[พิธีจบการศึกษา ?เปิดพิธี?]
* ณ โรงพละศึกษาโรงเรียนเฮคิโย บรรดานักเรียนทั้งโรงเรียนต่างนั่งที่กันด้วยบรรยากาศขึงขัง จากนั้นตรงด้านหน้าเยื้องไปทางซ้าย นักเรียนหญิงผมทองก็ก้าวฉับๆ ไปยังตำแหน่งที่มีขาตั้งไมโครโฟนอยู่ หลังจากทดสอบไมโครโฟนอยู่หลายวินาที เสียงแหบแห้งของเธอก็ถูกขยายดังก้องไปทั่วทั้งโรงพละศึกษา
จากนี้ไปจะขอเริ่มพิธีจบการศึกษาครั้งที่ 52 ของโรงเรียนมัธยมปลายเอกชนเฮคิโยเลยนะคะ
อนึ่ง
ผู้ทำหน้าที่พิธีกรก็คือดิฉันคนนี้ ประธานชมรมผู้ทรงเกียรติแห่งชมรมหนังสือพิมพ์ โทโด ลิลิเซียนั่นเองค่ะ!
โอ๊โฮะโฮะโฮะโฮะโฮะโฮะ!
ดะ เดี๋ยวสิ มีอะไรกันคะ ซากุระโนะ คุริมุ! เวลาที่คุณจะได้ออกโรงมันหลังจากนี้ต่างหาก! ทำไมถึงทำท่าจะแย่งไมค์กันไปเฉยเลยล่ะคะ! ....ฮึ่ย โธ่เอ๊ย เซ้าซี้จริง ไม่ ? ยอม ? หรอก ? ค่ะ! ดิ ? ฉัน ? จะ ? เป็น ? เอง!
แฮก แฮก
ให้ตายสิ เซ้าซี้จังเลยนะคะ ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่นา เดิมทีก็นับว่าดวงกุดแล้วแหละค่ะที่ไปขอให้สมาชิกลับๆ คนหนึ่งของเรารับหน้าที่พิธีกร เรื่องน่าสนุกแบบนี้ ในฐานะประธานชมรมผู้ทรงเกียรติจะไม่คว้ามาทำเองได้ยังไงกันคะ
....อ๊ะ อะแฮ่ม ขออภัยที่เสียมารยาทค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ
เอาเป็นว่ายังไงก็ตาม จะเริ่มพิธีจบการศึกษาแล้วนะคะ!
เย้!
....อ๊ะ เมื่อกี้ก็แค่คึกผิดที่ผิดทางไปเฉยๆ เท่านั้นเองค่ะ อะแฮ่ม เชิญคิดเสียว่าซากุระโนะ คุริมุเป็นคนผิดทั้งหมดเลยก็แล้วกันนะคะ
ด้วยเหตุนี้ เอ่อ ตอนแรกต้องว่ายังไงนะ กรุณารอสักครู่นะคะ จะอ่านกำหนดการเดี๋ยวนี้แหละค่ะ....หืมๆ....อื้มๆ....อ๊ะ ตรงแถวๆ นี้ดูท่าทางน่าเบื่อแฮะ เพราะงั้นตัดออกให้หมดเลยก็แล้วกัน....หืมๆ อ๊ะ คำทักทายตรงนี้เดี๋ยวไว้ให้สองพี่น้องพูดแทนก็แล้วกัน....ดีล่ะ
ขออภัยที่ให้รอค่ะ! จากนี้ไปจะเริ่ม ?พิธีจบการศึกษา เวอร์ชั่นตัดต่อตามใจผู้กำกับ? กันเลยนะคะ!
ด้วยเหตุนี้ ก่อนอื่นเลย เนื่องจากคำทักทายจาก ผอ. ที่มีกำหนดไว้ในตอนแรกดูน่าเบื่อ ดังนั้นจะขอตัดออกนะคะ
....เอ๊ะ อะ อะไรกันคะ อากาบะ จิสึรุ ทำหน้าโกรธขนาดนั้น....มะ ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่คะ ยังไงซะก็ดูจะน่าเบื่อออกนี่นา คำทักทายจาก ผอ. เนี่ย เนอะ ผอ.? เห็นมั้ย ตัว ผอ. เองยังกรุณาพูดว่า ?นั่นสินะ? ด้วยสีหน้าละมุนละไมเชียวนะคะ!
