เคยได้ยินคนพูดบ่อยๆ ว่า ทุกคนล้วนมีข้อเสียแอบซ่อนอยู่ด้วยกันทั้งนั้น หากไม่รู้ตัวก็ว่าไปอย่าง ในกรณีนี้ ทั้งๆ ที่รู้อยู่เต็มอกว่านิสัยเสียนั้นคืออะไรแต่กลับแก้ไขไม่ได้เสียที ควรจะทำอย่างไรดีล่ะ
ฮามุโระ เคนยะนั่งเหม่อลอยขณะครุ่นคิดเช่นนั้น สมองของเขาอยากปฏิเสธข้อมูลซึ่งกำลังปรากฏอยู่ในสายตาเสียเต็มประดา
แกว่งเท้าหาเสี้ยน รู้มากยากนาน มีสุภาษิตที่ตรงกับตัวเขา ณ เวลานี้มากมายเต็มไปหมด จนเคนยะอดรู้สึกไม่ได้ว่า คนสมัยก่อนนี่ช่างคิดเสียจริง แล้วแบบนี้เขาจะเสียใจภายหลังหรือเปล่านะ
?...ทำถึงขนาดนี้เลยเหรอ?
เคนยะพึมพำออกมาด้วยน้ำเสียงเหม่อลอยผสมตื่นตะลึง เบื้องหน้าของเขาเป็นภาพนิ่งสีเนื้อแสนเย้ายวน โดยมีโมเสกปิดบังส่วนเร้นลับเอาไว้ ใต้ภาพมีตัวอักษรเรียงรายยาวเหยียดพรรณนาเรื่องราวจากประสบการณ์จริง ทั้งคำว่า ?ตื่นตัว? ?ทวาร? ?อัณฑะ? คำศัพท์เหล่านี้กำลังหมุนวนอยู่ในสมองของเคนยะตั้งแต่เมื่อครู่แล้ว
ปกติคนมักชื่นชมว่าเคนยะเป็นหนุ่มมาดดี แลดูใสซื่อบริสุทธิ์ แต่ตอนนี้เขากำลังใช้เมาส์เลื่อนภาพหน้าจอลงมา พลางทำหน้าเลื่อนลอย สายตาหรี่เล็กมองเหม่อ รอยยิ้มเคลิบเคลิ้มปรากฏขึ้นมุมปากซึ่งกำลังเปิดอ้าอยู่
เคนยะเป็นคนง่ายๆ สบายๆ เหมือนใบหน้าเรียบเนียนสบายตาของเขานั่นแหละ เขาเป็นคนไม่ยึดติดหรือจู้จี้กับสิ่งใดเป็นพิเศษ แต่หากเกิดสนใจหรืออยากรู้เรื่องอะไรขึ้นมาละก็ เขาจะหมกมุ่นหาข้อมูลเกี่ยวกับสิ่งนั้นเสียจนไม่ลืมหูลืมตาเลยทีเดียว และนี่คือข้อเสียของเขา
เขาชอบสะสมโมเดลซีรีส์กันดั้ม เรียกได้ว่ามีครบทุกตัวตั้งแต่ซาคุทูว์รุ่นที่ผลิตออกมาจำนวนมาก ไปจนถึงกรับโบลรุ่นหายาก แต่เขาไม่ได้เป็นโอตาคุหรอกนะ เขาไม่สนใจอะไรอย่างอื่นนอกจากกันดั้มเท่านั้น และถ้าถามถึงแอนิเมชันเรื่องอื่น เขาก็ไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไรด้วย
สรุปง่ายๆ คือ เคนยะจะให้ความสนใจเฉพาะเรื่องที่สามารถกระตุ้นต่อมอยากรู้อยากเห็นของเขาได้เท่านั้น ช่างเป็นคนที่ยึดมั่นถือมั่นในความคิดตัวเองแบบแปลกๆ เสียจริง
ส่วนมากสิ่งที่เคนยะให้ความสนใจมักเป็นเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่ไม่มีประโยชน์อะไรต่อการดำรงชีวิต และครั้งนี้ก็เช่นกัน จะว่าไปบางทีนี่อาจเป็นความอยากรู้อยากเห็นเข้าขั้นร้ายแรงที่สุดเลยก็เป็นได้
?โอ๊ะ โอ้ๆ?
