าบิ่นชะมัดเลยเนอะ!?
?เอาน่าๆ ไม่เห็นเป็นไรเลย ก็เหมือนตามปกตินั่นแหละ??
?ก็เพราะเหมือนปกตินั่นแหละถึงยิ่งต้องเตือนอยู่นี่ไงล่ะ! ในพจนานุกรมของเธอยังคงไม่มีคำสองพยางค์ที่ว่าสำนึกอยู่เหมือนเคยเลยหรือยังไงกัน!?
?สงสัยคำว่า ?ไม่มีปี่มีขลุ่ย? กินพื้นที่มากเกินไปล่ะมั้ง?
?ก็ดูท่าจะเป็นอย่างนั้นนั่นแหละครับ!?
....ระหว่างที่เถียงกันแบบนั้น พนักงานหญิงที่คงจะรู้สึกได้ถึงบรรยากาศไม่สงบก็หันขวับกลับมา
?ทั้งสองเป็นสามีภรรยากัน....แน่นะคะ??
?ค่ะ/ครับ?
?นั่นสินะคะ ขอโทษค่ะ เห็นทั้งคู่ยังดูยังหนุ่มยังสาวกันมาก เพิ่งจะแต่งงาน....สินะคะ??
?ค่ะ/ครับ?
?งั้นนี่ก็เป็นการมาเที่ยวฮันนีมูนใช่มั้ยคะ?
?เพิ่งจดทะเบียนเมื่อสามวันก่อนเองค่ะ/ครับ?
?ตายจริง แหมๆ น่าอิจฉาจังเลย เข้าขากันดีด้วย สมัยที่ฉันเพิ่งแต่งงานใหม่ๆ เนี่ยนะคะ....?
เนื่องจากพนักงานหญิงเริ่มเล่าเรื่องของตัวเองซะอย่างนั้น ฉันก็เลยลูบหน้าอกอย่างโล่งใจ
อาสุกะใช้ข้อศอกถองสีข้างฉันเบาๆ พร้อมชวนคุยด้วยเสียงแผ่วเบา
?เพิ่งจดทะเบียนเมื่อสามวันก่อนเอง ว่าไปงั้นแน่ะ ว่าไปงั้นแน่ะ?
แสยะเข้าไป....ยัยนี่....
?ฮึ่ย....หนวกหูน่า มาถึงขั้นนี้แล้วก็มีแต่ต้องใช้พล็อตสามีภรรยาต่อไปไม่ใช่หรือไง ขืนความแตกว่าชาย-หญิง ม.ปลาย สองคนมาพักค้างคืนละก็ ไม่รู้จะเป็นยังไง....?
?อื้มๆ เคนยังคงปรับตัวให้เข้ากับสถานการณ์ได้ดีไม่เปลี่ยนเลย เราพึงพอใจจริงๆ?
?อย่างงั้นหรือขอรับ ว่าแต่การที่กระผมกลายเป็นคนที่ปรับตัวเข้ากับสถานการณ์ได้ดีแบบนี้เนี่ย พอจะนึกสาเหตุออกบ้างมั้ยล่ะขอรับ องค์หญิง?
?อ๊ะ เคน ดูสิ ห้องน้ำล่ะ?
?เปลี่ยนเรื่องได้ขอไปทีชะมัด! อุตส่าห์อยู่ในโรงแรมแบบญี่ปุ่นทั้งที ไหงให้ความสนใจตรงนั้นล่ะ!?
?พอเห็นห้องน้ำแล้วก็นึกขึ้นมาได้เลยล่ะ เรื่องในวันนั้นที่เคนขอฉันแต่งงานทั้งที่มีเลือดเต็มตัว?
?ก็แล้วนี่วางพล็อตเอาไว้ให้พวกเราเริ่มรักกันแบบไหนเนี่ย!??
คงเพราะทำเสียงกร้าวมากเกินไป พนักงานโรงแรมถึงได้หันขวับกลับมาอีกครั้ง
?เอ่อ ทั้งสองคนเป็นคู่ข้าวใหม่ปลามันกัน....แน่นะคะ??
?ค่ะ/ครับ เลิฟๆ กันถึงขั้นไม่อยากแยกห่างจากกันแม้เพียงวินาทีเดียวเลยล่ะค่ะ/ครับ?
