?โอ้ ไม่เจอกันนานเลย คาเรโนะ เคียวอิจิโร่ หึหึหึ ชีวิตความเป็นอยู่ที่ <สรวงสวรรค์> เป็นยังไงบ้าง??
บนจอมอนิเตอร์ของคอมพิวเตอร์ที่เชื่อมต่ออินเตอร์เน็ตซึ่งมีอยู่เพียงเครื่องเดียวเท่านั้นใน <อาคารควบคุม> ของ <สรวงสวรรค์> ผู้หญิงคนนั้นส่งยิ้มแสยะที่ชวนหงุดหงิดมาให้ฉัน
ฉันเผลอถลึงตาจ้องฝ่ายนั้นกลับไปเต็มเหนี่ยว
?อย่ามางี่เง่าน่า มากิรุ เดิมทีแล้วเป็นเพราะใครกัน ฉันถึงต้องมาอยู่แบบนี้....?
?โห แสดงท่าทีแบบนั้นเลยรึ ถ้างั้นก็ตามใจ อุตส่าห์มีโอกาสได้กลับไปทำงานแล้วแท้ๆ เชียว คาเรโนะ เคียวอิจิโร่....แหม ต้องไปแจ้งกับทางเบื้องบนซะหน่อยแล้วว่าดูเหมือนคาเรโนะคุงจะติดใจชีวิตที่ <สรวงสวรรค์> น่าดู....?
?ขออภัยด้วยครับ ขอให้ผมได้ฟังเรื่องทีเถอะ ท่าน....มากิรุ?
ฉันรีบร้อนปรับเปลี่ยนท่าทีในทันใด ต่อให้มีเหตุจำเป็นก็เถอะ....แต่ทำไมฉันต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วย! เสียหน้าเป็นบ้า! แต่จะมัวให้ความสำคัญกับศักดิ์ศรีจนปล่อยให้โอกาสนี้หลุดลอยไปก็ใช่ที่อีกเหมือนกัน
ฉันกัดฟันและก้มหัวให้กล้องซึ่งติดตั้งเอาไว้บนเครื่องคอมพิวเตอร์ เสียงหัวเราะที่ไม่ว่าจะฟังทีไรก็ของขึ้นเล็ดลอดออกมาจากลำโพง
?ฮะๆๆๆๆ เยี่ยมไปเลย คาเรโนะคุง ดูเหมือนการใช้ชีวิตที่ <สรวงสวรรค์> จะทำให้นายน่ารักขึ้นเยอะเลยนี่นา?
?งะ....งั้นเหรอครับ?
ฉันกระตุกมุมปากขึ้นและพยายามจะปั้นยิ้มออกมาให้ได้ ฮึ่ย พยายามเข้า อย่าแพ้เชียวนะ เคียวอิจิโร่!
?หึๆ เรื่องนิสัยเนี่ยก็แหงอยู่หรอก แต่รูปลักษณ์ภายนอกก็ด้วย พอเอาชุดสูท เครื่องประดับ แล้วก็พวกเจลใส่ผมออกไปหมด ก็ดูหน้าตาน่ารักขึ้นผิดคาดเลยนี่นา?
?ขะ....ขอบพระคุณครับ?
ปึ้ดปึ้ดปึ้ดปึ้ด! กะ กล้ามเนื้อที่แก้มกระตุกสุดๆ! อยากจะอัดกำปั้นเข้าไปในจอมอนิเตอร์นี่เดี๋ยวนี้เลย! แต่ก็ต้องอดทนเข้าไว้ เคียวอิจิโร่! ขอแค่....ขอแค่ผ่านพ้นตรงนี้และออกจาก <สรวงสวรรค์> ไปได้ ทีนี้ก็เสร็จเราล่ะ! ไว้หลังจากนั้นค่อยมาทำให้ยัยจิ้งจอกสาวนี่ตกใจลนลานซะบ้าง!
