กองคาราวานเดินย่ำไปในทะเลทรายท่ามกลางพายุกระหน่ำ ไม่ใช่เรื่องสนุกเลยหากแต่กองคาราวานนี้ต้องเคลื่อนไปให้เร็วที่สุดไม่อาจหยุดพักได้ เนื่องด้วยมีศัตรูไล่หลังมา หากไม่หนีก็เท่ากับฆ่าตัวตาย...
ไม่มีทางเลยที่กองคาราวานของสุลต่านเดเดียนนาจะสู้รบกับคนชั่วได้ พวกชนเผ่าคนเถื่อนพร้อมที่จะไล่ล่าในทุกสภาพอากาศ ไม่มีคำว่ายำเกรง มันพร้อมที่จะฆ่าฟันและทำให้ทุกอย่างพังพินาศลงในพริบตา
กองคาราวานเดเดียนนาคือกองคาราวานของสุลต่านแห่งเดเดียนนา เขาเป็นผู้ปกครองเมืองที่เป็นนักการค้า เดินทางไปค้าขายกับชนเผ่าต่างๆ จนร่ำรวย แต่กระนั้นก็ยังยึดถือในธรรมเนียมเดิมคือการออกเดินทางไปค้าขายอยู่เป็นนิจ
สุลต่านเดเดียนนามีปัญหากับพวกเผ่าคนเถื่อนในระหว่างที่ไปทำการค้าขาย เพราะเขาลักลอบได้เสียกับนางเถื่อนในเผ่านั้น ทว่านางมีคู่หมายอยู่แล้ว ซึ่งชายผู้นั้นจะได้ขึ้นเป็นหัวหน้าต่อจากหัวหน้าคนปัจจุบัน
เขากลับมาที่นี่ก็เพื่อมาหาคนรัก เมื่อทรงทราบว่านางตั้งครรภ์จึงพานางหนีมา
บินหะร์โกรธแค้นมากที่สุลต่านเดเดียนนาแย่งนางไปจากตนจึงออกไล่ล่า ขณะที่สุลต่านเดเดียนนาไม่สามารถกลับเข้าไปในอาณาจักรได้ เลยต้องเร่ร่อนรอนแรมไปในทะเลทรายซาฮาร่าอย่างไม่หวาดหวั่นต่อความลำบาก เขาห่วงสุลต่านดินีและลูกในครรภ์ของนางยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด
เขาทราบดีว่าบินหะร์โกรธแค้นและต้องการเอาชีวิตเด็กในครรภ์ เพราะเหตุนี้จึงต้องพาเมียและลูกหนี จนกว่าจะถือกำเนิด เขาตั้งใจว่าเมื่อบุตรออกมาดูโลกแล้วจะกลับอาณาจักร และจะปักหลักสู้กับบินหะร์จนถึงที่สุด
ที่เขาไม่อาจกลับไปยังอาณาจักรเดเดียนนาในตอนนี้ได้ เพราะจะพาเปอร์เบอร์กลับไปในสภาพตั้งครรภ์แบบนี้ไม่ได้ ประชาชนจะไม่ยอมรับนาง อีกทั้งตอนนี้ที่อาณาจักรของเขากำลังฟื้นฟูพื้นที่จากการสู้รบ ไม่ต้องการชักศึกเข้าบ้านอีก
สุลต่านเดเดียนนาต้องการให้เปอร์เบอร์และลูกกลับอาณาจักรอย่างเต็มความภาคภูมิ ไม่ต้องการให้ลูกและเมียตกเป็นที่เกลียดชังของพลเมือง ถ้าการนำพานางกับลูกกลับไปพร้อมกับสงคราม ทุกคนต้องโจษขานและประณามคนที่นำความเดือดร้อนมาให้เป็นแน่
นางไม่ใช่หน่อเนื้อเชื้อพระวงค์มาจากไหน นางเป็นนางเถื่อน ที่ใครๆ ก็ต้องหวาดหวั่นพรั่นพรึง เขาทราบดี เขาต้องการให้บุตรของเขาเป็นผู้เชื่อมสายใยระหว่างนางกับประชาชน อีกทั้งทราบดีว่าบินหะร์ต้องการสังหารทารกในครรภ์เพื่อเอาตัวเปอร์เบอร์กลับไป จึงตัดปัญหาเพราะไม่อยากให้ประชาชนต้องเดือดร้อนไปด้วย
