New Release BLY แปล : YES OR NO คนที่ใช่ ใครที่ชอบ 2

อัพเดทข่าวบงกชบุ๊คส์ ความเคลื่อนไหว และกิจกรรมพิเศษ ตลอดจนร่วมสนุกชิงรางวัลพร้อมของรางวัลมากมาย

Moderator: P'Bly, Gals, พี่บี

ตอบกลับโพส
Gals
โพสต์: 1068
ลงทะเบียนเมื่อ: ศุกร์ 13 ก.พ. 2009 3:47 pm

New Release BLY แปล : YES OR NO คนที่ใช่ ใครที่ชอบ 2

โพสต์ โดย Gals »

ที่ใจกลางโลก



“ยืนแถวๆ นี้ได้ไหมครับ?”
“อืม แล้วเดี๋ยวพอให้สัญญาณก็ชี้ไปที่ตึกด้านหลังแล้วแนะนำว่า ‘อีกไม่นานที่นี่ก็จะสร้างเสร็จ...’ ส่วนกล้องช่วยถ่ายจากด้านล่างขึ้นไปด้านบนรับกับคำพูดของคุนิเอดะด้วย”
“ครับ”
วันนี้เป็นการถ่ายทำตึกระฟ้าแห่งใหม่ซึ่งเป็นแลนด์มาร์กแห่งที่เท่าไรไม่รู้ของโตเกียว ฟ้าใสไร้ลมเหมาะแก่การถ่ายทำนอกสถานที่อย่างยิ่ง แต่อุณหภูมิกลับต่ำจนเคย์ตัดสินใจว่ารีบถ่ายให้เสร็จในเทกเดียวแล้วกลับดีกว่า เขากำลังสแตนด์บายรอคิวจากไดเรกเตอร์ด้วยรอยยิ้มที่ไม่ชวนให้รู้สึกถึงความหนาวเย็นแม้แต่น้อย
ทันใดนั้นเงาหนึ่งก็ลอยผ่านเหนือศีรษะจนด้านหน้าครึ้มลง สูทและมือที่ถือไมโครโฟนสีเข้มขึ้นถนัดตา เงาที่ปลายเท้าค่อยๆ แผ่กว้างขึ้นราวกับรอยเปื้อน
เมฆ? ทั้งที่อากาศดีขนาดนั้นเนี่ยนะ?
จังหวะที่เคย์แหงนหน้ามองท้องฟ้าเหนือยอดตึก ทีมงานคนหนึ่งก็ร้อง “อ๊ะ” ขึ้นมา
“เรือเหาะ”
เรือลำหนึ่งลอยล่องอยู่ท่ามกลางฟ้าครามเย็นยะเยือกของฤดูหนาวซึ่งกระจ่างราวกับผิวน้ำตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ เรือนั้นค่อยๆ เคลื่อนที่พร้อมกับพาเงาบนพื้นไปด้วย
“เอ๊ะ มีโลโก้ของ ‘ซีปังทีวี’ อยู่ด้วยนี่นา?”
“ลองใช้กล้องซูมซิ”
“แป๊บหนึ่งนะ... จริงด้วย”
อะไรก็ช่างเถอะ รีบไปให้พ้นๆ ซะที มีเงาผิดธรรมชาติหรือโฆษณาของช่องอื่นติดอยู่แบบนี้จะถ่ายทำได้ไง แถมอยู่บนฟ้าแบบนั้นก็เร่งให้ถอยไปไม่ได้อีกต่างหาก ขณะที่คนเดินถนนหยุดยืนร้อง “ว้าว” พลางถ่ายรูปอย่างสบายอารมณ์ เคย์กลับไม่รู้สึกแบบนั้นสักนิด เขาไม่สบอารมณ์เพราะรู้สึกเหมือนโดนมองลงมาจากที่สูงกว่า อยากจะใช้เล็บจิกแล้วกระชากไอ้ส่วนยื่นๆ ที่มีคนอยู่ตรงนั้นออกมาชะมัด
ช่างภาพที่กำลังมองเฟรมอ่านตัวอักษรที่เขียนอยู่บนเรือเหาะ
“รายการใหม่ต้อนรับฤดูใบไม้ผลิ...รายการที่จะทำให้ข่าวกลายเป็นเอนเตอร์เทนเมนต์ ‘นิวส์เมนต์’ ...สุดยอด ใช้เรือเหาะโฆษณาเลยเรอะ”
ไม่รู้ว่าเทียบกับการยึดครองราวจับในรถไฟหรือเสาสถานีแล้ว แบบไหนแพงกว่ากัน
“มีรูปถ่ายด้วยนี่นา ใครหว่า?”
