บทที่ 1
ณ บ้านสองชั้น สร้างและตกแต่งอย่างสวยหรู ภายในประดับไปด้วยเครื่องเคลือบลายจีน โต๊ะไม้แกะสลักและชั้นวางของที่มีแต่รูปภาพของลูกสาวสองคนซึ่งเป็นลูกรักของเลอจันทร์ แม่ม่ายลูกสองที่พ่อของหญิงสาวไปติดพันและขอแต่งงานตั้งแต่เธอยังเด็กๆ แต่ตอนนี้พ่อเธอตายไปเมื่อราวๆ หกปีก่อน โชคดีที่เลอจันทร์ได้จดทะเบียนสมรส สมบัติทั้งหลายก็เลยตกเป็นของนางแต่เพียงผู้เดียว
?ทำไมวันนี้มันร้อนนักนะ ไปเปิดแอร์ฯ หน่อยไป?
?แต่วันนี้กรมอุตุฯ บอกว่าจะมีพายุนะคะ? คนรับใช้รีบจีบปากจีบคอพูด ?หนูว่ายังไม่ร้อนเท่าไรเลยเจ้าค่ะ?
เลอจันทร์ถลึงตาใส่
?แกอย่ามาพูดมากไปหน่อยเลยน่ะ ฉันบอกให้ไปเปิดก็ไปเปิดสิ เอ๊ะ...ค่าไฟฉันก็เป็นคนจ่าย ประเดี๋ยวเถอะ เดี๋ยวฉันก็เอาเงินเดือนแกมาจ่ายเสียเลย?
?อุ๊ย...ไม่ดีมั้งคะ เดี๋ยวหนูจะไปเปิดเดี๋ยวนี้เลยค่ะ?
?รีบไปเร็วๆ เลย?
สักพักเลอจันทร์ก็หลับตาเมื่อได้รับลมเย็นๆ ที่พัดมาจากแอร์ฯ นางถอนหายใจ สายตายังคงจิกกัดคนรับใช้ปากมาก เลอจันทร์ร่างท้วมหน่อยๆ ผิวพรรณเหี่ยวย่นไปตามอายุ ปีนี้อายุอานามก็ปาเข้าไปห้าสิบสองแล้ว นางมีลูกสาวอยู่สองคน กำลังเรียนอยู่มหาวิทยาลัยปีที่สามและปีที่สี่ เมื่อเหลือบไปดูนาฬิกาก็เป็นเวลาเกือบๆ หกโมง ป่านนี้คนขับรถคงไปรับกลับบ้านแล้วล่ะ
?ไม่รู้เอมกับอรกลับมาหรือยังนะ?
?แค่สองคนหรือคะ!?? สาวใช้ปากมากถาม
?เกี่ยวอะไรกับแก...ปากมากไม่เข้าเรื่อง ลูกสาวฉันมีแค่เอมกับอรเท่านั้นแหละย่ะ ไม่รู้ว่าทั้งคู่ไปแวะที่ไหนบ้าง เฮ้อ...ฉันล่ะเบื่อจริงๆ? เลอจันทร์ถอนหายใจยาว ก่อนที่สายตาจะดูแข็งขึ้นมาทันทีเมื่อประตูเปิดออก ?มาแล้วหรือแกน่ะ แหม...รีบกลับแต่วันเชียวนะ?