ตอนที่เราสองคนพูดออกไปแบบนั้น ต่างคนต่างก็จับมืออีกฝ่ายโดยเอานิ้วสอดประสานกันแน่นให้พนักงานโรงแรมได้เห็นเต็มๆ ตา
?แหมๆ ....? อ้าว แล้วแหวน....?
?มันเกะกะเวลาจะจับมือกัน ก็เลยถอดออกน่ะค่ะ/ครับ?
?งะ งั้นหรอกเหรอคะ....สนิทสนมกันดีจริงๆ เลยนะคะ?
?เลิฟๆ เลยล่ะค่ะ/ครับ?
กะหนุงกะหนิง กะหนุงกะหนิง พนักงานโรงแรมหันกลับไปข้างหน้าหลังจากได้เห็นพวกเราแสดงความสนิทสนมกลมเกลียว พริบตานั้นพวกเราต่างก็จับมืออีกฝ่ายแน่น....แน่นแน่นแน่น....ซะจนเล็บแทบจะกินลึกเข้าไปในหลังมือของอีกฝ่าย
?ถ้าจะวางพล็อตเป็นคู่สามีภรรยา แค่เตรียมอุปกรณ์เล็กๆ น้อยๆ อย่างพวกแหวนไว้ล่วงหน้าซะหน่อยก็ทำไม่เป็นหรือยังไงกันครับ คุณอาสุกะเอ๋ย?
?อืม เดิมทีแล้วที่คุณพนักงานหันกลับมาเนี่ย คิดว่าเป็นเพราะความไม่ระมัดระวังของใครกันล่ะคะ คุณ?ขา??
เปรี๊ยะเปรี๊ยะเปรี๊ยะเปรี๊ยะเปรี๊ยะ กรอดกรอดกรอดกรอดกรอด การเบาะแว้งเล็กๆ น้อยๆ ยังคงดำเนินต่อไป พวกเราต่างทำหน้าบึ้งเต็มที่และถลึงตาใส่กัน....
?เอาล่ะ มาถึงห้องแล้วล่ะค่ะทั้งสองคน?
?ว้าว เป็นห้องที่ยอดเยี่ยมไปเลยล่ะค่ะ/ครับ ขอบพระคุณมากเลยนะคะ/ครับ?
ยิ้มหวาน! พวกเรากะหนุงกะหนิงกันยกใหญ่พร้อมเข้าไปในห้องที่จัดไว้ให้ด้วยท่าทางรักใคร่ปรองดองกันเสียเต็มประดา
*
?ถ้าอย่างนั้นก็เชิญตามสบายนะคะ?
เมื่อพนักงานโรงแรมพูดเช่นนั้นและออกไปแล้ว ในห้องก็เหลือเพียงพวกเราสองคน
ฉันวางสัมภาระลงตรงมุมห้อง ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ริมหน้าต่างเต็มแรง ทั้งเมื่อวานและวันนี้ต้องเดินทางมาไกล บอกตามตรงว่าเพลียไปหมดแล้ว
ส่วนอาสุกะนั้น ทันทีที่พนักงานโรงแรมจากไป เธอก็เริ่มรวบผมอย่างคล่องแคล่วและกลับไปไว้ทรงหางม้าเหมือนปกติ ตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว ดูเหมือนเธอจะสงบใจมากกว่าถ้าทำผมทรงแบบนั้น เนื่องจากขืนเอาแต่อยู่เฉยๆ มองเพื่อนสมัยเด็กแต่งเนื้อแต่งตัวไปมันก็ออกจะยังไงๆ อยู่ ฉันจึงเลื่อนสายตาออกไปนอกหน้าต่าง
สิ่งที่มองเห็นอยู่นอกหน้าต่างของโรงแรมแบบญี่ปุ่นซึ่งดูเหมือนจะอยู่บนเนินสูงแห่งนี้ ก็คือบ้านเรือนที่ให้บรรยากาศเก่าๆ และไอน้ำที่พวยพุ่งออกมาจากตรงโน้นทีตรงนี้ที เนื่องจากฉันมาตามที่อาสุกะบอกก็เลยไม่ค่อยรู้จักชื่อสถานที่เป็นอย่างดีนัก แต่ดูเหมือนจะเป็นเมืองน้ำพุร้อนที่มีชื่อเสียงมากเอาการ ถ้าจะถามว่าช่วยให้ผ่อนคลายมั้ย มันก็ช่วยอยู่หรอก แต่ดูเรียบๆ เกินไปสำหรับการที่ชาย-หญิง ม.ปลาย จะมากันสองคน แต่ก็เอาเถอะ ก็เพราะเป็นคนอย่างอาสุกะนี่นา ช่วยไม่ได้หรอก
ระหว่างที่ทิ้งน้ำหนักตัวลงบนเก้าอี้และอ่อนเปลี้ยเพลียแรงอยู่นั้นเอง อยู่ดีๆ ก็โดนสวมกอดจากทางด้านหลัง ต้นคอฉันมีหน้าอกอันอวบอิ่มเข้ามาสัมผัส จากนั้นก็มีเสียงกระซิบสั้นๆ ข้างใบหูชวนให้จักจี้
?อยู่กันสองต่อสองเลยเนอะ....?