“เอ ผู้ประกาศข่าวของช่อง เอ่อ นึกชื่อไม่ออก รุ่นใหญ่สักคนน่ะ ส่วนคนอื่นๆ...”
รายชื่อคอมเมนเทเตอร์ที่กำลังเป็นกระแสหลุดออกมาหลายชื่อ ถ้าจะพูดเสียดสีด้วยภาษาวงการโทรทัศน์ก็ต้องเรียกว่ามีแต่คนที่ ‘เรียกเรตติ้ง’ ทั้งนั้น
“หรูหราวุ้ย”
“ข่าวของซีปังเนี่ยหมายถึงช่วงไหน? เช้า? เย็น?”
“เปล่า กลางคืนต่างหาก ได้ยินมาว่าละครกับรายการอาหารเรตติ้งไม่ดี ก็เลยจะเปลี่ยนเวลานั้นเป็นรายการข่าวแทน”
“ล้อเล่นน่า? ปรับผังยกใหญ่เลยนี่หว่า”
“ว่าแต่ กลางคืนก็แปลว่า...”
“...ชนกับ ‘เดอะนิวส์’ สินะ”
เรือเหาะยังคงอยู่ใกล้ๆ พร้อมกับทิ้งเงาลงมาราวกับเป็นหลุมสีดำ ไม่สิ อยู่ไกลต่างหาก ไกลขึ้นไปบนฟ้าที่อากาศแจ่มใสจนน่าชัง

...ซีปังทีวีจะเริ่มออกอากาศรายการข่าวใหม่เอี่ยม ‘นิวส์เมนต์’ ในช่วงกลางคืนตั้งแต่ฤดูใบไม้ผลิเป็นต้นไป พิธีกรคือผู้ประกาศข่าวชื่อคาโดมัตสึ โนบุโอะ ส่วนผู้ช่วยขาประจำคือนายแบบและทาเลนต์ชื่อคิซากิ เรียว พร้อมด้วยทีมคอมเมนเทเตอร์เอกลักษณ์เฉพาะตัวสูงที่ผลัดเปลี่ยนกันมาออกรายการทุกวันจันทร์ถึงศุกร์ โดยรายการจะวิเคราะห์เจาะลึกข่าวหลากหลายทั้งในและต่างประเทศ ปกติแล้วซีปังทีวีขึ้นชื่อด้านวาไรตี้ การปลุกปั้นรายการข่าวใหม่เอี่ยมเช่นนี้จึงเป็นครั้งแรกในรอบสิบปี
“หากเอ่ยถึงช่วงสี่ทุ่มวันธรรมดาแล้ว ปัจจุบัน ‘เดอะนิวส์’ ของอาซาฮิทีวีชนะขาด หน้าใหม่อย่าง ‘นิวส์เมนต์’ จะทลายปราการได้หรือไม่... เขาเขียนว่างั้นแน่ะ”
“เห”
เคย์ตอบรับห้วนๆ เมื่ออุชิโอะอ่านบทความในหนังสือพิมพ์กีฬาให้ฟัง หลังจากรายละเอียดเปิดเผย หนังสือพิมพ์เจ้าอื่นๆ ก็พากันรายงานโดยพร้อมเพรียง เคย์จึงรับรู้อยู่แล้วโดยไม่ต้องรอให้ใครบอก
“คู่แข่งปรากฏตัวแล้วสิ?”
