บทนำ
กรุงมอนเทียร์น่า สาธารณรัฐเทเลเซียร์
หลังจากงานเปิดตัวสายการบินโลว์คอสต์ แม็คคาร์เตอร์ก็กลับมาที่เทเลเซียร์เพื่ออารักขาบิดาก่อนที่ท่านจะลงจากตำแหน่งประธานาธิบดี ระหว่างรอการรับสมัครเลือกตั้ง เขาก็คงพอมีเวลาไปสานต่อเรื่องหัวใจกับกรรัมภา แต่แล้วความตั้งใจก็พลันมลายเมื่อวันที่อำลาตำแหน่งบิดาที่หน้าทำเนียบรัฐบาล มีคนลอบสังหารประธานาธิบดีโดมินิกจนบาดเจ็บสาหัสถึงขั้นพิการไปตลอดชีวิต ไม่สามารถลงสมัครรับเลือกตั้งอย่างที่ตั้งใจ และเหตุการณ์ในวันนั้นไม่ได้เปลี่ยนชีวิตเฉพาะของบิดาของเขา แต่ได้เปลี่ยนชีวิตของแม็คคาร์เตอร์ไปด้วยเช่นกัน
เมื่อบิดาไม่สามารถลงสมัครรับเลือกตั้งได้ กรรมการบริหารพรรคเอ็นเอสพีของบิดาได้มีมติให้แม็คคาร์เตอร์ลงสมัครรับเลือกตั้งแทน ชายหนุ่มใช้เวลาตัดสินใจอยู่หลายสัปดาห์ จนในที่สุดก็ตัดสินใจสานต่องานของบิดา ลงสมัครรับเลือกตั้งประธานาธิบดี โดยมีคู่แข่งคนสำคัญคือคอลสัน เดลเนียร์ รองประธานาธิบดีซึ่งแยกตัวออกจากพรรคไปก่อตั้งพรรคใหม่ และมี...นีส เคิร์ท นักธุรกิจเงินหนาของพรรคฝ่ายค้านลงชิงชัยด้วย
การหาเสียงเป็นไปอย่างเข้มข้น ต่างฝ่ายต่างมีฐานเสียงไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน แรกๆ คะแนนของคอลสันดูเป็นต่ออยู่มากเพราะทำงานการเมืองมาหลายปี แต่แม็คคาร์เตอร์ก็ไม่ยอมแพ้ ชูนโยบายของคนรุ่นใหม่ที่เต็มไปด้วยวิสัยทัศน์และจับต้องได้ ทำให้คะแนนตีตื้นขึ้นมาแซงหน้าได้ในเวลาอันรวดเร็ว
เมื่อคอลสันตกเป็นรอง สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น แม็คคาร์เตอร์ถูกโจมตีเรื่องที่ไม่เคยบริหารบ้านเมืองและเคยเป็นสายลับที่ฆ่าคนในสงครามมาก่อน แต่ข้อกล่าวหานั้นก็ไม่อาจทำลายความเชื่อมั่นลงไปได้ ยิ่งส่งให้คะแนนของเขาสูงขึ้นไปอีก
ก่อนการลงคะแนนไม่กี่วัน กลุ่มผู้ร่วมขบวนหาเสียงของแม็คคาร์เตอร์ถูกโจมตีด้วยอาวุธหนัก แต่เพราะมีหน่วยอารักขาที่เต็มไปด้วยประสิทธิภาพด้านการข่าว ทำให้เขารอดมาได้อย่างหวุดหวิด หลังจากนั้นการปราศรัยหาเสียงของชายหนุ่มก็มีคนดักซุ่มลอบสังหารอยู่หลายครั้ง
