เสียงปืนดังก้องไปมาระหว่างผืนน้ำทะเลและท้องฟ้าสีคราม
ที่ท้ายเรือ <ซินแบด> เรือยกพลขึ้นบกที่ผ่านการตกแต่งภายนอกเพื่ออำพราง อิจิโนเสะ ทัตสึยะกำลังเล็งปืนไรเฟิลไปยังเป้าที่ถูกพ่วงอยู่กับท้ายเรือ เขาอยู่ในท่าหมอบยิงในช่องยิงที่ทำขึ้นชั่วคราวด้วยกล่องไม้
เป้าไหวไปอย่างไร้ทิศทางด้วยลมและคลื่นน้ำ ทัตสึยะปรับปืนไปอยู่ในโหมดเซมิออโต้ก่อนเหนี่ยวไก
พลาดเป้า
พลาดเป้า
พลาดเป้า
เข้าเป้า
พลาดเป้า....กระสุนหมด
?แม็กหนึ่ง สามสิบนัด ยิงโดนแค่หกนัด?
อเดลีน่า เคเรนสกาย่าซึ่งรับหน้าที่เป็นผู้ฝึกสอนพูดขึ้นในขณะที่มองดูเป้าผ่านกล้องสองตา
?วันนี้พอแค่นี้ ที่เหลือฉันจัดการต่อเอง เธอไปพักได้แล้ว?
?ฉันยังไหวน่า รอบนี้เอาจริงแล้วล่ะ?
ทว่าอเดลีน่ากลับส่ายหน้าปฏิเสธทัตสึยะอย่างสงบ
?ไม่ต้อง ไปพักได้แล้ว นี่เพิ่งจะจบภารกิจมา ร่ายกายและจิตใจที่เหนื่อยล้าต้องได้รับการพักผ่อนที่ถูกต้อง เพื่อพร้อมรับภารกิจครั้งต่อไป เรื่องพวกนี้ก็เป็นหน้าที่ของทหารเหมือนกัน?
?ฉันต้องขอโทษที่รบกวนให้เธอมาช่วยดูแลการฝึกซ้อมครั้งนี้ แต่....?
?นั่นมันเรื่องของฉัน เธอไม่ต้องมายุ่งก็ได้?
อเดลีน่าพูดอย่างตัดรอน แต่ลึกๆ ในคำพูดแสดงให้เห็นว่าเธอยังคงเป็นห่วงทัตสึยะอยู่
?ปกติก็ลำบากอยู่แล้ว ยังมาเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นอีก?
?........?
ทันใดนั้นก็มีเสียงดนตรีแนวผ่อนคลายดังขึ้นจากกระเป๋าเสื้อของทัตสึยะ ดูขัดกับบรรยากาศในตอนนี้อย่างสิ้นเชิง เป็นเสียงเมลเข้านั่นเอง
หลังเช็กดูชื่อผู้ส่ง ทัตสึยะก็ทำหน้าเคร่งเครียดขึ้นทันที เป็นเมลที่ส่งมาจากยูคาริ น้องสาวของเขาที่อยู่ญี่ปุ่น
เขาลังเลอยู่สักพักก่อนตัดสินใจเปิดมันขึ้นมา
?ถึงพี่
ฉันเช็กเงินที่โอนเข้าบัญชีบ้านเราแล้ว
ดีใจมาก
ไม่ใช่เพราะเรื่องเงิน แต่เป็นเพราะโล่งใจที่รู้ว่าพี่ยังปลอดภัย
จากนี้ไปฉันจะเลิกวอนให้พี่กลับบ้าน หรือให้พี่โทรมา
เพราะฉันคิดว่าการไม่มีข่าวนั่นแหละคือข่าวดี
เพราะฉะนั้นรักษาตัวด้วยนะคะ?
?อึก?
ทัตสึยะสะอึกเบาๆ เขาวางปืนไรเฟิลลงแล้วลุกขึ้น ก่อนชักปืนพกที่พกไว้สำหรับป้องกันตัวออกมา
?ทัตสึยะ??
เป็นปืนสั้นออโตเมติกสำหรับทหารที่ผลิตในเชโกสโลวาเกีย.... ปืนที่ซันโจว คิคุโนะใช้ในตอนนั้นนั่นเอง
?บ้าเอ๊ย!?