“รายการที่ฉายชนกันก็เป็นคู่แข่งทั้งหมดนั่นแหละ”
ศึกชิงเรตติ้งคือศึกชิงพายที่มีอยู่จำกัด แต่ไม่ว่าฝ่ายผังรายการจะพยายามวิเคราะห์กราฟจนตาถลนแค่ไหน สุดท้ายก็ใช่ว่าจะมีหลักการแน่ชัดที่บ่งบอกว่าอะไรเป็นปัจจัยทำให้เรตติ้งเพิ่มหรือลด บางครั้งตัวเลขอาจพุ่งพรวดด้วยเนื้อหาที่ดูไม่มีคุณค่าสักนิด ขณะที่บางครั้ง VTR ที่ผู้สร้างทุ่มเทแรงกายแรงใจผลิตขึ้นกลับตายหยังเขียด ชิตาระผู้เป็นโปรดิวเซอร์กล่าวว่า “เหมือนกับสมุดพกนั่นแหละ” ถึงจะสำคัญแต่ไม่ใช่ว่านั่นคือทุกอย่าง แน่นอนว่าหากลดลงถึงระดับวิกฤตคงต้องมีการเปลี่ยนเปลี่ยนเนื้อหาหรือผู้ร่วมรายการกันบ้าง แต่ถ้าเข็นเต็มที่แล้วยังไม่ขึ้นก็ลาก่อน หลังจากนั้นรายการ ‘ใหม่เอี่ยม’ ที่คล้ายกับเคยดูที่ไหนสักแห่งก็จะถูกยัดลงในช่องว่าง โทรทัศน์เป็นสิ่งไม่เที่ยงจริงๆ
“แต่ถ้าเป็นรายการประเภทเดียวกันก็น่าจะสนใจมากกว่าไม่ใช่เหรอ”
“ถึงจะเป็นรายการข่าว แต่ดูเหมือนแนวทางจะต่างกันเยอะ และต่อให้โดนแย่งคนดูไป ปัญหาก็ไม่ได้อยู่ที่ฉันซะหน่อย ถ้าจะมีคนผิดก็คงเป็นอะโซซังมากกว่า”
เพราะ ‘เดอะนิวส์’ เป็นรายการของอะโซ เคอิจิอย่างแท้จริง คอมเมนเทเตอร์ที่มาร่วมรายการในฐานะ ‘แขกรับเชิญ’ เป็นได้แค่เบี้ยของพิธีกรอย่างอะโซเท่านั้น
“แน่นอนว่าฝ่ายที่ทำมาก่อนต้องโดนศึกษาอยู่แล้ว ทางนั้นคงสนใจโครงสร้างรายการกับจังหวะโฆษณาของทางนี้เต็มที่ แต่ถ้าไม่ดูท่าทีก่อนก็วางแผนรับมือไม่ได้หรอก แถมโปรดิวเซอร์ชิตาระก็บอกว่ารายการเพิ่งปรับโฉมปีที่แล้ว จะรีบปรับแก้กันทันทีเลยมันไม่ดี”
“หืม นึกว่าจะเครียดกว่านั้นซะอีก”
อุชิโอะพูดอย่างแปลกใจ
“นิสัยเกลียดความพ่ายแพ้ของนายเนี่ยเข้าใจยากแฮะ”
“คนธรรมดาไม่จำเป็นต้องเข้าใจหรอก”
“คร้าบๆ งั้นมาช่วยงานของคนธรรมดาหน่อยสิ”
ว่าแล้วอีกฝ่ายก็ยื่น ไม่สิ ยัดผ้ากระดำกระด่างทรงสี่เหลี่ยมจตุรัสกว้างด้านละหนึ่งเมตรมาให้
“อะไรเนี่ย”
พอลองคลี่ออกก็พบว่ามีการปักลายเป็นหย่อมๆ ดูเหมือนลายปักที่ใช้ด้ายหลากหลายสีเหล่านั้นจะสื่อถึงดอกไม้ไฟ แต่ก็ยังกระจิริดจนยังห่างไกลจากคำว่าเสร็จสมบูรณ์ เคย์ถามซ้ำอีกครั้งว่า “อะไรเนี่ย”
“ของที่ใช้ถ่ายโฆษณางานลดราคาของห้างแห่งหนึ่ง แต่ตอนนี้ยังบอกไม่ได้ว่าที่ไหน ฉันกำลังถ่ายทำตอนปักดอกไม้ไฟนี่ทีละลูก อยากให้มันบานออกต่อกันไปเรื่อยๆ น่ะ”
“เรื่อยๆ นี่เยอะขนาดไหน”
“เอ่อ ก็จนกว่าที่จะเต็ม? เพราะงั้นนายช่วยปักลูกหนึ่งทีสิ ฉันอยากให้มีสไตล์ของหลายๆ คนเท่าที่จะทำได้ก็เลยเที่ยวขอร้องทุกคนที่นึกออก”
ปักผ้าร่วมสาบานเรอะ
“มาโซ”
“เรื่องนั้นคุนิเอดะคุงก็น่าจะรู้ดีนี่นา”
“หนวกหู”
“ว่าแต่นายนั่นแหละที่มาโซนิดๆ”
“บอกว่าหนวกหูไงเล่า! ฉันไม่ช่วยหรอกนะ!”