สุลต่านเดเดียนนาไม่ต้องการให้คนบริสุทธิ์ต้องมาล้มตาย เพราะเหตุนี้จึงหันเหความสนใจจากพวกเผ่าคนเถื่อนมาเสียจากอาณาจักร เขาไม่ต้องการทำลายบ้านเกิดเมืองนอน ขณะเดียวกันก็รักเปอร์เบอร์และบุตรที่กำลังให้กำเนิดจากนางเหนือชีวิต เขาไม่ยอมให้บินหะร์พานางกลับไปแน่
ตอนนี้นางครรภ์แก่ใกล้คลอดเต็มทีแล้ว เพียงอีกอึดใจเดียวเท่านั้น ถ้าลูกลืมตาออกมาดูโลกใบนี้ บินหะร์ก็จะหมดสิทธิ์จะได้ตัวนางไปในทันที สุลต่านเดเดียนนาเร่งผู้คนในกองคาราวานให้เดินทางฝ่าพายุกระหน่ำ แม้จะทราบดีว่าเปอร์เบอร์ต้องการหยุดพัก นางใกล้คลอดเต็มทีแล้ว แต่นางก็อดทนเหลือเกิน
การเดินทางกลางทะเลทรายท่ามกลางพายุนั้นลำบากยากเย็นอย่างที่สุด แต่ทุกคนก็กัดฟันฝ่าพายุไป ขณะที่เปอร์เบอร์อยู่ในเกวียนที่ลากโดยอูฐ นางไม่อยากให้คนรอบข้างหวาดหวั่น รวมถึงสามีของนางด้วย ทราบดีว่าทุกคนลำบากมากกว่านางหลายเท่า
เปอร์เบอร์หลับตา สะกดกลั้นความเจ็บปวด ภาวนาขออย่าให้ลูกของนางคลอดออกมาท่ามกลางพายุขณะที่กำลังถูกพวกคนเถื่อนอย่างบินหะร์ไล่ล่า ถ้าพวกนั้นตามเจอ มันจะสังหารทารกในครรภ์ของนาง และพานางไป นางไม่อยากคิดเลยว่าบินหะร์จะทำอะไรกับนาง...
บินหะร์โกรธที่นางทรยศ ปันใจไปชอบสุลต่านเร่ร่อนทั้งที่นางเป็นคู่หมายของมัน
บินหะร์เป็นหลานของหัวหน้าเผ่าโจรตาเดียว คนเถื่อนแห่งซาฮาร่า และพ่อของเปอร์เบอร์หมายหมั้นนางเอาไว้กับบินหะร์ เพราะอยากให้นางขึ้นเป็นหญิงที่มีอำนาจที่สุดในเผ่าคนเถื่อน
แต่เปอร์เบอร์ไม่ต้องการ...
นางไม่ชอบที่นั่น นางเกลียดความป่าเถื่อนของคนพวกนั้น นางไม่ใช่คนที่นั่น แม่ของนางเป็นคนในวังหลวงแต่ถูกพ่อของนางที่เป็นลูกน้องโจรตาเดียวจับตัวไปข่มขืน และกักตัวนางไว้ในแดนคนเถื่อน
แม่ของเปอร์เบอร์สังหารตัวเองหลังจากเปอร์เบอร์เกิดได้ไม่กี่ชั่วโมง
เปอร์เบอร์บอกตัวเองว่านางจะต้องกล้าหาญเหมือนแม่ของนาง แม่คงสังหารตัวเองไปนานแล้ว หากแม่ไม่ตั้งท้อง แม่พูดเสมอว่าแม่เกลียดพ่อ พ่อจับแม่มัดเยี่ยงสัตว์เลี้ยงเพราะแม่พยายามสังหารตัวเอง พ่อเอาอาหารยัดปากแม่เมื่อแม่ไม่ยอมกินเพื่อให้ตัวเองตาย จนแม่ท้องพ่อถึงได้ยอมปลดปล่อยแม่จากพันธนาการ
