นิพาดา เดโชชัยพาตัวเองตะเกียกตะกายขึ้นไปบนยอดเขาแห่งนั้น หลังจากหลงป่ามาแล้วสองวัน วันนี้เป็นวันที่สาม
ถ้าหล่อนไม่เจอใครในวันนี้หล่อนคงต้องตายอยู่ในป่านี้แน่นอน หญิงสาวบอกตัวเองเมื่อก้าวขึ้นไปยังจุดสูงสุดของภูเขาเตี้ยๆ แห่งนั้น และกวาดตามองไปรอบๆ ตัวด้วยอาการของคนที่หอบเหนื่อยใกล้จะหมดแรงเต็มทีแล้วนั่น
ไม่มีอาหารหรือน้ำตกถึงท้องหล่อนมาตลอดสามสิบหกชั่วโมงเข้าไปแล้ว ทำให้หล่อนหมดแรงจะก้าวเดินอีกต่อไป และที่ตะเกียกตะกายขึ้นมาจนถึงยอดเขาก็เพื่อจะได้มองเห็นควันไฟ หรือสิ่งใดที่จะช่วยชีวิตตัวเองได้จากที่สูงนี่เอง
และแล้วสายตาของนิพาดาก็ทอดไปเห็นอะไรบางอย่างที่ยืนสงบนิ่งอยู่บนยอดเขาไม่ไกลจากที่ตัวเองยืนอยู่ ทำให้หล่อนต้องกะพริบตามอง ?มัน? อย่างแปลกใจ
ใช่แล้ว...เพราะสิ่งที่หล่อนมองเห็นเวลานี้คือ ?หมาป่า? ตัวใหญ่น้องๆ วัวเลยทีเดียว มันกำลังยืนอยู่กลางแดดเหมือนกับหล่อนและทอดสายตาไปไหนไม่รู้
ในเวลานั้นเหมือนมันจะรู้ตัวว่าถูกมองอยู่จึงหันมามองนิพาดาอย่างเร็ว จนหญิงสาวคิดว่าถ้ายืนอยู่ใกล้ๆ กันอีกนิดมีหวังว่ามันจะกระโจนเข้ามาหาหล่อนอย่างแน่นอน
แต่แล้วหมาป่าตัวนั้นก็กลายร่างเป็นชายหนุ่ม ท่ามกลางสายตาของหล่อนยืนอยู่บนยอดเขานั้น
โอ...คุณพระช่วย นี่ฉันตาฝาดไปได้ขนาดนี้เชียวรึนี่ นิพาดาบอกตัวเองก่อนที่หล่อนจะเข่าอ่อนแล้วทรุดร่างลงเป็นลมสิ้นสติในเวลาต่อมา
**********************************************
?ไปได้เธอมาจากไหน!?? เสียงหนึ่งถามอย่างตกใจ
?จากยอดเขาใกล้ๆ นี่? อีกเสียงหนึ่งตอบ
?แล้วเอามาทำไมรู้ไหมว่ามนุษย์พวกนี้จะนำภัยมาให้เราเดี๋ยวจะต้องมีคนตามมันมาอย่างแน่นอนมาพบเรามาเห็นเราแล้วเราจะอยู่ไม่ได้?
?เอามันไปส่งคืนหรือไม่ก็กินมันซะ?
?ไม่? เสียงปฏิเสธนั้นฟังมั่นคงและชัดเจน
?เอ๊ะคุณดุลย์ ทำไมไม่เชื่อฟังพี่? เสียงนี้เป็นผู้หญิงน้ำเสียงบ่งบอกความไม่พอใจออกมาชัดเจน
หากคนถูกถามไม่ตอบ ดวงตาคมสีดำสนิทจ้องนิ่งไปยังดวงหน้างดงามของคนไม่มีสติที่นอนอยู่ตรงหน้า
ปลายนิ้วที่แตะอยู่กับหลังมือของหล่อนลูบไล้ผิวเนียนนุ่มนั้นอย่างพึงพอใจจนคนมองดูอยู่รู้เท่าทัน
พรายพรเกือบจะกระชากไหล่หนาแข็งแรงของจักรดุลย์ให้หันมาสบตากับหล่อนถ้าบุรุษที่ยืนอยู่ใกล้ๆ จะไม่พูดขึ้นเสียก่อนว่า
?ช่างเถอะ บางทีสวรรค์อาจจะส่งหล่อนมาให้คุณดุลย์แล้วก็ได้หลังจากโดดเดี่ยวไม่เอาใครมานาน?