หญิงสาวใบหน้าหวาน ดวงตากลมโตภายใต้เส้นผมยาวสลวยมัดไว้ครึ่งศีรษะ จมูกโด่ง ริมฝีปากสีชมพูยิ้มให้เลอจันทร์ ก่อนพนมมือไหว้อย่างนอบน้อม ชุดนักศึกษาถูกระเบียบทุกกระเบียดนิ้ว เธอมอง ?แม่เลี้ยง? นัยน์ตาพราวระยับ
วรัทยา หรือชื่อเล่นว่าใบเตย คือลูกเลี้ยงของเลอจันทร์ หรือก็คือลูกแท้ๆ ของบิดาผู้จากโลกนี้ไปแล้วนั่นแหละ เธอมีหน้าตาอ่อนหวาน จมูกโด่ง ความประพฤติดี การเรียนยอดเยี่ยม เป็นดาวของมหาวิทยาลัย ซึ่งแตกต่างจากความประพฤติของลูกสาวเลอจันทร์ทั้งสองคนที่เกือบโดนไล่ออกเพราะเกรดไม่ถึง นางต้องเอาของรางวัลมาล่อเพื่อให้ลูกสาวกลับไปเรียน
แน่ล่ะว่าเลอจันทร์ไม่ชอบเอาเสียเลย จึงได้สั่งคนขับรถว่าไม่ต้องไปรับใบเตย เลิกเรียนแล้วให้กลับมาเอง แล้วไม่ต้องเรียกนางว่าคุณแม่ ให้เรียกว่าคุณเลอจันทร์ก็เพียงพอแล้ว นางมอบหมายงานทุกอย่างภายในบ้านเช่นเดียวกับคนรับใช้ ทั้งเรื่องปัดกวาดเช็ดถูบริเวณบ้าน และหน้าที่ภายในครัวให้กับหญิงสาว
?สวัสดีค่ะคุณเลอจันทร์?
?เย็นนี้ฉันอยากกินต้มยำกุ้ง กับปูผัดผงกะหรี่นะ? เลอจันทร์เอ่ยเสียงสูง ?อ้อ..แล้วก็อยากกินสลัดน้ำใสด้วย?
?เดี๋ยวเตยเอาของไปเก็บในห้องก่อนนะคะ?
เลอจันทร์ถอนหายใจยาว จากนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นข้างๆ นางหันไปดูแล้วก็ลืมตาโต เรียวปากยิ้มกว้าง รีบกดรับ ร่างท้วมที่สวมชุดสีน้ำเงินกระดี๊กระด๊าทันที
?แหม...คุณอารัก ว่ายังไงคะ ฉันคิดว่าคุณจะไม่โทร.หาเสียแล้ว? เลอจันทร์ทำเสียงเล็กเสียงน้อย ?อุ๊ย..เปล่าหรอกค่ะ บังเอิญว่าดิฉันมีงานยุ่งก็เลยไม่ได้เข้าไป เสียแค่แสนสองแสนน่ะจิ๊บๆ ค่ะ เอาเป็นว่าวันจันทร์ฉันจะเข้าไปนะคะ ว่าแต่คุณอารักจะให้ฉันกู้เท่าไรล่ะคะ ถ้าคุณให้กู้เงินก้อนใหญ่ได้ล่ะก็ ถึงไหนถึงกันเลยค่ะ?
เลอจันทร์หัวเราะเสียงใส แม่ม่ายลูกติดมีทรัพย์สินหลายสิบล้านอย่างนาง มีหรือจะว่างเว้นอยู่เฉยๆ นางรู้จักกับคุณหญิงคุณนายมากหน้าหลายตาที่บ่อนจนกลายเป็นผีพนัน
?ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันจะชวนเพื่อนไปด้วยนะคะ?
วรัทยาได้ยินเสียงของแม่เลี้ยงก็ส่ายหัวเพราะรู้ว่าเลอจันทร์ติดการพนัน เธอเข้าไปในครัวลงมือทำอาหาร โดยมีคนรับใช้เข้ามายืนข้างๆ เพราะกลัวว่าคุณหนูจะโดนมีดบาดจึงแย่งมีดไปทำเอง แต่วรัทยาหยัดยิ้มและแย่งคืนมา
?ไม่รู้เหรอว่าฉันเรียนคหกรรมศาสตร์ เรื่องแค่นี้ฉันทำเองได้น่า?
?แต่ว่ามันแกะยากนะคะ อีกอย่าง...? สาวใช้เข้ามากระซิบแผ่ว ?คุณนายก็เลือกกินที่เราไม่มีในตู้เย็น เครื่องต้มยำอย่างนี้ กะทิอย่างนี้ มันเพิ่งหมดไปเมื่อวานนี้เองค่ะ?