?อยู่กันสองต่อสองเลยสินะ?
?นี่ เคน สามีภรรยาที่รักใคร่กันมาอยู่กันสองต่อสองในห้องห้องหนึ่ง....เรื่องที่จะทำเนี่ยก็แน่นอนอยู่แล้วเนอะ?
?นั่นสินะ แน่นอนอยู่แล้ว?
ฉันหันไปมองหน้าของอาสุกะที่อยู่ใกล้นิดเดียว ใบหน้าอยู่ห่างกันไม่กี่เซนติเมตร ต่างฝ่ายต่างก็เงียบกริบกันไปในสภาพเช่นนั้น....จากนั้น....ทั้งสองคน....ก็พูดพร้อมกัน
?มาดวลกัน?
พริบตานั้นอาสุกะก็ยึดครองเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามฉัน ก่อนจะก็วางกระดานหมากรุกญี่ปุ่นซึ่งคงจะหาเจอจากในห้องเรียบร้อยแล้วลงมา
?หมากรุกญี่ปุ่นงั้นเหรอ นี่ดูท่าว่าอาสุกะจะได้เปรียบอยู่นะ?
?โฮะโฮะโฮะ สำหรับเคนที่สมองมีแต่กล้าม คงจะเป็นการแข่งขันที่โหดร้ายน่าดูเลยล่ะสิ??
?เฮ้ย เดี๋ยวเถอะ ไหงฉันกลายเป็นตัวละครสมองมีแต่กล้ามไปได้ล่ะ ถึงเธอจะเก่งพวกเกมใช้สมองก็เถอะ แต่ไม่ใช่ว่าฉันเป็นพวกสมองมีแต่กล้ามซะหน่อย?
ฉันเถียงกลับพร้อมกับเรียงหมากของตนเองไปด้วย อาสุกะเองก็วางตำแหน่งตัวหมากที่เขตแดนของตนเองจนเกิดเสียงดังปึกปัก
ทั้งๆ ที่ฉันจัดวางตำแหน่งได้อย่างรวดเร็วฉับไว แต่ไม่รู้ทำไมยัยอาสุกะถึงได้หยุดมือกลางคัน
?เป็นอะไรไป? รีบๆ เรียงเข้า....?
?ฮึ ยังอ่อนหัดไม่เปลี่ยนเลยนะ เคนเนี่ย การดวลมันเริ่มต้นขึ้นแล้วต่างหาก?
?ว่าไงนะ!? ฮึ่ย งั้นเหรอ นี่น่ะสรุปว่าเป็นเหมือนมุซาชิกับโคจิโร่ที่เกาะกันริว ....?
?ดีล่ะ คราวนี้ฉันจะขออาจหาญวางตำแหน่งเรือสับเปลี่ยนกับเบี้ยที่อยู่ตรงกลางก็แล้วกัน!?
?วะ ว่าไงนะ! ว่าแต่ไม่ได้หรอกเฟ้ย! หมากรุกญี่ปุ่นไม่ได้ให้เปลี่ยนตำแหน่งตอนต้นเกมซะหน่อย!?
?นาย....ช่วงสองปีนี้เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิงเลยสินะ....?
