?โอ๊ย...สวยจริงๆ ใครนั่น?
คำถามพร้อมกับเสียงรำพึงรำพันทำให้คนที่นั่งข้างๆ ต้องชะโงกหน้ามาดู...
?อ๋อ...นางแบบรับเชิญชื่อดังไง จัสมิน วีระชาติ สาวลูกครึ่งไทยอังกฤษ...เขาบินมาเยี่ยมบ้านก็เลยชวนมาเป็นแบบปก?
?ช่างสรรหาจริงๆ นะ...คนสวยแบบนี้จะมีสักกี่คนนะนี่?
?ใช่...สวยมาก ตอนไปดูเขาถ่ายแบบยังแทบไม่น่าเชื่อเลย เขาดังมากนะที่ยุโรปน่ะ...ขึ้นปกนิตยสารหลายฉบับทีเดียว ค่าตัวแพงลิ่ว?
?แล้วนี่ใครติดต่อให้น่ะ...?
?คุณเพ็ญถนอมจ้ะ...เขาเป็นนักเรียนรุ่นเดียวกันตอนเรียนไฮสคูลที่โน่น เลยโชคดีไปเรา...ได้นางแบบดังเลิศในราคาบ้านเราเอง?
?แหม...เขาสวยจริงๆ?
คนชมก็ยังชมอยู่นั่น ทั้งเอียงคอ...เอียงศีรษะ เอียงนัยน์ตาตามไปทุกรูปทุกแบบเลยก็ว่าได้
ขณะนั้นเอง...ผู้ที่ถูกกล่าวถึงเดินออกมาจากบ้าน ?พ่อ? ด้วยท่าทางห่อเหี่ยว หล่อนไม่ได้มาเหยียบเมืองไทยเสียนานร่วมสิบปีนับตั้งแต่พ่อแม่หย่าขาดกัน พ่อมีผู้หญิงใหม่...และแม่ก็แยกไปอยู่โดดเดี่ยวจนตาย
จัสมินกลับมาเมืองไทยคราวนี้เพื่อจะมาบอกพ่อว่า แม่ตายแล้ว...และฝากคำลาประโยคสุดท้ายมาด้วย
แต่เมื่อหล่อนพบพ่อ...หล่อนกลับรู้สึกเหมือนพบคนแปลกหน้า ผู้ชายที่เคยรักและนับถือราวกับเทพเจ้า...บัดนี้มีผู้หญิงใหม่ มีลูกใหม่...และมองหล่อนราวกับตัวประหลาด
?มีธุระอะไรหรือถึงได้มาที่นี่...?
คำถามเย็นชานั้นทำให้จัสมินรู้สึกเหมือนถูกตบหน้า...แทนอ้อมแขนที่จะอ้าออกรับด้วยความยินดีของบิดา
?แม่ตายแล้วค่ะ...สั่งให้หนูมาบอกพ่อ? หล่อนตอบ
?คงไม่ได้สั่งให้มาอยู่กับพ่อหรอกนะ...?
ผู้หญิงคนใหม่ซึ่งออกมานั่งฟังอยู่ด้วย...ถามขัดคอขึ้นทันที
?มิได้ค่ะ...? จัสมินปฏิเสธทันทีด้วยภาษาไทยชัดเจน ?ดิฉันเพียงแต่จะมาบอกพ่อว่า...คุณแม่ลาก่อน?
ผู้เป็นพ่อนั่งเงียบ...ในขณะที่แม่เลี้ยงหัวเราะในลำคอ
?อุตส่าห์ให้ลูกข้ามน้ำข้ามทะเลมาเพื่อบอกแค่นี้เท่านั้นหรือนี่...?
หล่อนถามแดกดัน...จัสมินปรายตามาจากผู้หญิงที่แย่งพ่อไปจากแม่หน้าด้านๆ นั้น มาจับจ้องอยู่ที่พ่อเขม็ง มองดูให้รู้ว่าพ่อจะรู้สึกอย่างไรจากการตายของแม่บ้าง...แต่ที่เห็นก็คือความสงบเงียบ และเฉยเมยทั้งในสีหน้าและดวงตา
หญิงสาวรู้สึกสะท้อนใจ...และเจ็บลึกเข้าไปในหัวอก นี่น่ะหรือพ่อของหล่อน...สิบปีทำให้พ่อเปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้หรือนี่
เหมือนคนแปลกหน้า...เหมือนคนไม่รู้จัก ไม่รับรู้รับทราบอะไรทั้งสิ้น
?ดิฉันมาบอกแค่นี้ล่ะค่ะ...?
