บทที่ 1
?สวัสดีประเทศไทย??
สำเนียงภาษาไทยไม่ค่อยชัดที่ดังออกมาจากปากของหนุ่มน้อยผมสีทองหยักศก เรียกความสนใจจากผู้คนที่เดินลงจากเครื่องบินโดยสารจนคนถูกมองออกอาการเขิน ร่างสูงเพรียวสวมชุดทะมัดทะแมงก้มศีรษะให้ผู้คนอย่างรู้สึกผิดที่ส่งเสียงรบกวน
?ไปทางไหนดี?
ดิมิทรี คาร์ท วัยยี่สิบสอง ทายาทของมหาเศรษฐีมองซ้ายมองขวาอย่างไม่รู้ทาง จากนั้นก็ตัดสินใจเดินตามคนอื่นๆ จนมาถึงห้องโถงกว้างภายในอาคารพักผู้โดยสาร หนังสือแนะนำการท่องเที่ยวที่พกติดตัวมาถูกเปิดออกเพื่อหาโรงแรมใกล้ๆ เมื่อได้โรงแรมถูกใจก็ใช้แอปพลิเคชันในโทรศัพท์จองเสร็จสรรพ
?ได้ห้องพักแล้วก็ต้องหาไกด์? ดิมิทรีมองหาป้ายโฆษณาและพบสิ่งที่ต้องการ
?นั่นไงบริษัทนำเที่ยว? ดิมิทรีเอ่ยอย่างลิงโลดใจ เพราะถ้าไปเองคงจะวุ่นวายและเสียเวลาเที่ยวแน่นอน เวลาที่ได้อยู่เมืองไทยก็มีไม่กี่วัน ถ้าให้เดา พรุ่งนี้ซีนอฟคนสนิทของอาหนุ่มต้องให้คนมาตามเขากลับบ้านแน่นอน
?ผมต้องการคนนำเที่ยว?
?ได้ค่ะ? พนักงานสาวตอบด้วยภาษาอังกฤษสำเนียงชัดเจน ก่อนจะหยิบรายละเอียดและรูปถ่ายของไกด์ที่พร้อมจะทำงานมาให้ ดิมิทรีเปิดเลือกไปเรื่อยๆ แต่ไม่ถูกใจ ด้วยความที่เขาอยากไปเที่ยวรอบๆ กรุงเทพฯ และเมืองรอบๆ เท่านั้น แต่ไกด์ที่พนักงานนำมาให้เลือกน่าจะเหมาะกับการเดินป่ามากกว่า
ขณะที่นั่งเลือกอยู่นั้น เสียงหวานกังวานดั่งระฆังแก้วก็แว่วมา
?ขอบคุณที่ใช้บริการของบริษัทเรานะคะ หากมีโอกาสมาเมืองไทย อย่าลืมคิดถึงเรานะคะ?
ดิมิทรีเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงหวาน
?มายก้อด?ตุ๊กตาบาร์บี้? ดิมิทรีอุทานเมื่อเห็นหน้าเจ้าของเสียง เพราะเจ้าของเสียงนั้นน่ารัก ใบหน้าเรียวรูปไข่ ผิวนวลเนียน ปากนิดจมูกหน่อยสอดรับกันอย่างลงตัว ส่งให้เจ้าของใบหน้างามสวยหวานจนใครเห็นต้องชะงักงัน แถมรูปร่างยังบอบบางน่าถนอมนักในความรู้สึกของชายหนุ่ม
?ผมต้องการคนนี้? ดิมิทรีชี้ไปที่หญิงสาวซึ่งหันมาเห็นเขาพอดี ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนแล้วยื่นแฟ้มคืนให้ คนถูกมองยิ้มให้ลูกค้าหนุ่มแล้วหันไปมองพนักงานสาวที่ดูจะอึดอัดพอควร
?เอ่อ?ไกด์ปรีญาคิวเต็มแล้วค่ะ รบกวนช่วยดูไกด์คนอื่นนะคะ?
