INFORMATION FOR CUSTOMER
คุณเป็นคนโสดที่ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน
และยุ่งเสียจนไม่มีเวลาที่จะออกไปพบเจอผู้คนใหม่ๆ ใช่หรือไม่?
หากคุณเหงาหรือว้าเหว่ ต้องการเพื่อนปลอบใจหรือคนที่เข้ามาสร้างสีสันให้ชีวิตสุดแสนจะน่าเบื่อของคุณ
พวกเราในนาม BOYFRIEND COMPANY รับให้บริการ ?แฟน? ที่จะทำให้ชีวิตของคุณไม่น่าเบื่ออีกต่อไป
เพียงคุณกำหนดคุณสมบัติแฟนที่คุณต้องการและก้าวเท้าเข้ามาหาเรา
เราจะช่วยให้คุณสมปรารถนากับแฟนในฝันที่จะไปดูแลคุณถึงที่
สนใจติดต่อ BOYFRIEND COMPANY CUSTOMER SERVICE TEL: xxx-xxx-xxxx
--------------------------------------------
JOB APPLICATION
WE WANT YOU! NEW BOYFRIEND MEMBER
หากคุณเป็นคนหนึ่งที่มองหางานสบาย รายได้ดี โอกาสของคุณมาถึงแล้ว!
ร่วมเป็นหนึ่งในกองทัพแฟนหนุ่มสุดหล่อของ BOYFRIEND COMPANY วันนี้
คุณจะได้รับสิทธิประโยชน์มากมาย ทั้งด้านที่พัก ด้านการเงินและสวัสดิการพิเศษต่างๆ
เพราะเราถือว่าคุณเป็นครอบครัว เราสัญญาว่าจะดูแลคุณเสมือนคุณเป็นน้องชายคนเล็กของเรา
พวกเราต้องการคุณ มาเป็นน้องชายของพวกเราสิ!
TEL. : xxx-xxx-xxxx
บทที่ 1 โชคชะตาเล่นตลก
ทันทีที่เท้าข้างหนึ่งก้าวเข้ามาในบริเวณร้านขายยา ใบหน้าสวยเฉี่ยวของผู้หญิงคนหนึ่งที่เขาเห็นอยู่ทุกวันก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าพร้อมกับกระดาษในมือจำนวนสองแผ่นถูกยื่นมาให้เขารับ
?อะไร?
?อ่านซะ?
ไม่ได้รับคำตอบจากหญิงสาวแต่อย่างใด และเขาก็รู้ดีว่าถึงจะถามซ้ำไปก็เท่านั้น ด้วยรู้จักนิสัยของผู้หญิงคนนี้มาตลอดช่วงชีวิต เขาได้แต่ก้มหน้าก้มตาอ่านกระดาษพวกนั้นอย่างไม่มีทางเลือก มันเป็นใบปลิวของบริการบางอย่าง และเนื้อความในใบปลิวนั้นก็ทำให้ใบหน้าขาวนวลราวตุ๊กตากระเบื้องเคลือบย่นยู่ไปทันตา
?บริการหาแฟน... เอามาให้พายดูทำไม นี่พี่พลับคิดว่าพายเป็นเกย์เหรอ??
ภาพชายหนุ่มหน้าตาดีสามสี่คนพร้อมการบรรยายสรรพคุณใต้ภาพ ทำให้พระพาย นักศึกษาหนุ่มชั้นปีที่สองของมหาวิทยาลัยรัฐรู้ได้ทันทีว่ามันเป็นบริการรับจ้างเป็นแฟนปลอมๆ ซึ่งเป็นธุรกิจที่กำลังโด่งดังอยู่ในขณะนี้ เหตุที่เขารู้ดีก็เพราะเพื่อนผู้หญิงหลายคนใช้บริการและนำมาเล่ากันปากต่อปากถึงการเอาใจอย่างมีระดับของชายหนุ่มหน้าตาดีในฐานะแฟนปลอมๆ
?ฉันไม่ได้ให้แกดูใบนั้น ฉันให้แกดูใบนี้?
พอได้ฟัง พลับพลึงผู้เป็นพี่สาวซึ่งมีอายุห่างกันถึงเก้าปีก็ขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะกระชากใบปลิวที่อยู่ด้านล่างขึ้นมา
เมื่อก้มดูอีกครั้งและเห็นว่ามันเป็นใบปลิวรับสมัครพนักงานของบริษัทรับจ้างเป็นแฟน พระพายก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เขาพอจะเดาได้ว่าพลับพลึงกำลังจะพูดเรื่องอะไรหากไม่ใช่เรื่องให้น้องชายหัวแก้วหัวแหวนทำงานพิเศษเพื่อหารายได้เสริมมาจุนเจือ เพราะบ้านที่อยู่ปัจจุบันซึ่งนำไปค้ำประกันเงินกู้จากธนาคารก็มีแววว่าจะถูกยึดแหล่มิยึดแหล่หลังจากที่ไม่ได้ชำระหนี้มาราวสามเดือน เนื่องจากกิจการร้านขายยาของพลับพลึงมียอดขายตกในช่วงหลายเดือนที่ผ่านๆ มาจนอยู่ในภาวะน่าเป็นห่วง
?พี่พลับ พายบอกแล้วไงว่าพายจะหางานเอง ไม่ต้องช่วยพายหา พายบอกว่าจะหาเงินมาช่วยกิจการของพี่พลับ ก็หมายความว่าจะช่วย?
