พงศภัคพาอลินขึ้นเครื่องบินกลับบ้านทันทีที่พิธีแต่งงานเสร็จสิ้นลง...
ไม่มีใครคัดค้านการกระทำของเขา เพราะทุกคนเชื่อตามที่เขาบอกว่าจะพาหล่อนมาฮันนีมูนที่กรุงเทพฯ
ใครต่อใครที่บ้านหล่อนรู้จักว่าเขาเป็นนักธุรกิจมีฐานะดีคนหนึ่ง โดยเฉพาะบิดาของอลินที่เป็นพ่อค้าเล็กๆ อยู่ในเมือง...และพบพงศภัคเดินทางขึ้นล่องอยู่หลายครั้งจนสนิทสนมกันเป็นอย่างดี...
หล่อนมาหาพ่อที่ร้านค้าในโรงแรมแห่งนั้น และพบพงศภัคเข้าโดยบังเอิญ เขาเป็นผู้ชายหน้าตาดี...แม้จะดูผอมไปสักนิดแต่ก็คล่องตัว เข้าสังคมเก่ง...
พ่อชอบเขา และพอใจจะเป็นทองแผ่นเดียวกับเขาโดยไม่มีเงื่อนไข...ดังนั้นเมื่อพงศภัคให้ผู้ใหญ่ในจังหวัดมาทาบทาม พ่อกับแม่ของหล่อนจึงไม่ปฏิเสธเลย
พิธีแต่งงานถูกจัดขึ้นในชั่วระยะเวลาอันสั้น มีแขกผู้มีเกียรติมากมายมาเป็นสักขีพยานกันเกือบทั่วเมือง...
ใครๆ ก็ว่าหล่อนโชคดีที่ได้เจ้าบ่าวหน้าตาดี...ฐานะร่ำรวย และมีธุรกิจการค้าที่มั่นคง
อลินก็คิดเช่นนั้น และภาวนาให้ชีวิตแต่งงานในอนาคตจงราบรื่นดังคำให้พรนั้นตลอดไปเถอะ...
หล่อนยอมรับกับตัวเองว่าแม้จะไม่ได้เกลียดเจ้าบ่าว แต่ก็ยังไม่ได้รักเขาแน่นอน...ทั้งๆ ที่รูปร่างหน้าตาของพงศภัคนั้นเป็นที่สะดุดตา แต่มันก็มีอะไรบางอย่างที่สะดุดความรู้สึกลึกๆ ของหล่อนอย่างบอกไม่ถูกจนแล้วจนรอด...
เขาค่อนข้างขรึมเฉย บางครั้งเกือบเย็นชาเมื่อเข้าใกล้หล่อน...แม้กระทั่งเวลานี้...
หล่อนนั่งเคียงคู่มากับเขาบนเครื่องบินที่กำลังบินตรงมากรุงเทพฯ ...แต่เขาแทบจะไม่ได้ใส่ใจหล่อนเลย ทั้งๆ ที่อลินเป็นสาวสวยสะดุดตาคนหนึ่งทีเดียว หล่อนสูงโปร่ง...ผิวสีน้ำผึ้ง...หน้าหวานตาคม...ผมดำสะดุดตาเพศตรงข้ามไม่แพ้เขา
ผู้ชายทั้งหนุ่มและไม่หนุ่ม ไม่ว่าฝรั่งหรือไทยมองผ่านหล่อนไปแล้วต้องหันมามองซ้ำอีกครั้งเสมอ...และหญิงสาวก็รู้ตัวเองว่าตัวเองเป็นคนสวย
หล่อนแปลกใจเหมือนกันที่เขาทำท่าว่าไม่สนใจหล่อนเท่าไร...แต่มานึกอีกทีก็คิดว่าพงศภัคคงมีนิสัยเช่นนั้น...คือไม่แสดงความพอใจใครหรืออะไรออกมานอกหน้า
การเดินทางของหล่อนกับเขาจึงค่อนข้างเงียบเชียบ...ไม่มีการพูดคุยไต่ถาม หรือแม้แต่หยอกล้อหรือยิ้มหัวกันตามประสาคู่สมรสใหม่ มันเกือบเหมือนคนแปลกหน้าที่เดินทางมาด้วยกัน...จนกระทั่งถึงกรุงเทพฯ
พงศภัคมีคนมารับเขาที่สนามบิน ชื่อวรชิต...
