บทที่ 1
ดิษกรย์ จรณบูรณ์ วิศวกรหนุ่มในวัยสามสิบสี่ปียกมือโบกลาเพื่อนร่วมงาน ซึ่งอีกฝ่ายมีน้ำใจขับรถมาส่งเขายังเพนต์เฮาส์สุดหรูใจกลางกรุงออสโล เมืองหลวงของประเทศนอร์เวย์
ดิษกรย์ทำงานให้กับบริษัทขุดเจาะน้ำมันยักษ์ใหญ่ในทะเลเหนือ ในประเทศที่ได้สมญานามว่า ?ดินแดนแห่งพระอาทิตย์เที่ยงคืน? นั่นก็คือประเทศนอร์เวย์
ชายหนุ่มทำงานอยู่ที่แท่นเจาะน้ำมันกลางทะเลเป็นเวลาหนึ่งเดือนโดยไม่ได้หยุดพัก และวันนี้ก็ครบกำหนดที่เขาต้องหยุดพักผ่อนแล้ว จึงกลับขึ้นมาบนแผ่นดินพร้อมๆ กับเพื่อนร่วมงานอีกสองคนซึ่งครบกำหนดพักผ่อนเช่นเดียวกัน
ดิษกรย์ยืนรอกระทั่งเพื่อนร่วมงานได้ขับรถออกไปแล้วจึงเดินเข้าไปในตึกสูง ชึ่งเพนต์เฮาส์ของเขาอยู่ชั้นสิบสองของอาคารแห่งนี้ ชายหนุ่มคลี่ยิ้มบางๆ ให้กับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเมื่ออีกฝ่ายเอ่ยทักทายตน จากนั้นก็ตรงไปที่ลิฟต์ กดเรียกไปยังชั้นที่ตั้งของเพนต์เฮาส์ของตน
?นานๆ ได้กลับบ้านที รู้สึกไม่ค่อยคุ้นกับบรรยากาศในบ้านเอาซะเลย?
ดิษกรย์เอ่ยกลั้วเสียงหัวเราะ ใช่! เขาไม่คุ้นเคยกับบรรยากาศภายในบ้านจริงๆ เพราะปกติเขาจะอยู่ที่แท่นขุดเจาะน้ำมันกลางทะเลเป็นส่วนมาก
เมื่อกดเปิดไฟให้ความสว่างไสวทั่วห้อง และวางกระเป๋าเดินทางใบขนาดย่อมลงกับพื้นแล้ว ดิษกรย์ก็เดินตรงไปยังโทรศัพท์บ้าน พร้อมกับกดเปิดเครื่องบันทึกเสียงเพื่อฟังว่าใครได้โทร.มาหาบ้างในตอนที่เขาไม่อยู่
บรั่นดีที่เก็บไว้บนชั้นเคาน์เตอร์บาร์ถูกรินลงมาครึ่งแก้ว ก่อนที่เจ้าของนัยน์ตาคมจะค่อยๆ ยกขึ้นจิบ และทรุดตัวลงนั่งเอนกายพิงกับพนักโซฟาหนานุ่มขณะฟังข้อความจากบรรดาเพื่อนๆ ที่ได้โทร.มาฝากข้อความเสียงไว้ และไม่ใช่มีแค่บรรดาเพื่อนๆ เท่านั้น แต่ยังมีสาวๆ ที่เคยเป็นคู่เดตได้โทร.มาหาเขาด้วย
?ที่รัก...เมื่อไรจะขึ้นบกสักที ซูซี่คิดถึงมากๆ ค่ะ?
?คุณดิษขา...แองจี้เหงามาก แองจี้ยังรอคุณดิษอยู่ที่โรงแรมเดิมนะคะ?