?ไม่?ผมต้องการคนนี้ ถ้าไม่ได้ผมก็จะไปหาบริษัทอื่น? ดิมิทรียื่นคำขาด
ปรีญาไกด์พาร์ตไทม์เดินมาหา แล้วยื่นมือไปจับทักทายกับชายหนุ่ม
?สวัสดีค่ะ ฉันปรีญา มีอะไรให้ทางเรารับใช้คะ? ปรีญาทักทายด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
เมื่อดิมิทรีได้เห็นเธอใกล้ๆ แถมเธอยังมีรอยยิ้มหวานเจืออยู่บนใบหน้าก็ยิ่งทำให้หัวใจของหนุ่มน้อยเต้นแรง
?ผมแจ้งไปแล้วว่าต้องการอะไร? เสียงทุ้มบอกราวกับคนที่ไม่เคยถูกขัดใจ ทั้งๆ ที่ปรีญาดูแล้วคนตรงหน้าไม่น่าจะใช่คนเอาแต่ใจสักเท่าไร เมื่อลูกค้าไม่บอกโดยตรง หญิงสาวจึงหันไปมองพนักงานสาวเพื่อขอคำตอบ
?เอ่อ ลูกค้าต้องการให้คุณปรีเป็นไกด์นำเที่ยวค่ะ?
ปรีญาพยักหน้าเข้าใจแล้วยิ้มให้ลูกค้าหนุ่ม ?คุณต้องการคนนำเที่ยวกี่วันคะ? หญิงสาวเอ่ยถาม เผื่อจะสับเปลี่ยนตารางได้
?อืม?สี่วันพอครับ? ดิมิทรีบอก เพราะมั่นใจว่าอาหนุ่มคงไม่ให้อยู่นานกว่านั้น
ปรีญาครุ่นคิดนิดหนึ่ง แล้วมองตารางทำงานของตนเองบนจอขนาดใหญ่ข้างผนัง
?แต่ฉันรับงานได้แค่สามวันเองค่ะเพราะฉันเป็นไกด์พาร์ตไทม์ มีเวลาทำงานสัปดาห์ละสามวันเท่านั้น วันที่สี่ทางเราจะให้ไกด์คนอื่นทำแทนฉันได้ไหมคะ? ปรีญาบอกความจำเป็นของตัวเอง
?ไม่มีปัญหา? ดิมิทรีแบมือไปข้างหน้า
?โอเคค่ะ ตกลงตามนั้นนะคะ ยังไงรบกวนคุณ เอ่อ?? ปรีญาเอ่ยค้างไว้เพราะยังไม่รู้จักชื่อลูกค้า
?ดิมิทรี คาร์ท? ดิมิทรีแนะนำตัวแล้วก็ต้องขมวดคิ้ว เพราะเข้าใจว่าใครเห็นนามสุกลคาร์ทเป็นต้องตาโตและยินดีที่ได้รับใช้หรือไปไหนมาไหนด้วย แต่ไกด์สาวคนนี้กลับไม่สนใจ เธอเพียงแค่รับรู้แล้วเดินไปหยิบเอกสารมาให้เขาเท่านั้นเอง
?รบกวนคุณช่วยกรอกเอกสารให้เราด้วยนะคะ เผื่อมีปัญหาหรือเกิดเหตุฉุกเฉิน เราจะได้ติดต่อญาติคุณได้? เธอให้เหตุผล
ดิมิทรีถอนหายใจราวกับรำคาญเพราะไม่เคยต้องทำอะไรเองสักที แต่วันนี้เขามาคนเดียวยังไงก็ต้องทำ ชายหนุ่มจึงรับเอกสารมากรอก ปรีญาเดินไปคุยกับพนักงาน ไม่นานก็เดินกลับมา
?เสร็จแล้วเราก็ไปกันได้เลยค่ะ คุณมีตารางเที่ยวคร่าวๆ ไหมคะ ฉันจะได้จัดสรรเวลาให้? ปรีญาถามขณะพาลูกค้าเดินไปที่รถนำเที่ยวของบริษัท
?ผมต้องการเที่ยวในกรุงเทพฯ และเขตรอบนอก คุณพาไปได้เลย?
