บทที่ 1
?อลินนา! อย่าเพิ่งไป?
เสียงตะโกนเรียกที่ดังอยู่ข้างหลังทำให้ผู้ถูกเรียกชื่อถึงกับชะงักฝีเท้า มือเล็กจับกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ไว้แน่น ก่อนจะค่อยๆ หันไปมองหาคนที่ตะโกนเรียกตนเอง
อลินนา เจ้าของใบหน้าหมองเศร้าลอบถอนหายใจยาวเมื่อเห็นเพื่อนรักพาร่างอวบอั๋นวิ่งกระหืดกระหอบตรงมาหาเธอ
?นัน รู้ได้ยังไงว่าเราอยู่สนามบิน?
ขณะเอ่ยถาม อลินนาก็เอื้อมมือไปจับร่างของเพื่อนรักซึ่งยันมือกับหัวเข่าทั้งสองข้าง หายใจหืดหอบด้วยความเหน็ดเหนื่อย
?นัน...เดา...เดาว่า...อลินต้องไปเมืองนอก...?
มนัสนันท์ตอบเสียงขาดห้วง พยายามสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เพื่อคลายความเหนื่อย แต่เมื่อไม่ได้ผลจึงควานหายาดมจากกระเป๋ามาสูดเฮือกใหญ่ กระทั่งมีเรี่ยวมีแรงขึ้นมาบ้างก็มองค้อน เอ่ยต่อว่าอลินนาชุดใหญ่
?อลินนะอลิน ทำไมต้องหนีไปเมืองนอกด้วย?
คนที่ถูกต่อว่าส่ายหน้าช้าๆ ขณะปฏิเสธออกมา
?เราไม่ได้หนี เราแค่อยากไปเที่ยวเท่านั้น?
?อลิน...? มนัสนันท์เรียกลากเสียงยาว เอ่ยพูดในสิ่งที่หญิงสาวไม่อาจค้านออกมาได้ ?เราเป็นเพื่อนรักกันมากี่สิบปีแล้ว ตั้งแต่ชั้นอนุบาลกระทั่งจบมหาวิทยาลัยด้วยกันใช่ไหม?
อลินนาลอบถอนหายใจลึก พยักหน้ารับ
?ใช่จ้ะ?
?เรารู้นิสัยใจคอของกันและกันเป็นอย่างดี แล้วทำไมนันถึงจะไม่รู้ว่าอลินกำลังหนี!?
?นัน...เราอยากไปเที่ยวจริงๆ นะ?
อลินนายืนกรานคำเดิมทั้งๆ รู้ว่าเพื่อนรักไม่มีทางเชื่อเด็ดขาด และก็เป็นเช่นที่คิดไว้ไม่มีผิด เมื่อมนัสนันท์ค้านว่า
?ฮึ! อลินโกหกเราไม่เนียนหรอก เพราะอะไรรู้ไหม เพราะว่าในดวงตาของอลินเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและมีน้ำตาคลอเบ้าตลอดเวลา อลินไม่ควรเสียน้ำตาให้กับมัน ไม่ควรหนีผู้ชายเลวๆ คนนั้นเข้าใจไหม?
เมื่อถูกจี้เข้าไปในบาดแผลที่เกิดขึ้นอยู่ในหัวใจ คราวนี้อลินนาถึงกับน้ำตาริน ต้องกัดเม้มริมฝีปากไว้แน่นเพื่อไม่ให้มีเสียงร่ำไห้หลุดลอดออกมา
?อย่า...พูดถึงเรื่องนี้อีก...?
เธอเอ่ยขอร้องเสียงสั่นเครือพร้อมกับเบือนหน้า ไม่อยากให้เพื่อนรักเห็นหยาดน้ำตาที่กำลังร่วงเผาะลงมาบนพวงแก้ม แต่กระนั้นมนัสนันท์ก็ยังคงเห็น หน้าซีดเผือด เมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังย้ำเตือนให้อีกฝ่ายต้องเสียใจ
?เอ่อ...อลิน...นันขอโทษ นันไม่ได้ตั้งใจ ยกโทษให้นันด้วยนะ?
