เมื่อห้าปีก่อน...
มอร์แกน โบรเอล เป็นแค่เด็กจนๆ คนหนึ่ง พ่อแม่ของหญิงสาวทำงานในโรงงานฮอทดอก มอร์แกนจำได้ดีว่าตัวเองต้องเดินไปโรงเรียน รถจักรยานก็ไม่มีขี่กับเพื่อนๆ อย่าว่าแต่ขึ้นรถโรงเรียนเลย
มอร์แกนอาศัยอยู่ในอพาร์เม้นท์ห้องเล็กๆ ที่เช่าคุณนายฟาร์เชอร์อยู่ พ่อแทบไม่มีเงินให้ค่าเช่า หลายครั้งที่ถูกทวงค่าเช่าห้อง และหลายครั้งที่ทุกคนต้องระเห็จออกจากอพาร์ทเม้นท์ไปต่อคิวเข้าพักในสถานที่ที่เปิดสงเคราะห์คนจรจัด
ถ้าคิวหมดก็ต้องนอนหนาวอยู่ข้างถนน
มอร์แกนลำบากมากๆ พ่อแม่เธอยากจน ไม่มีเงินซื้อบ้านดีๆ ในแหล่งที่อยู่ดีๆ ให้ลูกอยู่...พอโตเป็นสาวเธอก็ต้องไปทำงานเป็นสาวเสิร์ฟ หรือไม่ก็เป็นแม่บ้านในโมเต็ล ตอนนั้นหน้าตาของมอร์แกนตกกระอย่างเด็กสาววัยรุ่น เธอไม่ชอบหน้าตาของเธอเลย
ตอนแรกมอร์แกนทำงานเป็นสาวเสิร์ฟ แต่มีเรื่องกับลูกค้า ทำให้เธอถูกไล่ออกจากงาน หมอนั่นบีบก้นเธอ มอร์แกนเลยเอาเหยือกเบียร์กระแทกเข้าที่หน้าของมันจนฟันร่วง เอาเรื่องเธอ เจ้าของร้านเลยไล่เธอออก
ตอนนี้มอร์แกนเลยมาทำงานที่โมเต็ลข้างทาง มีพวกขับรถสิบล้อแวะพักค้างแรมระหว่างทาง
มอร์แกนไม่เดือดร้อนที่จะทำงานหนัก หล่อนทำงานทุกอย่าง ตั้งแต่ช่วยเปิดห้อง ทำเตียง ทำความสะอาดห้อง แม้แต่เสิร์ฟอาหาร
ตอนนั้นมอร์แกนทำทุกอย่างที่ได้เป็นเงิน เธอไม่อยากให้พ่อกับแม่ต้องไปนอนข้างถนน มอร์แกนต้องออกจากโรงเรียน เพราะพ่อถูกไล่ออกจากงาน พ่อบอกว่าพ่อถูกจับได้ว่าขโมยของทั้งที่ไม่ได้ขโมย
ครอบครัวเธอเลยขาดรายได้ไปอีกคน ทำให้มอร์แกนไม่อาจเรียนได้อีก มอร์แกนอยากเรียนหนังสือ แต่เพราะความยากจนทำให้ต้องออกมาหางานทำ
งานในโมเต็ลหนักแต่เธอก็สู้ แม้ว่าเธอจะตัวเล็ก แต่มอร์แกนก็กัดฟันสู้งาน รวมทั้งต้องอดทนพวกลูกค้าเถื่อนๆ ที่มาเปิดห้องพัก
พวกสิงห์รถบรรทุกทั้งหลายเอะอะโวยวายตอนดื่มเบียร์กัน บางครั้งก็ทะเลาะกัน ภาพที่มอร์แกนเห็นบ่อยก็คือ บรรดาสิงห์รถบรรทุกทั้งหลายหิ้วผู้หญิงเข้าไปนอนในห้อง แต่มีบางคนไม่สนใจจะหิ้วเข้าห้องด้วยซ้ำ
ออเดย์ไม่ว่าอะไร แม้ว่าพวกนั้นจะแสดงความหยาบคายในร้านอาหารหน้าโมเต็ล พวกนั้นดื่มเบียร์พร้อมกับหาสาวสวยมานั่งบนตัก ส่งเสียงหัวเราะกันเฮฮา พวกนี้ชอบสาวผมทอง รูปร่างอวบอั๋น
พวกเขาขยำก้นของแม่สาวที่เรียกมาบดลงหว่างขาอย่างหยาบคาบ ไม่สนใจสายตาใคร พร้อมกับโน้มหน้าลงมาเคลียข้างหู จนแม่สาวนั่นส่งเสียงครางกระเส่า
