รถโฟววิลคันใหญ่สีเทาแล่นมาจอดในบริเวณฟาร์มภูมิทอง ซึ่งกินอาณาบริเวณพื้นที่หลายพันไร่ในจังหวัดเชียงใหม่ เจ้าของเป็นคนค่อนข้างมีอิทธิพล คนรู้จักกันทั้งจังหวัด ไม่มีใครไม่รู้จักโตมร ภูมิไพบูลย์ หนุ่มใหญ่อายุสี่สิบห้าปี เจ้าของฉายาโตปืนใหญ่ โจษจันไปทั่วว่าเขาดุนักดุหนาและเป็นคนจริง
วันนี้ใบหน้าที่มักจะตีขรึมทำให้ชวนผวากับสายตาคนมองกลับยิ้มกริ่มรื่นเริง เมื่อมายืนต้อนรับชายหนุ่มร่างสูงเพรียว ที่เดินลงมาจากรถยนต์ ชายคนนั้นยกมือไหว้โตมร แล้วเอ่ยทักทายเสียงสดใส
?สวัสดีครับลุงโต?
?ไหว้พระ...ไหว้พระ?
มือใหญ่ตบบ่าเอาดังป๊าบ เล่นเอาเขาแทบจะไหล่ทรุด โตมรมือหนักแบบไม่ยั้งกันเลยทีเดียวกับแรงตบแบบทักทายเบาะๆ นั่น นัยน์ตาสีเข้มมองกวาดใบหน้าคมสันของชายหนุ่มที่มีศักดิ์เป็นหลานชาย ใบหน้าเรียวได้รูป นัยน์ตาคมกริบสีน้ำตาล คิ้วเข้ม จมูกโด่งได้รูป ริมฝีปากบางสวย ผิวของเขาขาวจัดแบบหนุ่มที่ไม่ใคร่จะโดนแดดลมนัก มองไล่มาจนถึงการแต่งตัวที่อยู่ในเสื้อยืดสีเข้ม กางเกงยีนง่ายๆ แต่กระนั้นก็ยังดูสะดุดตาเพราะรูปร่างหน้าตาของเจ้าตัว
?หล่อเหมือนเดิมนะ เจ้าธาม ลุงให้คนปัดกวาดบ้านพักอีกหลังไว้แล้ว เราคงไม่ค่อยอยากอยู่บ้านใหญ่นัก เพราะเจ้าที่แรง?
คำหลังโตมรขยิบตา ธีรัชอมยิ้มก่อนจะพยักหน้า สายตาคมกริบเริ่มมองหาใครบางคน ผู้เป็นลุงกระแอมแล้วเอ่ยขึ้นลอยๆ
?เจ้าตัวแสบไม่อยู่หรอก ออกไปเฮ้วๆ อยู่แถวแปลงผักใหม่ที่ลุงเพิ่งลงไว้ทางท้ายไร่โน่น ไม่ต้องห่วงหรอกน่า?
?อ้อ...ครับ?
ธีรัชหัวเราะเบาๆ โตมรรู้ใจเขาดี ถึงได้จัดแจงอะไรไว้ให้แบบนี้ เมื่อเขาขอมาฝึกงานที่นี่ ไม่ให้เขาอยู่บ้านหลังเดียวกับเจ้าหล่อน แม่ตัวแสบที่ลุงเขาเอ่ยถึง
ภาพของหญิงสาวหน้าหวานจิ้มลิ้มผุดพรายขึ้นในความทรงจำ ใบหน้าเรียวรูปหัวใจ ปากนิด จมูกหน่อย นัยน์ตาสีนิลที่แพรวพราวระยับเหมือนนัยน์ตายิ้มได้ รินทร์รญา ภูมิไพบูลย์ ลูกบุญธรรมของผู้เป็นลุง ตัวแสบประจำฟาร์มแห่งนี้ ไม้เบื่อไม้เมากับเขามาตั้งแต่สมัยเด็กๆ
ธีรัชและรินทร์รญาอายุห่างกันไม่มากนัก และนั่นเองทำให้ไม่ใคร่จะชอบขี้หน้ากัน ธีรัชมาเที่ยวที่ฟาร์มของผู้เป็นลุงประจำในช่วงปิดเทอม ก็มีอันต้องโคจรมาเจอกับสาวน้อยตัวเล็ก ผูกเปียสองข้าง ที่มองหน้าเขาอย่างหวงถิ่น ไม่เป็นมิตรอย่างรินทร์รญา