ใช่แล้ว นี่เป็นโอกาสที่หาได้ยากยิ่ง
ฉันถูกขังอยู่ในเกาะเปลี่ยวร้างที่แยกห่างจากสังคมโดยสิ้นเชิง และไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นที่ไหน....ซึ่งก็คือ <สรวงสวรรค์> แห่งนี้มาได้ราวๆ ครึ่งปีแล้ว ในสภาพปัจจุบันที่ต่อให้พยายามสักแค่ไหนก็ไม่ได้รับอนุญาตแม้กระทั่งการส่งอีเมลหาเพื่อนสักฉบับนั้น....วันนี้คนของทาง <กิจการ> กลับติดต่อมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ถึงจะแย่ตรงที่อีกฝ่ายคือมากิรุก็เถอะ แต่ถึงอย่างนั้นวินาทีที่ได้สื่อสารกับโลกภายนอกแบบนี้ ก็มีแต่จะต้องใช้โอกาสนี้ให้เกิดประโยชน์เท่านั้น
ฉันรีดเค้นความมีเหตุมีผลออกมาและระงับความหยิ่งทะนงในศักดิ์ศรีเอาไว้ เพื่อไม่ให้ไปตัดเส้นใยบางๆ ที่ดูพึ่งพาไม่ได้นี้เข้า ทำเอานึกไปถึง ?ใยแมงมุม? ของอาคุตางาวะ ริวโนะสุเกะ เลย แต่ฉันไม่ทำเรื่องไม่เข้าท่าเหมือนคันดาตะหรอก
มากิรุที่ยังคงทำหน้ายิ้มกรุ้มกริ่มไม่เปลี่ยนพูดต่อ
?พอมาคิดแบบนี้ พอคิดว่า <กิจการ> เป็นพวกที่ใช้วิธีการสกปรกแล้ว ระบบและสถานที่ที่เรียกว่า <สรวงสวรรค์> เนี่ยอาจจะเป็นอะไรที่ยอดเยี่ยมไปเลยก็ได้ ถ้าจำไม่ผิดรู้สึกจะเป็นหนึ่งในไอเดียจำนวนไม่มากที่ประธานคนปัจจุบันเสนอออกมาโดยตรง....เลยสินะ?
?นะ....นั่นสินะครับ?
ฉันก้มหน้าลงโดยไม่ได้ตั้งใจ ฟันขบกันดังกรอบๆ ยอดเยี่ยม....ยอดเยี่ยมตรงไหนกัน! บนเกาะที่มีแต่ธรรมชาติอุดมสมบูรณ์แบบนี้ อาคารสีขาวปลอดทั้งหลังอย่างกับตึกผู้ป่วยที่สะอาดเกินไปจนทำให้สงบใจไม่ลง....ไม่สิ มันไม่มีอะไรเลยยิ่งไปกว่านั้นอีก แถมยังได้รับแค่ข้าวของเครื่องใช้น้อยที่สุดเท่าที่จำเป็นในการดำรงชีวิต ต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่ก็แค่ ?มีชีวิต? ไปเฉยๆ เท่านั้นเนี่ยนะ มันยอดเยี่ยมตรงไหนกันหา!
ความบันเทิงที่เลิศล้ำที่สุดของฉันในช่วงสามเดือนนี้ก็คือการ ?ลองให้เศษขนมปังกับนกตัวเล็กๆ ที่มาอยู่ตรงริมหน้าต่างห้องทุกเช้า? นะเฟ้ย....จะเป็นบั้นปลายชีวิตก็ให้มันน้อยๆ หน่อย! ฉัน....คนที่น่าจะมีอิทธิพลไปทั่วทั้งโลก ใช้ชีวิตอย่างกลุ่มผู้ชนะ มีความสามารถและอำนาจอันแน่แท้ ไม่ยอมรับการต้องใช้ชีวิตแบบนี้เด็ดขาด!
?ในความจริงแล้วฉันว่าสีหน้านายดูดีขึ้นกว่าแต่ก่อนอีกนะ คาเรโนะคุง?
?....ปะ ปะปะ เป็นเกียรติอย่างยิ่งครับ?
จะเป็นงั้นไปได้ยังไงล่ะเฟ้ย! ดีขึ้นตรงไหนกัน! ไม่เห็นมีอะไรดีขึ้นเลยสักนิด.... อ๊ะ ก็นะ พอเลิกสูบบุหรี่ อาหารก็อร่อยขึ้นนิดหน่อยแฮะ แต่นอกเหนือจากนั้นแล้วไม่มีอะไรเลยจริงๆ.... ไม่สิ เสียเวลาหงุดหงิดไปกับการคิดเรื่องงานน้อยลงมั้งนะ ไม่สิไม่ แต่นอกจากนั้นแล้วไม่เห็นได้อะไรเลยจริงๆ.... ไม่สิ ก็มีบ้างที่นึกถึงเรื่องเมื่อตอนอาศัยอยู่สองคนกับย่าที่บ้านนอกเมื่อครั้งยังเด็กๆ....