?อาสุกะ....ว่าแต่ไอ้ความซีเรียสกะทันหันนี่มันอะไรกันน่ะ! เรื่องเมื่อกี้น่ะต่อให้เป็นฉันเมื่อสองปีก่อนก็รับมุกแบบเดียวกันนี้อยู่ดีนั่นแหละ!?
?ดีล่ะ งั้นเลิกเล่นหมากรุกญี่ปุ่นแล้วมาพูดคุยกันก่อนก็แล้วกัน!?
?เปลี่ยนเรื่องได้กะทันหันไม่เปลี่ยนเลยนะ เฮ้!?
เนื่องจากอาสุกะเบื่อแล้ว ฉันจึงเก็บหมากรุกญี่ปุ่นอย่างช่วยไม่ได้....คนที่เก็บกวาดมักเป็นฉันอยู่เสมอ ส่วนอาสุกะได้แต่ยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่เท่านั้น
?การชนะโดยไม่ต้องสู้ครั้งนี้ทำให้มัตสึบาระ อาสุกะนำไปหนึ่งก้าว! เย้! แหมๆ ขอบคุณๆ?
?โผล่มาแล้ว! ?เริ่มเองทิ้งเองชนะเองชมเอง!? ?
นี่ไงล่ะคอมโบจัดการเองในตัวเสร็จสรรพขั้นสุดยอด!
?หนึ่งในท่าไม้ตายของฉันไงล่ะ!?
?หนึ่งในท่าผิดกฎต่างหาก!?
?เลกเชอร์อาสุกะซังวันนี้ เรื่องที่ 1 ?ท่าไม้ตายของมัตสึบาระ อาสุกะส่งผลต่อคนบ้านสึงิซากิอย่างยอดเยี่ยมเลยล่ะ? ?
?หนวกหูเฟ้ย! มุมเลกเชอร์อย่างกับดอกเตอร์โปเกม่อนปลอมๆ นั่นน่ะเลิกๆ ไปซะทีเถอะ! คิดว่าน้องสาวฉันโดนมุมเลกเชอร์ของเธอหลอกไปกี่ครั้งต่อกี่ครั้งกันแล้วฮึ!?
?ลูกศิษย์ที่ดีเนี่ย เขาคงจะหมายถึงเด็กแบบนั้นเองสินะ?
?อาจารย์ที่ย่ำแย่ที่สุดเนี่ย เขาคงหมายถึงคนแบบเธอนั่นแหละ!?
?เอาน่าๆ ถึงจะแสดงปฏิกิริยาแบบนั้นไป แต่จริงๆ แล้วดีใจที่ได้เล่นกับฉันล่ะสิท่า ถ้าดีใจขนาดนั้นก็แก้ผ้าเต้นระบำเหมือนทุกครั้งซะสิ?
?อืม ช่วยเลิกใส่ลักษณะคาแรกเตอร์เพี้ยนๆ ให้ฉันหน้าตาเฉยซะทีจะได้มั้ย?
?นี่ ช่วยแสดงไอ้นั่นให้ดูทีสิ ไม่เห็นมานานแล้ว เรื่องที่นายถนัดมาตั้งแต่เมื่อก่อน....ปล่อยลูกตาพุ่งสุดแรงเกิดไงล่ะ?
?ผมไม่มีความสามารถพิเศษพิลึกพิลั่นพรรค์นั้นหรอกครับ!?
?โทษทีๆ อะแฮะ การเผลอเห็นภาพความทรงจำของแฟนเก่าดูดีเกินจริงเนี่ย เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้บ่อยๆ สำหรับเด็กผู้หญิงไงล่ะจ๊ะ? เขินจัง?
?นั่นมันเป็นผลจากการเห็นภาพดูดีเกินจริงหรอกเรอะ!? แล้วอิมเมจเด็กน่ารักของเธอเนี่ยมันก็น่ารำคาญชะมัดยาด!?
?ความแตกต่างทางค่านิยมน่ะ เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้เป็นปกติไม่ใช่หรือยังไง?
?เอาเถอะ ก็เกิดขึ้นเป็นปกตินั่นแหละนะ?