จนวันเลือกตั้งประธานาธิบดีแห่งสาธารณรัฐเทเลเซียร์มาถึง สื่อจากทั่วโลกต่างเสนอข่าวและเกาะติดนาทีต่อนาที จนกระทั่งผลการนับคะแนนสิ้นสุดลง แม็คคาร์เตอร์ชนะการเลือกตั้งด้วยคะแนนท่วมท้น หลังจากนั้นมาชีวิตของชายหนุ่มก็เปลี่ยนไป
ภาระหน้าที่ที่ต้องแบกไว้ทำให้เขาต้องทุ่มเททั้งแรงกายแรงใจให้งานตั้งแต่วันที่สาบานตน จนกระทั่งวันนี้เป็นเวลาสามปีเต็มๆ ที่ประธานาธิบดีแม็คคาร์เตอร์นั่งอยู่ในตำแหน่งประมุขของประเทศ และเป็นสามปีที่ชายหนุ่มได้พิสูจน์ให้คนทั่วโลกได้เห็นว่าเขาเป็นประธานาธิบดีหนุ่มที่เต็มไปด้วยวิสัยทัศน์ และประสบความสำเร็จในการบริหารประเทศจนได้รับรางวัลจากหลายสาขา ในขณะที่ทำงานเพื่อบ้านเมือง ประธานาธิบดีหนุ่มก็มีเป้าหมายลึกๆ ในใจที่ไม่มีใครรู้ และพร้อมจะดำเนินการทันทีเมื่อถึงเวลา
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เมื่อฐานอำนาจมั่นคงแล้ว แม็คคาร์เตอร์ก็มีเวลาที่จะไปพักผ่อนกับผู้ให้กำเนิดที่ไร่องุ่นเมืองทาวเนียร์ซึ่งเป็นบ้านเกิดของมารดา ขณะที่ชายหนุ่มยืนดื่มด่ำกับธรรมชาติของขุนเขาอยู่นั้น มากาเร็ตก็พาโดมินิกมาหยุดที่ด้านหลังของบุตรชาย เมื่อได้ยินฝีเท้าคุ้นหูใบหน้าคมจึงหันไปมอง
?คิดถึงสาวที่ไหนอยู่หรือเปล่าคะท่าน?? มากาเร็ตเอ่ยแซว แม็คคาร์เตอร์หัวเราะขณะเดินไปช่วยเข็นรถบิดาไปรับลมที่ระเบียงกว้าง
?สาวๆ หนีหน้าไปหมดแล้วครับแม่?
?สาวไหนหนีแม่ไม่ว่า แต่ถ้าหนูก้อยหนีต้องตามมาให้ได้นะจ๊ะ เพราะสะใภ้แม่ต้องเป็นหนูก้อยคนนี้เท่านั้น? มากาเร็ตยื่นคำขาด ชื่อที่หลุดออกมาจากปากมารดาทำเอาหัวใจแกร่งสะดุด
?มาดามยื่นคำขาดขนาดนี้ต้องเร่งมือหน่อยแล้วจูเนียร์ ไม่งั้นพ่อว่ามาดามคงจะไปรวบรัดเสียเอง? โดมินิกหัวเราะอย่างอารมณ์ดี เลยได้รับค้อนงามๆ จากภรรยาคู่ชีวิตวงใหญ่
?คุณก็?คนนี้เพียบพร้อม ดูข้างนอกอ่อนหวาน แต่ข้างในเข้มแข็งและพร้อมจะสู้เคียงข้างคนที่รัก คนแบบนี้สิคะเหมาะที่จะเป็นสตรีหมายเลขหนึ่งของเทเลเซียร์ รับรองฉันดูคนไม่ผิดแน่ๆ ค่ะ?