จัสมินลุกขึ้นด้วยความโมโห...จ้องหน้าพ่อเขม็ง อยากจะหลุดปากออกไปด้วยความโกรธหลายๆ คำ แต่แล้วริมฝีปากอิ่มที่เคลือบไว้ด้วยลิปสติกสีสวยก็ปิดเข้าหากันสนิท ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะพูด...ในเมื่อแม่ก็ตายไปแล้ว และสำหรับตัวหล่อนกับพ่อก็เห็นจะขาดกันคราวนี้
?ลาก่อนค่ะคุณพ่อ?
หล่อนพูดคำว่า ?ลาก่อน? จริงๆ และตั้งใจจะลาจากชั่วนิรันดร์...เมื่อคว้ากระเป๋าเดินลงมาจากบ้านนั้นเงียบๆ
?แม่ลูกสาวคนโตของคุณนี่เขาสวยมากนะ...?
แม่เลี้ยงพึมพำตามมาด้วยความรู้สึกริษยา...มากกว่าจะเห็นงามตามที่พูด
ดวงตาของผู้เป็นสามีเปลี่ยนจากภรรยา...ไปจับอยู่ที่เด็กหญิงอีกสองคนที่นั่งอยู่นั้นเงียบๆ ที่หล่อนพูดน่ะไม่ผิดหรอก...พี่กับน้องแตกต่างกันราวฟ้ากับดิน หากแต่ยังไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาจากปากสามี นอกจากดวงตาคู่ที่มองตามร่างลูกสาวคนโตไปเงียบๆ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
นิ้วมือที่ประดับไปด้วยแหวนเพชรเม็ดงามหลายวง ราคานับล้าน...ยื่นออกไปหยิบนิตยสารฉบับนั้นขึ้นมามองอย่างพิจารณา...และขณะนั้นคนสนิทก็ค่อยๆ เข้ามาใกล้ๆ
?สวยนะพ่ะย่ะค่ะ...?
คำถามและดวงตาดำโปนขยับขึ้นมองหน้าผู้เป็น ?นาย? อย่างจงใจจับความรู้สึกทุกอย่าง ดวงตาดำใต้คิ้วดกสีเทานั้นขยับไปมา...เปล่งประกายเจิดจ้าขึ้นทีละน้อยเมื่อกวาดไปตามส่วนประกอบของ ?หล่อน? ในรูป
ผมดำสนิทราวกับขนอีกาที่รับกับใบหน้างดงามผ่องผาด...และคลาสสิกแบบชาวตะวันตก ทำให้หล่อนดูงามจับใจอย่างไม่น่าเชื่อ อีกทั้งผิวพรรณขาวอมชมพูเนียนละเอียดไปทั้งเนื้อทั้งตัวนั่นก็อีก ช่างกระตุ้นให้เลือดบุรุษในตัวร้อนขึ้นได้ดีแท้
ดวงตาคู่นั้นกวาดผ่านไปยังคิ้วดกดำ...ดวงตาหวานคม จมูกโด่งงาม และริมฝีปากเต็มอิ่มที่ยิ้มอยู่บางๆ ลำคอของหล่อนเรียวระหง...บ่าไหล่กลมกลึง และต่ำลงจากนั้น...ทรวงอกคู่นั้นคงงดงามมิใช่น้อย แม้จะถูกบดบังไว้ด้วยบิกินี่สีเดียวกับริมฝีปาก ทั้งเอว...ทั้งสะโพก...และเรียวขากลมกลึงต่อมาที่รับกันราวกับรูปสลัก
แม้จะมี ?หญิงงาม? อยู่แล้วมามากต่อมาก...หากก็ยังไม่อยากหยุดที่จะไขว่คว้าหามาเพิ่ม...
?เธอเป็นใคร...?
?ฝ่าบาทต้องการทราบประวัติหรือพ่ะย่ะค่ะ?
