.
.
.
โลกมนุษย์ในตอนนั้นกำลังวุ่นวาย ทว่าอาโอซึกิกลับไม่ใส่ใจเท่าไร
แม้ชิโนโนเมะ หมาป่าเทพซึ่งอาวุโสมากที่สุดในบรรดาเครือญาติพยายามตักเตือนพฤติกรรมของอาโอซึกิหลายต่อหลายครั้ง แต่อาโอซึกิกลับทำเป็นหูทวนลม ประหนึ่งคำบ่นของชิโนโนเมะเป็นเพียงสายลมที่ทำให้ยอดไม้พัดไหว
?โลกเบื้องล่างตกอยู่ในความวุ่นวาย มนุษย์บริสุทธิ์ไร้กำลังผู้น่าสงสารทยอยล้มตายไปเรื่อยๆ ทุกคนมาขอพรกับนายท่านทุกคืน ส่วนพวกศัตรูนั้นมีแต่คนมารยาททราม แรงศรัทธาต่อเทพก็ไม่เพียงพอ หากปล่อยไว้เช่นนี้นายท่านอาจโดนทำร้ายได้...?
ไม่ต้องพูดซ้ำซากอาโอซึกิก็เห็นอยู่ว่าสภาพของโลกมนุษย์เป็นอย่างไร
ร่างที่แท้จริงของอาโอซึกิคือโอคุสุ หรือต้นการบูรยักษ์ซึ่งมีอายุกว่าหนึ่งพันห้าร้อยปี อาโอซึกิเป็นเทพทรงพลังผู้ครอบครองผืนดินและป่าไม้กว้างใหญ่แสนงดงาม
อาโอซึกิมีพลังเทพมหาศาลมาตั้งแต่กำเนิด เขากลายเป็นเทพเต็มตัวตั้งแต่ยังเด็ก ชีวิตตลอดหนึ่งพันกว่าปีมีทุกอย่างพรั่งพร้อม
โอคุสุมีลำต้นอวบหนาขนาดต้องใช้ผู้ใหญ่หลายคนจึงโอบรอบ เปี่ยมล้นไปด้วยจิตศรัทธาอันแรงกล้าจากคนในหมู่บ้าน ศาลเจ้าถูกสร้างอย่างงดงาม เสาโทริอิสีแดงมีขนาดใหญ่โต นอกจากนี้ศาลเจ้าของอาโอซึกิยังตั้งอยู่ในเขตที่พักของเจ้าเมืองซึ่งปกครองที่ดินแห่งนี้อีกต่างหาก อาโอซึกิจึงเป็นที่พึ่งทางใจของเจ้าเมืองโดยตรง
?ชิโนโนเมะ ใช่ว่าข้าละเลยต่อหน้าที่ในฐานะเทพ เพียงแต่การตายของมนุษย์เป็นสัจธรรมของโลกไม่ใช่หรือ??
สิ่งที่เทพสามารถทำให้มนุษย์ได้ไม่ใช่การเปลี่ยนกฎของธรรมชาติ
ไม่ใช่ว่าเทพทำเช่นนั้นไม่ได้ เพียงแต่ข้อบังคับของทวยเทพซึ่งถูกกำหนดขึ้นตั้งแต่สมัยโบราณระบุไว้ว่า ห้ามเทพยื่นมือเข้าไปเกี่ยวข้องกับสงครามระหว่างมนุษย์เป็นอันขาด แต่หากดาบของมนุษย์เกิดหันมาทางอาโอซึกิคงเป็นอีกเรื่องหนึ่ง...ไม่สิ ต่อให้ไม่มีข้อบังคับนั้น อาโอซึกิก็ไม่คิดจะสนใจอยู่แล้ว สำหรับเขาเรื่องราวบนโลกมนุษย์เป็นเรื่องไกลตัว คล้ายหมอกจางๆ ที่ล่องลอยอยู่เบื้องหน้า
ดูเหมือนว่ายุคนี้จะถูกเรียกว่าเซ็นโงคุ
จากข่าวลือที่แว่วมาตามสายลม สงครามครั้งใหญ่เริ่มต้นจากภาคตะวันออก ตามมาด้วยโรคระบาด ประชากรอดอยาก โจรเพ่นพ่านไปทั่วเมือง แม้แต่ในเขตแดนที่อาโอซึกิดูแลอยู่ก็มีคนล้มตายนับไม่ถ้วนทุกๆ วัน