?ถ้าเธอมีคนรักแล้ว ผมคงต้องหาสะใภ้คนใหม่ให้แม่? แม็คคาร์เตอร์แบ่งรับแบ่งสู้ เพราะไม่มั่นใจว่าเวลาที่ห่างเหินจะทำให้เธอเปลี่ยนไปสักเพียงไหน
?มั่นใจในความรักหน่อยจูเนียร์ ดูอย่างพ่อสิ มีคนมาจีบแม่ตั้งเยอะแยะ พ่อไม่ยอมแพ้ ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก สุดท้ายพ่อก็ได้แต่งงานกับแม่ ชนะหนุ่มคนอื่นๆ ขาดลอยเลย? โดมินิกให้กำลังใจบุตรชาย มากาเร็ตขยับไปจับมือใหญ่ของบุตรชายมากุมไว้ข้างหน้า
?งานเข้าที่เข้าทางแล้วก็ไปทำตามหัวใจตัวเองนะแม็ค ผู้หญิงดีๆ อย่างหนูก้อยหาไม่ได้ง่ายๆ นะจ๊ะ พ่อกับแม่เอาใจช่วย? มากาเร็ตเลื่อนมือไปประคองแก้มสากที่ถอดแบบมาจากสามีและเธออย่างละครึ่ง พร้อมกับจูบแก้มอย่างแสนรัก
?ขอบคุณครับ ผมจะพาลูกสะใภ้กลับมาให้ได้ แต่ถ้าเธอไม่ยอมมาดีๆ ผมคงต้องพาวิวาห์เหาะ พ่อกับแม่เตรียมรับหน้าพ่อกับแม่เธอด้วยนะครับ?
แม็คคาร์เตอร์บอกพลางคลายอ้อมแขนจากมารดาแล้วเดินจากไป ผู้ให้กำเนิดทั้งสองได้แต่มองตามยิ้มๆ
เมื่อตะกอนรักในใจถูกกวนขึ้นมา หัวใจแกร่งก็พลันอุ่นวาบ ใบหน้าหวานๆ กับนัยน์ตากลมโตของกรรัมภาลอยเข้ามาในห้วงคำนึง ป่านนี้แหวนยังติดอยู่ที่นิ้วหรือเปล่าคุณก้อย?
?บทจะใจร้อนก็ร้อนซะหิมะละลาย ลูกชายเราไปได้รับเชื้อนี้จากใครก็ไม่รู้นะคุณ? มากาเร็ตถามสามีขณะที่สายตามองตามแผ่นหลังหนา พอนึกได้ว่านิสัยบุตรชายเหมือนใครก็ยิ้มให้สามี
แม็คคาร์เตอร์แยกจากผู้ให้กำเนิดก็หยิบโทรศัพท์ออกมาโทร.หาพรรษ รอสายอยู่นานเสียงกวนประสาทตามนิสัยก็ดังมาตามสาย
?สวัสดีครับท่านประธานาธิบดี มีอะไรให้กระผมรับใช้ครับ?
?บินมาให้ออกกำลังหน่อยซิ หมั่นไส้ว่ะ?? เมื่อเข้าโหมดเพื่อน การทักทายจึงเป็นไปอย่างสนุกสนาน ?เป็นยังไงบ้าง?? แม้ไม่ชัดเจนในเรื่องที่ถาม แต่พรรษก็พอจะเดาได้ไม่ยากนัก ด้วยความอยากแกล้งเพื่อนรักจึงตอบไปเรื่องอื่น
?สบายดี เด็กๆ ถามหาเมื่อไหร่จะมาลอนดอน? เสียงจิ๊กจั๊กขัดใจทำเอาพรรษหัวเราะร่วน ?ฮ่าๆ อยากรู้เรื่องที่เมืองไทยก็ต้องไปหาสิวะเพื่อน? พรรษหัวเราะกับคนท่ามาก
?ยังไม่ว่าง?? แม็คคาร์เตอร์บอกพลางถอนหายใจเบาๆ
?หาเวลาหน่อย ขืนชักช้าฉันกลัวว่านายจะกินแห้วน่ะสิ?? พรรษทิ้งท้ายประโยคน่าคิดจนคนฟังหยุดหายใจไปชั่วขณะ
?ทำไมวะ??
?มีคนยื่นใบสมัครจีบคุณก้อย คนนี้ดีกรีไม่ธรรมดา นายตำรวจอนาคตไกล? น้ำเสียงจริงจังของเพื่อนทำเอาแม็คคาร์เตอร์หน้าตึง นี่เธอกล้าลืมคำสัญญาของเขาจริงๆ หรือยังไง แหวนก็ให้แทนใจไว้แล้วยังจะมีกิ๊กอีก
?ก้อยมีท่าทียังไงบ้าง?