ดิษกรย์ถอนหายใจเฮือกใหญ่กับน้ำเสียงของสาวๆ ที่โทร.ฝากข้อความออดอ้อนราวกับอยากพบเขาใจจะขาด แน่นอนว่าพวกเธอไม่ได้รักหรือซื่อสัตย์กับเขามากมาย ระหว่างที่เขาไปทำงานอยู่กลางทะเล พวกเธอก็คบกับผู้ชายคนอื่นไม่ซ้ำหน้า
?เฮ้อ...อยากรู้จริงๆ ว่าถ้าผมไม่มีเงินถุงเงินถัง พวกคุณยังจะโทร.หาผมไหม?
ถ้าหากเขาไม่รวยมากพอ สาวๆ เหล่านี้ก็ไม่ติดต่อหาเขาแน่นอน ดิษกรย์บ่นอุบ จากนั้นก็ลุกขึ้นไปรินบรั่นดีใส่แก้วอีกครั้ง กำลังจะยกขึ้นดื่มก็มีอันต้องนิ่งงันกับข้อความที่กำลังดังมากระทบโสตประสาท
?ดิษ...ดิษ...พ่อ...ตาย...แล้ว...?
เพล้ง!!!
แก้วบรั่นดีหลุดจากมือกระทบพื้นหินอ่อนแตกกระจาย ร่างใหญ่นิ่งชาราวกับถูกน็อกด้วยหมัดหนักๆ ต้องใช้เวลานานหลายนาทีกว่าจะเรียกสติกลับคืนมาได้
?คุณพ่อตายแล้ว...?
ดิษกรย์พึมพำแทบไม่พ้นลำคอ ขอบตาของลูกผู้ชายถึงกับร้อนผ่าวขึ้นมา เมื่อคำพูดปนสะอื้นของมารดาที่โทร.มาฝากข้อความไว้ได้แล่นเข้าสู่โสตประสาทอีกครั้ง
?เกิดอะไรขึ้น ทำไมคุณพ่อถึงตาย?
คำถามวิ่งวนอยู่ในหัวสมอง ดิษกรย์เดินลากเท้าอย่างหมดเรี่ยวแรงไปคว้าโทรศัพท์แล้วกดโทร.ทางไกลระหว่างประเทศกลับไทยในทันที
แค่ไม่กี่นาทีระหว่างรอให้ปลายทางกดรับสาย ใจที่ร้อนราวกับนั่งอยู่บนกองเพลิงกลับรู้สึกว่าช่างเนิ่นนานจนแทบทนรอไม่ไหว และเมื่อปลายทางกดรับ ดิษกรย์ก็รีบเอ่ยถามในทันที
?แป้ง...คุณแม่อยู่ไหน?
เพราะคิดว่าเด็กรับใช้ในบ้านเป็นผู้รับโทรศัพท์ ดิษกรย์จึงเอ่ยถามออกไปเช่นนั้น แต่แล้วก็ต้องงุนงงยิ่งกว่าไก่ตาแตกเมื่อเจอคำถามถามกลับคืนมาว่า
?ขอโทษค่ะ ไม่ทราบว่าคุณโทร.มาหาใครคะ?
ดิษกรย์ขมวดคิ้วเข้าหากัน ก่อนจะถามกลับบ้าง
?แป้ง นี่เธอจำฉันไม่ได้หรือยังไง คุณดิษกรย์ยังไงล่ะ?
?เอ่อ...ขอโทษค่ะ ดิฉันไม่ได้ชื่อแป้งค่ะ?
คำตอบที่ได้รับยิ่งทำให้ดิษกรย์งุนงงหนักกว่าเดิม แต่ในใจก็คิดว่ามารดาอาจจะเปลี่ยนเด็กรับใช้คนใหม่ก็ได้ เด็กคนนี้ถึงจำน้ำเสียงของเขาไม่ได้
?งั้นไม่เป็นไร คุณแม่ คุณท่านอยู่ไหน บอกว่าคุณดิษโทร.มาหา?
?คุณจะพูดกับใครคะ ตอนนี้ไม่มีใครอยู่บ้านค่ะ?
?คุณท่านไปไหน?
