ณ บริษัทรับจ้างทั่วไปเอกชนนามว่าควีน...
วิจิตรกัญญาก้าวลงมาจากรถแท็กซี่พร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบกะทัดรัดของหล่อน...
หญิงสาวเดินตรงไปยังอาคารห้าชั้นเบื้องหน้าที่ไม่มีผู้คนมากมายนัก...อาคารแห่งนี้แม้จะอยู่ย่านการค้าแต่ก็มีผู้คนไม่มาก และอยู่ในสายตาของกล้องโทรทัศน์ที่ซ่อนรอบอาคารเลยก็ว่าได้...พาร่างในชุดเสื้อยืดขาว กางเกงสีน้ำตาล มีเสื้อสีเดียวกับกางเกงสวมทับไว้อีกตัว
หญิงสาวใช้การ์ดพิเศษเปิดประตูเข้าไปพบกับยามที่รักษาการณ์อยู่ แล้วถูกตรวจโดยเครื่องมืออัตโนมัติตลอดมือ ไปจนถึงกระเป๋าเสื้อผ้าที่นำมาด้วย...
กระเป๋าเสื้อผ้าใบนั้นมาถูกยึดเอาไว้เมื่อผ่านจุดที่สอง โดยปล่อยวิจิตรกัญญาผ่านไปถึงจุดที่สามเพียงลำพัง...และต้องลงลิฟต์ไปใต้ดิน...
หล่อนต้องลงไปถึงห้าชั้นจึงจะเดินผ่านห้องทำงานมากมาย...ผ่านเจ้าหน้าที่ที่ผ่านการฝึกเข้มข้นมาแล้วทุกคน จึงจะเข้าไปถึงห้องทำงานของผู้เป็น ?เจ้านาย?
?ญาดา บริรักษ์? เป็นชื่อของผู้บังคับบัญชาสูงสุดในหน่วยงานนี้...
หล่อนเป็นผู้หญิงสูงวัย...อายุห้าสิบเข้าไปแล้ว แต่ยังดูสวยงามน่าสนใจ โดยเฉพาะเส้นผมสีเงินยวงทั้งศีรษะของหล่อน...
หน้าห้องของญาดา บริรักษ์ มีเลขาฯ นามว่าเกี้ยวแก้ว ยิ้มให้ทันทีที่เห็นวิจิตรกัญญาผ่านเข้าไป...
?สวัสดีค่ะทุเรียน มาแต่เช้าเลยนะคะ?
?ถูกปลุกตั้งแต่ตีสองให้มารายงานตัว...?
คำตอบทำให้เลขาฯ สาวรีบกดปุ่มเปิดประตูให้ทันที...
?งั้นเชิญเลยค่ะ...ถ้าเรียกตอนตีสองต้องมีงานสำคัญ...?
เกี้ยวแก้วพูดแล้วพยักพเยิดให้เป็นเชิงรู้กัน ปล่อยให้อีกฝ่ายผ่านเข้าไป...
ที่นั่น...ญาดา บริรักษ์กำลังคอยอยู่แล้วที่โต๊ะทำงานของหล่อน...
?มาแล้วเหรอ...เอ้า งานชิ้นใหม่...?
คุณญาดาพูดพลางยื่นแฟ้มงานมาให้...หญิงสาวดึงแฟ้มนั้นมานั่งลงบนเก้าอี้ตรงหน้าแล้วเปิดดู...
รูปแรกที่หล่อนเห็นคือชีคหนุ่มรูปงามเพอร์เฟกต์ไปหมด จนหาที่ติไม่เจอนั่น
?มิคาอิล อับดุลเลาะห์ อุสมาน?
หล่อนทวนชื่อใต้ภาพนั้นเบาๆ แล้วเหลือบตาขึ้นมองผู้เป็นเจ้านาย...
?เป็นญาติห่างๆ...ของพระราชาฮัสซัน อับดุลเลาะห์ อุสมานที่สิ้นพระชนม์ไปแล้ว แห่งประเทศซากีสถาน ริมทะเลทรายซาฮาร่าโน่น...แต่ตอนนี้อยู่ในประเทศไทย ต้องการบอดี้การ์ดของน้องสาวที่จะตามเที่ยวในประเทศไทยด้วย...?
