[???????]
ตอนพี่ชายที่ทำงานในอเมริกากลับประเทศบ้านเกิด เขาบอกว่า ?เก็บแมวได้ที่โน่น?
?พามาด้วยหรือครับ?
?ใช่ ยังไม่รู้จะใช้ประโยชน์อย่างไรได้บ้าง?
ผมคิดว่าแมวไม่ได้มีไว้ใช้งาน แต่ไม่ว่าจะกับมนุษย์หรือสัตว์ พี่ก็ ?รักเฉยๆ แบบธรรมดาๆ? ไม่เป็น ผมจึงตัดสินใจไม่โต้แย้ง
?จะเลี้ยงหรือครับ?
?จะว่าเลี้ยงหรืออย่างไรดี...อืม จริงสินะ นายตั้งชื่อให้หน่อยก็แล้วกัน?
?จริงเหรอ??
ผมนึกขอบคุณการขาดความเอาใจใส่ของพี่ชายเฉพาะเวลาแบบนี้ เพราะพี่โยนสิทธิ์อันสำคัญอย่างการตั้งชื่อให้ผม ตัวเลือกหลายอย่างผุดในหัว คันจิดีไหมหนอ หรือว่าตั้งชื่อแบบตะวันตกดี? อยากค่อยๆ ใช้เวลาคิด ทว่าหากไม่เรียกชื่อตั้งแต่เนิ่นๆ แมวอาจรู้สึกสับสนก็เป็นได้
ขณะนั้นมีเศษกระดาษปลิวพลิ้วอยู่ในสมอง ผมเปล่งเสียงเป็นตัวอักษรที่เขียนอยู่บนนั้น
?ยูกิ ผมจะตั้งชื่อว่ายูกิครับ?
?ยูกิ??
?เสวี่ย ครับ แม่เคยเล่าว่าหิมะที่ตกในญี่ปุ่นสวยมาก ผมไม่เคยไปญี่ปุ่น ก็เลยใฝ่ฝันถึงมัน?
?ตกที่ไหนก็เหมือนกันนั่นแหละ อีกอย่าง ไม่ใช่แมวสีขาวหรอก แต่ก็ไม่ใช่สีดำ?
?ไม่เป็นไรครับ พอดีชื่อนี้มันแวบขึ้นมา ผมอยากให้ความสำคัญกับจุดนั้น?
?ถ้างั้นก็ตามใจ?
?ครับ แมวอยู่ไหนล่ะครับ?
?ห้องข้างๆ?
?ผมจะไปหามันสักหน่อย?
ผมวิ่งเหยาะๆ ออกไปที่ระเบียงทางเดิน จากนั้นคว้าประตูข้างกันเปิดผลัวะ แมวอยู่บนโซฟาหรือเปล่าหนอ หรือจะอยู่บนเปียโนที่นานๆ ป้าเหมยฟางจะดีดสักที? ไม่ได้การ ถ้าไม่เปิดประตูเบาๆ มันอาจกลัวจนหนีไปก็ได้ อย่างไปหลบอยู่ในม่านหรืออะไรทำนองนั้น
?ยูกิ...?
พอมองไปในห้องแวบแรก ผมยืนนิ่งงัน พี่ชายซึ่งตามมาทีหลังส่งเสียงถามว่า ?เป็นอะไรไป จิ่วเย่า?
?...พี่?
?ไม่ถูกใจหรือ?
?พี่?
?ว่าไง?
?...ไม่ใช่แมวนี่ครับ?