อลินยกมือขึ้นทำความเคารพ และสังเกตเห็นว่าวรชิตนั้นก็เป็นชายหนุ่มสะโอดสะองหน้าตาดีอีกคนทีเดียว เขามีผิวขาว ตาดำ ผมดำ ใบหน้ายาว มีขนตายาวงอนงามคล้ายผู้หญิง
วรชิตหลบตาอลินด้วยท่าทีชอบกล ก่อนจะก้าวขึ้นรถโดยมีพงศภัคขึ้นนั่งเคียงข้าง และกันให้อลินขึ้นนั่งด้านหลัง
วรชิตไม่ทักอลินเลยแม้สักคำนอกจากยิ้มให้ จนหญิงสาวรู้สึกว่าเขาช่างเก็บปากเก็บคำกันดีจริงๆ
พงศภัคก็ไม่ค่อยพูด...มาเจอวรชิตก็ไม่พูดอีก
หล่อนมองเขาทางกระจกด้านหน้า...ก่อนจะเบนสายตามายังบุรุษที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีแล้วรู้สึกหนักใจชอบกล...
พงศภัคทำท่าเหมือนหล่อนเป็นคนอื่นแทนที่จะเป็นภรรยาของเขา ทั้งๆ ที่เพิ่งแต่งงานกันได้ไม่กี่ชั่วโมง...อลินชักสงสัยตัวเองว่า หล่อนคิดผิดหรือเปล่าที่ยอมแต่งงานกับเขา
รถเก๋งคันนั้นพาหญิงสาวและทุกคนมาจนถึงตึกใหญ่ทันสมัยซึ่งมีรั้วรอบขอบชิด และพงศภัคก็หันมาบอกหล่อนว่า
?ถึงบ้านผมแล้ว...?
อลินยิ้มและพยักหน้าให้...ในใจคิดว่าเขาควรจะบอกว่า ?ถึงบ้านเราแล้ว? มันจะได้ทำให้หล่อนรู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมาหน่อย...แต่เมื่อเขาพูดมาแล้วอย่างนั้น...หล่อนจะทำไงได้ล่ะ
วรชิตจอดรถและจัดการเปิดกระโปรงหลังช่วยขนกระเป๋าลงจากรถเข้าบ้าน...
?ผมก็ลืมบอกไปนะว่า ชิตเขาอยู่กับเราด้วย...?
พงศภัคบอกหล่อนเมื่อเดินเข้าบ้าน มือดึงบุหรี่ออกมาจุดสูบโดยไม่มองหน้าอลินแม้แต่น้อย...หล่อนหยุดกึก หันไปมองวรชิตนิดหนึ่ง แต่อีกฝ่ายกลับถือกระเป๋าเดินเลยขึ้นชั้นบนไปเฉย
?ตามมาสิ...?
พงศภัคบอกหล่อนแล้วก้าวตามขึ้นไปทันทีเช่นกัน...
เมื่อพ้นบันไดขึ้นไปอลินก็เห็นประตูที่เปิดกว้าง...และห้องนอนกว้างขวางสีฟ้าอ่อนตกแต่งทันสมัยและมีรสนิยม...หล่อนเดินตามเขาเข้าไป ในขณะที่วรชิตสวนออกมาแล้วเลยลงไปชั้นล่างเงียบๆ
อลินมองดูกระเป๋าเสื้อผ้าของหล่อนวางอยู่ปลายเตียงกว้างเพียงใบเดียว ไม่มีกระเป๋าของเขา
?ผมอยู่อีกห้องหนึ่ง?
