1
กรุงลอนดอน ประเทศอังกฤษ
บนถนนบันเทิงของเมืองลอนดอน สองฟากถนนเต็มไปด้วยนักท่องราตรีที่เดินเลือกไนต์คลับเพื่อเข้าไปหาความสำราญ คีนเลอร์ ครีลอฟ นักศึกษาหนุ่มสัญชาติอังกฤษวัยยี่สิบสี่ มองกลุ่มคนรักสนุกที่ยืนจับกลุ่มสูบบุหรี่และดื่มสุราก่อนจะเดินผ่านไป ใจจริงเขาไม่อยากเดินผ่านบริเวณนี้ด้วยซ้ำเพราะกลัวอดใจไม่ไหว แวะเข้าไปหาความสุขเหมือนวัยรุ่นคนอื่นๆ แต่บังเอิญว่าบ้านพักที่มารดาได้เป็นมรดกอยู่แถวนี้ ถนนเส้นนี้ช่วยย่นระยะทางมากกว่าครึ่ง ทำให้ต้องเลือกเดินผ่านเป็นประจำ
ขณะที่คีนเลอร์ซึ่งสวมรองเท้าผ้าใบเก่าๆ เดินเข้าในตรอกแคบๆ เสียงร้องโอดครวญด้วยความเจ็บก็แว่วมาให้ได้ยิน เขานิ่งฟัง คิ้วขมวดเข้าหากันอย่างสงสัย แต่แล้วเสียงนั้นก็เงียบหายไป ชายหนุ่มจึงเร่งฝีเท้าเพื่อให้ถึงบ้านเร็วขึ้น แต่แล้วความตั้งใจก็ไม่เป็นผล เมื่อกลุ่มคนสวมชุดดำห้าคนมีฮู้ดปิดบังใบหน้าถือมีดวิ่งไล่ฟันอีกฝ่ายที่มีกันสองคนตรงมาหา ซึ่งคนที่ถูกไล่ล่าคนหนึ่งดูจะบาดเจ็บ สุดท้ายก็ตกอยู่ในวงล้อม ปลายดาบทุกเล่มชี้ไปตรงกลางเป็นจุดเดียว คีนเลอร์จึงรีบหลบไปหลังกำแพงและซุ่มมองเหตุการณ์อยู่เงียบๆ
?พวกแกทำงานให้ใคร? คนเจ็บถามปนหอบแรงๆ มือข้างหนึ่งกดแผลที่ท้องไว้
ชายร่างสูงเพรียวแสยะยิ้ม ปลายนิ้วลูบคมดาบช้าๆ
?คนที่อยากให้แกตายมีเยอะทอม ค่าหัวแกไม่ใช่น้อยๆ ด้วยสิ? มันมองปลายดาบแล้วชี้ไปที่ร่างคนถาม ประกายบนปลายดาบกระทบกับแสงไฟบนกำแพงวาบขึ้นอย่างน่ากลัว
?อย่าคิดว่าพวกแกจะทำสำเร็จ? รอสส์ บอดี้การ์ดคนสนิทของทอมมี่กระแทกเสียงใส่ พวกมันแสยะยิ้ม แววตาแข็งกระด้างและขยับเข้ามาใกล้
?ฉันทำงานไม่เคยพลาดว่ะ เสียใจด้วยนะที่งานนี้ฉันชนะ?
?ฝันไปเถอะ? รอสส์บอกเสียงกระด้าง ?ผมจะสู้กับพวกมันเอง ถ้าคุณทอมมีโอกาสรีบหนีไปเลยนะครับ? รอสส์กระซิบบอกแผน แต่ทอมมี่ส่ายหน้ามองคนสนิทอย่างซึ้งใจ
?ไม่ ถ้าตายก็ต้องตายด้วยกัน? ทอมมี่บอกอย่างไม่เกรงกลัวแม้ความตายจะรออยู่ข้างหน้า คนร้ายกระตุกยิ้มอย่างสังเวช
?พวกเราสนองความต้องการพวกมันเลย? แล้วทั้งห้าก็กระโจนเข้าใส่
รอสส์ปกป้องเจ้านายสุดกำลัง ทอมมี่ที่เจ็บจนประคองตัวเองไม่ได้ทรุดลงกับพื้น รอสส์เห็นก็รีบเข้าไปช่วยแต่พวกมันก็ฟันดาบลงมาขวางไว้ทำให้ต้องถอยกลับมา ชายร่างยักษ์เดินไปหาทอมมี่ช้าๆ มือยกดาบขึ้นสูง ทอมมี่เงยหน้ามองดาบที่พร้อมจะฟันคอขาดเมื่อไหร่ก็ได้ แต่ก่อนที่มันจะลงดาบ คีนเลอร์ที่ทนเห็นคนถูกฆ่าต่อหน้าไม่ได้กระโดดถีบชายร่างยักษ์กระเด็นไปชนกำแพง
?เฮ้ย?? คนที่คิดว่าได้เปรียบตกใจ ไม่คิดว่าจะมีคนมาเห็นจึงไม่ทันตั้งตัว ถูกเท้าใหญ่ตวัดใส่ก้านคออย่างจังจนล้มทั้งยืน รอสส์เห็นคนมาช่วยก็ใจชื้นขึ้นมา แต่สองคนสู้กับห้าคนก็เสียเปรียบวันยังค่ำ ทั้งสองถูกไล่ต้อนจนหลังชนกัน ฝ่ายตรงข้ามเหลือสี่โอบล้อมคีนเลอร์และรอสส์ไว้ ทอมมี่มองคนมาใหม่และอดเป็นห่วงไม่ได้
?นายเป็นใครฉันไม่รู้ แต่ก็ขอบคุณที่มาช่วย ทางที่ดีหนีไปซะ พวกนี้ไม่ธรรมดา? รอสส์บอกพลางชำเลืองมอง คีนเลอร์กระตุกยิ้มขณะมองคู่ต่อสู้ไม่วางตา
?ไม่ธรรมดายังไง ฉันก็เห็นมีสองมือสองเท้า จะต่างก็ตรงที่พวกมันมีอาวุธแต่เรามือเปล่า? คีนเลอร์โต้ตอบกลับไป รอสส์หัวเราะในลำคออย่างถูกใจ
?พูดได้ดี ถ้ารอดไปได้จะตอบแทนบุญคุณเต็มที่? รอสส์บอกอย่างจริงจัง คีนเลอร์ไม่คิดเป็นบุญคุณจึงไม่เรียกร้องอะไร