เมื่อวานมีชายหนุ่ม หญิงสาว กับเด็กตัวเล็กๆ มาขอพรกับอาโอซึกิ เขาเห็นกับตาว่าทั้งสามถูกฟันคอ ถูกแทงท้อง และถูกขโมยของที่พกติดตัวไปจนหมด และเขายังเห็นด้วยว่าเจ้าเมืองเข้ามาในวิหารของศาลเจ้า เฝ้าขอพรให้ตนชนะทั้งๆ ที่เนื้อตัวสั่นเทา
ทว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับมนุษย์เป็นเรื่องห่างไกลสำหรับอาโอซึกิ คล้ายกับความฝัน
ก่อนหน้านี้ก็เคยมีสงครามเกิดขึ้น การตายของมนุษย์เป็นเรื่องธรรมดา มนุษย์ทุกคนเปรียบเสมือนเงาที่เดินผ่านไปมาอยู่เบื้องล่างของอาโอซึกิเท่านั้น
คฤหาสน์ของอาโอซึกิตั้งอยู่อีกโลกหนึ่ง ภายในมีดอกไม้บานสะพรั่ง สายลมเย็นสบายของฤดูใบไม้ผลิพัดผ่านตลอดทั้งปี อาโอซึกิอาศัยอยู่ในสถานที่ซึ่งเปี่ยมล้นไปด้วยพลังเทพร่วมกับบรรดาเครือญาติจำนวนมาก รวมถึงคู่ครองอีกหลายคนขนาดที่จำชื่อไม่ไหว
?ข้าไม่ได้ละทิ้งความปรารถนาของผู้มีจิตศรัทธาเสียหน่อย ข้าสัมผัสวิญญาณของคนเหล่านั้น ส่วนวิญญาณที่ตายไปแล้วข้าก็นำไปสู่ทางแห่งสวรรค์ แค่นี้ก็เพียงพอแล้วไม่ใช่หรือ??
อาโอซึกิเอ่ยถึง ?หน้าที่? ซึ่งเขาปฏิบัติมานานปีในฐานะเทพ ดวงตาของชิโนโนเมะทอประกายแห่งความโศกเศร้า...แต่อาโอซึกิไม่รู้หรอกว่าความเศร้านั้นเป็นเช่นไร...
?...นายท่าน ท่านช่างเยาว์วัยนัก ท่านไม่รู้จักความละเอียดอ่อนของจิตใจมนุษย์ สักวันหนึ่งท่านต้องเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสเพราะการกระทำของตัวท่านเอง?
อาโอซึกิไม่เข้าใจคำพูดของชิโนโนเมะ
โลกมนุษย์จะเป็นเช่นไรก็ช่าง ขอแค่คฤหาสน์ของอาโอซึกิสงบสุข ขอแค่ชิโนโนเมะ บรรดาเครือญาติและคู่ครองของเขามีความสุขก็พอแล้วไม่ใช่หรือ มนุษย์มีชีวิตได้ไม่ถึงร้อยปี ชีวิตแสนสั้นเพียงชั่วพริบตาเช่นนั้นจะไปทำความเข้าใจให้ยุ่งยากทำไม
ทว่าเวลาผ่านไปเพียงไม่นาน อาโอซึกิก็รู้ซึ้งถึงคำพูดของชิโนโนเมะ
กองทัพฝ่ายศัตรูต้องการทำลายศูนย์รวมจิตใจของชาวบ้าน พวกเขาเอาขวานจามใส่โอคุสุ ร่างที่แท้จริงของอาโอซึกิ ทันทีที่โอคุสุถูกจาม ความเจ็บปวดพลันวิ่งพล่านทั่วเรือนร่างของอาโอซึกิ สมองนึกหวาดกลัวต่อความตาย