พ่อทราบดีว่าแม่ไม่มีทางสังหารตัวเองทั้งที่มีนางอยู่ในครรภ์ พ่อคิดว่าพ่อสามารถผูกแม่ไว้ด้วยลูกที่มีร่วมกัน แต่เปล่าเลย...แม่สังหารตัวเองหลังจากเปอร์เบอร์พ้นออกจากท้องแม่ได้เพียงไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น
แม่รอเพียงแค่ดูในให้แน่ใจว่าเปอร์เบอร์รอดปลอดภัย นางใจเด็ดทิ้งลูกน้อยที่เพิ่งลืมตาออกมาดูโลกได้ไม่นาน หนีความทุกข์และความอับอาย
พ่อแค้นแม่มากๆ แต่พ่อก็ไม่เดือดร้อน พ่อมีผู้หญิงคนใหม่ที่เป็นหญิงม่ายในเผ่าเดียวกัน และโอนาร์เป็นผู้เลี้ยงเปอร์เบอร์จนเติบใหญ่ขึ้นมา
เปอร์เบอร์สวยเหมือนแม่ เปอร์เบอร์มีตาสีฟ้าสวย ความงดงามของนางกลายเป็นจุดเด่นสะดุดตา
พ่อของนางหวงนางมาก ปกติแล้วหญิงสาวในชนเผ่าคนเถื่อนเป็นเหมือนสัตว์เลี้ยงที่มีเจ้าของ พอโตเป็นสาวขึ้นมาหน่อยก็จะมีหนุ่มๆ ในเผ่ามาจับจอง โดยการเสนอของมีค่าที่ปล้นมาได้ให้แก่พ่อแม่
พ่อแม่ที่หิวกระหายหน่อยก็ขายลูกเป็นครั้งๆ ไป สำหรับที่นี่แล้ว ผู้หญิงคือของจำเป็นเหมือนอาหาร สามารถแลกเปลี่ยนซื้อขายกันได้ตามแต่เจ้าของต้องการ เป็นเหมือนสัตว์เลี้ยงที่ไร้ชีวิตจิตใจ เปอร์เบอร์ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมแม่ของนางถึงยอมสังหารตัวเองแบบนั้น ถ้าเป็นนาง นางก็คงทำเหมือนแม่เช่นกัน
ดีที่พ่อของเปอร์เบอร์รักนางมาก พ่อไม่อยากให้เปอร์เบอร์เป็นเหมือนผู้หญิงคนอื่นในเผ่า พ่อจึงจัดการหมั้นหมายเปอร์เบอร์กับบินหะร์ หลานชายหัวหน้าเผ่า หัวหน้าเผ่าไม่มีลูกชายมีแต่หลาน เป็นลูกของน้องชาย เป็นสายเลือดเพียงคนเดียวของหัวหน้าเผ่า บินหะร์เป็นผู้สืบทอดตำแหน่งเพียงคนเดียวเท่านั้น และใครก็ตามที่ได้เป็นราณีแห่งเผ่าก็จะไม่มีใครกล้ายุ่ง...นางจะมีอำนาจเหลือผู้หญิงทุกคน
เปอร์เบอร์ทราบดีว่าพ่อทำแบบนี้เพราะพ่อรักและเป็นห่วง แต่เปอร์เบอร์ไม่ได้รักบินหะร์ ออกจะเกลียดเสียด้วยซ้ำ พอเปอร์เบอร์อายุสิบหกปี บินหะร์ก็จะขอเปอร์เบอร์ไปอยู่ด้วย แต่พ่อปฏิเสธไป บอกว่าเปอร์เบอร์ยังไม่ถึงวัยเจริญพันธุ์ ยังไม่สมควรแก่เวลา
เปอร์เบอร์โกหกทุกคนว่านางยังไม่โตเป็นสาว ยังไม่มีรอบเดือน ทั้งที่นางมีรอบเดือนมาเป็นปีแล้ว
พ่อก็เชื่อ...เปอร์เบอร์ถ่วงเวลาหาทางหนีไปจากเผ่าคนเถื่อนนี้ แต่ไม่ทราบจะหนีไปได้อย่างไร ที่นี่อยู่กลางทะเลทราย ถ้านางก้าวย่างออกไปก็เท่ากับฆ่าตัวตายสถานเดียวเท่านั้น จนกระทั่งสุลต่านเดเดียนนาก็มาค้าขายในชนเผ่าของนาง