?เอาตัวให้รอดก่อน เพราะถ้านายรอดฉันก็รอด? สิ้นเสียงแข็งกระด้างของคีนเลอร์ ทั้งสองก็กระโจนเข้าใส่คู่ต่อสู้ เมื่อเป็นฝ่ายได้เปรียบก็ทำให้กำลังใจมาเต็ม ทั้งคีนเลอร์และรอสส์สู้ด้วยฝีมือที่เหนือชั้น คีนเลอร์งัดวิชาการต่อสู้ที่มารดาเคยสอน หลบหลีกและกระโดดหนีด้วยความคล่องแคล่ว
คนร้ายยิ่งรุกหนัก ไล่ประเคนหมัดและเท้าเข้าใส่ไม่ยั้ง แต่ก็พลาดถูกจับมือไว้แล้วสวนกลับด้วยหมัดและเท้าเช่นกัน มันสะบัดข้อมือจนแขนเสื้อขาดติดมือคีนเลอร์ ทำให้เขาเห็นรอยสักรูปดาวห้าแฉกที่แขนของคนร้าย
?ฮะ?? คนร้ายตกใจถอยร่นไปด้านหลัง คีนเลอร์ไล่ตามและสะบัดปลายเท้าที่ต้นคอจนมันลงไปนอนโอดครวญกับพื้น คนเจ็บเห็นลีลาการต่อสู้ก็ยิ้มน้อยๆ ที่มุมปาก ลมหายใจรวยรินลงทุกขณะ แต่การต่อสู้ยังไม่รู้ผลแพ้ชนะ หวอรถตำรวจก็ดังแว่วมาทำให้พวกมันรีบพากันถอยและหลบไปในตรอกอีกฟาก
?คุณทอมเป็นยังไงบ้างครับ? รอสส์รีบขยับมาดูเจ้านายที่ยังพอมีสติอยู่
?ฉันจะพาเจ้านายไปโรงพยาบาล นายไปด้วยกันสิ? รอสส์ประคองเจ้านายไปที่ถนน คีนเลอร์เข้าไปช่วย พอดีกับรถแท็กซี่วิ่งมา เขาจึงโบกรถให้จอดแล้วพาทอมมี่ขึ้นไปนั่งเบาะหลัง ในขณะที่ใบหน้าของคนเจ็บซีดลงเรื่อยๆ
?เร็วเลยพี่ชาย? คีนเลอร์บอกแท็กซี่อย่างร้อนใจ
เจ้าของรถก็ได้ดังใจ เร่งความเร็วจนมิดไมล์ ไม่ถึงยี่สิบนาทีก็มาถึงโรงพยาบาล เหมือนทุกอย่างถูกเตรียมไว้รอแล้ว ทันทีที่รถจอด หมอกับพยาบาลก็กรูมาเอาร่างทอมมี่ไปขึ้นรถเข็น แล้วรีบเข็นเข้าห้องฉุกเฉิน
รอสส์ตามติดไม่ห่าง สีหน้าเต็มไปด้วยความกังวล คีนเลอร์เห็นความวุ่นวายจึงปลีกตัวจะกลับไปพักผ่อน แต่ชายหนุ่มเดินไปไม่พ้นห้องโถง เสียงประกาศก็ดังแว่วมาเข้าหูจนต้องหยุดฟัง
?ตอนนี้มีคนไข้ต้องการเลือดกรุ๊ปพิเศษอาร์เอชเนกาทีฟด่วน ท่านใดที่มีเลือดกรุ๊ปนี้และมีความประสงค์จะช่วยชีวิตคนเจ็บเชิญที่ห้องฉุกเฉินด่วนค่ะ? สิ้นเสียงเจ้าหน้าที่ คีนเลอร์ครุ่นคิดนิดหนึ่งเพราะมีไม่กี่คนในลอนดอนที่มีเลือดกรุ๊ปนี้
?ทำไมหมอนั่นถึงมีเลือดกรุ๊ปเดียวกับเราวะ? คีนเลอร์พึมพำ แต่นาทีชีวิตแบบนี้ไม่มีเวลาคิดนานนัก เขารีบวิ่งกลับไปที่ห้องฉุกเฉิน
?ผมมีเลือดกรุ๊ปอาร์เอชเนกาทีฟครับ? คีนเลอร์กระหืดกระหอบมาหยุดหน้าห้องฉุกเฉิน รอสส์หันไปมองด้วยความดีใจ และไม่คิดว่าชายหนุ่มที่กระโดดเข้ามาช่วยเขากับเจ้านายจะมีเลือดกรุ๊ปนี้
?รีบพาเขาไปเช็กเลือดเร็ว? คุณหมอสั่งแล้วรีบเดินเข้าไปในห้องผ่าตัด
คีนเลอร์หายไปกับพยาบาล ไม่นานก็กลับมาโดยเปลี่ยนชุดพร้อมที่จะเข้าไปในห้องผ่าตัด รอสส์เดินมาหาและมองหน้าคมสันของคีนเลอร์อย่างขอบคุณ
?ขอบคุณมาก? รอสส์ก้มศีรษะให้ชายหนุ่มอย่างซึ้งในน้ำใจ แต่อาชีพเขาใช่จะสามารถไว้ใจใครง่ายๆ เสร็จเรื่องยุ่งๆ คงต้องสืบกันต่อว่าชายหนุ่มคนนี้พื้นฐานครอบครัวเป็นยังไง
?เสร็จงานนี้อย่าลืมเลี้ยงข้าวก็พอ? คีนเลอร์บอกพลางวางกระเป๋าบนโซฟาหน้าห้อง แล้วเดินตามพยาบาลเข้าไปโดยมีสายตาของรอสส์มองตาม คำถามมากมายเกี่ยวกับชายหนุ่มแปลกหน้าที่เพิ่งเจอกันเกิดขึ้นในหัวของบอดี้การ์ดหนุ่ม แถมยังรู้สึกผูกพันแปลกๆ อีกต่างหาก ด้วยความอยากรู้ รอสส์จึงยอมเสียมารยาทเปิดเป้สะพายหลังของคีนเลอร์ หยิบกระเป๋าเงินออกมาดู
?คีนเลอร์ ครีลอฟ? ประโยคต่อท้ายชื่อทำเอารอสส์นิ่งงัน เพราะนามสกุลที่ปรากฏเป็นนามสกุลของภรรยาเก่าของนายใหญ่แห่งดับเบิลยูกรุ๊ปที่ออกจากคฤหาสน์ไปเมื่อยี่สิบปีก่อน ซึ่งเขาเองก็เคยเห็นเพียงภาพถ่ายและคำบอกเล่าจากบิดาเท่านั้น
?พระเจ้า?เซอร์ไพรส์สุดๆ?