ทัตสึยะเล็งปืนกระบอกที่เคยใช้ฆ่าคนเป็นครั้งแรกไปทางเป้าที่ลอยอยู่เหนือน้ำ ด้วยท่ายืนยิงตามแบบมาตรฐาน ก่อนจะลั่นไก
ทว่าเป้านั้นอยู่ไกลเกินกว่าระยะหวังผลของปืนสั้นไปมาก กระสุนเลยไม่เฉียดเป้าเลยจนกระทั่งหมดแม็ก สไลด์ปืนดีดกลับมาค้างทางด้านหลังแต่นิ้วของทัตสึยะยังคงกดไปที่ไกต่อไม่หยุด
ภาพประกอบหน้า 9
เสียงไกปืนดังแก้กๆ อย่างไร้ความหมาย ก่อนที่อเดลีน่าจะค่อยๆ ใช้มือจับไปที่มือของทัตสึยะพร้อมกับตัวปืน
?โล่งขึ้นบ้างรึยัง?
?....อือ?
นิ้วเรียวขาวของอเดลีน่ากุมไปที่มือของทัตสึยะ รู้สึกได้ถึงความอ่อนนุ่ม ทันใดนั้นทัตสึยะก็รู้สึกอายขึ้นมา
?ฉะ ฉันขอโทษ?
?เธอไม่ผิดหรอก?
อเดลีน่ารับปืนมาจากมือของทัตสึยะแล้วพูดขึ้น
?ที่ผิดไม่ใช่เธอ?
จากนั้นก็เอามือของทัตสึยะแนบไปกับแก้มของตน
ผิวเรียบเนียนขาวราวกับหิมะแรกของฤดู บวกกับคำพูดกล่อมของอเดลีน่า ทำให้บ่อน้ำในจิตใจของทัตสึยะใกล้ทะลักเต็มทน
เขาเงยหน้าขึ้นฟ้าเพื่อปกปิดดวงตาที่ชุ่มฉ่ำไม่ให้อเดลีน่าเห็น แต่เพราะรู้สึกเศร้ามากเลยทำให้ใบหน้าบิดเบี้ยว
(ยูคาริ.... พี่ ฆ่าคนไปซะแล้ว....)
ตอนที่ 1 ช่วงชีวิตที่ย้อนกลับไปไม่ได้
1
?งดงามมาก?
ซันโจว คิคุโนะจับแขนของผู้เป็นน้องพร้อมกับรำพึง
เป็นมือที่ขาวเนียน งดงาม หากแต่ดูทรงพลังแข็งแรง คิคุโนะลูบมือนั้นเล่นด้วยใบหน้าที่ดูพึงพอใจเป็นอย่างมาก
?ขะ ขอบคุณครับ?
อากิระตอบอย่างลำบากใจ เขาถอนหายใจ บนใบหน้าคมสันที่ละม้ายคล้ายคลึงกับคิคุโนะผู้เป็นพี่แสดงให้เห็นถึงการทำใจ
?ถึงจะพูดชมแบบนั้นก็เถอะ แต่ผมก็ไม่รู้สึกดีใจเท่าไหร่นะครับ เพราะยังไงผมว่ามือของพี่ก็สวยกว่าอยู่ดี?
ได้ยินแบบนั้นคิคุโนะจึงก้มลงไปมองมือทั้งสองข้างของตน
ดูเป็นจริงตามนั้น มือของอากิระต่อให้ประทินโฉมแค่ไหนก็เป็นมือของผู้ชาย ดังนั้นทั้งความละเอียด ความนุ่ม ความขาวก็ไม่น่าจะสู้มือของตนที่เป็นผู้หญิงได้
ทว่าที่คิคุโนะให้ความสำคัญจริงๆ กลับไม่ใช่รูปลักษณ์ภายนอก
?มือที่งดงามเช่นนี้ พรากชีวิตผู้คนมานับไม่ถ้วน?
?นั่นสินะครับ?
อากิระหรี่ตาลงครึ่งหนึ่งราวกับจะบอกว่า ที่อยากจะพูดคือเรื่องนี้เองหรอกรึ ทว่าคิคุโนะไม่ได้สนใจ เธอถามขึ้นต่อ
?นี่ อากิระ ครั้งแรกสุดของเธอคือเมื่อไหร่??
?เอ่อคือ ถึงตอนนี้ผมจะไม่แปลกใจที่พี่ชอบพูดอะไรแปลกๆ แต่อย่างน้อยช่วยอย่าลากผมเข้าไปยุ่งกับโลกที่ว่านั่นจะได้มั้ย??