เอ๊ะ? ....ชะ ช่วยไม่ได้นะคะ ถ้าอย่างนั้น ผอ. คะ ขอแค่สั้นๆ ขอแค่สั้นๆ เท่านั้นนะคะ เชิญเลยค่ะ
* หลังจากถูกเร่ง ชายวัยกลางคนผู้มีสีหน้าละมุนละไมก็ปรากฏตัวขึ้นบนเวทีด้านหน้าโรงพละศึกษา หลังจากคำนับหลายครั้ง เขาก็หันหน้าเข้าหาไมโครโฟนตรงกลางเวที ก่อนจะเริ่มเอ่ยด้วยโทนเสียงเป็นกันเองชนิดที่ดูไม่เข้ากับบรรยากาศ
ครับ สวัสดี ผอ. เองครับ เอ่อ ผมเองก็ใช่ว่าจะทำงานสอนหนังสือมานานแล้วหรอกนะ....เอ๊ะ นี่ยาวเหรอ? ยาวเหรอขอให้รวบรัดหน่อยงั้นเหรอ? อ๊ะ เหรอ งั้นจะขอตัดออกเยอะๆ เลยก็แล้วกันนะ
ยังไงก็ตาม ผมรู้สึกภูมิใจจริงๆ ครับที่ในตอนนี้ผมได้มาเข้าร่วมพิธีจบการศึกษาครั้งนี้ร่วมกับทุกคน
ในชีวิตที่แล้วๆ มาผมก็เคยประสบกับความสำเร็จและความท้อแท้มาแล้วหลายต่อหลายครั้ง แต่ไม่เคยรู้สึกสงบและมีความสุขเท่ากับตอนนี้ เวลานี้เลย
สำหรับทุกคนที่จะจบการศึกษาในวันนี้ ก็ขอให้ยืดอกใช้ชีวิตต่อจากนี้ไปอย่างสง่าผ่าเผยด้วยนะครับ พวกเธอ....อ๊ะ ครับๆ ถ้าเช่นนั้น เนื่องจากคุณประธานผู้ทรงเกียรติของชมรมหนังสือพิมพ์เร่งแล้ว ดังนั้นพอแค่นี้นะครับ
* ผู้อำนวยการลงจากเวทีไปหลังกล่าวคำทักทายไม่ทันถึงหนึ่งนาทีเลยด้วยซ้ำ พิธีกรดำเนินรายการต่ออย่างรวดเร็วโดยไม่ใส่ใจแม้ว่าผู้อำนวยการจะกำลังเดินอยู่
ค่ะๆ ขอบพระคุณมากนะคะ ผอ. รู้สึกเข้าท่าดีผิดคาดเลย จะขอชมก็แล้วกันค่ะ
เอ่อ ถ้าเช่นนั้น ต่อไป....โอ๊ะ
<ครืด ครืด ครืด!>
* อยู่ดีๆ ประตูโรงพละศึกษาก็เปิดออกอย่างแรง สายตาของนักเรียนทั้งหมดจึงมองไปทางนั้นเป็นตาเดียว ทว่าในขณะเดียวกันทุกคนในที่นั้นต่างก็แสดงสีหน้าเหมือนโล่งใจให้เห็นอยู่บ้าง
เดี๋ยวสิ ใครกันคะ! พิธีจบการศึกษาเริ่มต้นไปแล้ว....อ้าว อ้อ คุณเองเหรอคะ ให้ตายสิ....อย่าสร้างปัญหาให้กันมากนักสิ ขืนไม่มีคุณอยู่ก็เริ่มอะไรไม่ได้กันพอดี เอาเป็นว่าจะดิฉันทำตามหน้าที่เรียบร้อยแล้วค่ะ ดิฉันช่วยยื้อเวลาให้บ้างนิดหน่อยแล้ว
....เอ๊ะ? อ้อ จริงอยู่ค่ะที่เริ่มไปบ้างแล้ว แต่สบายใจได้เลยค่ะ
กำหนดการที่ผ่านไปแล้วเนี่ย หลักๆ ก็มีแค่คำทักทายไร้สาระของ ผอ. เท่านั้นแหละค่ะ