?หมายความว่าไง!?? พรายพรหันขวับไปยังบุรุษผู้นั้นทันที
เขาสบตากับหล่อนอย่างรู้เท่าทันก่อนจะหันไปมองสาวน้อยที่นอนสงบนิ่งอยู่ตามเดิม แล้วตอบว่า
?ก็หมายความอย่างที่พูดนั่นแหละ?
บุรุษผู้นั้นตอบยิ้มๆ ก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้องนั้นไป แต่ก็มีอีกคนก้าวเข้ามาแทนพร้อมกับอ่างน้ำอุ่นใบเล็กพร้อมผ้าขนหนูโคโลญจ์ และน้ำผึ้งผสมน้ำอุ่นมาเรียบร้อยอีกหนึ่งแก้ว
?มาแล้วค่ะคุณน้ำอุ่น ผ้าขนหนูน้ำผึ้งครบถ้วน?
?ขอบใจ?
คุณดุลย์บอกแม่บ้าน แล้วรับทุกอย่างมาวางไว้บนโต๊ะหัวเตียง ก่อนจะลงมือพยาบาลหญิงสาวด้วยตัวของเขาเอง
ขณะที่ผ้าขนหนูผืนเล็กถูกวางไปบนดวงหน้าหล่อนเพื่อปลุกให้ได้สติดวงตาดำคมของ ?จักรดุลย์? กำลังคิดถึงเวลาที่เขาได้เห็นหน้าหล่อน
เวลานั้นเขานึกว่าตัวเอง ?ฝันไป? ด้วยซ้ำ จนกระทั่งมองเห็นหล่อนล้มพับไปดื้อๆ ชายหนุ่มจึงพาตัวเองลงจากยอดเขาเตี้ยๆ ใกล้ๆ กันนั้นวิ่งไปหาหล่อนอย่างรวดเร็ว
เขานึกถึงนาทีแรกที่ยื่นปลายนิ้วของตัวเองไปแตะต้องหล่อน...รู้สึกถึงความนุ่มนวลของผิวเนื้อของหล่อน รู้สึกถึงความนุ่มนวลของร่างกายของหล่อน เมื่อเขาช้อนอุ้มขึ้นมาเต็มอ้อมแขนอย่างสบายๆ แล้วพาเดินลงจากเนินแห่งนั้นมาเรื่อยๆ จนถึงปราสาทเก่าแก่ที่อยู่อาศัยกันมานับร้อยปีกลางป่าเขาแห่งนี้
จักรดุลย์นั่งมองหล่อนอยู่นานใช้ปลายนิ้วอันแข็งแรงของเขาเขี่ยเส้นผมยาวของหล่อนให้พ้นไปจากดวงหน้าดวงตาคมกวาดสำรวจไปทั่วลำคอระหงไปตลอดบ่าไหล่อันบอบบางมาจนถึงปลายนิ้วของหล่อนในอุ้งมือของเขา
ดวงตาคมกริบกวาดไปทั่วทรวงอกงดงามที่สะท้อนขึ้นลงอย่างไม่รู้ตัว...ผ่านเอวบางสะโพกผายกลมกลึงลงมาตลอดจนถึงปลีขาอันเรียวยาวจนถึงฝ่าเท้าอันบอบบาง ซึ่งบัดนี้มีริ้วรอยช้ำไปหมดแล้วถอนหายใจยาวลึก
ไม่ใช่จะไม่เคยเห็นมนุษย์ผู้หญิงเสียเมื่อไหร่ หากแต่ไม่เคยมีใครทำให้พอใจเช่นหล่อน ชายหนุ่มใช้ผ้าขนหนูที่ชุบน้ำแล้วบิดจนหมาดค่อยๆ แตะแต้มเช็ดเบาๆ ไปจนตลอดลำแขนอันกลมกลึง และฝ่ามืออันบอบบางของหล่อน จากนั้นก็เลื่อนไปเช็ดให้ตลอดฝ่าเท้าจนหมดรอยดินโคลน แล้วจึงวางลงอย่างระมัดระวัง
จักรดุลย์แทบลืมไปเลยว่าเวลานั้นเขาไม่ได้อยู่กับหล่อนตามลำพัง แต่มีคนอื่นยืนอยู่ด้วย คือแม่บ้านสูงวัยที่อยู่กันมานาน และมองดูกิริยาของเขาที่ปฏิบัติต่อสาวน้อยตรงหน้าด้วยความสนใจแกมสงสัยและก็เก็บความสงสัยนั้นไว้เงียบๆ
ส่วนพรายพรนั้นเกิดอารมณ์ไม่พอใจขึ้นมาอย่างรุนแรงจนทนดูไม่ไหว สะบัดสะโพกออกนอกห้องไปอีกคน
หลังจากนั้นนิพาดาจึงเริ่มรู้สึกตัวลืมตาขึ้นกวาดไปรอบๆ ห้องอันกว้างขวาง มองดูเพดานอันเก่าแก่แต่งดงามนั้นอย่างสงสัยก่อนจะหลุบเปลือกตาลงมาเห็นร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างๆ ตัว
?ฟื้นแล้วค่ะ...ฟื้นแล้ว?
