สายลมเย็นยะเยือกพัดปะทะแก้มทำเอาหนาวไปถึงขั้วหัวใจ อิโนอุเอะ โทโมฮารุจับปกเสื้อโค้ทตั้งขึ้นขณะเร่งฝีเท้าเดินผ่านย่านที่อยู่อาศัย
ต้นไม้ริมทางโล้นใบเผยให้เห็นเปลือกไม้สีน้ำตาลไหม้ชัดเจน ใบไม้แห้งบนพื้นปลิวไสวตามแรงลม เพื่อนของเขาจัดงานแต่งงานกลางเดือนธันวาคมซึ่งทิวทัศน์รอบตัวเปลี่ยนเป็นสีซีเปีย ตอนแรกที่ทราบข่าว จัดงานแต่งตอนปลายปีซึ่งเป็นช่วงที่ยุ่งที่สุดเนี่ยนะ แปลกจัง? หรือว่า... แล้วก็เป็นอย่างที่โทโมฮารุสงสัยจริงๆ มีการประกาศกลางงานแต่งว่าเจ้าสาวกำลังตั้งครรภ์ โทโมฮารุคาดการณ์เอาไว้แล้วจึงไม่ตกใจอะไรมาก แต่ก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย
เจ้าภาพปาร์ตี้หลังงานแต่งคือเพื่อนที่ทำงานของเจ้าบ่าว โทโมฮารุเกรงใจจึงไม่ได้อยู่ต่อ เขาเห็นว่าแถวรอแท็กซี่หน้าโรงแรมยาวเยียดจึงตัดสินใจเดินไปสถานีรถไฟเอง แต่ระยะทางกลับไกลกว่าที่คิด รู้แบบนี้น่าจะทนรอแท็กซี่สักหน่อย โทโมฮารุรู้สึกพลาด แต่จะว่าไปวันนี้เขาอยู่ในอารมณ์อยากเดินมากกว่า... อยากให้สายลมเย็นๆ ช่วยพัดพาใจให้สงบ
เจ้าบ่าวของงานวันนี้คือเพื่อนชมรมเบสบอลที่ร่วมเหน็ดเหนื่อยฝึกซ้อมด้วยกันมาตลอดสมัยมัธยมปลาย ตอนแรกโทโมฮารุไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าเพราะเหตุใดทุกครั้งที่เห็นบั้นท้ายเต่งตึง งามงอน ผ่านเครื่องแบบนักกีฬาของอีกฝ่าย เขามักรู้สึก ?อยากจู่โจม? อยู่เสมอ และหลังจากนั้นเขาก็เริ่มรู้ตัวว่าเป็นเกย์ เขากลัวคนอื่นรู้จึงพยายามใช้ชีวิตอย่างระมัดระวังเป็นพิเศษเพื่อไม่ให้ความแตก
แต่ถึงอย่างไรโทโมฮารุก็ต้องการผู้ชาย แถมเขายังไม่สามารถยับยั้งความปรารถนาอันแรงกล้านี้ได้ด้วย โทโมฮารุเลยต้องอาศัยจินตนาการเป็นตัวช่วยในการสำเร็จความใคร่ด้วยตัวเอง แม้บางครั้งต้องจบลงด้วยน้ำตาเพราะรู้สึกผิดที่หักหลังเพื่อนซึ่งอยู่เคียงข้างเขาด้วยความไว้วางใจก็ตาม โทโมฮารุใช้ชีวิตผ่านไปแต่ละวันแบบจุกอก ความรู้สึกหวานอมเปรี้ยวพร้อมจะล้นทะลักออกมาทุกเมื่อ มานึกๆ ดูแล้ว ไม่น่าเชื่อเลยว่าสมัยยังเอ๊าะ โทโมฮารุเคยเป็นเด็กหนุ่มเก็บตัวน่ารักใสซื่อบริสุทธิ์แบบนั้นด้วย