พงศภัคบอกเมื่อเดินไปยังประตูห้องติดๆ กันนั่น...
?จัดเสื้อผ้าซะให้เรียบร้อยก็แล้วกัน...แล้วเราจะออกไปทานอาหารเที่ยงกันข้างนอกวันนี้? เขาบอกหล่อนเมื่อเดินตรงไปยังประตูห้อง และหันมาพูดก่อนจะเดินเข้าห้องปิดประตูว่า ?อ้อ...วรชิตเขาไปด้วยนะ...?
อลินกะพริบตาแปลกใจ แต่ก็นั่นแหละ...มันไม่ใช่ปัญหาสำหรับหล่อนหรอก เพราะจนบัดนี้ความรู้สึกเหมือนคนแปลกหน้าก็ยังไม่จางหายไปจากใจ
ชั่วโมงต่อมาก็มีเสียงเคาะประตูห้องก่อนที่พงศภัคจะก้าวเข้ามาหา
?เรียบร้อยหรือยัง?
เขาถามและสำรวจดูหล่อนในเครื่องแต่งกายชุดใหม่นิดหนึ่ง...อลินมองดวงตาคู่นั้นของเขาด้วยความรู้สึกว่างเปล่า
?ค่ะ...เรียบร้อย...? หล่อนตอบ
?งั้นไปเถอะ? เขาบอกแล้วก้าวลิ่วๆ นำไปโดยไม่หันมามองอีก...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อาหารกลางวันมื้อแรกของอลินและสามี โดยมีผู้ชายแปลกหน้านั่งอยู่ด้วยมันทำให้ฝืดคอชอบกล...ข้อสำคัญ พงศภัคคุยกับวรชิตเสียมากกว่าพูดกับหล่อน
เขาถามวรชิตทุกอย่างเกี่ยวกับงานที่ทิ้งเอาไว้ขณะที่บินไปแต่งงานกับหล่อน...
อลินนั่งฟังเงียบๆ ไม่ปริปากถามสักคำจนกระทั่งอิ่ม และมองดูเขาเหมือนมองเครื่องหมายคำถาม...พงศภัคหันมามองหล่อนแล้วเบนสายตากลับไปหาวรชิตใหม่
?เดี๋ยวผมจะต้องไปบริษัทนะ...ไปดูงานที่ทิ้งค้างไว้สักหน่อย คุณจะกลับบ้านจะไปเยี่ยมเพื่อนบ้างไหม?
?ขอกลับบ้านก็แล้วกันค่ะ...อยากพัก...?
หล่อนบอกเขาและหันไปมองวรชิตอย่างเสียไม่ได้
วรชิตกำลังมองหล่อนอยู่แล้ว...มองด้วยสายตาชอบกลจนอลินต้องกะพริบตา ขมวดคิ้วมุ่น
?ตกลง...เราจะไปส่งคุณก่อน แล้วค่อยเจอกันตอนอาหารค่ำนะ...ผมจะพาคุณไปกินนอกบ้านอีกสักมื้อ...?
เขาบอกหล่อนก่อนเรียกบริกรเข้ามาคิดเงิน...อลินถอนใจ หันมามองวรชิตอีกครั้งอย่างติดใจสงสัยในสายตาของเขา...
บุรุษที่พงศภัคอ้างว่าเป็นเพื่อนหลบตาหล่อน ก่อนรวบช้อนส้อมเข้าหากันช้าๆ แล้วยกผ้าขึ้นแตะริมฝีปากอย่างระวัง...
อลินรู้สึกไม่ชอบมาพากล และหันมามองสามีอย่างไม่แน่ใจ...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนมาถึงบ้านครั้งแรกนั้น หญิงสาวมองเห็นพื้นว่างกว้างขวางตรงข้ามเช่นกัน...แต่เวลานั้นมีแต่คนงานเดินไปมาไม่กี่คน...