?แหม สีหน้าสีตาดูอย่างกับเป็นคนละคนกับเมื่อก่อนจริงๆ เลย วิญญาณที่สิงอยู่หลุดออกไปแล้วหรือไง??
?หนวกหู! คนป่าเถื่อนต่ำทรามอย่างแกจะมาเข้าใจอะไรฉัน....?
?โห ทำท่าทีแบบนั้นใส่เลยเหรอ ถ้างั้นก็ได้ งั้นไปล่ะนะ คาเรโนะ....?
?ขออภัยด้วยครับ?
ฉันโค้งตัวก้มหัวให้อย่างเต็มที่....อะ อับอายเป็นบ้า!
?หึๆ ฉันชอบลูกน้องที่เชื่อฟังกันนะ?
?ใครเป็นลูกน้องแก....เปล่า ต้องขออภัยเป็นอย่างสูงด้วยครับ ท่านมากิรุ?
?โอ้....ดูเหมือนจะกลับตัวกลับใจได้เต็มที่แล้วนี่นา ฉันดีใจนะ คาเรโนะ?
?....งั้นเหรอครับ?
....ฮึ่ย ใครจะไปยอมกลับตัวกลับใจกันหา! เดิมทีแล้วฉันไม่เคยทำอะไรผิดพลาดแม้แต่อย่างเดียวเลยด้วย! เรื่องจะกลับใจอะไรน่ะ มันไม่จำเป็นต้องทำตั้งแต่แรกแล้ว! บนโลกนี้มีใครที่ไหนกันที่จะปฏิเสธคนที่จบการศึกษาจากมหา?ลัยโตเกียวด้วยคะแนนอันดับหนึ่ง และอุทิศตัวให้ <กิจการ> มากมายมหาศาลอย่างฉันคนนี้....
?จะขอยืนยันครั้งสุดท้าย นายสำนึกผิดเรื่องโรงเรียนเฮคิโยหรือยัง??
?สำนึกผิดจากก้นบึ้งของหัวใจเลยครับ?
....ทั้งๆ ที่ไม่น่าจะรู้สึกแบบนั้นเลยแท้ๆ! โธ่เว้ย! บัดซบ! บัดซบสิ้นดี! ไม่ว่าจะเรื่องนั้นหรือเรื่องนี้ ทั้งหมดเป็นเพราะไอ้เด็กเปรตน่าโมโหที่ชื่อสึงิซากิ เคนนั่น
?ดี งั้นฉันมีงานให้ คาเรโนะ เคียวอิจิโร่ ตั้งแต่ตอนนี้ไป นายต้องไปหารองประธานกรรมการนักเรียน สึงิซากิ เคนโดยด่วน จากนั้นก็ช่วยพาเขาไปส่งถึงโรงเรียนเฮคิโยให้ทันพิธีจบการศึกษา?
?ครับ รับทราบ......หา??
ยัยผู้หญิงคนนี้ เมื่อกี้พูดอะไรนะ? ให้ฉัน....คนนี้? ช่วย? ไอ้เด็กเปรตนั่น? หา?
?งั้นก็ตกลงตามนั้น ฝากด้วยล่ะ?
?อ๊ะ เดี๋ยว รอก่อน เฮ้------?
ฟึ่บ จอมอนิเตอร์ดับไป
และทันทีหลังจากนั้น ขณะที่ยังผ่านไปไม่ถึงหนึ่งวินาทีเลยด้วยซ้ำ
<ฟึ่บฟึ่บฟึ่บฟึ่บฟึ่บฟึ่บฟึ่บฟึ่บ!>
?หา??