ถึงจะบ่น แต่อากิระก็พยายามนึกอย่างเอาจริงเอาจังผิดคาด
?....อืม ครั้งแรกเหรอครับ? น่าจะเป็นที่เมืองเบรุต เลบานอน ถ้าจำไม่ผิด ตอนนั้นผมเอาไรเฟิลของ <ซาเวจ> ยิงใส่รถหุ้มเกราะที่ขับโดยพวกทหาร?
?โธ่เอ๊ย แค่นั้นเองเหรอ ไม่ตื่นเต้นเลย!?
คิคุโนะแสดงรีแอคชั่นเกินจริงกับคำตอบของอากิระ ก่อนจะประสานมือสองข้างไว้ตรงหน้าอกราวกับอธิษฐาน
?พี่ขอโทษ ทั้งหมดเป็นความผิดของคนเป็นพี่อย่างฉัน ที่จริงฉันควรต้องสอนให้เธอให้ความสำคัญกับครั้งแรกมากกว่านี้น่ะ?
?....เป็นงั้นไป?
อากิระหลบหน้าไปอีกทางเหมือนไม่รู้จะพูดยังไง แต่สุดท้ายก็พึมพำขึ้นราวกับเพิ่งนึกขึ้นมาได้
?แล้วพี่ล่ะ??
?หมายถึงเรื่องอะไร??
?จะอะไรอีกล่ะ ก็ครั้งแรกของพี่ไง?
น้ำเสียงแบบเดิม
แววตาแบบเดิม
สีหน้าแบบเดิม
ไม่มีภาพของความแค้น ความโกรธ การตำหนิติเตียน มีเพียงความสุขุม เป็นการถามของคนตาย (น้อง) สู่คนเป็น (พี่)
?อืมม....?
คิคุโนะก้มหน้า ตอบด้วยเสียงค่อย แววตาที่มองลงมาด้านล่างไปหยุดอยู่ตรงปืนสั้นที่ถือไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง
?ไม่รู้สิ?
?นั่นสินะ?
อากิระยิ้มเจื่อนๆ กับคำตอบของคิคุโนะ เพียงแต่ไม่ได้ให้ความรู้สึกเหมือนเป็นการประชดอย่างเช่นทุกครั้ง กลับให้ความรู้สึกเหมือนปลงและสงสาร
?นี่ อากิระ....?
?ว่าไงครับ??
?....เปล่า ไม่มีอะไรหรอก?
คิคุโนะเงยหน้าขึ้น เธอเกือบจะเอ่ยคำขอโทษ แต่สุดท้ายคำพูดเหล่านั้นก็ถูกกลืนกลับลงไปในลำคอ ก่อนที่เธอจะยื่นปากกระบอกปืนไปทางอากิระผู้ที่เสมือนเป็นชีวิตอีกครึ่งหนึ่งของตนซึ่งยืนอยู่ตรงหน้า
?พี่รักเธอนะ อากิระ?
?ผมก็รักพี่เหมือนกันครับ?
และแล้วเธอก็เหนี่ยวไก
ขนตาเรียวยาวของคิคุโนะมีการขยับเล็กน้อย สองครั้ง สามครั้ง.... จนในที่สุดก็เปิดขึ้น นัยน์ตาสีดำเหม่อมองไปยังความว่างเปล่าตรงหน้า
?เฮ้อ....?
เสียงถอนหายใจเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากที่อ้าออกเพียงครึ่งเดียว คิคุโนะงอตัวอยู่ในชุดพันธนาการบนเตียงแข็ง โดยมีอเดลีน่าเฝ้าสังเกตการณ์อยู่เงียบๆ
ที่นี่เป็นห้องเล็กแคบไม่มีหน้าต่าง เพดานก็ต่ำจนทำให้รู้สึกอึดอัด ภายในมีหลอดไฟเปิดสลัวคอยส่องสว่าง
มันคือห้องหนึ่งบน <ซินแบด> เรือยกพลขึ้นบกที่ได้รับการตกแต่งเพื่ออำพราง ซึ่งปัจจุบันคือฐานที่มั่นแบบเคลื่อนที่ของบริษัททหารรับจ้าง (PMC) D.O.M.S. ที่อเดลีน่าทำงานอยู่ แต่เดิมเป็นห้องว่างที่เตรียมไว้เผื่อใช้ แต่ตอนนี้ถูกใช้เป็นคุกเดี่ยวสำหรับคุมขังนักโทษ
?ตื่นแล้วรึ คิคุโนะ?
?อ้อ อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณอเดลีน่า?