แจ๋วแหว๋วแม่บ้านสูงวัยขยับตัวอย่างดีใจเมื่อเห็นหล่อนรู้สึกตัว
?เป็นไงบ้างคะรู้สึกตัวแล้วใช่ไหม?
แจ๋วแหว๋วยื่นหน้ามาถาม พร้อมๆ กับที่หญิงสาวประคองตัวเองขึ้นมานั่งอย่างมึนๆ จนเกือบจะล้มลงไปนอนอีกครั้งหนึ่ง ถ้าคนที่นั่งอยู่ข้างๆ จะไม่รั้งหล่อนเอาไว้อย่างมั่นคง
?เป็นยังไงบ้าง เอ้า ดื่มนี่เสียหน่อย?
เขายื่นแก้วน้ำผึ้งผสมน้ำอุ่นให้หล่อนดื่มเกือบทันทีซึ่งนิพาดาก็ทำตามอย่างไม่มีทางเลี่ยง
น้ำผึ้งถ้วยนั้นซึมเข้าสู่กระแสเลือดทันทีทำให้หล่อนรู้สึกสบายขึ้นอย่างรวดเร็วเช่นกันแล้วจึงเริ่มมองหน้าใครต่อใครที่มองดูอยู่อย่างห่วงใย
?นี่ที่ไหนคะ?
?บ้านของเราห่างจากยอดเขาที่เธอโผล่ขึ้นมาสองสามลูก?
จักรดุลย์ตอบและมองหล่อนนิ่งด้วยสายตาแบบเดิม
?เธอชื่ออะไร...ฉันชื่อจักรดุลย์ เรียกคุณดุลย์เฉยๆ อย่างที่คนอื่นเรียกก็ได้?
?ฉันชื่อนิพาดาค่ะ ฉันหลงป่ามาสองสามวันแล้ว ช่วยพาฉันออกไปส่งทีเถิดนะคะ?
หล่อนเงยหน้าขึ้นตอบและมองใบหน้าคมคายของบุรุษตรงหน้าอย่างขอร้อง ในขณะที่ผู้ถูกร้องขอนั่งนิ่งไม่คิดจะช่วยหล่อนเลยสักนิด
?เอาเถอะ พักผ่อนให้แข็งแรงก่อนแล้วกัน เธอคงหิวมากใช่ไหม...เดี๋ยวป้าแจ๋วจะเอาอาหารอ่อนๆ มาให้รองท้อง พอรู้สึกดีขึ้นค่อยลุกขึ้นมาอาบน้ำอาบท่า เปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ให้สบายตัวก่อนแล้วกันนะ?
พูดจบชายหนุ่มก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะก้าวออกจากห้องนั้นไปเงียบๆ ปล่อยให้ ?แจ๋วแหว๋ว? หันมาคุยกับหล่อนแทน
?ดื่มน้ำผึ้งให้หมดก่อนแล้วกันนะคะ เดี๋ยวป้าจะไปหาข้าวต้มมาให้ หรือชอบโจ๊กที่นี่ก็มี พอหนูสบายดีแล้วค่อยคุยกันเรื่องกลับบ้านนะคะ?