ค่ะ ดังนั้นกรุณานั่งที่ได้อย่างสบายใจเลยนะคะ ฮึๆ กังวลขนาดนั้นเลยเหรอ ค่อยยังชั่วเนอะ....ว่าแต่ ผอ. คะ เป็นอะไรไปเหรอ ไหงทำคอตกแบบนั้น ไม่สบายหรือเปล่าคะ? พูดตามตรงคือคุณไม่มีบทแล้ว ดังนั้นกรุณาออกไปเลยก็ได้นะคะ เอ๊ะ จะอยู่ต่อเหรอ? อยากขออยู่ด้วยงั้นเหรอ? ช่วยไม่ได้นะคะ ถึงจะรบกวนกันนิดหน่อย แต่จะอนุญาตให้อยู่ต่อก็แล้วกันค่ะ
เอาล่ะ....ถ้าเช่นนั้นจะเอายังไงดีนะ เนื่องจากย่นย่อคำทักทายของ ผอ. ไป เวลาก็เลยเหลือ....ในส่วนนั้น ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ขอเชิญอาจารย์มากิรุในฐานะที่เป็นอาจารย์เหมือนกันขึ้นมาแทนก็แล้วกันค่ะ
? มัวละล้าละลังอะไรอยู่ล่ะคะ? ไม่มีในกำหนดการ? ก็ไม่เห็นเป็นไรไปเลยนี่คะ เหตุผลเหรอ? เรื่องแบบนั้นน่ะ ก็เพราะในบรรดาอาจารย์แล้วคุณมีแววว่าน่าจะออกความเห็นน่าสนใจได้มากที่สุดแล้วนี่คะ
เอาล่ะ เชิญพูดให้เต็มที่เลยค่ะ!
* อาจารย์มากิรุถูกพิธีกรเร่งและขึ้นมาบนเวทีด้วยท่าทีเหมือนฝืนใจ หลังจากทักทายอย่างตะกุกตะกัก เธอก็เริ่มพูดใส่ไมโครโฟน
อ้อ เอ่อ สวัสดี ฉันมากิรุ ซาโตริ ครูสอนภาษาญี่ปุ่น....แล้วก็เป็นที่ปรึกษากรรมการนักเรียนด้วย....นะ นี่ โทโด นี่น่ะ ให้ฉันทักทายในฐานะอะไรกันแน่....อ๊ะ ค่าๆ เข้าใจแล้วๆ จะทำก็ได้ ฉันจะทำ ไม่เห็นต้องตะโกนซะใหญ่โตแบบนั้นเลย....
เอ่อ งั้นตรงนี้ฉันจะขอทักทายในฐานะมนุษย์คนหนึ่งที่ชื่อมากิรุ ซาโตริ ไม่ใช่ในฐานะอาจารย์ก็แล้วกัน
อะแฮ่ม....ต้องขอโทษด้วยที่อาจจะพูดเรื่องแปลกๆ ออกไปบ้าง
ฉันน่ะ เคยนึกปฏิเสธแนวคิดเกี่ยวกับการจบการศึกษาอยู่บ้าง เป็นงั้นมานานเลยล่ะ
ที่พูดไปเนี่ย....ก็รู้สึกอยู่หรอกว่าไม่ใช่เรื่องที่จะเอามาพูดในพิธีที่น่ายินดีแบบนี้เลย....แต่ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ฉันจะขอเล่าเลยก็แล้วกัน เมื่อก่อนฉันเคยสูญเสียเพื่อนคนสำคัญไป
เรื่องนั้นน่ะ จะว่าพอรับได้มันก็พอได้อยู่หรอก....อา ถึงมันจะน่ารำคาญหลายๆ อย่างเลยก็เถอะ แต่รอบข้างเองก็มองว่านั่นเป็นการอำลากันหลังจากได้เตรียมใจมาเป็นอย่างดีแล้ว
ในแง่นั้น นั่นน่ะนับเป็นการลาจากที่เรียกได้ว่าเป็นการ ?จบการศึกษา? จากโลกใบนี้
....อื้ม เมื่อกี้ก็พูดไปแล้วนั่นแหละ คือฉันก็ยอมรับได้แล้ว
ฉันได้ส่งเขาด้วยรอยยิ้มแล้ว
เรื่องนั้นฉันไม่ได้โกหกหรอก
แต่ว่านะ