“อา โทษทีๆ ขอร้องล่ะ ฉันลำบากจริงๆ นายช่วยได้มากเลย”
ถ้าจะโกหกก็หัดเล่นละครให้สมบทบาทกว่านั้นหน่อยเซ่ เข็มเย็บผ้าที่ร้อยด้ายเสร็จสรรพยื่นมาให้ด้วยท่าทีเสแสร้งชวนโมโห
“ว้าว เก่งจังเลย สมเป็นคุนิเอดะคุง”
“เดี๋ยวก็แทงซะหรอก”
เคย์เพิ่มดอกไม้ไฟลูกใหม่ข้างๆ ดอกไม้ไฟที่เพิ่งมีแค่สามชั้น หน้าที่ของเคย์มีแค่ปักจุดเล็กๆ ซ้ำไปมา การปักแต่ละครั้งจึงใช่ว่าจะหนักนาสาหัสอะไร แต่การปัก ถ่ายทำ ปัก ถ่ายทำ ปัก ถ่ายทำ แล้วค่อยตัดต่อนี่มัน... พอเป็นโฆษณาทางโทรทัศน์แล้ว อย่างมากก็คงได้อยู่บนจอแค่สามสิบวินาที นอกจากต้องตัดวิดีโอให้สั้นลงแล้วยังต้องซ้อนคำโฆษณากับพรีเซนเตอร์ลงไปอีก เคย์จึงรู้สึกเป็นเรื่องเสียเวลาโดยใช่เหตุ แต่อุชิโอะนั้นสามารถใช้เวลาหนึ่งวันเต็มๆ เพื่อสร้างภาพเคลื่อนไหวเพียงวินาทีเดียวได้สบาย มิหนำซ้ำดูเหมือนผ้าที่มีสีน้ำเงินเข้มและสีกรมท่าปะปนอยู่อย่างไม่เป็นระเบียบนั้นจะเป็นฝีมือการย้อมของอุชิโอะเองด้วย ความพิถีพิถันนั่นมันอะไรกัน ใช้ของที่คนอื่นผลิตไม่ได้เรอะ
“นายเนี่ยชอบทำอะไรหยุมหยิมชะมัด”
“ไม่เลย”
อุชิโอะปฏิเสธง่ายๆ
“ไม่ชอบเลยสักนิด ดูก็น่าจะรู้”
จะว่าไปแล้ว อุชิโอะก็ไม่เรื่องมากเรื่องการกินอยู่จริงๆ หรือควรเรียกว่าไม่ใส่ใจด้วยซ้ำ เพราะอย่างนั้นเคย์ถึงปล่อยตัวตามสบายอย่างนี้ได้ ถึงอุชิโอะจะทำอาหารอยู่บ้าง แต่ก็ใช่ว่าจะถึงขั้นยกอาหารญี่ปุ่นชั้นสูงมาเสิร์ฟ
“แต่ว่า”
“ฉันว่าดอกไม้ไฟน่าจะเข้าท่าเพราะเป็นฤดูร้อน พอคิดว่าอยากสร้างดอกไม้ไฟแบบไหนก็ได้ข้อสรุปออกมาแบบนั้น แค่นั้นแหละ คำว่าเปลืองเวลาหรือเปลืองแรงมันไม่ใช่ข้ออ้างที่ทำให้ทำไม่ได้ซะหน่อย ถึงจะขี้เกียจทำ แต่เทียบกับเหตุผลที่ว่าไม่มีงบแล้วก็สบายมาก”