?ก็?? พรรษทิ้งท้ายไว้เพื่อจะดึงลมเพชรหึงให้แรงกว่าเดิม ?ก็ไม่รู้สินะ แต่หมอนั่นเช้าถึงเย็นถึง พาไปกินข้าวสองต่อสองบ่อยๆ?
?มันน่า?? แม็คคาร์เตอร์บอกเสียงห้วน ในใจรุ่มร้อนเป็นไฟกลัวว่าสาวในดวงใจจะปันใจให้คนอื่น เพราะเวลาสามารถเปลี่ยนรักให้กลายเป็นร้างได้ตลอดเวลา
?ให้ส่งคนไปสั่งสอนหน่อยไหมจะได้จัดให้?
?ไม่ต้องเพื่อน เดี๋ยวฉันไปจัดการเอง ไม่ว่ามันจะเป็นใครฉันเอามันตายแน่? แม็คคาร์เตอร์บอกเสียงต่ำน่ากลัว แต่ถ้าชายหนุ่มเห็นพรรษกลั้นหัวเราะอยู่คงมีวางมวยกันแน่นอน
?อาทิตย์หน้าฉันจะไปตรวจงานที่เมืองไทย จะพาหนูเล็กกับเด็กๆ ไปด้วย ถ้าว่างก็ไปเจอกันที่นั่นได้นะ แต่อย่าช้าล่ะเพราะฉันไม่อยากนั่งกินเหล้าเป็นเพื่อน?
เมื่อทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้แล้วพรรษก็วางสาย แม็คคาร์เตอร์กดเลื่อนหาเบอร์คนรู้จักในเมืองไทย แล้วสั่งให้สืบเรื่องกิ๊กของกรรัมภาทันที
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หนึ่งสัปดาห์ต่อมา ณ กรุงเทพมหานคร ประเทศไทย
โรงแรมโอเรียนเต็ลทาวเวอร์ กรรัมภา รองประธานบริหารฝ่ายการตลาดเดินไปที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ พนักงานยกมือไหว้ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
?สวัสดีค่ะคุณก้อย??
?สวัสดีจ้ะ วันนี้แขกเยอะ อย่าให้มีข้อผิดพลาดนะ?
กรรัมภาสั่งเสร็จก็มองลูกค้าที่นั่งพักผ่อนอยู่ตามจุดต่างๆ ที่โรงแรมจัดไว้ และดีใจที่แขกยังให้ความไว้วางใจมาใช้บริการที่โรงแรมมากขึ้นเรื่อยๆ จนบิดามีโครงการที่จะขยายธุรกิจทั้งในเมืองไทยและต่างประเทศ
?ขยันจังนะครับท่านรอง?? เสียงทุ้มดังมาจากด้านหลัง ทำให้กรรัมภาหันไปมอง เมื่อเห็นเจ้าของเสียง ริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพูระเรื่อก็แย้มยิ้ม
?นึกว่าหนุ่มที่ไหนมาแซว ที่แท้ก็เพื่อนเรานี่เอง? กรรัมภายิ้มหวานให้ร้อยตำรวจเอกโยติราช เหมตะวัน จนคนมาใหม่หัวใจแทบละลาย
?อย่ายิ้มแบบนี้สิก้อย??