โทโมฮารุเปลี่ยนจากเกย์ใสซื่อที่ซ่อนเร้นตัวเองกลายเป็นเกย์แบบเปิดเผยสมัยเข้ามหาวิทยาลัยปีแรก หลังเดบิวต์เข้าสู่นิโจเมะ อย่างเต็มตัว ท่ามกลางสถานที่ซึ่งครึกครื้นไปด้วยชายหนุ่มที่ทั้งเร่าร้อน ตลก และเฉลียวฉลาด โทโมฮารุค่อยๆ จมดิ่งอยู่ในวังวนของความหฤหรรษ์ราวกับโดนทรายดูด ดำลึกลงไปไม่มีที่สิ้นสุด
เขาไปนิโจเมะทุกคืน นั่งแช่อยู่ในบาร์ร้านประจำและเสพสุขกับความสัมพันธ์ระหว่างเพศชาย ซึ่งแน่นอนว่าการกระทำนี้ย่อมส่งผลกระทบต่อสถานภาพนักศึกษาของเขา ?มหาวิทยาลัย? หน่วยกิจ? พูดเรื่องอะไรน่ะ?? โทโมฮารุต้องซ้ำชั้นเพราะจำนวนวันเข้าเรียนไม่พอ เมื่อเห็นพ่อแม่เสียใจอย่างหนัก เขาจึงพยายามผลักดันตัวเองจนเรียนจบได้ในที่สุด แต่โทโมฮารุไม่คิดทำงานเป็นพนักงานบริษัททั่วไปตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เขาเริ่มทำงานเป็นบาร์เทนเดอร์ในบาร์เกย์ สถานที่ซึ่งคุ้นเคยเป็นอย่างดี สามปีหลังจากนั้นมาสเตอร์ซึ่งเป็นเจ้าของร้านตัดสินใจกลับบ้านเกิดเพื่อสืบทอดกิจการร่วมกับคนรัก โทโมฮารุจึงซื้อกิจการต่อด้วยราคาถูกแสนถูก และเขาก็กลายเป็นมาสเตอร์เรื่อยมาจนถึงปัจจุบัน บาร์ตั้งอยู่ในทำเลที่ดี ลูกค้าขาประจำก็เยอะ กิจการโดยรวมนับว่าดีระดับหนึ่งเลยทีเดียว
โทโมฮารุเคยคิดมาตลอดว่าเรื่องรสนิยมทางเพศนั้นควรเก็บไว้เป็นความลับ แต่หลังเดบิวต์เข้าสู่นิโจเมะอย่างเป็นทางการ ความคิดเหล่านั้นกลับปลิวหายไป เขาบอกความจริงกับพ่อแม่และเลิกปิดบังเพื่อนๆ เกี่ยวกับรสนิยมทางเพศของตัวเอง เพื่อนคนไหนมีท่าทีเปลี่ยนไปหลังรู้ว่าเขาเป็นเกย์ โทโมฮารุก็จะจัดให้คนคนนั้นเป็นบุคคลประเภทที่ไม่ควรคบค้าสมาคมด้วย
และเจ้าบ่าวของงานในวันนี้ก็เป็นหนึ่งในเพื่อนผู้ชายเพียงไม่กี่คนที่ยังทำตัวเป็นปกติหลังรู้ว่าโทโมฮารุเป็นเกย์ เจ้าบ่าวคนนี้นิสัยดีมาก ไร้ความคิดอคติ แถมยังอ่อนโยน แม้หน้าตาไม่ได้หล่อเหลาสักเท่าไร แต่สำหรับโทโมฮารุแล้วคนคนนี้เป็นผู้ชายที่วิเศษที่สุด หากเป็นไปได้โทโมฮารุก็อยากเป็นแฟนกับเขาคนนี้
ในงานแต่งงานเจ้าบ่าวสวมชุดทักซิโด้สีเทา แลดูเปล่งประกายเจิดจ้ามากราวกับมีเกล็ดสีทองโปรยปรายอยู่รอบตัว
?ฉันอยากเดินบนเวอร์จิ้นโร้ด นั้นจัง...?
