สาวสวยในชุดหรูแพงก้าวเดินเฉิดฉาย อวดโฉมอยู่ในห้างฯ ดังกลางกรุง ผู้คนต่างมองด้วยสายตาอิจฉาแกมชื่นชม หรืออะไรก็ตามแต่ ผู้หญิงคนนี้ดูด้วยตาเดียวก็รู้ว่าเป็นลูกหลานในตระกูลไฮโซ ใช้ชีวิตโก้หรูสุดติ่งกระดิ่งแมว พวกเขาต่างชี้ชวนกันให้มองดูคนสวยในอาภรณ์พลิ้วไหวจัดเต็ม ไม่ว่าเครื่องประดับ เสื้อผ้า หน้าผม ลงมาถึงรองเท้าเก๋ๆ ที่ไม่น่าจะมีขายตามแผงขายรองเท้าทั่วไป นอกจากในร้านดังและหรูมากเท่านั้น
?อุ๊ยยย!! ขอโทษค่ะ? ความเดินเฉิดฉายอวดความรวย ทำให้จังหวะหมุนตัวส่งผลให้ร่างเย้ายวน น่ารัก อ้อนแอ้นของเธอปะทะกับร่างหนึ่งที่เดินสวนมาพอดี กระเป๋าใบแพงแบรนด์ดังในมือหล่นกระทบพื้น ทีแรกห่วงคนที่เธอเดินชน หากแต่ตอนนี้ห่วงกระเป๋าใบแพงจนต้องถลาไปเก็บมันขึ้นมาด้วยอาการเป็นห่วง ?ต๊ายยย ตายแล้ว กระเป๋า? จังหวะก้มลงเก็บกระเป๋าใบแพงแสนแพง มือชายคนนั้นยื่นมาจับกระเป๋าใบเดียวกันพอดี
มือทั้งคู่นิ่งค้าง หญิงสาวค่อยๆ เงยหน้ามองเจ้าของมือที่ยื่นมาบรรจบ ไล่ระดับสายตาจากมือไปตามลำแขน จนกระทั่งสองสายตาปะทะกันตรงกลาง ความรู้สึกในขณะนั้นไม่ต่างกับโดนเวทมนตร์จากไม้กายสิทธิ์แฮรี่
?ขะ...ขอขอโทษครับ?
?อ๊ะ...มะ...ไม่เป็นไรค่ะ?
?นี่ครับ ของคุณ?
?ขะ...ขอบคุณค่ะ?
?ขอโทษนะครับที่ผมเดินไม่ระวัง จนทำให้ผมชนคุณ....? เขารู้ว่าควรเว้นวรรคให้สาวสวยได้บอกชื่อตัวเอง มันเป็นการถามชื่อโดยไม่ต้องใช่เล่ห์เหลี่ยมมาก ผู้หญิงคนนี้หน้าตาน่ารัก เครื่องแต่งกายของเธอดูเป็นคุณหนูบ้านคนรวย หรือไม่ก็ทายาทมหาเศรษฐีตระกูลใดตระกูลหนึ่ง เขาอยากรู้จักเธอมากกว่าการเดินชนแล้วแยกย้ายจากไป
หญิงสาวขวยเขินในหน้าตาหล่อเหลา มาดคุณชายตระกูลผู้ดีเก่าตรงหน้า แม้สวมแค่เสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงสแล็คสีดำธรรมดา การเซ็ตผมเรียบแปล้เข้าทรง ดูมุมไหนก็ดูออกว่าไม่ใช่พวกคนงานก่อสร้าง หรือมนุษย์เงินเดือนทั่วไป เขาดูไฮโซเลยคำนั้นไปมาก เธอมองชายหนุ่มด้วยอาการลืมตัว
?ว่าไงครับ พอจะบอกชื่อคุณได้ไหม? เขาอยากรู้จักเธอจริงๆ ถ้าไม่ได้รู้จักเธอ เขาเชื่อว่าตัวเองไม่มีวันปล่อยเธอไปโดยปราศจากการสานสัมพันธ์เรื่องราวกันต่อไป