เมื่อรู้ความต้องการของลูกค้า ปรีญาก็ครุ่นคิดนิดหนึ่ง ไม่นานโปรแกรมการเที่ยวก็ไหลเข้ามาในหัว เร็วเท่าความคิด เธอรีบบอกคนขับรถ จากนั้นรถก็เลี้ยวไปตามเส้นทางที่วางไว้ทันที
+++++++++++++++++++++++++++
สถานที่แรกที่ปรีญาพาดิมิทรีมาเที่ยวคือหน้าวัดสุทัศน์ มีเสาชิงช้าซึ่งเป็นแลนด์มาร์กใจกลางกรุงเทพฯ ดิมิทรีเห็นภาพก็รีบเปิดคู่มือท่องเที่ยวอย่างตื่นเต้น
?วัดสุทัศน์ ของจริง? ดิมิทรีบอกด้วยความตื่นเต้น รีบกดชัตเตอร์รัวๆ ปรีญาอมยิ้มขณะมองลูกทัวร์กิตติมศักดิ์
?ที่นี่เป็นสัญลักษณ์ของกรุงเทพฯ เลยนะคะ? หญิงสาวบอกอย่างภาคภูมิใจทุกครั้งที่ได้คุยเรื่องเมืองไทย จากนั้นทั้งคู่ก็พากันไปไหว้พระในวัดสุทัศน์
เมื่อออกมาด้านหน้าก็พากันแวะโพสท่าสวยๆ ถ่ายรูปคู่กับเสาชิงช้า โดยมีปรีญาเป็นนางแบบ
?ช่วงเย็นๆ จะได้ภาพถ่ายที่สวยงามมากๆ แถมยังใกล้เสาชิงช้าเลยนะคะ?
ดิมิทรีหยิบกล้องออกจากกระเป๋าแล้วยกขึ้นถ่ายรูปเก็บภาพสวยๆ รวมทั้งถ่ายร่วมเฟรมกับปรีญา
?เสร็จจากนี้แล้วเราจะไปไหนต่อ?
ปรีญามองเวลาที่นาฬิกาข้อมือแล้วเงยหน้าขึ้นมายิ้ม ผิวแก้มแดงใสเพราะโดนไอแดดบวกกับรอยยิ้มหวานของหญิงสาวทำเอาคนมองต้องยกกล้องขึ้นเก็บภาพระยะใกล้เอาไว้
?ยังพอมีเวลา เดี๋ยวเราไปหาอะไรอร่อยๆ ที่ตลาดน้ำตลิ่งชันกินกัน จากนั้นก็ไปเที่ยววัดภูเขาทอง แล้วปิดท้ายวันนี้ด้วยอาหารจีนแถวเยาวราช โอเคไหมคะ? หญิงสาวเอ่ยถามขณะพากันเดินไปที่รถ ซึ่งทุกสถานที่ที่หญิงสาวบอกนั้นทำเอาคนฟังตื่นเต้นอยากไปเร็วๆ
?เล็ตสโก?ไปกันเลย? ดิมิทรียิ้มร่าแล้วกดส่งภาพไปให้อาหนุ่มที่รัสเซีย
ไม่นานก็มีเสียงข้อความตอบกลับมา แต่ดิมิทรียังไม่อยากเปิดให้เสียอารมณ์ เพราะรู้อยู่แล้วว่าข้อความที่ส่งมาคงจะเป็นคำบ่นอีกตามเคย แม้ในใจจะคิดถึงอาหนุ่ม แต่เมื่อมาถึงที่เที่ยว ชายหนุ่มก็ถอนหายใจเพื่อปล่อยให้ตัวเองได้เที่ยวอย่างสนุก
ตลาดน้ำตลิ่งชันเป็นตลาดน้ำชื่อดังในกรุงเทพฯ ที่ยังคงความเป็นธรรมชาติและวิถีชีวิตชาวบ้านริมน้ำสองฝั่งคลอง แวดล้อมไปด้วยสวนกล้วยไม้และสวนผัก บรรยากาศดีๆ ของชาวบ้านฝั่งธนฯ และอาหารรสชาติอร่อยแบบท้องถิ่น ห่างไกลจากมลพิษบนท้องถนน มีเรือแพให้นั่งชิมอาหารอร่อยริมน้ำอีกด้วย เพราะฉะนั้นใครที่อยากใช้ชีวิตช้าๆ ชิมของอร่อยๆ อย่างอาหารทะเล กุ้งแม่น้ำ หรือปลาเผาตัวเบิ้มๆ ก็ไม่ควรพลาดในการมาเที่ยวชมที่นี่
นับว่าปรีญาเลือกสถานที่เที่ยวได้ถูกใจดิมิทรีมากเลยทีเดียว ชายหนุ่มหยิบกุ้งตัวใหญ่ยกขึ้นแล้วเก็บภาพไว้ โดยมีตากล้องอย่างปรีญาถ่ายภาพให้
+++++++++++++++++++++++++++++++++
เมื่อปรีญาพาลูกทัวร์มาเที่ยวสถานที่สุดท้ายคือเยาวราชและกินมื้อค่ำกันที่นั่น ก็ทำให้ทั้งคู่ได้มีโอกาสพูดคุยกันมากกว่าเดิม
?เอ่อ?คุณมีชื่อเล่นไหม?