รอสส์อุทานด้วยความตื่นเต้น สายตาไล่มองที่อยู่ในบัตรประจำตัวนักศึกษาของชายหนุ่ม และส่งข้อมูลให้คนของพิตต์คิงตันทั้งหมดสืบทันที โดยที่คนข้างในห้องผ่าตัดไม่มีโอกาสรู้เลยว่า นับจากนาทีนี้เป็นต้นไปชีวิตจะเปลี่ยนไปตลอดกาล
?นายใหญ่รู้จะว่ายังไงบ้างวะเนี่ย?? รอสส์พึมพำแววตาเป็นประกายด้วยความยินดี ตื่นเต้นยิ่งกว่าได้โบนัสไปเที่ยวรอบโลกเสียอีก
ขณะที่รอสส์ยืนมองประตูห้องฉุกเฉินอยู่นั้น เสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าเป้ของคีนเลอร์ก็ดังขึ้น รอสส์ปล่อยให้มันดังเพราะไม่อยากเสียมารยาท แต่คนโทร.เข้าก็ไม่ละความพยายาม จนบอดี้การ์ดหนุ่มต้องควานหาที่มาของเสียงแล้วหยิบออกมา
?มัม?? รอสส์อ่านตัวอักษรที่ปรากฏบนหน้าจออย่างตื่นเต้นและกดรับ แต่ยังไม่ทันได้ทักทายเสียงคนปลายสายก็ดังขึ้น
?คีนทำอะไรอยู่ มัมโทร.ไปตั้งหลายครั้งไม่ยอมรับสาย ไม่สบายหรือเปล่า? เสียงอดีตนายหญิงของพิตต์คิงตันที่มีแต่ความเอื้ออาทรให้คนรอบข้างดังแว่วมา คำบอกเล่าของบิดาของรอสส์ยังก้องอยู่ในหัว?บ้านเรามีทุกอย่างในวันนี้เพราะความเมตตาของนายหญิงและนายใหญ่แห่งพิตต์คิงตัน?
?คีน?ได้ยินมัมหรือเปล่า?? เสียงถามด้วยความร้อนใจทำเอารอสส์ติดอ่างไปทันที
?เอ่อ?เอ่อ เจ้าของเครื่องไม่สามารถรับสายได้ครับเพราะติดธุระสำคัญ มีอะไรฝากไว้ไหมครับ? รอสส์ติดอ่างเป็นครั้งแรก และไม่กล้าแสดงตัวเพราะกลัวจะแหวกหญ้าให้งูตื่น
?คีนเลอร์ไปไหน แล้วคุณเป็นใครถึงมารับโทรศัพท์ลูกชายฉัน?
?เอ่อ?คุณคีนเลอร์กำลังเข้าห้องน้ำอยู่ครับ วันนี้มหาวิทยาลัยมีกิจกรรมเราก็เลยอยู่ดึกกันนิดหน่อยครับ? รอสส์หาเหตุผลที่ดีที่สุดมาอ้าง คนปลายสายเงียบเสียงไปนานราวกับแปลกใจ
?คุณเป็นเพื่อนคีนเหรอ?
?เอ่อ?ครับ? เป็นครั้งแรกที่รอสส์รู้สึกผิดที่โกหก เพราะในชีวิตไม่เคยทำสักครั้ง
?ถ้าคีนเสร็จธุระแล้วให้โทร.หามัมด้วยก็แล้วกันนะ ขอบคุณมาก?
รอสส์ถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อการสนทนายุติลง รอสส์เก็บโทรศัพท์ของคีนเลอร์ใส่กระเป๋าอย่างตื่นเต้น
เวลาแต่ละนาทีผ่านไปอย่างเชื่องช้า จนกระทั่งเวลาผ่านไปเกือบชั่วโมง เสียงฝีเท้าของคนกลุ่มใหญ่ก็เดินตรงมาที่ห้องฉุกเฉิน รอสส์เห็นคนมาใหม่ก็ลุกขึ้นยืนก้มศีรษะให้
?ทอมเป็นยังไงบ้าง? ไทเกอร์หรือไท้ มหาเศรษฐีวัยหกสิบสองที่ร่ำรวยที่สุดในเกาะอังกฤษถามถึงอาการของบุตรชายด้วยใบหน้าเคร่งขรึม
?หมอกำลังช่วยอยู่ครับ อาการสาหัสไม่น้อย โชคดีที่มีคนไปช่วย?