แต่อาโอซึกิไม่ตาย
ผู้ที่ตายแทนเขาคือคู่ครองคนหนึ่งซึ่งอาโอซึกิจำชื่อไม่ได้ด้วยซ้ำ เป็นมนุษย์ผู้ชายที่อาโอซึกิเคยร่วมหมอนด้วยเพียงครั้งหรือสองครั้ง
หัวใจไร้เดียงสาของอาโอซึกิพบแต่ความสงบมาตั้งแต่เกิด เขาไม่รู้จักคลื่นลม ไม่รู้จักใช้ความคิด นี่คงเป็นครั้งแรกที่ความเจ็บปวดแสนสาหัสทิ่มแทงเข้ามาในใจ ร่างของชายหนุ่มซึ่งนอนแน่นิ่งนั้นสลายกลายเป็นเถ้าถ่านและหายวับไปในพริบตา อาโอซึกิยืนอึ้ง ไม่แม้แต่จะเอื้อมมือไปคว้าอีกฝ่ายไว้
มนุษย์ที่ตายแทนเทพจะไม่เหลือแม้แต่วิญญาณ แค่นำส่งวิญญาณไปสู่ทางแห่งสวรรค์ อาโอซึกิยังทำไม่ได้
ทำไมชายผู้นั้นถึงตายแทนข้า
อาโอซึกิเอ่ยปากถาม ชิโนโนเมะตอบพร้อมส่งสายตาตำหนิ
?เพราะท่านผู้นั้นรักนายท่านอย่างไรล่ะ?
บางทีนี่อาจเป็นครั้งแรกที่อาโอซึกิได้รู้จักคำว่ารัก
และนี่คือเรื่องราวซึ่งเกิดขึ้นเมื่อนานมาแล้ว สมัยที่อาโอซึกิอายุหนึ่งพันกับห้าร้อยปีกว่าๆ
นับถอยหลังจากปัจจุบันไปประมาณห้าร้อยปี
1
?ท่านฮิโระ ท่านฮิโระ ระวังตกลงมานะครับ ระวังตกลงมานะครับ?
เสียงร้องตะโกนด้วยความเป็นห่วงดังมาจากพื้นเบื้องล่าง โทริโนะ ฮิโระก้มมองพลางตอบกลับด้วยรอยยิ้ม ?ฉันบอกแล้วไงว่าไม่เป็นไร?
?เห็นแบบนี้ก็เถอะ ฉายาฉันสมัยเด็กคือฮิโระจอมปีนป่ายนะจะบอกให้ เดี๋ยวฉันหยิบลงไปให้นะ อาคาเนะ?
แม้โลกมนุษย์ตอนนี้ผ่านต้นฤดูใบไม้ร่วงไปแล้ว แต่คฤหาสน์ของอินุงามิ กลับโอบล้อมไปด้วยบรรยากาศเย็นสบายของฤดูใบไม้ผลิตลอดทั้งปี ฮิโระกำลังปีนต้นซากุระใหญ่ภายในสวนซึ่งอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมและละลานตาไปด้วยสีสันของดอกไม้นานาพันธุ์
ฮิโระเป็นชายหนุ่มสูงตามเกณฑ์มาตรฐาน ทั้งรูปร่างและใบหน้ายังมีเค้าสมัยเยาว์วัย แม้ภายนอกดูเหมือนเด็กหนุ่มอายุยี่สิบ แต่ความจริงเขาอายุยี่สิบสี่ปีแล้ว จะว่าไปนับตั้งแต่มาเป็น ?คู่ครองของอินุงามิ? สมัยอายุยี่สิบเอ็ด รูปลักษณ์ภายนอกของเขาก็หยุดเติบโต
ปลายกิ่งซากุระมีลูกโป่งสีแดงลูกหนึ่งติดอยู่ ฮิโระกำลังพยายามเอื้อมมือเก็บของสิ่งนั้น