?ทำไมล่ะโย หรือจะให้ก้อยร้องไห้เวลาเห็นโย?? กรรัมภาแกล้งทำหน้าตาตื่นเพื่อไม่ให้เพื่อนคิดมาก โยติราชถอนหายใจแรงๆ
?ก้อยอะ อย่างนี้ทุกที โยเลยเป็นได้แค่เพื่อน? โยติราชเอนตัวไปกระซิบใกล้ๆ พอได้ยินกันสองคน กรรัมภาปล่อยคิกออกมาอย่างอดขำไม่ได้ ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าเพื่อนรักคิดยังไง แต่เธอไม่อยากให้ความหวังใดๆ เพราะในใจรักใครไม่ได้อีกแล้ว
แต่ความใกล้ชิดของคนทั้งสองอยู่ในสายตาของแม็คคาร์เตอร์ซึ่งนั่งหลบมุมแอบเฝ้ามองกรรัมภาตั้งแต่เธอเดินเข้ามาแล้ว แรกๆ ก็ดีใจที่ได้เห็นหน้าให้หายคิดถึง แต่พอเห็นเธอยืนยิ้มและหัวร่อต่อกระซิกกับผู้ชายคนอื่น ลมเพชรหึงก็ตีตื้นขึ้นมาจนอยากเข้าไปอุ้มเธอขึ้นเครื่องกลับเทเลเซียร์เสียให้รู้แล้วรู้รอดซะเดี๋ยวนี้
กรรัมภารู้สึกเหมือนมีใครมองจึงมองหา ทำให้โยติราชมองตาม
?มองหาใครเหรอก้อย?
?ไม่รู้สิ เหมือนมีคนกำลังมองเราอยู่? กรรัมภาตอบขณะไล่สายตาไปทั่วล็อบบี้ เมื่อไม่เห็นคนรู้จักก็หันกลับมามองเพื่อนเช่นเดิม ?โยมีธุระอะไรกับก้อยหรือเปล่า?
?มาให้ก้อยเลี้ยงข้าว ปลายเดือนแบบนี้คนกินเงินเบี้ยหวัดแผ่นดินอย่างโยกรอบมาก? โยติราชทำตาละห้อยเรียกคะแนนสงสาร กรรัมภายิ้มหวานกับท่าทีอ้อนสาวของเพื่อน
?ไม่ต้องแกล้งจนเลยนะ ลูกรัฐมนตรีกระทรวงกลาโหมอย่างโยน่ะเหรอจะกรอบ เลี้ยงสาวเป็นร้อยๆ ยังได้เลย? กรรัมภาแซวขณะเดินนำโยติราชไปที่ห้องอาหาร
?ไม่อยากเลี้ยงใครนอกจากคนนี้??
?ไม่ต้องหวานหรอก ยังไงก้อยก็เลี้ยงข้าวเพื่อนรักอยู่แล้ว??
กรรัมภาย้ำประโยคท้ายเพื่อยืนยันความรู้สึกของตัวเอง โยติราชแม้จะเจ็บนิดๆ ทุกครั้งที่ได้ยินแต่ไม่เคยยอมแพ้ เพราะตลอดหลายปีมานี้กรรัมภาไม่เคยสนิทสนมกับชายใดนอกจากเขา ยังไงก็ยังมีความหวังอยู่ น้ำหยดลงหินทุกวันหินมันยังกร่อน หัวใจอ่อนๆ ของเธอต้องมีหวั่นไหวกันบ้างล่ะ
ในขณะที่คู่แข่งเต็มไปด้วยความหวัง แม็คคาร์เตอร์ก็เต็มไปด้วยความหึงหวงและคาดโทษหญิงสาวไว้ในใจ สายตาคมเข้มมองตามไม่ละสายตาจนบอดี้การ์ดคนสนิทอย่างเดนิสอมยิ้ม
?จะให้สั่งสอนสักหน่อยไหมครับท่าน?
?ก็ดี?ฉันหมั่นไส้หมอนั่นเต็มทีแล้ว? บอกเสร็จแม็คคาร์เตอร์ก็เดินออกจากล็อบบี้ไป
จังหวะที่แม็คคาร์เตอร์เดินออกจากล็อบบี้ กรรัมภาหันมาเห็นด้านหลังของชายหนุ่มพอดี หญิงสาวถึงกับลุกขึ้นมองเพื่อให้เห็นชัดกว่าเดิม แต่อีกฝ่ายหายเข้าไปในลิฟต์เสียก่อน
?ใครเหรอก้อย?? โยติราชมองหน้าเครียดของกรรัมภาอย่างแปลกใจที่เห็นเพื่อนดูกังวลอย่างเห็นได้ชัด
?ก้อยคงดูคนผิดน่ะจ้ะ อย่าสนใจเลย กินข้าวดีกว่า?
