?มีอะไรโชโกะ??
?....ขอดูโทรศัพท์มือถือหน่อย?
?เกิดอะไรขึ้น? ทำไมอยู่ๆ พูดเรื่องแบบนั้นขึ้นมาล่ะ??
?....เมื่อวานมีการพูดถึงใน TV น่ะ?
?ใน TV? พูดว่าไง??
?....พูดว่ามักจะมีร่องรอยการนอกใจหลงเหลืออยู่ในโทรศัพท์มือถือ?
?โฮ่?
?....เพราะฉะนั้นขอดูหน่อย?
?ไม่ให้?
?....ช่วยกัดฟันทนด้วย?
?ช้าก่อน! เมื่อกี้บทสนทนามันข้ามไปหลายขั้นเลยนะ!? อยู่ๆ จะเล่นกำปั้นเลยเรอะ!? ตั้งใจจะชกกันเรอะ!??
?....ให้ดูได้มั้ย??
?อ่า.... คือ เรื่องนั้นน่ะ วันนี้ฉันบังเอิญลืมไว้ที่บ้าน อ๊าาก! ตาฉัน ตาช้าน!?
?....ควรจะทำแบบนี้ตั้งแต่ต้น?
?ผลสุดท้ายก็ทิ่มตาอย่างเคยนี่หว่า! แล้วที่บอกให้กัดฟันทนมันอะไรกันเล่า! ลูกหลอกงั้นเรอะ โธ่เว้ย!?
?....ยูจิ เอามือออกสิ ฉันหยิบมือถือไม่ได้?
?ฉะ ฉันไม่ยอมให้หรอก! ในที่สุดก็ซ่อมเสร็จและเพิ่งได้กลับมาแท้ๆ ใครจะยอมให้คนอย่างเธอแย่งไปเล่า!?
?....ถ้าขัดขืน ฉันจะเอาไปพร้อมกางเกงและกางเกงในเลย?
?กาง....!? สำหรับกางเกงน่ะยังพอว่า แต่กางเกงในไม่เห็นเกี่ยวสักหน่อยนี่!? เธอจะบอกให้ฉันเปลือยท่อนล่างไปโรงเรียนรึไง!??
?....ฉันเคยได้ยินจากคุณแม่เธอว่าเด็กผู้ชายชื่นชอบการแต่งตัวแบบไม่ใส่อะไรเลยนอกจากเสื้อเชิ้ตตัวเดียว?
?ไม่ใช่! ถึงจะชอบ แต่ก็ไม่ใช่ว่าตัวเองอยากแต่งอย่างนั้น! นั่นเป็นประเด็นสำคัญมาก อย่าเข้าใจผิดสิ!?
?....นอกจากนั้น ฉันก็อยากเห็นยูจิในสภาพนั้นด้วย?
?เธอเป็นพวกวิตถารเรอะ!??
?....ไม่ได้วิตถาร ก็แค่เพื่อนสมัยเด็กอย่างฉันมีหน้าที่ต้องตรวจดูความเติบโตของยูจิเท่านั้น?
?ฮึ้ย อย่ายื่นมือมาที่เข็มขัดนะ! อย่าพยายามปลดตะขอกางเกงนะ! เข้าใจแล้ว! ฉันจะให้! ฉันจะให้มือถือเธอ!?
?....เหรอ?
?โชโกะ ทำไม่ได้ยินแล้วทำหน้าผิดหวังอย่างโจ่งแจ้งล่ะ?
?....ถ้างั้นก็ขอดูมือถือหน่อย?
?ไม่ไหวเลย.... ขอร้องล่ะ อย่าทำพังนะ ยัยคนทึ่มเรื่องเครื่องจักร?
?....ฉันจะพยายาม?
?ขอให้เป็นอย่างนั้นเถอะ?
?......?