พื้นผิวลูกโป่งมีภาพพิมพ์ลายกระต่ายกับหมีแสนน่ารักพร้อมข้อความระบุว่า ?แฟมิลี่เซลฤดูใบไม้ร่วง? อาคาเนะได้รับลูกโป่งขณะไปเที่ยวเอาต์เล็ตมอลในโลกมนุษย์เมื่อเช้า เด็กน้อยดีใจลิงโลดเพราะนี่คือครั้งแรกในชีวิตที่ได้รับลูกโป่ง แม้อาคาเนะเป็นเครือญาติของเทพซึ่งมีชีวิตมาแล้วหลายสิบปี แต่ยังตัวเล็กไม่ต่างจากมนุษย์เด็กอายุเจ็ดขวบ มือน้อยๆ ของอาคาเนะจึงเผลอทำลูกโป่งหลุดมือไป เด็กน้อยเลยนั่งห่อเหี่ยว
ฮิโระรักและเอ็นดูอาคาเนะมาก พอเห็นว่าลูกโป่งลอยขึ้นไปติดอยู่ตรงปลายกิ่งไม้ ?เดี๋ยวฉันขึ้นไปเก็บให้เอง? เขาจึงเสนอตัวออกไปเช่นนั้น
(อีกนิดเดียว... อีกนิดเดียวก็จะถึงแล้ว)
ลูกผู้ชายต้องรักษาสัญญา ใจหนึ่งก็อยากโชว์เท่ให้อาคาเนะซึ่งคอยให้กำลังใจอยู่ข้างล่างได้เห็น
ฮิโระจับกิ่งไม้หนากิ่งหนึ่งไว้แน่นขณะเอื้อมมือไปข้างหน้าสุดตัว ในที่สุดปลายนิ้วของเขาก็สัมผัสโดนเชือก ทว่าหากเขาใส่เสื้อผ้าสไตล์ตะวันตกทั่วไปคงไม่มีปัญหา แต่เวลาอยู่ในคฤหาสน์แห่งนี้ฮิโระมักใส่เสื้อผ้าสไตล์ญี่ปุ่นเป็นประจำ แขนเสื้อกว้างซึ่งห้อยลงมาจึงไปเกี่ยวเข้ากับกิ่งไม้เข้าเสียนี่ ทำให้เสียหลัก
ทันใดนั้นเอง ?อ๊ากกก? อาคาเนะส่งเสียงร้อง ภาพเบื้องหน้าของฮิโระพลันโอนเอน วินาทีต่อมาตัวของเขาลอยคว้างอยู่กลางอากาศแล้วตกลงมากระแทกพื้น ศีรษะของเขาหมุนติ้วแต่โชคดีที่ไม่ได้บาดเจ็บรุนแรงอะไร ฮิโระลูบหลังซึ่งเจ็บแปลบขณะค่อยๆ ลุกขึ้น อาคาเนะวิ่งปรี่เข้ามาหา
?ท่านฮิโระ ท่านฮิโระ!?
อาคาเนะเป็นเด็กน้อยน่ารัก เรือนผมสีแดง ดวงตากลมโต สวมชุดจินเบ จุดที่ทำให้อาคาเนะต่างจากมนุษย์เด็กมีเพียงหูสุนัขขนาดใหญ่สองข้างบนศีรษะเล็กๆ กับหางฟู่ฟ่องที่งอกออกมาจากบั้นท้ายเท่านั้น
นับตั้งแต่วันที่พวกเขาเจอกัน เวลาบนโลกมนุษย์ผ่านไปเกือบสี่ปีแล้ว แต่เนื่องจากเวลาในคฤหาสน์แห่งนี้ไหลช้ากว่าจึงผ่านไปเพียงปีครึ่ง
แต่ถึงอย่างนั้นฮิโระกลับรู้สึกว่าอาคาเนะเป็นเหมือนน้องชาย เป็นเหมือนลูก เขาเอ็นดูและรักอาคาเนะมากจริงๆ ด้วยเหตุนี้พออาคาเนะโผเข้ามากอดที่หน้าอกพลางร้องไห้โฮ ความเจ็บปวดทางกายของฮิโระก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญอีกต่อไป
?ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ อาคาเนะ ทำให้นายตกใจเลย แต่ดูสิ ฉันไม่ได้บาดเจ็บตรงไหนสักหน่อย?