ทั้งเอ่ยขอโทษ ทั้งรีบเข้าไปจับมือเล็กเย็นเฉียบของเพื่อนมากุมไว้ สีหน้าเต็มไปด้วยความไม่สบายใจเพราะตนเองเป็นต้นเหตุให้อลินนาต้องร้องไห้อีกครั้ง
หญิงสาวพยักหน้ารับช้าๆ ยกมือปาดน้ำตา พยายามฝืนยิ้มให้กับเพื่อนรัก มนัสนันท์ไม่ใช่คนผิด เพราะฉะนั้นเธอไม่ควรโกรธเพื่อน
?อลินไม่โกรธหรอกจ้ะ อลินรู้ว่านันไม่ได้ตั้งใจ?
เมื่อเพื่อนรักไม่มีทีท่าว่าโกรธ มนัสนันท์ก็ยิ้มออกมาได้บ้าง หลุบสายตามองกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ของอลินนาก่อนจะเอ่ยถามต่อ
?อลินจะไปนานหลายสัปดาห์เลยหรือ ถึงเอากระเป๋าใบใหญ่ไป?
?ไม่ใช่สัปดาห์ แต่เป็นเดือน?
คำตอบจากเจ้าของใบหน้าหมองเศร้าทำเอามนัสนันท์ต้องเบิกตาโตถามเสียงหลง
?ไปเป็นเดือนเลยหรือ?
?ใช่จ้ะ?
?อลินจะไปประเทศไหน จะไปอยู่ที่ไหนเป็นเดือนๆ?
?เราจะไปเรื่อยๆ เที่ยวทีละประเทศ เท่าที่สามารถจะไปได้โดยไม่ต้องใช้วีซ่า?
นั่นคือความตั้งใจของผู้หญิงที่กำลังบาดเจ็บจากพิษรัก ใช่...เธอต้องการทำเช่นนั้น เดินทางท่องเที่ยวไปเรื่อยๆ ให้ธรรมชาติได้ช่วยบำบัดและสมานแผลที่เกิดขึ้นในใจ ซึ่งเธอยังไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานสักกี่เดือนหรือกี่ปี แผลลึกในหัวใจถึงจะหายไปได้
?อลินไม่ไปไม่ได้หรือ นันเป็นห่วงอลิน?
มนัสนันท์เริ่มหว่านล้อมเพื่อนอีกครั้ง แต่ก็ไม่เป็นผล เมื่ออลินนาส่ายหน้าปฏิเสธ
?อย่าห้ามเราเลย มันเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับเราในขณะนี้ หากให้เราอยู่ที่นี่ ต้องเห็นและรับรู้เกี่ยวกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น เราคงทำใจไม่ได้?
?อลินเจ็บปวดเพราะยังรักไอ้ผู้ชายชั่วๆ คนนั้นอยู่หรือ?
?เปล่า...? อลินนาปฏิเสธเสียงแผ่วเบา ?แต่เป็นเพราะยิ่งเห็นยิ่งรับรู้ ยิ่งทำให้เราเกลียดตัวเองที่ไปหลงรักผู้ชายคนนั้นโดยไม่ฟังเสียงเตือนจากใครต่างหาก?
คราวนี้มนัสนันท์เป็นฝ่ายต้องถอนหายใจยาวและยอมรับกับการตัดสินใจของเพื่อนรัก
?ถ้าหากการไปท่องเที่ยวช่วยให้อลินลืมผู้ชายเลวๆ ได้ นันก็ไม่ห้ามแล้ว ว่าแต่อลินจะเริ่มต้นด้วยการไปที่ประเทศไหน?
?รัสเซีย?
อลินนาตอบสั้นๆ แต่คนเอ่ยถามกลับเบิกตาโตแทบถลนออกมานอกเบ้า รีบเอ่ยถามรัวเร็วกลับไปว่า
?รัสเซีย! แน่ใจนะว่าอลินจะไปประเทศนี้?