อยู่ดีๆ ก็มองเห็นเฮลิคอปเตอร์สำหรับติดต่อกับภายนอกเกาะร่อนลงจอดที่สนามบินจากทางหน้าต่างของอาคารควบคุม ขณะเดียวกันเจ้าหน้าที่อาคารควบคุมที่คอยเตรียมพร้อมอยู่ข้างๆ ฉันก็พูดอย่างสุภาพว่า ?ถ้าเช่นนั้นท่านคาเรโนะ ขอเชิญทางนี้? แต่ในความจริงกลับใช้กำลังเข้ามาลากและพาฉันไปยังเฮลิคอปเตอร์
?....หา? ไม่สิ ก็แล้ว อะไร เดี๋ยว ฉัน ไอ้แบบนี้มัน....?
หมายความ หมายความ หมายความ หมายความ ว่าไง เอ่อ ไม่เข้าใจเลย คือว่า เอ๊ะ อะไร....
?ท่านคาเรโนะ ทางนี้ครับ?
?โอ๊ย โอ๊ยๆๆๆ เฮ้ย อย่าดึงสิเฟ้ย! คิดว่าฉันคนนี้เป็นใครกัน.... ว้าก! แก! สังกัดหน่วยไหนหา! บอกชื่อมาเลยนะ! ทำป่าเถื่อนกับฉันแบบนั้นเตรียมใจไว้พร้อม....จ๊าก?
<โครม>
นี่ฉันโดนผลักหัวเข้าไปในเฮลิคอปเตอร์ซะจนส่งเสียงน่าสมเพชออกมาเลยไม่ใช่หรือไง! ฉันอารมณ์เดือดและคิดจะหาทางให้มีใครทำอะไรสักอย่างกับการปฏิบัติของเจ้าหน้าที่คนนี้ซะที.... ระหว่างนั้นสถานการณ์ก็คืบหน้าไปอย่างรวดเร็วเกินเหตุซะจนเกินขอบข่ายการรับรู้ของฉัน รู้ตัวอีกทีประตูเฮลิคอปเตอร์ก็ปิดไปแล้วเต็มๆ อะไรกัน!? เกิดอะไรขึ้นเนี่ย!?
?ถ้างั้นจะออกเดินทางเลยนะครับ?
คนขับเฮลิคอปเตอร์พูดบางอย่างออกมา ฉันลนลานตอบไป
?ไม่ รอก่อน! ฉันยัง....?
?เทคออฟ!?
?บอกแล้วไงว่าอย่า! นี่เธอ! คนขับ! นักบิน! เฮ้! ไหงเดินหน้าโดยไม่ขออนุญาตฉัน.... เหวอ! ฮะ เฮ้! เฮลิคอปเตอร์บินเร็วขนาดนี้ไม่เป็นไรแน่เหรอ....?
?HEY HEY HEY! เลือดเดือดพล่านแล้วเฟ้ยยยยยยยยยยยยยยยยย!?
?อะไรของแกเนี่ย! ระหว่างที่ฉันออกห่างจากที่ทำงานไป <กิจการ> จ้างอะไรมาเนี่ย!?
อะไรกันเด้อ! อะไรกัน! หมายความว่าอะหยัง! ทำไมฉันคนนี้ที่มาจากโทโฮกุถึงหลุดสำเนียงคันไซออกมาเล่า! ไม่ยักเข้าใจ! เหวอ ไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้นแล้ว! พอทีเท้อ!
?แนะนำตัวช้าไปหน่อย ผมเป็นคนขับ ชื่อเอ็ดเวิร์ด สมิธครับ?
คนขับเฮลิคอปเตอร์หันมาทางนี้แล้วผงกหัวทักทายด้วยรอยยิ้ม ฉันตอบกลับคำพูดนั้น!
?ดันชื่อเดียวกับกัปตันที่ทำเรือไททานิคล่มอีก อัปมงคลชะมัด!?
?สมแล้วที่เป็นท่านคาเรโนะ ความสามารถในการตบมุกยอดเยี่ยมไปเลยนะครับ?
?อื้อหืม งั้นเรอะ....เฮ้ย จะเป็นไงก็ช่างมันเหอะ! เอาเป็นว่าช่วยเอาออกไปที!?
?ไม่ครับ มีแต่เรื่องนั้นเท่านั้นที่ต้องปรึกษาแฟนที่กำลังตั้งครรภ์โดยละเอียด....?