กรรัมภาตัดใจออกจากภาพที่เห็นเมื่อสักครู่ และมั่นใจว่าถ้าแม็คคาร์เตอร์มาเมืองไทยยังไงนักข่าวก็ต้องเสนอข่าว เพราะคนทั่วโลกต่างให้ความสำคัญกับเขาพอๆ กับดาราฮอลลีวูด เขาขยับไปไหนก็เป็นข่าวเสมอ
หลังจากรับประทานมื้อเย็นเสร็จเธอก็เดินไปส่งโยติราชที่รถ พอมาถึงทั้งสองก็ต้องตกใจเพราะล้อรถทั้งสี่ล้อแบนติดดินราวกับมีใครแอบปล่อยลม หรือไม่ก็เจาะยาง
?เฮ้ย! ยางแบน? โยติราชมองรถสปอร์ตที่มีไม่กี่คันในเมืองไทยอย่างงงๆ ผู้กองหนุ่มเดินสำรวจรอบตัวรถก่อนจะยกมือเท้าสะเอว ?ต้องไปเข้าเวรด้วยสิ??
?แบนแบบนี้โยเอารถก้อยไปก่อนนะ เดี๋ยวก้อยให้รถที่โรงแรมไปส่งที่บ้านเอง? กรรัมภาหยิบกุญแจรถในกระเป๋าส่งให้ โยติราชส่ายหน้า
?ไม่ล่ะ เดี๋ยวโยนั่งแท็กซี่ไปสน.เอง?
?งั้น ก้อยให้รถที่โรงแรมไปส่งก็แล้วกันนะ? กรรัมภาหยิบโทรศัพท์โทร.ไปที่เคาน์เตอร์ ไม่นานก็วางสาย ?เรียบร้อยแล้วจ้ะ?
ไม่ถึงห้านาทีรถเก๋งคันหรูที่ใช้รับส่งแขกของโรงแรมก็มาจอดใกล้ๆ คนทั้งสอง พนักงานลงมาเปิดประตูรอ โยติราชเดินอ้อมไปขึ้นรถ
?งั้นแยกกันตรงนี้เลยนะก้อย? โยติราชโบกมือให้เพื่อนแล้วขึ้นไปนั่งเบาะหลัง กรรัมภายกมือบ๊ายบายและมองตามจนกระทั่งรถเลี้ยวออกสู่ถนนสายหลัก
โยติราชนั่งรถออกมาไม่ถึงสิบนาทีก็รู้สึกถึงความผิดปกติ เพราะเส้นทางที่รถวิ่งผ่านไม่ใช่ทางไปที่ทำงาน ผู้กองหนุ่มขยับตัวมองเสี้ยวหน้าคนขับอย่างจับสังเกต
?ไม่ใช่ทางไปสน.นี่?
?เจ้านายผมอยากคุยกับผู้กองเป็นการส่วนตัว? เดนิสในคราบคนขับรถบอกด้วยสำเนียงภาษาอังกฤษ โยติราชขมวดคิ้วอย่างกังขา
?เจ้านายแกเป็นใคร?แล้วต้องการอะไร? โยติราชถามและขยับเข้าไปประชิดหลังเบาะคนขับ เดนิสหยิบลูกระเบิดที่ดึงสลักแล้วชูขึ้นเสมอไหล่
?เก็บชีวิตไว้ดีกว่าผู้กอง ผมไม่อยากฆ่าใครเพราะถ้าหนึ่งต่อหนึ่งไม่คุ้ม อย่างผมถ้าจะพลีชีพทั้งทีต้องบึ้มให้คนตายเป็นร้อย? เดนิสขู่กลายๆ โยติราชหน้าเครียดเมื่อรู้ว่ากำลังเผชิญกับกลุ่มระเบิดพลีชีพ
?เจ้านายแกต้องการอะไร?