เขาควรชวนเธอไปหาที่นั่งคุยกันหรือดื่มเครื่องดื่มเย็นๆ แล้วค่อยถามชื่อเสียงเรียงนาม หรือประวัติคร่าวๆ ใช่ไหม หญิงสาวถามตัวเอง และก็อยากเอ่ยถามเขาด้วย เธอใช้ความคิดในการนึกชื่อตัวเอง เอ๊ะ คนอะไรต้องนึกชื่อตัวเอง ชื่อมันติดมาตั้งแต่ลืมตัวดูโลกนี่
?อ่า...ฉันชื่อ อ่า...ชื่อหรือคะ? หญิงสาวควานหาชื่อตัวเอง ?อ้อ...ได้สิคะ แค่ชื่อเองไม่ได้หวงอะไร? สาวสวยยิ้มขบขันกลบเกลื่อน ความเขินอายในหน้าตาผู้ชายคนนี้ที่หล่อเปล่งประกายทำให้เธอเขินจนลืมชื่อตัวเอง ?ดารินทร์ เลิศล้ำอมรทรัพย์ค่ะ? เธอบอกชื่อกับนามสกุลยาวๆ ในที่สุด
นามสกุลยาวแสดงว่าเป็นคุณหนูจากบ้านคนรวย ไม่ใช่ใครก็ได้ที่จะมีนามสกุลบ่งบอกความมีสกุลรุนชาติ ชายหนุ่มพยายามใช้ความคิดนึกถึงคนที่มีนามสกุลยาวๆ อย่างนี้ เขาเคยได้ยินที่ไหน หรือว่าเห็นข่าวทางสื่อไหนหรือเปล่า
?ผมคุณชาย ตรัยคุณครับ? เขาแนะนำตัวเองผสมอาการภาคภูมิใจในชื่อที่เขาได้มาแต่กำเนิด
อุ๊ย!! เป็นถึงคุณชาย นั่นไง เท่าที่เธอแอบคิดเขาต้องไม่ธรรมดา ถ้าเธอได้คบกับผู้ชายมีเชื้อสาย มันต้องดีแน่ๆ
?ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ? ถ้ามีคำนำหน้าเป็นคุณชาย เธอต้องไหว้ไม่ใช่แค่กล่าวด้วยปากเฉยๆ หญิงสาวจึงพุ่มมือไหว้ชายหนุ่ม
เขายกมือรับไหว้แทบไม่ทัน ไม่เคยมีคนไหว้อ่อนน้อมแบบนี้ ดูเธอมีชาติตระกูล กลับไหว้ผู้ชายที่เพิ่งพบ ไม่รู้จักมักคุ้นกันใดๆ มาก่อน แสดงว่าทางบ้านสอนมาดี
เขายิ้มให้กับหญิงสาว เชื่อว่าเขาพบกับรักแรกพบเข้าแล้วสิ ดารินทร์ เลิศล้ำอมรทรัพย์ นามสกุลยาวแบบนี้ไม่ผิดความเป็นทายาทเศรษฐีชัวร์ สวยสง่าแต่งกายดูดีทุกกระเบียดนิ้วแบบนี้น่าคบหา
?ถ้าไม่รังเกียจ เราไปหาเครื่องดื่มดีๆ นั่งคุยกันได้ไหมครับ ผมเลี้ยงเอง? วันนี้ใจป๋ามาก เสนอตัวเลี้ยงเครื่องดื่มแก่สาวสวย
?เอ่อ...คือ...? จะดีหรือเพิ่งรู้จักเขา นัยหนึ่งมันต้องดีสิ ผู้ชายชวนไปดื่ม ไม่ได้ชวนไปทำอย่างอื่นที่ไม่ดีซะหน่อย เอาน่า ไปเถอะ โอกาสดีแบบนี้ไม่ได้มีบ่อยๆ
?ว่าไงครับ ผมว่าการที่เราได้มาเจอกัน คุณไม่คิดหรือว่าอาจจะมีใครต้องการให้เราได้พบกันในลักษณะแบบนี้ เราจะปล่อยโอกาสดีๆ หลุดลอยไปหรือครับ ผมว่าเสียความตั้งใจของสิ่งที่อยากให้เรารู้จักกันนะ?