เสียงร้องด้วยความตื่นเต้นสะท้อนทั่วห้องซึ่งไร้ผู้คน แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่สามารถบังคับมือให้หยุดขยับเมาส์ได้
คอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กของบริษัทมีไว้ให้พนักงานพกพาไปโน่นมานี่ เพื่อความสะดวกในการร่างแผนงานหรือเขียนรายงานประจำวัน ไม่ใช่ของที่ควรเอามาต่ออินเทอร์เน็ตเล่นเพื่อหาความบันเทิงส่วนตัวที่บ้านเลยจริงๆ รวมถึงไม่ควรนำมาเปิดเว็บไซต์เกย์... เพื่อเบิกตาโตอ่านเนื้อหาโจ่งครึ่มเช่นนี้ด้วย
เขาควรเลิกดูเว็บไซต์ลามกและรีบกลับมาเขียนรายงานประจำวันได้แล้ว จะได้ทันส่งวันพรุ่งนี้ ทั้งๆ ที่เคนยะเองก็รู้อยู่แก่ใจ แต่ไม่รู้เป็นเพราะอาการช็อกหลังได้เข้ามาเห็นโลกที่ตัวเองไม่เคยรู้จักมาก่อนหรือเปล่า ความสามารถในการตัดสินใจแบบเป็นเหตุเป็นผลจึงหยุดทำงานชั่วขณะ ส่งผลให้สายตาของเขายังคงเหม่อมองค้างอยู่ที่หน้าจอเดิมไม่ขยับราวกับต้องมนตร์
(โอ้... ผู้ชายกันเองทำถึงขนาดนี้เลยเหรอ ว่าแต่ร่างกายของมนุษย์เราทำเรื่องแบบนี้ได้ด้วยเหรอ!? ไม่ตายหรือไง!?)
เคนยะใช้เมาส์เลื่อนหน้าจอลงมา ตัวอักษรที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้ากำลังบรรยายถึงชายสองคนซึ่งแลกรสจูบกันอย่างดูดดื่มเมื่อสักครู่ ตอนนี้พวกเขากำลังสอดอะไรบางอย่างอันใหญ่โต...เนื้อหาพรรณนาไว้เช่นนั้น...เข้าไปในส่วนที่ธรรมชาติน่าจะสร้างไว้สำหรับเป็นช่องทางออกเพียงอย่างเดียว
?ไม่จริง เจ็บตายเลย ต่อให้เป็นผู้หญิงก็ต้องเจ็บแน่นอน...!?
ต้องเจ็บแน่ๆ ต้องเจ็บมากอย่างแน่นอน ...แต่มันรู้สึกดีอย่างที่เขียนไว้จริงๆ เหรอ หรือแค่เพราะฉันไม่รู้เท่านั้น
เคนยะพึมพำกับตัวเอง สมองของเขาเบลอไปหมด แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่สามารถหยุดอ่านได้ และเมื่อสายตาของเขาเคลื่อนต่อจนเจอกับภาพประกอบถัดไป เขาถึงกับกลั้นหายใจในทันที
บอกตามตรงว่ารูปภาพต่อเนื่องชุดนี้โจ่งครึ่มชวนตะลึงมาก ผู้ชายสองคนรูปร่างบึกบึนซึ่งน่าจะเป็นสเปกที่เจ้าของเว็บไซต์ชอบ กอดรัดแนบชิดจนบริเวณหว่างขาประสานเป็นหนึ่งเดียวกัน แม้มีโมเสกปิดบังส่วนเร้นลับ แต่ถึงอย่างไรก็รุนแรงเกินกว่าเคนยะจะรับไหว
แต่คงเพราะเนื้อหาของส่วนนิยายค่อนข้างสนุก เคนยะจึงสามารถอ่านต่อไปได้เรื่อยๆ นอกจากนี้ระหว่างอ่าน สมองของเขายังจินตนาการถึงภาพคนคนหนึ่งที่ตัวเองรู้จัก นำมาสวมทับเป็นตัวละครซึ่งรับบทบาทเป็นผู้หญิง... คนที่ดูเหมือนจะเป็นฝ่ายรับ... ทำให้เขาอ่านต่อไปได้ด้วยความตื่นเต้น
ลักษณะของตัวละครตามที่ตัวอักษรบรรยายดูคล้ายคนคนนั้นอยู่ไม่น้อย เส้นผมสีน้ำตาลนุ่มสลวย คางเรียวเล็ก ดวงตาสองชั้นเฉี่ยวคม เป็นชายหนุ่มใจเด็ดเดี่ยวที่แอบซ่อนความน่ารักไว้ราวกับแมวน้อย ชายหนุ่มกำลังถูกอีกฝ่ายกดลงบนพื้นพลางร้องครางอื้อๆ อ้าๆ
(มะ ไม่ ไม่ใช่เขาคนนั้นสักหน่อย)
เคนยะสะบัดศีรษะไปมาหลังรู้ตัวว่าตัวเองกำลังเผลอจินตนาการไปไกล ?ฮ่าๆๆ? แล้วหัวเราะแห้งๆ แบบไร้ความหมายพร้อมเผยรอยยิ้มเจื่อน เขารู้สึกผิดราวกับกำลังแอบดูคนรู้จักทำกิจกรรมบนเตียงอยู่
(ขอโทษครับ ขอโทษด้วยครับ มิตสึฮาชิซัง...)