?คุณท่านที่คุณถามหา หมายถึงคุณลัลน์ลลินหรือเปล่าคะ?
?ไม่ใช่? ดิษกรย์ตอบเสียงห้วน ก่อนจะบอกต่อว่า ?ฉันหมายถึงคุณแม่มณีวรรณ คุณแม่อยู่บ้านหรือเปล่า?
?ขอโทษนะคะ คุณโทร.มาผิดแล้วค่ะ ที่นี่ไม่มีคนชื่อมณีวรรณค่ะ?
?อะไรนะ!??
ดิษกรย์ถามเสียงหลง มั่นใจว่าตัวเองไม่ได้กดหมายเลขโทรศัพท์ผิด แล้วทำไมเด็กรับใช้ถึงบอกว่าไม่ใช่บ้านของคุณแม่เขา
?นี่หมายเลข...ใช่ไหม?
ดิษกรย์ทวนหมายเลขโทรศัพท์บ้าน เพื่อความมั่นใจว่าเขาไม่ได้กดผิดแน่นอน และปลายทางก็ตอบกลับมาว่า
?ใช่ค่ะ แต่ไม่มีคนชื่อมณีวรรณค่ะ บ้านนี้มีแค่ดิฉันอยู่กับคุณลัลน์ลลินสองคนเท่านั้นค่ะ?
ดิษกรย์ไม่ได้ฟังชื่อของคนที่เด็กรับใช้พูดถึง ชื่อของเจ้าของบ้านไม่ได้สะกิดในหัวใจของเขา นาทีนี้ชายหนุ่มเต็มไปด้วยความงุนงงว่าทำไมเด็กรับใช้บอกว่าคุณแม่เขาไม่ได้อยู่ในบ้านหลังนี้ บ้านที่เป็นของครอบครัวพวกเขามาชั่วอายุคนแล้ว
?คุณคะ มีอะไรจะถามอีกไหมคะ ดิฉันจะไปทำงานต่อแล้วนะคะ?
เด็กรับใช้เอ่ยถามหลังจากต้นทางนิ่งเงียบหลายนาทีด้วยกัน
?ไม่มีแล้ว ขอบใจมาก?
ดิษกรย์กดวางสาย ความสงสัยยังวิ่งวนอยู่ทั่วหัวสมอง อีกทั้งยังอยากได้รับความกระจ่างเรื่องของบิดาด้วย คราวนี้จึงเลือกโทร.เข้าเบอร์มือถือของมารดาแทน และไม่ต้องถือสายรอนาน ผู้เป็นมารดาก็กดรับสายพร้อมกับถ้อยคำต่อว่าชุดใหญ่จนชายหนุ่มฟังแทบไม่ทัน
?ดิษ...ทำไมเพิ่งโทร.มาหาแม่ รู้ไหมว่าพ่อตายแล้ว ฮือๆๆ ทำไมไม่ติดต่อหาแม่ ทำไมปล่อยให้แม่ลำบากอยู่ตั้งนานสองนาน?
ถ้อยคำตัดพ้อ กอปรกับเสียงสะอื้นร้องไห้ดังลั่นของมารดาทำให้ดิษกรย์รู้สึกผิดเต็มประดา ชายหนุ่มขบกราม กลั้นความรู้สึกผิดไว้ในใจก่อนจะเอ่ยขอโทษเสียงแผ่วเบา
?ผมขอโทษครับ...คุณแม่?
?แม่โทร.เข้าทั้งเบอร์บ้านทั้งมือถือของดิษ แต่ดิษไม่รับโทรศัพท์ของแม่เลย?
มณีวรรณผู้เป็นมารดายังคงต่อว่าลูกชายด้วยน้ำเสียงปนสะอื้น
ยิ่งได้ยินเสียงร้องไห้ระงมของมารดา ดิษกรย์ก็ยิ่งรู้สึกผิดมากเท่านั้น
?ผมลืมโทรศัพท์มือถือไว้ที่เพนต์เฮาส์ตอนไปทำงานครับ?