เขาโยงใยไปถึงสิ่งศักดิ์สิทธิ์ หรือพรหมลิขิต ดูศักดิ์สิทธิ์น่าเชื่อถือ ผู้หญิงมีชาติสกุลคงจะไว้เนื้อไว้ตัว เจอผู้ชายครั้งแรกไปเที่ยวด้วยเลยคงจะกระดาก ฉะนั้นการเลือกอ้างเบื้องบนคือสิ่งดีที่สุดสำหรับคุณชาย
?กะ...ก็ได้ค่ะ? ดารินทร์กระดากอายอยู่นิดหน่อย หากแต่รูปร่างหน้าตา รวมไปถึงความเป็นคุณชายของเขาบอกให้เธอรู้ว่าไม่ควรปฏิเสธ ต่อให้ไม่พร้อมแค่ไหนก็ต้องไปร่วมดื่มกับเขาสักหน่อย หญิงสาวยอมรับกับตัวเอง รู้สึกตื่นเต้นที่สุดที่ได้มีโอกาสร่วมโต๊ะกับคุณชายตรัยคุณ มือเท้าเย็นมองดูตัวเองผ่านกระจกเงาของร้านรวงที่เธอยืนอยู่กับเขา เขาเองก็มีท่าทางสง่าสมเป็นคุณชาย เธออยู่ในชุดราคาแพง เหมาะกับรูปร่างดีอยู่แล้ว ไม่มีอะไรไม่พร้อม เอาวะ...ไปก็ไป
ทั้งสองเดินเคียงข้างเข้าไปในร้านเครื่องดื่ม...เอ่อ...ไม่หรู หญิงสาวแอบคิดในใจว่าต้องเป็นร้านกาแฟหรูที่สุดในห้างเพื่อให้สมเป็นคุณชายตระกูลมียศศักดิ์ แต่ทำไมมันเป็นแค่ร้านน้ำปั่น ร้านกาแฟธรรมดาที่มีวัยรุ่นบางตาอยู่สองโต๊ะ นั่งจิ้มโทรศัพท์มือถือกันอยู่แค่นี้เอง
?ร้านนี้หรือคะ? คุณชายพามาร้านผิดหรือเปล่า หรือเขาแค่อยากทดสอบอะไรกับเธอ ไม่น่านะ เพราะเพิ่งเจอกันจะกล้าทดสอบอะไรแปลกๆ แบบนี้หรือ
?ครับ...ผมไม่ชอบความวุ่นวาย มาร้านคนไม่รู้จักบ้างก็ดี? เขาหาข้ออ้างมากล่าวกับเธอ
?แสดงว่าถ้าไปร้านหรูหรา จะมีคนรู้จักคุณชาย แวะมาทักบ่อยๆ ไม่เป็นส่วนตัวหรือคะ? เธอเชื่อว่ามันเป็นแบบนั้นจึงลองหยั่งเชิงถามดู
?อ้อ...แบบที่คุณดาว่านั่นแหละครับ ขออนุญาตเรียกคุณดานะครับ เราจะได้สนิทกันเร็วหน่อย ผมไม่ค่อยชอบรออะไรนานๆ บุญพาวาสนาส่งแล้วก็อยากรีบคว้าไว้?
นี่แสดงว่าเขาคิดอยู่ตลอดเวลาว่าฟ้าได้ส่งเธอมาเจอกับเขา เธอก็แอบคิดด้วยว่าเขาต้องเป็นคุณชายรูปหล่อที่เกิดมาคู่กับเธอ พอคิดประเด็นนี้ดวงหน้าก็ซับไปด้วยสีเลือดฝาด หญิงสาวก้มหน้าขวยเขิน
?ดื่มอะไรดีครับ? เขาถาม
?ที่นี่มีอะไรให้ดื่มบ้างคะ? ร้านไม่เคยมาก็ต้องให้คนเคยมาแนะนำ กลัวปล่อยไก่
?มีทุกอย่างล่ะครับ ราคาย่อมเยา บรรยากาศไม่วุ่นวาย? เขาไม่เคยมาเช่นกัน อาศัยความตาไวมองราคาไว้ก่อน
?คุณชายคงเบื่อความวุ่นวาย ความพินอบพิเทาใช่ไหมคะ? คนสังคมโก้หรูต้องทำใจ เดินไปไหนมาไหนย่อมมีแต่คนทัก มีแต่คนรู้จัก บางทีรู้สึกอึดอัดบ้างอะไรบ้าง
?อ้อ...ประมาณนั้นครับ ผมไม่ชอบความวุ่นวาย ไม่เป็นส่วนตัวครับ? เขาตอบเออออตามน้ำไปกับเธอ คิดหาคำตอบให้คำถามอยู่แล้วเชียว พอดีเธอเปิดคำถามชี้นำ เขาจึงรับสมอ้างได้พอดี
?ดีค่ะดี? เจอคุณชายโลกส่วนตัวสูงเข้าให้แล้วสิ แต่ก็น่ารักดี คนบางคนเขาก็ชอบช่วงเวลาเป็นส่วนตัว เธอพยายามเข้าใจ คนดัง คนรวย ไม่ใช่ทุกคนที่ชอบความวุ่นวาย หรือแม้แต่ชอบสายตาผู้คนจับจ้อง มานั่งร้านนี้ไม่มีใครรู้จักถือว่าดีอยู่นะ หญิงสาวคิดไปทางนั้น
?ตกลงจะดื่มน้ำอะไรครับ?
ความนึกไม่ออกว่าร้านเครื่องดื่มในห้างมีอะไรให้ดื่ม และความเคยชินในชีวิตประจำวันทำให้สั่ง ?ชานมเย็นค่ะ คุณชายล่ะค่ะชอบดื่มน้ำอะไร?
?ผมต้องนมชมพูครับ?
?นม...ชม...พู? นี่ใช่เครื่องดื่มสำหรับมนุษย์ระดับชั้นคุณชายหรือ ดารินทร์สงสัย ยิ้มแหยส่งให้คุณชาย ?คุณชายดูไม่ถือตัวนะคะ ดื่มเครื่องดื่มธรรมดาชาวบ้านนี่เอง?