?ร้านปากซอยน่าจะมี?
?หนูล่ะสงสารคุณใบเตยซะจริง เป็นถึงคุณหนูแต่ต้องมาทำอาหารในครัว เป็นหนูนะจะใส่พริกแดงเถือก หรือไม่ก็สลอดลงไปในต้มยำให้ท้องเสียกันไปเลย?
วรัทยาหันมามองคนรับใช้แล้วก็อดยิ้มไม่ได้
?เขาจะได้เรียกตำรวจมาจับเราน่ะสิ คิดอะไรไร้สาระ รีบไปซื้อมาเร็วๆ เถอะ?
?ค่ะคุณหนู?
วรัทยายิ้มให้คนรับใช้ ความจริงเธอมีอนาคตที่สดใสรออยู่แล้ว หญิงสาวตั้งหน้าตั้งตาเรียนหนักเพื่อให้ได้ทุนและไปเปิดร้านอาหารเป็นของตนเอง หลายปีที่ผ่านมานี่ตั้งแต่คุณพ่อได้เสียชีวิตไป เธอสู้อดทนแม่เลี้ยงกับบรรดาพี่ๆ สองคนที่รุมกลั่นแกล้งเธอ ชีวิตของเธอเหมือนกับซินเดอเรลล่าไม่มีผิด ผิดก็แต่ไม่มีเจ้าชายที่รอเต้นรำแล้วก็นางฟ้าใส่ชุดขาวที่เนรมิตให้เธอกลายเป็นเจ้าหญิง
โลกนี้มันไม่มีอะไรง่ายดายเหมือนนิทานไปเสียหมดหรอก
วรัทยารู้ดี และเธอก็สู้อดทนฟันฝ่าเก็บเงินอดออมให้ได้มากๆ ทั้งจากสมบัติของคุณพ่อที่ทิ้งเอาไว้ให้เธอรวมไปจนถึงเงินที่ได้จากงานพิเศษซึ่งทำช่วงวันหยุดเสาร์อาทิตย์ เรียนจบเมื่อไหร่เธอจะเก็บข้าวของออกจากบ้านหลังนี้ไปทันที ที่อยู่ที่นี่ก็เพราะพ่อเขียนพินัยกรรมเอาไว้ว่าจะยกสมบัติให้เธอหลังเรียนจบ ซึ่งถือว่าเป็นเงินเพียงน้อยนิดมากๆ เพราะหลังจากที่แต่งงานจดทะเบียนกับเลอจันทร์ นางก็ควบคุมเงินทั้งหมด แต่เงินห้าแสนที่จะได้ก็มากมายแล้วสำหรับเธอ
ความฝันของเธอใกล้จะเป็นความจริงแล้ว
?โอ๊ย แม่ขา...ข้างนอกร้อนมากๆ เลย หนูจะตายอยู่แล้ว? เอมอรเปิดประตูเดินนำเข้ามาข้างใน ทิ้งรองเท้าและกระเป๋านักเรียนไว้ข้างๆ ก่อนจะเข้าไปกอดคุณแม่ เธอหน้าตาสวยสด แต่งเนื้อแต่งตัวออกจะเกินงาม กระโปรงสั้นเหนือเข่า ใส่เสื้อรัดติ้ว เส้นผมสีน้ำตาลตัดสั้นเป็นทรงบ๊อบเท ?แม่ วันนี้มีอะไรกินคะ หนูหิวแล้ว?
?แม่ให้ใบเตยทำต้มยำกุ้งกับปูผัดผงกะหรี่ สลัดน้ำใสก็มีนะ?
?แต่หนูไม่อยากกินต้มยำกุ้งนี่คะ หนูอยากจะกินสเต๊กเนื้อมีชีสเยอะๆ? อรทัยตามเข้ามา เธอผมสั้น แต่งกายด้วยชุดนักศึกษากระโปรงสั้น เสื้อรัดติ้วไม่แพ้พี่สาว ?คุณแม่ ถ้าไม่มีสเต๊กหนูไม่กินนะคะ?