?ใช้จ้ะ ทำไมนันต้องทำหน้าตกใจถึงเพียงนั้นด้วย?
อลินนายิ้มออกมาได้บ้างเมื่อเห็นท่าทีของเพื่อน มนัสนันท์จึงสาธยายถึงดินแดนหมีขาวตามที่ตนเองเคยได้ยินมา
?ก็นันเคยอ่าน เคยได้ยินมาว่ารัสเซียเป็นประเทศที่น่ากลัว ผู้คนไม่ค่อยยิ้ม ไม่เป็นมิตร และที่สำคัญมีโจรชุมอย่างกับยุง?
?สิบปากว่าไม่เท่าตาเห็นนะ นัน? อลินนาเอ่ยแก้ต่างเพื่อให้เพื่อนคลายความกังวล คนที่ควรกลัวคือเธอ แต่กลับเป็นมนัสนันท์แทน ?ยังไงเราก็ไม่เปลี่ยนใจหรอก เราจะเริ่มต้นการเดินทางของเราในดินแดนหมีขาวนี่แหละ?
?อลินนะอลิน ห้ามไม่ฟังเลย? มนัสนันท์อดบ่นออกมาไม่ได้
?เรารู้ว่านันเป็นห่วง เราสัญญาว่าจะดูแลตัวเองให้ดีที่สุด?
?สัญญานะว่าจะวิดีโอคอลหานันทุกวัน?
?จ้ะ อลินสัญญา?
เมื่อเพื่อนขอคำมั่น อลินนาก็ให้คำสัญญาเสียงหนักแน่นเช่นเดียวกัน พอหันไปมองยังเคาน์เตอร์ของสายการบินแห่งหนึ่งซึ่งเปิดเส้นทางบินตรงไปยังประเทศรัสเซีย และตอนนี้เคาน์เตอร์ก็เปิดให้ผู้โดยสารเช็กอินได้แล้วจึงเอ่ยบอกว่า
?อลินไปเช็กอินก่อนนะ นันรออยู่ตรงนี้ก่อนก็ได้?
?จ้ะ ไปเช็กอินเถอะ นันไม่กลับง่ายๆ หรอก นันจะรอส่งอลินก่อน?
อลินนาแย้มยิ้มให้เพื่อนชั่วครู่แล้วเดินตรงไปยังเคาน์เตอร์ของสายการบินเพื่อทำการเช็กอินรับตั๋วเครื่องบินสำหรับการเดินทางในครั้งนี้
ด้วยทำการเช็กอินผ่านระบบออนไลน์มาแล้ว อลินนาจึงใช้เวลาในการเช็กอินตรงเคาน์เตอร์ของสายการบินแค่ไม่กี่นาทีเท่านั้น ร่างโปร่งบางแทบปลิวลมเพราะกินอาหารไม่ลงมาเป็นสัปดาห์ ก้าวเดินช้าๆ ตรงมาหามนัสนันท์ซึ่งกำลังทำตาแดงๆ เมื่อรู้ว่าเพื่อนรักต้องไปขึ้นเครื่องบินแล้ว
?นัน...อลินต้องไปขึ้นเครื่องแล้วนะ?
มือเล็กเอื้อมไปจับมือของเพื่อนไว้แล้วแสร้งสัพยอกว่า
?ห้ามร้องไห้นะนัน ไม่งั้นอลินร้องตามแน่ๆ?
?จ้าๆ ไม่ร้องจ้า?
ปากบอกว่าไม่ร้อง แต่กลับยกมือปาดน้ำตาที่กำลังเอ่อคลอเบ้า
?อลินไปแล้วนะ?
อลินนาต้องบังคับน้ำเสียงไม่ให้สั่นเครือ กะพริบตาถี่ๆ เพื่อไล่หยาดน้ำตา จากนั้นก็สวมกอดมนัสนันท์ไว้แน่น
?อย่าลืมสัญญานะอลิน?