อุชิโอะจะเริ่มจากการคิดว่า ‘อยากทำอะไร’ ส่วนวิธีการที่จะแสดงสิ่งนั้นออกมาไม่มีความหมายเป็นพิเศษ ไม่ว่าจะเป็นดินเหนียว ตุ๊กตา หรือผ้าปักล้วนเป็นแค่สิ่งที่เหมาะกับอิมเมจที่คิดไว้ในชั่วขณะนั้นๆ ความคิดที่ว่า ‘อยากทำอะไร’ จะถูกนวดเฟ้นอยู่ในหัวของอุชิโอะจนกว่าจะถึงขั้นลงมือทำงานจริง ความเรียบง่ายนั้นมาจากไหนกันนะ สำหรับเคย์ที่ทำงานโดยไม่เคยคิดว่า ‘อยากทำอะไร’ นั่นถือเป็นเรื่องอัศจรรย์อย่างยิ่ง
เคย์คิดอยู่เสมอว่า อยากทำให้ดี ทุกๆ วันเขาจะบอกตัวเองว่าวันนี้ก็จัดการงานที่ได้รับมอบหมายให้ราบรื่นกันเถอะ ทั้งอ่านบทที่ใครบางคนเขียนให้เข้ากับภาพเคลื่อนไหวที่ใครบางคนตัดต่อด้วยหลักการออกเสียงที่ถูกต้อง (ว่าแต่ใครเป็นคนกำหนดหลักการนะ) อย่างคล่องแคล่ว และออกความเห็นที่เหมาะสมเกี่ยวกับหัวข้อที่กำหนดภายในเวลาที่กำหนด เพราะไม่ใช่งานที่ใครๆ ก็ทำได้ เคย์จึงได้ทำอยู่อย่างทุกวันนี้ ทั้งที่ไม่น่าจะกังวลหรือไม่พอใจตรงไหนเลยแท้ๆ
แต่เวลามองดูอุชิโอะ บางครั้งเคย์อดคิดไม่ได้ว่า สิ่งที่เราทำอยู่คืออะไรกันแน่ งานที่ไม่มีทั้งแรงจูงใจหรือความกระตือรือร้นเป็นพิเศษ มีเพียงการวางท่าและความพยายามช่วยประคับประคองนี่มัน...ขืนคิดแบบนี้เดี๋ยวก็กลายเป็นปฏิเสธชีวิตตัวเองทั้งชีวิตกันพอดี หยุดๆ เคย์ปรามความคิดฟุ้งซ่านของตัวเองก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาปักผ้าต่อ
“เอ้า เสร็จแล้ว”
พอคืนให้โดยที่เข็มกับด้ายยังห้อยต่องแต่ง อุชิโอะก็ชื่นชมว่า “เก่งแฮะ”
“เป็นวงกลมสวยงาม องศาก็สม่ำเสมออย่างกับนาฬิกา”
“ชมอีกสิ”
“นายเนี่ย ทำได้ทุกอย่างจริงด้วยน้า”
“ป่านนี้เพิ่งรู้เหรอ”
“ทีนี้ในเมื่อนายอารมณ์ดีแล้ว ฉันก็มีเรื่องจะคุยด้วย”
“หา?”
อุชิโอะเก็บเข็มกับด้ายพลางบอกว่า “ตั้งแต่อาทิตย์หน้าจะมีคนมาป้วนเปี้ยนบ้านฉันสักระยะ”
“ทำไม?”
“อืม... มาถ่ายทำสารคดีน่ะ”
น้ำเสียงนั้นบ่งบอกว่าไม่เต็มใจนัก อุชิโอะไม่ชอบออกสื่อ ขอแค่สิ่งที่สร้างขึ้นมากลายเป็นงานที่ทำให้มีกินมีใช้ก็พอใจแล้ว เคย์ไม่เคยรู้จักคนใน ‘วงการ’ ที่ห่างไกลจากชื่อเสียงลาภยศและความยโสโอหังมากเท่าอุชิโอะเลย
“รายการอะไร?”