โอ๋ๆ ฮิโระปลอบประโลมพลางลูบศีรษะน้อยๆ อย่างอ่อนโยน หูของอาคาเนะลู่ไปข้างหลัง หางขดม้วนอยู่ระหว่างต้นขา ท่าทางคงหวาดกลัวมาก น่าสงสารเหลือเกิน
?ท่านฮิโระ ขอโทษครับ ขอโทษครับ เป็นเพราะอาคาเนะอยากได้ลูกโป่ง?
อาคาเนะเงยหน้าขึ้นมองฮิโระ ดวงตากลมโตรื้นไปด้วยน้ำใสๆ ความรักรสเปรี้ยวอมหวานเอ่อล้นภายในใจ สุดท้ายก็ไม่สามารถเก็บลูกโป่งสีแดงมาให้ได้ ฮิโระเงยหน้าขึ้น เขาเห็นวัตถุวงรีสีแดงลอยขึ้นไปบนท้องฟ้าสีคราม มันค่อยๆ เล็กลงๆ และหายลับไปจากสายตา ฮิโระรู้สึกผิดต่ออาคาเนะจากใจ
?ฉันขอโทษที่เก็บมาให้นายไม่ได้ ไว้ออกไปข้างนอกด้วยกันครั้งหน้าค่อยไปเอาลูกใหม่นะ?
?ไม่ครับ ถ้าทำให้ท่านฮิโระต้องบาดเจ็บ อาคาเนะไม่อยากได้ลูกโป่งแล้ว?
อาคาเนะกล่าวด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่น ฮิโระได้ยินดังนั้นก็นึกเอ็นดู เขากอดเด็กน้อยเอาไว้พลางปลอบประโลม
ตอนนั้นเอง ตึงๆๆ เสียงฝีเท้าดังโครมครามมาจากข้างใน ฮิโระเงยหน้ามองดูว่าเกิดอะไรขึ้น
?ฮิโระ! ฮิโระ! เจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม!?
เสียงตะโกนซึ่งดังมาจากอีกฟากของสวนคือเสียงของอินุงามิ
อินุงามิเป็นเทพเจ้าหมาป่าตามชื่อ ทั้งยังเป็นเจ้าของคฤหาสน์หลังนี้ด้วย
ถึงขึ้นชื่อว่าเป็นคฤหาสน์ แต่ความจริงคือบ้านเดี่ยวชั้นเดียวสร้างจากไม้งดงาม หลังคาปูกระเบื้อง เมื่อไม่กี่วันก่อนเพิ่งมีการปรับปรุงลดขนาดบ้านให้เล็กลง ทำให้พื้นที่สวนกว้างมากขึ้น จำนวนห้องไม่ได้มีมากมายขนาดนั้น โครงสร้างภายในถูกออกแบบให้คล้ายบ้านโบราณของชาวเมืองจึงอยู่ง่าย มีห้องต่างๆ สร้างความสะดวกสบายพร้อมสรรพ ทั้งห้องนั่งเล่นให้ทุกคนในครอบครัวมารวมตัวกัน ห้องนอนสามห้อง ห้องครัว และห้องรับแขก ทางฝั่งตะวันออกเฉียงใต้ซึ่งหันหน้าเข้าหาสวนมีเฉลียงทอดยาว
ตอนนี้อินุงามิกำลังก้าวขายาวๆ ออกมาจากทางเฉลียง
อินุงามิตัวสูงขนาดต้องเงยหน้ามอง ผมยาวสีเงิน ดวงตาสีทอง ใบหน้างดงามจนไม่น่าเชื่อว่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่อยู่บนโลก ทว่ากลับไม่ได้ดูอ่อนหวานแบบผู้หญิง นั่นเพราะเขามีรูปร่างบึกบึนสมชายชาตรี แม้กล้ามเนื้อถูกปิดบังด้วยกิโมโนสีขาวน้ำเงินแต่ยังสามารถรับรู้ได้
เมื่อเห็นท่าทางและสีหน้าของอินุงามิซึ่งกำลังถลาเข้ามา ฮิโระก็คิดในใจ
(เฮ้อ งานเข้าอีกแล้ว)
นับตั้งแต่ฮิโระมาเป็นคู่ครองของอินุงามิอย่างเป็นทางการ เหตุการณ์ทำนองนี้กลายเป็นส่วนหนึ่งของกิจวัตรประจำวันไปเสียแล้ว
?ฮิโระ นี่เจ้าคิดอะไรอยู่?