ยังไง....ยังไงซะ หลังจากนั้นฉันร้องไห้ออกมานิดหน่อยอยู่ดีนั่นแหละ เรื่องแบบนั้น....มันก็นะ
อ้อ โทษที ไม่ได้อยากจะทำให้ซึมกันหรอกนะ อ๊า....นึกแล้วเชียว จนป่านนี้ก็ยังเล่าเรื่องนี้ได้ไม่ราบรื่นเลยแฮะ ขอโทษนะที่ยังเป็นครูที่อ่อนหัด
สรุปก็คือ ฉันน่ะรู้ซึ้งยิ่งกว่าคนอื่นว่าในคำว่าจบการศึกษามันประกอบขึ้นมาจากความเศร้า จะว่างั้นก็ได้มั้ง? พูดตรงๆ ก็คือไม่มีอิมเมจที่ดีต่อมันสักเท่าไหร่น่ะ
ก็น่าจะเป็นแบบนั้นอยู่หรอก....นะ
แต่วันนี้ พอได้มาเข้าร่วมพิธีจบการศึกษาของโรงเรียนเฮคิโยแห่งนี้ น่าแปลกมากที่หัวใจฉันมันเต็มไปด้วยความตื่นเต้นจนถึงขั้นทำเอาเผลอยิ้มออกมาเองเลย
ทำไมกันนะ....ฉันก็อธิบายได้ไม่เก่งนักหรอก แต่ว่าภาพลักษณ์เศร้าๆ ที่เคยมีต่อการ ?จบการศึกษา? ที่แล้วๆ มามันถูกปัดหายไปสิ้นซากจนน่าตกใจเลยล่ะ
นี่มันไม่ใช่การจากลา
ฉันเริ่มคิดขึ้นมาแล้วว่ามันเป็นการเริ่มต้นต่างหาก
จริงๆ เลย ทำไมกันนะ ฉันเองก็ไม่ค่อยเข้าใจชัดเจนนักหรอก
แต่พอนึกภาพว่าพวกเธอที่ฉันเคยมีปฏิสัมพันธ์ด้วยมาตลอดออกจากโรงเรียนนี้ไป และไปมีบทบาทในมหา?ลัยหรือในสังคมแล้ว....มันก็ดีใจ ดีใจเหลือเกิน คงใกล้เคียงกับอารมณ์ที่ว่าในที่สุดก็ได้มีโอกาสโชว์ของสะสมลับๆ อันแสนภาคภูมิใจที่ขัดถูจนมันวาวให้คนอื่นได้เห็นสักทีนั่นแหละ
ก็ฉันน่ะชอบอวดออกจะตายนี่นา!
ดังนั้น....อ๊า ขอโทษทีก็แล้วกันที่พูดวกไปวนมาทั้งๆ ที่เป็นครูภาษาญี่ปุ่นแท้ๆ จนถึงตอนนี้ฉันก็พยายามจะสื่อสารเรื่องที่สำคัญจริงๆ อย่างเรื่องเกี่ยวกับเพื่อนคนนั้นด้วยคำพูดอยู่หรอก....แต่ไม่ไหวเอาซะเลย พูดแค่คำสองคำมันเล่าได้ไม่หมดจริงๆ นั่นแหละ
อะ เอาเป็นว่า ฉันรู้สึกดีใจมากๆ เลยที่พวกเธอจะจบการศึกษาจากโรงเรียนนี้กันไป!
ถึงจะเป็นคำพูดโหลๆ ที่ใช้กันเกร่อก็จริง....แต่ขอให้ฉันได้พูดพร้อมอัดแน่นความรู้สึกลงไปอย่างจริงจังทีเถอะ
การจบการศึกษาน่ะมันไม่ใช่การลาจาก เป็นการเดินทางครั้งใหม่ต่างหาก
ตอนนี้ฉันคิดแบบนั้น จากใจจริงเลยนะ....โทษที ที่พูดเรื่องที่ถูกใจพวกเธอไม่ได้ แต่นั่นเป็นความรู้สึกที่ไม่ได้ปรุงแต่งของฉันในตอนนี้ไงล่ะ
ดังนั้น....ทุกคน ช่วยจดจำวันอันแสนวิเศษวันนี้ให้ตราตรึงเข้าไปในใจทีเถอะ
คำทักทายจากฉันจบแค่นี้แหละ
สุดท้ายนี้ พวกเธอ ยินดีด้วยจริงๆ ที่จบการศึกษา!
