?ดูเหมือนว่าพี่จ๋าจะลอบนัดพบกับคาเรโนะซังที่บ่อน้ำพุร้อนพร้อมกับบินไปบนฟ้าด้วยน่ะค่ะ อากาบะซัง!?
?หา!??
วันพิธีจบการศึกษา
เพื่อจะได้เตรียมพร้อมในขั้นสุดท้ายสำหรับพิธีจบการศึกษาที่จะเริ่มขึ้นตั้งแต่ช่วงบ่าย --- สมาชิกกรรมการนักเรียนทุกคนมารวมตัวกันที่ห้องกรรมการนักเรียนด้วยข้ออ้างแบบนั้น แต่อันที่จริงแล้วเรากำลังรอการติดต่อจากคีย์คุงอย่างกระวนกระวายกันอยู่ต่างหาก และระหว่างนั้นก็มีโทรศัพท์จากริงโกะจังมาบอกเรื่องที่ไม่เห็นเข้าใจว่าหมายถึงอะไร
ขณะที่อากาจังและพี่น้องชีนะกำลังเฝ้ามองเหมือนสงสัยว่ามีเรื่องอะไร ฉันก็ถามริงโกะจังกลับไป
?สะ สงบใจหน่อยสิ ริงโกะจัง?
?ขะ ขอโทษค่ะ หนูล้นหลามนิดหน่อย....?
?อื้ม นั่นน่ะจะพูดว่าลนลานแต่พูดผิดสินะ จะไปมีอะไรล้นหลามกันล่ะ ยังสงบใจไม่อยู่ใช่มั้ย เอ้า หายใจเข้าลึกๆ สิ ริงโกะจัง?
?ฮี่ฮ่าฮี่ฮ่า?
?เสียงหายใจเข้าฟังดูร่าเริงดีนะ แล้วตกลงสงบใจได้หรือยัง??
?....ฟี้ ฟี้?
?ไม่สิ นั่นน่ะสงบมากเกินไปแล้วมั้ง! ตื่นทีเถอะ!?
ไม่ได้การ ฉันเผลอหงุดหงิดไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ยะ ยังเข้ากันไม่ค่อยได้เหมือนเคยเลยแฮะกับสึงิซากิ ริงโกะ ฉันเห็นว่าช่วยไม่ได้ ดังนั้นระหว่างที่เธอยังไม่ตื่นเต็มตา ฉันก็เลยตั้งค่าโทรศัพท์มือถือก่อนจะวางลงบนโต๊ะ เพื่อที่ทุกคนที่อยู่ในห้องจะได้พูดคุยกับริงโกะจังได้
?งื้อ....ขอโยดค่ะ เมื่อวานตั้งแต่ตอนนั้นก็คิดถึงเรื่องของพี่จ๋ามาตลอดจนนอนไม่หลับเลยสักนิด....?
?อะ อ้อ งั้นเองเหรอ?
เรื่องนั้นพวกเราสมาชิกกรรมการนักเรียนทุกคนเองก็เป็นเหมือนกัน ถึงจะไม่ถึงขั้นริงโกะจัง แต่ดูเหมือนว่าเมื่อวานแต่ละคนต่างก็นอนไม่หลับกันทั้งนั้น เพราะอย่างนั้นพอรวมเรื่องที่วันนี้เป็นวันพิธีจบการศึกษาเข้าไปด้วยแล้ว วันนี้พวกเราก็เลยซึมกระทือกันตั้งแต่เช้า นับว่าหาได้ยากมากที่ห้องกรรมการนักเรียนจะเงียบได้ขนาดนี้ พูดตามตรงว่าโทรศัพท์จากริงโกะจังเนี่ยนับว่าช่วยกู้บรรยากาศเอาไว้ได้เลยด้วยซ้ำ
หลังจากรออยู่หลายวินาทีจนในที่สุดเธอก็สงบใจลงได้แล้ว เธอก็เริ่มรายงานใหม่อีกครั้ง
?เมื่อกี้มีการติดต่อมาจากพี่จ๋า --- จากพี่ชายน่ะค่ะ เอ่อ....ดูเหมือนเรื่องที่ไปเจอพี่อาสุกะมาจะเป็นเรื่องจริง....?
มินัตสึมีปฏิกิริยาตอบสนองต่อถ้อยคำนั้น
?งั้นเหรอ....แต่ทำไมถึงไปในจังหวะแบบนี้ล่ะ....?