?คุณอยากรู้ไปทำไมคะ? ปรีญาถามขณะยกแก้วน้ำส้มขึ้นจิบ
ดิมิทรีเหลือบมองดวงหน้าเรียวสวยด้วยแววตาเป็นประกาย
?ก็?ชื่อจริงคุณเรียกยาก จำไม่ได้ด้วย? เขาตอบแล้วตักอาหารเข้าปาก
?ปรีค่ะ?? เธอบอกสั้นๆ
ดิมิทรีพยายามจะออกเสียงให้ชัดๆ แต่ทำไม่ได้ ก็เลยคิดชื่อใหม่ให้เธอเสร็จสรรพโดยไม่ถามเธออีกต่างหาก
?เรียกยาก ผมเปลี่ยนให้ใหม่ก็แล้วกันนะ เอาชื่อเลิฟลี่ละกัน เลิฟลี่แปลว่าน่ารัก? ดิมิทรีขยิบตาให้ ความขี้เล่นและความจริงใจในแววตาสีฟ้าเข้มทำให้หญิงสาวอมยิ้ม
?ขอบคุณสำหรับชื่อใหม่นะคะ ฉันชอบมาก?
?ผมก็ชอบคุณ ถ้าคุณชอบผู้ชายเด็กกว่าเราคงเป็นแฟนกันได้ แต่น่ารักอ่อนหวานแบบนี้ต้องเหมาะกับคนแข็งกระด้างอย่างคุณอาของผม? ดิมิทรีพูดถึงอาเป็นครั้งแรก และน้ำเสียงก็เต็มไปด้วยความรักและความผูกพัน
?คุณอาของคุณดุมากเหรอคะ? เธอชวนคุย
?ดุมาก แต่เฉพาะกับคนที่ดื้อนะ แล้วกับผมเขาก็เข้มงวด ผมเลยต้องแหกคอกประจำ นี่ก็หนีมาเที่ยวเมืองไทย? เขาบอกราวกับการหนีออกจากบ้านเป็นเรื่องสนุก แต่ปรีญากลับมองตรงข้าม
?ไม่กลัวคนที่บ้านเป็นห่วงเหรอคะ?
?ไม่หรอก เดี๋ยวอาก็ส่งคนตามมา นั่นไง พูดถึงก็ปรากฏตัวทันที? ดิมิทรีหยิบเงินมาวางบนโต๊ะ แล้วจับมือปรีญาลุกขึ้น ?ไปคุณ??
?คุณดิมิทรีอยู่นั่น!? บอดี้การ์ดของตระกูลคาร์ทที่ตามมาหันมาเห็นพอดีและวิ่งตามไป
ปรีญาไม่รู้อีโหน่อีเหน่ก็วิ่งตามเขาไปด้วย ดิมิทรีรีบพาเธอออกหลังร้าน จากนั้นก็พากันวิ่งไปที่รถ คนขับรถเห็นลูกค้ากับไกด์วิ่งหน้าตาตื่นออกมาก็สตาร์ตเครื่องยนต์รอทันที
?ไปเลยค่ะ? ปรีญาสั่งออกรถ แล้วหันไปมองบอดี้การ์ดที่วิ่งพ้นประตูร้านอาหารออกมา
?คนพวกนั้นเป็นใครคะ ทำไมต้องตามคุณด้วย?