พวกสาวๆ มีความสุขมากเมื่อมีกองคาราวานเข้ามาขายของ เป็นความสุขเดียวของพวกนางเลยกระมัง เพราะหนึ่งปีถึงจะมีกองคาราวานขายของเข้ามาสักหน ไม่มีพ่อค้าคนไหนกล้านำสินค้าเข้ามาขายในชนเผ่าคนเถื่อนเพราะกลัวถูกปล้น
แต่สุลต่านเดเดียนนาไม่กลัว...ทรงนำสินค้ามาขายพร้อมกับข้าทาสนับสิบชีวิต ทุกคนมีอาวุธครบมือ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเดเดียนนาถึงไม่กลัวพวกพ่อของนาง
ครั้งแรกที่เดเดียนนาเจอนาง เขาจ้องมองนางด้วยรอยยิ้ม จนนางหน้าแดงด้วยความเอียงอาย หญิงที่นี่ไม่มีใครสวมผ้าคลุมหน้าเพราะที่นี่ไม่มีศาสนา ไม่นับถืออะไรนอกจากหัวหน้าเผ่า
เปอร์เบอร์เองก็สะดุดตาสุลต่านเดเดียนนาแต่แรกพบ เขาสง่างามสมกับเป็นสุลต่านแห่งเดเดียนนา เปอร์เบอร์ไม่ทราบว่าอาณาจักรเดเดียนนาอยู่ทิศหนไหน นางรู้แต่ว่าที่เดเดียนนาคงจะน่าอยู่กว่าที่นี่หลายร้อยเท่า
หัวใจนางกระตุกวาบเมื่อสบตาสีดำสนิทของสุลต่านเดเดียนนา กายของนางร้อนวูบวาบขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
สุลต่านเดเดียนนาได้รับอนุญาตให้ขายสินค้าที่ชนเผ่าเพียงแค่ห้าวันเท่านั้น โดยต้องเสียค่าผ่านทางแก่หัวหน้าเผ่าเป็นทองและผ้าแพรสวยงาม
ไม่มีใครสงสัยในความสัมพันธ์ระหว่างเดเดียนนากับเปอร์เบอร์ ทั้งสองคนลักลอบพบกันโดยมีโอนาร์คอยช่วยเหลือ
โอนาร์รักเปอร์เบอร์ประดุจลูกของนาง โอนาร์เป็นหญิงม่าย ลูกสาวของนางตายไปเพราะถูกคนในชนเผ่ารุมข่มขืน นางแทบเป็นบ้า แต่พ่อของเปอร์เบอร์เอานางมาเลี้ยงไว้เพื่อให้นางเลี้ยงดูเปอร์เบอร์จนโตเป็นสาว โอนาร์เองก็อยากให้เปอร์เบอร์ไปจากเผ่าคนเถื่อนนี้ โอนาร์เลยเป็นแม่สื่อให้เปอร์เปอร์และเดเดียนนา
ยิ่งรู้ว่าเดเดียนนาไม่ใช่พ่อค้าสินค้าเร่ธรรมดา แต่เขายังเป็นสุลต่านแห่งเดเดียนนาด้วย โอนาร์ก็ยิ่งอยากให้เปอร์เบอร์ได้เขาเป็นสามี
เปอร์เบอร์เฝ้าแอบมองเขา เดเดียนนาช่างสง่างามและเต็มไปด้วยความอบอุ่นเสียจนนางปรารถนาจะขอติดตามเขาไปด้วย แต่นางกลัวเหลือเกินว่าเขาจะไม่ยอมให้นางไป ไม่มีใครกล้ามีเรื่องกับคนเผ่าคนเถื่อนแน่ ต่อให้นางสวยน่าปรารถนาขนาดไหน เขาก็คงไม่กล้าเอาชีวิตของเขาและคนของเขามาเสี่ยง
เปอร์เบอร์เองก็ไม่ปรารถนาให้เป็นเช่นนั้น แต่นางไม่อยากอยู่ที่นี่ นางไม่อยากเป็นเมียบินหะร์...