?เอ่อ...? เขาชะงักไปนิดหนึ่ง เขาสั่งเครื่องดื่มอะไรผิดไป ในเมื่อชอบก็สั่งตามชอบสิ ชายหนุ่มลอบคิดในใจ พร้อมกับยิ้มแหยๆ เพราะลุคการแต่งตัวทำให้เขาดูภูมิฐาน ฐานะสูงสินะ เอาละ มันใช่เขาจริงๆ มันคือสิ่งที่เขาต้องการ
การก้าวออกจากบ้านวันนี้ทำให้เขาได้พบกับเธอ ผู้หญิงที่เชื่อว่าตนตามหามานาน เหมือนโชคชะตานำพาให้มาเจอกัน การเดินชนไม่ใช่ฉากในละครที่ถูกเซ็ตขึ้นมาให้คนดูอินและฟินไปกับบทบาท หากแต่สำหรับเขาและเธอได้เจอกันในลักษณะนี้ ถ้าไม่ใช่เนื้อคู่จะเป็นอะไรได้ ?คุณหนูดาของผม? เขาบ้าบิ่นมาก แอบเรียกหญิงสาวผู้น่ารัก ลักษณะดีเข้าตาแบบนี้ในใจ
ชายหนุ่มลุกเดินไปสั่งเครื่องดื่ม อ้าว ร้านนี้เด็กในร้านไม่มาบริการลูกค้าหรือ หญิงสาวมองไปรอบๆ มีป้ายติดไว้ว่าสั่งเครื่องดื่มเชิญที่หน้าเคาน์เตอร์ คนเป็นคุณชายน่ารักมาก ไม่ถือตัว เดินไปสั่งเอง เขาเป็นคุณชายจากวังไหนกันนะ ทำไมถึงได้น่ารักน่าใคร่ซะขนาดนี้ ไม่ถือตัว ไม่นั่งเชิดหน้ารอให้คนมาบริการ
ระหว่างการดื่มชานมกับนมชมพู ทั้งสองแทบไม่ได้พูดคุยอะไรกันเลย คุณชายนึกขึ้นได้ว่าตัวเองควรวางมาดบ้าง เพื่อให้อีกฝ่ายเชื่อถือในความเป็นคุณชาย ส่วนดารินทร์เป็นหญิง แอบมีความวางตัวในแบบผู้หญิงให้สมกับชุดสวยราคาแพงที่เธอสวมบนร่าง
?คุณจะกลับยังไงครับ? เขาเอ่ยถามหลังจากนมชมพูพร่องแก้ว ทั้งสองเงียบจนไม่รู้จะเอาเรื่องอะไรมาคุย นอกจากใช้หลอดค้นน้ำแข็งในแก้วฆ่าเวลา เขาควรชวนเธอคุย
?ประเดี๋ยวคนรถที่บ้านจะมารับค่ะ?
?อย่างนั้นหรือครับ? หรูหราสมเป็นคุณหนู
?ค่ะ...ว่าแล้วดาขอโทร.ตามคนรถก่อนนะคะ ไม่รู้แอบหลับหรือเปล่า ป่านนี้ยังไม่มา? หญิงสาวหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋าใบสวย ลุกขึ้นเดินเลี่ยงออกไปกดโทร.หาคนที่เธอกล่าวกับคุณชาย พอสายติดก็ส่งเสียงพูดคุยกับปลายสายด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
คุณชายแอบชำเลืองดูนิดๆ คาดว่าคุณดาของเขาคงกำลังดุคนขับรถที่มารับช้า ลูกคนรวยก็เป็นแบบนี้แหละ คุณชายไม่ถือ คนเรามีเงินเท่ากับมีอำนาจไปในตัว ไม่ใช่เรื่องแปลกหากจะดุด่าว่ากล่าวเด็กในการปกครองบ้าง
ดารินทร์เดินย้อนกลับมาที่โต๊ะหาคุณชาย พร้อมกับรอยยิ้มหวาน
?ว่าไงครับ คนขับรถที่บ้านมาหรือยัง? เขาเอ่ยถามเสียงทุ้มสุภาพ วางมาดคุณชายแห่งวังอะไรสักแห่ง
?กำลังจะมาค่ะ?
?ถ้าไม่มา ผมจะได้ไปส่ง? อยากอวดรถหรูกับสาว
?ไม่เป็นไรค่ะคุณชาย ดาเกรงใจ?
?ไม่ต้องเกรงใจ ผมยินดี?
?ว่าแต่คนขับรถที่วังคุณชายจะมารับหรือยังคะ?
?อ๋อ...เอ่อ...วันนี้ผมขับรถมาเองครับ อยากลองขับเองบ้าง ใช้บริการแต่คนขับรถของ...? ที่วังใช่ไหม เมื่อกี้เธอพูดถึงวัง วังก็วังวะ ชายหนุ่มค้นหาวังของตัวเองอยู่ในใจ อะไรก็ไหลตามน้ำไปกับหญิงสาวก่อนเถอะ ?ใช้คนขับรถของที่วังมากไปผมอาจจะลืมการขับรถ ลองขับเองก็ให้ความรู้สึกผจญภัยดีเหมือนกันนะครับ?