“ ‘เพอร์ซันส์’ ของโตโยทีวี”
คราวนี้ไม่ใช่การถ่ายทำทีละเล็กละน้อยอย่างที่เคย์ทำสมัยข่าวช่วงเย็น แต่เป็นสารคดีเต็มรูปแบบยาวหนึ่งชั่วโมง รายการนี้เป็นรายการที่ดำเนินมายาวนานเกือบสิบปี มีสโลแกนว่า “เจาะลึก ‘ผู้คน’ ” โดยคนที่มาออกรายการมีทั้งนักกีฬา ประธานบริษัท IT ไปจนถึงอาชีพหายากที่มีคนเดียวในโลก
“หวา...”
เคย์นิ่วหน้าทันที
“อะไรเล่า”
“คนที่ไปออกรายการนั้นต้องทำหน้าตายโพล่งประโยคเห่ยๆ เหมือนคำโฆษณาแมนชันแบ่งขายใช่ไหมล่ะ แถมยังซ้อนเสียงบรรยายวางท่าลงไปในจังหวะแปลกๆ อีก อย่างเช่น ‘ซึสึกิ อุชิโอะรู้ดี’ น่ะ”
“อืม หมู่นี้ก็ดูตั้งใจให้เป็นแบบนั้นจริงๆ แหละ”
“รายการนั่นเหมาะกับคำว่า ‘สะเหล่อ’ ที่สุดในญี่ปุ่น เป็นทีมชาติญี่ปุ่นด้านความสะเหล่อ สะเหล่อออฟเดอะเยียร์ ได้รางวัลชนะเลิศความสะเหล่อดีเด่นสามปีซ้อน แล้วนายจะไปออกรายการพรรค์นั้นเนี่ยนะ?”
“ช่วยไม่ได้นี่นา เหตุผลของผู้ใหญ่น่า เหมือนที่โดนชิตาระซังขอร้องเมื่อปีที่แล้วนั่นแหละ ฉันเองก็ไม่อยากทำหรอก”
“สักระยะเนี่ยนานแค่ไหน”
“เดือนนิดๆ... ถึงต้นเดือนเมษามั้ง? ตอนแรกเขาบอกว่าจะขอเข้าๆ ออกๆ ที่นี่สักครึ่งปี แต่ฉันไม่ยอม เพราะงั้นเลยเปลี่ยนมาถ่ายทำแบบใกล้ชิดสุดๆ แทน ได้ยินว่าถ้าเกิดอาการประสาทหรือวิตกกังวลขึ้นมาก็รีบบอกได้ แต่ฉันก็ไม่ได้ทำอะไรนอกจากงานจืดชืดน่าเบื่อ”
“ช่วงนั้นฉันจะไม่เฉียดมาที่นี่เป็นอันขาด”
เคย์ประกาศ
“นายเองก็เหมือนกัน ต่อให้รอบข้างไม่มีใครอยู่ก็ห้ามโทรหาหรือเรียกฉันมาล่ะ!”
“เอ๊ะ แปลว่าให้ทำแบบนั้น?”
“ฉันไม่ได้พูดเล่น! ห้ามจริงๆ!!”
“เซฟตัวเองสำคัญที่สุดเรอะ”
“แหงอยู่แล้ว”
“อะไรกัน อุตส่าห์กระหยิ่มยิ้มย่องเพราะนึกว่านายจะเหงาซะอีก”
ใช้คำแสดงอารมณ์ผิดรึเปล่า?
“ฉันก็งานยุ่งเหมือนกันแหละ ไหนจะงานอัดเสียงบรรยายรายการพิเศษ ไหนจะสัมภาษณ์อีก”
คนมันฮอตก็ต้องยุ่งเป็นธรรมดา
“หืม งั้นก็พอดีเลยสินะ แล้วก็”
“มีอะไรอีกรึไง”
“ได้ยินว่าผู้สื่อข่าวของ ‘เพอร์ซันส์’ ...เรียกว่านาวิเกเตอร์สินะ? คือคิซากิ เรียวน่ะ”
“เอ๊ะ?”