?แค่นี้นะคะที่หัวหน้าเรียกหนูตอนตีสองนี่น่ะ!??
?เขาต้องการบอดี้การ์ดมือหนึ่งที่มีฝีมือไปดูแลพระราชินีในอนาคต ไม่ใช่เรื่องเล็กนะ...และที่เขาจ้างเราเพราะเชื่อฝีมือ ?ควีน? ของเราทุกคน พอดีกับที่เธอเสร็จงานพอดี และฉันต้องการตัวเธอก่อนจะมีหน่วยงานไหนมาฉกเอาไป...?
เหตุผลของหัวหน้าแม้จะเพียงพอ แต่ก็ยังไม่หายโกรธอยู่ดี...เมื่อคิดว่ากว่าจะกลับถึงคอนโดฯ หรูของตัวเองก็ปาเข้าไปสองยามแล้ว พอตีสองก็ถูกเรียกทางโทรศัพท์จนต้องโงหัวขึ้นมาอ่านข้อความก่อนจะหลับต่อไปอีก...
?แล้วไหนรูปของเจ้าหญิงล่ะคะ...?
วิจิตรกัญญาถามเมื่อแฟ้มทั้งหมดไม่มีรูปใครอีก...
?เธอต้องไปรายงานตัวกับเขา...หลังจากนั้นชีคมิคาอิลคนนี้จะสั่งการทั้งหมด...?
?แสดงว่าการทำงานคราวนี้ขึ้นอยู่กับเขา...นานเท่าไหร่คะ...?
?ไม่ได้กำหนดเวลามา...แล้วแต่ว่าเธอจะทำงานให้เป็นที่พอใจแค่ไหน...ถ้าไม่เป็นที่พอใจจะถูกส่งกลับทันที...?
?โอเคค่ะ ต้องไปวันนี้เลยใช่ไหมคะ...?
หญิงสาวถามพร้อมกับลุกขึ้นยืนทำท่าจะออกไปจากห้อง...
?ขอแฟ้มคืน...? ผู้เป็นหัวหน้าบอก...และลูกน้องก็ทำตามโดยไม่มีปัญหา...
?เวลานี้เขาส่งรถมารับแล้ว รออยู่ด้านหน้าตึก...?
?อ้อค่ะ...สถานที่จะต้องไปคือสถานทูตซากีสถานรึเปล่าคะ?
?เป็นบ้านไทยโบราณติดกับสถานทูตที่เขาเช่าเอาไว้น่ะ...ขอให้โชคดีนะทุเรียน...?
?ค่ะ...?
วิจิตรกัญญาพาร่างโปร่งระหงคล่องตัวไปทุกอิริยาบถของหล่อนเดินกลับออกมาภายนอกอาคารนั้นอีกครั้ง...ซึ่งคราวนี้มีรถเมอร์ซีเดสสีดำสนิทคันใหญ่จอดรออยู่แล้วพร้อมคนขับที่ถือรูปถ่ายปัจจุบันของหล่อนเอาไว้ในมือ...และเปิดประตูรถให้ทันทีที่หญิงสาวก้าวเข้าไปถึงพร้อมกับกระเป๋าเดินทางส่วนตัว...
คนขับนำกระเป๋าเดินทางไปไว้หลังรถ แล้วพาหล่อนออกมาจากหน้าบริษัทแห่งนั้นในนาทีต่อมา
***************************************************************************************
รูปถ่ายอันชัดเจนทุกมุมของหญิงสาวถูกส่งไปให้ชีคหนุ่มที่รับผิดชอบในเรื่องนี้...
มิคาอิลรับรูปหล่อนมาดูทุกอิริยาบถ ทั้งใบหน้าด้านตรง...ด้านข้างที่ส่งผ่านมาทางเครื่องมืออิเล็กทรอนิกส์ความเร็วสูงในบ้านหลังใหญ่ที่เขาทำงานอยู่
ดวงตาคมที่ประดับด้วยขนตายาว...งอนเช้งไม่แพ้ผู้หญิงกะพริบขึ้นลงหลายครั้งเมื่อได้เห็นหล่อนเต็มตา...และไม่อยากเชื่อว่าหล่อนจะถูกส่งมาให้เป็นบอดี้การ์ดในงานนี้...