?คุณชายคะ ดาคงต้องขอตัว? สัญญาณไลน์ของเธอดัง ดารินทร์เปิดอ่านข้อความ พบว่าคนขับรถมาถึงแล้ว
?คนขับรถมารับแล้วหรือครับ? น่าเสียดายที่เขากับเธอมีเวลาอยู่กันไม่มาก
?มาแล้วค่ะ ดาต้องรีบไปแล้วนะคะ พอดีมีงานต้องไปต่อ? หญิงสาวอ้างเรื่องงาน ต่อให้ไม่อยากแยกจากคุณชาย หากแต่ว่าอยู่นานกว่านี้ได้เกิดเรื่องใหญ่แน่ ข้อความในไลน์เตือนบางอย่างกับเธอ
?ผมเดินไปส่งคุณดาที่รถนะครับ?
?อุ๊ยๆๆ ไม่ต้องหรอกค่ะ?
?ทำไมล่ะครับ? เธอมีปัญหาอะไรกัน แค่เดินไปส่งกลับร้องห้าม
?เสียเวลาคุณชายเปล่าๆ ดาไปนะคะ? ขืนเสียเวลาอยู่ตรงนี้นาน แจ็กพอตแตกแน่ คุณชายอย่ารั้งได้ไหม หญิงสาวทำท่าเหมือนท้องเสียรุนแรง หน้านิ่ว อยากวิ่งไปที่รถเต็มที หากแต่ต้องรักษามารยาทกับคุณชายอยู่ จากนั้นดารินทร์ในชุดสวย สวมรองเท้าส้นสูงดีไซน์เก๋ไก๋ก็วิ่งปรู๊ดไปทันใด กดลิฟต์ไปยังชั้นลานจอดรถที่คนรถบอก พอประตูลิฟต์เปิดแทบจะถอดรองเท้าคู่สวยขึ้นมาถือแทนด้วยความรีบร้อน สายตาเห็นรถของที่บ้านมาจอดตามหมายเลขที่คนรถบอกก็รีบเปิดประตูขึ้นไปนั่งเบาะหลังทันใด
?ทำไมไม่จอดรอหน้าห้าง?
?กรุณามานั่งหน้าเถอะครับคุณหนู?
?มีหน้าที่ขับก็ขับไป อย่าพูดมาก?
?เชิญครับคุณหนู?
?เอ๊ะ พูดไม่รู้เรื่องหรือยังไง ออกรถ?
?นางดา ฉันพี่แกนะเว้ย!!?
?พี่อัศ? หญิงสาวที่นั่งหลังโวย ?ไหนว่ารีบ รีบขับไปเถอะน่า ก่อนที่ความจะแตก?
?แกอย่าเล่นแบบนี้บ่อยนักนะ แม่จะหัวใจวายตาย?
?โธ่...ขอฉันสักครั้งเถอะพี่อัศ?
?ระวังจะซวยทั้งบ้าน?
?ถ้าพี่ไม่พูด แม่ไม่พูด มันก็ไม่ซวยหรอก?
?แกนี่น้านางดา เล่นอะไรแผลงๆ ตกลงจะขึ้นมานั่งหน้าไหม?