พอเห็นว่าฮิโระไม่ได้บาดเจ็บอะไรมาก ใบหน้าซีดๆ ของอินุงามิก็แปรเปลี่ยนเป็นสีแดงพร้อมส่งเสียงตวาดดังสนั่น ลมกระโชกแรงพลันก่อตัวขึ้นภายในสวน ยอดไม้สั่นไหว เนื่องจากที่นี่เป็นเขตแดนศักดิ์สิทธิ์ของอินุงามิ อารมณ์โมโหของอินุงามิจึงแสดงออกให้เห็นผ่านสภาพภูมิอากาศ อาคาเนะซึ่งอยู่ในอ้อมแขนของฮิโระหดตัวเล็กลงด้วยความตกใจ
?คงคิดล่ะสิว่าข้าไม่รู้ไม่เห็น เจ้าผิดแล้ว เพราะข้าคอยสังเกตการณ์อยู่ในคฤหาสน์ตลอดว่าเจ้ากำลังทำอะไรอยู่! ปีนต้นไม้จนพลัดตกลงมา...หาเรื่องเจ็บตัวหรืออย่างไร!?
?นี่นาย ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ อย่าทำตัวเป็นสตอล์กเกอร์ได้ไหม?
?เจ้าหาว่าข้าเป็นสะตอกุ้งหรือ?
?สตอล์กเกอร์ต่างหาก นายนี่ไม่เข้าใจคำศัพท์จากต่างประเทศเหมือนเดิม และฉันก็ไม่ได้บาดเจ็บตรงไหนสักหน่อย??
?แล้วนี่อะไร!?
อินุงามิซึ่งนั่งยองๆ อยู่เบื้องหน้าจับแขนฮิโระไว้หมับ ฮิโระก้มมองดูจึงพบว่าแขนเสื้อสไตล์ญี่ปุ่นที่สวมใส่อยู่ขาดวิ่น แขนของเขามีรอยถลอกเล็กน้อย มีเลือดซึมออกมาเพียงนิดเดียว แผลเล็กแค่นี้ต้องเล่นใหญ่ขนาดนั้นเลยเหรอ ฮิโระนึกเอือมระอา
?แค่นี้เอง เลียนิดหน่อยก็หายแล้ว ...อย่าตื่นตูมไปหน่อยเลย?
?ทำเป็นอวดเก่ง!?
อาคาเนะซึ่งขดตัวอยู่ในอ้อมกอดของฮิโระรีบโผเข้าไปหาอินุงามิ ?นายท่าน ขอโทษครับ!? ร่างน้อยๆ สั่นเทาขณะกล่าวขอโทษทั้งน้ำตา
?ท่านฮิโระปีนต้นไม้เพื่ออาคาเนะครับ ขอร้องล่ะครับ อย่าโกรธท่านฮิโระเลย...?
?อาคาเนะ ฟูจิเคยบอกเจ้าหลายครั้งแล้วใช่ไหม ฮิโระไม่ใช่พ่อแม่ของเจ้า เขาเป็นเจ้านายที่เจ้าต้องคอยรับใช้ต่างหาก ทำให้เขาบาดเจ็บแบบนี้แล้วเจ้าจะทำอย่างไร ข้าจะให้ฟูจิลงโทษเจ้าให้เข็ดหลาบ เตรียมใจเอาไว้ให้ดีล่ะ?
อินุงามิไม่ได้โหดร้ายขนาดตวาดใส่เด็กตัวเล็กๆ แต่เนื่องจากอารมณ์เดือดดาลยังคุกรุ่นอยู่ทำให้น้ำเสียงค่อนข้างแข็งกระด้าง อาคาเนะคอตก ?ขอโทษครับ? เสียงอ่อนแรงเล็ดลอดผ่านผมหน้าม้ากับใบหูซึ่งลู่พับ น่าสงสารเหลือเกิน ฮิโระเห็นดังนั้นก็ขมวดคิ้วแสดงความไม่พอใจ ?เรื่องแค่นี้เอง ไม่เห็นเป็นอะไรเลย? ฮิโระไม่เคยคิดสักครั้งว่าอาคาเนะคือคนรับใช้ที่ต้องคอยปรนนิบัติตน
?ไม่เป็นไรได้ที่ไหน!?