เพราะความสะเพร่าของตนและรีบร้อนกลับไปทำงานกลางท้องทะเลกว้าง จึงไม่ได้เอาโทรศัพท์มือถือไปด้วย และนั่นทำให้เขาไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับบุพการีทั้งสอง
?คุณแม่...เกิดอะไรขึ้นครับ ทำไม...คุณพ่อ...ถึงตาย...?
แม้พยายามบังคับน้ำเสียงไว้สุดกำลัง ทว่าในตอนท้ายก็ติดสั่นเครือ น้ำตาของลูกผู้ชายรื้นขอบตาเมื่อนึกถึงการจากไปอย่างกะทันหันของบิดา
?เพราะพวกมัน...พวกมันทำให้พ่อของดิษต้องตาย!?
น้ำเสียงของมารดาที่ดังกระทบโสตประสาทเต็มไปด้วยความเคียดแค้นจนดิษกรย์จับความรู้สึกได้
?พวกมัน? ใครหรือครับ?
ชายหนุ่มเอ่ยถามด้วยความสงสัย อยากรู้ว่าอะไรคือสาเหตุที่ทำให้บิดาต้องตายก่อนวัยอันสมควร
?ไอ้นพวิทช์กับนังลัลน์ลลิน ลูกสาวของมัน?
ก่อนหน้านี้ดิษกรย์ไม่ได้สนใจหรือเอะใจกับชื่อ ?ลัลน์ลลิน? ที่เด็กรับใช้บอกว่าเป็นเจ้าของบ้านที่เคยเป็นของเขามาก่อน นาทีนี้ชายหนุ่มนึกออกแล้วว่าลัลน์ลลินคือใคร และแน่นอนว่า ?นพวิทช์? ที่มารดากำลังพูดถึงด้วยน้ำเสียงเคียดแค้นติดโกรธเคืองเป็นที่สุดนั้นก็คือเพื่อนรักของบิดาเขานั่นเอง
?ลุงนพวิทช์และลลินคือสาเหตุทำให้คุณพ่อต้องตายอย่างนั้นหรือครับ ผมไม่เข้าใจที่คุณแม่พูด?
?ดิษไม่ควรนับถือมันเป็นลุง? มณีวรรณต่อว่าเสียงสูง แล้วเอ่ยตอบด้วยความเจ็บแค้น ?เพราะพวกมันโกงทุกอย่างไปจากพวกเราจนพ่อของดิษกลายเป็นคนล้มละลาย และ...และยิงตัวตาย?
?ยิงตัวตาย...?
โทรศัพท์ที่ถืออยู่แทบหลุดจากมือ ไม่คิดว่าว่าบิดาจะทำอัตวินิบาตกรรม
?ใช่...ดิษ...พ่อ...พ่อยิงตัวตาย...? คราวนี้ผู้เป็นมารดาร้องไห้โฮเสียงดัง พร้อมกับวิงวอนลูกชายอย่างน่าเวทนา ?ดิษ กลับบ้านนะลูก กลับมาอยู่กับแม่ ตอนนี้แม่ไม่มีใครแล้ว แม่อยู่ไปวันๆ อยากฆ่าตัวตายตามไปอยู่กับพ่อของดิษให้รู้แล้วรู้รอดไป?
?คุณแม่อย่านะครับ ได้โปรด...อย่าทำแบบนั้น...?
ดิษกรย์ขอร้องด้วยความตกใจ อยู่ไม่เป็นสุข กังวลและเป็นห่วงกับความคิดของมารดา เพราะเกรงว่าท่านจะคิดสั้นอีกคน
?ดิษรีบกลับมาอยู่กับแม่นะลูก อย่าทิ้งแม่ให้อยู่คนเดียว?