?ไม่ได้พูดเรื่องแบบนั้นอยู่ซะหน่อย! บอกให้ปล่อยฉันออกไปต่างหาก! ส่วนลูกน่ะให้คลอดๆ มาเหอะ! หัดให้ความสำคัญกับชีวิตซะบ้าง! ที่สำคัญกว่านั้น ถ้าเป็นผู้ชาย ไม่สิ ถ้าเป็นคนทำงานแล้วละก็หัดมีความรับผิดชอบกับสิ่งที่ทำลงไปซะบ้างสิ!?
?ท่านคาเรโนะ ใจดีผิดคาด....ผิดจากที่ฟังมาจากท่านมากิรุเลยนะครับ?
?นะ หนวกหูน่า! อ๊า ปัดโธ่ ระหว่างคุยแบบนี้กันอยู่ก็ออกห่างจากเกาะมาแล้ว....?
?วู้------------! ท้องฟ้านี่เป็นของฉันเฟ้ยยยยยยยยยย! ยะฮู้!?
?อย่างน้อยช่วยเลิกคึกจัดแบบนั้นทีจะได้มั้ย!?
?......?
พร้อมๆ กับที่เตือนไป เฮลิคอปเตอร์เริ่มบินอย่างดุเดือดรุนแรง ทั้งหมุนคว้าง พุ่งลงล่าง พุ่งขึ้นบนกะทันหัน
?ช่วยเลิกเล่นกายกรรมทั้งที่ปิดปากเงียบจะได้มั้ย!?
?ฟู่....ท่านคาเรโนะเนี่ยเอาแต่ใจตรงตามที่เคยได้ยินมาเลยนะครับ ทั้งๆ ที่ผมระงับความคึกเอาไว้แล้วแท้ๆ?
?งั้นก็ช่าง! จะคึกแบบนั้นไปก็ได้ เพราะงั้นช่วยขับขี่อย่างปลอดภัยทีเถอะ! ขอจริงๆ เลย!?
?ยะฮู้------------------! โว้วววววววววว!?
?....เฮ้อ ให้ตายสิ <กิจการ> คิดอะไรอยู่ถึงได้ส่งอะไรแบบนี้มารับ......? ว่าแต่เธอน่ะ?
เมื่อรู้สึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ ฉันก็ชวนคนขับคุย เขาตอบว่า ?ครับ?? โดยที่ยังคงมองไปข้างหน้า
?เหมือนฉันจะโดนบอกมาว่าให้ไปรับไอ้เด็กเปรตน่ะ....เดิมทีแล้วไม่เห็นต้องถึงกับให้ฉันไปรับเลย เธอใช้เฮลิคอปเตอร์นี่ไปรับมันโดยตรงซะเลยก็ได้ไม่ใช่หรือไง??
หลังจากพูดไปแล้วก็นึกขึ้นมาได้ว่าซวยแล้วไง เรื่องแบบนั้นต่อให้นึกออกแต่ไม่เห็นต้องพูดออกไปเลยก็ได้ไม่ใช่หรือยังไงกันหา ตัวฉัน! อุตส่าห์ได้โอกาสออกไปจาก <สรวงสวรรค์> นี่แล้วทั้งที แต่กลับจะทำให้มันสูญเปล่าเนี่ยนะ! ผิดหวังกับนิสัยของตัวเองที่พอรู้ตัวว่ามีเรื่องไม่สมเหตุสมผลก็อดทักท้วงไม่ได้ชะมัด
แต่คนขับคงไม่รู้เรื่องที่ฉันลังเลใจแบบนั้น ก็เลยตอบด้วยท่าทางที่ร่าเริงสดใสซะจริงๆ
?ก็อยากจะทำแบบนั้นอยู่หรอกครับ แต่ยังไงซะผมก็เป็น <ผู้ใหญ่> ที่มีชื่อสังกัดอยู่ใน <กิจการ> นี่นา?
?หือ?....อ้อ เข้าใจล่ะ เป็นงั้นเองสินะ ถ้างั้นงานนี้ก็เหมาะกับฉันเลยงั้นสิ?
?ท่านคาเรโนะเป็นคนที่เก่งกาจจริงๆ ด้วยสินะครับ คิดอะไรได้ไวดี?
?เฮอะ ถ้าเป็นคนที่เก่งกาจจริงๆ ละก็ คงไม่แม้แต่จะถามแบบนี้ออกไปตั้งแต่แรกด้วยซ้ำ?