น้ำเสียงของผมกลายเป็นเหมือนหนังสือเรียนภาษาไปเสียแล้ว เด็กน้อยผอมโซนั่งกอดเข่าตัวกลม จ้องเขม็งมาทางนี้ด้วยสายตาเป็นปฏิปักษ์อย่างเปิดเผย
โชคชะตาเปรียบได้กับวงล้อ บางทีหมุนเร็ว บางทีหมุนช้าแต่ก็หมุนไปเรื่อยๆ ไม่มีหยุด หลอกล่อมนุษย์ให้หัวปั่นไปกับความสุขและความทุกข์ หรือไม่ก็โชคลาภและความอับโชค ดึงจากจุดสูงสุดลงสู่ก้นบึ้ง หรือไม่ก็สวนทาง มีทั้งผู้เกาะวงล้อแล้วโดนบดขยี้กับผืนดิน และผู้เกาะวงล้อลอยล่องไปตามสายลม
ยูกิก็มีวงล้ออยู่อันหนึ่ง ทว่ามันสมถะและน่ารักกว่าเทพธิดาในตำนานมากนัก กงล้อมีเส้นผ่าศูนย์กลางราวแปดสิบเซนติเมตร ยุบตัวเป็นรูปร่างคล้ายถ้วยบดยา ผนังทองแดงกั้นแบ่งมันออกเป็นช่องขนาดเล็กสามสิบแปดช่อง ลูกบอลงาช้างที่ยูกิโยนลงไปกระแทกถูกหมุดแปดอันที่ทำด้วยทองแดงเช่นเดียวกัน มันเด้งตัวไปมาก่อนลงเอยที่ช่องใดช่องหนึ่ง
?โนมอร์เบ็ต?
เขาสั่นกระดิ่งสองครั้ง เสียงจ้อกแจ้กบริเวณโต๊ะเริ่มหรี่เบา ในทางกลับกันความร้อนแรงและความจดจ่อในแววตาก็เพิ่มสูง ตารางเดิมพันซึ่งวาดอยู่บนทาปิเวล มีสัญลักษณ์บ่งบอกพื้นที่สำหรับเดิมพัน อย่างเลข 0 และ 00 เลข 1 ถึง 36 รวมถึงคำว่าเลขคู่และเลขคี่ บนนั้นมีชิปหลากสีสันวางกระจัดกระจาย
แขกคนหนึ่งมองเทียบตัวเลขของตัวเองกับวงล้อสลับกันแล้วกำหมัดบนโต๊ะ อีกคนเขย่าแก้วเหล้าให้น้ำแข็งส่งเสียงกระทบกันอย่างใจเย็น ส่วนอีกคนเอาแต่จับจ้องมือของยูกิดุจจะส่งแรงกดดันไปถึง ยูกิเข้าใจการเคลื่อนไหวเหล่านั้นอย่างชัดเจนทุกประการ คงแยกจังหวะลมหายใจของแขกผู้โชคดีทั้งเจ็ดคนได้ด้วยซ้ำ เพราะระหว่างหมุนวงล้อนี้ ชะตากรรมของพวกเขาอยู่ในกำมือของยูกินั่นเอง
ลูกรูเล็ตต์ไหลไปบนวงล้อ ชนกับหมุดส่งเสียงดังก๊องๆ วงล้อลดความเร็วลง สีแดงกับสีดำ (และสีเขียวเพียงเล็กน้อย) ที่หลอมละลายเป็นหนึ่งเดียวค่อยๆ คลายตัวจนแยกแยะได้ เมื่อเริ่มเห็นตัวเลขรางๆ การเดินทางอันแสนสั้นของลูกบอลก็ใกล้จบลงแล้ว
?เทอร์ทีน แบล็ก (13-ดำ)?
ยูกิวางแท่งแก้วที่เรียกว่าวินมาร์กเกอร์ ตรงตัวเลขที่ออกบนทาปิเวล เสียงถอนหายใจดังเฮ้อที่แผ่วปลายถูกกลบด้วยเสียงร้องยินดีจากโต๊ะอื่นในฉับพลัน เงินรางวัลตกเป็นของสองคนผู้วางเดิมพัน ?สีดำ? ตามระบบเรดแบล็ก (แดงดำ) ซึ่งเลือกได้ว่าจะเดิมพันสีแดงหรือสีดำ ส่วนคนอื่นๆ นอกจากนั้นแทงพลาดหมด ผู้ชนะสองคนเองก็เถิด หากพิจารณาจากชิปที่วางเดิมพันไว้จุดอื่น เงินรางวัลในอัตราแทงหนึ่งจ่ายหนึ่งก็ดูไม่ใช่เรื่องน่าดีใจสักเท่าใดนัก
ริบเงินเดิมพันที่แทงพลาด ตามด้วยยื่นชิปให้ผู้ชนะ พอโต๊ะว่างโล่ง การหมุนครั้งใหม่ก็จะเริ่มขึ้น ดีลเลอร์คนต่อไปมารออยู่ข้างหลังยูกิแล้ว จบการเดิมพันครั้งนี้เมื่อใดก็จะได้ผลัดเวร
?เชิญครับ?