อุชิโอะท่าทางกระอักกระอ่วนเล็กน้อย
“รายการนั้นมีทาเลนต์หมุนเวียนกันมาออกใช่ไหมล่ะ คนที่จะมาคุยกับฉันที่บ้านบังเอิญเป็นหมอนั่นพอดี... ตอนโดนถามล่วงหน้าว่าเจาะจงใครเป็นพิเศษไหม ฉันดันตอบไปว่าจะเป็นใครก็ได้ ไม่นึกเลยว่าจะมีคนที่ออกรายการคู่แข่งของนายอยู่ด้วย”
อะไรกัน เพราะอย่างนั้นสินะถึงได้สงสัยว่าสนใจรายการคู่แข่งหรือเปล่า งั่งเกินเยียวยาแท้ๆ เคย์ตอบอย่างง่ายดายว่า “เรื่องนั้นจะไงก็ช่างเถอะน่า” อุชิโอะเองก็มีงานของอุชิโอะ และว่ากันตามตรงแล้ว เคย์แทบนึกหน้าคิซากิ เรียวอะไรนั่นไม่ออกด้วยซ้ำ คงเป็นคนประเภทที่ทะเบียนบ้านอยู่เขตเก๋ๆ สักแห่งในโตเกียว ต่อให้คิดมากไป ผู้ประกาศข่าวกับนายแบบก็อยู่คนละสนาม ถึงจะเป็นรายการคู่แข่งกันก็ใช่ว่าทางนั้นจะอ่านข่าวสักหน่อย คงคิดแบบนี้ล่ะสิ ว่าถ้าจับหนุ่มน้อยหน้าตาดีมาวางไว้ หน้าจอก็จะดึงดูดใจยิ่งขึ้น พยายามดึงความสนใจจากสาวๆ วัยละอ่อนที่ไม่ดูข่าวช่วงไพรม์ไทม์ เป็นเวอร์ชันตรงข้ามของ ‘รายการตกปลาสำหรับตาลุงโดยผู้ประกาศข่าวสาว’ เชิญโดนกล้องโลมเลียจากมุมเฉียงขวาสี่สิบห้าองศาไปซะเถอะ
ปฏิกิริยาอันเฉยเมยของเคย์ทำให้อุชิโอะถอนหายใจ
“เสียแรงที่อุตส่าห์เกรงใจ”
“ไหงการเกรงใจฉันถึงเป็นเรื่องเสียแรงเล่า!”
“นึกว่าจะเป็นเรื่องใหญ่ซะอีก”
“ขอบคุณความใจกว้างของฉันสิ”
“ขอบคุณคร้าบๆ งั้นเอาเป็นว่าขอให้ต่างคนต่างโชคดีมีชัย”
“นายห้ามเผลอพูดจาสะเหล่อๆ เพราะบรรยากาศพาไปหรือแพ้คำชมของไดเรกเตอร์ล่ะ”
“ถ้าพูดล่ะ?”
“ฉันจะเปิดในงานศพนาย”
“อย่าขอแต่งงานกันง่ายๆ แบบนั้นสิ เขินนะ”
“ไม่ได้ขอโว้ย!”
แล้วก็ไม่เห็นจะเขินตรงไหนเลย ไอ้หมอนี่


++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เคย์ ผู้ประกาศข่าวหนุ่มยอดนิยมเป็นคนสองบุคลิกอย่างสุดขั้ว ส่วนอุชิโอะ นักผลิตแอนิเมชันก็มีจิตใจสุดแสนกว้างขวาง นับตั้งแต่รู้จักกันมาได้หนึ่งปี แม้จะกระทบกระทั่งกันด้วยเรื่องเล็กน้อยบ้าง ทั้งสองก็ยังคงสนิทสนมกลมเกลียวกันดี อยู่มาวันหนึ่งเคย์ได้รู้ว่าตนเองเป็นสาเหตุที่ทำให้คิซากิ ทาเลนต์ซึ่งแสดงในรายการคู่แข่งของ ‘เดอะนิวส์’ สอบตกในการคัดเลือกผู้ประกาศข่าวของอาซาฮิทีวี เคย์จึงเกิดความสับสนว่าคนที่ไม่ได้เป็นผู้ประกาศข่าวเพราะใจรักอย่างตนมีสิทธิ์อยู่ตรงนี้หรือไม่ ความสับสนทำให้เคย์เริ่มไม่เป็นอันทำงาน แถมยังทำตัวซื่อตรงกับอุชิโอะที่คอยเป็นห่วงไม่ได้อีกต่างหาก...?

รูปภาพ

ตอบกลับโพส

ย้อนกลับไปยัง “Bongkoch Books News & Activities”