?อ๊ะ พอถามเรื่องนั้น พี่ชายกลับเปลี่ยนเรื่องว่า ?อื้ม เรื่องนั้นช่างมันก่อน? น่ะค่ะ?
?หนีสินะ?
?หนีเฉยเลย?
?หนีเลยสินะคะ?
?หนีเลยว่างั้น?
?เอ่อ แล้วทีนี้ก็บอกว่าเกิดเรื่องหลายๆ เรื่อง จากนี้ก็เลยจะขึ้นเครื่องบินไปกับคาเรโนะซังน่ะค่ะ?
?ไหงงั้นล่ะ!?
ทุกคนรับมุกโดยพร้อมเพรียง! อากาจังเป็นตัวแทนเอ่ยข้อสงสัยออกไป
?ไหงกลายเป็นงั้นไปได้ล่ะ! เกิดเรื่องขึ้นหลายเรื่องเกินไปแล้วมั้ง! ตรงนั้นน่ะช่วยอธิบายทีสิ!?
เกี่ยวกับบุคคลที่ชื่อคาเรโนะนั้น ในสมองพวกเรารับรู้แค่ประมาณว่า ?จะเรื่องแต่งหรืออะไรก็ไม่เข้าใจหรอก แต่เอาเป็นว่าเขาเป็นคนที่อันตรายต่อคีย์คุง? เท่านั้นเอง แต่อย่างน้อยก็ไม่เห็นเข้าใจเลยสักนิดว่าทำไมถึงต้องอยู่ด้วยกันตอนนี้ในสถานการณ์แบบนี้ด้วย
แต่เรื่องนั้นดูเหมือนริงโกะจังเองก็พอๆ กับพวกเรา เธอเปล่งเสียงที่ฟังดูน่าเวทนาออกมา
?ฮือ....ถึงจะพูดแบบนั้นกับริงโกะก็เถอะ....แต่พี่ชายพูดแค่ว่า ?เพราะงั้นแหละ ฉันจะกลับไปให้ทันพิธีจบการศึกษา เพราะงั้นไม่ต้องห่วงหลายๆ เรื่องหรอกนะ? เท่านั้นเอง....?
?งั้นเหรอคะ แต่ถ้าเป็นเรื่องพิธีจบการศึกษา ทำไมถึงไม่ติดต่อพวกมาฟุยุโดยตรงกันนะ?
?อ๊ะ เห็นว่าไม่มีเวลาเหลือก่อนจะขึ้นเครื่องแล้วน่ะค่ะ เพราะงั้นก่อนอื่นก็เลยโทรศัพท์หาริงโกะคนเดียวก่อน......โทรศัพท์หาริงโกะคนเดียวไงล่ะคะ!?
ดูเหมือนจะเป็นเรื่องสำคัญสำหรับเจ้าตัว เราเลยโดนเธอพูดใส่ถึงสองครั้ง
พริบตานั้นฉันมองเห็นตัวอักษรว่า ?หงุดหงิด? ปรากฏบนหัวสมาชิกกรรมการนักเรียนทุกคน แต่ก็เอาเถอะ ตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมามัวพูดเรื่องแบบนั้นอยู่ซะหน่อย
ฉันพึมพำว่า ?เครื่องบินสินะ? ก่อนจะกดแป้นพิมพ์คอมพิวเตอร์และเปิดดูอินเทอร์เน็ตโดยที่ยังคุยโทรศัพท์ไปด้วย
?ริงโกะจัง โทรศัพท์นั่นน่ะโทรเข้ามาเมื่อไหร่เหรอ??
?อ๊ะ เมื่อกี้นี้เองค่ะ พอดีคิดว่าต้องรีบติดต่อทุกๆ คนน่ะ?
?ก็คงงั้นแหละนะ....?
ชักรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีขึ้นมาทีละนิดๆ แล้ว ถึงจะบอกว่าพิธีจบการศึกษาเริ่มตั้งแต่บ่ายก็เถอะ แต่นี่ก็ไม่ใช่เวลาเช้าแล้วซะหน่อย การที่ขึ้นเครื่องบินเมื่อกี้ในสถานการณ์นี้....
ฉันตรวจสอบเวลามาถึงของเที่ยวบินที่คีย์คุงคงจะขึ้น แล้วก็เผลอเดาะลิ้น
?ถึงก่อนบ่ายก็จริง....แต่นั่นน่ะแค่ถึงสนามบินเท่านั้นเอง?
?เอ๋!? งั้นหรอกเหรอ!??