พูดจบแม่บ้านสูงวัยก็วิ่งออกนอกห้องไปอีกคนทิ้งหล่อนไว้เพียงลำพัง ซึ่งนิพาดานั่งอยู่ได้ไม่นานก็ต้องนอนลงไปอีกครั้งด้วยความหิวระคนหมดแรง
******************************************************************
?คุณต้องพาหล่อนออกไปส่งโดยเร็วนะคะ...ก่อนใครจะตามเข้ามา?
เสียงของพรายพรทำให้ร่างสูงที่เดินลงมาถึงห้องโถงใหญ่ด้านล่างต้องหยุดชะงักลง พร้อมกับหันไปมองหล่อนอย่างไม่พอใจ
?อย่าโกรธเลยค่ะคุณดุลย์ คุณก็รู้ดีเท่ากับพี่...ว่าเราจะปล่อยให้ใครเข้ามาที่นี่ไม่ได้?
เขาเงียบ...ไม่แคร์เลยถ้าใครจะโผล่เข้ามาในคฤหาสน์อย่างที่หล่อนว่า
ในเมื่อเขาไม่ตอบให้ชัดเจนสีหน้าของพรายพรก็ไม่พอใจขึ้นมาทันที
?แสดงว่าคุณจะไม่พาหล่อนออกไปหรือคะ?
เขายังเงียบอยู่เช่นเดิม จนพรายพรต้องก้าวไปดักตรงหน้าและมองสบตาเขาอย่างเอาเรื่อง
?ไม่ได้นะคะคุณดุลย์ คุณจะทำให้พวกเราเดือดร้อน?
จักรดุลย์ยังเงียบและใช้วิธีเดินหนี?
?ไม่ได้นะ คุณทำแบบนี้ไม่ได้?
พรายพรคว้าเข้าที่ลำแขนของเขาด้วยเล็บยาวของหล่อน ทำเอาชายหนุ่มต้องก้มลงมองก่อนจะดึงมันพ้นตัวไปอย่างไม่ไยดี
?คุณดุลย์? พรายพรพยายามจะยึดตัวเขาไว้แต่หล่อนไม่เคยทำได้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว
ร่างสูงก้าวผ่านหล่อนไปในที่สุดปล่อยให้หล่อนมองตามไปอย่างกระวนกระวายใจ และเริ่มใคร่ครวญที่จะแก้ไขปัญหานี้ทันที
ถ้าจักรดุลย์ไม่ยอมพาผู้หญิงคนนั้นออกไปพรายพรจะจัดการเอง
หล่อนหันไปมองแม่บ้านที่ลงมาจากชั้นบนเลี้ยวเข้าครัวไปก่อนจะบอกตัวเองว่าจะรอคอยอีกสักพักแล้วก็ยิ้มบางๆ เมื่อคิดขึ้นมาได้
***********************************************************************
นิพาดาลืมตาขึ้นอีกครั้งเมื่อแม่บ้านนำอาหารอ่อนๆ เข้ามาให้และช่วยดึงหล่อนให้ลุกขึ้นรับประทานมันจนหมด
หล่อนดีใจที่ตัวเองมีอาการดีขึ้นอย่างชัดเจนโดยไม่มีอาการไข้เข้ามาแทรกซ้อนทั้งๆ ที่หลงป่ามาถึงสามวัน?
แม่บ้านสูงวัยพาหล่อนให้ลุกขึ้นจากเตียงไปอาบน้ำแปรงฟันขัดมือขัดเท้าที่มีดินโคลนเข้าไปติดอยู่ตามซอกเล็บออกจนเรียบร้อยในที่สุดและนำเสื้อผ้าของใครคนหนึ่งมาให้หล่อนได้สวมใส่พอดีเปี๊ยบเลยทีเดียว
?เสื้อผ้าของพี่สาวคุณดุลย์ค่ะ? แม่บ้านบอก
?เอาไว้เจอกันแล้วหนูจะขอบคุณเธอนะคะ?
คำตอบของหล่อนทำเอาแม่บ้านถึงกับอึ้งไปชั่วครู่ ก่อนจะตอบว่า
?เธอไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วล่ะค่ะเธอ เอ้อ ไปจากที่นี่นานแล้ว?