?บอดี้การ์ดอาผมเอง ว่าแต่เราจะไปไหนต่อ? ดิมิทรีถามหลังจากรถวิ่งออกมาได้ไม่นาน
?ไปส่งคุณที่โรงแรม ส่วนฉันก็นั่งแท็กซี่กลับบ้านค่ะ?
ดิมิทรีขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ ?อย่าบอกนะว่าคุณขับรถไม่เป็น?
เขาถามเพราะมั่นใจว่าเงินเดือนไกด์คงมากพอที่จะซื้อรถญี่ปุ่นขับสักคันได้สบาย
?ใช่ค่ะ ฉันขับรถไม่เป็น แต่เป็นแบบนี้ก็ดีนะคะ ใช้บริการรถสาธารณะลดภาวะโลกร้อน? ปรีญาเปลี่ยนให้เป็นเรื่องสนุก
?ไปส่งคุณผู้หญิงที่บ้านนะ เดี๋ยวผมจ่ายพิเศษให้? ดิมิทรีตบบ่าคนขับ
?อย่าเลยค่ะ ฉันกลับเองได้? ปรีญาปฏิเสธ แต่ดิมิทรีส่ายหน้าไม่ยอม จนสุดท้ายเธอก็ต้องยอมตามใจลูกค้า ขณะอยู่บนรถทั้งสองก็พูดคุยกันเรื่องโปรแกรมทัวร์ของวันพรุ่งนี้
?จอดตรงบ้านหลังใหญ่ๆ นั่นแหละจ้ะ? ปรีญาบอกคนขับหลังจากรถเลี้ยวเข้าซอยมาไม่ไกล
ดิมิทรีมองบ้านหลังที่เธอชี้บอก แม้จะเป็นเวลากลางคืน แต่ก็พอจะมองเห็นว่าบ้านที่เธออยู่นั้นหลังใหญ่พอสมควร
?ฐานะที่บ้านคุณก็ดีนี่ ทำไมต้องไปรับจ๊อบให้เหนื่อย? ดิมิทรีเอ่ยถามขณะมองอาณาเขตกว้างขวางของตัวบ้าน ปรีญายิ้มน้อยๆ หากแววตาหม่นลงจนชายหนุ่มสังเกตเห็น
?สิ่งที่เราเห็น บางทีอาจจะไม่ใช่ก็ได้ค่ะ? เธอพูดเป็นนัยจนคนฟังอึ้ง ครั้นจะถามต่อเธอก็เปิดประตูลงจากรถไปซะแล้ว
ดิมิทรีลดกระจกลงไปบอก ?พรุ่งนี้เจอกัน?
?ค่ะ พรุ่งนี้เจอกัน? หญิงสาวยิ้มพลางโบกมือให้แล้วเปิดประตูเล็กเดินเข้าไปในบ้าน
ดิมิทรีมองตามร่างบอบบางที่เดินไปตามทางแคบๆ จนกระทั่งเธอเข้าไปในบ้านก็สั่งออกรถ แต่ก่อนที่รถจะเคลื่อนตัวออกไป เขาก็ได้เห็นสิ่งที่ไม่คิดว่าจะได้เห็น นั่นคือไกด์ประจำตัวของเขาโดนผู้หญิงคนหนึ่งตบจนหน้าหัน
?มายก้อด?? ดิมิทรีอุทาน ครั้นจะให้คนขับรถจอดก็พอดีกับเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เมื่อเห็นเบอร์ของอาหนุ่มโชว์อยู่หน้าจอก็ถอนหายใจ
?ครับอา??
?รับโทรศัพท์ได้ซะทีนะดิมิทรี? คนปลายสายกดเสียงต่ำเพื่อสะกดอารมณ์พลุ่งพล่านของตัวเองไว้สุดกำลัง ดิมิทรีรู้ว่าอาหนุ่มเป็นคนยังไงก็พูดกวนกลับไป
?พูดเสียงน่ากลัวแบบนี้ ระวังสาวๆ ที่อากำลังกอดจะกลัวจนหนีกลับบ้านนะครับอา?