?ใคร?? ไทเกอร์ขมวดคิ้วสีดอกเลาด้วยความสงสัย
?เอ่อ?? ท่าทีตื่นเต้นผิดจากลุคเดิมของบอดี้การ์ดบุตรชายทำให้ไทเกอร์ยิ่งแปลกใจมากกว่าเดิม แล้วสายตาก็ไปสะดุดที่กระเป๋าเป้บนโซฟา
?มีอะไร??
?มีเรื่องเซอร์ไพรส์ครับนายใหญ่?? รอสส์หยิบบัตรนักศึกษาในกระเป๋าส่งให้ประมุขพิตต์คิงตัน ?ชื่อและที่อยู่ของคนที่ช่วยผมกับคุณทอมไว้ครับ?
ไทเกอร์รับมาถือแล้วลดสายตาลงไปมอง ใบหน้าคมเข้มของคนในภาพทำเอาหัวใจของเศรษฐีมาเฟียอย่างไทเกอร์กระตุกวูบ อะไรบางอย่างทำให้หัวใจแห้งแล้งของเสือเฒ่าอุ่นวาบอย่างไม่เคยเป็น เขาไล่สายตาไปตามตัวอักษรในบัตร
?คีนเลอร์ ครีลอฟ?? ไทเกอร์อ่านชื่อเจ้าของบัตรเสร็จถึงกับผงะพร้อมกับหยุดหายใจไปชั่วขณะ ก่อนจะเงยหน้ามองรอสส์ ดวงตาไหวระริกอย่างตื่นเต้นเป็นที่สุด ?เขาอยู่ไหนรอสส์?
?ให้เลือดคุณทอมอยู่ในห้องผ่าตัดครับ?
ประโยคหลังของบอดี้การ์ดลูกชายทำเอาไทเกอร์นิ่งงัน
?ให้เลือดทอมเหรอ? ไทเกอร์ถามย้ำอย่างไม่แน่ใจ ภาพเก่าๆ ของครอบครัวเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อนยังชัดเจนในห้วงคำนึง และวันที่ทำให้มาเฟียชื่อดังอย่างเขาสะเทือนไปทั้งชีวิตก็คือ ภรรยาที่รักหมดใจอุ้มท้องที่ใกล้คลอดออกจากบ้าน
ไทเกอร์ในวัยสี่สิบต้นๆ เป็นช่วงเวลาที่ประสบความสำเร็จมากที่สุด ทำให้บรรดาสาวน้อยสาวใหญ่หมายตาอยากมาใกล้ชิด เผื่อว่าจะเปลี่ยนชะตาชีวิตเป็นเมียเล็กๆ อันดับที่เท่าไรก็ไม่เกี่ยง แต่มีสาวงามเพียงสองคนที่ไทเกอร์ติดต่อด้วยนานที่สุด นั่นก็คือแม่ของอเล็กซ์ บุตรชายคนโต ซึ่งเธอเป็นนักร้องในผับ ส่วนแม่ของทอมมี่ก็เป็นธิดาของรัฐมนตรีคนหนึ่ง คนหลังจะทิ้งขว้างก็ลำบาก ทำให้ไทเกอร์ต้องรับผิดชอบให้ย้ายเข้ามาอยู่ในคฤหาสน์ แนนซี่ภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายรับไม่ได้ พาลูกในท้องกลับไปอยู่ที่บ้านเกิดนับตั้งแต่นั้น
?กรุ๊ปเลือดหายากแบบนี้มีไม่กี่คนในลอนดอน ถ้าไม่ใช่สายเลือดเดียวกันคงให้เลือดไม่ได้?
ประโยคสุดท้ายของรอสส์ยิ่งทำให้ไทเกอร์ตกตะลึงยิ่งกว่าเดิม เพราะตระกูลพิตต์คิงตันเหมือนต้องคำสาป คือมีเลือดกรุ๊ปพิเศษที่ไม่สามารถรับเลือดจากคนอื่นได้นอกจากคนในตระกูล เพราะเป็นกรุ๊ปเลือดที่หายาก ไทเกอร์จึงต้องใช้เงินมหาศาลเพื่อให้ทายาทปลูกถ่ายสเตมเซลล์
ขณะที่เรื่องราวยังไม่กระจ่าง ประตูห้องฉุกเฉินก็เปิดออก ไทเกอร์และรอสส์จึงยุติการสนทนาทันที
?หมอ คนเจ็บเป็นยังไงบ้าง? ไทเกอร์เห็นสีหน้าคุณหมอก็ใจเสีย แต่ยังคุมอารมณ์ได้ดี
?หมอเสียใจด้วยนะครับคุณไท้ เราพยายามเต็มที่แล้ว คุณทอมถูกแทงเข้าจุดสำคัญหลายแห่งจน?? คุณหมอผู้ผูกพันกับครอบครัวมานานถึงกับพูดไม่ออก ?คุณทอมอยากพบทุกคนครับ รวมถึงคนที่ช่วยเขาด้วย?
ไทเกอร์ถึงกับผงะ ไม่คิดว่าบุตรชายจะจากไปก่อนเวลาอันควรแบบนี้
?ไอ้สารเลวคนไหนที่มันทำกับทอม พวกมันไม่ตายดีแน่? ไทเกอร์คำรามลั่นด้วยความโกรธแค้น บอดี้การ์ดทุกคนก็รู้สึกไม่ต่างกัน
ไทเกอร์และรอสส์เข้าไปในห้องฉุกเฉิน ในขณะที่คีนเลอร์เดินออกมาจากอีกฟากของห้อง โดยมีเจ้าหน้าที่ช่วยประคองเพราะเลือดที่ให้กับทอมมี่นั้นมากกว่าการบริจาคโลหิตธรรมดา ไทเกอร์มองร่างสูงใหญ่ของคีนเลอร์อย่างตื่นเต้น หากเสียงแหบพร่าของบุตรชายดังขึ้น
?แด๊ด?ผมขอโทษ? ทอมมี่บอกบิดาเสียงเบาหวิว ไทเกอร์ตาแดงก่ำด้วยความสงสารบุตรชาย มือยับย่นของคนเป็นพ่อลูบศีรษะเบาๆ
?เจ็บมากใช่ไหม?