* เสียงปรบมือดังขึ้นจากที่นั่งผู้ฟังอย่างเป็นธรรมชาติ พอมากิรุ ซาโตริรีบร้อนลงจากเวทีไปด้วยท่าทีเขินอาย พิธีกรก็ดำเนินรายการต่อด้วยท่าทีเหมือนกึ่งๆ จะถอนหายใจ
จบไปแล้วค่ะกับคำทักทายจากอาจารย์มากิรุ
....ฟู่ แม้แต่อารมณ์จะแหย่เล่นยังพลอยเหือดหายไปด้วยเลย ให้ตายสิ....เป็นอาจารย์ที่ยอดเยี่ยมจริงๆ เลยนะคะ คุณเนี่ย
ถ้าอย่างนั้น ในเมื่อนักแสดงก็มากันพร้อมหน้าแล้ว แถมยังได้จังหวะเหมาะเจาะพอดีเลยด้วย ดังนั้นตรงนี้จะขอปฏิญาณให้ ?สมกับ? เป็นพวกเราอีกครั้งนะคะ
อะแฮ่ม
จะขอเริ่มพิธีจบการศึกษาครั้งที่ 52 ของโรงเรียนมัธยมปลายเอกชนเฮคิโยเลยค่าาา!
นักเรียนทุกคน ?โอ้----------------------------------!?
[กรรมการนักเรียนปิดท้าย]
?ขอแค่จบได้สวย ที่เหลือมันก็จะดีไปหมดนั่นแหละ!?
ประธานแอ่นอกเล็กๆ ของตน แล้ววางมาดพูดเรื่องที่อ่านจากหนังสืออะไรสักเล่มอีกตามเคย
คุณหนูตัวกระเปี๊ยกคนนี้ ถึงจะผ่านประสบการณ์การรับตำแหน่งเป็นประธานนักเรียนมาราวๆ หนึ่งปีแล้ว แต่คำพูดการกระทำกลับไม่ได้เปลี่ยนไปเลย
?แนวคิดนั้นเนี่ย เป็นที่ยึดเหนี่ยวสุดท้ายของคนที่ในขั้นตอนดำเนินงานทำได้ไม่น่าชื่นชมสินะ?
?อึก?
จิสึรุซังผู้เป็นเลขาฯ เอ่ยถ้อยคำที่ดูเป็นผู้ใหญ่คู่ควรกับรูปลักษณ์อวบอิ่มนั้นจนทำให้ประธานผงะไป เป็นภาพที่ไม่ต่างจากปกติจริงๆ
อนึ่ง สองคนนี้....ประธาน ซากุระโนะ คุริมุ และเลขานุการ อากาบะ จิสึรุนั้น เพิ่งจะเสร็จสิ้นการเรียนในคาบทั้งหมดในฐานะนักเรียนชั้น ม.ปลายปี 3 ไปเมื่อวันก่อน และตอนนี้ก็เข้าสู่ช่วงปิดเทอมฤดูใบไม้ผลิที่มาถึงค่อนข้างเร็วแล้ว ทำให้พวกเธอไม่ต้องมาโรงเรียนแล้วก็ได้ ทั้งๆ อย่างนั้นตอนนี้ทั้งสองคนก็ยังมาโรงเรียนในเวลาทำกิจกรรมของกรรมการนักเรียนตอนหลังเลิกเรียนโดยไม่ปริปากบ่นใดๆ
มาฟุยุจังผู้อยู่ ม.ปลายปี 1และเป็นเหรัญญิกกรรมการนักเรียนเอ่ยปากแทรกบทสนทนาของนักเรียนชั้นปี 3 ทั้งสองคน
?แต่ก็จริงนะคะ แม้แต่ในเกม ขอแค่ตอนจบเยี่ยมก็มีพลังมากพอจะลบล้างส่วนที่ใช้ไม่ได้อื่นๆ ไปหมดเลย!?