เคนยะพร่ำกล่าวขอโทษเพื่อนร่วมงานภายในใจเป็นร้อยครั้ง คอของเขาพับตก และทันใดนั้นเองภาพบางอย่างก็ทิ่มแทงเข้ามาในตา ทำให้เขารู้สึกอยากร้องไห้ออกมาจริงๆ
หว่างขาของเคนยะกำลังตื่นตัวขึ้นเล็กน้อย
อ๊ะ ตื่นได้ไงเนี่ย วินาทีที่คิดเช่นนั้น บริเวณหว่างขาก็ห่อเหี่ยวลงแทบจะในทันที ทั้งๆ ที่ตอนมองภาพประกอบเคนยะรู้สึกราวกับจะเป็นลมแท้ๆ (ขออภัยที่เสียมารยาท) แต่พอจินตนาการถึงใบหน้าของคนรู้จักกลับกลายเป็นเช่นนี้ไปเสียได้
?สะ สงสัยคงเหนื่อยล่ะมั้ง ฉัน...?
เรื่องผิดพลาดแบบนี้คงเกิดขึ้นบ้างแหละ เคนยะนึกแก้ตัวในใจ ในขณะที่น้ำตาเริ่มรื้นคลอเบ้า
เขารู้สึกเหมือนสมองกำลังจะกลายเป็นอัมพาต ตามมาด้วยความเจ็บแปลบบริเวณส่วนลึกของนัยน์ตา ริมฝีปากซึ่งอ้าค้างอยู่เริ่มแห้งผากลงเรื่อยๆ
สาเหตุที่น้ำตาคลอเบ้านั้นไม่ใช่แค่เพราะอาการช็อกทางจิตใจเพียงอย่างเดียว แต่เพราะเขาตั้งสมาธิมากเกินไปจนลืมกะพริบตาด้วยนั่นเอง ทันทีที่เคนยะรู้ตัว เขารีบสะบัดศีรษะไปมาเพื่อเรียกสติกลับคืน
และวินาทีนั้นมือของเขาก็เผลอเลื่อนเมาส์โดยไม่ได้ตั้งใจ ทำให้เคอร์เซอร์ขยับมาอยู่เหนือแบนเนอร์โฆษณาอันหนึ่งซึ่งแลดูไม่น่าคลิกเข้าไปเป็นอย่างยิ่ง
?รวมคลิปหนุ่มหล่อโป๊เปลือย ถึงพริกถึงขิง ใบหน้าฟินจัดเต็ม!?
เนื่องจากเว็บไซต์ที่เคนยะกำลังเยี่ยมชมอยู่นี้เป็นเว็บไซต์สำหรับผู้ใหญ่ จึงมีแบนเนอร์โฆษณารูปชายหญิงตกแต่งฉูดฉาดละลานตาเต็มไปหมด และแบนเนอร์นี้ก็เป็นหนึ่งในนั้น ข้อความดังกล่าวถูกเขียนด้วยตัวอักษรหนาเป็นพิเศษ แถมยังมีเอฟเฟกต์ไฟกะพริบวิบวับ ดูไม่ค่อยน่าไว้วางใจสักเท่าไร ถึงอย่างไรก็ไม่ควรคลิกเข้าไปเป็นอันขาด แต่ทว่า
?อ๊ะ แย่แล้ว?
เคนยะกำลังร้อนรน ทำให้นิ้วมือซึ่งขยับเมาส์อยู่แข็งทื่อไปชั่วขณะ นิ้วชี้ของเขาเผลอกดปุ่มบนเมาส์เข้าโดยไม่ได้ตั้งใจ คลิก เสียงเมาส์ดังขึ้นเบาๆ และหลังจากนั้นหน้าต่างเบราว์เซอร์จำนวนมากก็เด้งขึ้นระรัวจนเต็มหน้าจอไปหมด
?วะ เหวอออออ นี่มันอะไรกัน!??