ระหว่างที่อากาจังและบรรดาสมาชิกกรรมการนักเรียนกำลังส่งเสียงจอแจกันใหญ่ มีเพียงริงโกะจังผู้ไม่ค่อยรู้เรื่องภูมิประเทศแถบนี้ละเอียดนักคนเดียวเท่านั้นที่ดูจะมีท่าทีงงงันอยู่อีกฟากของโทรศัพท์
?เอ๊ะ? หมายความว่ายังไงเหรอคะ??
?คือว่านะ จากสนามบินถึงเฮคิโยเนี่ยยังต้องใช้เวลาอีกมากเลยล่ะ ถึงเครื่องบินจะทันเวลาบ่าย แต่จากที่นั่นมาถึงที่นี่ต่อให้บึ่งรถมา....?
อย่างน้อยๆ ถ้าคิดตามปกติก็เป็นเวลาที่ไม่ทันกาลเอามากๆ แล้ว แบบนี้น่ะไม่ไหวแล้วจริงๆ....
ความเงียบกริบอันหนักอึ้งแผ่ไปทั่วทั้งห้อง
....ถึงคีย์คุงจะมาร่วมพิธีจบการศึกษาไม่ได้ มันก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่โตอะไรนักหรอก เมื่อวานนี้พวกเราเคยคิดกันแบบนั้น
แต่ว่า
ยิ่งรวมเรื่องที่พี่น้องชีนะจะย้ายโรงเรียนด้วยแล้ว พอวันสุดท้ายในโรงเรียนเฮคิโยมาถึงเข้าแบบนี้
ก็นึกโหยหาคีย์คุงขึ้นมาอย่างสุดจะทน
นั่นน่ะแน่นอนว่าไม่ใช่แค่ฉันคนเดียว สีหน้าหม่นหมองของทุกคนก็สื่อความรู้สึกนั้นออกมาได้มากเพียงพอ
....สำหรับพวกเรา คีย์คุงเป็นมากกว่าพวกพ้องหรือผู้ชายคนสำคัญ บางทีคงจะเป็น ?สัญลักษณ์ของโรงเรียนนี้? เลยก็ว่าได้
ดังนั้นในเวลาที่พวกเราถึงคราวต้องจากโรงเรียนนี้ไป หากไม่มีเขาอยู่ทางฝั่งโรงเรียน....พวกเราก็ไม่รู้เลยว่าควรเอ่ยคำลากับสิ่งใดดี ไม่รู้เลยว่าจะต้องโบกมืออำลาอะไร
เราไม่อาจสะสางเรื่องสำคัญที่สุดได้
เพราะงั้นสำหรับพวกเรา การที่คีย์คุงเข้าร่วมพิธีจบการศึกษาจึงเป็นสิ่งสำคัญยิ่งกว่าที่นักเรียนคนอื่นๆ คิดกันเสียอีก
แต่คีย์คุงคนนั้นกลับไม่มีแววว่าจะมาทันเอาเสียเลย
?......ทุกคนคะ?
ริงโกะจังคาดเดาบรรยากาศของพวกเราได้และพลอยหดหู่ไปด้วย....ถึงจะดีใจก็จริงที่รู้สถานที่อยู่ของคีย์คุงแน่ชัดแล้ว แต่เพราะเรื่องนั้นทำให้ชี้ขาดลงไปได้เหมือนกันว่าเขามาไม่ทันแน่ๆ พวกเราก็เลยรู้สึกซับซ้อนปั่นป่วนกันใหญ่
--- ตอนนั้นเอง
?....คือว่านะ?
อากาจังเปล่งเสียงขึ้นเหมือนจะทำลายบรรยากาศที่หมดทางเยียวยาแบบนั้น
เธอลุกขึ้นจากเก้าอี้ ก่อนจะยืดอกแล้วเอ่ยคำพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเหมือนทุกที --- ทั้งๆ ที่อยู่ในวันแบบนี้ ในสถานการณ์แบบนี้ เธอก็ยังคงยิ้มแย้มไม่ต่างไปจากปกติเลย
?ขืนตัดใจก็จบสิ้นกันตรงนี้พอดีน่ะสิ!?