?ไม่ต้องพูดมาก รีบกลับบ้านด่วนเลย ก่อนที่ฉันจะไปตามนายเอง? คนปลายสายขู่ต่อ แต่ดิมิทรียกขาไขว่ห้างอย่างอารมณ์ดี
?เอาน่าอา อีกสองวันผมก็กลับแล้ว ทำเสียงซีเรียสไปได้ ว่าแต่อาชอบรูปที่ผมส่งให้หรือเปล่าครับ?
?ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่อง ฉันสั่งให้นายกลับบ้านเดี๋ยวนี้ ตั๋วเครื่องบินฉันให้คนเตรียมไว้ให้แล้ว? คนปลายสายยังคงบังคับให้ทำตามราวกับชอบออกคำสั่งอยู่ตลอดเวลา
?บอกแล้วไงฮะ ขอเวลาอีกสองวันครับ หลังจากนั้นผมสัญญาจะไม่หนีเที่ยวอีก จะไปฝึกงานที่บริษัทตามความต้องการของอา?
?ให้ตายสิดิมิทรี นายนี่มันดื้อเหมือนใครวะ?
?อาอยากรู้ก็ส่องกระจกดูสิครับ? ดิมิทรีอยากบอกเหลือเกินว่า เขาจะเหมือนใครถ้าไม่ใช่คนที่เลี้ยงมา แต่ไม่อยากกวนประสาทอาหนุ่มมากไปกว่านี้
?ไอ้หลานเวร?
?ฮ่าๆ เอาน่าอา ผมรู้ว่าอาห่วง แต่ผมโตแล้วนะครับ แถมมีไกด์นำเที่ยวอีก เธอสวยน่ารักมาก ถ้าอาเจอเธอก็คงจะชอบเธอเหมือนผม?
?อย่าเปลี่ยนเรื่องดิมิทรี ภายในสองวัน ถ้านายยังไม่โผล่หน้ามาให้ฉันเห็น ฉันจะไปตามนายเอง? พูดจบคนปลายสายก็เงียบเสียง ดิมิทรีไม่พูดอะไรจนกระทั่งบอกสิ่งที่อยู่ในใจ
?ผมคิดถึงอา ดูแลตัวเองด้วยนะครับ?
คนปลายสายนิ่งงันเมื่อได้ยิน หากเวลานี้ดิมิทรีได้เห็นหน้าคนอยู่ไกล ก็จะเห็นว่ายิ่งเขาพูด คนปลายสายก็ยิ่งเครียด เพราะฟังแล้วเหมือนคำสั่งเสียเหลือเกิน
?ฉันรอนายอยู่ที่บ้าน? สุดท้ายคนปลายสายก็ใช้คำว่าบ้านผูกมัดหลานชาย เพราะอาหนุ่มมั่นใจว่าภาพความทรงจำและความอบอุ่นของคนในบ้านจะดึงหลานชายกลับมา
?ผมรักอาครับ ขอโทษที่ดื้อมาตลอด? ดิมิทรีบอกพลางตัดสายทิ้ง ก่อนจะพาดศีรษะกับพนักพิง ดวงตาคมรีปิดลงช้าๆ ราวกับต้องการหยุดความรู้สึกผิดของตัวเองไว้ บอกตัวเองว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะทำตัวเหลวไหลแบบนี้
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
ภายในห้องโถงของตระกูลดัง ปรีญายืนกุมมืออยู่ตรงหน้าตติยาและคุณหญิงศศิภาเพื่อให้ทั้งสองตัดสินชีวิตเธอดั่งเช่นทุกครั้งที่เธอออกไปทำงาน
?พรุ่งนี้ฉันมีเดินแบบ แกต้องไปรับใช้ฉัน เข้าใจไหม? ตติยาตะคอกอย่างคนแสดงอำนาจเหนือกว่า เมื่อปรีญาเงยหน้าขึ้นมองก็จิ้มนิ้วที่หน้าผากนูน ?ทำไม หรือแกมีปัญหา?