หล่อนสวยเกินไป... อาจพูดได้ว่าสวยมากเกินไปอย่างไม่น่าเชื่อ...ไม่ว่าจะพิศดูส่วนไหน...ทั้งรูปร่างและหน้าตา...
แบบนี้มันน่าจะเอาไปเก็บไว้ในฮาเร็มส่วนตัวมากกว่าจะปล่อยให้หล่อนเดินไปเดินมารอบๆ วังในหน้าที่บอดี้การ์ด
มิคาอิลคิดและซ่อนยิ้มเอาไว้ใต้สีหน้าราบเรียบของเขา จนเกิดเป็นรอยบุ๋มของลักยิ้มข้างแก้มพร้อมกับเดินไปหยุดตรงหน้าต่างบานใหญ่...มองไปยังถนนที่มีต้นไม้ใหญ่ขึ้นอยู่ร่มครึ้มทั้งสองข้างทางที่ทอดยาวมาถึงตัวบ้านไทยโบราณหลังนั้น...
**************************************************************************************
?ผมชื่อฮุสเซ็น เป็นเลขาฯ ของชีคมิคาอิล ท่านกำลังรออยู่ข้างใน...ในห้องทำงาน...?
เจ้าหน้าที่ในสูทสีดำที่ออกมารับหล่อนถึงรถ...รับรูปถ่ายของหญิงสาวจากคนขับไปถือไว้ในมือ...และมองหล่อนอย่างพิจารณาว่าไม่ผิดตัวแน่นอน...ก่อนจะเดินนำเข้าไปในบ้าน...
หญิงสาวเดินผ่านห้องกระจกที่มีเจ้าหน้าที่สองสามคนประจำอยู่...คิดว่าต้องเป็นยามอย่างแน่นอน แม้จะใส่สูทกันทุกคนก็ตาม...ผ่านเข้าไปถึงห้องโถงโล่งกว้างกลางบ้าน...แล้วจึงไปถึงประตูห้องที่มีทหารยามแต่งตัวเหมือนทหารแขกอาหรับโบราณยืนอยู่...แล้วจึงผ่านเข้าไปหาชีคได้...
เรียกว่าผ่านกันหลายด่านทีเดียวกว่าจะถึงตัวนายจ้างใหม่ของหล่อน...
ฮุสเซ็น...เลขาฯ และบอดี้การ์ดของชีคเปิดประตูบานใหญ่แล้วปล่อยหล่อนเข้าไปพบเจ้าชายของเขาตามลำพัง โดยยึดกระเป๋าที่หญิงสาวลากมาเอาไว้ภายนอก...
ร่างของวิจิตรกัญญากระทบกับความเย็นของอากาศที่ควบคุมโดยเครื่องปรับอากาศนั้น...ก่อนจะทอดมองไปเห็นร่างสูงตรง...ไหล่กว้างในชุดขาวทั้งชุด...มีผ้าดำคาดเอวและมีเสวียนเชือกสีดำสวมทับผ้าโพกศีรษะสีเดียวกับเสื้อคลุมตัวยาวสีขาวที่สวมอยู่นั้น...
หากอะไรก็ไม่เท่าดวงหน้าคมคาย...น่ามอง ที่กำลังทอดสายตาตรงมายังหล่อนขณะที่หญิงสาวเดินเข้าไปหา...
ดวงตาคมกริบนั้นมองนิ่งมาอย่างสำรวจตรวจตราจริงจังตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า...ตั้งแต่ก้าวแรกที่ย่างเข้าไปในห้องทำงานอันกว้างใหญ่...จนไปหยุดลงตรงหน้าร่างสูงสง่า...ไหล่กว้าง...และหล่อปานเทพบุตรจุติลงมาทีเดียวนั่น...