แม้ความเห็นของมาฟุยุจังจะทำให้ประธานพยักหน้าและเอ่ย ?อื้มๆ? ด้วยท่าทีเหมือนเรียกคืนความมั่นใจกลับมาได้ แต่ก็มีความเห็นใหม่ดังขึ้นข้างๆ ฉันอีกในทันที
?เอาเถอะ แต่พูดในทางตรงข้ามก็ได้เหมือนกันนะ อย่างตอนจบแบบ ?การผจญภัยของพวกเราคือต่อจากนี้ไปต่างหาก!? ตามการ์ตูนน่ะ ฉันรู้สึกว่ามันทำเอาเรื่องพังพินาศไปหมดเลย ต่อให้ที่แล้วๆ มาจะสนุกสักแค่ไหนก็เถอะ?
?อึก?
คำพูดของมินัตสึ....ผู้เป็นพี่สาวของมาฟุยุจังและเป็นรองประธานนักเรียนนั้น ทำให้ประธานหดหู่อีกรอบเข้าจนได้ นับเป็นคอมโบ้ที่งดงามของสองพี่น้องเลยทีเดียว
ประธานถูกเหล่าสมาชิกปั่นหัวให้วุ่นตั้งแต่ต้นการประชุมจนดูมีท่าทางเหนื่อยล้าอย่างหนัก กรรมการนักเรียนจึงอยู่ในอารมณ์เฉื่อยชาทันที
....อืม ตอนนี้แหละคงถึงตาฉันออกโรงแล้วมั้ง!
ฉัน ในฐานะผู้หวังดีเพียงหนึ่งเดียวของกรรมการนักเรียนนี้....และในฐานะเฟมินิสต์ถึงแก่น วางมือดังปุบลงบนไหล่ของประธานเพื่อให้เธอร่าเริงขึ้น ฉันสบตาเธอผู้หันมาทางนี้ช้าๆ จากนั้น....ก็เอ่ยออกไป!
?แต่งงานกันเถอะครับ!?
?ไหงอยู่ดีๆ!??
ฉันใช้สองมือกุมมือของประธานแน่นแกมบังคับ เธอดูเหมือนทำอะไรไม่ถูก
?ลงเอยแบบแต่งงานกันนี่แหละ นับเป็นแฮปปี้เอนดิ้งที่ยอดเยี่ยมที่สุด!?
?ไม่ๆๆๆ แนวคิดโบราณนั่นมันอะไรน่ะ!?
แม้จะถูกประธานปัดมือเข้าให้เต็มแรง แต่ฉันก็ยังจู่โจมต่อไปโดยไม่ท้อแท้! อนึ่ง สมาชิกคนอื่นๆ มีท่าทีเหมือนไม่สนใจกันเลยสักนิด....ฮึ คงแสดงความหึงออกมาในทางตรงข้ามกับที่ควรจะเป็นนั่นแหละ ยัยพวกนางเอกของฉันช่างน่ารักชะมัด!
?ประธาน! ไม่สิ ต้องเรียกงี้เลย คุริมุ!?
?ช่วยอย่ายกระดับวิธีเรียกไปเองตามอำเภอใจจะได้มั้ย!??
?กรุณามาเป็นสึงิซากิ คุริมุทีเถอะครับ!?
?ก็บอกแล้วไงว่าไม่เอา! ขอปฏิเสธ!?
ประธานส่ายหัวขวับๆ ปฏิเสธเต็มแรง....ยัยซึนเดเระนี่!
?มีอะไร...มีอะไรในตัวผมที่ใช้ไม่ได้กันครับ!?
?เกือบทั้งหมดนั่นแหละ!?
?เข้าใจแล้ว สรุปคือเป็นแบบนี้สินะครับ ถึงจะชอบผมมากๆ แต่มีแววว่าพ่อแม่จะคัดค้านการแต่งงานในวัยเรียน ประธานกังวลเรื่องนั้นสินะ?
?ไม่ได้พูดซะหน่อย!? คนที่คัดค้านน่ะไม่ใช่พ่อแม่ แต่ปัญหาก่อนอื่นเลยคือตัวฉันเองต่างหาก!?
?ก็จริง ระยะนี้ข้อกำหนดเกี่ยวกับโลลิชักจะเข้มงวดซะด้วย....?