มอร์แกนเบือนหน้าหนี เห็นได้ชัดว่าสิงห์รถบรรทุกนั่นงุ่นง่านจัดจนแทบรอพาสาวเข้าห้องพักไม่ไหว
คนดิบเถื่อนพวกนี้ดูเหมือนจะไม่อายต่อสายตาใคร มอร์แกนคิดอย่างรังเกียจขยะแขยง ยังดีที่เธอไม่ได้เป็นจุดสนใจของคนพวกนั้น มอร์แกนตัวผอมแห้ง หน้าตกกระตามประสาวัยรุ่น ไม่มีอะไรน่าดึงดูดใจพวกผู้ชายเลยแม้แต่น้อย
มอร์แกนดีใจที่เป็นเช่นนั้น
มอร์แกนรู้ดีว่าตัวเองไม่ใช่สาวสวย เธอไม่ค่อยชอบรูปร่างของตัวเองเลย และหญิงสาวคิดว่าหล่อนผอมแห้งเกินไป พวกสาวๆ ที่บรรดาชายหนุ่มพวกนั้นสนใจต้องรูปร่างอวบอั๋นน่าฟัด
นั่นเป็นคำพูดที่พวกสิงห์รถบรรทุกชอบพูดกัน พวกนั้นวิจารณ์ผู้หญิงยิ่งกว่าสาวๆ ชอบเม้าท์เสียอีก
ไม่อยากเชื่อเลยว่ามอร์แกนจะทนทำงานอยู่ที่นี่ถึงหนึ่งปีเต็ม มิชแชลบอกมอร์แกนว่า ปีนี้มอร์แกนโตเป็นสาวและสวยขึ้น กระที่จมูกของเธอเริ่มจางหายไป กลายเป็นผิวเนียนละเอียดสีชมพูน่ามอง
มอร์แกนไม่ชอบคนพวกนี้ แต่ก็ต้องทนทำงานภายใต้สายตาระยิบระยับประหนึ่งหยดน้ำผึ้งของสิงห์รถบรรทุกพวกนั้น
ยังดีที่เธอมีเพื่อนที่ดีอย่างมิชแชล มิชแชลอายุแก่กว่ามอร์แกน นอกจากมิชแชลจะทำงานในโมเต็ลแห่งนี้แล้ว มิชแชลยังหารายได้พิเศษด้วยการนอนกับแขกด้วย มอร์แกนไม่รังเกียจที่จะคบกับมิชแชล ทั้งที่รู้ว่ามิชแชลเป็นอีตัวประจำของโมเต็ลแห่งนี้ หนุ่มที่ไหนก็เรียกหามิชแชล บางครั้งมอร์แกนต้องทำหน้าที่แม่บ้านแทนมิชแชล
มิชแชลชอบเล่าเรื่องผู้ชายพวกนั้นให้มอร์แกนฟังอยู่บ่อยๆ ด้วยน้ำเสียงขบขัน
?โอ๊ย...นังหนู เห็นล่ำๆ แบบนั้นนะ ไม่ได้เรื่องเลยล่ะ ให้ตายสิ สงสารเมียที่บ้านจริงๆ เชื่อไหมนังหนู ที่มันหิ้วฉันขึ้นห้องเพราะมันอยากอวดเก่งกับพวกเพื่อนๆ เพราะฉะนั้นจำไว้เลยนะนังหนู ไม่ใช่ว่าผู้ชายตัวล่ำๆ จะเป็นของน่าทึ่งเสมอไป?
มอร์แกนได้รับการบอกเล่าจากมิชแชล จนรู้ความหมายของคำว่า ?ของ? ของมิชแชลเป็นอย่างดีว่าคืออะไร หญิงสาวนึกขำมิชแชล ท่าทางมิชแชลดูมีความสุขกับงานที่ทำ จนมอร์แกนสงสัยเหลือเกินว่า มีความสุขขนาดไหนหนอที่ได้นอนกับผู้ชายแบบนั้น
มิชแชลไม่เคยบ่น แม้วันหนึ่งต้องรับแขกถึงสามคน มิชแชลไม่เดือดร้อน แต่ความเดือดร้อนมาตกที่มอร์แกน เพราะหญิงสาวต้องทำงานแทนมิชแชลให้เสร็จ ไม่อย่างนั้นทั้งหล่อนทั้งมิทแชลคงได้ถูกไล่ออกจากงานแน่ๆ
มิชแชลไม่อาย และดูเหมือนการขึ้นห้องกับแขกจะเป็นเรื่องง่ายอย่างกับการกินอยู่หลับนอน แต่มิชแชลกลับบอกมอร์แกนว่าห้ามขึ้นห้องกับแขกคนไหนเด็ดขาด
?อย่าเชียวนะ อย่าเป็นแบบฉันเลย เชื่อเถอะ?