มันคือกับดักร้ายกาจที่ทำให้หน้าจอมีพอปอัปโผล่ขึ้นมาอัตโนมัติหรือแอดแวร์นั่นเอง ตอนนี้หน้าจอคอมพิวเตอร์ของเขามีภาพสยดสยองชวนอ้วกเด้งขึ้นมามากมายจนไม่มีที่ว่าง ไม่ใช่แค่ภาพผู้ชายเปลือยกายเท่านั้น ทั้งภาพศพ ภาพอวัยวะภายใน ภาพร่างกายคนซึ่งเต็มไปด้วยแมลงยั้วเยี้ยก็เด้งขึ้นมาผสมโรงด้วย
แม้เคนยะพยายามตะโกนร้องเท่าไร หน้าต่างพอปอัปก็ยังปรากฏขึ้นมาอย่างต่อเนื่องไม่ยอมหยุด เขาช็อกมากจนทำอะไรไม่ถูก กระทั่งลืมไปว่ามีปุ่มลัดสำหรับรีบูตเครื่องอยู่ด้วย เขาได้แต่นั่งขนลุกซู่มองหน้าจออย่างตกตะลึง จนในที่สุด ผ่าง ภาพใบหน้าเละครึ่งหนึ่งชวนผวาของผู้หญิงปรากฏขึ้น ภาพขยายจนเต็มหน้าจอ กินพื้นที่ของทาสก์บาร์ไปด้วย
?เอ๋ เอ๋!??
เคนยะร้องเสียงหลง เขารู้สึกเสียวสันหลังวาบ และภาพผู้หญิงซึ่งเต็มไปด้วยเลือดและรอยยิ้มชวนขนลุกนั้นก็ค่อยเฟดหายไปโดยไล่จากมุมขวาของหน้าจอ จนสุดท้ายคงเหลือเพียงแค่สีดำเปล่าๆ ให้เห็นเท่านั้น
?ระ...หรือว่า นี่มัน?
นี่ฉันโดนไวรัสเล่นงานแล้วเหรอ สาเหตุที่ทำให้เคนยะคิดเช่นนี้ เพราะเขาได้ลองกดปุ่มเปิดเครื่องใหม่ดู หน้าจอปรากฏเป็นสีดำสนิทขณะเครื่องกำลังทำงานเพื่อรีบูต แต่ไม่ว่าเขาจะนั่งรอนานเท่าไร หน้าจอที่แสดงให้เห็นว่าระบบปฏิบัติการวินโดวส์ทำงานก็ไม่ยอมเผยให้เห็นเสียที สุดท้าย ?Operation System Not Found? ข้อความที่น่ากลัวที่สุดในโลกกลับโผล่ขึ้นมาแทน
?ไม่จริง... เดี๋ยวก่อน นี่ ล้อเล่นกันใช่ไหม!??
แม้เคนยะพยายามตะโกนร้องสักเท่าไร ก็ไม่สามารถซ่อมคอมพิวเตอร์ที่เสียไปแล้วได้ แม้เคนยะพยายามเขย่าตัวเครื่องสักเท่าไร ก็ไม่สามารถกู้ระบบปฏิบัติการที่ปลิวหายไปแล้วได้ รวมถึงร่างแผนงาน ร่างงบประมาณ และรายงานประจำวันที่เคนยะยังเขียนค้างอยู่ทั้งหมดก็พลอยสลายหายไปด้วย
เป็นเวลาชั่วโมงกว่าที่เคนยะนั่งคอตกด้วยจิตใจห่อเหี่ยวอย่างที่สุด เขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย นอกจากมองเหม่อคอมพิวเตอร์ที่ใช้งานไม่ได้แล้วตรงหน้า
* * *
?ฮามุโระซัง ทำอะไรอยู่เหรอครับ??
?...กำลังเขียนรายงานสำนึกผิดอยู่ครับ?
มิตสึฮาชิ ซัตสึกิกล่าวทักทายด้วยน้ำเสียงสดใส เคนยะซึ่งกำลังนั่งงอหลังคดคู้อยู่ตอบกลับ โดยพยายามควบคุมน้ำเสียงให้ฟังดูปกติที่สุดเท่าที่สามารถทำได้
เคนยะนั่งเขียนรายงานด้วยใบหน้าขมขื่นอยู่ตรงมุมหนึ่งของโรงอาหารพนักงาน เขาโก่งตัวเพื่อบดบังไม่ให้คนอื่นเห็นว่ากำลังเขียนอะไรอยู่ ซัตสึกิได้ยินดังนั้นจึงถามกลับพร้อมยิ้มเฝื่อนเล็กน้อย
?อ้อ เรื่องที่ทำโน้ตบุ๊กของบริษัทติดไวรัสใช่ไหมครับ??