ฉันตะลึงที่สมองของตนเองฝ่อลง....มาคิดๆ ดูแล้วมันก็แหงอยู่แล้วนี่นา การที่ <กิจการ> จะเข้าไปแทรกแซงนักเรียนของโรงเรียนเฮคิโยโดยตรงเนี่ย ตามกฎแล้วเป็นเรื่องต้องห้าม โดยเฉพาะในตอนนี้ เพราะไอ้เด็กเปรตน่าโมโหนั่น ทำให้เราอยู่ในสภาพตึงเครียดยิ่งกว่าเพราะคาดการณ์อะไรล่วงหน้าไม่ได้เลยสักนิด ในสถานการณ์แบบนี้ ทางกิจการ....ไม่สิ มากิรุยอมให้มีคนเคลื่อนไหวติดต่อกับนักเรียนได้แค่ไม่กี่คนเท่านั้น
ตอนนี้คนที่ตรงเงื่อนไข มีความสัมพันธ์กับ <กิจการ> (องค์กรที่จะได้รับผลกำไรจากโรงเรียน) เพียงน้อยนิด แต่ถึงอย่างนั้นกลับเข้าใจสถานการณ์ได้อย่างละเอียด ทั้งยังเป็นผู้ที่สามารถใช้อำนาจของ <กิจการ> ได้เป็นอย่างดี ก็มีแค่คนที่ตอนนี้แทบจะโดน <กิจการ> ทิ้งๆ ขว้างๆ ไปแล้วอย่างฉันเท่านั้น
ฉันถอนหายใจแล้วมองทิวทัศน์จากทางหน้าต่าง ทะเลกับก้อนเมฆผ่านทัศนวิสัยไปด้วยความเร็วสูง ความเร็วสูง....สูงสุดๆ และร่างกายก็เจอเข้ากับความกดอากาศที่รับมือลำบาก....
?....อะ อึ้ก อะไรกัน เฮ้ แก นี่มัน ในเฮลิคอปเตอร์ มันไม่น่าจะมีแรงโน้มถ่วงมากขนาดนี้....?
?เครื่องยนต์เร่งความเร็วแห่งยุคหน้า กำลังแรงสูงรุ่นทดสอบ <โพรมีเทียส> ....ON!?
?รอก่อนสิเฟ้ย แก ความเร็วนี่ยังจะ ON อะไรเพิ่มอีกหา------?
....หลังจากนั้นฉันหมดสติไปจนจำเรื่องต่อจากนั้นไม่ได้เลยทั้งสิ้น พูดได้ด้วยว่าโชคดีแล้วล่ะที่จำไม่ได้
*
รู้ตัวอีกทีไม่รู้ทำไมฉันถึงมาอยู่หน้าโรงแรมแบบญี่ปุ่นแล้ว....เอาเป็นว่ามีเรื่องที่อยากจะพูดเยอะแยะเลย ก่อนอื่นที่สำคัญที่สุดคือ ฉันได้รู้สึกอย่างแท้จริงเลยว่าในระหว่างที่ฉันออกห่างจากที่ทำงานมา <กิจการ> หลงแนวทางไปมากเหลือเกิน
ไอ้นั่นสินะ เป็นเพราะมากิรุสินะ จ้างคนขับพรรค์นั้นมาบ้างล่ะ พัฒนาเฮลิคอปเตอร์พิลึกๆ ออกมาบ้างล่ะ....ฉะ ฉันต้องกลับไปเป็นผู้บริหารโดยเร็วที่สุด! <กิจการ> อันตรายใหญ่แล้ว! และในอีกแง่ โลกก็อันตรายด้วย! ถึงฉันจะไม่สนเรื่องของคนอื่น แต่ขืนองค์กรที่ควบคุมโลกนี้อยู่เคลื่อนไหวด้วยแนวทางแบบนี้ละก็ไม่ไหวแล้วมั้ง!
เอาเป็นว่าในเมื่อเป็นแบบนี้แล้วก็ช่วยไม่ได้ ปรับเปลี่ยนวิธีคิดดีกว่า
?....ดีล่ะ?