น้ำเข้ากับน้ำมันไม่ได้แบบไหน ธีรัชกับรินทร์รญาก็แบบนั้น เด็กทั้งสองหาวิธีต่างๆ นานามาแกล้งกัน สร้างความปวดหัวให้กับโตมรยิ่งนัก แต่คนหนึ่งก็หลาน คนหนึ่งก็รักเป็นลูกแท้ๆ ไม่รู้จะเลือกทางไหนดี เข้าข้างใครก็ถูกหาว่าไม่ยุติธรรม โตมรเลยเลือกที่จะหนีเสีย เวลาเด็กทั้งคู่ทะเลาะกัน
ทะเลาะกันตั้งแต่เด็ก จนมาถึงรุ่นวัยหนุ่มสาวเลยก็ว่าได้ สำหรับธีรัชและรินทร์รญา จนป่านนี้ก็ยังไม่ใคร่จะถูกชะตากัน นี่พอธีรัชขอมาฝึกงานที่นี่ เขาเลยจับแยกที่พัก เพราะเกรงว่าบ้านจะแตกเอาได้ แม่ตัวดีเฮ้วหยอกเสียที่ไหน นี่ไม่รู้จะตั้งแง่หาเรื่องอะไรธีรัชอีกไหมหนอ ทั้งที่มีห้ามปรามไว้แล้วบ้าง แต่เชื่อแน่ว่ายัยตัวแสบจะต้องแหกกฎ
เขาวางกระเป๋าลงพื้นพรมข้างเตียง มองสำรวจห้องนอนที่ผู้เป็นลุงพามาส่งอย่างชอบใจ บ้านพักของเขาเป็นบ้านทำจากไม้ซุงท่อนใหญ่ ตกแต่งแบบเรียบง่ายด้วยเฟอร์นิเจอร์น้อยชิ้น เน้นการใช้งาน ส่วนใหญ่ทำมาจากไม้ ห้องของเขามีเตียง ตู้เสื้อผ้า และโต๊ะหนังสือจัดไว้ให้ โตมรสอบถามความต้องการเพิ่มเติมจากหลานชาย ธีรัชพอใจแล้วกับสภาพห้อง เขามีไอแพดและโน้ตบุ๊คส่วนตัวติดมาไว้ใช้งาน ที่นี่มีสัญญาณอินเทอร์เน็ตพร้อม แค่นี้ก็ไม่ต้องการอะไรแล้ว
เขาเอนกึ่งนอนกึ่งนั่งบนเตียงนุ่ม เปิดใช้งานไอแพด เพื่อเช็กข้อมูลออนไลน์ต่างๆ เปิดดูเว็บไซต์เกี่ยวกับฟาร์มเลี้ยงม้า รอยยิ้มผุดพรายที่ริมฝีปากได้รูป นี่แหละสิ่งที่เขาต้องการจากโตมร
เขาอยากจะมีฟาร์มม้าเป็นของตัวเอง ธีรัชชอบม้ามาก เขาชอบสัตว์ที่สง่างามและปราดเปรียวแบบพวกมัน การที่ได้ม้าเป็นของตัวเองเมื่อวัยเด็กทำให้เขารักและประทับใจสัตว์ชนิดนี้ ตอนช่วงที่เขาหนีการหมั้นหมายกับหญิงสาวที่ตอนนี้มีศักดิ์เป็นอาสะใภ้ไปฝรั่งเศส ทำให้เขาได้ไปคลุกคลีกับฟาร์มที่หลบไปทำงานอยู่ มันยิ่งทำให้เขาได้ใกล้ชิดกับพวกสัตว์สวยงามเหล่านี้ ยิ่งหลงรักและอยากเอาอาชีพนี้กลับมาทำที่เมืองไทย
ฟาร์มภูมิทองนี้ถือว่าเป็นฟาร์มขนาดใหญ่ ส่วนใหญ่เลี้ยงวัวพันธุ์เนื้อ พันธุ์นม ม้า ทำไร่กาแฟ ปลูกผักหลายชนิดโดยระบบปลอดสารพิษ และยังริเริ่มที่จะมีกิจกรรมเปิดแบบการผจญภัยกับธรรมชาติ ให้นักท่องเที่ยวอีกด้วย แต่เพิ่งจะเป็นโครงการต้นแบบ ยังไม่ได้ลงมือทำ คนที่คิดทำเรื่องนี้คือรินทร์รญา โตมรยังค้านอยู่เพราะไม่ต้องการจะเปิดฟาร์มให้กับคนข้างนอกได้เข้ามา