?จ้ะๆ เดี๋ยวแม่รีบไปจัดการให้? เลอจันทร์ดันตัวเองลุกขึ้น เดินไปที่ห้องครัว บอกวรัทยาเสียงแข็ง ?นี่หล่อน ลูกฉันอยากจะกินสเต๊กเนื้อที่มีชีสเยอะๆ?
วรัทยาหันมามองตาปริบ ๆ
?แต่ว่า เนื้อวัวเตยไม่ได้ซื้อมานะคะ?
?ก็รีบๆ ไปซื้อมาเสียสิ เธอนี่ยังไงนะ อะไรในตู้เย็นขาดก็ไม่รู้จักซื้อมา?
จะไปซื้อมาทันได้ยังไงล่ะ ก็หากินแต่ของที่ไม่มีในบ้านทั้งนั้น
?ก็ทำไมไม่ไปภัตตาคารเลยล่ะคะ จะได้มีเมนูเลือกกินได้ตามสบาย? วรัทยาอดที่จะประชดไม่ได้
?เถียงเรอะ อ๋อ...เดี๋ยวนี้ปากคอเราะรายนักนะ หล่อนจะไปหรือไม่ไป?
วรัทยาเม้มปากแน่น ถึงเถียงไปก็ไม่มีประโยชน์ เธอถอนหายใจยาว รีบถอดชุดกันเปื้อนออกแล้วไปซื้อของที่ซูเปอร์มาร์เก็ตใกล้บ้านทันที ถึงอย่างนั้นก็เถอะ เธอจะต้องขึ้นรถเมล์ไป เพราะเลอจันทร์ห้ามไม่ให้เธอใช้รถ เนื่องจากรถหรูมีไว้สำหรับสามแม่ลูกเท่านั้น
?คุณหนูให้ผมไปส่งไหมครับ?
?ไม่ต้องหรอกจ้ะ เดี๋ยวคุณแม่ก็ลงมาดุเอาหรอก?
วรัทยาขึ้นรถเมล์ไปลงที่ซูเปอร์มาร์เก็ตใกล้ๆ เลือกซื้อหาเนื้อและเครื่องปรุงต่างๆ ภายในระยะเวลาอันรวดเร็ว ร่างบอบบางที่เดินออกมาในชุดนักศึกษานั้นอยู่ในสายตาของชายหนุ่มสายเลือดลูกครึ่งไทย-อิตาเลียนมาโดยตลอด ดวงตาสีน้ำเงินเข้มดูเข้ากับเส้นผมสั้นหยักศก จมูกโด่งเป็นสัน เรียวปากได้รูป เขามองดูวรัทยามานานเกือบสิบนาทีแล้ว เลือดของเขาดูเหมือนจะมีอุณหภูมิสูงขึ้นเมื่อเธอหันมาสบตากับเขาที่เลื่อนกระจกลงพอดี
วินาทีที่สบตากัน ดูเธอแปลกใจเป็นล้นพ้น แล้วก็หลบสายตาไปทางอื่นทันที
คริสเตียนมองตามเธอที่เดินไปทางอื่นจนคนขับรถจับสังเกตได้จึงหันมาถาม
?นายสนใจผู้หญิงคนนั้นหรือครับ!??
?ใช่...? เขาไม่ปิดบังเลยแม้แต่น้อย
?จะให้ผมสืบเรื่องของเธอไหมครับ?
?ไม่ต้องหรอก? เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาหยัดยิ้ม มองดูหญิงสาวที่เพิ่งจะขึ้นรถเมล์ไป เจ้าของธุรกิจส่งออกอัญมณีไปทั่วโลกอย่างเขามีหรือที่จะสืบประวัติของหญิงสาวตัวเล็กๆ คนหนึ่งไม่ได้ เป็นครั้งแรกที่เขาจับจ้องมองผู้หญิง เธอสะสวยในสายตาของเขามาก จมูกโด่ง เรียวปากสีชมพูระเรื่อดูราวกับลูกแมวตัวเล็กๆ ?ฉันสืบเองได้?