เธอทักทายด้วยน้ำเสียงที่สดใสราวกับเสแสร้งตรงข้ามกับอเดลีน่าซึ่งพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา แข็งกระด้าง แม้แขนทั้งสองข้างจะถูกล็อกไขว้ไว้ด้านหน้า แต่เธอก็ยังสามารถยักไหล่เพื่อสื่อว่าเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้
?ก็เข้าใจนะคะว่าเป็นนักโทษ แต่กับสาวน้อยบริสุทธิ์ผู้บอบบาง ทำแบบนี้ไม่เกินไปหน่อยเหรอคะ??
?กับพวกสัตว์ดุร้าย แบบนี้น่ะเหมาะแล้วล่ะ แทนที่จะโกรธต้องขอบใจมากกว่านะที่พวกฉันไม่ล่ามโซ่ด้วย?
อเดลีน่าตอบ ในจังหวะนั้นเองประตูห้องก็เปิดออก เด็กสาวที่แต่งตัวเหมือนสาวใช้ยุคก่อนถือถาดอาหารเข้ามา
?....ลีน่า ได้เวลาเปลี่ยนเวร ส่วนนี่อาหาร ฉันยกมาให้แล้ว?
เธอผู้นี้คือ ซามิร่า บินท์ ฮัสซัน คนรับใช้หญิงของยูซุฟ อัล เกตรี องค์ชายลำดับที่ 3 แห่งราชอาณาจักรราชิดที่เป็นผู้ให้การสนับสนุน D.O.M.S.ถือเป็นเพื่อนวัยไล่เลี่ยของอเดลีน่าที่เอาตามจริงก็มีไม่มากนัก
ซามิร่าวางถาดลงบนโต๊ะตัวเล็กที่ยึดกับผนัง
?โอ๊ะ คุณซามิร่าก็มาที่นี่ด้วยหรือคะ นี่เป็นครั้งแรกเลยรึเปล่าคะเนี่ยที่เราได้พบหน้ากันตรงๆ??
?....เคยเจอที่โรงเรียน ม.ปลาย ในโตเกียว?
ซามิร่าตอบสั้นๆ น้ำเสียงของเธอดูเย็นชามากกว่าอเดลีน่า อีกทั้งยังให้ความรู้สึกแบบไม่เป็นมิตร
?ขอบใจนะคะสำหรับอาหาร แต่มือโดนล็อกแบบนี้คงกินไม่ได้ หรือว่าคุณจะเป็นคนป้อนให้?
คิคุโนะพูดในระหว่างที่มองดูอาหารซึ่งอยู่บนถาด (มีน้ำในขวดพลาสติกกับอาหารอัดแท่ง)
?สบายใจได้ค่ะ ดิฉันไม่โง่ขนาดจะแข็งข้อกับพวกคุณในเวลาแบบนี้หรอกค่ะ หรือว่าคุณกลัวดิฉันคะ??
?ถ้าจะยั่วให้พวกฉันโมโหละก็ อย่าดีกว่า?
อเดลีน่าพูดตอบ พร้อมกับคลายล็อกที่มือทั้งสองข้างของคิคุโนะ หลังคลายล็อกคิคุโนะยืดเหยียดนิ้วสักพัก ก่อนยื่นมือไปยังขวดน้ำ
จนมั่นใจว่าทุกอย่างเรียบร้อยดี อเดลีน่าก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้พับ สลับให้ซามิร่าไปนั่งแทน
?หลังกินเสร็จเราจะพาเธอไปสอบปากคำ รู้อะไรก็คายออกมาให้หมดซะ?
?วิเศษสุดๆ ไปเลยค่ะ ดิฉันถนัดเป็นฝ่ายกระทำ แต่ก็ไม่ได้เกลียดที่จะเป็นฝ่ายโดนกระทำหรอกนะคะ?
?....โรคจิต?
อเดลีน่าเดินออกจากห้องพร้อมๆ กับจังหวะที่ซามิร่าพึมพำ คิคุโนะหันไปมองตามก่อนพูดขึ้นเบาๆ
?คุณทัตสึยะไปไหนซะแล้วล่ะคะ??
?ไม่ใช่เรื่องที่เธอต้องรู้?
อเดลีน่าปิดประตูเสียงดังรุนแรง
?ไง ลีน่า?
?........?
หลังออกจากห้องมาได้ไม่นานนักก็ได้ยินเสียงทักทายของทัตสึยะ อเดลีน่าหันไปจ้องอีกฝ่าย
?เอ่อ คือ....?
?เรื่องคิคุโนะใช่มั้ย?
?อะ อือ?