?พรุ่งนี้พี่รับงานไกด์ไว้แล้วนะยา?
?รับก็ยกเลิกสิ ที่คุณแม่ยอมให้แกไปทำงานพิเศษเพราะไม่อยากจ่ายเงินเดือนคนรับใช้เพิ่ม พรุ่งนี้แกต้องไปถือของให้ฉัน?
?แต่?? เธอพูดได้เท่านั้นก็ถูกหยิกที่ต้นแขนจนต้องนิ่วหน้า ?โอ๊ย?ยา พี่เจ็บ? เธอมองตติยาด้วยแววตาวิงวอน แต่คนทำไร้น้ำใจเบ้ปากอย่างสะใจ
?ถ้าไม่อยากเจ็บตัว แกต้องไปรับใช้ลูกยา แต่ถ้าแกไม่ทำ ฉันจะฟ้องพ่อแกว่าแกไม่รักน้อง? คุณหญิงนั่งกอดอกมองลูกเลี้ยงอย่างสาแก่ใจ
?ค่ะ?คุณน้า? ปรีญาจำต้องรับปากเพราะไม่อยากให้บิดาไม่สบายใจ ?ปรีขอตัวไปพักผ่อนก่อนนะคะ?
เมื่อทั้งสองได้สิ่งที่ต้องการก็ยอมให้ปรีญาไป
?เชอะ?ยาเกลียดมันจริงๆ ค่ะคุณแม่ ทำไมเราไม่เฉดหัวมันออกไปจากบ้านเลยล่ะคะ? ตติยาถามมารดา ก่อนจะกระแทกก้นลงนั่งข้างๆ
?ใจเย็นๆ สิลูก ถ้าไล่ไปตอนนี้คุณพ่อก็ต้องรู้สิว่าเราทำอะไรกับมันบ้าง? ศศิภาลูบแขนบุตรสาวอย่างแสนรัก นางรักลูกคนนี้มาก และต้องการสิ่งที่ดีที่สุดให้ลูกโดยไม่สนใจว่าอะไรผิดอะไรถูก ขอแค่ลูกมีความสุขก็พอ
ปรีญาแม้จะเป็นคุณหนูคนหนึ่งของบ้าน แต่ก็เป็นลูกภรรยาคนแรกซึ่งเป็นเลขาฯ หน้าห้องของคุณอุดม เจ้าของธุรกิจบ้านจัดสรรรายใหญ่ของเมืองไทย เมื่อมารดาของปรีญาเสียชีวิต อุดมก็แต่งงานใหม่กับศศิภาจนมีตติยาเป็นบุตรสาวเพียงคนเดียว
ศศิภากดฐานะของลูกเลี้ยงให้ต่ำกว่าบุตรสาวตัวเองตลอดเวลา หรือเรียกได้ว่าเป็นคนรับใช้ดีๆ นี่เอง แต่แม้จะกดให้ต่ำเท่าไร เพชรยังไงก็เป็นเพชร เช่นเดียวกับปรีญาที่ไปไหนก็มีแต่คนรักและเอ็นดูเสมอ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หลานชายของราเดฟ คาร์ท มหาเศรษฐีชาวรัสเซีย ต้องกลายเป็นเจ้าชายนิทราเพราะอุบัติเหตุรถชน เขาจึงนำตัวคนผิดมาลงโทษโดยไม่ทราบว่าปรีญา ถูกแม่เลี้ยงโยนความผิดมาให้รับแทนลูกสาวนางที่เป็นคนขับโดยใช้บิดาที่ป่วยของหญิงสาวมาข่มขู่ให้ยอมจำนน เธอจึงต้องตกเป็นข้ารับใช้ดูแลหลานชายเขาจนกว่าจะฟื้น และเป็นทาสบำเรอสวาทบนเตียงของเขาอย่างไม่มีทางเลี่ยงโดยที่เสียงคัดค้านไม่อาจหลุดลอดออกจากปากได้ นอกจากเสียงครวญครางจากสัมผัสซาบซ่านที่เขาก่อขึ้น