ฉันหลับตาลงเล็กน้อย และเมื่อลืมตาขึ้นก็เรียกความสุขุมกลับคืนมาได้โดยสมบูรณ์....นี่เป็นทักษะที่เรียนรู้ติดตัวมาจาก <สรวงสวรรค์> เพราะการใช้ชีวิตในเกาะน่าหงุดหงิดที่ไม่มีอะไรเลยจริงๆ นั่น ทำให้ฉันได้เรียนรู้เกี่ยวกับการ ?สงบจิตสงบใจ? มาได้อย่างน่าประหลาด....แต่ก็ไม่เห็นจะดีใจเลยสักนิด
รู้ตัวอีกที ฉันก็อยู่ในชุดสบายๆ อย่างเสื้อเชิ้ตและกางเกง ไม่ใช่ชุดเหมือนผู้ป่วยที่เคยสวมตอนอยู่ที่ <สรวงสวรรค์> ....สงสัยไอ้เจ้าคนขับพิลึกพิลั่นนั่นเปลี่ยนชุดให้ล่ะมั้ง ถึงจะรู้สึกแหยงๆ ทะแม่งๆ แต่ก็เอาเถอะ ยังดีกว่าต้องสวมชุดนั้นตอนอยู่นอกเกาะแหละนะ
ว่าแต่ที่นี่ที่ไหนกัน โรงแรมท่าทางซบเซาที่อยู่ตรงหน้านี่มันอะไร รีบๆ ยุบไปแล้วสร้างเป็นสนามกอล์ฟ ไม่ก็รีสอร์ทซะเลยไม่ดีกว่าหรือไง? ในญี่ปุ่นนี่มีพวกที่มัวยึดติดอยู่กับความมีรสนิยม ไม่ก็วิวทิวทัศน์อยู่มากเกินไปสินะ.... หืม แต่ไม่รู้เป็นเพราะใช้ชีวิตที่เกาะมานานหรือเปล่า พอมามองดูใหม่แบบนี้แล้วก็ อื้ม บรรยากาศของโรงแรมแบบนี้ก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิด.... อะแฮ่ม! นี่ไม่ใช่เวลาจะมามัวคิดเรื่องแบบนั้นซะหน่อย!
ถ้าจำไม่ผิด เหมือนได้ยินมาว่าให้มาหาไอ้เด็กเปรต....สึงิซากิ เคนนั่น แต่กลับไม่มีข้อมูลหรือข้าวของอะไรให้เลย.... อ๊ะ รู้สึกว่าในกระเป๋าพกจะมีมือถือกับกระดาษโน้ตแผ่นหนึ่งใส่เอาไว้ให้อยู่ ฉันลองเช็กกระดาษโน้ตดู
<ฉันคืนอำนาจของนายให้กลับมาอยู่ในสภาพเดิมชั่วคราว ฝากสึงิซากิด้วย จากมากิรุ>
?เฮอะ คืนอำนาจให้ฉันคนนี้เรอะ ดูท่าว่าคงจะร้อนรนน่าดูเลยล่ะสิ มากิรุ?
ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่ขืนบ้าระห่ำเอาตอนนี้ก็มีแต่จะโดนส่งไป <สรวงสวรรค์> อีกเท่านั้น ตอนนี้ทำตามคำสั่งไปก่อนก็แล้วกัน แต่หลังจากนั้น.....หึหึหึหึหึ! อ๊าฮ่าฮ่าฮ่า!
?นี่ๆ คุณแม่ มีคุณลุงที่ทำหน้าตาชั่วร้ายสุดๆ อยู่ด้วย!?
?เดี๋ยวสิ จะไปไหนน่ะ! ขืนไม่รีบขึ้นแท็กซี่เดี๋ยวก็ไปไม่ทันเวลากันพอดี....?
?เย้ ตัวจริงนี่นา! ผู้นำเหล่าร้ายตัวจริงเสียงจริงเลย!?
?เดี๋ยวเถอะ มันเสียมารยาทนะ! โธ่ ต้องขอโทษแทนลูกของดิฉันจริงๆ.... อ้าว ตายจริง เป็นหนุ่มหล่อที่ท่าทางชั่วร้ายจริงๆ ด้วย สงสัยคงเป็นดาราที่รับบทร้ายตัวจริงแน่ๆ เลย?
?นี่!?