ทัตสึยะแสดงอาการหลุกหลิกอยู่สักพัก ก่อนพยักหน้ารับอย่างชัดเจน
?ฉันเองอยากจะคุยกับยัยนั่นสักครั้ง ได้รึเปล่า??
?ไม่ได้?
อเดลีน่าปฏิเสธคำขอของทัตสึยะอย่างไม่ไยดี
?เธอก็รู้ดีนี่ว่าคนคนนั้นอันตราย ถ้าต้องสู้ระยะประชิดในพื้นที่ปิด แม้แต่ฉันเองก็ยังไม่มั่นใจว่าจะเอาชนะได้ ยิ่งเป็นเธอด้วยแล้วไม่ต้องพูดใหญ่ ต่อให้อยู่ในชุดพันธนาการก็ไว้ใจไม่ได้หรอก?
?เรื่องนั้นฉันรู้น่า?
?ไม่ เธอน่ะไม่รู้อะไรเลย เลิกคิดว่ายัยนั่นเป็นคนสักที ยัยนั่นก็แค่สัตว์ร้ายที่มีความฉลาด?
?นี่เธอพูดแรงไปรึเปล่า จริงอยู่ว่ายัยนั่นทำเรื่องไม่ดีไว้มากมาย แต่ยังไงก็เป็นเด็กผู้หญิงที่อยู่ในวัยไล่เลี่ยกับพวกเรานะ....?
ทัตสึยะพยายามแย้งอเดลีน่าที่ใช้ถ้อยคำรุนแรง
?ตอนกลับจากคาร์เพเทียน ยัยนั่นร้องไห้ใน ฮ. มาตลอดทางเลย เพราะเสียใจที่ตนเองฆ่าน้องไป?
?........?
การต่อสู้ที่คาร์เพเทียนเมื่อวันก่อน คิคุโนะได้ฆ่าอากิระผู้เป็นน้อง เป็นการการุณยฆาตเพื่อช่วยให้อากิระไม่ต้องทรมานจากการติดอยู่ในกองเพลิง
ในตอนแรกคิคุโนะทำใจไม่ได้ที่จะใช้ ?การลั่นไกอันการุณ? ตอนนั้นมีคนเข้าไปช่วยซึ่งก็คือทัตสึยะ ในตอนนั้นเธอกับทัตสึยะถือเป็นศัตรูกัน เหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้ทั้งคู่ได้สัมผัสกับการฆ่าคนเป็นครั้งแรก
?ตอนนี้คิคุโนะเป็นไงบ้าง??
?เหมือนเดิม ปากเก่งไม่เหมือนกับเป็นนักโทษเลยสักนิด?
?งั้นเหรอ....?
ทัตสึยะพูดพลางหลบตาหลังได้ยินคำตอบของอเดลีน่า
?ยัยนั่นกำลังฝืนใจตนเองอยู่รึเปล่านะ?
?ไม่เลย.... ฉันไม่คิดแบบนั้น?
อเดลีน่าปฏิเสธคำพูดของทัตสึยะ
?นั่นไม่ใช่การฝืนหรือแสร้งทำเลย ทั้งหมดคือตัวจริงของคิคุโนะ ถ้ายัยนั่นไม่รู้วิธีละความเศร้าจริงๆ คงอยู่รอดมาไม่ถึงตอนนี้แน่?
ในขณะที่อเดลีน่าพูด ก็มีแววตาอันเศร้าสร้อยปรากฏขึ้นมาให้เห็นอยู่แวบหนึ่ง
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ทัตสึยะซึ่งทรมานใจหลังจากเหนี่ยวไกฆ่าอากิระในศึกที่คาร์เพเทียนนั้น เวลานี้สมาชิกของ D.O.M.S ทั้งอเดลีน่า คลาร่า และยูซุฟทำได้แค่เฝ้าดูเขาอยู่ห่างๆ ส่วนทางด้านคิคุโนะซึ่งเสียน้องชายที่รักที่สุดไป ก็กำลังเผชิญหน้ากับความอ่อนแอและความเปราะบางของตนเองตามลำพัง ขณะเดียวกันโลกก็กำลังเผชิญกับความอันตราย <เคนทูเรีย> ซึ่งถูกส่งลงไปในสมรภูมิแถบเอเชียกลางกำลังจะสั่นคลอนความสมดุลของสองมหาอำนาจอเมริกาและรัสเซีย
ท่ามกลางความวุ่นวาย กำลังรบใหม่ที่ D.O.M.S. ได้รับคือ?
นิยายแอคชั่น SF แนวสงครามพร้อมลุยเต็มที่ทุกเวลา!!