คนฟังหน้าบึ้งทันที ขณะที่พระพายถอนหายใจยาว นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พี่สาวพยายามยุให้เขาไปสมัครงานประเภทนี้ด้วยเหตุผลว่ามันเป็นงานสบายแต่รายได้ดีและก็ไม่มีอะไรเสียหาย อีกทั้งพระพายก็มีรูปร่างหน้าตาที่ไม่น้อยหน้าไปกว่าใคร ออกจะโดดเด่นด้วยซ้ำ ถ้าแต่งตัวดีๆ กว่านี้หน่อย รับรองได้ว่าการทำให้ผู้หญิงมาติดเป็นเรื่องไม่ยากเกินความสามารถแน่ ดังนั้นพลับพลึงจึงเริ่มจากการเกริ่นลอยๆ ก่อน และยุแกมบีบบังคับในครั้งต่อๆ มา วันนี้ก็เช่นกัน สำหรับพระพาย เขาคิดว่าจริงๆ แล้วงานมันก็น่าสนใจอยู่ หากไม่ติดว่ามันเป็นงานที่ลดทอนศักดิ์ศรีไปเสียหน่อยที่ต้องมาเอาใจใครต่อใครเพื่อแลกกับเงิน
?แล้วนี่แกหางานได้หรือยังล่ะ?
?ยัง?
พอได้ฟังคำตอบจากปากน้องชายที่ออกจากบ้านไปสมัครงานพาร์ทไทม์ทุกวันหลังเลิกเรียน พลับพลึงก็ถอนหายใจและสวนกลับทันใด
?ก็นี่ไง ฉันถึงต้องหาให้ ทำๆ ไปเถอะไอ้พาย ไม่ต้องไปคิดมาก เป็นผู้ชายไม่มีอะไรต้องเสียหายอยู่แล้ว?
?พี่พลับอยากทำ ทำไมไม่ไปทำเองล่ะ?
?ถ้าฉันเป็นผู้ชายก็คงไปสมัครแล้ว ไม่รอให้ใบแจ้งหนี้ร่อนมาถึงบ้านก่อนแบบนี้หรอกย่ะ!? หญิงสาวแหวใส่ มิหนำซ้ำยังถือโอกาสฟาดกะโหลกน้องชายไปเต็มรักโทษฐานขัดใจ
?โอ๊ยพี่พลับ! เจ็บนะ?
?เออ! เจ็บสิดี เผื่อกะโหลกหนาๆ ของแกจะระลึกขึ้นมาได้บ้างว่าใครที่ทนลำบากจนทำให้แกมีวันนี้?
พอถูกขัดใจก็เล่นอีหรอบเดิม คือการพูดทวงบุญคุณเก่าๆ
พระพายกลอกตาขึ้นก่อนจะทำทีเป็นไม่ได้ยินเสียงแว้ดๆ ของพี่สาว และเดินเข้ามาในบ้าน วางใบปลิวทั้งสองใบนั้นลงบนเคาน์เตอร์ยาใกล้ๆ อย่างไม่ไยดี
?ฉันยังพูดไม่จบเลยนะ นี่แกจะไปไหน!? พลับพลึงร้องเรียกพลางเดินตามอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นน้องชายเดินหนีเข้าบ้าน แต่ไม่ทันแล้ว เพราะขายาวๆ ของชายหนุ่มก้าวขึ้นบันไดชั้นบนไปเป็นที่เรียบร้อย แต่เขาก็ไม่วายชะโงกหน้าลงมาเถียงยอกย้อน
?อย่างพี่พลับเนี่ย เขาไม่เรียกว่าพูดหรอก เขาเรียกว่าบ่น ยิ่งอายุเยอะยิ่งขี้บ่น บ่นจนหูชาแล้วเนี่ย?
?ไอ้พาย! แกว่าฉันแก่หรือฮะ!?