?น่า...ขอสักวัน? ดารินทร์ได้เป็นคุณหนูตั้งหนึ่งวัน ฉะนั้นขอสวยเริดเชิดหยิ่ง นั่งเบาะหลังเป็นคุณหนูโดยมีพี่ชายอัศนีทำหน้าที่คนขับรถพาคุณหนูกลับบ้าน อัศนีได้แต่ส่ายหน้าเอือมระอาในความอยากเป็นคุณหนูของน้องสาว
ความฝันของดารินทร์มีไม่มาก แต่มันยากหากจะทำให้สำเร็จด้วยตนเอง ฉะนั้นการเฟ้นหาผู้ชายรวยๆ คือหนทางก้าวไปสู่เส้นทางการเป็นคุณหนูหรือคุณนาย ง่ายกว่าการเรียนสูงๆ หาเงินด้วยตัวเองเพื่อทำให้คำอธิษฐานขอพรจากดวงดาวนั้นสำเร็จ
ทันใดที่เปิดประตูรถ เต็มเดือนตรงดิ่งเดินเข้ามารวบตัวดารินทร์ ดันหลังให้เข้าไปหลังบ้าน มองระแวดระวังรอบตัว เกรงมีใครเห็นเอาเรื่องนี้ไปฟ้องคุณหนู
?โอ๊ยแม่ เบาๆ สิ? ดารินทร์โวย
?เบาได้ยังไง แม่ไม่ตีแกตายก็บุญเท่าไร? เต็มเดือนใจหายใจคว่ำ มองทางตลอดเวลา รอดารินทร์กลับบ้าน
?ตีฉันเรื่องอะไรแม่? ดารินทร์ไม่ยอมรับในสิ่งที่ตัวเองทำ เธอเชื่อว่ามันไม่ได้ร้ายแรงอะไรนักหนา
?บอกกี่ครั้งกี่หนแล้วนางดาเอ๊ย! ว่าไม่ให้เอาชุดคุณหนูนิศาไปใส่ ถ้าคุณหนูกลับมาเจอ พวกเราได้โดนเฉดหัวออกจากบ้านแน่? เต็มเดือนมาทำงานแทนคนเก่าที่บ้านนี้ได้พักใหญ่ นางรู้นิสัยคุณหนูนิศากร พอๆ กับรู้จักนิสัยลูกของนางทั้งสอง
?แหมแม่ ชุดคุณหนูออกจะเยอะแยะ หยิบไปใส่แค่ชุดสองชุด คุณหนูไม่รู้หรอกแม่ อีกอย่างคุณหนูไปต่างประเทศทีไรก็เห็นซื้อเสื้อผ้า รองเท้า กระเป๋า เครื่องประดับ เครื่องสำอางกลับมาทุกที บางชุดยังไม่ใส่ซะด้วยซ้ำ ฉันช่วยคุณหนูไปในตัวนะ? ดารินทร์ยังคงเชื่อแบบนั้น
?นั่นมันสิทธิ์ของคุณหนู ท่านเป็นเจ้าของเงินและข้าวของบ้านนี้ แกเอาตัวเองไปเทียบกับคุณหนูได้ยังไงนางดา? เต็มเดือนอยากกลั้นใจตายวันละหลายหน บอกก็แล้วเตือนก็แล้ว ขู่ก็หลายครั้ง หากแต่พอลับหลังคุณหนูนิศากร ดารินทร์ฉกฉวยโอกาสแอบหยิบชุดคุณหนูไปใส่ เตร็ดเตร่ออกเที่ยวเล่นทุกที ?แกมักใหญ่ใฝ่สูง ระวังเถอะ สักวันแกจะตกลงมาเพราะความฝันสูงๆ ของแก? คนเป็นแม่ขี้คร้านจะเตือนสติ
?แม่ ที่ฉันฝันอยากให้ครอบครัวเราสุขสบายมันผิดตรงไหน? ว่าไปโน่น
?ฝันอยากมีผัวรวยๆ นี่นะ อย่างเราก็เป็นได้แค่คนรับใช้เขานั่นแหละวะ? ดีหน่อยดารินทร์ใฝ่เรียน ตอนอยู่กับยายที่บ้านนอกตั้งใจเรียน ทำงานหาเงินส่งเสียตัวเองเรียนจนจบสมดั่งใจ ไม่เหลวไหลเหมือนพวกวัยรุ่นวัยเดียวกัน
?สักวันแม่ สักวัน ฉันจะทำให้ครอบครัวเราไม่เป็นคนรับใช้เขาตลอดชาติ คอยดู? ดารินทร์มุ่งมั่น พลันให้นึกถึงคุณชายขึ้นมาทันใด ถึงกับใบหน้าเปื้อนยิ้มจับใจ
?แกยิ้มอะไรนางดา?
?ไม่มีอะไรแม่? เมื่อไหร่สิ่งที่เธอคิดเป็นจริง...เชื่อเถอะ เธอจะไม่ใช่แค่ยิ้ม สิ่งที่เธอควรทำมากที่สุดคื ตะโกนดังๆ ว่าทำสำเร็จแล้ว ทำให้ครอบครัวสบาย ไม่ต้องเป็นคนรับใช้ตลอดชาติ หญิงสาวมุ่งมั่นในการถีบตัวเองออกจากคำว่าขี้ข้ามากที่สุด
?แกเรียนจบมาได้แม่ดีใจ แม่ยังสำนึกผิดที่ไม่ได้ส่งแกเรียนให้จบ แกต้องลำบากหาเงินเรียนเอง อย่าหวังให้มากเลยดา?
?เอาเถอะแม่ ถ้าฉันทำสำเร็จเมื่อไหร่แม่จะเป็นคนที่อยู่ข้างๆ ในวันที่ฉันประสบความสำเร็จ?
?เอ้า...เอ้า เพ้อได้เพ้อไป แม่ไม่รู้จะเอายังไงกับแกแล้วดาเอ๊ย?