?ไปถึงผู้กองก็จะรู้เอง? เดนิสเร่งความเร็วขึ้น ไม่ถึงยี่สิบนาทีก็พาโยติราชมาถึงเซฟเฮาส์แห่งหนึ่ง ทั้งสองเปิดประตูลงจากรถ
โยติราชมองชายฉกรรจ์ราวห้าหกคนที่ยืนอยู่ตามจุดต่างๆ ราวกับกำลังอารักขาใครสักคน จากประสบการณ์ที่ถูกฝึกการรบมาทุกหลักสูตร ทำให้นายตำรวจหนุ่มรู้ได้ทันทีว่าชายฉกรรจ์ทั้งหมดไม่ธรรมดา และที่สำคัญทุกคนไม่ใช่คนไทย
?เชิญข้างใน? เดนิสผายมือเชิญโยติราชและเดินนำเข้าไปในห้องห้องหนึ่งที่มีแสงสว่างเพียงจุดที่ผู้กองหนุ่มยืนอยู่ ทำให้ไม่เห็นร่างสูงสง่าที่ยืนอยู่หลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่
?คุณเป็นใคร ต้องการอะไร? โยติราชถามด้วยภาษาอังกฤษชัดเจน
?หึๆ ผมเป็นใครไม่สำคัญ ที่เชิญคุณมาที่นี่แค่อยากเตือน??
เสียงเรียบหากเต็มไปด้วยพลังอำนาจ แผ่รังสีออกมาจนเขาสัมผัสได้ตั้งแต่วินาทีแรกที่ก้าวเข้ามาในห้องนี้ โยติราชจดจำรายละเอียดคนในเงามืดไว้ในหัว แม้จะเห็นเพียงเงาดำก็พอจะรู้ได้ว่าคนที่อยู่ตรงหน้าสูงสง่าและเยือกเย็น
?เตือนอะไร??
?อย่ายุ่งกับกรรัมภา?? จุดประสงค์ที่ได้ยินทำเอาโยติราชถึงกับอึ้ง คิดไม่ถึงว่ากลุ่มคนพวกนี้เกี่ยวข้องอะไรกับกรรัมภา หรือเป็นแขกที่พักในโรงแรมแล้วเกิดต้องตาต้องใจหญิงสาวขึ้นมากันแน่
?เหตุผลล่ะ?? ผู้กองหนุ่มถามกลับอย่างไม่เกรงกลัวอีกฝ่าย
?ไม่มี?แต่ถ้าอยากลองดีก็ไม่มีปัญหานะผู้กองโยติราช?? คำขู่และชื่อที่ดังมาจากคนในเงามืด ทำให้โยติราชยิ่งสงสัยขึ้นไปอีก
?คุณรู้จักผมได้ยังไง?
?ใครจะไม่รู้จักนายตำรวจหนุ่มอนาคตไกล ลูกชายสุดที่รักของรัฐมนตรีกระทรวงกลาโหมของเมืองไทยล่ะ?
แม็คคาร์เตอร์เหยียดยิ้มในความมืด ความอยากรู้ทำให้โยติราชใช้ความเร็วกระโดดตรงไปหา เดนิสระวังอยู่แล้วกระโดดเข้าไปขวาง การต่อสู้ด้วยมือเปล่าจึงเริ่มขึ้นอย่างสูสี แม็คคาร์เตอร์ยืนมองอย่างใจเย็น จนกระทั่งเดนิสซัดหมัดเข้าที่ท้องโยติราชสองหมัดซ้อน
?พอแล้วเดนิส??