กาเซ็ม อับดุลลากระซิบถามให้รู้แน่
?ทุกอย่างเกี่ยวกับหล่อน?
คำตอบนั้นทำให้กาเซ็มยิ้ม เมื่อรู้ว่าตนคิดไม่ผิด...
?ภายในยี่สิบสี่ชั่วโมงพ่ะย่ะค่ะ...ทุกอย่างที่ฝ่าบาทปรารถนาจะต้องได้? ว่าแล้วคนสนิทก็ยกมือขึ้นถวายคำนับก่อนจะลนลานก้าวห่างไป
มือนั้นจึงวางนิตยสารลง แล้วดวงตาก็เลื่อนผ่านกระจกใสออกไปยังภูมิทัศน์เบื้องหน้า ปลายนิ้วยกขึ้นลูบไปตามหนวดเหนือริมฝีปาก...ถ้าจะกลับจากเมืองไทยคราวนี้ไม่ให้เสียเที่ยว...ก็น่าจะได้คนสวยเช่นนี้ไปเพิ่มในฮาเร็มอีกสักคน
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
?เป็นไง...ดูทำท่าเข้า โลกมันไม่สวยงามเลยรึไง?
เพื่อนสาวถามทันทีที่ร่างบางก้าวผ่านเข้ามาในห้องพักของโรงแรมแห่งนั้น...จัสมินถอนใจ ขยับปลายเท้าขึ้นถอดรองเท้าออกทีละข้างด้วยความเหนื่อยอ่อนทั้งกายและใจ
?โทร.จองตั๋วเครื่องบินกลับให้ทีสิ? คำตอบนั้นเล่นเอาเพื่อนสาวงง
?อ้าว...ไหนว่าอาจจะอยู่นานไง?
?เสร็จธุระเรียบร้อยแล้วก็กลับ...?
?หมายความว่า...เธอพบพ่อแล้วหรือ?
?ฮื่อ...? เสียงตอบรับราบเรียบ...ไม่กระตือรือร้นใดๆ ทั้งสิ้น
?แล้วท่านว่าไงมั่ง...?
?ไม่ว่าอะไรเลย...?
อลิซาเบธทวนคำ สีหน้าสงสัย
?เธอหมายความว่ายังไงนะ...ท่านไม่ต้อนรับเธองั้นหรือ?
?ไม่รู้สิ? คนตอบ...ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ครุ่นคิดไปสารพัดอย่างเจ็บแค้น
เพื่อนสาวผมทอง...งามไปอีกแบบ เดินเข้ามาหยุดลงตรงหน้าแล้วถามจริงจัง
?จัสมิน...เกิดอะไรขึ้นเหรอ พ่อเธอว่าไง...?
?ก็บอกแล้ว...เขาไม่ว่าไง ไม่ใส่ใจด้วยซ้ำล่ะมังว่าแม่จะอยู่หรือตาย?
คำบอกเล่านั้น...เหมือนจะระบายความอัดอั้นของตนกับเพื่อนสนิทเสียมากกว่า อลิซาเบธฟังแล้วต้องอึ้ง...รู้สึกเห็นใจเพื่อนเป็นอย่างยิ่ง
?ฉันไม่เข้าใจเลยนะลิซ ทำไมพ่อถึงได้เย็นชาอย่างนั้น...สิบปีที่จากกันแม่ฉันไม่เคยลืมพ่อเลย และไม่คิดจะหาใหม่ด้วย แต่สำหรับพ่อสิ...ทำไมพ่อถึงใจร้ายนัก พ่อทำเหมือนไม่เคยรักแม่ ไม่เคยมีเยื่อใยต่อกัน...แม้กระทั่งกับฉันซึ่งเป็นลูก พ่อทำได้ยังไง?
จัสมินพึมพำและมองหน้าเพื่อนเหมือนจะหาคำตอบ อลิซาเบธหลบตาแล้วส่ายหน้า...
?ฉัน...ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันล่ะ...ผู้ชายไม่ได้เข้าใจง่ายๆ ทุกคนไปนี่?
ทั้งคู่ถอนใจออกมาพร้อมกัน...และจัสมินก็ทำท่าเหมือนจะร้องไห้เสียให้ได้ทีเดียว
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
?ได้แล้วกระหม่อม ประวัติของจัสมิน แอนเดอสัน วีระชาติ?