ลมเย็นพัดแรงจนเกิดเป็นเสียงดังฟิ้ว โทโมฮารุจับเสื้อโค้ทสีดำด้านหน้ากระชับห่อหุ้มตัว แค่นึกถึงใบหน้าซึ่งเปี่ยมล้นด้วยความสุขของบ่าวสาว หัวใจของโทโมฮารุก็บีบรัดเพราะความเจ็บปวดแล้ว การที่ผู้ชายคนนั้นยอมรับรสนิยมทางเพศของเขาได้นี่แหละ คือสาเหตุที่ทำให้เขาไม่สามารถตัดใจได้เสียที แม้แต่ตอนนี้โทโมฮารุยังอดคิดไม่ได้ว่า หากเขาพยายามมากขึ้นอีกสักหน่อย บางทีผู้ชายคนนั้นอาจหันมามองเขาก็เป็นได้
แต่สุดท้ายความฝันก็เป็นได้แค่ความฝัน ประสบการณ์ที่ผ่านมาสอนให้โทโมฮารุรู้ว่า ถึงอย่างไรความรักกับผู้ชายปกติก็ไม่มีทางราบรื่น ทั้งจากความเจ็บปวดที่เคยประสบด้วยตัวเอง รวมถึงเรื่องราวต่างๆ ซึ่งเห็นผ่านลูกค้าจำนวนมากที่แวะเวียนมาในร้าน ผู้ชายจำนวนไม่น้อยนึกคะนองอยากลองมีความสัมพันธ์กับผู้ชายด้วยกันเองสักครั้ง แต่พอนึกถึงการยอมรับทางสังคมและอนาคตแล้ว สุดท้ายคนเหล่านั้นก็กลับไปหาผู้หญิงเหมือนเดิม แม้มีเกย์จำนวนหนึ่งที่พูดจาหว่านล้อมและเอาอกเอาใจเก่งมากจนสามารถเปลี่ยนชายแท้ให้เป็นคู่พาร์ตเนอร์ที่คบกันได้ยาวนานและยั่งยืนก็ตาม
?อ้าว โทโมฮารุซัง?
หัวใจช้ำรักกับยามเย็นแสนเงียบเหงา ขณะโทโมฮารุกำลังจมดิ่งอยู่กับความชอกช้ำเพียงลำพัง จู่ๆ เสียงสดใสร่าเริงของใครบางคนก็ลอยเข้ามาทำลายบรรยากาศ
โทโมฮารุตั้งใจว่าวันนี้เขาจะหอบอาการช้ำรักนี้กลับแมนชั่นไปด้วย กะจะเปิดไวน์วินเทจท่ามกลางแสงเทียนอโรมา จัดปาร์ตี้ปลอบใจคนอกหักเพียงลำพังสักหน่อย แต่บรรยากาศเศร้าหมองของคนปวดใจกลับโดนทำลายเสียหมดด้วยเสียงสดใส แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่สามารถเพิกเฉยต่อเจ้าของเสียงเรียกนี้ได้ เพราะอีกฝ่ายคือลูกค้า เป็นนกกระสาที่คาบเงินทองมาให้เขาเป็นประจำ ...ว่าแต่ช่วงนี้เหมือนจะหายหน้าไปเสียนาน
?ไม่ได้เจอกันนานเลยนะจ๊ะ~ ไคทานิจัง?
โทโมฮารุหันหลังกลับแล้วก็เจอไคทานิ อันนะยืนอยู่บนทางเท้า ชายหนุ่มผู้นี้อายุน้อยกว่าโทโมฮารุสองปี ทำงานอยู่ฝ่ายส่งเสริมการขายของบริษัทเครื่องสำอาง ไคทานิเป็นคนห่ามๆ ตรงไปตรงมาแต่ไร้ซึ่งเล่ห์เหลี่ยม เป็นผู้ชายน่ารักที่ใครๆ ก็เกลียดไม่ลง และสิ่งที่ยอดเยี่ยมที่สุดในตัวผู้ชายคนนี้คือบั้นท้ายแน่นปึกซึ่งเกิดจากการฟิตซ้อมเบสบอลมาตั้งแต่วัยเยาว์
วันนี้ไคทานิมาในชุดกางเกงยีนกับเสื้อสเวตเตอร์ สวมเสื้อนอกสีเขียวเข้มคลุมทับอีกชั้นพร้อมพันผ้าพันคอสีเทา แม้เป็นเครื่องแต่งกายพื้นฐาน แต่เฉดสีกับการจับคู่ที่มีระดับทำให้แลดูหรูหราและมีรสนิยมมากเลยทีเดียว เนื่องจากโทโมฮารุเป็นคนชอบเสื้อผ้า เขาจึงเพลิดเพลินกับการสังเกตเครื่องแต่งกายของคนอื่นอย่างละเอียดอยู่เสมอ
ปกติแล้วไคทานิมักแวะมาที่บาร์ของเขาหลังเลิกงาน เครื่องแต่งกายของชายหนุ่มในช่วงแรกดูราคาถูกมาก ไม่ต่างจากภาพสินค้าในใบปลิวโฆษณาลดล้างสต็อก ซื้อครบเซตวันนี้ได้ทั้งสูท เสื้อเชิ้ต เนกไท และรองเท้า ในราคาเพียงหนึ่งหมื่นเก้าพันแปดร้อยเยนเท่านั้น แถมบางครั้งผมเผ้ายังชี้โด่เด่ราวกับเพิ่งตื่นทั้งๆ ที่เป็นเวลาดึกแล้ว ช่างไม่รู้จักดูแลตัวเองหรือสนใจแฟชั่นเอาเสียเลย แต่ความเฉิ่มเชยดูเป็นธรรมชาตินี้ก็น่ารักดีเหมือนกัน เห็นแต่งตัวอ่อนหัดแบบนี้ แต่บั้นท้ายนี่เต่งตึงดีจริงเชียวล่ะ... โทโมฮารุแอบจินตนาการเลยเถิดในบางครั้ง หลังไคทานิมีแฟนเป็นหนุ่มหน้าสวย เขาก็ค่อยๆ ถูกขัดเกลากลายเป็นคนรู้จักแต่งตัว รู้จักดูแลตัวเองมากขึ้น จนเป็นหนุ่มหล่อเหลาอย่างทุกวันนี้ แม้จะรู้สึกว่าเท่ดี แต่ก็อดเสียดายความเป็นธรรมชาติไม่ได้
ไคทานิก้าวขาเข้ามาใกล้ มองโทโมฮารุตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าอย่างไม่เกรงอกเกรงใจ
?มองอะไรน่ะ??