?นั่นสิแม่ มันก็ฝันเฟื่องไม่จบไม่สิ้น ไม่อยู่กับความเป็นจริง? อัศนีเปรยขึ้นบ้าง
?แม่กลัวสักวันเราจะเดือดร้อนกันทั้งหมดสิวะ? กลัวเหลือเกิน กลัววันที่คุณหนูมาเจอดารินทร์ที่แอบอ้างเป็นคุณดารินทร์ เลิศล้ำอมรทรัพย์ เต็มเดือนได้แต่ปลงและถอนหายใจในความฟุ้งซ่านของลูกสาว ไม่น่ารับมันมาจากบ้านนอกเลย ปล่อยให้เป็นสาวบ้านนอกซะก็สิ้นเรื่อง
ดารินทร์ไม่สนใครจะว่าอย่างไร เธอมีความฝันเหมือนคนอื่นๆ หญิงสาวเดินยิ้มหวานตาเปล่งประกายความวาดหวังเข้าห้องส่วนตัว ผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า แอบย่องขึ้นตึกเพื่อนำข้าวของของคุณหนูนิศากรไปเก็บเข้าที่ กว่าคุณหนูจะกลับจากต่างประเทศ ชุดคงซักแห้งรีดเก็บเข้าที่เดิมเรียบร้อย ส่วนของชิ้นอื่นนำไปคืนก่อน เท่านี้ก็จบ
?วางให้ดีๆ ล่ะนางดา คุณหนูจำของของคุณหนูได้ทุกชิ้น วางผิดที่ผิดองศา มีหวังแกได้ตายแน่ ฉันเป็นแม่แกจะพลอยซวยไปด้วย โทษฐานไม่สั่งสอนลูก? เต็มเดือนเฝ้าภาวนาอย่าให้คุณหนูนิศากรผู้วีนเหวี่ยง เจ้าระเบียบทุกกระเบียดนิ้วจับได้ว่านางดารินทร์หยิบฉวยของไปใช้เวลาเจ้านายไม่อยู่ เต็มเดือนเอ๊ย! ทำไมถึงไม่ใจแข็งกับลูกให้มากกว่านี้ ปล่อยดารินทร์ทำตามใจอยู่เรื่อย
?แม่ ถ้าฉันมีผัวรวยๆ บ้านเราก็จะสบายเนาะ? ดารินทร์วนอยู่กับความคิดนี้อย่างมั่นคง
?ฝันอีกแล้วแก คนรับใช้อย่างเราคิดอะไรจนเกินตัวมันก็ไม่ดีนะ?
?เชื่อฉันสิแม่ สักวันฉันจะทำให้มันเป็นจริง อย่าประมาทฉันเชียว?
?ไอ้ที่แกชอบอธิษฐานกับดาวตกน่ะนะ? แค่มโนล้มๆ แล้งๆ ของเด็กสาวคนหนึ่งเท่านั้น เต็มเดือนว่าอย่างนั้น
?แม่ มันคือความสุขของฉันน่า? เป็นตำนานกล่าวขาน เป็นความเชื่อที่ดารินทร์เชื่อสนิทใจ ถ้ากลั้นใจอธิษฐานขอพรจากดาวตกจะสมหวังทุกอย่าง หญิงสาวจึงเชื่อฝังหัวมาแบบนั้น ?แม่บอกฉันเองนี่ ฉันเป็นลูกแม่ ไม่เชื่อแม่จะไปเชื่อใคร? แม่พูดเองไม่ใช่หรือ ดารินทร์จำได้นะตอนที่เธอยังเด็ก ?ดาวตก อธิษฐานสิดา?
เต็มเดือนพูดไม่ออก นางเคยบอกกับดารินทร์แบบนั้นจริง อยากได้อะไรล่ะ อธิษฐานกับดาวตกสิ ก่อนจะอธิษฐาน อย่าลืมกลั้นหายใจด้วยนะ จำได้ว่าตอนนั้นดารินทร์จริงจังมากกับการกลั้นใจขอพรกับดาว กว่าจะอธิษฐานจบถึงกับหน้าแดงก่ำ นางผิดเองที่บอกลูกแบบนั้น
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตรงระเบียง ดารินทร์นั่งแหงนหน้ามองบนท้องฟ้าที่ฉาบทาด้วยสีดำ ท้องฟ้าเมืองกรุงต่างจากท้องฟ้าบ้านนอกคล้ายคนละโลก มองไม่เห็นแสงดาวแม้แต่ดวงเดียว บรรยากาศแบบนี้จะมีดาวตกให้เธอได้อธิษฐานหรือ
ในความกังวลกลับทำให้คิดถึงดวงหน้าหล่อสะดุดใจของคุณชายตรัยคุณ ก่อเกิดประกายความหวัง ถักทอขึ้นเจิดจ้าจนทำให้ดวงหน้าสวยใสปราศจากเครื่องสำอางต่างไปจากเมื่อตอนกลางวันพราวประกายเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวัง ในการจะได้ผู้ชายรวยๆ มาแต่งงานด้วย สมัยนี้ไม่ใช่ผู้ชายคิดจะสอยผู้หญิงฝ่ายด้วย ผู้หญิงก็มีสิทธิ์คิด
?หรือว่าคุณชายคือดาวอธิษฐานของดาคะ?