แฟ้มและรูปถ่ายมากมายถูกวางลงตรงหน้าอย่างกระตือรือร้น
?ได้มายังไง? ผู้เป็นนายถามพลางหยิบแฟ้มออกเปิด
?สำนักพิมพ์สิฝ่าบาท ด้วยราคาคุ้มค่า...?
สุลต่านราชาฮันเลิกคิ้วกับตนเอง...และกวาดสายตาไปยังรายละเอียดยิบๆ ในนั้น ที่เกิดของหล่อน...การศึกษาของหล่อน ตลอดจนอาชีพ และที่พำนักในประเทศอังกฤษ ดวงตาที่ผ่านไปตามประวัติและรูปถ่ายเปล่งประกายความพึงพอใจแทบทุกบททุกตอน...โดยมีกาเซ็มยืนสงบนิ่งรอคอยอยู่ไม่ห่าง และในที่สุด?
?ไปติดต่อกับเธอ...เสนอทุกอย่างที่ต้องการ? ผู้เป็นนายสั่งและยกปลายนิ้วขึ้นลูบหนวดเคราเล่น
?ได้เลยฝ่าบาท...? กาเซ็มรับคำอย่างมั่นใจ งานของเขาไม่มีพลาด...และไม่เคยพลาดมานานแล้ว ไม่ว่าใครจะเออออห่อหมกหรือไม่อย่างใด แต่ถ้าไม่ยอม...ก็จะมีการข่มขู่กันซึ่งๆ หน้า และมักจะไม่พลาด
สำหรับรายใหม่นี้...กาเซ็มก็ไม่คิดว่าจะยากอะไรนักหนา ที่เขาสนใจมากกว่านั้นก็คือ ?ส่วนแบ่ง? ที่ควรจะดึงเข้ากระเป๋าตัวเองเท่านั้น เขาเสนอให้หล่อนอย่างที่ไม่เคยมีใครมาเสนอให้...และทำงานตลอดชีวิตก็ไม่มีวันได้ แต่ทั้งนี้และทั้งนั้น เท่าตัวของราคาที่เสนอก็ต้องเป็นของเขาเช่นกัน ถ้าหล่อนยินยอมโดยดีก็เท่ากับเพิ่มความมั่นคงของกาเซ็มให้มากขึ้นกว่าเดิมนั่นเอง...
++++++++++++++++++++++++++++++++
กริ่งโทรศัพท์ในยามบ่ายจัดดังขึ้นเมื่ออลิซาเบธเข้ามาถึงห้องพักพอดี หล่อนเดินตรงเข้าไปรับอย่างแปลกใจ
?สวัสดีค่ะ...ต้องการพูดกับใครคะ?
?มีแขกมาขอพบคุณจัสมิน วีระชาติ อยู่ที่ล็อบบี้ครับผม...บอกว่าชื่อกาเซ็ม อับดุลลา?
?กาเซ็ม...? อลิซาเบธทวนคำแล้วส่ายหน้า ?เขาบอกจะพบจัสมินงั้นหรือคะ?
?ครับผม...?
?แต่จัสมินไม่ได้อยู่บนนี้นะ...เธออยู่ที่สระว่ายน้ำ คุณลองตามเธอดูก็แล้วกัน?
อลิซาเบธวางสายลง...แต่ยังแปลกใจไม่หาย
+++++++++++++++++++++++++++++++++
ร่างบางในชุดว่ายน้ำชิ้นเดียวสีดำสนิท...ปล่อยผมยาวสยาย และสวมแว่นกันแดดสีเดียวกัน นอนหลับตานิ่งอยู่ใต้ร่มผ้าใบสีสวยริมสระน้ำ เวลานี้...หล่อนไม่อยากจะคิดอะไร นอกจากจะลืม และไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด
จัสมินนอนนิ่งอยู่เช่นนั้นจนบ๋อยเข้าไปใกล้...และก้มลงพูดกับหล่อน
?มิสจัสมินใช่ไหมครับ...?