?มิตสึฮาระซังรู้เรื่องนี้ได้อย่างไรครับ...?
?เมื่อกี้ฉันแวะไปที่ฝ่ายการตลาด โนกาวะซังเล่าให้ฟังแบบติดตลกน่ะ?
เคนยะไม่กล้าสบตา ใบหน้าของเขาตอนนี้บูดเบี้ยวอย่างที่สุด ไม่รู้อีกฝ่ายจะคิดว่าเขาทำตัวเสียมารยาทหรือเปล่า ซัตสึกิซึ่งกำลังถือถาดอาหารอยู่นั่งลงข้างๆ เขาพร้อมเผยรอยยิ้มสบายๆ
?ได้ยินว่าโดนไวรัสจากแอดแวร์เล่นงาน อะไรกัน? หรือว่าแอบเข้าไปดูเว็บไซต์ลามก?
?มะ...ไม่ใช่สักหน่อย...!?
?ทำหน้าตื่นตูมแบบนี้ยิ่งน่าสงสัยนะครับ?
ซัตสึกิยิ้มร่าพลางก้มหน้าแบ่งตะเกียบไม้ในมือ โดยไม่ทันได้สังเกตเลยว่าเคนยะกำลังส่งสายตาขุ่นเคืองมาให้
(คิดว่าเป็นความผิดของใครล่ะ...)
ตัวการที่ทำให้เคนยะต้องเขียนรายงานสำนึกผิดคือ ผู้ชายเจ้าของริมฝีปากเล็กงดงามที่กำลังซู้ดเส้นอุด้งโรยหน้าด้วยแผ่นเต้าหู้ทอดคนนี้นี่แหละ
(อ้า ขนตายาวดีจัง...)
ว้าว เคนยะรำพึงในใจขณะมองเห็นเงาซึ่งแอบซ่อนอยู่ตรงเปลือกตาของซึตสึกิ ทั้งๆ ที่ไม่ได้ทาอายแชโดว์เหมือนพวกผู้หญิงแต่กลับเห็นเงาได้อย่างชัดเจน อีกทั้งหางตาที่ยกขึ้นเล็กน้อยยังให้ความรู้สึกเฉี่ยวคมดีอีกด้วย ไม่ว่ามองตรงไหนใบหน้าของซัตสึกิก็ดูงดงามไปทุกส่วน
ซัตสึกิเป็นหนุ่มหน้าสวยชนิดที่เรียกว่าไม่สามารถพบเห็นได้ทั่วไป ถ้าพูดถึงวงการบันเทิงช่วงนี้ ดาราที่มีภาพลักษณ์เข้าถึงง่ายแลดูนิสัยดีกำลังรุ่งมากกว่า คนหน้าตาหล่อคมเข้มนั้นมีน้อย ส่วนมากออกแนวหวานใส ซึ่งซัตสึกิก็เป็นหนึ่งในบุคคลประเภทนั้นแหละ
รูปร่างของซัตสึกิเรียกได้ว่าผอมบาง ตัวสูงพอประมาณ แต่ที่ทำให้เขาดูน่าทะนุถนอมไปเสียทุกส่วนของร่างกายเช่นนี้ คงเพราะข้อมือ ลำคอ เนื้อหนังส่วนที่สามารถมองเห็นได้เพรียวบอบบางล่ะมั้ง แม้แต่นิ้วมือซึ่งกำลังจับตะเกียบธรรมดาๆ อยู่ตอนนี้ยังเรียวยาวงดงามน่าหลงใหลเลย
(สงสัยคงเป็นเกย์...จริงๆ ล่ะมั้ง)
เคนยะจ้องอีกฝ่ายตาเขม็ง ความรู้สึกผิดต่อสิ่งที่ตัวเองทำลงไปผุดขึ้นมาอีกครั้ง จนทำให้จิตใจของเขาเผชิญกับความว้าวุ่น สาเหตุที่ทำให้เคนยะซึ่งไม่ได้เป็นเกย์ตัดสินใจเข้าไปสำรวจเว็บไซต์เกย์จนโดนไวรัสแอดแวร์เล่นงานเช่นนี้ เป็นเพราะเขาติดใจข่าวลือเกี่ยวกับซัตสึกิที่ได้ยินเมื่อวันก่อนนั่นเอง
?ฮามุโระซัง กินอาหารชุด A อีกแล้วเหรอครับ??