เงินที่เขาได้มาจากส่วนการปันมรดก กรดลผู้เป็นอาแบ่งให้ตามพินัยกรรมถือว่ามากพอสมควรเลยทีเดียว กับการเริ่มอาชีพที่เขารัก ธีรัชเคยทำตัวเป็นคนไม่เอาอ่าว เที่ยวร่อนไปทั่ว ไม่เอาการเอางาน น่าเป็นห่วง และก็ไม่ยอมสืบทอดคิดทำกิจการงานของครอบครัวต่อ กรดลเคยจะจับเขาแต่งงาน แต่ตัวเองดันหลงรักสาวเจ้าเสียเอง เจ้าสาววัยห่างจากเขาเป็นรอบ บัวบูชาสาวน้อยคนสวย ตอนนี้ครอบครัวของผู้เป็นอาดูจะเปี่ยมสุขนัก เพราะมีครบครันพร้อมหน้าพ่อแม่ลูก
เขาวางไอแพดลงข้างๆ ตัวแล้วนอนลงบนหมอน นัยน์ตาคมเปล่งประกายวาวโรจน์ นึกถึงความฝัน สิ่งที่ตนอยากจะมุ่งมั่นทำ เขาคือธีรัช ภูมิไพบูลย์ และจะพิสูจน์ตัวเองว่าเขาก็ลงมือทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ได้เหมือนภูมิไพบูลย์คนอื่นๆ ในครอบครัว เขาจะล้างภาพของธีรัชเพลย์บอยไม่เอาอ่าวคนนั้นทิ้งไปเสีย เป็นธีรัชคนใหม่ที่จะทำให้ใครๆ ทึ่งกับความสามารถของเขา
**
?เอาลูกนั้นล่ะพี่ลูกหนู เล็งซ้ายนิด ขวาหน่อย ซ้ายอีกนิ้ด ขวาอีกหน่อย ซ้าย...?
โป๊ก! มะเหงกกลางอากาศถูกเขกลงมาที่หัวเต็มๆ คนที่กำลังชี้แนะบอกเป้าถึงกับร้องโอ๊ย แล้วหันมามองหญิงสาวร่างเล็กเพรียว อยู่ในชุดเอี๊ยมยีนสีซีด เสื้อแขนสั้นสีดำ ที่กำลังมองเขาด้. แล้วเอาหนังสติกในมือทำท่าจะเล็งใส่เขา เล่นเอาชายหนุ่มตัวเล็ก ผมหยิกฟูถึงกับร้องจ๊าก
?อะไรน่ะพี่ลูกหนู ไม่เอานะ ไม่อยากเป็นเป้า?
?บอกดีๆ ไม่ได้หรือยังไงวะ ไอ้ก้อยกุ้ง แหมม ซ้ายๆ ขวาๆ อยู่นั่นล่ะ เดี๋ยวก็..?
ว่าแล้วก็ทำท่าจะยิงเขาอีกหน จนต้องโบกมือห้ามให้วุ่นวาย
?ก็ผมมองไม่ชัดนี่นา ต้องกะองศาดีๆ พี่ลูกหนูก็รู้ว่าผมตาส่อนนิดๆ เป้าคลาด?
ว่าแล้วเจ้าตัวก็ทำตาโต ให้คนตรงหน้าเห็นชัดๆ รินทร์รญามองหน้าของลูกน้องคนสนิท อดอมยิ้มขำไม่ได้ ก็พ่อก้อยกุ้งนี่ตาส่อนนิดๆ จริงๆ แต่ก็แสร้งทำหน้าดุ
?ก็บอกมาสิ เดี๋ยวเล็งเอง ยิงเองได้ ไม่ต้องช่วยหรอกย่ะ จะลองฝีมือสักหน่อย ว่ายังจะแม่นแบบเดิมไหม??
ว่าแล้วก็ทำหน้าเจ้าเล่ห์ จนลูกน้องหนุ่มคู่ใจทำหน้ายุ่ง
?คิดจะทำอะไรน่ะลูกพี่?
?เอาน่า?
เฟี้ยว!
ตุ๊บ!
กระสุนดินเหนียวถูกปล่อยออกไป ตัดขั้วลูกชมพู่ที่เธอกำลังเล็งไว้พอดี รินทร์รญายิ้มสวย ขณะที่คนกำลังมองลุ้นอยู่เป่าปากเปี๊ยว และเอ่ยชมลูกพี่เสียงลั่น
?ว้าวๆ เจ๋งมากพี่ ฉั๊วะเลย?
?หึหึ ต้องฉั๊วะเดียวขาดนี่ล่ะ สิ่งที่พี่ต้องการล่ะ?