หากเวลานี้เมื่อกลับมาอีกครั้ง อลินก็เห็นรถบรรทุกขนาดใหญ่อยู่ข้างทาง และรถอีกคันกำลังทำการชักรอกเสาเหล็กลงจากรถบรรทุกคันนั้น รวมทั้งคนงานมากมายที่เดินกันไปมาขวักไขว่
?เขาทำอะไรกันคะนี่?
หล่อนถามเมี่อวรชิตจอดรถเลยไปโดยยังไม่เลี้ยวเข้าบ้าน...
?สร้างคอนโดมิเนียม...?
พงศภัคหันมาตอบ ขณะที่วรชิตก้าวลงไปจากรถ...เขาเดินข้ามถนนตรงไปยังอีกฟากซึ่งอลินมองเห็นใครหลายคนสวมหมวกนิรภัยสีแสบตากำลังยืนปรึกษากันอยู่...ในจำนวนนั้นมีอยู่สองสามคนที่สวมสูทสีเข้ม และก็ใส่หมวกสีแสดด้วย
เมื่อวรชิตเดินไปถึง ร่างสูงร่างหนึ่งในกางเกงยีนฟิตๆ และเสื้อสีเดียวกัน สวมหมวกนิรภัยก็แยกตัวมาคุยกับบุรุษที่สวมสูทตามลำพัง...
เขาคุยอะไรกันอลินไม่รู้...แต่เมื่อวรชิตเดินไปถึงคนสวมกางเกงยีนตัวสูงกว่าเพื่อนคนนั้นก็หันมาโบกมือ ทำสัญญาณให้วรชิตรอคอย...
ครู่ต่อมานักบริหารสวมสูทก็แยกจากไป...เปิดโอกาสให้วรชิตได้พูดกับบุคคลที่ต้องการตามลำพัง...
ช่วงนี้เองที่อลินเห็นวรชิตสูงเท่าๆ กับคนคนนั้นเลย...หากแต่ผอมกว่า ไม่ได้มีบ่ากว้างและช่วงอกแข็งแรงอย่างคนที่กำลังยืนกอดอกพูดกับเขาสักนิด
อลินขยับตัวโผล่ออกไปมองเขาให้ชัดๆ อย่างไม่ตั้งใจ และอีกฝ่ายก็มองมาเห็นหล่อนเข้าพอดี...
อลินกะพริบตา...ขณะที่คนคนนั้นขยับหมวกสีแสดที่สวมอยู่สูงขึ้นนิดหนึ่ง ทอดสายตานิ่งมาที่หล่อน
?พี่ชายของวรชิตเขา...เป็นวิศวกร และผู้รับเหมาก่อสร้างที่กำลังรุ่งทีเดียว?
พงศภัคอธิบายให้หล่อนรู้ขณะที่ทอดตานิ่งตามวรชิตไปเช่นกัน...
?เดี๋ยวก็คงต้องเจอกัน...จำเขาเอาไว้ให้ดีนะ?
ประโยคต่อมาพงศภัคทำให้หล่อนต้องหันไปมองเขาอย่างแปลกใจและสงสัยอีก พอหันไปอีกที วรชิตก็วิ่งตรงมายังรถ...แล้วจัดการสตาร์ตเครื่องเลี้ยวเข้าบ้าน...
?ตอนนี้คุณต้องเหงาสักนิด เพราะผมอนุญาตให้คนใช้ลากลับบ้าน พอเขามาก็คงมีเพื่อนล่ะนะ?
พงศภัคบอกหล่อนเมื่อหญิงสาวก้าวลงจากรถ...
?แล้วพบกันตอนค่ำนะ...แต่งตัวสวยๆ จะพาไปเที่ยวต่อด้วย?
อลินมองตามรถแล่นผ่านสนามสั้นๆ และรั้วโปร่งไปจนลับตา...แล้วอะไรบางอย่างก็ทำให้หล่อนอดเหลือบตามองไปยังถนนฝั่งตรงข้ามที่กำลังมีการก่อสร้างอยู่อย่างไม่ตั้งใจ...