?เอ๋ ใช่ คือถ้าผมชอบกินอะไร สามารถกินเมนูเดิมได้ตลอดทั้งปีเลยแหละ?
?เหวอ แล้วไม่เบื่อหรือไงครับ? กินบ่อยๆ แบบนี้?
?ไม่เบื่อหรอก ถ้าผมเกิดติดใจอะไรขึ้นมาละก็เลิกยากครับ?
นิสัยน่ารำคาญน่ะครับ เคนยะพึมพำพลางยิ้มเฝื่อน เขาเป็นคนมีนิสัยชอบยึดติดอย่างที่บอกจริงๆ ตัวเขาเองก็ตอบไม่ถูกเหมือนกันว่าอะไรคือสิ่งกระตุ้นที่ทำให้เขาสนใจอะไรบางอย่าง แต่หากเขาชอบทานอะไร เขาก็จะเลือกทานแต่เมนูนั้นๆ หากเขาชอบหนังเรื่องไหน เขาสามารถดูซ้ำๆ ได้เป็นสิบๆ รอบโดยไม่มีเบื่อ
และสิ่งที่เคนยะกำลัง ?ให้ความสนใจ? อยู่ในตอนนี้คือ อาหารชุด A ปลาอาจิทอดกรุบกรอบ กับข่าวลือเกี่ยวกับชายหนุ่มรูปงามซึ่งอายุมากกว่าเขาหนึ่งปีที่อยู่ตรงหน้านี้เอง
ในงานแสดงสินค้าประจำฤดูร้อนที่ผ่านมา เคนยะได้ไปออกบูทในนามบริษัท และบังเอิญว่าบูทข้างๆ เป็นของบริษัทเก่าที่ซัตสึกิเคยทำงานอยู่ก่อนหน้านี้พอดี เคนยะได้รู้จักกับฟุจิตะพนักงานประจำบูทนั้น และเนื่องจากทั้งคู่อายุไล่เลี่ยกันจึงสร้างความคุ้นเคยได้อย่างรวดเร็ว แต่ฟุจิตะเป็นคนชอบเล่าข่าวลือแถมยังนินทาคนโน้นคนนี้ไปทั่ว บอกตามตรงว่าเคนยะไม่ค่อยชอบคนแบบนี้สักเท่าไรหรอก
วันหนึ่งทั้งคู่บังเอิญพักพร้อมกันพอดี ทำให้มีโอกาสได้คุยเรื่องสัพเพเหระกันสองคน แต่เรื่องที่ฟุจิตะเล่าให้ฟังในวันนั้นเป็นเรื่องที่ทำให้เขาช็อกเอามากๆ
?คนที่ทำงานกับนายอยู่น่ะ มิตสึฮาระ ซัตสึกิ รู้หรือเปล่าว่าเขาเป็นเกย์?
ความรู้สึกที่ว่า เป็นไปไม่ได้หรอก กับความรู้สึกที่ว่า ก็เป็นไปได้นะ เกิดขึ้นพร้อมๆ กัน ทำให้เคนยะสับสนไปหมด จะตอบปฏิเสธกลับไปเคนยะก็พูดได้ไม่เต็มปาก เพราะใบหน้าของซัตสึกินั้นงดงามเกินกว่าผู้ชายทั่วไป แถมอากัปกิริยายังเปี่ยมล้นไปด้วยเสน่ห์ และที่สำคัญที่สุด เคนยะรู้สึกว่าต้องมีมูลอะไรบางอย่างข่าวลือแบบนี้จึงเกิดขึ้นได้
แต่ในขณะเดียวกัน เคนยะรู้ดีว่าซัตสึกิเป็นคนมีนิสัยอย่างไร เนื่องจากทั้งคู่ทำงานด้วยกันมานานหลายเดือนแล้ว ซัตสึกิเป็นคนเด็ดขาดและเข้มงวดในบางทีซึ่งแตกต่างจากใบหน้าอ่อนหวานของเขา เคนยะไม่ปฏิเสธหรอกว่าซัตสึกิมีใบหน้าสวยราวกับผู้หญิง แต่ท่าทีของเขากลับไม่ได้แลดูนุ่มนวลแต่อย่างใดเลย ในทางกลับกัน ทั้งคำพูด ท่าทาง และนิสัยให้ความรู้สึกสมเป็นชายชาตรีด้วยซ้ำ และหากพูดถึงเสน่ห์เย้ายวน แน่นอนว่าผู้ชายแต่ละคนย่อมมีเสน่ห์ในแบบเฉพาะของตัวเอง แต่ซัตสึกิก็ไม่เคยแสดงท่าทีออดอ้อนเหมือนผู้หญิงให้เห็น
(แต่จะว่าไป ใช่ว่าเป็นเกย์แล้วต้องส่งสายตาเย้ายวนใส่ผู้ชายทุกคนไม่เลือกหน้าสักหน่อย)
ก็เหมือนกับความคิดอคติที่ว่าเวลาผู้หญิงวัยกำดัดมองผู้ชายแล้วสายตาต้องเปลี่ยนไปนั่นแหละ
?ฉันไม่ได้โกหกนะ ลือกันหนาหูด้วยว่าสาเหตุที่เขาลาออกจากบริษัทฉันก็เพราะทำเรื่องงามไส้ไว้กับหัวหน้า?