?ว่าไง? ไม่มีอะไรน่าสนใจเลยใช่มั้ยล่ะ? ถ้ารู้แล้วก็เอามือถือคืนมาแต่โดยดี....ก็บอกว่าหยุดก่อนไง! จะมาจับกางเกงฉันทำไม!? ฉันให้มือถือเธอไปแล้วไม่ใช่เรอะ!??
?....มีทั้งเมลและสายเข้าจากโยชิอิมากกว่าฉัน?
?หา? เรื่องนั้นมีอะไรล่ะ??
?....พูดง่ายๆ คือ เท่ากับว่ายูจินอกใจไปกับโยชิอิ?
?อ่า ใช่ที่ไหนกันล่ะ?
?....ดังนั้นต้องลงโทษ?
?เพราะอะไรรอบตัวฉันถึงได้มีพวกที่ชอบคิดว่าความแตกต่างทางเพศเป็นเรื่องจิ๊บจ๊อยอยู่เยอะนักนะ....? ฟังนะโชโกะ ลองดูเนื้อหาในเมลให้ดีๆ สิ แค่การติดต่อเรื่องเที่ยวเล่นใช่มั้ยล่ะ??
?....แต่ว่า?
PiPiPiPiPi
?โอ๊ะ เมลเรอะ เมื่อกี้เสียงมือถือฉันสินะ? ฉันจะดูหน่อย ส่งมือถือ....อืม ไม่ใช่สิ ก่อนหน้ามือถือ เธอคืนเข็มขัดของฉันที่ถอดไปด้วยฝีมือขนาดนักล้วงกระเป๋ายังตกใจมาซะ?
?....ไม่ได้ ฉันไม่คืน?
?หา? ทำไม....เอ๊ะ เฮ้ย!? คราวนี้คิดจะแย่งกางเกงไปอีกงั้นเหรอ!? ที่นี่มันทางสัญจรที่พลุกพล่าน....เออๆ เข้าใจแล้ว! ฉันเองก็เป็นผู้ใหญ่ ยอมอ่อนข้อสุดชีวิตและให้กางเกงกับเธอก็ได้ เพราะฉะนั้นอย่างน้อยก็เหลือแค่กางเกงในไว้เถอะ....!?
?....ไม่ได้?
?เธอสติดีอยู่รึเปล่า!? รู้รึเปล่าว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่!??
?....ฉันไม่ยกโทษให้การนอกใจเด็ดขาด....!?
?โธ่เว้ย! มีอะไรเขียนไว้ในเมลเมื่อกี้กัน!??
?Message From โยชิอิ อาคิฮิสะ?
ผมขอไปค้างบ้านยูจิได้มั้ย คืนนี้ผมไม่ค่อย....อยากกลับบ้านเลย
โรงเรียนป่วนก๊วนคนบ๊อง
เคมี
[ข้อที่ 1]
คำถาม จงตอบชื่อที่ถูกต้องของเครื่องมือต่อไปนี้มา
คำตอบของฮิเมจิ มิสึกิ
?กระบอกตวง?
ความเห็นของอาจารย์
ถูกต้องแล้ว ชื่อและวิธีใช้อุปกรณ์การทดลองเป็นความรู้ขั้นพื้นฐานที่มีความสำคัญมาก ดังนั้นการจดจำเอาไว้ให้ถูกต้องจึงไม่ใช่เรื่องเสียหาย อีกทั้งควรจดจำเกณฑ์และข้อพึงระวังในการอ่านค่าไว้เช่นเดียวกัน
หน้า 9
คำตอบของสึจิยะ โคตะ
?อก?
ความเห็นของอาจารย์
ครูเข้าใจดีแล้วว่าเธอมองเห็นแต่ส่วนที่ตัวเองสนใจถึงขนาดไหน แต่ถ้าเป็นไปได้ก็อยากให้จำให้ครบถ้วนทั้งคำนะ
คำตอบของโยชิอิ อาคิฮิสะ
?กระบอกแก้วที่มีขีดบอกค่า?