นั่นน่ะเป็นตัวเธอตามปกติโดยแท้ เป็นตัวเธอตามปกติที่เอาคำพูดเด็ดของใครสักคนซึ่งตนเองเคยพูดมาแล้วหลายต่อหลายครั้ง มาเอ่ยอย่างผ่าเผยราวกับว่าเพิ่งจะคิดขึ้นมาได้เดี๋ยวนี้
บรรยากาศของพวกเราเริ่มจะสดใสขึ้นทีละน้อย ราวกับว่าถูกบรรยกาศของเธอผู้เป็นเช่นนั้นฟื้นฟูกลับมา
?ให้ตายสิ ประธานยังคงมีความมั่นใจแบบไร้ที่มาจนถึงท้ายที่สุดเลยจริงๆ นะ?
?ถ้าเป็นเกมละก็ การยอมตัดใจเป็นสิ่งสำคัญเหมือนกันก็จริง แต่มีแค่เรื่องคราวนี้แหละที่มาฟุยุไม่อยากตัดใจเหมือนกัน?
?ฮึๆ พวกพี่ๆ กรรมการนักเรียนเนี่ยต้องให้ได้แบบนี้สิ ฟังกิ้ง!?
ฉันเฝ้ามองกรรมการนักเรียนที่เริ่มกลับมามีชีวิตชีวาเหมือนปกติด้วยสายตาแบบคนนอกอยู่บ้าง
....อา ฉันสู้เด็กคนนี้ไม่ไหวเหมือนเคยเลย ตั้งแต่ ?เมื่อตอนนั้น? ที่ได้พบและเป็นเพื่อนกัน เธอก็มีแต่สิ่งที่ฉันไม่มีมาตลอดจริงๆ นั่นแหละ ทั้งๆ อย่างนั้นแท้จริงแล้วกลับอ่อนแอ และทั้งๆ ที่อ่อนแอ อ่อนแอ อ่อนแอเหลือเกิน แต่ก็เพราะอย่างนั้นแหละถึงได้แข็งแกร่งยิ่งกว่าใครๆ
?อากาจัง ถึงพูดว่าจะไม่ยอมตัดใจก็เถอะ....แต่เธอมีวิธีการเป็นรูปธรรมที่จะเดินทางจากสนามบินมายังเฮคิโยได้ทันอยู่ด้วยเหรอ??
?ระ เรื่องนั้นไว้จะคิดกันทุกคนตั้งแต่นี้ไปไงล่ะ!?
?....เป็นแบบนั้นจริงๆ ด้วยสินะ?
ทั้งๆ อย่างนั้นกลับเต็มไปด้วยช่องโหว่ เป็นเด็กที่อยู่ไม่ได้หากไม่มีใครยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือ
?งั้นจะเริ่มประชุมกรรมการนักเรียนครั้งสุดท้ายล่ะนะ! หัวข้อวันนี้เกี่ยวกับ ?วิธีพาตัวสึงิซากิมาอย่างด่วนจี๋?! เอ้า ใครมีความเห็นบ้าง!?
?พังต้นเสาแล้วขว้างไปให้เขาขึ้นขี่มา?
?เรือลอยฟ้า พรมลอยฟ้า ลาเมีย....อ๊ะ ลูร่า ?
?กะ กรรมการนักเรียนจะเป็นงี้กันจนถึงท้ายที่สุดเลยเหรอเนี่ย~! อื๊อ ช่างมันแล้ว! จิสึรุ! ขอร้องล่ะ!?
?....ถ้าอากาจังยอมถอด คีย์คุงคงจะวิ่งรี่มาด้วยความเร็วที่น่าตกใจเลยล่ะมั้ง?
?ทั้งมินัตสึทั้งจิสึรุคาดหวังต่อความสามารถของสึงิซากิมากเกินไปแล้ว! แล้วฉันก็ไม่ยอมถอดด้วย!?
?ลำบากแย่เลยเนอะ หมดหนทางแล้วล่ะ?
?เร็วชะมัด! หมดหนทางเร็วชะมัด! คะ คิดให้มันมากกว่านี้หน่อยสิ~ จะตัดใจไม่ได้น้า~?
อากาจังเริ่มร้องไห้จนได้....อา น่ารักจริงๆ เลยนะ อากาจัง
ระหว่างที่กรรมการนักเรียนเริ่มมีท่าทีว่าจะยืดเยื้อเหมือนทุกที ก็มีเสียงเบาๆ ว่า ?คือว่า~? เล็ดลอดออกมาจากหูโทรศัพท์ที่ยังไม่ได้วางสาย
?อ้าว มีอะไรเหรอจ๊ะ ริงโกะจัง?
?เปล่าค่ะ คือว่า....จากสนามบินไปเฮคิโยเนี่ย มันไกลขนาดนั้นเลยเหรอคะ??