?ค่ะ...? หล่อนตอบด้วยภาษาไทยที่ทำให้ทุกคนในโรงแรมต้องทึ่งมาแล้ว และมองเด็กหนุ่มด้วยสายตาคำถาม
?มีแขกมาคอยที่ล็อบบี้โรงแรมครับ...? บริกรตอบพร้อมกับยื่นนามบัตรมาตรงหน้า หญิงสาวขยับริมฝีปากขมุบขมิบเมื่อกวาดตาไปตามชื่อเสียงนั้น
?เขาคอยอยู่ที่ล็อบบี้หรือ?
?ครับผม...?
?งั้นคุณบอกเขาว่าฉันจะออกไปพบในสิบนาทีนะ...?
หล่อนสั่งก่อนจะเหวี่ยงปลีขาเรียวลงหารองเท้าแตะ และก้าวยาวๆ ออกจากที่นั่นอย่างรวดเร็ว
?เฮ้ย...อย่ามองตาค้างแบบนั้นสิวะ...น่าเกลียด? เพื่อนบ๋อยที่ผ่านมากระซิบบอกเพื่อนที่มองตามจนลืมตัว
?กูเห็นแหม่มมามากแล้ว...แต่รายนี้สวยจริงๆ อย่างกับนางฟ้า?
คนถูกสะกิดพึมพำ และเดินเคียงกันออกมา
?ใครว่าแหม่ม...เห็นพูดไทยออกชัดแจ๋ว?
?ลูกครึ่งล่ะมัง...เห็นใช้นามสกุลไทยๆ แต่สวยชนิดนางงามโลกชิดซ้าย?
?อย่าทำเป็นหมาเห็นเครื่องบินหน่อยเลยวะ...มีงานอะไรก็รีบไปทำเข้าเถอะ?
+++++++++++++++++++++++++++++++++
?มีคนมาพบเธอ...? อลิซาเบธบอกทันทีที่เห็นหน้า
?รู้แล้ว กำลังจะลงไป? เพื่อนสาวตอบและคว้าเสื้อผ้าในตู้มาเปลี่ยนอย่างรวดเร็ว
?ใครน่ะ...เธอไม่เคยพูดถึงคนชื่อนี้เลยนี่?
?ฉันก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นใคร...?
?แล้วเธอจะลงไปพบเขาเหรอ?
?พบเขาในล็อบบี้นะจ๊ะ ในที่เปิดเผย...จะกลัวอะไรเล่า เขาอาจจะมาติดต่อเราอย่างนิตยสารฉบับนั้นก็ได้?
?แต่นั่นเพื่อนเธอมาด้วยนี่นา...?
?เหอะน่า...ลงไปถามเขาดูก่อน จะไปด้วยกันไหม? จัสมินหันไปกล่าวชวน
?ไม่ล่ะ...? เพื่อนสาวปฏิเสธ ?อยากหลับสักตื่นก่อนเดินทาง?
หญิงสาวยักไหล่...ไม่ว่าอะไร
?งั้นเดี๋ยวค่อยเจอกัน...?
?โอเค? อลิซาเบธบอกแล้วเดินเข้าห้องของตน
ดวงตาของกาเซ็มเป็นประกายเจิดจ้ายินดีทันที เมื่อเห็นหญิงสาวปรากฏตัวก้าวเข้ามาใกล้
?บ๋อยว่าคุณต้องการพบฉัน...?
จัสมินถามเมื่อนั่งลงตรงหน้าฝ่ายตรงข้าม...มองดูเขาอย่างพิจารณา เวลานี้กาเซ็มแต่งกายด้วยชุดประจำชาติ...ดวงหน้าเต็มไปด้วยหนวดเครายาวที่ถูกแต่งขลิบอย่างดี
?ผมมาพบคุณด้วยธุระของสุลต่านราชาฮัน...?
?สุลต่านราชาฮัน...? จัสมินทวนคำ พลางเลิกคิ้วสูงไม่แน่ใจว่าเคยได้ยินชื่อนี้มาจากที่ใด
?เวลานี้ท่านอยู่เมืองไทย...และเผอิญได้เห็นรูปของคุณ?
ไม่พูดเปล่า แต่กาเซ็มวางนิตยสารฉบับนั้นลงตรงหน้าหล่อน
?แล้วไงคะ...? หญิงสาวถาม หลังจากดึงสายตามาจากนิตยสารฉบับนั้น
?ท่านรู้สึกพอพระทัยมาก...รูปคุณสวยมาก แล้วตัวจริงของคุณ...ผมก็คิดว่าคงเป็นที่พอพระทัยเช่นกัน?