มนัสนันท์ขอคำมั่นอีกครั้ง หลังจากผละออกจากอ้อมกอดแล้ว แต่ยังคงจับมือทั้งสองของอลินนาไว้
?ไม่ลืมจ้ะ อลินไม่ลืมแน่นอน?
อลินนารับคำ ฝืนยิ้มหวานให้เพื่อน จากนั้นก็ค่อยๆ ดึงมือออกเมื่อเห็นว่าใกล้ถึงเวลาแล้ว
?อลินจะโทร.มาหานันทุกวันตามสัญญา ดูแลตัวเองด้วยนะ...นัน?
?จ้ะ อลินก็เหมือนกัน?
อลินนายิ้มให้เพื่อนอีกครั้งก่อนจะเดินขึ้นบันไดเลื่อนเพื่อผ่านด่านตรวจคนเข้าเมือง และขณะบันไดเลื่อนขึ้นไปเรื่อยๆ ก็ไม่ลืมหันมาโบกมือลาและส่งยิ้มให้มนัสนันท์เป็นครั้งสุดท้าย
คงอีกหลายเดือน...กว่าเธอจะกลับประเทศไทย และแน่นอนว่าเธอไม่ลืมสัญญาที่ให้ไว้กับมนัสนันท์ เธอจะวิดีโอคอลมาหาเพื่อนรักทุกวันตามที่สัญญาไว้
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อลินนานั่งน้ำตาซึมรอเวลาพนักงานของสายการบินเรียกขึ้นเครื่อง ซึ่งในตอนนี้เริ่มทำการเรียกให้ผู้โดยสารชั้นธุรกิจได้ขึ้นเครื่อง ตามด้วยชั้นธรรมดาตามลำดับ หญิงสาวนั่งฟังเสียงประกาศที่เรียกชั้นธรรมดาและแบ่งตามคลาสของตั๋ว
เมื่อหลุบสายตามองตั๋วเครื่องบินที่ถืออยู่ในมือ และถึงคิวของตนที่ต้องขึ้นเครื่องแล้ว ก็ยกมือปาดน้ำตาให้เหือดแห้ง สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เพื่อระงับความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นในใจ ค่อยๆ ลุกขึ้นยืนแล้วเดินตรงไปยังทางออกเพื่อไปขึ้นเครื่องซึ่งตอนนี้ผู้โดยสารนับสิบๆ คนกำลังทยอยเดินขึ้นเครื่องอย่างเป็นระเบียบ
ด้วยผู้โดยสารมีมากเกือบสองร้อยคน พอเดินเข้ามาในตัวเครื่องซึ่งมีทางเดินทางเดียว แถมผู้โดยสารบางคนกำลังยกกระเป๋าสัมภาระเก็บไว้ในช่องเก็บของ ส่งให้การเดินเข้าไปภายในเครื่องบินยิ่งติดขัด
และเหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ขณะกำลังเดินผ่านที่นั่งชั้นธุรกิจ หญิงสาวก็ถูกกระแทกจากข้างหลังเต็มแรง กระทั่งร่างบางเซถลาล้มลงไปปะทะกับผู้โดยสารคนหนึ่งที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ชั้นธุรกิจ
?ไอ แอม ซอร์รี่...เอ่อ...ขอโทษค่ะ?
อลินนาเต็มไปด้วยความตกใจ ขณะดันตัวลุกขึ้นจากหน้าตักของอีกฝ่ายก็ละล่ำละลักเอ่ยขอโทษทั้งภาษาไทยทั้งภาษาอังกฤษปนเปไปหมด คิดว่าผู้โดยสารคนดังกล่าวคงให้อภัยเพราะเป็นเหตุสุดวิสัยจริงๆ แต่แล้วก็ต้องนิ่งงันเมื่อได้ยินเสียงตอบกลับเป็นภาษาไทยอย่างเยาะหยันดูถูกกันเป็นที่สุด
?เป็นวิธีเรียกร้องความสนใจจากผู้ชายที่แยบยลมาก แกล้งล้มมาบนหน้าตัก แถมหน้าอกหน้าใจก็ปะทะเข้ามาตรงหน้าของผมพอดิบพอดี?