หน้าตาของรินทร์รญาพาให้สงสัยนัก ว่าเจ้าตัวกำลังคิดอะไรอยู่ หญิงสาวยักคิ้วให้กับก้อยกุ้ง แล้วเอ่ยถามเสียงที่ลดให้เบาลงโดยอัตโนมัติ เหมือนเกรงว่าใครจะผ่านมาได้ยินเข้า
?ว่าแต่รังมดแดงบนต้นมะม่วงที่เคยเห็นอยู่แถวๆ บ้านไม้ซุง ยังอยู่มะ?
?อยู่สิพี่ลูกหนู รังเบ้อเริ่มเลย นี่พวกผมกะจะสอยมาทำก้อยไข่มดแดงอยู่ไม่กี่วันนี้ล่ะ พูดแล้วก็น้ำลายสอ อยากกินจัง ท่าทางจะเด็ด? เขาสูดปากกลืนน้ำลาย รินทร์รญารีบสั่นหน้า
?ห้ามไปยุ่งกะรังนั้นนะ อยากกินไปหารังอื่น พี่มีแผนจะใช้รังมดแดงรังนั้น?
?เอ๋??
?เอาน่า...มาลองเป้าอีกสักสองสามลูก เพื่อความมั่นใจในฝีมือ เวลาทำจริงๆ จะได้ไม่พลาด?
รินทร์รญายักคิ้วให้กับก้อยกุ้งที่กำลังมองเธออย่างสงสัย แล้วก็เริ่มมองหาเป้าหมายทดสอบความแม่นของตนอีกหน
หญิงสาวมองไปทางบ้านไม้ซุง บ้านหลังเล็กที่เธอได้เป็นของขวัญวันเกิดครอบยี่สิบห้าปีด้วยสายตาวาวระยับ ที่เธอยอมให้หมอนั่นเข้าไปอยู่ในบ้านแสนรักของเธอได้เพราะมีเหตุผลน่ะสิ เพราะเธอรู้จักบ้านนั้นทุกตารางนิ้วเลยก็ว่าได้ ทางหนีทีไล่ การเข้านอกออกใน มันแสนจะมีประโยชน์เมื่อศัตรูในวัยเด็ก ไม่สินะ ไม่แค่วัยเด็ก หมอนั่นยังกวนเธอมาจนเธอโตบรรลุนิติภาวะนี่ล่ะ เมื่อมาถึงที่แล้วก็ต้องจัดการต้อนรับเสียหน่อย
ลูกชมพู่หล่นลงมาอีกหลายลูก ก้อยกุ้งวิ่งตามเก็บ บางลูกเขาอดไม่ไหวกับสีและกลิ่นของมันเลยกัดกิน ช้ำนิดหน่อยแต่ก็หวานสดอร่อย เขามองหน้าของลูกพี่สาวอย่างสงสัย ว่ากำลังคิดทำอะไรอีกหนอ ถึงได้มีสีหน้ารื่นรมย์ปานนั้น
เธอกวักมือเรียกเขาไปใกล้ ก่อนจะกระซิบอะไรสองสามคำ ก้อยกุ้งทำหน้างงๆ พิกล แต่ก็รีบเดินไปทางบ้านไม้ซุงตามที่ลูกพี่บอกแต่โดยดี
มองหลังคาบ้านแล้วก็ยิ้มเยาะ ร่างบางแฝงตัวเร้นไปตามพงหญ้าสูงบ้าง ต้นไม้บ้าง จนใกล้กับต้นมะม่วงที่เธอหมายตาไว้ รังมดแดงขนาดใหญ่ลอยอยู่บนศีรษะ หญิงสาวยิ้มกริ่ม แล้วหามุมเหมาะๆ ดูแล้วดูอีกว่าขั้วของรังอยู่ตรงไหน งานนี้ชักช้าไม่ได้ ต้องเปรี้ยงเดียวจอด
เมื่อมองทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้ว กะระยะทุกสิ่งไว้แล้ว ทีนี้ก็เหลือแค่รอเวลา รินทร์รญาตัดสินใจเลือกหาที่ซุ่ม ตามองตรงหน้าอย่างคาดหวัง งานนี้ล่ะเธอได้รับน้องใหม่ สนุกสาสมใจแน่ๆ
ตายแน่ๆ นายธาม!
**
ธีรัชเปิดประตูรับ เมื่อได้ยินเสียงเคาะรัวๆ ชายร่างผอม ตัวเล็ก ผมหยิกฟูท่าทางทะเล้น ยืนยิ้มเผล่ให้เขา อวดฟันหลอชัดเจน
?สวัสดีครับคุณธาม คุณโตให้มาเชิญไปกินข้าวเย็นครับ?