หลังหยิบวินมาร์กเกอร์ออกแล้วเอ่ยเชื้อเชิญ แต่ละคนก็ยื่นมือเข้าหาตัวเลขตามความต้องการอีกรอบ ยูกิรู้สึกคุ้นตาชายคนหนึ่ง เขาเป็นแขกขาประจำพอประมาณ ชอบเล่นสล็อตกับไพ่แบ็กคาระ พริบตาที่เขามานั่งตรงนี้ ยูกิก็รู้โดยสัญชาตญาณว่าเจ้าตัวคงถลำลึกก่อนมาที่นี่แล้ว ทั้งแขกผู้มากับดวงและแขกผู้อับโชคจะส่งกลิ่นเฉพาะตัวออกมา ยูกิจึงสัมผัสได้ เห็นได้ชัดว่ามนุษย์ที่คุ้นเคยกับการพนันนั้น เวลาเห็นใครส่งกลิ่นแห่งความพ่ายแพ้หึ่งออกมา ก็จะเบ้หน้าแล้วถอยห่างแบบเนียนๆ ยูกิจึงแน่ใจว่าตนไม่ได้คิดแปลกแยกอยู่คนเดียว
ท่าทางจะใช้เงินสิ้นเปลืองไปเยอะแล้วด้วย สร้างความทรงจำดีๆ ให้เจ้าตัวสักครั้งเป็นการตบท้ายสักหน่อยดีไหม
หลังจ้องกระดานไฟฟ้าซึ่งขึ้นแสดงตัวเลขที่ออกของยี่สิบรอบล่าสุด ชายคนนั้นก็วางเดิมพันตรง 12-แดง, 35-ดำ ตามด้วยบริเวณที่เรียกว่า ?เซเคินด์โดเซิน ? อันเป็นหนึ่งในสามกลุ่มที่แยกเลขสามสิบหกตัวออกจากกัน เขาวางชิปจุดละหนึ่งร้อยดอลลาร์ กรณีของโดเซิน เงินรางวัลจะสูงกว่าแดงดำ นั่นคือแทงหนึ่งจ่ายสาม
ยูกิแตะวงล้อแล้วหมุนมันอย่างลื่นไหล ตัวเลขเริ่มหมุนติ้วจนไม่น่าเชื่อว่าเป็นผลจากการเคลื่อนไหวอันนุ่มนวล เขาโยนลูกบอลตามลงไปในทิศตรงกันข้ามกับทิศทางการหมุน
โยนให้ตกโดเซินเพราะความเห็นใจก็ได้อยู่หรอก แต่เจ้าหมอนี่คงวางเดิมพันที่โดเซินเป็นเครื่องรับประกันแบบมักน้อยเฉยๆ หากผลออกมาเช่นนั้นคงไม่น่าตื่นเต้น
ท่ามกลางเสียงหมุนของลูกบอลอันเบิกบาน ยูกิส่งเสียงทักถามอีกฝ่ายอยู่ในใจ แบบนั้นจะดีหรือ? ปล่อยเอาไว้อย่างนั้นจะดีหรือ? ไม่มั่นใจใช่ไหมล่ะ? ฉันหมุนวงล้ออยู่ตรงนี้มาสี่สิบรอบรวมเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงครึ่งแล้ว ในรอบที่ห้า สิบเจ็ด และสิบแปด นายกะจะเปลี่ยนเดิมพัน แต่แล้วก็ล้มเลิกความตั้งใจ ผลลัพธ์คือความพ่ายแพ้ สีหน้านายขณะมองตัวเลขที่ออกบ่งบอกเลยว่า ?โอย ไม่น่าเลย? ถ้าเปลี่ยนไปวางเดิมพันตรงนั้นละก็...จำได้ว่าตอนมาคราวก่อนและก่อนหน้านั้น นายก็นึกเสียใจในภายหลังเหมือนกัน ยามนี้น่าจะกำลังนึกถึงเหตุการณ์นั้นในอดีต
วันนี้นายตั้งใจว่าผลาญเงินรอบนี้เสร็จก็จะกลับบ้านแล้ว การประลองครั้งสุดท้ายจะเอาอย่างไร? นายมัวด้อมๆ มองๆ อยู่นานจนพลาดโอกาสจะเดิมพันตั้งแต่เมื่อกี้แล้วใช่ไหมล่ะ?