หึหึหึหึหึหึ....มากิรุ ซาโตริ และไอ้เจ้าพวกเด็กเหลือขอที่หลอกให้ฉันต้องติดกับ คอยดูเถอะ! ฉันจะขูดรีดพวกแก ขูดรีด ขูดรีดให้สิ้นซาก.... โอ๊ะ เด็กตรงนั้นเป็นอะไรไปน่ะ ไหงมองฉันด้วยแววตาเป็นประกายแบบนั้น มาดามตรงนั้นก็ด้วย อายุปูนนี้แล้วจะมามองคนอื่นเขม็งขนาดนั้นไม่ได้นะ เอาเถอะ ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่เข้าใจความรู้สึกที่ได้เห็นออร่าสูงส่งซึ่งฉายออกมาจากฉันคนนี้หรอกนะ!
ว้าก------ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!
?คุณลุง ขอลายเซ็นหน่อย!?
?หือ? ได้สิ ได้ เจ้าหนูเอ๊ย พยายามเข้าล่ะ?
?คือว่า ฉันก็ (น่าจะ) ได้เห็นคุณในทีวีตลอดเลยล่ะค่ะ คิดว่าเป็นงานที่หนักหนาน่าดูเลย แต่ก็พยายามเข้านะคะ!?
?ถึงจะไม่เข้าใจก็เถอะว่าพูดเรื่องอะไรอยู่ แต่ก็ซาบซึ้งจริงๆ ที่คอยเป็นกำลังใจให้กัน คุณเองก็ช่วยเป็นผู้บริโภคที่ดีด้วยแล้วกัน?
หลังจากเซ็นลายเซ็นให้เด็กว่านอนสอนง่ายที่หลงใหลในตัวฉัน ส่งยิ้มตามอัธยาศัยให้ผู้เป็นแม่ และมองส่งทั้งสองเสร็จแล้ว ฉันก็ตรวจสอบสถานการณ์รอบตัวอีกครั้ง
ชื่อสถานที่ที่นำไปใช้เติมข้างหน้าชื่อโรงแรมอยู่ห่างจากสถานที่อันเป็นที่ตั้งของโรงเรียนเฮคิโยอยู่มาก มาอยู่ในสถานที่แบบนี้ในวันพิธีจบการศึกษาเนี่ยนะ ไอ้เจ้าเด็กนั่นมัวทำอะไรอยู่กันแน่
?เจ้าเด็กนั่นเชิดชูแนวคิดไร้สาระอย่างมิตรภาพบ้างล่ะ ความรักบ้างล่ะมาแทบแย่ แต่ผลคือแม้แต่พิธีจบการศึกษาก็เข้าร่วมไม่ทันงั้นเรอะ....หึๆ สะใจเป็นบ้า?
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ยินดีต้อนรับสู่ห้องกรรมการนักเรียนแห่งโรงเรียนเอกชนเฮคิโย! วันนี้เหล่าสมาชิกสาวงามทั้งสี่+ตัวแถมอีกหนึ่งก็ยังคงพยายามต่อสู้เพื่อเหล่านักเรียนทั้งหลายเช่นเคย!!
ณ ตอนนี้ เจ้านั่นกลับมาเพื่อสะสางทุกสิ่งทุกอย่าง
?ถ้าไม่อยากทำให้ใครต้องเจ็บปวดก็ตายไปซะเดี๋ยวนี้เลยสิ ถ้าไม่อยากตายก็อย่าลังเลที่จะทำให้บางคนต้องเจ็บปวด?
ความรู้สึกนึกคิดที่แท้จริงถูกเปิดโปง ความเคลือบแคลงที่มีต่อกันและกัน ถ้อยคำที่สูญเสียไป ประตูแห่งความทรงจำที่จะถูกเปิดออก....และแล้วเด็กสาวก็ตัดสินใจมั่น
?ความรู้สึกนี้....ขอฉันเช็กให้แน่ใจหน่อย....จะได้มั้ย?
ผลงานชิ้นโบแดง ?ประธานนักเรียนสุดซ่า สภานักเรียนแปดทิศ? นวนิยายวัยรุ่นที่บรรยายชีวิตประจำวันของหนุ่มสาวได้อย่างสดใหม่....NOW ON SALE!!....ปะ เปล่าโกหกซะหน่อย!