พลับพลึงคว้ากระปุกยาใกล้มือทำท่าจะขว้างใส่ พระพายยิ้มทะเล้นก่อนจะผลุบหายขึ้นไปชั้นบน ท่าทางขี้เล่นของเขาทำให้หญิงสาวอดอมยิ้มไม่ได้ แต่ก็ยิ้มได้เพียงครู่เดียวเท่านั้น เพราะความกังวลผุดพรายขึ้นมาในสมอง เมื่อนึกถึงกองจดหมายจากธนาคารที่ส่งมาทวงหนี้เงินกู้
หญิงสาวตรงกลับมาที่เคาน์เตอร์เก็บเงินและดึงลิ้นชักออก คว้าบุหรี่ยี่ห้อนอกออกมาคาบระหว่างกลางเรียวปากคู่สวยก่อนจะจุดไฟ อัดรสเฝื่อนขมเข้าเต็มปอดและพ่นออกมาจนควันโขมง
ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไรที่เธอเริ่มติดบุหรี่ มันเป็นเรื่องไม่เหมาะสมนักในสังคมไทยที่ผู้หญิงจะสูบบุหรี่จัดจนเป็นนิสัย แต่สำหรับพลับพลึง การสูบบุหรี่ช่วยให้เธอผ่อนคลายความตึงเครียดลงไปได้บ้าง ถึงเภสัชกรอย่างเธอจะรู้ถึงโทษของบุหรี่ดี แต่เธอก็ไม่สามารถหยุดการกระทำที่ทำร้ายตัวเองอย่างนี้ได้ นับตั้งแต่เธอสูญเสียคนที่รักเท่าชีวิตอย่างพ่อกับแม่ไปเมื่อหลายปีก่อน
ไม่รู้ว่าเธออัดสารบุหรี่เข้าปอดไปกี่มวนในระยะเวลาชั่วโมงกว่าๆ นี้ แต่ความเฉอะแฉะแปลกๆ บางอย่างที่รู้สึกได้จากเป้ากางเกงทำให้หญิงสาวต้องดับบุหรี่มวนล่าสุดและตรงไปเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว เธอใช้มือคลำบริเวณส่วนที่สงสัย และเมื่อเห็นคราบของเหลวสีแดงสดเปรอะเปื้อนติดมือมา ผลจากการตรวจร่างกายเมื่อหลายเดือนก่อนก็แวบเข้ามาในสมองทันที
หญิงสาวใจเสีย มีลางสังหรณ์ว่าจะต้องเกิดเรื่องไม่ดีตามมาให้ได้ปวดหัวอีกระลอกรางๆ จึงรีบจัดแจงเปลี่ยนเสื้อผ้าและออกจากบ้าน ตรงไปยังโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว
เสียงประตูเหล็กม้วนที่ดังมาจากชั้นล่างทำให้พระพายซึ่งกำลังหาข้อมูลรับสมัครงานจากอินเตอร์เน็ตอยู่รีบลงมาดูด้วยความประหลาดใจ ว่าเหตุใดพี่สาวถึงปิดร้านเร็วกว่าปกติ แต่กว่าเขาจะลงมาถึง พลับพลึงก็ออกไปข้างนอกเสียแล้ว และเขาอาจจะไม่สนใจเลยด้วยซ้ำหากกลิ่นบุหรี่ไม่ได้อบอวลอยู่ในบ้าน
พระพายขมวดคิ้วมุ่นด้วยรู้ดีว่าหญิงสาวจะไม่แตะต้องบุหรี่หากไม่อยู่ในภาวะที่เครียดจริงๆ และนั่นก็ทำให้เขาอดเป็นห่วงไม่ได้ ว่าการที่พี่สาวปิดร้านแล้วรีบร้อนออกจากบ้านไป อาจเป็นเพราะเธอคิดจะทำการอะไรบางอย่างที่ไม่เป็นผลดีทั้งกับตัวเธอและเขา
คิดได้ดังนั้นก็รีบคว้าโทรศัพท์มากดโทรหาพี่สาวอย่างรวดเร็ว รอสายไม่นานนัก ปลายสายก็ส่งเสียงตอบรับกลับมา
[ว่าไง ไอ้พาย]
?พี่พลับไปไหนน่ะ ทำไมอยู่ๆ ก็ปิดร้าน?
[เออ ปิดเร็ววันหนึ่ง ฉันไปทำธุระ]
?ธุระอะไร?
[ช่างฉันเถอะน่า]
?บอกพายมาว่าพี่พลับออกไปไหน?
[ไว้จะบอกตอนกลับบ้านนะ แค่นี้แหละ]
ปลายสายตัดไปแล้ว เขารู้ว่าพลับพลึงไม่อยากจะตอบคำถามของเขาสักเท่าไร ซึ่งก็ทำให้เขาคิดไม่ตกว่าพี่สาวอาจจะคิดทำอะไรแบบไร้สติอยู่ก็ได้ จึงพยายามโทรหาเธออีกครั้ง แต่เสียงจากปลายสายกลับเป็นเสียงตอบรับอัตโนมัติ
เด็กหนุ่มเดินไปทั่วบ้านเป็นหนูติดจั่น คิดหาทางว่าทำอย่างไรถึงจะติดต่อพี่สาวตัวดีได้ และในวินาทีที่กำลังคิดวกวนอยู่นั้นเขาก็นึกขึ้นมาได้ ว่าเมื่อไม่กี่เดือนก่อนพลับพลึงได้ติดตั้งแอปพลิเคชั่น ติดตามตัวลงในโทรศัพท์มือถือของเขาและของเธอ ด้วยเหตุผลว่าเธอต้องการเช็กว่าเขาทำอะไรอยู่ที่ไหน และนั่นก็เป็นทางออกสุดท้ายที่พระพายเลือกใช้
เขารีบแตะหน้าจอโทรศัพท์ เข้าใช้งานแอปพลิเคชั่นนั้นไม่กี่อึดใจ ตำแหน่งที่พลับพลึงอยู่ก็ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ
?โรงพยาบาล...? เขาพึมพำด้วยความประหลาดใจ ความคิดที่ว่าพลับพลึงอาจคิดสั้นฆ่าตัวตายมลายหายไปจากสมองจนสิ้น ถึงกระนั้นเขาก็ไม่ยอมเสียเวลาหาคำตอบด้วยตัวเองนาน รีบออกจากบ้านตรงไปยังที่หมายบนหน้าจอโทรศัพท์ทันใด
แม้ฟ้าจะมืดลงแล้ว แต่ความครึกครื้นของโรงพยาบาลรัฐกลับไม่ได้ลดลงไปกว่าช่วงกลางวันแม้แต่น้อย และด้วยความที่มีผู้มาใช้บริการมากพอสมควร ทำให้พระพายไม่ต้องมาเสียเที่ยว เขาเห็นร่างบางคุ้นตานั่งรอตรวจ ทันทีที่เดินไปถึงแผนกผู้ป่วยนอก
?พี่พลับ?