?ที่สุดครับ ดูแล?ตัวเองนะแด๊ด?ผม?? ทอมมี่หอบหายใจถี่ๆ จนไทเกอร์ต้องบีบมือไว้แน่น และขอพระผู้เป็นเจ้าให้ต่อลมหายใจของบุตรชายอีกสักนิดเพื่อจะได้รู้ตัวคนที่ลงมือ
?พวกมันเป็นใคร จำหน้ามันได้ทุกคนใช่ไหม? ไทเกอร์เวลานี้ใจสุมไปด้วยเพลิงแค้น ดวงตาแดงก่ำเจือไปด้วยน้ำตา ความเจ็บและความแค้นฝังแน่นในอกแทบจะระเบิด
?ไม่รู้ครับ รู้แต่ว่าพวกมันถูกจ้างมา? ทอมมี่หลับตาลงช้าๆ แล้วเปิดขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะมองร่างสูงสง่าของคีนเลอร์ที่ยืนอยู่ปลายเตียง ?ขอบใจที่ช่วย? เขาพยายามเปล่งเสียงแต่ก็เบาลงไปพร้อมกับลมหายใจอันรวยริน ไทเกอร์และรอสส์หันไปมอง คีนเลอร์เดินไปยืนข้างเตียงอีกฟาก
?เฮ้?ฉันช่วยนายให้รอดนะ ไม่ใช่ช่วยให้เป็นแบบนี้ เข้มแข็งหน่อย? ชายหนุ่มกระตุ้น ทอมมี่ฝืนยิ้มและรวบรวมแรงยกมือข้างหนึ่งขึ้น คีนเลอร์รีบจับมือนั้นมาไว้ในอุ้งมือ
?ขอบคุณพี่ชายที่ช่วย?
?ยินดี ฉันเสียเลือดไปเยอะเพื่อให้นายหาย เข้มแข็งไว้สิวะ? คีนเลอร์มองใบหน้าที่ซีดขาวลงเรื่อยๆ อย่างใจหาย แม้จะเพิ่งพบกันแต่ทำไมรู้สึกผูกพันแบบนี้ก็ไม่รู้
?นายให้เลือดฉันเหรอ? ทอมมี่ถามอย่างแปลกใจก่อนจะหันไปมองบิดา ไทเกอร์พยักหน้านิดๆ ทอมมี่ฝืนยิ้มน้อยๆ ด้วยความยินดี
?ไหนๆ ก็ช่วยแล้ว ขออีกอย่างได้ไหม? ทอมมี่ไม่เหลือเวลาที่จะถามบิดา จึงต้องขอร้องเป็นครั้งสุดท้าย ?ตามหาผู้หญิงที่ชื่อเพลงนรา แล้วเอาเธอมาเลี้ยงที รูปเธออยู่ในกระเป๋าเงินฉัน? ทอมมี่ไอออกมาเป็นเลือดจนต้องหยุดพูด
ไทเกอร์น้ำตาซึมออกมาอย่างเสียใจ
?แด๊ดรักแกนะทอม?
?ผมก็รักแด๊ดครับ? ทอมมี่มองบิดาผ่านม่านน้ำตา ก่อนจะมองรอสส์ด้วยสายตาขอบคุณ รอสส์ก้มศีรษะให้นัยน์ตาแดงก่ำ ?ตามหาพี่ชายผมด้วยนะแด๊ด แด๊ดจะได้มีคนดูแล แล้วก็ฝากขอโทษเขาด้วยนะครับ? ทอมมี่บอกเสร็จร่างก็กระตุกสองสามครั้ง รอสส์รีบกดปุ่มเรียกหมอและพยาบาล แต่ทอมมี่ยกมือห้ามไว้
?อย่ารอสส์ ไม่มีประโยชน์ ฉันอยากใช้เวลาที่เหลือแบบนี้? ทอมมี่บอกเสียงเบาหวิว รอสส์ขบกรามแน่นอย่างสะเทือนใจไม่ต่างจากทุกคนในห้อง
?ไม่ต้องตามแล้ว เพราะแด๊ดมั่นใจว่าคนที่ช่วยแกคือพี่ชายต่างแม่ของแก? ไทเกอร์มองคีนเลอร์ที่ยืนนิ่งงันอยู่อีกด้าน ริมฝีปากซีดขาวของทอมมี่ขยับแต่เปล่งเสียงออกมาไม่ได้ หากมองคีนเลอร์ไม่วางตา จนกระทั่งคีนเลอร์ได้สติโน้มตัวลงไปใกล้ ทอมมี่คลี่ยิ้มน้อยๆ
?ฝาก?ดู?แล?แด๊ด?ด้วยพี่ชาย? เสียงเบาหวิวของทอมมี่ขาดหายเป็นช่วงๆ จนคนรอบตัวรู้สึกใจหาย หัวใจของคนเป็นพ่อเจ็บปวดสุดจะทนที่ไม่สามารถปกป้องลูกได้
?ผม?รัก?แด๊ด?? ประโยคสุดท้ายติดที่ริมฝีปากแห้งผากของทอมมี่ มือที่อยู่ในอุ้งมือคีนเลอร์รูดลงช้าๆ จนกระทั่งตกลงข้างตัว เสียงสัญญาณชีพจรก็ดังติดต่อกันยาวเหยียด บอกให้ทุกคนรู้ว่าลมหายใจของทอมมี่ได้สิ้นสุดลงแล้ว
?ทอม?? ไทเกอร์เรียกบุตรชายเป็นครั้งสุดท้ายพร้อมกับเขื่อนน้ำตาที่เก็บกักไว้ก็พังลงมาอาบแก้ม
คีนเลอร์เองก็ใจหายไม่ต่างจากทุกคน สายตาสามคู่ที่อยู่ในห้องยืนมองร่างที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงด้วยความเศร้าสลด และโกรธคนที่ทำ
?แด๊ดสัญญาจะจัดการคนที่ทำกับแกให้ได้ หลับให้สบายไม่ต้องห่วงแด๊ด?? นั่นคือคำพูดของบิดาผู้สูญเสีย มือกำเข้าหากันแน่นเพื่อสะกดอารมณ์เอาไว้แต่ก็ยากเหลือเกิน