เอ้า เลือกซะสิ
ในที่สุดชายผู้กัดฝ่านิ้วหัวแม่มืออยู่นิ่งๆ ก็ตัดสินใจยื่นมือไปย้ายชิปจาก 12-แดงไปยัง 31-ดำ
...ว่าง่ายดีมาก
?โนมอร์เบ็ต?
เจ้าตัวกลืนน้ำลาย ชะโงกร่างเกร็งเข้ามา กลั้นหายใจพลางกัดกรามแน่น ยูกิสัมผัสได้กระทั่งเสียงหัวใจเต้น เจ้าตัวภาวนากับวงล้อแห่งโชคชะตาว่า ได้โปรด ได้โปรดเถอะ พระผู้เป็นเจ้า
ยูกิเพลิดเพลินอย่างเหลือล้นกับช่วงเวลาเช่นนี้เสมอ คำภาวนาสั่นสะท้าน เลือดพลุ่งพล่าน เขารู้สึกตื่นเต้นจนขนลุกซู่ภายใต้รอยยิ้มซึ่งข่มอารมณ์ไว้อย่างสมบูรณ์แบบ เสี้ยววินาทีที่ลูกบอลหล่นเข้าช่องหลังแรงหมุนอ่อนตัวลงคือจุดสุดยอดแห่งความรู้สึก
?เทอร์ตี้วัน แบล็ก (31-ดำ)?
พอยกวินมาร์กเกอร์ไปวางเป็นสัญลักษณ์ ชายคนนั้นก็ยกมือสองข้างกุมศีรษะแหงนหาเพดาน เสียงร้องยินดีดังว้าวนั้นใกล้เคียงกับเสียงกรีดร้องเสียมากกว่า อีกหกคนที่เหลือส่งเสียงเฮด้วยความอิจฉาเช่นกัน อัตราเงินรางวัลคือแทงหนึ่งจ่ายสามสิบห้า เงินหนึ่งร้อยดอลลาร์ระเบิดเป็นสามพันหกร้อยดอลลาร์ ต่อให้หักเงินสองร้อยดอลลาร์ซึ่งเดิมพันอย่างอื่นไปแล้ว การเดิมพันครั้งนี้ก็ยังทำกำไรถึงสามพันสองร้อยดอลลาร์อยู่ดี
?ยินดีด้วยครับ?