?ไอ้พาย! แกมาได้ไง!?
คนที่ถูกเรียกตกใจไม่น้อยที่จู่ๆ ก็เห็นใบหน้าขาวเนียนของน้องชายมาอยู่ตรงหน้า เสียงของเธอเรียกความสนใจจากคนที่อยู่ในบริเวณนั้นให้หันมามองกันเป็นตาเดียว พระพายมองซ้ายมองขวาเล็กน้อยก่อนจะนั่งลงข้างๆ
?จะเสียงดังทำไม คนอื่นมองกันหมดแล้ว?
?จู่ๆ แกโผล่หน้ามาแบบนี้จะไม่ให้ฉันตกใจได้อย่างไรฮะ? พลับพลึงว่าก่อนจะฟาดฝ่ามือลงไปบนไหล่ของเด็กหนุ่มเต็มแรง
?ทำอะไรน่ะ เจ็บนะ? คนถูกตีร้องท้วง ใบหน้าเหยเก
?ถ้าไม่อยากเจ็บตัว ทีหลังก็อย่ามาเซอร์ไพรส์แบบนี้สิยะ?
?อะไร เป็นห่วงก็ผิดด้วยเหรอ?
?เป็นห่วงใคร?
?พี่พลับนั่นแหละ จะให้เป็นใครล่ะ หูเริ่มตึงแล้วนะเราน่ะ? พระพายว่าพลางหันหนีไปทางอื่น ขณะที่พลับพลึงอมยิ้มเล็กน้อยกับความน่ารักนั้น ก่อนจะยกมือไปขยี้เส้นผมนุ่มของคนข้างๆ อย่างเอ็นดู
?คร้าบบบ คุณน้องชาย ขอบคุณมากที่เป็นห่วงดิฉันนะคะ?
พระพายสะบัดหนีพลางถามเสียงขุ่น
?ว่าแต่พี่พลับมาที่นี่ทำไม เป็นอะไร ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?
พลับพลึงหุบยิ้มฉับก่อนบ่ายเบี่ยง
?ก็มาตรวจสุขภาพปกตินั่นแหละ?
?แล้วทำไมต้องมาตอนกลางคืนด้วย อย่ามาโกหกให้ยากเลย บอกมาเถอะว่าพี่พลับเป็นอะไร?
?ก็บอกว่าไม่ได้เป็นอะไร มาตรวจสุขภาพเฉยๆ?
?พี่พลับ...?
หญิงสาวเบือนหน้าหนีไปทางอื่น เลี่ยงที่จะตอบคำถาม
?ถ้าพี่พลับไม่บอก พายจะโกรธจริงๆ แล้วนะ บอกมา...? พระพายเริ่มขู่แกมบังคับ สร้างความอึดอัดใจให้กับพลับพลึงเป็นอย่างมาก แต่เหมือนโชคจะเข้าข้างหญิงสาว เพราะเสียงเรียกของพยาบาลแทรกขึ้นมาเสียก่อน
?คุณพลับพลึงเชิญพบแพทย์ที่ห้องหมายเลขสองค่ะ?
?รออยู่นี่นะไอ้พาย เดี๋ยวฉันกลับมา? เธอสั่งพลางลุกขึ้นยืน
?ไม่เอา พายจะเข้าไปด้วย?
พระพายยืนขึ้นตาม ทว่าก็ต้องนั่งลงไปอีกครั้งเมื่อฝ่ามือเรียวยาวผลักแผงอกของเขาเบาๆ ให้นั่งลงไปเช่นเดิม
?จะตามมาทำบ้าอะไร ฉันไปตรวจภายในนะ?