คำสั่งทำให้เดนิสหยุดกึกและเดินไปยืนด้านข้างโต๊ะทำงาน โยติราชกุมท้องมองคนในเงามืดอย่างโกรธกรุ่น
?อย่าฝืนต่อดีกว่าผู้กอง เดี๋ยวเจ็บตัวเปล่าๆ และจำไว้ให้ขึ้นใจว่าอย่ายุ่งกับกรรัมภาอีก? แม็คคาร์เตอร์บอกเสร็จก็สะบัดมือสองครั้ง บอดี้การ์ดก็มาจับตัวโยติราชไว้
?คุณชอบเธอ?? ผู้กองหนุ่มถามขณะถูกชายฉกรรจ์ขนาบข้างทั้งสองด้าน
?เธอเกิดมาเพื่อผม และคุณไม่มีสิทธิ์เข้าใกล้เธอ? เสียงตอบกระด้าง บ่งบอกอารมณ์คนตอบได้เป็นอย่างดี เดนิสรับรู้ได้ทันทีว่าพายุแห่งเทเลเซียร์ได้ก่อตัวขึ้นแล้ว
?หึ ความรักต้องแสดงออกอย่างเปิดเผย ไม่ใช่ใช้วิธีเหมือนโจรกระจอก จับคู่แข่งมาขู่เพื่อกันให้ห่างเธอ แต่ถ้าเธอไม่มีใจ ต่อให้กันแค่ไหน คุณก็ไม่ได้หัวใจเธอหรอก?
โยติราชทิ้งท้ายแล้วถูกฉุดกระชากให้เดินออกจากห้อง แม็คคาร์เตอร์ขบกรามแน่นด้วยความโมโห ในเมื่อรักขนาดนี้แล้ว ถ้าทำให้เธอกลับมารักไม่ได้เขาก็ต้องใช้ไม้ตายแล้ว?
?เอายังไงต่อครับท่าน?
?อย่าถามทั้งๆ ที่รู้คำตอบไอ้เพื่อนยาก ยังไงสตรีหมายเลขหนึ่งของเทเลเซียร์ต้องเป็นเธอเท่านั้น? แม็คคาร์เตอร์บอกอย่างหมายมั่น เดนิสหัวเราะร่วนอย่างถูกใจ
?ขอให้สมหวังครับ แต่อีกเรื่องที่ท่านควรจะรู้ มีอดีตสายลับของเอ็มเอสเอสสามคนเดินทางเข้ามาในเมืองไทย จุดประสงค์ของพวกมันไม่แน่ชัด ผมจึงสั่งอารักขาระดับสิบ?
?คนจ้างวานคงหวังจะหยุดฉันเหมือนที่หยุดพ่อ ฉันจะทำให้มันรู้ว่าหน่วยเอ็มไอโฟว์ของเทเลเซียร์มีประสิทธิภาพมากแค่ไหน?
แม็คคาร์เตอร์ประกายตาแข็งกร้าวด้วยความแค้นที่รอการสะสาง แผนการลับสืบหาคนที่ต้องการโค่นอำนาจตระกูลเขาได้เริ่มตั้งแต่เข้ารับตำแหน่ง และหน่วยงานนี้ไม่มีใครรู้จักนอกจากผู้นำประเทศเพียงคนเดียว
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เพราะเรื่องวุ่นๆ ในรัฐทำให้แม็คคาร์เตอร์ ประธานาธิบดีหนุ่มคนใหม่แห่งเทเลเซียร์ไม่มีเวลาติดต่อกรรัมภา ทั้งที่สัญญาว่าจะกลับไปหาเธอ กระทั่งผ่านไปสามปีเต็มจึงไม่แปลกที่เธอจะทำตัวห่างเหินเมื่อพบหน้ากันอีกครั้ง แต่หญิงสาวก็หนีไม่พ้นเมื่อชายหนุ่มใช้เล่ห์เหลี่ยมเจาะจงว่าต้องเป็นเธอที่มาทำหน้าที่ล่ามส่วนตัวในการมาดูงานที่ประเทศไทยครั้งนี้ เขาจึงฉวยโอกาสที่มีผสานรอยรักพร้อมหากำไรจากร่างนุ่มหอม จนสมองของหญิงสาวขาวโพลนนึกขัดขืนไม่ออกเมื่อต้องตกอยู่ในอ้อมกอดของวงแขนอบอุ่นที่เธอเองโหยหามาตลอดเช่นกัน