ยูกิแสดงความยินดีกับชายคนดังกล่าวด้วยรอยยิ้มจากใจจริง หลังสะสางเรื่องเงินเสร็จ เขาโค้งให้แขกที่โต๊ะแล้วส่งไม้ต่อให้ดีลเลอร์คนต่อไป
ผู้ชนะคงไม่คิดเอากำไรอันล้ำค่ากลับบ้านทั้งอย่างนั้นหรอก ตรงกันข้าม นักพนันมักมีวิธีคิดว่า...ในที่สุดโชคก็มาเยือน เครื่องเริ่มร้อนแล้ว ฉะนั้นเดี๋ยวเงินรางวัลเมื่อครู่ก็ถูกคาสิโนสูบทันตาเห็นอยู่ดี ต่อให้วันนี้เจ้าตัวกลับบ้านหลังผลรวมออกมาได้กำไรก็ตาม หากมองในระยะยาว ผลลัพธ์ก็ต้องเป็นเหมือนเดิมไม่ผิดแน่ เหยื่อล่อราคาสามพันสองร้อยดอลลาร์น่ะถูกออกจะตาย ประสบการณ์ความสำเร็จอันหอมหวานฝังรากแน่นหนาอยู่ในตัวของชายคนนั้นแล้ว ชัยชนะจากการเดิมพันตัวเลขเดียวในวินาทีสุดท้ายก็มีเหมือนกัน จากนี้ไปทุกครั้งที่พ่ายแพ้ในคาสิโน เขาคงตั้งความหวังกับความทรงจำนี้และเป็นลูกค้าขาประจำต่อไป แน่นอนว่าถ้ายูกินึกครึ้ม ก็จะมอบลูกกวาดให้อีกฝ่ายเป็นรางวัล
ตอนไปถึงห้องล็อกเกอร์ เจอเพื่อนร่วมงานที่พอจะสนิทกันเข้ามาเปลี่ยนชุดอยู่ก่อนหน้าเขาเล็กน้อย
?ไง อัตซัง เหนื่อยหน่อยนะ?
?คาซึยะก็เลิกงานแล้วเหรอ?
?ใช่ นี่ ไปกินข้าวด้วยกันสิ วันนี้ฉันอยากกินพิซซ่าสุดๆ ไปเลยแหละ?
?ลองชวนโคจิมะคุงดูสิ?
นั่นคือชื่อลูกพี่ลูกน้องผู้พี่ของคาซึยะ...อันที่จริงความสัมพันธ์ก็ไม่ใช่แค่นั้นหรอก...เอาเป็นว่าพอเอ่ยชื่อนั้นขึ้นมา คาซึยะก็ตอบว่า ?ยังทำงานอยู่มั้ง?
?ว่าแต่ฉันไม่ได้ชวนอัตซังเพราะเห็นเป็นหน่วยบรรเทาทุกข์เวลาอิสึรุไม่ว่างหรอกนะ?
?ขอบใจนะ?
อันที่จริงตำแหน่งของตัวเองในใจคาซึยะจะเป็นอย่างไรก็ช่าง พอหลบเลี่ยงนิ่มๆ คาซึยะก็มุ่ยปาก
?เมื่อกี้คิดอยู่ล่ะสิว่าจะอย่างไหนก็ช่างเถอะ?
?อ๊ะ ความแตกแล้วเหรอ? ก็ต่างจากที่นายพูดนิดหน่อยนะ?
?อัตซังทำตัวไม่สมเป็นเพื่อนกันเลย?
?ฉันเป็น ?รุ่นพี่? ?
?แต่เราเข้าทำงานรุ่นเดียวกันนี่?
?ถึงอย่างนั้นฉันก็อายุมากกว่าอยู่ดี?
?สองสามปีเองไม่ใช่เหรอ อย่าพูดจาหยุมหยิมหน่อยเลยน่า?
?หัดแสดงความเคารพกันซะบ้าง?
?ก็ถึงได้ต่อท้ายชื่อว่า ?ซัง? อยู่นี่ไง?
?เจ้าบ้า...โทษที แต่วันนี้ฉันไม่มีเวลา เดี๋ยวต้องเข้าบริษัท?
?ทำไมล่ะ อ๋อ รู้แล้ว ลืมส่งตารางทำงานล่ะสิท่า?
?ฉันไม่เหมือนนายหรอกน่า?
ยูกิเกี่ยวโบหูกระต่ายไว้กับตะขอในล็อกเกอร์ ตอบว่า ?ท่านประธานเรียกตัวต่างหาก?