ได้ยินเท่านี้ พระพายก็ได้แต่บ่นอุบเป็นหมีกินผึ้ง ปล่อยให้ร่างบางผละจากไปอย่างไม่มีทางเลือก ในขณะที่หญิงสาวใจเต้นระส่ำเมื่อคาดเดาผลตรวจไปต่างๆ นานา ก่อนผลุบหายเข้าไปในห้อง
การตรวจใช้เวลานานผิดปกติจนคนรอเริ่มนั่งไม่เป็นสุข ไม่รู้ว่ากี่ครั้งแล้วที่พระพายลุกขึ้นไปถามพยาบาลว่าพี่สาวของเขาได้รับการตรวจเสร็จหรือยัง จนพยาบาลพากันทำหน้าบูดเป็นแถว ถ้าไม่ติดว่าญาติคนไข้คนนี้มีหน้าตาน่ารักน่าชังอย่างนี้ล่ะก็ ป่านนี้คงโดนตะเพิดใส่ไปแล้ว
การรอคอยของเขาสิ้นสุดลงเมื่อพยาบาลชุดขาวเดินออกมาจากห้องตรวจหมายเลขสองพร้อมกับเรียกหา
?ญาติของคุณพลับพลึงอยู่ตรงนี้ไหมคะ?
?อยู่ครับ? พระพายรีบตอบรับอย่างรวดเร็ว
?ขอเชิญในห้องด้วยค่ะ คุณหมอมีเรื่องจะแจ้งให้ญาติทราบ?
ชายหนุ่มรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาฉับพลัน สังหรณ์ใจว่าเรื่องที่แพทย์จะแจ้งให้ทราบอาจเป็นเรื่องไม่ค่อยดีนัก แล้วก็จริงอย่างที่คิด เมื่อเข้าพบแพทย์หญิงวัยกลางคนในห้องตรวจ
?สวัสดีค่ะ คุณเป็นญาติของคุณพลับพลึงใช่ไหมคะ?
?ใช่ครับ? ชายหนุ่มตอบรับพลางนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ พี่สาวที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว
แพทย์หญิงคนนั้นละสายตาจากการอ่านผลตรวจในมือ ชำเลืองมองคนที่เข้ามาใหม่เล็กน้อยก่อนจะเริ่มพูด
?ดิฉันอาจจะต้องแจ้งผลตรวจของคุณพลับพลึงให้คุณทราบด้วยนะคะ เนื่องจากว่าคนไข้มีโอกาสเสี่ยงที่จะเป็นมะเร็งปากมดลูกค่อนข้างสูง เพราะมีเลือดออกจากอวัยวะเพศผิดปกติและมีพฤติกรรมเสี่ยงร่วมด้วย โดยเฉพาะเรื่องสูบบุหรี่ แต่หมอยังไม่สามารถยืนยันได้เพราะต้องรอผลตรวจก่อน?
สิ่งที่ได้ยินจากปากของแพทย์หญิงทำเอาชายหนุ่มใจหายวาบ ที่พี่สาวของเขาร้อนรนออกจากบ้านก็เพราะเรื่องนี้เองน่ะหรือ?
?แล้วพี่พลับจะเป็นมะเร็งไหมครับ? เขารีบถามอย่างร้อนรน
?อย่างที่บอกน่ะค่ะว่ายังยืนยันไม่ได้ ต้องรอผลตรวจก่อนค่ะ? คนถูกถามย้ำอีกครั้ง
?เมื่อไรจะทราบผลตรวจล่ะครับ?
?ประมาณสองสัปดาห์ค่ะ?
พระพายหันไปมองหน้าพลับพลึงด้วยความรู้สึกหลากหลายที่ไม่สามารถพรรณนาเป็นคำพูดได้ มีเพียงน้ำตาที่เอ่อคลอปริ่มขอบตาเท่านั้นที่สื่อให้คนตรงหน้ารู้ว่าเขารู้สึกอย่างไร พลับพลึงเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรเช่นกัน นอกเสียจากตบบ่าของเขาเบาๆ เป็นการปลอบใจ ทั้งที่เขาน่าจะเป็นคนปลอบใจเธอแท้ๆ
?เอาเป็นว่าเดี๋ยวหมอจะให้พยาบาลนัดวันตรวจรอบหน้าให้นะคะ แล้วก็คุณพลับพลึงต้องงดสูบบุหรี่อย่างเด็ดขาดด้วย ถึงผลตรวจจะออกมาว่าไม่ได้เป็น แต่เพื่อสุขภาพของคุณเองก็ต้องงดนะคะ ถ้าเลิกได้ก็แนะนำให้เลิกค่ะ?