คริสเตียนกำลังจะไปที่โรงแรมเอสทีโกลเดนท์เพราะมีประชุมธุรกิจที่นั่น เขาเพิ่งมาประเทศไทยได้แค่อาทิตย์เดียว แต่ยังไม่มีผู้หญิงคนไหนถูกใจเท่ากับวินาทีที่เขาสบตากับเธอ ดูจากชุดนักศึกษาก็ทำให้คริสเตียนสามารถค้นหาตัวตนของเธอ พร้อมทั้งประวัติครอบครัว ที่อยู่ หรือการศึกษาได้แล้ว เขาหยัดยิ้มน้อยๆ ที่มุมปาก
ดูท่าเขาจะถูกใจเธอไม่น้อย นักธุรกิจพันล้านอย่างเขามีผู้หญิงมากหน้าหลายตาเข้ามาไม่ขาด พวกเธอเหล่านั้นแค่หว่านเสน่ห์ซื้อเครื่องเพชรให้หน่อยก็แทบคลานขึ้นมาบนเตียงตอบสนองความใคร่ของเขา ซึ่งไม่เคยเกินหนึ่งอาทิตย์เจ้าของร่างสมส่วนก็จะเบื่อ และคอยหานางแบบสาวๆ ที่หุ่นดีๆ คนต่อไปเพื่อตอบสนองอารมณ์ของเขาไม่ให้ขาดตอน
ผู้หญิงไทยก็เหมือนกัน เขาเคยเจอนางแบบสาว หน้าตาดีๆ หุ่นยั่วยวนมาเยอะ แต่ก็ไม่มีใครที่สะดุดตาของเขาเหมือนผู้หญิงคนนั้นเลยแม้แต่คนเดียว...
**********************************************************************************************
วันนี้เป็นวันหยุด วรัทยาตื่นแต่เช้าแล้วลงมาเตรียมตัวเข้าครัว วันนี้เป็นอาทิตย์ที่สองที่เธอต้องไปทำงานที่ร้านอาหาร หญิงสาวเป็นพนักงานเสิร์ฟ โชคดีที่เธอเข้าไปคุยเรื่องการทำงานในวันหยุด และนายจ้างก็ให้โอกาส หญิงสาวจึงมีโอกาสได้ทำงาน ถึงแม้จะเป็นช่วงเวลาแค่เล็กน้อย แต่เงินที่ได้เธอก็สะสมเก็บออมเอาไว้ใช้ในวันที่เรียนจบเพื่อเลี้ยงตัวเอง
?อรุณสวัสดิ์จ้ะ?
?อรุณสวัสดิ์ค่ะ วันนี้ลงมาแต่เช้าเชียวนะคะคุณหนู?
?ก็ฉันจะไปทำงานที่ร้านอาหารแต่เช้านี่จ๊ะ?
ใบเตยรวบผมไว้ครึ่งหนึ่ง เข้าครัวจัดเตรียมอาหารสำหรับแม่เลี้ยงและพี่สาวทั้งสองคน
เอมอรอ้าปากหาว เธอสวมชุดเสื้อยืดรัดติ้วกางเกงขาสั้นเดินลงมาข้างล่าง เมื่อมองเห็นน้องสาวต่างสายเลือด เรียวปากเอิบอิ่มจึงหยัดยิ้ม ยืนพิงอยู่หน้าประตูห้องครัว
?ตื่นแต่เช้าเชียวนะหล่อน...ว่ายังไงล่ะ จะไปไหนแต่เช้า?