อินุงามิตะคอกก่อนฉุดแขนฮิโระข้างที่ไม่ได้รับบาดเจ็บ เนื่องจากเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นบ่อยครั้ง ฮิโระจึงยอมลุกขึ้นยืนและตามไปแต่โดยดี ทว่าก็หันมาหาอาคาเนะซึ่งถูกทิ้งให้อยู่ในสวนเพียงลำพัง
?ไม่ต้องห่วง?
เขาบอกกับเด็กน้อย เดี๋ยวค่อยมาปลอบใจอาคาเนะทีหลังแล้วกัน...ฮิโระคิด แต่ก่อนอื่นต้องจบเรื่องทะเลาะกับอินุงามิให้ได้เสียก่อน นี่คือสิ่งที่ฮิโระได้เรียนรู้หลังใช้ชีวิตอยู่ที่นี่มาสักระยะ
แสงแดดรำไรยามบ่ายสาดส่องเข้ามาในห้องพื้นเสื่อทาทามิภายในคฤหาสน์ ฮิโระกับอินุงามิกำลังนั่งหันหน้าเข้าหากัน
ทั้งสองเข้าใจว่าต้องทำอะไรโดยไม่ต้องพูด ฮิโระยื่นแขนข้างที่ได้รับบาดเจ็บให้ ส่วนอินุงามิก็ค่อยๆ เลียบาดแผล
ความเจ็บปวดแล่นแปลบอยู่เสี้ยววินาทีก่อนบาดแผลจะเลือนหายไป ความรู้สึกเสียวซ่านบริเวณแผ่นหลังเข้ามาแทนที่
?แผลหายแล้ว พอใจแล้วสินะ?
ฮิโระเอ่ยเสียงแข็งพร้อมมองค้อนขวับ แต่อินุงามิกลับไม่โต้ตอบ
อินุงามิบรรจงจูบลงบนผิวหนังซึ่งบาดแผลเพิ่งเลือนหาย จากนั้น ?ฮิโระ...? เขาพึมพำแผ่วเบา ราวกับว่าเสียงตวาดจนถึงเมื่อครู่นี้เป็นเพียงเรื่องโกหก น้ำเสียงเจือความน่าสงสารบีบหัวใจฮิโระจนรู้สึกเจ็บปวด ความรักเอ่อล้นออกมาจากภายใน
(เจ้าบ้า... อย่าเรียกด้วยเสียงแบบนี้สิ)
ขี้โกง ฮิโระคิดในใจพลางทำแก้มป่องเล็กน้อย ต่อให้ทะเลาะกันรุนแรงแค่ไหน แต่เพราะอินุงามิคือคู่ชีวิตที่เขารักมาก...พอเห็นใบหน้าเศร้าสร้อยของอินุงามิ ฮิโระก็เผลอใจอ่อนทุกที
อากาศข้างนอกหม่นหมองลงตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ เมฆครึ้มปกคลุมไปทั่วบริเวณ เม็ดฝนเริ่มตกลงมาปรอยๆ เนื่องจากสาบเสื้อกิโมโนสีขาวน้ำเงินที่อินุงามิสวมอยู่ค่อนข้างหลวม ฮิโระจึงมองเห็นแผ่นอกสีขาว เขาสังเกตเห็นว่าบนแผ่นอกนั้นมีลวดลายสีแดงจางๆ ประทับอยู่ด้วย
รอยสีแดงน่าสยดสยองนี้คือบาดแผลจากหัวใจของอินุงามิ ก่อนหน้านี้หลังทั้งสองพบเจอกันได้ไม่นาน ฮิโระได้รู้ความจริงว่าเวลาสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าเทพโศกเศร้าหรือโดดเดี่ยวจะมีบาดแผลเกิดขึ้นในใจ และปรากฏให้เห็นเป็นลวดลายบนร่างกาย
(ฉันแค่มีแผลถลอกเล็กๆ เพียงแผลเดียว...อินุงามิก็เจ็บปวดจนเกิดแผลในใจแล้ว)
ทว่าฮิโระรู้ดี
เหตุผลจริงๆ ที่ทำให้อินุงามิทรมานจนเกิดบาดแผลไม่ใช่แค่เพราะแผลถลอกเล็กๆ นี้ นี่ไม่ใช่เหตุผลที่แท้จริง ต้นตอของปัญหาหยั่งรากลึกมากกว่านั้น
?ฉันไม่เป็นไร... ฉันยังอยู่ที่นี่ ยังมีชีวิตอยู่ เห็นไหม??