?ค่ะ? หญิงสาวตอบรับเสียงอ่อยก่อนที่ทั้งคู่จะขอตัวออกจากห้องตรวจมา
ความเงียบเข้าปกคลุมทั้งคู่ทันทีที่พ้นจากห้องตรวจ แต่คนที่รู้สึกกดดันมากที่สุดกลับเป็นพลับพลึงเพียงฝ่ายเดียว เพราะพระพายเอาแต่เงียบ ไม่พูดไม่จาอะไรทั้งสิ้น ยิ่งเห็นสีหน้าไม่สู้ดีนักของพระพาย พลับพลึงก็ยิ่งรู้สึกแย่ที่ตัวเองเป็นสาเหตุให้เขาต้องเป็นกังวล
?พาย อย่าคิดมาก ฉัน...? เธอพยายามพูดคุยกับชายหนุ่มข้างๆ ทว่าพูดยังไม่ทันจะจบประโยค พระพายก็สวนขึ้นมา
?จะไม่ให้พายเป็นห่วงได้อย่างไร พี่พลับเป็นอะไรก็ไม่บอกพาย ทะเล่อทะล่าออกมาคนเดียว ไม่เคยสนเลยว่าพายจะรู้สึกอย่างไร นี่ถ้าพายไม่ตามมา พายจะได้รู้ไหมว่าพี่พลับป่วย?
พอโดนดุ หญิงสาวก็หน้าจ๋อยไปสนิท
?ก็ฉันไม่อยากให้แกเป็นห่วงนี่นา?
?ก็เพราะไม่บอกอย่างนี้ไงถึงได้เป็นห่วง ทำไมเวลามีปัญหาอะไรถึงชอบเก็บเอาไว้คนเดียวตลอดฮะ พายรู้ว่าพี่พลับเก่ง แต่พี่พลับอย่าลืมสิว่าพี่พลับเป็นคนเดียวในครอบครัวที่พายมีนะ ถ้าพี่พลับเป็นอะไรไป พายจะอยู่อย่างไร ถ้าหวังดีกับพายจริงๆ ก็ต้องไม่ทำแบบนี้ เข้าใจไหม?
พลับพลึงเถียงไม่ออกเพราะสิ่งที่เขาพูดคือเรื่องจริง ตลอดเวลาที่เธอดูแลชายหนุ่ม เธอพยายามทำตัวให้แข็งแกร่งเพื่อปกป้องน้องชาย แม้ว่าในบางครั้งเธอจะรู้สึกอ่อนแอ แต่ความอ่อนแอนั้นก็ไม่เคยปรากฏต่อหน้าพระพายเลยสักครั้ง หากแต่ในเวลานี้ เธอไม่สามารถปิดบังมันได้อีกต่อไปแล้ว จึงได้แต่ยอมอ่อนแอลงเล็กน้อยให้พระพายได้ดูแลบ้าง
?ทีหลังมีปัญหาอะไร ห้ามปิดพายเด็ดขาดนะ เข้าใจไหม?
?จ้าๆ คุณน้องบังเกิดเกล้า นี่แกเป็นน้องหรือเป็นพ่อฉันกันแน่เนี่ยฮะ ไป หมดเรื่องแล้วก็กลับบ้านเรากันเถอะ เดี๋ยวขากลับแวะร้านบะหมี่หน้าหมู่บ้านก่อนนะ หิว? เธอตอบรับติดตลกพลางควงแขนเด็กหนุ่มออกเดิน
พระพายถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะยอมทำตามเธอแต่โดยดี ในเวลาอย่างนี้พี่สาวจอมเฮี้ยบของเขายังมีหน้ามาทำตัวร่าเริงอยู่อีก แต่ท่าทางสดชื่นของเธอก็ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมาบ้าง
ยอมรับโดยดีเลยว่าตั้งแต่เกิดเหตุการณ์วันนั้น พระพายก็ไม่อาจข่มตาหลับได้สนิทเพราะมัวแต่จดจ่ออยู่กับเรื่องผลตรวจมะเร็งปากมดลูกของพลับพลึง มิหนำซ้ำยังสร้างกฎเข้มงวดในการดูแลเธอเป็นพิเศษ โดยบังคับให้เธอเอาบุหรี่ทั้งหมดไปทิ้งและห้ามสูบอีกอย่างเด็ดขาด ซึ่งนั่นไม่ใช่ปัญหาของพลับพลึงด้วยเธอเองก็อยากจะเลิกอยู่แล้ว แต่ปัญหาของเธอก็คือเจ้าน้องชายตัวดีที่ตามติดเธอทุกฝีก้าวตั้งแต่ตื่นยันเข้านอนมากกว่า เพราะมันทำให้เธอรู้สึกไร้ซึ่งความเป็นส่วนตัวอย่างบอกไม่ถูก
โดยเฉพาะอย่างยิ่งในวันที่เธอต้องไปพบแพทย์ตามนัด พระพายถึงขนาดมาเฝ้าเธอหน้าห้องนอนเพื่อรอไปโรงพยาบาลและรับผลตรวจพร้อมกับเธอเลยด้วยซ้ำ จนเธอต้องเอ็ดเสียงเขียว
?แกมีเรียนก็ไปเรียนซะ ไม่ต้องไปโรงพยาบาลหรอก ฉันไปเองคนเดียวได้?
?ไม่เอา พายจะไปด้วย? คนถูกดุปฏิเสธหนักแน่น
?ไม่ต้องมาหาเรื่องโดดเรียนเลย ถ้าแกไม่ไป ฉันจะไม่บอกผลตรวจให้แกฟัง จะบอกหมอไม่ให้บอกแกด้วย?