?ไม่ใช้คัดค้านในแง่อายุซะหน่อย! ว่าแต่ฉันสิบแปดแล้วนะ! ไม่ใช่เด็กๆ ซะหน่อย!?
?อะไรกัน งั้นก็แต่งงานได้ไม่ใช่เหรอครับ?
?ไหงโล่งอกเฉยเลยล่ะ!? ตอนนี้ฉันไม่ได้เอาเรื่องนั้นมาเป็นประเด็นซะหน่อย!? ก็แค่ฉันไม่อยากแต่งงานเท่านั้นเอง!?
?ไหนว่าขอแค่จบได้สวย ทุกอย่างก็ดีเองไม่ใช่เหรอ....?
?เพราะงั้นแหละ ถึงไม่ขอจบแบบแบดเอนด์ไงล่ะ!?
ดูเหมือนการแต่งงานกับฉันจะถูกจัดว่าเป็นแบดเอนด์ซะงั้น....จริงๆ เลย ขี้อายชะมัดเลยนะเนี่ย! แต่ขืนทำให้เธอเขินมากไปก็น่าสงสารกันพอดี แถมยังอยู่ต่อหน้าสมาชิกกรรมการนักเรียนคนอื่นด้วย ฉันเลยตอบรับอย่างเป็นสุภาพบุรุษว่า ?หึ ทราบแล้วครับ? แล้วยอมถอยไป ไม่รู้ทำไมประธานถึงได้ส่งเสียง ?ฮึ่ม? พร้อมกำหมัดแน่น แต่ผ่านไปเดี๋ยวเดียว หลังจากสูดลมหายใจเข้าไปเฮือกใหญ่แล้ว เธอก็กำกับการประชุมอีกครั้ง
?เอาเป็นว่า! วันนี้เราจะพูดคุยเกี่ยวกับ ?ตอนจบ? กัน!?
มินัตสึพยักหน้าพร้อมส่งเสียง ?หืม? ขณะมองไปยังแผ่นหลังของประธานผู้กำลังเขียนว่า ?เกี่ยวกับตอนจบ? ลงบนกระดานไวท์บอร์ดจนส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าด
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ยินดีต้อนรับสู่ห้องกรรมการนักเรียนแห่งโรงเรียนเอกชนเฮคิโย! เหล่าสมาชิกสาวงามทั้งสี่+ตัวแถมอีกหนึ่งจะหวนนึกถึงอดีตเพื่อบรรดานักเรียนทั้งหลายกัน จุดเริ่มต้นเรามันช่างน่าตกตะลึงเสียเหลือเกิน ?ฉันไม่สนใจมนุษย์ปกติ (เซ็นเซอร์)? ....ไม่น่าเชื่อว่าในเล่มแรกอันน่าจดจำของซีรี่ส์เราจะมีจุดที่โดนเซ็นเซอร์เข้าซะได้ แล้วถึงจะบอกว่าเรื่องราวเริ่มเดินหน้าไปบ้างก็เถอะ แต่ก็ยังเป็นชีวิตประจำวันที่เวียนวนซ้ำไปซ้ำมา ฟุ้งซ่านจนเลยเถิด และเป็นช่วงวัยรุ่นที่อ่อนประสบการณ์เหลือเกิน แนะนำผลงานแบบนี้เนี่ย ถึงอ่านตรงนี้ไปก็ไม่เห็นทำให้เข้าใจขึ้นมาได้เลยว่าเนื้อหาเป็นยังไงกันแน่ เพราะได้ทุกท่านคอยสนับสนุนนี่แหละ ถึงได้ทำอะไรๆ ลงไปได้ตั้งเยอะแยะ! แต่เพราะมีอดีตนั้นอยู่นี่แหละถึงมีวันนี้ได้ วันคืนช่วงวัยหลักสิบเนี่ยไม่ว่าอะไรมันก็ดูพิเศษไปซะหมดเลย นี่ไม่ใช่จุดจบ แต่เป็นจุดเริ่มต้นต่างหาก
ถ้าอย่างนั้นสุดท้ายนี้เรามานับหนึ่งสองสามกันเถอะ หนึ่ง สอง สาม!
?กรรมการนักเรียนโรงเรียนเฮคิโยรุ่นที่ 32 แยกย้ายได้!?