ฮิโระยื่นมือกอดศีรษะของอินุงามิพลางลูบปลอบประโลม
นับตั้งแต่ฮิโระตัดสินใจมาเป็นคู่ครองของอินุงามิและใช้ชีวิตร่วมกัน เวลาบนโลกมนุษย์ผ่านไปสามปีครึ่งแล้ว ส่วนเวลาของเทพเจ้าผ่านไปประมาณครึ่งปี ตอนฮิโระเลือกว่าจะใช้ชีวิตในฐานะคู่ครองของอินุงามิ เขาบอกกับฮิโระว่า
?ข้ากลัว กลัวสูญเสียเจ้าไป...?
ไม่เป็นไร ขอแค่เราอยู่ด้วยกัน จะต้องข้ามผ่านทุกอย่างไปได้ ฮิโระกล่าว ซึ่งแน่นอนว่าตัวเขาก็เชื่อเช่นนั้น เขาคิดว่าหากได้อยู่ด้วยกัน ความกังวลของอินุงามิคงหายไปและต้องมีความสุขอย่างแน่นอน
แต่หลังผ่านไปครึ่งปี ฮิโระก็ได้รู้ว่าเขาคิดตื้นเกินไป
ทั้งๆ ที่อินุงามิเป็นเทพซึ่งเปี่ยมล้นไปด้วยพลัง เขาคือโอคุสุซึ่งมีอายุมากกว่าพันปี มีศาลเจ้าขนาดใหญ่เป็นของตนเอง ครอบครองป่าไม้เขียวชอุ่มและภูเขาลึกกินพื้นที่กว้างขวาง แต่เขากลับกลัดกลุ้มจนแทบเสียสติเพียงเพราะบาดแผลเล็กๆ ของฮิโระ
นั่นเป็นเพราะอินุงามิกังวลว่าอาจสูญเสียฮิโระไป
ตั้งแต่ใช้ชีวิตคู่ร่วมกัน อินุงามิไม่เคยโอดครวญถึงความอ่อนแอของตนให้ฟังสักครั้ง แต่เวลาฮิโระได้รับบาดเจ็บหรือทุกข์ทรมาน ความหวาดหวั่นว่าฮิโระ...จะตายมักผุดขึ้นในใจของอินุงามิเสมอ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
งานเลี้ยงที่ทวยเทพมารวมตัวกัน แปดปีจะจัดเพียงหนึ่งครั้งเท่านั้น... ?พาคู่ครองไปเปิดตัวในงานเลี้ยงด้วยสิ? เมื่อมีคำสั่งมาเช่นนี้อินุงามิจึงจำใจเข้าร่วมงานเลี้ยงอย่างช่วยไม่ได้ ทว่าฮิโระกลับตื่นเต้นสุดๆ!! เพราะนี่คือโอกาสที่ฮิโระจะได้เจอกับเทพหมาป่าอีกองค์ซึ่งอินุงามิเอาเครือญาติไปฝากไว้ แต่เมื่อได้เจอกับอาโอซึกิเทพองค์นั้น ฮิโระพบว่าเขากำลังจะกลายเป็นเทพปีศาจ!? ปลายผมและหางของเขาถูกย้อมเป็นสีดำแล้ว และไม่รู้เพราะเหตุใดเทพผู้งดงามและสงบเยือกเย็นองค์นี้จึงพยายามเข้าใกล้ฮิโระ ?ข้ามาเพื่อพบเจ้า?!?