อลินนาหน้าชาซะยิ่งกว่าถูกตบหน้า กับคำพูดดูถูกที่แล่นมากระทบโสตประสาทซึ่งหลุดออกมาจากปากของผู้โดยสารคนนี้
?นี่! ฉันไม่ได้เรียกร้องความสนใจจากคุณหรือใครหน้าไหนทั้งนั้น ไม่เห็นหรือยังไงว่าฉันถูกกระแทกจากทางด้านหลัง?
อลินนาไม่ยอมให้ถูกด่าฟรีๆ เหมือนกัน หญิงสาวด่ากลับในทันควัน ใบหน้างามบึ้งตึงถลึงตาเขียวปั้ดใส่อีกฝ่าย ขณะหนุ่มลูกครึ่งไทย-รัสเซียผู้หล่อเหลา ซึ่งปากจัดซะยิ่งกว่าผู้หญิงก็ไม่น้อยหน้า ไม่ยอมให้อลินนาด่าเขาแค่ฝ่ายเดียวเช่นกัน
?มุกเก่าๆ อ้างว่าถูกกระแทกถูกผลัก แต่จริงๆ แล้วตั้งใจและจงใจล้มลงมาบนหน้าตักของผู้ชายที่หล่อและรวยเพื่อเรียกร้องความสนใจ?
?ไอ้บ้า! ฉันไม่ได้เรียกร้องความสนใจจากคุณ!?
?ฮึ! มุกเชยๆ ของผู้หญิงที่ตั้งใจจับคนรวย ผมจะบอกว่ามันล้าสมัยแล้วคุณ?
ชายหนุ่มยิ้มเยาะตรงมุมปาก มองหญิงสาวด้วยสายตาเหยียดๆ
?เอ๊ะ!?
อลินนายกมือเท้าสะเอว กำลังจะพ่นวาจาด่ากลับคืนแต่ถูกผู้โดยสารที่ยืนอยู่ข้างหลังสะกิดให้เดินต่อไป แถมแอร์โฮสเตสกำลังเดินตรงมาด้วย แน่นอนว่าคงกำลังมาดูแลผู้โดยสารชั้นธุรกิจ ไม่ได้มาดูแลอลินนาซึ่งเป็นผู้โดยสารแค่ชั้นธรรมดาเท่านั้น
?ฝากไว้ก่อนเถอะ?
หญิงสาวขบเคี้ยวเขี้ยวฟัน จ้องมองเขม็งอย่างกับจะกินเลือด ฝากรอยแค้นไว้กับผู้ชายที่เป็นคู่กรณี และแน่นอนว่าชายหนุ่มผู้นี้ก็ส่งสายตาพิฆาตแบบเดียวกันให้กับเธอ แถมยังเอ่ยแนะนำตัวแกมเยาะหยันตามหลังเธอด้วย
?รีบมาเอาคืนแล้วกัน และจำให้แม่นว่าผู้ชายที่คุณตั้งใจจะ ?จับ? ชื่อ แดเนียล จรณินทร์ คาเรีย?
?แล้วฉันจะจำไว้?