ไม่มีทาง เคนยะเอ่ยปฏิเสธ แต่ฟุจิตะยังคงยืนยันหนักแน่น ?ฉันเคยทำงานที่เดียวกับหมอนั่นมาก่อน เพราะฉะนั้นฉันรู้เรื่องหมอนั่นละเอียดกว่านายแน่นอน? เคนยะเถียงไม่ออก จึงได้แต่ห้ามปรามอีกฝ่ายว่าไม่ควรพูดถึงเรื่องส่วนตัวของคนอื่นจนละลาบละล้วงเกินไปนัก
(แต่ถ้าอย่างไร เรื่องนี้ก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับฉันสักหน่อย...)
จนถึงตอนนี้เคนยะยังไม่แน่ใจว่าข่าวลือที่ว่าเป็นความจริงหรือไม่ แต่ปัญหาไม่ได้อยู่ตรงนั้น มันอยู่ที่ตัวของเคนยะเองนี่แหละ เขาไม่สามารถปัดเรื่องนี้ออกไปจากสมองได้เลย ความค้างคาใจทับถมจนทนไม่ไหวถึงขนาดต้องเข้าไปค้นหาข้อมูลในอินเทอร์เน็ตด้วยความอยากรู้อยากเห็นเลยทีเดียว และผลลัพธ์ที่ได้ก็คือรายงานสำนึกผิด
คนที่เสียมารยาทที่สุดก็คือตัวเขานี่แหละ เคนยะรู้สึกอับอายมากจนไม่กล้าสบตาซัตสึกิตรงๆ เขาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ และขณะที่เคนยะกำลังนั่งกลัดกลุ้มอยู่นั่นเอง อีกฝ่ายก็เอ่ยปากชวนเขาคุย
?ว่าแต่ ฮามุโระซัง เรื่องนั้นผ่านแล้วหรือยังครับ??
?ระ เรื่องนั้นคือเรื่องอะไรเหรอ??
ซัตสึกิยกชามอุด้งขึ้นซดน้ำซุปในถ้วยดังซู้ดๆ ด้วยท่าทีเอร็ดอร่อย ช่างไม่เข้ากับใบหน้างดงามเอาเสียเลย จากนั้นซัตสึกิก็เงยหน้าขึ้นพร้อมหรี่ตาเป็นเชิงตำหนิผสมหยอกเย้า
?อะไรกัน มีอยู่เรื่องเดียวแหละที่ฉันจะถามถึง ก็สินค้าธีมแพลทินัมแมริเอจอย่างไรล่ะครับ?
?อ้อ... เรื่องนี้นี่เอง โทษทีครับ ทางสมาพันธ์แพลทินัมตอบโอเคกลับมาเรียบร้อยแล้ว แต่สัดส่วนของแพลทินัมที่ใช้ในสินค้าเรียกว่าผ่านเกณฑ์ของทางสมาพันธ์แบบฉิวเฉียดพอดี?
เคนยะตอบกลับตะกุกตะกัก ถ้าอย่างนั้นก็แล้วไป ซัตสึกิกล่าวพลางยิ้ม
?แต่ฉันว่าใส่ทองเข้าไปอีกหน่อยน่าจะออกมาสวยนะ?
?นั่นสิ ผมเองก็ชอบแบบนั้นเหมือนกัน?