ความเห็นของอาจารย์
ครูผิดหวังในตัวเธอจัง
ณ บ่ายวันอาทิตย์ซึ่งมีฝนตกเล็กน้อยในช่วงเช้า อันเป็นเรื่องน่าแปลกสำหรับพื้นที่ในบริเวณนี้ที่ไม่ค่อยได้รับอิทธิพลจากแนวอากาศฤดูฝน แม้ว่าตอนนี้ฝนจะหยุดตกและฟ้ากระจ่างไปทั่วแล้ว แต่ผมก็เล่นเกมอยู่กับบ้านโดยไม่ยอมออกไปไหน
?ฮึบ! เอ้า....โอ๊ะ?
เกมมวยที่ควบคุมด้วยการเคลื่อนไหวของร่างกายซึ่งเพิ่งออกเมื่อสุดสัปดาห์ก่อนถูกฉายขึ้นจอ TV ขณะที่ผมเหวี่ยงคอนโทรลเลอร์ไปมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา น่าเจ็บใจนักที่ยูจิซึ่งมาเล่นด้วยเมื่อวานกลับเล่นเกมนี้ได้เก่งกว่าผม แต่สำหรับหมอนั่นแล้ว เกมประเภทที่ต้องใช้ประสาทโต้ตอบ กับความสามารถในการมองวัตถุเคลื่อนไหวแบบนี้คงจัดอยู่ในของถนัดนั่นแหละ
?แต่ถึงอย่างนั้น การแพ้เจ้าบ้านั่นก็น่าโมโหอยู่ดี....!?
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องแบบไหน การที่แพ้ยูจินั้นเป็นเรื่องน่าโมโหอย่างแน่นอน
ด้วยเหตุนั้นผมจึงกำลังฝึกเล่นเกมอย่างหนักหน่วง เพื่อเตรียมรับศึกอีกครั้งหลังเลิกเรียนวันพรุ่งนี้
....ปิ๊งป่อง
ระหว่างการฝึกซ้อมดังกล่าว มีเสียงกระดิ่งเรียกแหลมสูงกังวานขึ้นในห้องนั่งเล่น
?อื๋อ? คนส่งพัสดุรึเปล่านะ? ให้ตายสิ กำลังได้จังหวะดีแท้ๆ....?
บนหน้าจอฉายภาพตัวละครฝ่ายผมยิงหมัดขวาตรงเสยปลายคางคู่ต่อสู้เข้าให้อยู่ ผลแพ้-ชนะน่าจะชี้วัดด้วยเรื่องที่ว่าสามารถฉวยโอกาสที่อีกฝ่ายกำลังย่นย่อไล่ถลุงอย่างต่อเนื่องได้หรือไม่ ถึงจะไม่อยากระงับเกมไว้ในสถานการณ์สำคัญแบบนี้....แต่ก็ทำอย่างนั้นไม่ได้ล่ะนะ
?ไม่ไหวเลย.... เสียจังหวะหมด....?
เพราะเลี่ยงไม่ได้ ผมเลยถอนใจพลางสั่งหยุดเกมชั่วคราว ก่อนจะออกไปที่ทางเข้า
?คร้าบ ไม่ทราบว่าใครมาคร้าบ??
ผมส่งเสียงตอบระหว่างที่ปลดล็อกกุญแจ แล้วดันบานประตูเปิดออก
ทันใดนั้นก็มีอากาศในฤดูร้อนที่แฝงไว้ด้วยไอร้อนและความชื้นหลั่งไหลเข้ามาทางช่องว่างแคบๆ ที่เปิดออก
แม้จะนิ่วหน้าแวบหนึ่งด้วยสายลมที่ทำให้ไม่สบายตัวนั่น แต่ผมก็ดันประตูให้อ้ากว้างขึ้นอีก
เมื่อทำดังนั้น สิ่งที่เห็นอยู่อีกฟากของบานประตูเหล็กก็คือ ฟ้าสีครามแจ้งกระจ่างหลังฝนหยุด กับร่องรอยจางๆ ของรุ้งกินน้ำซึ่งเกือบจะถูกกลืนหายเข้าไปในนั้นจนหมดแล้ว แล้วก็....หญิงสาวไว้ผมสั้นที่มีกระเป๋าเดินทางใบใหญ่มาด้วย
?....เอ๊ะ? เอ๋....??