ผู้ชายคนนั้นยังยืนอยู่ตรงนั้น...ในมือถือแปลนกระดาษและกำลังทอดสายตาตรงมายังหล่อน อลินจำต้องเมินสายตาหลบและเดินเข้าบ้านด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูกว่าเป็นอย่างไร...
หญิงสาวเดินเข้าบ้านแล้วถามตัวเองว่า นี่ล่ะหรือชีวิตครอบครัวของหล่อน...การแต่งงานและการเดินทางมาฮันนีมูนอย่างมีความสุข...
อลินอยากหัวเราะเมื่อเดินขึ้นมาหมุนคว้างอยู่กลางห้องนอน โยนกระเป๋าถือลงบนเตียง เวลานี้หล่อนไม่มีใครมาอยู่เป็นเพื่อนสักคน...แม้แต่สามีที่เพิ่งผ่านพิธีแต่งงานมาหมาดๆ
พงศภัค...หล่อนนึกถึงเขาแล้วถอนใจยาวเมื่อทุ่มตัวลงบนเตียง...
ท่าทางของเขา ปฏิกิริยาของเขาที่แสดงออกทำให้หล่อนรู้สึกแปลกๆ บอกไม่ถูก...
หล่อนมีความรู้สึกว่าเขาเหมือนเพื่อน แทนที่จะเป็นสามี...เป็นผู้ชายที่ควรจะสนิทชิดเชื้อ และมีความหมายมากที่สุดสำหรับหล่อน...
แต่ขณะนี้ความรู้สึกที่เกิดขึ้นในใจของอลินคือศูนย์...ไม่บวกเพิ่มหรือลดลงเลยแม้แต่น้อย...
นี่มันอะไรกัน หล่อนถามตัวเองอย่างไม่เข้าใจเมื่อยกมือขึ้นก่ายหน้าผาก
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ทุ่มตรงพงศภัคมารับหล่อน...อลินนอนหลับไปได้งีบในช่วงบ่าย และลุกขึ้นแต่งตัวอย่างเหงาๆ
หล่อนลงมานั่งรออยู่ที่ชั้นล่าง เมื่อรถของเขาผ่านรั้วเหล็กโปร่งเข้ามา...
?ขึ้นมาเลยอลิน...เราจะไปต่อกันเลย?
เขาเดินออกมาตะโกนบอกหล่อน และเปิดประตูหลังรถไว้คอย
?ไม่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนรึคะ?
หล่อนเดินเข้าไปถามอย่างสงสัย
?เรียบร้อยมาแล้ว ตั้งแต่ที่ทำงาน มาเลยเร็วเข้า...?
เสียงเร่งนั้นทำให้หล่อนต้องรีบก้าวขึ้นรถ และไม่วายปรายตามองวรชิต
เขาหันมามองหล่อนและยิ้มตามเคย...ไม่มาก...ซึ่งก็ทำให้ใบหน้าเขาน่ามองขึ้น
อลินจับตามองเขาอย่างสนใจ...แล้วก็เห็นวรชิตปรายตามองพงศภัคเข้าโดยบังเอิญ หล่อนเห็นวรชิตหลบตาพงศภัคด้วยท่าทางแปลกๆ ก่อนจะออกรถไปอย่างนิ่มนวล
หญิงสาวอยากบอกตัวเองว่า หล่อนคงตาฝาดตลอดทางที่บุรุษทั้งคู่พาหล่อนไปยังห้องอาหารในค่ำคืนนั้น...
พงศภัคจองโต๊ะไว้แล้ว...เขานั่งกลางโดยมีหล่อนและวรชิตกระหนาบคนละข้าง
อลินมองดูเหล้าไวน์ที่เขาสั่งให้ลองชิมดูเป็นครั้งแรก
?ไม่เอาค่ะ...เดี๋ยวเมา? หล่อนออกตัวปฏิเสธ
?เป็นไรไปเล่า คุณไม่ได้มากับคนอื่นนี่...?