มอร์แกนไม่คิดอยากเป็นอย่างมิชแชล มอร์แกนปรารถนาจะเรียนหนังสือให้สูงๆ เรียนจบดอกเตอร์ เพื่อที่จะได้มีงานทำดีๆ ส่งเสียพ่อแม่ และหาเงินให้มากๆ เธออยากร่ำรวยอย่างคนอื่นๆ พ่อแม่ของเธอจะได้ไม่ลำบาก
มอร์แกนบอกมิชแชลว่า หล่อนทำได้ทุกอย่างขอให้ได้เรียน มิชแชลก็หัวเราะขำ แล้วบอกมอร์แกนว่า
?แบบนั้นคงต้องให้เศรษฐีเลี้ยงแล้วล่ะ?
?ถ้าเขาจะส่งฉันเรียน ฉันก็ยอมนะ?
มิชแชลหัวเราะ
?จะหาเศรษฐีที่ไหนในโมเต็ลข้างถนนแบบนี้ จะมีก็แต่พวกหาเช้ากินค่ำ มีเมียรออยู่บ้านกันทั้งนั้นแหละ?
มอร์แกนทราบว่ามิชแชลพูดถูก จะมีเศรษฐีที่ไหนจะหลงมาพักอ้างแรม หรือหลงเข้ามาใช้บริการในโมเต็ลราคาถูกแบบนี้ พวกคนรวยๆ ต้องไปพักโรงแรมห้าดาวโน่นถึงจะถูก เพราะฉะนั้นอย่าหวังเลยว่าจะเจอคนรวยๆ หลงมาเลี้ยงเธอ
มอร์แกนทำงานหนัก ทำงานทุกอย่างเพราะเจ้าของโรงแรมขี้เหนียว จ้างพนักงานเพียงแค่สองคนเท่านั้น
มอร์แกนกับมิชแชลต้องทำทุกอย่างเหมือนคนรับใช้ไม่มีผิด ดีตรงที่เจ้านายคนนี้ของหล่อนไม่จี้จู้ขี้บ่น และไม่ใช่พวกเจ้าชู้ลามกที่พยายามจะปลุกปล้ำพนักงานของตัวเอง แต่เคยมีแขกอยู่คนหนึ่งพยายามจะปล้ำมอร์แกน แต่สุดท้ายก็ถูกจับโยนออกนอกร้าน แล้วถูกชี้หน้าสั่งห้ามไม่ให้เข้ามาใช้บริการที่นี่อีก
มอร์แกนทำทุกอย่าง แม้แต่เป็นแม่ครัว ซึ่งเป็นงานที่มอร์แกนชอบกว่างานไหนๆ ทั้งหมด เพราะไม่ต้องเจอหน้าผู้คน
แขกที่มาพักมีหลายรูปแบบ แต่มิชแชลเก่ง สามารถรับมือกับลูกค้าได้ทุกรูปแบบ ไม่ว่าจะมาแบบไหน
มอร์แกนนึกฝันว่าสักวันอาจมีเจ้าชายขับรถหรูผ่านมา มองเห็นหล่อนจากลูกเป็ดขี้เหร่เป็นนางหงส์
มอร์แกนนึกขำตัวเองว่าไม่มีทางเป็นไปได้ หล่อนไม่มีทางเป็นหงส์ไปได้ ในเมื่อตัวเองขี้เหร่ออกขนาดนี้
มิชแชลเคยบอกว่า มอร์แกนจะเป็นสาวสวยถ้าเติบโตเป็นสาวเต็มที่ มอร์แกนยังหัวเราะขำว่าไม่มีทางเป็นไปได้
?จริงนะๆ เชื่อฉัน?