ผลจากการขยับไม้ขยับมืออย่างขยันขันแข็งพร้อมพูดคุยเรื่องแบบนั้นไปด้วย ทำให้ในที่สุดก็เก็บกวาดตัวหมากของหมากรุกญี่ปุ่นเสร็จ ฉันเอากระดานหมากรุกลงจากโต๊ะไปไว้บนพื้น ฟู่....เล่นเอาลำบากแทบแย่
ไม่รู้เป็นเพราะประทับใจกับท่าทางพึ่งพาได้แบบนั้นของฉันหรือยังไง อาสุกะถึงได้หัวเราะดังหึออกมา....
?เอาล่ะ งั้นมาเล่นหมากรุกญี่ปุ่นกันเอามั้ย!?
?ปีศาจเรอะ!?
พอสงสัยว่าเธอเล่นมุกหรือไงกัน ก็ปรากฏว่าอาสุกะส่งเสียงดังฮึบแล้วเอากระดานหมากรุกมาวางไว้บนโต๊ะอีกรอบจริงๆ ก่อนจะเทตัวหมากลงบนกระดานมั่วซั่วไปหมด
?....ฟู่ เยี่ยมไปเลย....?
?ช่วยเลิกรู้สึกเพลิดเพลินกับความสิ้นหวังของผมสักทีจะได้มั้ยครับ!?
?ความเคราะห์ร้ายของผู้อื่นนั้นมีรสชาติราวน้ำผึ้ง ส่วนความเคราะห์ร้ายของเคนก็เป็นรสของปลาตากแห้งไงล่ะ?
?มันทะแม่งๆ อยู่นะ!? นี่ฉันต้องโดนเธอทำให้สิ้นหวังทุกครั้งๆ เพียงเพื่อรสชาติแค่ระดับนั้นเนี่ยนะ!??
?เอาเถอะ ก็ไม่ใช่ว่าเป็นพวก S หรอกนะ....แต่จะว่ายังไงดี แบบว่าชักจะเสพติดความเคราะห์ร้ายของเคนเข้าแล้วมั้ง??
?ช่วยอย่าใช้ความเคยชินแบบนั้นมาทำให้คนเขาเคราะห์ร้ายจะได้มั้ยครับ!?
?เคน เอ้า ดูสิ กระจกหน้าต่างแน่ะ?
?เปลี่ยนเรื่องได้ขอไปทีเหมือนเคยเลย!?
?อา รู้สึกอยากกินฟัวกราส์ (ตับห่าน) ยังไงไม่รู้สิ ถึงจะไม่เคยกินก็เถอะ?
?ไม่มีปี่มีขลุ่ยเลย! เธอเป็นแบบนั้นสินะ! เป็นเด็กที่อยู่นิ่งๆ ไม่เป็นสินะ! ป่านนี้แล้วยังเป็นแบบนั้นอยู่อีกเรอะ!?
?เลกเชอร์อาสุกะซังวันนี้ เรื่องที่ 2! ?คนที่มัตสึบาระ อาสุกะจะสร้างความเดือดร้อนให้มีแต่สึงิซากิ เคนเท่านั้น โดยพื้นฐานแล้วถ้ากับคนทั่วๆ ไปละก็ จะเป็นพี่สาวที่อ่อนโยนมากๆ เลย? ?
?ก็รู้ตัวดีนี่นาว่าสร้างความเดือดร้อนให้กัน! งั้นช่วยคุมตัวเองหน่อยจะได้มั้ยครับ!?
?ขออนุญาตปฏิเสธค่ะ?
?โดนปฏิเสธอย่างสุภาพเลยแน่ะ!?
อาสุกะพูดพลางหยิบตัวหมากซึ่งกระจัดกระจายอยู่บนกระดานหมากรุก จากนั้นก็เริ่มวางซ้อนกันบนกระดานทีละตัวๆ โดยเริ่มจากหมากขนาดใหญ่ คงเพราะเป็นของราคาถูกทำให้ผิวหน้าหมากไม่โค้งนูน และผลคือทำให้ซ้อนกันจนได้ความสูงที่มากเอาการ....โงนเงน โงนเงน ค่อยๆ เพิ่มเบี้ยเข้าไป....และแล้วก็มาถึงขีดจำกัดสักที....ทำอะไรอยู่น่ะ ยัยนี่
?....ตอนที่เจ้านี่ล้มครืนลง ชีวิตของเคนก็จะจบสิ้นไปด้วย กระซิกๆ?