ซัตสึกิเป็นดีไซเนอร์สัญญาจ้างชั่วคราวของ ?ครอสโรส? บริษัทนาฬิกาและเครื่องประดับยักษ์ใหญ่ที่เคนยะกำลังทำงานอยู่ เขาอายุยี่สิบแปดปีซึ่งมากกว่าเคนยะเพียงปีเดียวเท่านั้น แต่ไม่รู้เพราะประกอบอาชีพดีไซเนอร์อิสระหรือเปล่า เขาจึงเป็นคนค่อนข้างเอาจริงเอาจังหากเทียบกับคนวัยเดียวกัน ซึ่งดูแตกต่างจากภาพลักษณ์สดใสที่เห็นได้จากภายนอก
?มันก็ดีอยู่หรอกนะที่ทางสมาพันธ์รับทำแคมเปญให้เรา ...แต่ขอบอกเลยว่าสมาพันธ์แพลทินัมเนี่ยมีกฎเกณฑ์โน่นนี่จุกจิกมาก อย่างเช่นใช้แพลทินัมได้กี่เปอร์เซ็นต์ อะไรประมาณนี้?
?หืม แต่ถ้านึกถึงในแง่โฆษณาและประชาสัมพันธ์ ก็น่าจะเผยแพร่ได้วงกว้างกว่าให้บริษัทเราทำเองนะครับ?
?อย่างนั้นจริงเหรอครับ? เมื่อห้าปีก่อนฉันเคยทำโปรเจกต์ ?ฟาแด็ตต์? ให้กับบริษัทก่อนหน้านี้ การทำงานของสมาพันธ์ก็ไม่ได้ช่วยให้ยอดขายดีขึ้นอะไรมากมาย?
สมาพันธ์แพลทินัมเป็นองค์กรประชาสัมพันธ์ระดับนานาชาติ ซึ่งถูกจัดตั้งขึ้นเพื่อเผยแพร่เครื่องประดับจากแพลทินัมหรือทองคำขาวให้เป็นที่รู้จักในระดับสากล ทางสมาพันธ์ไม่ได้ดำเนินกิจกรรมทางธุรกิจเพื่อแสวงหาผลกำไร อย่างเช่นงานผลิตหรืองานขายเลยแม้แต่น้อย แต่จะได้รับเงินทุนจากบริษัทเหมืองแร่แพลทินัมเพื่อดำเนินกิจกรรมด้านประชาสัมพันธ์ ให้คนทั่วไปได้เห็นถึงเสน่ห์ของสินค้าที่ทำจากแพลทินัมนั่นเอง
แหวนฟาแด็ตต์ได้รับความนิยมเป็นอย่างมากเมื่อหลายปีก่อน ก็ถือเป็นหนึ่งในโปรเจกต์สุดยิ่งใหญ่ของทางสมาพันธ์เช่นเดียวกัน โดยธีมของโปรเจกต์นั้นคือ ?เปลี่ยนตัวคุณซึ่งเปลี่ยนไปเพราะความรัก? โดยทางบริษัทผู้ผลิตได้พัฒนาสินค้าฟาแด็ตต์ตามธีมที่ตั้งขึ้น และหากผ่านเกณฑ์ของทางสมาพันธ์ด้วยแล้ว ทางสมาพันธ์ก็จะช่วยนำสินค้าดังกล่าวไปเผยแพร่และตีพิมพ์ตามสื่อต่างๆ ให้ ถือเป็นแรงขับเคลื่อนสำคัญที่ช่วยให้สินค้าได้เป็นที่รู้จักในวงกว้างมากขึ้น แต่ทว่า ?มันเกิดอะไรขึ้นเหรอครับ? เคนยะเอ่ยปากถามด้วยความสงสัย หางตางดงามของซัตสึกิบิดเบี้ยวแสดงออกถึงความไม่พอใจ ก่อนจะพ่นระบายความอัดอั้นออกมาชุดใหญ่
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ฮามุโระ เคนยะ ทำงานอยู่บริษัทนาฬิกาและเครื่องประดับยักษ์ใหญ่ เขาได้ยินข่าวลือว่ามิตสึฮาชิ ซัตสึกิ ดีไซเนอร์สัญญาจ้างซึ่งอายุมากกว่าเขาหนึ่งปีเป็นเกย์ ทั้งท่าทีและใบหน้าแสนเย้ายวนของซัตสึกิทำให้เคนยะสับสนและปั่นป่วนไปหมด แต่ถึงอย่างนั้นเคนยะก็ตกหลุมเสน่ห์นั้นเข้าอย่างจัง เขาสารภาพรักกับซัตสึกิ แต่ซัตสึกิกลับเข้าใจผิดคิดว่าเคนยะสนใจเขาเพียงเพราะความอยากรู้อยากเห็นเท่านั้น ซัตสึกิจึงเอ่ยปากเชิงประชดประชัน ?ลองดูสักหน่อยไหมล่ะ?? แต่ก็ต้องผิดคาดเมื่อเคนยะพร้อมรับคำท้าทาย...!?