ชายหนุ่มกอดอก ?ว้าว...? ก่อนส่งเสียงครางแสดงออกถึงความประทับใจ
?เพิ่งเคยเห็นโทโมฮารุซังใส่สูทเป็นครั้งแรก ผมก็นึกว่าใครทำไมหน้าตาคล้ายโทโมฮารุซังมาก เห็นแต่งตัวปกติเลยไม่แน่ใจว่าใช่โทโมฮารุซังจริงๆ หรือเปล่า จะส่งเสียงทักก็ไม่กล้า เพราะผมเคยเห็นแต่โทโมฮารุซังเวลาใส่เสื้อไหมพรมปักเลื่อมเป็นประกาย หรือไม่ก็เสื้อยืดสีสะท้อนแสงเหมือนปลาเขตร้อนเท่านั้นน่ะครับ?
โทโมฮารุเขยิบตัวมายืนข้างๆ อีกฝ่าย แล้วยกมือขึ้นตีบั้นท้ายแน่นปั๋งของอดีตสมาชิกชมรมเบสบอล ตีเบาๆ แค่ทีเดียวเอง แต่ไคทานิกลับสะดุ้งโหยงพร้อมส่งเสียงร้อง ?เหวอ? ออกมา
?จะบ้าเหรอ ที่ฉันใส่แบบนั้นก็เพราะเป็นงานต่างหาก ร้านฉันมันมืดๆ สลัวๆ ถ้าใส่สีจืดๆ ก็ไม่เร้าใจน่ะสิ เวลาฉันอยู่ในร้าน ฉันคือนกขุนทองจากริโอเดอจาเนโร?
โทโมฮารุสยายมือทั้งสองข้างพลางโพสท่าประหนึ่งนกสยายปีกแสนงดงาม ?หมายถึงแต่งตัวฉูดฉาดและชอบพูดจาโฉ่งฉ่างใช่ไหมครับ?? ไคทานิตอกมุกตลกกลับ ทำเอาบรรยากาศเสียหมด... โทโมฮารุรู้มานานแล้วว่าเด็กคนนี้ชอบพูดจากวนประสาท แต่เอาจริงๆ ก็น่ารักดีเหมือนกันนะ
?โฉ่งฉ่างอะไรกัน พูดเวอร์ไปแล้ว ไคทานิจัง?
เชอะ! โทโมฮารุเอ่ยตำหนิ แต่ไคทานิกลับทำหน้างุนงงใส่ ดูเหมือนอีกฝ่ายไม่เข้าใจว่าเขากำลังโมโหอะไรอยู่ เมื่อเห็นดังนั้นความโกรธของโทโมฮารุก็ค่อยๆ คลายลง
?หมายความว่า ปกติโทโมฮารุซังใส่สูทอย่างนั้นเหรอครับ??
เด็กคนนี้บ้าอย่างที่คิดจริงๆ... โทโมฮารุตระหนักอย่างลึกซึ้งอีกครั้ง
?ถ้าไม่จำเป็นต้องใส่ ใครเขาจะใส่กันล่ะ วันนี้ฉันไปงานแต่งงานของเพื่อนมาต่างหาก?
ไคทานิร้อง ?อ๋อ แบบนี้นี่เอง? ขณะสายตาเหลือบมองถุงของชำร่วยใบใหญ่ในมือโทโมฮารุ
?ที่วันนี้ใบหน้าเกลี้ยงเกลาก็เพราะไปงานแต่งอย่างนั้นเหรอครับ??