คีนเลอร์เหลือบมองไทเกอร์และรอสส์อย่างกังวล เพราะสัญชาตญาณบางอย่างบอกให้ชายหนุ่มรู้ว่าชีวิตกำลังจะเปลี่ยนไปตลอดกาล
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หลังพิธีศพของทอมมี่ คีนเลอร์ก็ไม่ได้พบใครอีกเพราะยุ่งอยู่กับการสอบเทอมสุดท้าย แต่ทุกครั้งที่ออกจากบ้านพักชายหนุ่มรู้สึกเหมือนมีคนกำลังมองและตามทุกฝีก้าว จนกระทั่งวันสุดท้ายสำหรับชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัย คีนเลอร์บอกลาอาจารย์และเพื่อนๆ เสร็จก็เดินไปรอมารดาซึ่งอาสามารับกลับบ้านด้วยตัวเอง
ขณะที่นั่งรออยู่นั้น คีนเลอร์รู้สึกเหมือนมีคนมองอยู่จึงมองหาแต่ไม่เห็นใคร พอดีรถกระบะกลางเก่ากลางใหม่วิ่งมาจอดริมฟุตปาธ ไม่นานผู้หญิงวัยห้าสิบห้าแต่ยังคงความสวยสวมชุดเดรสสั้นเหนือเข่าสีเขียวปีกแมลงทับก็ก้าวลงมา แล้วโพสท่าราวกับเดินแบบบนรันเวย์
?สวัสดีสุดหล่อ มองหาใครอยู่จ๊ะ? เสียงหวานเอ่ยทักทาย ทำเอาคีนเลอร์มองคนมาใหม่อย่างไม่แน่ใจ ไม่ถึงอึดใจก็ยิ้มร่าด้วยความยินดี
?มัม?ผมคิดว่านางฟ้าที่ไหน? คีนเลอร์มองมารดาที่แต่งตัวแปลกไปกว่าทุกวัน ปกติภาพของแม่คือผู้หญิงที่สวมชุดหมีสีหม่นหรือไม่ก็เสื้อลายสกอตกับกางเกงสีซีดทำงานในไร่องุ่น
?ก็มัมน่ะสิ เป็นไงสวยใช่ไหมล่ะ? แนนซี่สลับขาโพสท่าอยู่ข้างรถ คีนเลอร์ยิ้มกว้างกับท่วงท่าเหมือนนางแบบมืออาชีพของมารดา
?สวยจนสาวๆ อิจฉาเลยล่ะครับมัม?
?แน่นอนจ้ะที่รัก มัมเป็นสาวสองพันปี? แนนซี่บอกยิ้มๆ ก่อนจะกางแขนออกรับร่างสูงใหญ่ของบุตรชาย ?วันนี้ลูกชายมัมโตขึ้นอีกขั้นแล้วนะ? แนนซี่ลูบแผ่นหลังหนาอย่างแสนรัก คีนเลอร์กอดมารดาโยกไปมา
?ต่อไปมัมไม่ต้องทำงานหนักแล้วนะครับ ผมจะทำงานแทนมัมเอง? ชายหนุ่มหอมแก้มทั้งสองข้างของมารดา แนนซี่มองหน้าคมเข้มอย่างภาคภูมิใจ
?งั้นวันนี้เราฉลองความสำเร็จก่อนกลับบ้านนะจ๊ะ อยากกินอะไรวันนี้มัมทุ่มเต็มที่? แนนซี่บอกบุตรชายอย่างใจป้ำ แต่ก็มีเสียงหนึ่งแทรกมา
?กินยำตีนก่อนดีไหมพวก? ชายร่างใหญ่ห้าคนยืนห่างสองแม่ลูกไม่ไกล สายตาที่พวกมันมองมานั้นคีนเลอร์รับรู้ถึงอันตรายได้ทันที มือหนาจึงจับมารดาไปหลบด้านหลัง
?พวกนายต้องการอะไร? คีนเลอร์ถามขณะมองคนทั้งห้าอย่างประเมิน คนร่างใหญ่ที่ยืนอยู่ตรงกลางแสยะยิ้มมองชายหนุ่มด้วยแววตาดุดัน
?มาให้รางวัลที่แกเข้าไปช่วยไอ้ทอมมี่วันนั้นไง พวกเราเอาตัวมันไป? สิ้นเสียงสั่ง พวกมันสองคนก็กรูเข้ามาหา
คีนเลอร์เหยียดยิ้ม ไม่รู้สึกกลัวแม้แต่น้อย แนนซี่เองก็เช่นกันเพราะเธอเชื่อว่าบุตรชายเอาชนะคนพวกนี้ได้สบาย
?มัมถอยไปยืนให้กำลังใจดีกว่าครับ?
?จัดไปชุดใหญ่ไฟกะพริบลูกรัก? แนนซี่ถอยห่างบุตรชายไม่ถึงเสี้ยววินาที พวกมันก็กระโจนเข้าใส่ การต่อสู้ด้วยมือเปล่าจึงเริ่มต้นขึ้น แนนซี่ยืนดูอย่างลุ้นระทึก แม้คีนเลอร์จะมีฝีมือการต่อสู้ไม่ธรรมดา แต่น้ำน้อยย่อมแพ้ไฟ ถูกหมัดแรกเซไปด้านหลัง
พวกมันสามคนกรูกันจะเข้าไปจับตัวคีนเลอร์ แนนซี่เห็นบุตรชายเสียเปรียบก็เข้าไปช่วย พร้อมโชว์ฝีมือการต่อสู้ให้เห็นจนพวกมันคาดไม่ถึง คีนเลอร์นั้นรู้ฝีมือมารดาอยู่แล้วจึงคลี่ยิ้ม เมื่อแม่ลูกผนึกกำลังกันสู้ พวกมันเห็นตกเป็นรองก็ใช้เครื่องทุนแรง หยิบปืนออกมาเล็งไปที่สองแม่ลูก
ปุ?ปุ?