?ตั้งข้าวเร็วจัง เพิ่งจะบ่ายสามเอง?
ชายหนุ่มก้มมองนาฬิกา ทางนั้นอ้าปากค้าง ก่อนจะรีบเปลี่ยนคำพูดอย่างรวดเร็ว
?อ้อ พอดีว่า คุณโตอยากจะคุยด้วยนิดหน่อยก่อนกินข้าวเย็นน่ะครับ เห็นว่าจะคุยเรื่อง...เรื่อง...?
?เอ...เรื่องงานที่จะให้ทำหรือเปล่านะ?
ธีรัชบ่นพึมพำ ก้อยกุ้งที่มีระดับการฟังดีกว่าคนอื่นหลายเท่าตัว รีบถือโอกาสเออออ
?เรื่องงานครับ ท่านบอกว่าอยากให้ไปด่วนเลย?
?เดี๋ยวผมตามไปครับ ลุงโตอยู่ที่ไหนตอนนี้?
?อยู่ในสวนแปลงทดลอง ทางนี้ครับๆ ผมพาไปเอง ออกทางข้างหลังจะไวกว่า?
ก้อยกุ้งกุลีกุจอขันอาสา แล้วยิ้มกว้างอวดฟันหลอให้อีกรอบ ธีรัชที่ไม่คิดอะไรมาก เดินตามหลังก้อยกุ้งไปต้อยๆ คนเดินนำพาเหยื่อไปเชือดกลับเหงื่อแตกซิก เมื่อพาเขาออกทางประตูหลังบ้าน หวังว่าลูกพี่คงไม่พลาดนะ
ประตูหลังบ้านไม้ซุงเปิดออก ร่างเล็กผอมเดินนำ ตามด้วยร่างสูงใหญ่ คนที่กำลังซุ่มจัดการอยู่เหนี่ยวหนังสติกในมือ ก่อนจะชิงจัดการแบบนัดเดียวจอด!
ตุ๊บ!
?โอ๊ยๆๆๆ อะไรวะเนี่ย?
รังมดแดงขนาดใหญ่ตกลงบนศีรษะของธีรัชทันทีอย่างเหมาะเจาะ คนทำมองดูภาพตรงหน้าด้วยความสะใจอยู่พักหนึ่ง ลงมือถ่ายคลิปเก็บไว้ดูชัยชนะ ก็ภาพเขาร้องโวยวายเต้นเร่าๆ มีรังมดแดงอยู่บนตัว มันน่าขำจะตายไป ก้อยกุ้งตัวล่อเหยื่อเอง รีบกระโดดโหยงหนีไปให้ไกล เพราะเริ่มถูกมดแดงโจมตีเหมือนกัน
ดูจนสะใจแล้วกำลังจะรีบหนี แต่ร่างบางเล็กกลับลื่นถลา เจ้ากรรมนักใครมาทิ้งเปลือกกล้วยไว้แถวบริเวณนี้หนอ เสียงร้องว้ายเพราะตกใจ และคนที่ลื่นพรวดออกมาจากดงไม้ ทำให้ธีรัชที่สลัดรังมดแดงหลุดแล้วเห็นหล่อนเข้าเต็มตา ทั้งหลักฐานคือหนังสติ๊กที่อยู่คามือ
?ยัยตัวแสบ!?
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ใครจะไปคิดว่าบิดาจอมโหดของ ?รินทร์รญา? จะอนุญาตและเชียร์ให้ ?ธีรัช? จอมเจ้าชู้จีบลูกสาวคนสวย ทั้งๆ ที่ยัยตัวแสบก็มีคนรักที่เป็นคุณหมอสุดหล่ออยู่แล้ว งานนี้เขาคงเดินหน้าอย่างเดียวไม่มีถอยแน่ ลองดูซิว่าจากคู่กัดจะกลายมาเป็นคู่กันได้หรือไม่ จูบแรกที่เขาจะฝากไว้มันไม่ใช่แค่ความประทับใจอย่างเดียว แต่ธีรัชจะทำให้รินทร์รญาหลงใหลและเรียกหาจุมพิตสวาทครั้งต่อไป
?พะ...พี่ธาม?
?อย่ากลัวไปเลยลูกหนู พี่ก็แค่...?
เขากระซิบแผ่วข้างริมหูหอมกรุ่นที่จูบเคล้าเบาๆ อย่างจะหยอกเล่น
ทำให้เจ้าของร่างนุ่มสั่นสะท้าน
?พี่แค่อยากจะจูบลูกหนูทั้งตัว น่ารักเหลือเกินคนดี?