?ก็ประมาณนั้นแหละ?
โทโมฮารุยกมือขึ้นและใช้นิ้วชี้กับนิ้วโป้งจับเคราบริเวณใต้คาง นับตั้งแต่เดบิวต์เข้าสู่นิโจเมะ หนวดใต้จมูกและเคราบริเวณคางถือเป็นไอเทมติดตัวโทโมฮารุมาโดยตลอด เขาไว้มานานมากจนเปรียบเสมือนเครื่องหมายการค้าเลยก็ว่าได้ แต่พอใส่ชุดสูท หนวดเคราเจ้ากรรมนี้ช่างขัดหูขัดตา ดูไม่เหมาะกับเสื้อผ้าในวันมงคลเอาเสียเลย ...โดยเฉพาะบริเวณใต้จมูก ตัวเขาพูดเองก็อาจจะกระไรอยู่ แต่มันทำให้เขาดูเกย์มาก ไอเทมติดตัวนี้ช่วยเพิ่มคะแนนออร่าเกย์ให้พุ่งขึ้นจนเต็มร้อย โทโมฮารุไม่สนใจหรอกว่าคนอื่นจะมองตัวเขาอย่างไร แต่เขาไม่อยากให้ใครมานินทาเจ้าบ่าวว่า ?หมอนั่นมีเพื่อนเป็นเกย์ด้วย? เขาไม่อยากให้ใครสงสัยหรือไปสืบเสาะหาความจริง ไม่อยากทำให้เจ้าบ่าวต้องเดือดร้อน
หลังครุ่นคิดอย่างถี่ถ้วน ในที่สุดโทโมฮารุก็ตัดสินใจโกนหนวดทิ้งและตัดแต่งเคราให้สั้นลง เนื่องจากช่วงนี้ผู้ชายปกตินิยมไว้เครากันมากขึ้น พอเหลือไว้นิดๆ หน่อยๆ จึงไม่ดูแตกต่างอะไรมากนัก โทโมฮารุไปงานแต่งงานโดยแปลงสภาพตัวเองให้กลมกลืนกับผู้ชายธรรมดาทั่วไป เปรียบเสมือนใบไม้แห้งที่ถูกใบไม้ใบอื่นฝังกลบจนมิด
ไคทานิก้าวมาข้างหน้าอีกก้าวหนึ่ง ค่อยๆ ยื่นนิ้วมายังปลายคางของโทโมฮารุ ว้าย จะทำอะไรของเธอ! นี่มันที่สาธารณะนะ คิดจะทำอะไรฉันเหรอ!! โทโมฮารุกรีดร้องในใจ และวินาทีต่อมาไคทานิก็จับเนกไทเบี้ยวๆ ของโทโมฮารุมาปรับให้ตรง ก่อนจะหรี่ตาด้วยความพึงพอใจแล้วตบหน้าอกโทโมฮารุเบาๆ
?โทโมฮารุซัง โกนหนวดแบบนี้หล่อกว่าเยอะเลยครับ และถ้าตอนอยู่ในร้านคุณแต่งตัวปกติแบบนี้ด้วยละก็ รับรองต้องหาแฟนได้ทันทีแน่??
ตัวเองมีแฟนแล้วเลยพูดได้น่ะสิ เบื่อคนมีคู่เสียจริง โทโมฮารุยื่นมือหยิกแก้มชายหนุ่มซึ่งตัวสูงพอๆ กับเขาด้วยอาการหมั่นไส้ ไคทานิบิดปากพลางร้องคราง ?โอ๊ย? ออกมาเบาๆ
?ขอโทษด้วยนะยะ ผู้ชายที่ชอบฉันน่ะมีมากมายไม่ต่างจากจำนวนดาวบนท้องฟ้า แค่คนที่เข้ามายังไม่มีใครตรงสเปกฉันก็เท่านั้น?
?สเปกที่ว่าคือหุ่นล่ำหนวดดกน่ะเหรอครับ??
โทโมฮารุปล่อยมือจากแก้มของอีกฝ่าย ?ก็ใช่น่ะสิ? เขาตอบพลางยืดอกอย่างภาคภูมิ
?ฮิงาชิยามะซังเคยบอกว่า ไม่เข้าใจรสนิยมของโทโมฮารุซังเลยจริงๆ?