ในรูปก็ว่าหล่อแล้ว...ยิ่งมาเห็นตัวจริงที่ผิวพรรณสะอาดหมดจดไม่แพ้ผู้หญิงเข้าอีก...ทำเอาวิจิตรกัญญาพูดไม่ออกไปหลายนาทีทีเดียว...
หล่อนยืนจังงังมองหน้าเขาอยู่นาน พอๆ กับที่ชีคมองหล่อนนั่นแหละ เขาจึงพูดขึ้น...
?คุณชื่อวิจิตรกัญญา...มีชื่อเรียกสั้นๆ ไหมล่ะ...?
เพียงคำถามพร้อมกับสำเนียงภาษาไทยชัดเจนก็เล่นเอาหญิงสาวต้องกะพริบตาปริบๆ อย่างคาดไม่ถึง...
?ไม่ต้องตกใจ...ผมมีแม่เป็นคนไทย แล้วก็เป็นนางงามด้วย? ชีคบอกหล่อนพร้อมยิ้มบางๆ
มิน่าเขาถึงหล่อได้ใจเลยแบบนี้...หญิงสาวครางอยู่ในใจเมื่อมองดูผิวนวลขาว และเครื่องหน้าที่เพอร์เฟกต์ไปหมดของอีกฝ่าย ไม่ว่าจะเป็นคิ้วเข้มหนาเป็นปื้น...ดวงตาคมดำสนิท ขนตายาวระยับ จมูกโด่งตรง...และริมฝีปากสีสด...ไม่รวมเคราเขียวอ่อนๆ ที่ระขึ้นไปจนถึงจอนหู
มันทำให้ใจหล่อนเต้นแรงได้อย่างไม่น่าเชื่อ...อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน...
ใช่แล้ว...หล่อนก็เห็นและพบผู้คนมามากหน้าหลายตาซึ่งล้วนแต่เป็นผู้นำ...เป็นรัฐมนตรี...เป็นเจ้าชาย...เป็นประธานาธิบดี...แต่ไม่มีใครทำให้รู้สึกแบบนี้เมื่อเข้าใกล้...
เมื่อคิดได้...หญิงสาวก็ถอยห่างมาโดยอัตโนมัติทันที...
?มันจะทำให้เราทำงานกันง่ายขึ้น ข้อสำคัญมันเป็นเหตุผลที่ดีพอควรที่เลือกใช้หน่วยงานในประเทศไทยโดยไม่ต้องจ้างคนอื่น...?
เขาพูดต่อ ในขณะที่หล่อนยังพูดไม่ออกเพราะมัวมองเขาเพลิน...
?เอาล่ะ คราวนี้มาพูดถึงงานที่คุณต้องรับผิดชอบกัน...เจ้าหญิงของเราจะเสด็จมาถึงในวันนี้...อีกไม่กี่ชั่วโมงนี้แหละ คุณต้องเป็นบอดี้การ์ดให้เธอตลอดสิบห้าวันที่อยู่ที่นี่...คิดว่าไม่มีปัญหาใช่ไหม?
เขาหยุดพูดแล้วหมุนตัวเดินรอบโต๊ะทำงานใหญ่ไปหยิบรูปของเจ้าหญิงมาส่งให้
หล่อนรับไปดูอย่างพินิจ...จดจำให้หมดทุดเครื่องหน้าที่เห็น...ทรงผมที่ทำและทุกอย่างที่ต้องจำ...
?ทานอะไรมารึยัง...?
เขาถามและเหลือบตาคมขึ้นมองหล่อน...
?ทานกาแฟมาอย่างเดียวค่ะ...?
?งั้นเราไปทานกลางวันกัน แล้วจะได้คุยเรื่องงานไปด้วย...?
เขาบอกแล้วก้าวนำหล่อนออกไปจากห้องนั้น โดยมีหญิงสาวก้าวตามไปติดๆ พร้อมทั้งรูปถ่ายเจ้าหญิงในมือ...
?คุณจะให้ผมเรียกชื่อคุณเต็มยศเลยหรือ...ไม่มีชื่อเรียกสั้นๆ หรือ...?
เขาทวง เมื่อเห็นหล่อนไม่บอกสักที...