ผมลืมตัว จับจ้องมองดูร่างของอีกฝ่ายอย่างไม่เชื่อสายตาตนเอง มันยังไงกันนะ ไม่ว่าจะเป็นดวงตาโตก็ดี ใบหน้าสบายๆ ก็ดี รู้สึกว่าคนคนนี้คล้ายกับคนที่ผมรู้จักเลย
....ชักสังหรณ์ใจไม่ดีเอามากๆ ถึงจะคิดว่าไม่น่าใช่ แต่บางที....
?....พะ พี่....เหรอ....??
ผมลองตั้งคำถามด้วยการเอ่ยปากเรียกคนที่ความจริงควรอยู่ในต่างประเทศ ไม่ใช่ที่นี่
แล้วอีกฝ่ายก็....
?จ้ะ ไม่เจอกันนานนะจ๊ะ อาคิคุง?
พูดเช่นนั้นและยิ้มให้อย่างใจเย็น ขณะที่ผมตัดสั้นเรียบร้อยพลิ้วไหวน้อยๆ
....โดยเธอใส่แต่เสื้อคลุมอาบน้ำด้วยเหตุใดไม่รู้
?ทำไมถึงใส่แต่เสื้อคลุมอาบน้ำเล่า!??
สภาพของพี่สาวซึ่งไม่ได้เจอกันมานานหนึ่งปีทำให้ผมต้องตกตะลึง
ผมรู้สึกเวียนหัวด้วยสภาพสุดแปลกที่ปัดเป่าเอาข้อสงสัยธรรมดาๆ อย่าง ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ หรือเพราะอะไรถึงไม่ยอมติดต่อมาล่วงหน้าถ้าจะกลับมา จนหายไปหมดในพริบตาเดียว
ไม่สิ ถ้าเกิดผมมาจากข้างนอก แล้วพี่โผล่ออกจากห้องมาเป็นแบบนี้ก็ยังพอเข้าใจได้อยู่ อาจจะไม่ใช่เรื่องทั่วไปสำหรับญี่ปุ่นก็จริง แต่ก็น่าจะมีคนที่สวมเสื้อคลุมอาบน้ำหลังจากอาบน้ำเสร็จอยู่บ้างเล็กน้อย แต่ว่า....
?การที่คนซึ่งมาเยือนจากข้างนอกสวมไอ้นั่นมา มันแปลกชัดๆ เลยสินะ!??
เท่าที่ผมรู้ ไม่เคยมีข่าวที่ว่าเสื้อคลุมอาบน้ำได้มีพัฒนาการไปสู่คุณลักษณะที่ทนต่อการสวมใส่นอกเคหสถานได้แล้ว
?ญี่ปุ่นอากาศร้อนจังนะ อาคิคุง?
?ทำไมตั้งต้นพูดเรื่องดินฟ้าอากาศอย่างกับไม่ได้ยินที่ผมแย้งไปล่ะ!? ช่วยสื่อสารกับน้องชายที่ไม่ได้เจอกันตั้งหนึ่งปีให้เป็นเรื่องเป็นราวหน่อยเถอะ!?
?อาคิคุง ไหงมาส่งเสียงดังแบบนั้นตรงหน้าทางเข้าล่ะ.... พี่จำไม่เห็นได้เลยว่าเลี้ยงเธอให้โตมาเป็นคนไม่รู้จักสามัญสำนึกอย่างนั้นนะ?