?อ๊ากกก??
ปืนเก็บเสียงดังขึ้นมาสองนัดซ้อน ตามมาด้วยเสียงร้องลั่นของชายร่างใหญ่ที่ทำตัวเป็นหัวหน้า พวกมันหันไปมองบอดี้การ์ดสูทดำแล้วฉวยโอกาสจับแนนซี่ไปขวางทางปืนไว้ก่อนวิ่งหนีไป ปืนในมือของรอสส์ยิงเฉียดพวกมันไป บอดี้การ์ดสองคนขยับจะตาม แต่เสียงสั่งดังมาจากด้านหลัง
?ไม่ต้องตาม? เสียงทรงอำนาจทำเอาแนนซี่มองเลยบ่าบอดี้การ์ดไป พอดีกับคนสั่งเดินมาหยุดตรงหน้าเธอ คีนเลอร์รีบขยับไปยืนข้างมารดา
?ผ่านไปกี่ปีเธอก็ยังเก่งและสวยเหมือนเดิมนะแนนซี่? ไทเกอร์ดึงแว่นกันแดดออกจากสันจมูก สายตาคมกริบของมหาเศรษฐีมาเฟียในตลาดหุ้นมองอดีตภรรยาด้วยประกายตายินดี แนนซี่ออกจะแปลกใจไม่น้อยที่เห็นอดีตสามีปรากฏตัวที่นี่
?หึ นักเลงกระจอกพวกนั้นลูกน้องคุณเหรอ? แนนซี่มองร่างสูงของอดีตสามี ความเจ็บช้ำในอดีตฉายชัดในดวงตาแต่ก็เพียงวูบเดียว
?ไม่ใช่หรอกแนนซี่?? ไทเกอร์ปฏิเสธด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนผิดจากลุคปกติ
แนนซี่เหยียดยิ้ม มองการ์ดที่ยืนเป็นแผงหลังไทเกอร์อย่างดูแคลน นี่ล่ะคือชีวิตมาเฟีย ไปไหนต้องมีคนอารักขาเพราะศัตรูเยอะ เธอกลัวตลอดเวลาที่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน ไม่ใช่กลัวตาย แต่กลัวที่จะไม่มีเขามากกว่า
?มัม?? คีนเลอร์เห็นแววตาเจ็บช้ำจึงเรียกมารดาเบาๆ แล้วกุมมือเรียวแน่น แนนซี่หันไปยิ้มให้บุตรชายแล้วตบหลังมือหนาเบาๆ
?ไม่ว่าคนพวกนั้นจะเป็นลูกน้องคุณหรือไม่ก็ตาม แต่ไม่มีสิทธิ์มาทำร้ายลูกฉัน? แนนซี่กระแทกเสียงใส่อย่างโกรธกรุ่น รอสส์ขยับจะแก้ต่างแต่ไทเกอร์ยกมือห้ามไว้
?คีนเลอร์ก็ลูกผม ทำไมผมต้องทำร้ายลูกตัวเอง? ไทเกอร์ตอบอดีตภรรยาอย่างใจเย็น แนนซี่ถึงกับผงะ ไม่คิดว่าระยะเวลาผ่านไปยี่สิบสี่ปีเขาจะยังไม่ลืมว่ามีอีกหนึ่งชีวิตอยู่กับเธอ
?คีนเป็นลูกฉันคนเดียว และที่สำคัญเขาไม่มีพ่อเป็นมาเฟียอย่างคุณแน่นอน? แนนซี่มองอดีตสามีที่ยังคงภูมิฐานและมากไปด้วยอำนาจอย่างไม่เกรงกลัว ?ไปคีน กลับบ้านลูก?
?เอ่อ?มัมครับ วันนี้เป็นวันสำคัญ ผมว่าเราไปเลี้ยงฉลองกันก่อนกลับตามแพลนเดิมดีกว่านะครับ ผมเลี้ยงเอง เชิญคุณไทเกอร์กับรอสส์ไปด้วย? คีนเลอร์อยากรู้สาเหตุที่พ่อกับแม่เลิกกันจึงยอมขัดใจมารดาเป็นครั้งแรก
?ทำไมต้องชวนด้วย เรามีกันสองคนแม่ลูกก็ต้องไปฉลองแค่สองคนสิ? แนนซี่ย้ำให้อดีตสามีได้รู้ แต่ไทเกอร์ยังมองสองแม่ลูกด้วยความรักที่ฝังแน่นในหัวใจ
?แต่คุณไทเกอร์กับรอสส์ช่วยเราไว้นะครับ เลี้ยงขอบคุณนิดๆ หน่อยๆ คงไม่เสียหายอะไร? คีนเลอร์โอบเอวบางของมารดาอย่างเอาใจ คนเป็นแม่หรือจะทนได้
?ก็ได้?มัมเห็นว่าเป็นวันสำคัญของคีนหรอกนะถึงยอมให้? แนนซี่เน้นย้ำเพื่อให้อดีตสามีได้รู้ว่าไม่มีใครสำคัญเท่าลูกอีกแล้ว
?ให้แด๊ดเลี้ยงเองดีกว่านะคีน? ไทเกอร์บอกด้วยน้ำเสียงยินดีจนเก็บไว้ไม่ได้
คีนเลอร์แม้จะไม่เชื่อสนิทใจว่าคนตรงหน้าคือบิดา แต่ท่าทีแสดงออกของมารดาทำให้อยากรู้มากกว่าจึงพยักหน้ารับ จากนั้นทั้งหมดก็พากันไปที่ร้านอาหารซึ่งรอสส์จัดการจองล่วงหน้าในเวลาไม่ถึงยี่สิบนาที
ที่ห้องอาหาร บรรยากาศบนโต๊ะอาหารแม้จะเงียบกริบ แต่คีนเลอร์รับรู้ความสุขของคนเป็นพ่อและแม่ที่กระจายอยู่รอบๆ ตัว
?ตกลงใจทำงานที่ไหนหรือยังคีน? ไทเกอร์เอ่ยถามขณะหยิบผ้ากันเปื้อนมาเช็ดมือ
แนนซี่เหลือบตามองสามีนิดหนึ่งแล้วรับประทานอาหารตรงหน้าไปเรื่อยๆ
?ไปช่วยมัมที่ไร่ครับ มัมเหนื่อยมามากแล้ว ผมอยากให้พักบ้าง? คำตอบของบุตรชายทำเอาแนนซี่วางช้อนแล้วยกขึ้นประคองแก้มสากอย่างรักใคร่
?ต้องอย่างนี้สิที่รักของมัม?