?คุณชายอะไรฮึดา? เต็มเดือนก้าวเข้ามาในห้อง ได้ยินลูกสาวพูดอะไรสักอย่างฟังไม่ชัด
?แม่...ไม่ขัดฉันสักเรื่องได้ไหม ให้ฉันฝันหวานของฉันต่อไป? คอยขัดอยู่เรื่อยเลยแม่
?นอนซะทีสิ ไปนั่งทำอะไรอยู่ที่ระเบียง เดี๋ยวยุงก็หามหรอก?
?พรุ่งนี้คุณหนูจะกลับมาแล้วใช่ไหมแม่?
?อืม...ห้ามคิดอะไรแผลงๆ อีกเด็ดขาด รู้อยู่คุณหนูนิศาไม่เหมือนคนอื่น แกยังกล้าหาเรื่องให้แม่ปวดหัวอีก?
?สักวันนะแม่ สักวัน?
?สักวันอะไรของแกอีก?
?แม่คอยดูเถอะ?
?ไม่คอยล่ะ ฉันชอบอยู่กับความจริง ไม่ชอบเพ้อฝัน สู้นอนเอาแรงลุกขึ้นมาทำงานหาเงินดีกว่า? เต็มเดือนไม่เคยคล้อยตามดารินทร์สักเรื่อง เพราะลูกสาวเป็นสาวช่างเพ้อช่างฝัน คิดอะไรไปไกลเกินตัว เต็มเดือนได้แต่ฟัง ทีแรกฟังแล้วแสดงความคิดเห็น นานเข้ากลายเป็นไม่สนใจ อยากพูดพูดไป ไม่ขัดไม่ขวาง อดไม่ไหวก็แค่สั่งสอนให้มองตัวเอง อย่าสะเออะคิดไปไกล
?โอ๊ยยย แม่ก็แบบนี้ทุกที ขัดจินตนาการฉันอยู่เรื่อย? แม่นะแม่ คอยดูเถอะ เมื่อไหร่ที่ฉันได้เป็นแฟนคุณชาย แม่จะเลิกว่าฉันเพ้อฝัน
ดารินทร์เฝ้าวาดหวังให้ตัวเองได้ยืนเคียงข้างคุณชายสูงศักดิ์ การได้เป็นสะใภ้เจ้าเป็นอย่างไรหนอ เคยเห็นแต่ในละครช่างโก้หรู ได้แต่งตัวสวยมีคนรับใช้คอยพินอบพิเทา ไม่ให้หยิบจับอะไรสักอย่าง เอาแต่ชี้นิ้วใช้งาน จะเมื่อยก็คงเมื่อยมือเท่านั้นแหละ
ดารินทร์ล้มตัวลงนอนฟูกข้างๆ แม่ในห้องคนรับใช้ของบ้านเลิศล้ำอมรทรัพย์ บ้านหลังใหญ่ยิ่งกว่าวังที่หญิงสาวเคยดูในละครหลังข่าว ดูสิเตียงนุ่มนิ่มสวยยังไม่มีไว้รองแผ่นหลัง ต้องนอนฟูกบางๆ ปวดหลังนอนไม่สบายตัว
ชีวิตคนรับใช้มันก็เท่านี้ หญิงสาวช่างฝันก่อนหลับคิดถึงเรื่องคุณชาย ยิ้มหวานส่งตัวเองเข้าสู่นิทรา อย่างน้อยฝันก็ทำให้สุข ดีกว่าไม่ฝัน ปล่อยชีวิตผ่านไปวันๆ ฝันคือเป้าหมายในการก้าวไปให้ถึง
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เพียงพบกันครั้งแรกทั้งคู่ก็รู้สึกเหมือนได้เจอคนที่ใฝ่ฝัน เมื่อดารินทร์ ประดุจคุณหนูบอบบางน่าทะนุถนอม ขณะที่ในสายตาหญิงสาวเขาก็ราวกับคุณชายจากวังไหน แต่ใครจะรู้ว่าเสื้อผ้าที่สาวใช้อย่างเธอใส่ล้วนแอบเอาของคุณหนูมาทั้งนั้น ส่วนลูกคนสวนอย่างคุณชาย ก็เอาของนายฝรั่งมาประโคมทั้งร่างเช่นกัน เรื่องวุ่นๆ จึงถือกำเนิดเมื่อทั้งคู่คิดจะจับคนรวยเพื่อให้ตัวเองสบาย โดยที่ต่างคนต่างไม่รู้ตัวตนของอีกฝ่ายว่าแท้จริงเป็นเช่นไร แต่ที่รู้สึกได้คือหัวใจรักที่มีให้มันจริงแท้แน่นอน