ไคทานิเปรยความในใจ โทโมฮารุได้ยินดังนั้นก็กำหมัดแน่น หัวไหล่สั่นสะท้านด้วยความโกรธ เขาไม่ได้โมโหที่อีกฝ่ายไม่เข้าใจรสนิยมของเขาหรอก แต่เพราะเขานึกถึงความอับอายตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมาต่างหาก
สเปกผู้ชายของโทโมฮารุคือหนุ่มล่ำกล้ามโตมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว และหากมีหนวดเคราขึ้นเฟิ้มเป็นวงรอบๆ ปากด้วยละก็ยิ่งเพอร์เฟกต์ แต่อะไรๆ ก็เริ่มเปลี่ยนไปหลังได้รู้จักกับฮิงาชิยามะ ยูอิจิ ลูกค้าประจำกับแฟนหนุ่ม อิมาคุระ ทาคาชิซึ่งหน้าเด็กมากจนคาดเดาอายุได้ยาก ทั้งสองโชว์ฉากรักแสนวาบหวิวให้โทโมฮารุดูเป็นขวัญตา และนั่นก็ทำให้เซนเซอร์ผู้ชายในสมองของโทโมฮารุเริ่มทำงานผิดปกติ มีช่วงหนึ่งที่เขาหันมาชอบหนุ่มน่ารักใสๆ แบบเดียวกับยูอิจิไม่มีผิด
ในช่วงนั้นทุกครั้งที่โทโมฮารุเห็นเด็กผู้ชายรูปร่างบอบบาง หน้าตาน่ารักวัยมัธยมต้นหรือมัธยมปลาย เขาจะรู้สึกหื่นจับ สุ่มเสี่ยงต่อการลดชั้นตัวเองเป็นผู้ใหญ่ต้องโทษอาญา ขนาดตัวเขายังนึกกลัว ?แบบนี้ฉันต้องแย่แน่? โชคดีที่อาการนี้เป็นเหมือนโรคหัดที่ปล่อยเอาไว้เดี๋ยวหายเอง หลังใช้เวลาประมาณหนึ่งเดือนก็สามารถกลับมาหวั่นไหวกับชายกล้ามโตหนวดครึ้มได้เหมือนเดิม ด้วยเหตุนี้โทโมฮารุจึงสามารถพูดตอกกลับได้อย่างเต็มปาก
?ฉันเองก็ไม่เข้าใจรสนิยมของยูอิจิเหมือนกันนั่นแหละ! ชอบผู้ชายน่ารักขาวใสไร้ขน ถ้าพลาดไปนิดหนึ่งนี่อาชญากรเลยนะจะบอกให้!?
ไคทานิใบหน้าซีดเผือดทันที ?เสียงดังเกินไปแล้วครับ!? ชายหนุ่มว่าพลางกวาดสายตามองไปรอบๆ โทโมฮารุโน้มตัวมาข้างหน้าเล็กน้อย โชว์กำปั้นแสดงถึงความแน่วแน่ก่อนเงยหน้าขึ้นอย่างมีชัย
?คำว่าอับอายขายขี้หน้าถูกตัดทิ้งไปจากสารบบของฉันตั้งแต่ก้าวขาเข้าสู่นิโจเมะแล้ว ตอนนี้นะ ถ้าให้ยืนกลางถนนและตะโกนคำว่า ?ช่วยตัวเอง? ฉันก็ทำได้โดยไม่อายเลยแหละ?
?...ไม่ใช่เรื่องน่าอวดเลยครับ?
คำพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบของไคทานิช่วยดึงสติของโทโมฮารุให้กลับคืนมา
?ก็จริงอย่างที่เธอว่า มีแต่ทำให้ตัวเองต้องขายหน้าเปล่าๆ?
?ใช่ครับ?