?อ๊า....! ไม่นึกว่าจะมีวันที่โดนคนประเภทที่ใส่เสื้อคลุมอาบน้ำเดินมาต่อหน้าธารกำนัลทวงถามเรื่องสามัญสำนึกเอา....!?
ทั้งที่ผมต้องมีสามัญสำนึกมากกว่าแน่ๆ....!
?นอกจากนั้น พี่น่าจะเคยบอกแล้วว่าให้ฟังที่คนอื่นพูดจนจบด้วยนะ การที่พี่แต่งตัวแบบนี้น่ะมีเหตุผลอยู่นะจ๊ะ?
พี่กล่าวกับผมเช่นนั้นเป็นเชิงสอนสั่ง
?เอ๊ะ? อ้อ อย่างนั้นเหรอ?
คำพูดนั่นช่วยให้ผมโล่งใจขึ้นเล็กน้อย
มันก็จริงนะ คงไม่มีใครที่ไหนใส่เสื้อคลุมอาบน้ำมาเดินเพ่นพ่านข้างนอกโดยไม่มีเหตุผลหรอก
ระหว่างที่ผมเข้าใจตามนั้น พี่ก็ตอบว่า ?แน่นอนจ้ะ? พร้อมกับพยักหน้าแรงๆ แล้วจึงตั้งต้นอธิบายให้ฟังช้าๆ
?เพราะวันนี้อากาศร้อนเหลือเกิน แถมยังต้องเดินหอบหิ้วสัมภาระหนักๆ อีก พี่ก็เลยเหงื่อแตกซิก?
?อื้อ?
?พี่เองก็ไม่ได้ใส่ใจมาจนถึงกลางทาง แต่พอเห็นสภาพตัวเองที่สะท้อนบนหน้าต่างรถไฟ พี่ก็คิดว่า บอกตามตรงคงไม่เข้าท่านักในฐานะพี่สาวที่จะปล่อยให้น้องชายได้เห็นสภาพเหงื่อท่วมตัวเป็นอย่างแรกหลังจากที่ไม่ได้เจอกันมาหนึ่งปี?
?อืมๆ?
?ถึงจะเป็นการไปเจอญาติพี่น้อง แต่พี่ก็เป็นผู้หญิง ดังนั้นจึงควรเอาใจใส่เรื่องการแต่งเนื้อแต่งตัวใช่มั้ยจ๊ะ?
?นั่นสินะ ควรเอาใจใส่สินะ?
?ด้วยเหตุนั้นพี่เลยเปลี่ยนมาใส่เสื้อคลุมอาบน้ำเพื่อจัดการกับเหงื่อที่ออกทั่วตัว?
?เอ้า ถึงตรงนี้ชักแปลกๆ นะ?
?มันช่วยให้เหงื่อของพี่หมดไปอย่างรวดเร็ว สมกับเป็นชุดที่มีคุณสมบัติในการดูดซับเหงื่อดีเยี่ยมที่สุดในบรรดาข้าวของที่มีอยู่เลย?
?เพราะอะไรในเวลาแบบนั้นถึงไม่มีตัวเลือกว่า ?ใช้ผ้าขนหนูเช็ดเหงื่อ? ออกมานะ....?
?และแล้วตอนนี้พี่ก็ได้พบกับน้องชายอีกครั้ง ในสภาพสะอาดสะอ้านที่ช่วยรักษาความน่ายำเกรงในฐานะพี่สาวเอาไว้ได้?
?คือว่า ถึงจะยืดอกพูดอย่างกับตัวเองทำเรื่องยิ่งใหญ่ให้ลุล่วงไปได้ แต่สิ่งที่พี่ตั้งเป้าไว้น่ะ คว้าน้ำเหลวไปแบบไม่เป็นท่าเลยนะ?