NMB (นิวมารีน่าเบย์) เป็นคาสิโนของรัฐแห่งเดียวในประเทศญี่ปุ่น ตั้งอยู่บนเกาะรีสอร์ตแบบบูรณาการที่มนุษย์สร้างขึ้นเหนืออ่าวโตเกียว เมืองแห่งนี้อัดแน่นไปด้วยโรงแรมและสถานบันเทิงหลากหลายรูปแบบ อาคารสูงที่สุดในเมืองคือตึกสำนักงานสูงเจ็ดสิบเจ็ดชั้นของ NMB ห้องประธานบริษัทอยู่ชั้นบนสุด หลังบอกประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับนัดหมาย อีกฝ่ายก็ช่วยปลดระบบรักษาความปลอดภัยของลิฟต์ตรงซึ่งมีเพียงตัวเดียว จากนั้นยูกิก็ขึ้นลิฟต์ตามลำพัง มีคนอยู่หนึ่งคนที่ตามสถานะแล้วสมควรใช้ประโยชน์จากลิฟต์ตัวนี้มากที่สุด ถึงกระนั้นเจ้าตัวกลับเอาแต่ใช้ลิฟต์ธรรมดา โดยพล่ามว่า ?ได้เจอใครสักคนระหว่างทางแล้วสนุกดี? เดือดร้อนคนอื่นไปอีก คิดว่าใครเขาจะอยากเจอคนใหญ่คนโตระหว่างขึ้นลิฟต์กันเล่า
การไต่ระดับในความเร็วสูงก่อให้เกิดความรู้สึกเหมือนโดนบดบี้ คล้ายกับว่าเฉพาะฝ่าเท้ากับอวัยวะภายในร่างกายเท่านั้นที่ถูกดันอย่างรุนแรงขึ้นสู่ข้างบน ยูกิหมุนคอไปมาแล้วถอนหายใจ เตรียมใจทนรับเรื่องยุ่งยากนิดหน่อยที่ต้องพบต่อจากนี้
ทางบริษัทจัดให้พนักงานพบปะพูดคุยกับประธานบริษัทเป็นระยะๆ เป้าหมายคือต้องการขุดค้นประเด็นปัญหาหรือเรื่องควรแก้ไขที่ผู้อยู่ในจุดยอดสุดมองไม่เห็น รวมถึงการสร้างความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับพนักงานผ่านการพูดคุยกับระดับท็อปโดยไม่เกี่ยงชนชั้นหรือตำแหน่ง ทุกครึ่งปีจะมีการสุ่มเลือกพนักงานทีละสิบคนจากจำนวนกว่าสองพันคนรวมพนักงานชั่วคราวด้วย...แต่ไม่รู้ว่ามีการสุ่มตัวอย่างจริงๆ ถึงระดับใดเหมือนกัน
ยูกิเผลอเบ้ปากอย่างประชดประชัน พอเห็นตัวเลขสีส้มซึ่งขึ้นแสดงทุกๆ สิบชั้นเลยชั้น ?60? ไปแล้ว เขาก็ปั้นรอยยิ้มเช่นเดียวกับทุกครั้งกลับมาใหม่ อย่างคาซึยะนี่เห็นโหมดออนออฟชัดแจ้ง ระหว่างงานจะทำหน้าเป็นดีลเลอร์มือโปร พอใส่ชุดไปรเวทเมื่อไรจะกลับมาเป็นเด็กไร้มารยาทธรรมดาๆ กรณีของยูกินั้น ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ยังมีสีหน้าแบบเดียว ถ้าเปรียบคาซึยะเป็นอาหารสด ตนก็คงเป็นอาหารแปรรูปที่อยู่ได้นานในอุณหภูมิปกติ ขอเพียงหลับหูหลับตาไม่สนใจรายการสารเติมแต่งด้านหลังแพ็กเกจ ก็ถือว่ามีความสะดวกและรสชาติใช้ได้
พอลิฟต์หยุดจอด อวัยวะภายในที่ลอยอยู่เมื่อกี้ก็กลับเข้าที่ เขาเดินออกจากลิฟต์ เห็นประตูชนิดผลักออกหรือดึงเข้าหาตัวก็ได้ตั้งตระหง่าน (ตัวตนของมันให้ความรู้สึกเช่นนั้น) ในระยะหลายเมตรข้างหน้า เขาเหวี่ยงเปิดมันเต็มแรง จากนั้นค่อยแจ้งชื่อตัวเองว่า ?อาชิฮาระครับ?