?วางพล็อตได้ไม่มีปี่มีขลุ่ยเลยนะเฮ้ย ไหงอยู่ดีๆ ชีวิตฉันอยู่ในวิกฤตเฉยเลยล่ะ?
?ฮึบ?
?กระแทกใส่แบบไม่ลังเลเลยสักนิด! น้ำตาเมื่อตะกี้มันอะไรกันน่ะ!?
โครม หอคอยล้มครืนลง....ทำไมกันนะ ทั้งๆ ที่ก็ไม่ได้ยอมรับพล็อตที่อาสุกะอุปโลกน์ขึ้นซะหน่อย แต่กลับรู้สึกช็อกทะแม่งๆ....ไม่สิ แย่แล้วไง! สถานการณ์คืบหน้าเร็วเกินไปจนลืมวิธีการรับมือไปเลย ขืนแสดงความสิ้นหวังนี้ออกไปทางสีหน้าละก็....
?....ฟู่....สนุกจัง?
?ปีศาจเรอะ!?
?งั้นฉันเบื่อหมากรุกแล้วล่ะ เพราะงั้นจะเก็บกวาดเลยก็ได้นะ เคน เอ้าๆ?
?ปีศาจเรอะ!?
?มัตสึบาระ อาสุกะนำอยู่สองก้าว! ทิ้งห่างจากที่สองอย่างเห็นได้ชัด! นักกีฬามัตสึบาระ ปีนี้ยิ้มแย้มได้ยอดเยี่ยมไปเลย!?
?อย่ามั่นใจในชัยชนะไปเองตามอำเภอใจจะได้มั้ยครับ!? ว่าแต่เมื่อกี้มันไม่นับไม่ใช่หรือไง!?
?เอ๋ ยังคงเป็นผู้ชายกระจอกไม่เปลี่ยนเลยนะ ขืนเป็นซะแบบนั้น เดี๋ยวก็เป็น ?คาแรกเตอร์ปลาซิวปลาสร้อยอันยอดเยี่ยม? ที่เคนใฝ่ฝันมาตั้งแต่เมื่อก่อนไม่ได้กันพอดีน่ะสิจ๊ะ??
?เป้าหมายสุท้ายของฉันขี้ปะติ๋วชะมัด!?
เป็นผู้ชายที่ถ่อมตัวมากเกินไปแล้ว!
ถึงจะพูดแบบนั้น แต่เนื่องจากฉันเป็นคนเลือดกรุ๊ป A ตามแบบแผนที่ถึงแม้จะพูดโน่นพูดนี่ไป แต่ก็ทนเห็นตัวหมากกระจัดกระจายอยู่ไม่ไหว จึงเริ่มเก็บกวาดอย่างช่วยไม่ได้
พอเห็นฉันทำแบบนั้น เธอก็เอ่ยอีกครั้ง....คราวนี้ผุดรอยยิ้มออกมาตามธรรมชาติ
?สนุกจัง?
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ยินดีต้อนรับสู่ห้องกรรมการนักเรียนแห่งโรงเรียนเอกชนเฮคิโย! วันนี้เหล่าสมาชิกสาวงามทั้งสี่+ตัวแถมอีกหนึ่งก็ยังคงเสียเหงื่อเพื่อเหล่านักเรียนไปกับการคุยเล่นอย่างเต็มที่เช่นเคย!!
คราวนี้เด็กหนุ่มคนหนึ่งสำนึกเสียใจกับการกระทำที่แล้วๆ มาของตนเอง เขาจึงประกาศออกมา
?ที่นี่ไม่ใช่ฮาเร็มของผมหรอกครับ?
....เล่นเอาช็อกไปเลย
ฤดูกาลผันเปลี่ยน ?เวลานั้น? ค่อยๆ กระชั้นเข้ามา ทว่าพวกเรา พวกฉัน จะละสายตาไปจากความเป็นจริงไม่ได้
และแล้วเด็กหนุ่ม....สึงิซากิ เคนก็ไม่เพียงแต่ประกาศละทิ้งฮาเร็มเท่านั้น แต่เขายังเอ่ยออกมาอีกว่า ?เอคโค่ออฟเดธ...?
แม้แต่คนนั้นและคนโน้นที่ชวนให้คาใจก็ยังออกโรง ในที่สุดเรื่องราวก็เคลื่อนไหวสักที....แน่เหรอ?