พงศภัคพูดยิ้มๆ เมื่อทอดตามองมายังหล่อน
อลินอยากจะย้อนว่า เขารู้ตัวเหมือนกันหรือว่าไม่ใช่คนอื่น ก่อนจะยอมรับเครื่องดื่มมาจิบ...
?นั่น...อย่างนั้น...แล้วก็ทานอาหารต่อ...ทานเยอะๆ นะ?
?จะได้อ้วนตาย...? หล่อนว่า
?ไม่อ้วนหรอก กำลังสวย...อลินเป็นคนสวยมากรู้ไหม? เขาบอก
อลินก็อยากจะบอกเขาเหมือนกันว่า หล่อนรู้แล้ว...แล้วเขาเล่า มองเห็นความสวยของหล่อนหรือเปล่า...มองเห็นภรรยาบ้างหรือเปล่า หรือมองเห็นแต่เพื่อนและงาน
หญิงสาวยกแก้วเหล้าขึ้นจิบเรื่อยๆ เมื่อไม่ได้พูดอย่างที่คิด...และไม่มองเมื่อวรชิตกับพงศภัคปรายตามาสบกันอยู่หลายครั้ง...
ไม่นานนักอาหารมื้อนั้นก็เรียบร้อย...และอลินก็รู้สึกมึนนิดๆ ขณะนั้นเอง...วรชิตก็เห็นใครคนหนึ่งเดินผ่านประตูห้องอาหารเข้ามาเพียงลำพัง เขาขยับตัว...ลุกขึ้นเดินตรงไปหาทันที
ภูริชหันมามองน้องชายต่างมารดาแล้วต้องเลิกคิ้วถามอย่างแปลกใจ...
?อ้าว มาเหมือนกันรึ?
?ครับ...?
?กับใครล่ะ...นายคนนั้นรึไง...?
เขาถามและกวาดตาไปรอบห้อง เห็นพงศภัคกำลังก้มหน้าคุยกับหญิงสาวคนนั้นอยู่...ผู้หญิงที่ทำให้เขาต้องมองซ้ำอย่างทึ่งแกมสงสัย
หล่อนไม่รู้บ้างรึไงว่าพงศภัคเป็นอะไร...แถมยังแต่งงานด้วย
โลกนี้มันวิปริตแล้วหรือไฉน...ภูริชถามตัวเอง
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อลิน คือสาวสวยหุ่นเพรียวที่ชายใดได้เห็นเป็นต้องเหลียว ยกเว้นพงศภัค เจ้าบ่าวป้ายแดงของหล่อนที่มีทีท่าเฉยชา แต่ทว่าแววตาเขากลับแพรวพราวเมื่ออยู่กับเพื่อนชายคนสนิท กว่าจะรู้ถึงเหตุผลจริงแท้ที่เขาแต่งงานด้วยก็ต่อเมื่อหล่อน ถูกเขาวางยาแล้วตื่นขึ้นมาบนเตียงกับผู้ชายอีกคน ขณะภูริชทราบดีว่าถ้าไม่ตกลงรับข้อเสนอ หล่อนคงถูกพงศภัคส่งไปถึงมือใครต่อใครเพื่อให้แผนการสัมฤทธิผล กระนั้นก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเมื่อต้องมาอยู่บนเตียงกับร่างเปลือยนุ่มหอม กายเขาก็เกิดปฏิกิริยารุ่มร้อนขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
?เงียบนะ อย่าส่งเสียง...ไม่งั้น...?
ขู่ออกไปแล้วก็รู้สึกสงสารหล่อนตงิดๆ โอย...เจ้าประคุณ แม่ทูนหัว อย่าว่าแต่หล่อนจะช็อกเลย เขาก็พูดไม่ออกเหมือนกัน