?แทนที่จะบอกว่าไกล น่าจะบอกว่าถนนมันอ้อมมากกว่าน่ะสิ ก็นั่นไง แถวๆ นี้มันมีทุ่งนาเต็มไปหมดเลยใช่มั้ยล่ะ ถ้าวิ่งตัดผ่านทุ่งนามาเป็นเส้นตรงได้ก็เร็วอยู่หรอก แต่ถ้าใช้รถ ความกว้างถนนมันแคบจนวิ่งไม่ได้น่ะ ครั้นจะใช้รถขับเข้าไปในย่านตัวเมืองก็ต้องอ้อมนิดหน่อยอีก....ถึงจะพูดงั้น แต่ระยะห่างนี้ถ้าเทียบกับเดินหรือปั่นจักรยาน ยังไงซะนั่งรถก็เร็วกว่าอยู่แล้วถึงจะอ้อมก็เถอะ....ก็ประมาณนี้แหละนะ?
?งั้นเหรอคะ....อืม?
?อ๊ะ?
ระหว่างที่ฉันอธิบายสถานการณ์ให้ริงโกะจังฟัง อยู่ดีๆ อากาจังก็เปล่งเสียงขึ้นมา
และเธอก็ควานหาในกระเป๋าดังสวบสาบเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ ก่อนจะหยิบมือถือออกมา
พวกเราต่างมองหน้ากันด้วยความไม่เข้าใจว่าเธอจะสื่ออะไร
?เอ่อ....ประธาน??
มินัตสึส่งเสียงขึ้น ทันใดนั้นอากาจังก็เอามือถือแนบหูพลางยิ้มแสยะ
?ฉันพอจะนึกอะไรออกนิดหน่อยแล้วล่ะ! ฝากฉันจัดการได้เลย!?
?......?
ฝากให้อากาจังจัดการ....แม้จะหวั่นไหวต่อสถานการณ์น่ากังวลที่สุดนั้น แต่สุดท้ายพวกเราก็ทำได้เพียงอาศัยสิ่งนั้นเป็นที่ยึดเหนี่ยวเท่านั้นเอง
คะ คีย์คุง จะมาทันจริงๆ หรือเปล่านะ....
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ยินดีต้อนรับสู่ห้องกรรมการนักเรียนแห่งโรงเรียนเอกชนเฮคิโย! วันนี้เหล่าสมาชิกสาวงามทั้งสี่+ตัวแถมอีกหนึ่งก็ยังคงพยายามเพื่อเหล่านักเรียนทั้งหลายเหมือนเคย....อาจจะกะทันหันไปหน่อย แต่จะขอตัดเข้ารายการถ่ายทอดสดเดี๋ยวนี้เลยนะครับ!
เฮคิโยคัพครั้งที่ 801 ม้าแต่ละตัวออกสตาร์ทโดยพร้อมเพรียง หัวแถวคือเจ้าอกแบนสเตตัสและเจ้าเลือดร้อนทาโร่ แม้เจ้าอกแบนจะถูกจับตามองว่าเป็นตัวเก็งอยู่เสมอ แต่นี่กลับอยู่ในสภาพที่ไม่มีใจจะสู้เอาซะเลย ส่วนเจ้าเลือดร้อนก็เพิ่งจะมาพัฒนาขึ้นอย่างก้าวกระโดดในช่วงนี้ จนเลื่องลือกันว่าจะมาเป็นม้าตัวเก็งตัวใหม่! ส่วนตัวที่ตามหลังทั้งสองมาราวกับคอยเฝ้าสังเกตท่าทีอยู่ ก็คือเจ้าเกียรติยศแห่งเอสตัวแม่ แม้จะว่ากันว่าความสามารถนับเป็น No.1 แต่กลับอ่อนแอในสถานการณ์สำคัญที่สุดซะได้! และตัวสุดท้ายที่ช้ากว่าใครเพื่อน ก็คือเจ้าบอยส์เลิฟเลิฟเวอร์ นับตั้งแต่แสดงพลังท่วมท้นใส่อีกฝ่ายก่อนหน้านี้แล้วก็ทำผลงานได้ไม่ค่อยดีมาตลอด! นี่อยู่ในสภาพที่ละสายตาไม่ได้จนถึงท้ายที่สุดเลยล่ะ! โอ๊ะ แล้วคนที่พุ่งเข้ามาในตอนนี้ก็คือ....เชิญติดตามอ่านในเล่มนะครับ!