ไคทานิยิ้มด้วยสีหน้าโล่งใจ หางตาที่ตกลงทำให้ดูหน้าเด็กลงเล็กน้อย อ้า เด็กคนนี้น่ารักจริงๆ โทโมฮารุรู้สึกราวกับถูกลูกศรคิวปิดปักกลางหัวใจ
หากให้พูดตามตรง ที่จริงโทโมฮารุรู้สึกสนใจไคทานิตั้งแต่ครั้งแรกที่ยูอิจิพามาที่ร้านแล้ว แต่ชายหนุ่มน่ารักรูปร่างนักกีฬาเหมาะกับชุดสูทผู้นี้มีใจให้คนรูปงามไปเสียก่อน
ไม่ใช่แค่รูปงามแบบธรรมดาทั่วไป แต่ใบหน้าของฟุจิวาระคนรักของไคทานินั้นสวยหวานมาก แม้แต่โทโมฮารุซึ่งเรียกตัวเองว่า ?โฉมงาม? และตายด้านเรื่องของสวยๆ งามๆ ไปแล้วเนื่องจากเห็นตัวเองทุกวันจนเบื่อยังตะลึงตาค้าง ไม่สามารถละสายตาไปจากฟุจิวาระได้ เพราะแม้ดูภายนอกจะเป็นคนเข้มงวด แต่ขณะเดียวกันกลับเปี่ยมล้นไปด้วยเสน่ห์แสนเย้ายวน ผู้ชายที่เพียบพร้อมไปเสียทุกอย่างแบบนี้หาไม่ได้ง่ายๆ งานดีขนานแท้ สมมติมีเกย์สิบคนที่มีสเปกเป็นหนุ่มมนุษย์เงินเดือนหน้าหวาน รับรองว่าทั้งสิบคนต้องตกหลุมรักฟุจิวาระอย่างแน่นอน
ไคทานิจังชอบแนวคนสวย เขาไม่มีทางชายตามองผู้ชายมีเครากล้ามโตอย่างฉันหรอก... โทโมฮารุจำไม่ได้ว่ากี่ครั้งแล้วที่เขาย้ำกับตัวเองแบบนั้นพลางถอนหายใจอย่างสิ้นหวัง
?ว่าแต่ไคทานิจังมาทำอะไรแถวนี้เหรอ? ซื้อของ??
ดวงตาของไคทานิทอประกายสดใสทันที ราวกับว่ากำลังรอให้ถามคำถามนี้อยู่
?ผมกำลังจะไปหาฟุจิวาระซังครับ เขาบอกว่าจะทำอาหารเย็นให้กิน เมนูชื่อว่าบีฟ สโตวกัฟฟี่ เขาบอกให้ผมซื้อไวน์ติดมือไปด้วย ผมเลยกำลังจะไปห้างใต้ดินครับ?
?...ไคทานิจัง มันน่าจะเป็นบีฟ สโตรกานอฟ มากกว่านะ?
เรื่องนั้นช่างมันเถอะ เพราะขนาดเนื้อวัวกับเนื้อหมูเจ้าตัวยังแยกไม่ออกเลย ว่าแต่แฟนทำอาหารให้กิน! ประโยคหวานนี้สะท้อนก้องในหู แผ่ซ่านอาบหัวใจจนกลายเป็นสีชมพู และทันใดนั้นจินตนาการหยาบโลนก็แล่นแวบเข้ามาในสมองของโทโมฮารุ เป็นฉากคู่รักข้าวใหม่ปลามัน ฟุจิวาระกำลังใช้ช้อนตักบีฟ สโตรกานอฟและป้อนไคทานิ
?อ้าปากสิ ไคทานิ อ้าม... อร่อยไหม??
?อร่อยเหรอ ดีใจจัง ถ้างั้นนายป้อนฉันบ้างสิ? ฉันอยากกินตรงนั้นของนาย...?
จากนั้นทั้งสองก็ย้ายไปที่เตียง ค่ำคืนหฤหรรษ์แสนเร่าร้อน โทโมฮารุจมอยู่ในจินตนาการแสนบรรเจิด สะโพกของเขาขยับไหวเล็กน้อยโดยอัตโนมัติ
?โทโมฮารุซัง คันขาเหรอครับ??