?ไปทำธุระข้างนอกค่ะ อีกเดี๋ยวอาหารก็จะเสร็จแล้ว? วรัทยาเช็ดมือเตรียมเดินออกไปเช็ดโต๊ะ
?เดี๋ยวก่อนสิ จะรีบไปไหน? เอมอรเดินมาขวางหน้า สายตายิ้มเยาะยืนกอดอก
ความจริงเอมอรก็รู้อยู่แล้วว่าวรัทยาไปทำงานข้างนอกบ้านตอนวันหยุด แต่ไม่รู้ว่าทำงานที่ไหนถึงได้กลับมาดึกนักหนา บางครั้งก็เห็นว่าวรัทยามีผู้ชายมาส่งที่หน้าบ้าน อันที่จริงมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอหรอก แต่ที่ทำให้อดค่อนแคะไม่ได้ก็เพราะวรัทยาเป็นดาวเด่นของมหาวิทยาลัย การเรียนก็ได้อันดับหนึ่ง ทั้งการกีฬาก็ยอดเยี่ยม ความประพฤติก็เรียบร้อยเสียจนเอมอรอิจฉา ใครต่อใครต่างรู้ว่าวรัทยาเป็นน้องสาวต่างสายเลือดของเธอ และก็เปรียบเทียบทั้งการเรียนทั้งด้านอื่นๆ เสียจนหญิงสาวด้อยไปทุกอย่าง
มันน่าเจ็บใจจริงๆ
?อันที่จริงมันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉันหรอกนะ แต่การที่เธอออกไปทำงานอย่างนี้ แล้วงานประจำที่บ้านจะให้ใครรับผิดชอบกันล่ะ ไหนจะงานปัดกวาดเช็ดห้องฉันอีก?
วรัทยาจ้องมองพลางถอนหายใจยาว
?ก็พี่ดาวยังไงล่ะคะ?
?ห้องของฉัน ฉันไม่อยากให้ใครเข้าไปยุ่งนอกจากเธอคนเดียว?
?เอาไว้กลับมาแล้ว ฉันจะขึ้นไปทำให้ค่ะ? วรัทยาบอกอย่างตัดบท
?งานอะไรของเธอ เห็นไปแล้วกลับดึกๆ ดื่นๆ แถมยังมีผู้ชายขับรถมาส่งอีก อ๋อ...หรือว่างานที่ผู้หญิงใจแตกไปทำกัน พวกผู้หญิงไซด์ไลน์สินะ ได้เงินเยอะไหมล่ะ แหม...ดูท่าจะได้อาเสี่ยเลี้ยงสินะ?
?พี่เอมอร อย่าพูดโดยที่ไม่รู้ดีกว่าค่ะ? วรัทยาเอ่ยอย่างไม่พอใจ
?ทำไม ฉันจะพูด อย่าคิดนะว่าผู้หญิงหน้าบ้านๆ อย่างเธอจะอยู่ที่นี่ได้ถ้าคุณแม่ไม่เลี้ยงเอาไว้ ที่คุณแม่เลี้ยงเธอน่ะเป็นเพราะความสงสาร ไม่ใช่เพราะความรักโง่ๆ อะไรนั่นหรอกรู้เอาไว้ด้วย ฉะนั้นการที่ฉันจะพูดอะไร หรือเหยียดหยามเธอยังไง เธอก็ไม่มีสิทธิ์จะมาเถียง?
?เรื่องนั้นเตยรู้ค่ะ ไม่ต้องให้พี่มาบอกหรอก หลีกไปค่ะ เตยจะออกไปทำงานข้างนอก?
?ฉันไม่ให้ไป ห้องของฉันเธอยังไม่ได้เก็บกวาดเลย ผ้าก็ยังไม่เอามาซักด้วย?
?ก็บอกแล้วไงคะว่ากลับมาแล้วเตยจะทำให้? วรัทยาถอนหายใจยาว
?แต่ฉันจะให้เธอเอาเสื้อผ้าลงมาซักเดี๋ยวนี้ เพราะพรุ่งนี้ฉันมีเสื้อที่ต้องใส่? เอมอรยักไหล่ เรียวปากเอิบอิ่มยิ้มเยาะที่ได้แกล้งน้องที่เอาแต่หงอมาตั้งแต่เด็ก แต่วันนี้วรัทยากลับไม่ไช่คนเดิมแล้ว เธอมีความคิดเป็นผู้ใหญ่มากยิ่งขึ้น แล้วก็ไม่ยอมที่จะโดนใครโขกสับเอาง่ายๆ เสียด้วย
?พี่ก็ใส่เสื้อตัวเก่าไปสิคะ รูปร่างอย่างพี่ใส่อะไรก็สวย ไม่เห็นต้องรีบซักให้เมื่อยเลย?