เมื่อโดนขู่มาอย่างนี้ ชายหนุ่มก็ทำแก้มป่องราวกับเด็กน้อยที่ถูกขัดใจยามอยากได้ของเล่น
?แต่พาย...?
?ไอ้พาย...?
พอทำท่าจะดื้อแพ่ง พลับพลึงก็เรียกเขาเสียงเข้ม บ่งบอกให้รู้ว่าหากเขายังดึงดันอยู่ รับรองได้เลยว่าเธอเอาจริงอย่างที่พูดแน่ พระพายเองก็รู้นิสัยของเธอดีจึงยอมเงียบและทำตามแต่โดยดี
?ก็ได้ๆ แต่สัญญากับพายนะว่าถ้ารู้ผลแล้ว ต้องรีบโทรบอกทันที?
?ค่าๆ เดี๋ยวดิฉันจะรีบรายงานให้ทราบทันทีทันใดเลยค่ะคุณชาย เอ้า! ไปเตรียมตัวได้แล้ว สายแล้วแกน่ะ?
รับปากเสร็จสรรพ พลับพลึงก็จัดการดันแผ่นหลังให้น้องชายเข้าไปจัดการธุระส่วนตัวในห้องนอนให้เรียบร้อย พระพายเดินเข้าไปพลางบ่นกระปอดกระแปดตลอดทาง สร้างความขบขันให้คนมองยิ่งนัก
พระพายไม่เป็นอันเรียนตลอดทั้งวัน ใจเขาเอาแต่จดจ่ออยู่กับโทรศัพท์ด้วยรอว่าเมื่อไรพลับพลึงจะติดต่อกลับมา จนเพื่อนร่วมคณะที่นั่งรับประทานอาหารกลางวันด้วยกันพากันมองอย่างแปลกใจ เพราะโดยปกติแล้วเขามักจะเป็นคนเอ่ยปากว่าเพื่อนเมื่อเห็นใครสักคนเอาแต่เล่นโทรศัพท์เวลาทานข้าวด้วยกัน แต่วันนี้เขากลับเป็นคนเล่นเสียเองจนเพื่อนในกลุ่มทนเก็บความสงสัยไว้ไม่อยู่
?นายเป็นอะไรหรือเปล่าพาย ดูซึมๆ ไปนะวันนี้?
?อะ...อ๋อ เรามีเรื่องต้องให้คิดนิดหน่อยน่ะ?
?เรื่องอะไรหรือ? ถ้าไม่สบายใจ ปรึกษาพวกเราก็ได้นะ เผื่อพวกเราจะช่วยอะไรได้บ้าง?
คนอื่นๆ ในกลุ่มพากันเออออด้วยความอยากรู้อยากเห็น แต่พระพายไม่สนิทใจพอที่จะเล่าเรื่องส่วนตัวให้ใครฟัง โดยเฉพาะเพื่อนผู้หญิงกลุ่มนี้ เขามั่นใจว่าหากพวกเธอรู้ มีหวังคงได้รู้กันไปทั้งคณะแน่
?ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรหรอก ขอบใจที่เป็นห่วงนะ กินข้าวกันต่อเถอะ?
ไม่มีใครกล้าตอแยอะไรอีกแม้อยากรู้แค่ไหนก็ตาม เพราะไม่สนิทสนมกับชายหนุ่มมากเท่าที่ควรแม้ว่าจะร่วมมื้อกลางวันกันเกือบทุกวัน จึงได้แต่พากันขัดใจอยู่ลึกๆ เท่านั้น
?เอาอย่างนั้นก็ได้ แต่ถ้าอยากปรึกษาเมื่อไรก็บอกพวกเราได้เสมอนะ?
พระพายยิ้มเล็กน้อยก่อนจะไม่สนใจคนตรงหน้าอีก ปล่อยให้พวกเธอชวนกันนินทาคนนู้นคนนี้ที่เดินผ่านไปมาอย่างมันปาก ขณะที่เขาละความสนใจมาที่โทรศัพท์เช่นเดิม
?แกๆ ดูนั่นสิ นี่ไงรุ่นพี่คนนี้ที่เด็กคณะเราเคยซื้อแพ็คเกจไปเดทด้วยน่ะ?
ใครบางคนในกลุ่มโพล่งขึ้นด้วยเสียงกระซิบทันทีที่เห็นร่างสูงของชายหนุ่มคนหนึ่งเดินผ่านหน้าไป
?หูยยยย หล่อว่ะแก ดูหน้าพี่แกดิ แบดบอยมากเว่อร์ เนื้อคู่ชัดๆ?