จัสมินฟังแล้วกะพริบตาปริบๆ อย่างไม่แน่ใจนัก...
?สุลต่านมอบหมายให้ผมมาเป็นตัวแทนของท่านในการเจรจากับคุณ...?
หญิงสาวนั่งฟัง...แล้วมองอีกฝ่ายด้วยความสงสัยมากกว่าเดิม
?เจรจาเรื่องอะไรกันคะ...? หล่อนถามด้วยความไม่เข้าใจที่มีมากขึ้นทุกที
?ท่านปรารถนาในตัวคุณ...ต้องการคุณไปอยู่กับท่านในพระราชวังที่แคว้นของเรา?
จัสมินมีความรู้สึกว่าตัวเองเพิ่งจะถึงบางอ้อ หลังจากงงมาตั้งนาน
?สุลต่านของคุณ...ต้องการฉันไปอยู่ด้วยหรือคะ? หล่อนทวนคำถามให้แน่ใจ
?ใช่แล้ว...คุณแอนเดอสัน ผมคิดว่าคงเป็นนามสกุลของแม่คุณ?
?ค่ะ...ใช่...?
กาเซ็มมองหล่อนด้วยความหวังที่มีมากกว่าครึ่ง...
?สุลต่านจะให้ทุกอย่างที่คุณปรารถนาและต้องการ...เพื่อแลกกับการตัดสินใจครั้งนี้?
?ทุกอย่างที่ฉันปรารถนาและต้องการงั้นเหรอ...?
จัสมินทวนคำ เพิ่งรู้ว่าตัวเองกำลังถูกประมูลเข้าแล้ว หล่อนส่ายหน้าและยิ้มหวานให้อีกฝ่ายในเวลาต่อมา...
?คุณคงต้องล้อฉันเล่นแน่ๆ เลยค่ะ...ใช่ไหมคะ?
?ผมไม่ได้ล้อเล่น...? กาเซ็มบอกหล่อน ?ทุกอย่างที่พูดไปเป็นความจริงทั้งสิ้น...สิ่งที่คุณปรารถนาทุกอย่างจะเป็นของคุณ ทันทีที่คุณตอบรับคำของสุลต่าน?
?นี่...หมายความว่าฉันกำลังจะถูกประมูลตัวรึไง?
คำถามของหล่อนทำให้กาเซ็มส่ายหน้า...
?ไม่ใช่เช่นนั้นเลยคุณผู้หญิง...คุณมีความหมายต่อสุลต่านของเรามากกว่านั้น?
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เพราะความสวยที่เป็นรูปสมบัติทำให้จัสมิน นางแบบสาวลูกครึ่งไปต้องตาผู้ปกครองรัฐแห่งหนึ่งในทะเลทรายและถูกลักพาตัวมา ซ้ำยังถูกอิทธิพลมืดจากบรรดาผู้หญิงในวังจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด หากไม่ได้เบ็น คานนา แกนนำกลุ่มต่อต้านผู้ปกครองรัฐช่วยเอาไว้ แต่กระนั้นเขาก็ยังไม่ไว้ใจหล่อนอยู่ดีเมื่อคิดว่าหญิงสาวอาจเป็นสายลับที่ฝ่ายตรงข้ามส่งมาสืบข้อมูล แทนที่จะได้รับอิสรภาพหล่อนจึงต้องมาถูกกักใต้ร่างแกร่งกำยำของเขาอย่างไม่อาจช่วยเหลือตัวเองได้
?คุณอย่ามาดูถูกฉันนะ...คุณไม่มีสิทธิ์จะทำแบบนี้?
?ใครว่าล่ะ...เวลานี้ฉันมีสิทธิ์เต็มที่เลยทีเดียว?
หล่อนดิ้น...อ้าปากจะร้อง แต่ปลายลิ้นอุ่นที่แทรกเข้ามา
กระหวัดพันลิ้นนุ่มเอาไว้แทบทันทีนั้นทำให้ร้องไม่ออกไปชั่วขณะ