ความยำเกรงต่อพี่ในใจผมได้สูญหายไปอย่างสิ้นเชิงแล้ว
?พูดอะไรกันจ๊ะ ถึงแม้จะมีสิ่งแปลกปลอมอย่างโซเดียมคลอไรด์ แล้วก็พวกแมกนีเซียม โพแทสเซียม กับแคลเซียมเจือปนอยู่เล็กน้อย แต่องค์ประกอบหลักๆ ของเหงื่อก็คือน้ำ เพราะว่าฝ้ายซึ่งเป็นวัสดุที่ใช้ทำเสื้อคลุมอาบน้ำนี่มีคุณสมบัติในการให้อากาศลอดผ่านและดูดซับน้ำได้ดีเยี่ยม เลยน่าจะซึมซับเหงื่อเอาไว้ได้ตามที่พี่ต้องการแล้วนะจ๊ะ?
?อ่า.... เหงื่ออาจจะหมดไปแล้วก็จริงอยู่หรอก....?
แต่ก็ใช่ว่าไม่มีเหงื่อแล้ว ไม่ว่าแต่งตัวแบบไหนก็จะดูเรียบร้อยดี
?ถ้ายอมเข้าใจแล้วก็ให้พี่เข้าไปข้างในก่อนเถอะ พี่มีหน้าที่ต้องเช็กดูว่าอาคิคุงใช้ชีวิตแบบไหน แล้วรายงานให้คุณแม่รู้น่ะนะ?
?อ๊ะ อย่างนั้นเหรอ??
?ใช่จ้ะ?
?งั้นเหรอ มาเช็กการใช้ชีวิตหรอกเหรอ?
?ถูกต้องแล้วจ้ะ?
?งั้นเหรอๆ.... ว่าแต่ว่า พี่ครับ?
?จ๊ะ??
?ไอ้นั่นคืออะไรกันนะ??
?อะไรเหรอจ๊ะ??
พอผมชี้ไปทางอื่น พี่ก็หันไปมองทางนั้นอย่างไม่นึกสงสัย
....ปัง คลิก แกร๊ก
ผมฉวยจังหวะนั้นปิดประตูลง ล็อกกุญแจอย่างใจเย็นและคล่องแคล่ว
ปิ๊งป่อง
?อาคิคุง ช่วยเปิดด้วยจ้ะ พี่ยังไม่ได้เข้าไปในบ้านเลยนะจ๊ะ?
ผมปิดหูกั้นเสียงที่ได้ยินจากอีกฟากของประตูแล้วคู้ตัวลง
?ทำกันได้นะคุณแม่!!?
เพราะอะไรถึงกลายเป็นอย่างนี้ไปได้!? เล่นมาเช็กการใช้ชีวิตแบบไม่ให้ตั้งตัวอย่างนี้มันขี้โกงเกินไปแล้วนะคุณแม่!
ปิ๊งป่อง
?อาคิคุง ไม่ได้ยินเหรอจ๊ะ? หรือไม่รู้ตัวว่าพี่ยังถูกทิ้งอยู่ข้างนอกกันเอ่ย??
ทำยังไงดี ขืนเป็นแบบนี้ ความก็จะแตกว่าตอนนี้ผมกำลังใช้ชีวิตแบบไหนอยู่ ถ้าเกิดสภาพการณ์ที่ว่าถูกรายงานไปถึงคุณแม่ ก็ไม่รู้ว่าการอาศัยอยู่คนเดียวอันเปี่ยมสุขของผมจะเป็นยังไงบ้าง อย่างน้อยถ้าติดต่อมาบอกกันล่วงหน้า ก็พอจะเอาเครื่องเล่นเกมกับหนังสือการ์ตูนไปซ่อนเอาไว้ได้แท้ๆ....!
ปิ๊งป่อง
?อาคิคุง หรือว่ากำลังแกล้งพี่อยู่จ๊ะ? ไม่ชอบใจการที่พี่ใส่เสื้อคลุมอาบน้ำมากขนาดนั้นเชียวเหรอ??
ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้ยังเป็นช่วงก่อนสอบปลายภาคอีกต่างหาก ต้องตั้งใจที่จะตรวจดูผลการสอบของผมด้วยแน่ๆ คิดได้แค่ว่าพี่เป็นมือสังหารที่คุณแม่ส่งมาโดยเล็งจังหวะนี้ไว้แล้วเท่านั้นเอง ไม่ได้การ ผมควรทำยังไงดีเนี่ย!?
?เพราะอะไรถึงไม่ยอมให้พี่เข้าบ้านกันจ๊ะ มีเหตุผลอะไรที่ไม่อยากให้พี่เข้าไปข้างในงั้นเหรอ? ....เหตุผลที่ไม่ยอมให้พี่เข้าไปข้างใน....คืออะไรเหรอ??
ระหว่างที่ผมนั่งกุมขมับอยู่ก็รู้สึกเหมือนกับพี่กำลังใช้ความคิดบางอย่างที่อีกฟากของประตู อะไรกันหว่า
?....อ้อ เข้าใจแล้วจ้ะ สรุปคืออาคิคุงอยากบอกว่าอย่างนี้สินะ??
ผมยังไม่ได้พูดอะไรเลยก็จริง แต่ท่าทางพี่จะเดาอะไรบางอย่างออกแล้ว หรือว่าจะให้เวลาผมได้เก็บกวาดห้องก่อน? อย่างนี้นี่เอง สมแล้วที่เป็นพี่น้องกัน รู้ใจกันดีจัง
?ถ้าอยากเข้าบ้านก็ไปเปลี่ยนจากเสื้อคลุมอาบน้ำมาใส่ชุดเมดซะ ใช่มั้ย?
จำไม่เห็นได้ว่าเคยพูดเรื่องพรรค์นั้นด้วย
?มะ ไม่ได้นะ....! นี่เป็นกับดักความซื่อของพี่....! ถ้าเกิดเปิดประตูออกไปเพื่อสวนกลับก็เป็นอันว่าจบ จะต้องโดนบุกเข้ามาในบ้านด้วยฝีมือพอๆ กับมือปราบที่มาตรวจค้นบ้านแน่นอน....!?
ห้ามสวนกลับไปนะ ตัวผมจะสวนกลับไปไม่ได้....!!
ผมพยายามบอกกับตัวเองอย่างเอาเป็นเอาตาย นี่เป็นจุดชี้ชะตาแล้ว
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อาคิฮิสะเพลิดเพลินกับการอาศัยอยู่คนเดียวได้ตามใจชอบ แต่แล้วอยู่ๆ! แม่เขาก็ส่งมือสังหารสุดร้ายกาจมาหา!! การปรากฏตัวของเธอผู้ซึ่งรักอาคิคุงที่สุด ทำให้แต่ละวันอันอิสระและเรื่อยเฉื่อยต้องพลิกผันสู่ชีวิตภายใต้การจับตาดูในรูปแบบการหักคะแนนอันน่ากลัว! เพื่อหลีกหนีจากนรกแห่งความรักภายในครอบครัว และเพื่อให้มีวันหยุดหน้าร้อนที่ปราศจากการเรียนเสริม เขาต้องมุ่งทำผลการเรียนดีๆ ในการสอบปลายภาคให้ได้เท่านั้น! ในเวลาแบบนี้ต้องขอฝากด้วยล่ะ อดีตเด็กอัจฉริยะ! ?ครอบครัวเหรอ.... นายเองก็ลำบากเหมือนกันแฮะ....? (by Mr.ช่วยด้วย) ด้วยเหตุนั้นจึงไปติวหนังสือกันที่บ้านคนอื่นๆ! เชิญพบกับเล่ม 5 ซึ่งโหมกระหน่ำด้วยความรักต้องห้าม!