?ฉันน่ะหรือ ไม่มีทางหรอก ฉันขี้เหร่ออกจะตายไป ไม่เห็นหรือว่าไม่มีแขกคนไหนสนใจจะมองฉันด้วยซ้ำ?
?พวกนั้นไม่กล้ามองน่ะสิ ในเมื่อออเดย์คอยส่งสายตาดุออกขนาดนั้น?
มอร์แกนหัวเราะขำๆ
?ออเดย์ดีกับฉันเหลือเกิน?
?ฉันว่าไม่ใช่เพราะเขาดีหรอก เพราะเขากลัวใครจะหิ้วเธอไปน่ะสินังหนู ขืนขาดเธอโรงแรมนี่มีหวังป่วนแน่ๆ เธอช่วยออเดย์ทำบัญชี ไหนจะช่วยคิดเรื่องภาษีอีก เขาไม่ต้องกลัวผู้ตรวจการรัฐเลยสักนิด?
มอร์แกนคิดว่ามิชแชลพูดเกินจริงไปแล้ว หล่อนไม่ได้สำคัญอะไรขนาดนั้นหรอก มอร์แกนมีความรู้อยู่บ้างเพราะเรียนมา แต่ก็ต้องหยุดเรียนเพราะไม่มีเงิน ถ้าหล่อนได้เรียนรับรองได้เลยว่าหล่อนได้เป็นดอกเตอร์แน่ๆ
?เธอเก่งมากๆ เลยนะนังหนู เสียดายที่ไม่มีใครส่งเสริม?
มอร์แกนยิ้มเศร้าๆ
?ก็ฉันจนนี่?
?จริงนะ ถ้าฉันไม่รักและเอ็นดูเราล่ะก็ ฉันจะยุให้เราขายตัวแบบฉัน จะได้เอาเงินไปเรียน แต่อย่าทำเลยเชื่อฉันเถอะ อยู่แบบนี้ดีกว่าเยอะ?
?มันไม่ดีแล้วมิชแชลทำทำไมล่ะคะ?
?ก็เพราะฉันมีภาระเยอะแยะน่ะสิ คนเราบางทีไม่มีทางเลือกหรอกนะ?
มอร์แกนเอียงคอน้อยๆ อย่างสงสัย
?แต่มิชแชลก็มีความสุขกับการทำงานนี่คะ?
คำพูดนั้นทำให้มิชแชลเหยียดยิ้มหยัน
?มีความสุขหรือนังหนู ไม่หรอก?
?แต่ฉันเห็นคุณมีความสุข?
?โอ๊ย ก็แค่กับบางคนเท่านั้นแหละ ไอ้พวกนั้นน่ะ บางคนหยาบช้ายิ่งกว่าอะไรเสียอีก มันไม่สนหรอกว่าเราจะยังไง น้อยคนนักที่จะทำให้เรามีความสุขได้?
มิชแชลบอก แบบที่ทำให้มอร์แกนไม่เข้าใจนัก
?หรือคะ??
?ใช่...เรายังเด็กอยู่ ไม่รู้อะไรหรอก...ไม่ใช่ผู้หญิงจะมีความสุขกับผู้ชายทุกคนหรอกบอกได้เลย จากประสบการณ์นะ ผู้ชายส่วนใหญ่เห็นแก่ตัว ไม่สนใจผู้หญิงหรอก?
มิชแชลบอกขณะช่วยหญิงสาวดึงผ้าปูที่นอนให้ตึง ไม่มีเตียงไหนในห้องพักพวกนี้ที่มิชแชลไม่เคยนอน มิชแชลมีความสุขกับงาน การมีเงินทำให้มิชแชลแก้ปัญหาได้ทุกอย่าง
?บางทีฉันก็อยากหาเงินได้อย่างมิชแชล?
?อย่าเชียวนะ ทำงานนี่แหละ พอกินแล้ว?
?แต่พ่อแม่ยังลำบากอยู่เลย?
?แต่ก็ดีขึ้นไม่ใช่หรือ อย่าริเป็นโสเภณีเลยนะจะบอกให้ แล้วชื่อนั้นมันจะติดตัวเราไปจนวันตายเลยเชียวล่ะ? มิชแชลสอนขระใส่ปลอกหมอนที่เพิ่งอบแห้งมา
?แต่ฉันจะยอมทำทุกอย่างเลย ถ้ามีคนให้เงินฉันไปเรียนหนังสือ?