?ทุเรียนค่ะ...? นั่นแหละจึงบอกออกไป แล้วก็เห็นอีกฝ่ายหัวเราะจนเห็นไรฟันขาวสะอาดน่ามอง...
?โอ้โห...น่ากลัวนะ...? เขาพูดด้วยน้ำเสียงเป็นกันเอง ทลายกำแพงระหว่างเจ้านายและลูกน้องลง
มิคาอิลเดินนำไปถึงโต๊ะอาหารที่มีบริกรคอยอยู่แล้ว ช่วยจัดการเลื่อนเก้าอี้ให้ชายหนุ่มนั่งรวมทั้งหล่อน
?กินข้าวเสร็จ เราจะไปรับเจ้าหญิงรอนี่กัน...?
เขาพูดกับหล่อนอย่างเป็นกันเองเหมือนเดิม ไม่บอกให้รู้เลยว่าเขาคือใคร เป็นอะไรกับเจ้าหญิง และใหญ่โตระดับไหน
**************************************************************************************
กว่าที่วิจิตรกัญญาจะรู้ว่าเจ้าหญิงรอนี่ พระธิดาในเจ้าชายฮัสซันจะเสด็จมาถึงโดยเครื่องบินส่วนพระองค์ก็ต่อเมื่อไปถึงสนามบินแล้ว และเดินเข้าไปนั่งรอกันอยู่ในห้องรับรองวีไอพีนั่นเอง...
ขณะที่เดินตามกันเข้าไปในห้องวีไอพีนั้น...สายตาของหญิงสาวบังเอิญเหลือบไปเห็นคนคนหนึ่งเข้า...และคนคนนั้นก็หลบตาไปทันที...
มันทำให้หญิงสาวชะงัก...มองตามไปจนสุดสายตาและบอกตัวเองว่าที่นี่จะต้องมีอะไรบางอย่างผิดปกติ...แต่อะไรเล่าที่มันผิดปกติ...
หญิงสาวมองหาความผิดปกตินั้นจากผู้คนที่ตามชีคมิคาอิลมารับเจ้าหญิง ไม่ว่าจะเป็นเลขาฯ ผู้มีนามว่าฮุสเซ็นหรือคนอื่นๆ ที่ตามมาไม่กี่คน...
?เครื่องลงเรียบร้อยแล้วครับ...?
คนที่เฝ้าหน้าประตูโผล่เข้ามารายงาน ทำให้ทุกคนที่เพิ่งมาถึงต้องลุกตามกันออกไปเป็นแถว...รวมทั้งวิจิตรกัญญาที่ตามไปรั้งท้าย แต่พอเดินกันไปได้สักหน่อยก็ถูกจัดให้เดินตามหลังชีคไปติดๆ โดยอัตโนมัติ แล้วมีคนอื่นรั้งท้ายตามไปเป็นขบวน...
+++++++++++++++++++++++++
?ฉันยินดีแต่งงาน...ถ้าได้แตะต้องเธอตอนนี้? มิคาอิลลดเสียงลงเมื่อดึงมือหล่อนไปพ้นคางเขียวๆ ของเขาแล้วยึดเอาไว้ทั้งสองข้าง วิจิตรกัญญามีความรู้สึกว่าเสียท่าเข้าแล้วในวินาทีนี้เอง
?แต่ฉันไม่แต่ง?? หล่อนรีบปฏิเสธก่อนเขาจะทำอะไรมากกว่านั้น
?เสียใจ เธอหมดสิทธิ์ปฏิเสธแล้ว?เราจะแต่งงานกันตามคำเรียกร้องของเธอเอง? พูดจบริมฝีปากร้อนๆ สีสวยได้รูปก็ก้มลงปิดปากหล่อนไว้สนิท จูบหล่อนอย่างหนักหน่วงดูดดื่มขณะที่ลำแขนทั้งสองข้างปล่อยข้อมือหล่อนแล้วเลื่อนเข้าไปใต้เอวคอด ดึงร่างกลมกลึงให้แนบไปกับอกกว้างแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อแข็งแรงนั้นอย่างแนบสนิท