?นี่...นี่แกจะให้ฉันใส่เสื้อตัวเดิมไปหรือยะ นังบ้า?
?ก็พี่อยากมาแกล้งเตยทำไมล่ะ เตยก็พูดดีๆ นะคะ หลีกไปค่ะ เตยจะออกไปทำงาน?
?ฉันไม่ให้แกออกไปไหนทั้งนั้น? เอมอรเท้าสะเอวยืนขวางหน้า ?อยากรู้นักว่าแกจะออกไปไหนได้ หรืองานที่แกทำมันมีอาเสี่ยมารอรับ ถึงได้อยากออกไปจนตัวสั่น?
?เตยไม่ใช่พี่เอม จะได้มีความคิดต่ำตม?
?กรี๊ดดด นังใบเตย นี่แน่ะ!? เอมอรโกรธจนตัวสั่น ตั้งใจเหวี่ยงฝ่ามือฟาดหน้าของวรัทยาให้หายแค้น แต่ทว่าหญิงสาวไม่ยอมโดนตบอีกแล้ว เธอคว้ามือของเอมอรและกำไว้แน่นจนพี่สาวนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ ?แก...?
?บอกแล้วไงคะว่าเตยไม่เหมือนเดิมแล้ว ไอ้ที่จะด่าแล้วก็ตบตีมันโบราณไปแล้ว?
?นังเตย กรี๊ดดดด!?
เสียงเอมอรกรี๊ดด้วยความโกรธ จนเป็นเหตุให้เลอจันทร์วิ่งเข้ามาในครัว วรัทยาปล่อยมือของพี่สาวแล้วก็เบี่ยงกายออกไปจากห้องครัว ตรงไปทางหน้าบ้านทันทีท่ามกลางเสียงกรีดร้องด้วยความแค้นที่ดังมาจากเอมอร โดยไม่สนว่าใครจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร
?เอมอร เป็นอะไรไปลูก กรีดร้องอะไร?
?คุณแม่ ดูนังใบเตยสิคะ มันด่าหนู มันจองหองโอหังอีกต่างหาก คุณแม่ต้องจัดการให้หนูนะ?
แต่วรัทยาไม่อยู่รอให้เลอจันทร์มาจัดการเธอตามคำสั่ง เพราะหญิงสาวเปิดประตูหน้าบ้านออกไปขึ้นรถเมล์ในเวลาไม่ถึงสองนาที วรัทยาเดินขึ้นรถแล้วก็ถอนหายใจยาว ไปนั่งตรงที่นั่งติดกระจกหน้าต่าง ชีวิตของเธอไม่ได้แตกต่างไปจากเจ้าหญิงซินเดอเรลล่าเลยแม้แต่น้อย มีแม่เลี้ยงใจร้ายพร้อมพี่สาวขี้แกล้งอีกสองคน น่าเสียดายที่ความจริงมันต่างจากในนิทาน
ไม่มีเจ้าชายจัดงานเต้นรำในปราสาท...ไม่มีนางฟ้าแม่ทูนหัว และรถฟักทองพาเธอไปงานเลี้ยง
วรัทยาหัวเราะเสียงแผ่วในลำคอ นิทานหลอกเด็กอย่างนั้นไม่เคยมีอยู่ในหัวสมองของเธอ เพราะอนาคตคือสิ่งที่หญิงสาวเลือกแล้ว คิดไปคิดมาก็น่าตลกที่พี่สาวมีความคิดต่ำๆ เช่นนี้ ที่บอกว่ามีชายหนุ่มขับรถมาส่ง แท้ที่จริงแล้วเปล่าเลย ผู้จัดการร้านมีธุระขับรถมาทางนี้ก็เลยมาส่งต่างหาก ถ้าเธอทำงานเป็นสาวไซด์ไลน์จริงๆ หญิงสาวเลือกคนที่ขับรถหรู สามารถเลี้ยงดูเธอได้ไม่ดีกว่าหรือ