เสียงชมไม่ขาดปากจากบรรดาเพื่อนสาวทำเอาพระพายอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมองบ้าง ภาพของชายหนุ่มผมสีบลอนด์สว่างกับผมทรงอันเดอร์คัตที่จัดแต่งทรงจนตั้งชี้คนละทิศละทางจึงเข้ามาสู่สายตา เขายอมรับเลยว่าผู้ชายคนนั้นรูปร่างหน้าตาดีมากเลยทีเดียว ถ้าไม่ติดว่าสีหน้าของผู้ชายคนนั้นดูกวนประสาทอยู่ตลอดเวลาอย่างนั้น
?ถ้าฉันมีเงิน ฉันก็อยากจะซื้อแพ็คเกจไปเดทกับพี่เขาเหมือนกัน แต่พี่เขาเป็นเบอร์ต้นๆ ของบอยเฟรนด์แบบนี้ค่าแพ็คเกจคงแพงน่าดู?
พระพายไม่เข้าใจในสิ่งที่เพื่อนผู้หญิงพวกนี้กำลังคุยกันเท่าไรนัก แต่กลับฉุกใจกับชื่อของอะไรบางอย่างที่เหมือนว่าเขาจะเคยได้ยินจากที่ไหนสักที่ จึงเอ่ยปากแทรกถามออกไปกลางวง
?บอยเฟรนด์คืออะไรเหรอ??
?ก็ Boyfriend Company ไง บริษัทที่เขารับจ้างเป็นแฟนที่กำลังดังๆ อยู่ตอนนี้น่ะ เห็นว่าตอนนี้กำลังรับคนเพิ่มอยู่ด้วยนะ พายลองไปสมัครดูสิ น่ารักๆ อย่างพายต้องได้แน่ ถ้าทำๆ ไปแล้วได้เป็นเบอร์ต้นๆ เหมือนอย่างนั้นนะ รวยอื้อซ่า รับรอง?
ความสงสัยของเขากระจ่างชัดแจ้งในเสี้ยววินาที ที่แท้บอยเฟรนด์ที่พวกเธอพูดถึงกันก็คือชื่อย่อของบริษัทที่พลับพลึงพยายามยุให้เขาไปสมัครนั่นเอง
?ไว้เราจะคิดอีกทีนะ? พระพายยิ้มแห้งๆ ตอบรับแบบขอไปที ก่อนก้มหน้าดูหน้าจอโทรศัพท์อีกครั้ง ปล่อยให้คนอื่นๆ ตื่นเต้นกับพนักงานของบริษัทบ้าๆ นั่นต่อไป
ในจังหวะที่เขาปราดมองไปยังหน้าจอโทรศัพท์นั้นเอง กล่องข้อความเตือนก็เด้งขึ้นมาพอดี พอเห็นว่าชื่อคนส่งเป็นพลับพลึง เขาก็รีบเปิดอ่านมันอย่างรวดเร็ว
ผลตรวจออกแล้วนะพาย สรุปฉันเป็นมะเร็งปากมดลูก หมอจะให้แอดมิทวันนี้ แต่ฉันจะกลับไปเตรียมข้าวของที่บ้านก่อน เลิกเรียนแล้วแกรีบกลับมาบ้านนะ เผื่อแกอยากไปโรง?บาลด้วย
ตัวอักษรที่ผ่านสายตาทำเอาเขามือไม้อ่อนไปทันที ร่างกายชาวาบไปทั่วราวกับว่าประสาทสัมผัสหยุดทำงานชั่วคราวจนเผลอทำโทรศัพท์ร่วงกระแทกโต๊ะ เขาเพิ่งรู้ในตอนนี้ว่าความรู้สึกราวกับว่าโลกหมุนคว้างมันเป็นอย่างนี้นี่เอง
อาการแปลกๆ ของเขาเรียกความสนใจของทุกคนกลับมาอีกครั้ง
?พาย... เป็นอะ... พาย! เดี๋ยว! จะไปไหนน่ะ!?
ยังไม่ทันที่เพื่อนคนนั้นจะพูดจบ ชายหนุ่มก็ลุกพรวดออกไปจากตรงนั้นเสียแล้ว เขาไม่มีกะจิตกะใจจะเรียนในคาบบ่ายอีกต่อไปแล้ว ในเวลานี้...สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการได้เจอหน้าพลับพลึงให้ไวที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ค่ารักษาพยาบาลของพี่สาวที่ป่วยอย่างกะทันหันสร้างความกดดันให้ ?พระพาย? ตัดสินใจเข้าทำงานเป็นแฟนรับจ้าง และเข้าร่วมทีมเจ้าชายในฐานะน้องเล็ก การเรียนรู้งานจากรุ่นพี่ไปทีละสเต็ปไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะต่างคนก็มีบุคลิกและจุดขายที่แตกต่างกัน อีกทั้งยังต้องประสบกับอาการใจเต้นและสถานการณ์ชวนให้คิดลึกเพราะเสน่ห์ของเหล่าพี่ชาย นอกจากนี้คู่อริของ ?ขุนผา? จอมเฮี้ยบที่สุดในทีมยังวางแผนการร้ายเพื่อชิงความเป็นหนึ่ง ทำให้ขุนผาที่เคยเขม่นพระพายตั้งแต่วันแรกที่เข้าทีมมา กลับกลายเป็นขุนผาที่เอาแต่พูดว่า...นายเป็นคนของฉัน