?ขั้นตอนสลับกันแล้ว?
โทโดนั่งเท้าคางตรงโต๊ะทำงานด้านในประตู ในเมื่อคนเรียกมาคือฝ่ายโน้น มิหนำซ้ำยูกิยังมาตรงเวลาเผง อีกฝ่ายก็ควรหัดเปิดประตูรอเสียบ้างสิ
?เอาใหม่อีกรอบ?
?คร้าบ?
ยูกิหมุนเท้ากลับ บอกว่า ?งั้นจะกลับไปเริ่มใหม่ตั้งแต่ตอนอยู่ในห้องล็อกเกอร์นะครับ?
?ย้อนเวลาไกลเกินไปแล้ว...ช่างเถอะ มานี่สิ คุยกันในห้องรับแขกดีกว่า?
?ที่นี่ก็ได้ครับ อย่างไรก็คงคุยกันแค่ห้าหรือสิบนาทีใช่ไหมล่ะครับ?
?เอาเถอะน่า?
ยุ่งยากจริงแฮะ ยูกิหรี่ตาเล็กน้อยแล้วเหลียวมองโทโดข้ามไหล่ ทว่าอีกฝ่ายเพียงชี้นิ้วไปทางประตูห้องรับแขกด้านขวามือ ยูกิจึงยักไหล่แล้วปฏิบัติตาม แม้จะนั่งไขว่ห้างอย่างผ่าเผยบนเก้าอี้โซฟาในตำแหน่งซึ่งควรยกให้ผู้มีสถานะสูงสุดในที่นั้น คราวนี้กลับไม่โดนตำหนิอะไรเป็นพิเศษ เจ้าของห้องตัวจริงเดินไปยืนมุมหนึ่งซึ่งดูคล้ายมินิบาร์ของโรงแรม ก่อนถามว่า ?ดื่มอะไรดี?
?เหล้าวอดก้าที่ดื่มแล้วล้มตึงในชั่วพริบตา?
?อยากดื่มกาแฟดำที่ช่วยให้ลืมตาตื่นสินะ เข้าใจแล้ว?
?ทำความสะอาดหูบ้างหรือเปล่าคร้าบ??
?เห็นเขาบอกว่าทำบ่อยเกินไปก็ไม่ดีนะ?
ยูกิรู้สึกตัวว่าเล็บของตัวเองชักจะยาวนิดหน่อย จึงหยิบตะไบเล็บขนาดเล็กที่พกใส่กระเป๋าสตางค์ตลอดเวลาออกมาเริ่มจัดการกับเล็บ โทโดวางถ้วยไอกรุ่นลงตรงหน้า
?...ต้องทำเดี๋ยวนี้เลยหรือไงนั่น?
?แน่นอน?
ยูกิตอบเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา จากนั้นหันไปมองกรอบรูปบนผนังแล้วเอ่ยว่า ?รสนิยมแย่จังนะครับ? ในกรอบใส่ภาพพิมพ์บนแผ่นทองแดงของผลงานชุดแปดภาพที่มีชื่อว่า ?ความเป็นไปในชีวิตของเรก? เป็นผลงานของจิตรกรในศตวรรษที่สิบแปด เล่าถึงละครชีวิตอันโหดร้ายและน่าขบขันของตัวละครในจินตนาการชื่อทอม เรกเฮลล์ ตั้งแต่เขาเริ่มหมกมุ่นในอิสตรีและการพนันจนกระทั่งชีวิตพังพินาศ
?ช่วยเตือนสติดีออก?
?ว่าให้หาเงินเป็นกอบเป็นกำด้วยการทำให้เจ้างั่งแบบนี้ตกเป็นเหยื่อน่ะหรือครับ?
?ก็นะ?