เสียดายที่หญิงสาวไม่เคยมีความคิดอย่างนั้น...นั่นเพราะเธอใฝ่ดี
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เจ้าของเสื้อสูทสีดำตัดเย็บด้วยเนื้อผ้าชั้นดี เสื้อเชิ้ตตัวในสีขาวผูกเนกไท จับจ้องไปยังหญิงสาวที่สวมกระโปรงสีขาว มีผ้ากันเปื้อนสีดำผูกอยู่ที่เอว แววตาของเขาทอประกายพึงพอใจอย่างชัดเจน แล้วก็มีไอแห่งความอันตรายอยู่รายรอบ
หญิงสาวมีใบหน้าหวาน จมูกเชิดรั้น เรียวปากบางสีชมพูคล้ายดอกกุหลาบ เส้นผมยาวสลวยดำสนิทราวกับเส้นไหม ดวงตากลมโต คิ้วโก่งสวย ผิวขาว เอวบางคอดกิ่ว
คริสเตียนกางนิตยสารอยู่ รอคอยให้เธอเข้ามาใกล้ วินาทีแรกที่เธอหันมาสบตาแล้วยิ้มให้เจ้าของเสื้อสูทหนาอย่างมีไมตรีทำให้เลือดในกายของเขามีอุณหภูมิสูงขึ้น ดวงตากลมโตราวกับกวางน้อยของเธอมันทำให้เลือดในกายของเขาเร่าร้อนด้วยความปรารถนา
?จะรับอะไรดีคะ!?? เธอเอ่ยปากพร้อมกับยิ้มให้เขา
?แน่ใจหรือที่ถามผมอย่างนี้?
?คะ!?? วรัทยากระซิบแผ่ว ?อุ๊ย..?
คริสเตียนไม่พูดพร่ำทำเพลง เขาเพียงแค่ดึงต้นแขนของเธอเบาๆ เท่านั้นร่างบางก็แทบจะลงมานั่งที่ตักของนักธุรกิจหนุ่ม หญิงสาวลืมตาโตเมื่อสัมผัสได้ถึงเรียวปากอุ่นร้อนที่ใบหูกับลมหายใจผะแผ่ว มันทำให้ขนของเธอลุกซู่ ใบหน้าแดงก่ำ
?ผมต้องการคุณ?
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
แม่เลี้ยงใจร้ายติดพนันรวมทั้งเป็นหนี้เสี่ยเจ้าของบ่อนจนกระทั่งยอมขายตัววรัทยา เพื่อชดใช้หนี้ก้อนโตนั้น ทว่าไม่รู้โชคร้ายหรือดีที่คริสเตียน ดาโกรวา มหาเศรษฐีนักธุรกิจหนุ่มขอซื้อตัวเธอมาเสียก่อน หญิงสาวจึงกลายเป็น ?สินค้า? ของเขาอย่างเลี่ยงไม่ได้ แม้จะไม่ต้องทนเป็นนางบำเรอของเสี่ยพุงพลุ้ย แต่ก็ต้องมาผจญกับหนุ่มนัยน์ตาสีน้ำเงินเซ็กซี่ขี้เอาแต่ใจคนนี้ที่คอยแต่จะหากำไรจากร่างบางจนกายสาวอ่อนยวบทุกคราวเมื่อเขารุกเร้าเฝ้าคลอเคลีย
?ยะ...อย่า คุณคริสเตียน?
?คุณเป็นสินค้าของผมนะ ผมจะใช้คุณทำอะไรก็ได้
คุณไม่มีสิทธิ์มาคัดค้านนะยาหยี...?
วรัทยากลืนน้ำลาย รู้ว่าในคืนนี้เธอต้องไม่รอดแน่ๆ