?ถ้าแด๊ดไปทำงานช่วยมัมแทน แล้วคีนมานั่งบริหารสิ่งที่เป็นของคีนดีไหม? ไทเกอร์รู้ว่าสิ่งที่ขอไม่ได้เกิดจากความคิดเพียงชั่วครู่ แต่เวลานี้เขาไม่มีใครแล้ว ถ้าไม่ยกดับเบิลยูให้ลูกชายแท้ๆ ที่เกิดจากความรักอย่างคีนเลอร์ก็ไม่รู้จะยกให้ใคร
?ไม่ได้ ฉันไม่อยากให้ลูกเป็นมาเฟียเหมือนคุณ? แนนซี่รีบปฏิเสธด้วยใบหน้าบึ้งตึง ?ทำไมไม่ยกให้ลูกนอกสมรสของคุณล่ะ?
?ทอมตายแล้ว ส่วนอเล็กซ์ก็ไม่เหมาะที่จะขึ้นนั่งบริหารเพราะทะเยอทะยานเกินไป? ไทเกอร์บอกด้วยสีหน้าหนักใจ แนนซี่ถึงกับอึ้งเมื่อรับรู้สิ่งที่สามีสูญเสีย
?แล้วคุณไทเกอร์รู้ได้ยังไงครับ ว่าผมเหมาะและมีความสามารถมากพอที่จะทำ?
?เรียกแด๊ดสิคีน?? ไทเกอร์บอกบุตรชายเสียงสั่น คีนเลอร์หันไปมองมารดาที่นั่งเงียบอยู่ข้างๆ
?สายเลือดพิตต์คิงตันที่เกิดจากความรักของพ่อแม่เก่งกาจและฉลาดเป็นกรดมาหลายชั่วอายุคน แด๊ดรักมัมของคีนไม่เคยเปลี่ยน แม้จะออกนอกลู่นอกทางจน?? ไทเกอร์กล้ำกลืนความผิดพลาดในอดีตไว้ในอก สายตาไม่ละจากใบหน้าของอดีตภรรยาแม้เสี้ยวนาที
?ถ้าแด๊ดย้อนเวลากลับไปได้ แด๊ดไม่มีวันทำให้มัมของคีนเสียใจเด็ดขาด เพราะเท่าที่ผ่านมาแด๊ดเจ็บปวดและคิดถึงมัมของคีนที่สุด? เมื่อได้ฟังสิ่งที่หลุดออกมาจากปากของอดีตสามี แนนซี่ถึงกับพูดไม่ออก คีนเลอร์หันไปมองมารดาก็เห็นความรักความหวังดีกระจายอยู่บนใบหน้างามตลอดเวลา
?มัมว่าไงครับ จะรับคนงานใหม่หรือจะให้ลูกชายกลับไปช่วยที่ไร่? คีนเลอร์ขอความคิดเห็นของมารดา เพราะชายหนุ่มมีเพียงมารดามานานหลายปี ทำให้ผูกพันมากกว่าบิดา การตัดสินใจทั้งหมดจึงขึ้นอยู่กับมารดา
?แรกๆ ผมคงต้องอยู่สอนงานลูกก่อนนะแนนซี่ งานเข้าที่เข้าทางเมื่อไหร่ ผมสัญญาจะไปทำงานแทนคีนทันที? ไทเกอร์รับปากและแอบดีใจลึกๆ ที่อดีตภรรยาไม่ได้โกรธเกลียดเขามากมายอย่างที่คิด อาจจะเป็นเพราะระยะเวลายาวนานที่ทำให้ทุกคนได้คิดเป็นแน่ หากได้โอกาสแก้ตัวอีกครั้ง ไทเกอร์จะทำให้ดีที่สุดและจะรักษาครอบครัวเอาไว้ด้วยชีวิต เพราะความเจ็บปวดในอดีตสอนให้เขาคิดมากขึ้น
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
คีนเลอร์ ครีลอฟ ทายาทตระกูลพิตต์คิงตัน นักธุรกิจด้านการเงิน ออกตามหาเพลงนรา ตามคำสั่งเสียสุดท้ายของน้องชายต่างมารดาที่ฝากฝังให้เขาช่วยเลี้ยงดูเธอ หากแต่ทว่าเมื่อได้เจอกลับผิดคาด เพราะเธอเป็นพยาบาลสาวงามสะพรั่งมิใช่เด็กหญิงตัวน้อยอย่างที่คิดไว้ในทีแรก จากที่ต้องคอยดูแลเขาจึงกลายเป็นฝ่ายหาเรื่องให้เธอมาดูแลแทน แม้จะไม่เต็มใจทว่าหญิงสาวก็ดูเหมือนจะขัดขืนอะไรคนเอาแต่ใจไม่ได้ เมื่อริมฝีปากร้อนผ่าวที่เอาแต่สั่งการนั้นฉกวูบลงมาทุกครั้งที่เธอเผยอปากเตรียมจะคัดค้านคำสั่งพิศวาสของเขา