แม่บ้านสูงวัยตอบก่อนจะเดินตรงไปยังประตูห้องแล้วหันมาบอกว่า?
?ถ้าคุณแข็งแรงดีแล้ว คุณดุลย์เชิญคุณทานข้าวเย็นที่ห้องอาหารชั้นล่างนะคะ?
?โอ...คงยังไม่ไหวค่ะ หนูขอพักผ่อนก่อน แล้วคุณดุลย์ของป้าบอกไหมคะว่าจะพาหนูไปส่งเมื่อไหร่?
แม่บ้านไม่ได้ตอบแต่ดึงประตูให้ปิดตามหลังแกออกไปเงียบๆ ทำให้นิพาดาต้องแปลกใจแต่ก็ล้มตัวลงนอนในเวลาต่อมาแล้วลืมคำถามของตัวเองไปในที่สุด
คืนนั้นหล่อนฝันประหลาดทั้งๆ ที่หลงป่ามาสามวันแต่ไม่ฝันอะไรเลย
หญิงสาวฝันว่าหล่อนเดินอยู่กลางทุ่งกว้างใต้แสงจันทร์กระจ่างสว่างไสวจนเห็นทุกอย่างรอบตัวชัดเจนราวกับเวลากลางวัน
เวลานั้นหล่อนเห็นหมาป่าตัวใหญ่ตัวหนึ่งวิ่งมาแต่ไกล มันตรงเข้ามาหาหล่อนใกล้เข้ามาทุกทีๆ จนหล่อนเห็นว่าหน้าของหมาป่าตัวนั้นเป็นหน้าของจักรดุลย์ชัดๆ
ในความฝันหล่อนตกใจมากจนหมาป่านั้นเข้ามาถึงตัวแล้วกระโจนเข้าหาหล่อน
นิพาดาร้องกรี๊ดขึ้นทันทีพร้อมกับลุกขึ้นตกใจตื่น แล้วพบว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องเดิมบนเตียงเดิมนั่นเอง
--------------------------------------------------------------------------------
?นิพาดา? พาตัวเองหลงเข้าไปในป่าลึกมาหลายวัน แล้วได้พบกับ ?จักรดุลย์? หนุ่มลูกครึ่งที่หล่อเหลาอย่างไม่น่าจะมาอยู่ในป่าได้ ชายหนุ่มเป็นเจ้าของปราสาทหลังใหญ่สวยงามที่สร้างพิงอยู่กับภูเขากลางป่า นิพาดามารู้ในเวลาต่อมาว่าทุกคนในปราสาทแห่งนั้นล้วนแต่เป็นมนุษย์หมาป่าทั้งสิ้น ทำให้หญิงสาวตกใจและมีอาการที่น่าเป็นห่วงหลังจากนิพาดาช็อกตามมา จักรดุลย์จึงพยายามยึดตัวหญิงสาวเอาไว้เพื่อให้รอดพ้นจากอันตราย แม้ว่าเขาจะต้องต่อสู้กับพวกพ้องของเขาก็ตามด้วยการประกาศว่านิพาดาเป็นของของเขา ชายหนุ่มดึงหล่อนลงบนเตียงแล้วจูบเอาอย่างไม่เปิดโอกาสให้หล่อนได้หายใจ มือใหญ่อบอุ่นลูบสำรวจไปทั่วร่างกลมกลึงด้วยความพิศวาส ไม่ว่าจะเป็นทรวงอกอวบอิ่ม...เอวคอดเล็ก...สะโพกเต็มตึงไปทุกตารางนิ้ว เขาวางมือลงเคล้นคลึงไปทั่วเนื้อตัวของหล่อน ก่อนจะกดริมฝีปากไล่ตามไปติดๆ เพื่อให้นิพาดาหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับเขาตราบชั่วนิรันดร์
?ผมรักคุณ?
เขาบอกกับหล่อนติดริมฝีปากนุ่ม
ก่อนจะบดเคล้าลงไปอย่างหนักหน่วงยืนยันให้หล่อนได้รับรู้ทั้งร่างกายและคำพูด
?ผมจะเป็นของคุณคนเดียว เราจะมีกันและกันแบบนี้ไปตลอดชีวิตโดยไม่มีใครมาแทรกกลาง...ยกเว้นลูก?