ไม่ต้องรอให้มารดาเอ่ยขอร้องซ้ำอีกครั้ง ดิษกรย์รีบรับคำอย่างรวดเร็ว
?ครับๆ ผมจะกลับประเทศไทยให้เร็วที่สุด คุณแม่รอผมก่อนนะครับ?
?แม่รอดิษเสมอ?
คำตอบของลูกชายทำให้มณีวรรณคลี่ยิ้มออกมาได้บ้าง
?ตอนนี้คุณแม่อยู่ที่ไหนครับ?
ขณะเอ่ยถามมารดา ดิษกรย์ก็ลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องนอน คว้ากระเป๋าเอกสารออกมาค้นหาพาสปอร์ตเพื่อเตรียมตัวกลับประเทศไทย
?แม่เช่าโรงแรมอยู่ เล็กซะยิ่งกว่ารังหนู แถมยังสกปรกด้วย ดิษรีบกลับมาเร็วๆ แม่ทนอยู่ในโรงแรมนี้จะไม่ไหวแล้ว?
?ผมจะกลับบ้านทันทีที่ซื้อตั๋วเครื่องบินได้ครับ ผมขอร้อง...คุณแม่อย่าคิดสั้น อย่าทิ้งผมไปอีกคนนะครับ?
ดิษกรย์อ้อนวอนมารดาอีกครั้ง ในยามนี้เป็นห่วงมารดาจนนึกอยากให้ตัวเองมีอำนาจวิเศษ สามารถหายตัวได้ในพริบตาเดียวแล้วอยู่ที่ไทยเลย
?กลับมาเร็วๆ นะลูก? มณีวรรณย้ำคำกับลูกชาย ก่อนจะเอ่ยบอกต่อด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาติดอ่อนล้า ?ดิษ...แม่เหนื่อย แม่ขอนอนพักก่อนนะลูก?
?ครับคุณแม่ พักผ่อนเยอะๆ นะครับ รอไม่เกินสองวัน ผมจะกลับไปดูแลคุณแม่เองครับ?
?จ้ะลูกรัก แม่รักลูกจ้ะ?
?ผมรักคุณแม่ครับ?
ดิษกรย์เอ่ยบอกพร้อมกับวางโทรศัพท์ลงเมื่อสัญญาณถูกตัดไปแล้ว ชายหนุ่มขบกรามแน่น ยกมือใหญ่ขึ้นลูบใบหน้าตัวเอง ความรู้สึกผิดยังคงวิ่งวนอยู่ทั่วตัว เขาทำงานเป็นบ้าเป็นหลัง กระทั่งไม่ได้ติดต่อหาบิดามารดา ไม่ได้ไปแม้กระทั่งงานศพของบุพการี...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ดิษกรย์ วิศวกรหนุ่มถูกเรียกตัวกลับจากนอร์เวย์กะทันหันเมื่อมารดาแจ้งข่าวว่าบิดาฆ่าตัวตายโดยมีครอบครัวของลัลน์ลลิล เป็นสาเหตุ ซ้ำพวกนั้นยังโกงบ้านรวมทั้งทรัพย์สินต่างๆ ไปจนหมดตัว ชายหนุ่มจึงต้องการทวงคืนทุกอย่างที่เสียไปโดยมีร่างบางเป็นเป้าหมาย แม้หญิงสาวต้องจำใจทำตามคำสั่งเมื่อเขาเอาบุพการีของเธอมาขู่ แต่การที่ต้องเปลื้องผ้ารอเขาบนเตียงทุกค่ำคืนมันก็ทำให้ร่างกายขนลุกซู่ วูบวาบไปกับสัมผัสแปลกๆ ที่เขาใช้บำบัดแค้นครั้งนี้จนสาสมใจเขา
มือใหญ่ยื่นไปบีบปลายคางมนไว้แน่น มองเธอด้วยแววตาแข็งกร้าว
?กลับเข้าไปในห้อง ทำตามที่ผมสั่ง
เปลื้องเสื้อผ้ารอและเตรียมตัวบริการให้ผมมีความสุข?