...โทโมฮารุถอนหายใจเฮือกใหญ่พลางมองตามหลังไคทานิซึ่งเดินล่วงหน้าไปก่อนแล้ว ผู้ชายอะไรช่างไม่มีความละเอียดอ่อนเอาเสียเลย โทโมฮารุอยู่เพียงลำพังอีกครั้ง ความเหงาที่เกาะกินหัวใจอยู่ก่อนหน้ากลับถาโถมมากกว่าเดิม คืนนี้ไคทานิคงหวานชื่นกับคนรัก อาจเพราะได้ฟังเรื่องของชายหนุ่มล่ะมั้ง ความว้าเหว่จึงยิ่งกระหน่ำซัด
ก้มหน้างุดไปก็ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น โทโมฮารุบอกตัวเองเช่นนั้นก่อนเงยหน้าขึ้นพรวด เขาก้าวขาเดินไปข้างหน้าอย่างมุ่งมั่น และในที่สุดสถานีรถไฟก็ค่อยๆ ปรากฏขึ้นในสายตา ยิ่งใกล้ถึงสถานี ร้านรวงต่างๆ ก็ยิ่งหนาแน่นมากขึ้น ทุกร้านประดับประดาด้วยสีแดงและสีเขียวซึ่งเป็นสีของเทศกาลคริสต์มาส แม้แต่โคมไฟริมทางยังตกแต่งด้วยธงลายใบฮอลลี
ถ้ามีแฟน บางทีอาจช่วยทลายความเหงาที่เกาะกินใจอยู่นี้ให้คลายไปได้บ้าง โทโมฮารุเพิ่งเลิกรากับแฟนหนุ่มไปเมื่อครึ่งปีก่อน ช่วงแรกที่คบกันก็ตื่นเต้นดีอยู่หรอก แค่พอเวลาผ่านไป เรื่องบนเตียงก็เริ่มซ้ำซาก บอกตามตรงว่าน่าเบื่อมาก และไม่ใช่แค่โทโมฮารุคนเดียวที่รู้สึกเช่นนั้น ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายก็คิดไม่ต่างกันด้วย จู่ๆ วันหนึ่งต่างฝ่ายต่างก็พูดขึ้นมาว่า ?เลิกกันดีไหม?? แบบเรียบๆ ไม่ได้มีเรื่องทะเลาะเบาะแว้งอะไร และจบกันไปในที่สุด แม้เลิกกันไปแล้วแต่โทโมฮารุก็ไม่ได้รู้สึกเหงา แถมยังไม่เสียใจด้วย ถึงจะขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนกัน แต่เอาจริงๆ ความสัมพันธ์ดูใกล้เคียงคำว่าเซ็กซ์เฟรนด์มากกว่า
?ความรักคืออะไรนะ?
ความทรงจำสมัยมัธยมปลายนั้นมีแต่ความเร่าร้อน ความต้องการที่พลุ่งพล่าน เป็นรสเปรี้ยวอมหวานชวนใจสั่น แต่ตอนนี้กลับแห้งเหี่ยวอย่างไรไม่รู้ มีแต่ความสัมพันธ์ที่ว่างเปล่าไร้ความรับผิดชอบทั้งนั้น
อยากให้ความรู้สึกใจสั่นแบบสมัยนั้นกลับมาอีกครั้งจัง เดี๋ยวนี้เวลาเจอผู้ชายดีๆ โทโมฮารุจะพาขึ้นเตียงทันทีแบบไม่คิดอะไร แต่เขาไม่ต้องการแบบนั้นแล้ว เขาอยากมีความรักหวานชื่นสานสัมพันธ์กันด้วยหัวใจ ไม่ใช่แค่ร่างกายเพียงอย่างเดียว เหมือนเจ้าของบาร์คนก่อนที่พาคนรักกลับไปสืบทอดกิจการที่บ้านเกิด เหมือนยูอิจิซึ่งตัวติดหนึบเป็นตังเมกับแฟนหนุ่มชายแท้ เหมือนไคทานิจังซึ่งได้รับความรักอย่างท่วมท้นขนาดได้ลิ้มรสเสน่ห์ปลายจวัก ...ใช่แล้ว โทโมฮารุอยากรักใครสักคนแบบถอนตัวไม่ขึ้นบ้าง
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
โทโมฮารุ เจ้าของบาร์เกย์ผู้มีรูปลักษณ์แมนสมชายชาตรี แต่ทั้งน้ำเสียง สำเนียง และท่าทางนั้นเป็นเกย์สาวอย่างไม่ต้องสงสัย โชคชะตานำพาให้เขามาเจอกับมัตสึโอะ หนุ่มโอตาคุซึ่งถูกเข้าใจผิดว่าเป็นขโมย โทโมฮารุช่วยพิสูจน์ความบริสุทธิ์ให้ มัตสึโอะประทับใจในความเท่และความอาจหาญของโทโมฮารุเลยขอร้องเขา ?ช่วยเปลี่ยนแปลงผมให้เป็นผู้ชายที่เท่สมชายชาตรีอย่างคุณได้ไหมครับ? อีกฝ่ายเอาจริงเอาจังมากจนโทโมฮารุปฏิเสธไม่ลง เขาจึงตัดสินใจปิดบังภาพลักษณ์เกย์สาวอารมณ์ดี มาเป็นเพื่อนหนุ่มสุดคูลที่พร้อมให้คำแนะนำทุกอย่างแทน แต่ทว่า... ซีรีส์ซึ่งเป็นที่กล่าวขวัญในวงการ BL กลับมาอีกครั้ง แถมท้ายด้วยเนื้อเรื่องใหม่ล่าสุด!