อลินนาตอบกลับโดยไม่ได้หันไปมอง ยังหงุดหงิดไม่หายที่จู่ๆ ก็ถูกผู้ชายที่ชื่อแดเนียลกล่าวหาเช่นนี้ และไม่รู้ว่าเป็นความซวยของเธอหรืออย่างไรกัน เมื่อที่นั่งของเธออยู่ในแถวที่นั่งแรกๆ ของชั้นธรรมดา แน่นอนว่าอยู่ห่างจากชั้นธุรกิจแค่เพียงไม่กี่ก้าว หากแอร์โฮสเตสไม่ปิดผ้าม่านกั้นระหว่างชั้นธุรกิจกับชั้นธรรมดา หญิงสาวก็สามารถมองเห็นคู่กรณีที่ปากจัดซะยิ่งกว่ากรรไกรได้อย่างชัดเจน
อลินนาจ้องมองไปยังอีกฝ่ายเขม็งซึ่งตอนนี้เห็นแค่ศีรษะของเขา และไม่ลืมฝากคำเจริญพรไปถึงแดเนียล ปากปีจอด้วย
?ฮึ! ผู้ชายทุเรศ หล่อ รวย แต่ปากหมาและหัวสมองเต็มไปด้วยขยะ?
แน่นอนว่าแดเนียลได้ยินคำพูดของอลินนาชัดทุกถ้อยทุกคำ เพราะหญิงสาวจงใจด่าเสียงดังให้แล่นเข้าไปปะทะโสตประสาทของเขา
อลินนาทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้พร้อมกับดึงสายคาดเข็มขัดมาคาดเอว ความหงุดหงิดยังวิ่งวนอยู่ทั่วตัวที่ถูกผู้ชายแปลกหน้าพูดจาดูถูกถากกาง ยิ่งเหลือบสายตามองไปยังที่นั่งโซนชั้นธุรกิจก็ยิ่งโมโหจนต้องรีบเบือนหน้าหนีหันไปมองนอกหน้าต่างเครื่องบิน
หญิงสาวทอดสายตามองบรรยากาศของสนามบินสุวรรณภูมิในยามเย็น แม้ภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้าช่างสวยงาม ดวงอาทิตย์กลมโตสีส้มอมแดงค่อยๆ เคลื่อนตัวลงต่ำลาลับขอบฟ้า แต่ความงดงามเหล่านี้ไม่ได้ซึมซาบเข้าสู่หัวใจแม้แต่นิดเดียว
ใบหน้างามยังคงหมองเศร้า ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยแววหม่นหมองมีหยาดน้ำตารื้นขอบตาแทบตลอดเวลา และเมื่อหัวใจเจ้ากรรมไพล่คิดถึงความเจ็บปวดที่ได้รับจากคนทรยศ หยาดน้ำตาใสก็ร่วงรินลงมาโดยไม่อาจหักห้ามไว้ได้ จนต้องยกมือเช็ดคราบน้ำตาพร้อมกับขบเม้มริมฝีปากจนแทบเป็นเส้นตรง ซึ่งหญิงสาวหารู้ไม่ว่ากำลังตกเป็นเป้าสายตาของแดเนียลทุกนาที
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
คราแรกที่พบกันชายหนุ่มกล่าวหาว่าเธออ่อยเขาบนเครื่องบิน เพราะหญิงสาวโดนชนจนล้มลงไปนั่งบนตักของเขา แต่ทำไปทำมา หนุ่มลูกครึ่งรัสเซียเจ้าของสายการบินอย่างแดเนียล จรณินทร์ คาเรีย กลับต้องเป็นฝ่ายไล่ตามอลินนาเสียเอง เมื่อเสนอเงินก้อนโตให้เป็นค่าตัวแต่กลับถูกเธอตบหน้าฉาดใหญ่ สร้างความอับอายให้เขาต่อหน้าผู้โดยสารทั้งลำ ซึ่งแน่นอนว่าซาตานร้ายคงไม่ปล่อยผ่านเธอไปง่ายๆ ในเมื่อเนื้อนวลนุ่มนั้นสร้างความกระสันในกายจนห้ามไม่อยู่
?ผมหยุดตัวเองไม่ได้ อย่าห้ามผมเลยอลินนา?
แดเนียลเว้าวอน ไม่เปิดโอกาสให้หญิงสาวปฏิเสธ
รีบลดริมฝีปากกดจุมพิตวาบหวามดูดดื่ม
หลอกล่อให้เธอตกอยู่ในภวังค์ของรสเสน่หาที่เขาเป็นผู้มอบให้