โทโดปล่อยคำพูดนั้นลอยผ่านหูแบบไม่คิดอะไรมาก จากนั้นพูดว่า ?เอาละ? เป็นการเปลี่ยนหัวข้อสนทนา
?งานเป็นอย่างไรบ้าง มีเรื่องลำบากหรือปัญหาด้านความสัมพันธ์กับคนอื่นบ้างหรือเปล่า?
?ขยะ?
?หา??
?ไม่ได้ว่าท่านประธานหรอกนะครับ?
ดีละ มือซ้ายเสร็จแล้ว ยูกิเป่าลมหายใจใส่นิ้วที่ตนดูแลให้อยู่ในสภาพดีเยี่ยมที่สุด
?แน่อยู่แล้ว?
?เรื่องจุดทิ้งขยะของบ้านพักบริษัท มีหลายคนบอกว่าอยากให้ทิ้งได้ยี่สิบสี่ชั่วโมง กะเข้างานของดีลเลอร์อย่างพวกผมไม่มีความแน่นอน ก็เลยค่อนข้างลำบากเรื่องการทิ้งขยะ?
?อย่างนี้นี่เอง?
โทโดพยักหน้าบอกว่า ไว้จะพิจารณาเพื่อปรับปรุง
?อย่างอื่นล่ะ??
?ที่บอกว่าท่านประธานเป็นคนน่ารำคาญน่ะแค่ฉากหน้า แต่ลึกๆ แล้วผมซาบซึ้งกับความเมตตาที่กรุณาเอาใจใส่จนน้ำตาพานจะไหลเลยครับ?
?ฉากหน้ากับความรู้สึกที่แท้จริงสลับกันแล้วนะ?
?อ๊ะ ผมพูดผิด?
พอส่งยิ้มให้อย่างไม่สะทกสะท้าน โทโดก็ทำไหล่ตกเหมือนหมดแรง จากนั้นระบายลมหายใจยาวและหนักหน่วง
?ผ่านไปนานเท่าไรก็ยังตีฝีปากไม่ลดละเหมือนเดิม...?
?ก็รู้อยู่แล้วว่าต่อให้เรียกผมมาก็ไม่มีเรื่องน่ารื่นรมย์ ไม่น่าเรียกมาตั้งแต่แรกแล้ว?
?ผมไม่ได้เป็นคนเลือกนี่นา?
?อย่างน้อยก็น่าจะมีสิทธิ์ปฏิเสธนี่ครับ?
?ถ้าเลือกมาก ที่จัดให้มีการพบปะพูดคุยก็หมดความหมายน่ะสิ?
?ยังจริงจังแบบไร้ประโยชน์ไม่เปลี่ยนเลยนะครับ?
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เมื่ออาชิฮาระ ยูกิอายุได้เจ็ดปี มีคนพบเขาที่คาสิโนในลาสเวกัสและเก็บเขาไปเลี้ยง คนผู้นั้นก็คือชาวสิงคโปร์ที่เป็นชาวจีนโพ้นทะเลชื่อลิ่งฮุย ลิ่งฮุยฝึกรูเล็ตต์ให้ยูกิอย่างถี่ถ้วนจนกระทั่งยูกิมีทักษะดีเยี่ยม ทว่าในทางตรงกันข้ามกับผู้ปกครองที่เลี้ยงดูเขามาอย่างเข้มงวด น้องชายต่างมารดาของลิ่งฮุยที่ชื่อโทโดได้ตั้งชื่อให้เขาว่า ?ยูกิ? และทำท่าจะประคบประหงมยูกิอย่างปราศจากเงื่อนไข ทำเอายูกิรู้สึกรำคาญใจเหลือประมาณ ปัจจุบันยูกิทำงานที่คาสิโนของรัฐในโตเกียว ส่วนโทโดมีตำแหน่งเป็นประธานบริษัท แต่ไม่ว่ายูกิจะมีท่าทีเย็นชาเพียงใด ทัศนคติของโทโดก็ยังเหมือนเดิม...?