หญิงสาวพูดน้ำเสียงมุ่งมั่นเด็ดเดี่ยว จนมิชแชลหัวเราะ
?ขอให้เป็นจริงเถอะ ฉันจะดีใจด้วยคนแรก?
มอร์แกนพูดทั้งที่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้เลย ไม่มีทางที่จะมีเจ้าชายขี่ม้าขาวมารับตัวหล่อนไปจากที่นี่
?ไม่แน่นะ เจ้าชายอาจเดินเข้ามาจริงๆ? มิชแชลพูดล้อ
?ก็ดีน่ะสิ เขาขออะไร ฉันจะทำทุกอย่างตามที่เขาต้องการ ขออย่างเดียว ขอให้ฉันได้เรียนเท่านั้นก็พอแล้ว? มอร์แกนบอกออกไปแบบนั้น เพราะทราบว่ามันไม่มีทางเป็นจริงไปได้เลย หล่อนแค่คุยสนุกๆ เท่านั้น
?ทำทุกอย่างเลยหรือ?? มิชแชลถามอย่างนึกสนุกไปด้วย
?ค่ะ ทำทุกอย่าง แต่ขอเวลาฉันไปเรียนก่อนนะคะ จบแล้วเขาจะให้ฉันทำอะไรก็ได้ ฉันยอม? หล่อนบอก
มิชแชลพยักหน้ายิ้มๆ
?ถ้าเป็นจริงก็อย่าลืมคนที่นี่แล้วกัน?
?ไม่ลืมหรอกค่ะ? หญิงสาวอดยิ้มอย่างฝันหวานไม่ได้
?แต่ตอนนี้ไปขัดห้องน้ำก่อนแล้วกัน อย่าเพิ่งฝันหวาน?
มิชแชลบอกน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ ก่อนจะเดินเอาขยะของแขกคนก่อนออกไปทิ้ง
มอร์แกนถอนใจเหนื่อยๆ
เจ้าชายที่ไหนจะโผล่มา ไม่มีทางเป็นไปได้เลย หญิงสาวบอกตัวเอง ก่อนจะชะงักไปเมื่อมีเสียงแทรกขึ้น
?มีห้องว่างไหมครับ??
คำถามนั้นทำให้หญิงสาวหันไปมอง เพราะที่นี่ไม่ใช่ที่รับลูกค้า ทำไมเขาไม่ไปติดต่อที่เคาน์เตอร์ด้านหน้า แทนที่จะบุกเข้ามาถึงส่วนของห้องพักที่ยังทำความสะอาดไม่เสร็จแบบนี้
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
?มอร์แกน? เป็นเด็กสาวจนๆ คนหนึ่งที่ทำงานอยู่ในโรงแรมข้างถนน คนที่เข้าพักส่วนใหญ่ก็เป็นคนธรรมดาไม่ได้มีฐานะร่ำรวยอะไร แต่วันหนึ่งเหมือนมีเจ้าชายขี่ม้าขาวเข้ามาติดต่อห้องพักกระจอกๆ เขาเป็นนักธุรกิจชื่อดังและร่ำรวยมหาศาลที่ชื่อ ?มิสเตอร์ชาร์ล วิงส์? มอร์แกนได้รับความช่วยเหลือจากเขาตอนที่หล่อนโดนจิ๊กโก๋รุมรังแก และจู่ๆ เขาก็ยื่นข้อเสนอให้มอร์แกนว่าเขาจะส่งหล่อนเรียนต่อ หญิงสาวดีใจที่จะได้ทำตามความฝันจึงรีบลงลายมือชื่อ เมื่อเวลาผ่านไปมอร์แกนต้องตกตะลึงเมื่อชาร์ลมาทวงสัญญา
ถ้าหล่อนไม่ยอมเป็นนางบำเรอให้กับเขา ค่าปรับที่มอร์แกนต้องชดใช้คือหนึ่งล้านยูโร หล่อนไม่คิดเลยว่าชาร์ลจะเปลี่ยนจากผู้อุปการะใจดีเป็นซาตานร้ายได้เช่นนี้
?คุณก็รู้ฉันไม่มีทางเลือก?
เขาหัวเราะอย่างเป็นต่อ
?ไม่เอาน่า อย่าคิดมาก ผมก็แค่ลองชิมคุณเท่านั้น ผมอาจจะไม่ติดใจคุณก็ได้?
เขาพูดเสียงไม่เดือดร้อน ในขณะที่หล่อนหน้าแดงก่ำไปหมด