เปอร์เบอร์ไม่อาจทนอยู่กับความไม่แน่นอนในอนาคตได้ คนเลวอย่างบินหะร์อาจยกนางให้แก่ใครก็ได้ ถึงนางจะเป็นราณีของหัวหน้าเผ่า แต่ยังไงนางก็เป็นสิทธิ์ของเขาอยู่ดี
นางไม่อยากกลายเป็นผู้หญิงสาธารณะ ใครจะนอนกับนางก็ได้ เหมือนที่โอนาร์เคยเป็น ถ้าพ่อของนางไม่พาโอนาร์มาเลี้ยงดู ป่านนี้โอนาร์คงเป็นเหมือนทาสที่ต้องเอาร่างกายแลกกับเศษอาหารและน้ำเพื่อประทังชีวิต...เปอร์เบอร์ตัวสั่นด้วยความหวั่นกลัวเมื่อคิดถึงเรื่องนี้
เปอร์เบอร์ไม่น่าเกิดเป็นหญิงเลย
นางคิดว่าที่แม่ของนางสังหารตัวเองเพราะนางเกิดเป็นหญิง แม่ไม่อยากรอวันเห็นนางเติบโตมาพบกับความเลวร้ายที่แม่เองไม่อาจช่วยนางได้ เพราะแม่ไม่อาจช่วยได้แม้แต่ตัวเองด้วยซ้ำ เปอร์เบอร์คิดอย่างเศร้าๆ
ตอนนี้นางเจอผู้ชายที่นางชอบแล้ว แต่นางจะทำอย่างไรเขาถึงจะยอมพานางไป โอนาร์บอกว่าไม่ต้องห่วง โอนาร์จะจัดการเอง
?จะทำอย่างไร?
?เชื่อข้าเถอะ ทำตามข้า? โอนาร์ยิ้มเยือนออกมา ?สุลต่านนั่นสง่างามนัก เขาจะปกป้องดูแลเจ้าได้เป็นอย่างดี?
?แต่ข้าไม่รู้จักเขาด้วยซ้ำ เขาเองก็ไม่รู้จักข้า เขาจะช่วยข้าได้เช่นไร? เปอร์เบอร์เต็มไปด้วยความวิตก
?ไม่ต้องห่วง ข้าจะลองไปถามเขาดู?
เปอร์เบอร์เบิกตาโต หน้าตาตื่น
?ถามเขาตรงๆ เลยหรือ น่าอายแย่น่ะสิ?
?ไม่หรอก ข้ามีวิธีการพูด เขาเองมองเจ้าบ่อยๆ ข้าว่าเขาก็ต้องสนใจเจ้าอยู่บ้างล่ะ? โอนาร์พูดยิ้มๆ
เปอร์เบอร์มีสีหน้าวิตกกังวล
?เขาอาจสนใจข้า แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะยอมเอาชีวิตเขากับคนของเขามาเสี่ยงเพื่อข้าหรอกนะ ท่านก็รู้นี่ว่าบินหะร์จะไม่มีวันยอมให้ใครมาหักหน้าเขา ข้าไม่อยากให้ใครมาเดือนร้อนเพราะข้า?
โอนาร์ส่ายหน้า
?เจ้าไม่อยากให้ใครเดือดร้อนเพราะเจ้า แล้วเจ้าจะไปจากที่นี่ได้อย่างไร แผนการของเจ้ามันคงใช้ได้ไม่นานหรอกนะ?
โอนาร์หมายถึงแผนยังเป็นเด็กสาวของนาง
?เจ้าเติบโตขึ้นทุกวัน สักวันก็ต้องถึงวัยเจริญพันธุ์ แค่นี้คนอื่นก็สงสัยกันแล้วว่าทำไมเจ้าถึงเป็นสาวช้ากว่าหญิงอื่น?
เปอร์เบอร์ทราบว่าโอนาร์พูดถูก แผนการหลอกเรื่องยังไม่มีประจำเดือนของนางคงใช้ได้อีกไม่นาน อีกเพียงไม่กี่เดือน ทุกคนจะเริ่มสงสัย ถ้าใครจับได้ว่าโกหกคงยุ่งแน่ๆ
เปอร์เบอร์คิดอย่างเป็นทุกข์ หญิงสาวก้มหน้าอย่างเศร้าสร้อย
?ข้าจะทำยังไงดี?
?สุลต่านนั่นเป็นทางออกเดียวของเจ้า ไม่อย่างนั้นเจ้าก็ต้องสังหารตัวเองตามแม่เจ้าไป ซึ่งข้าไม่อยากให้เป็นแบบนั้นแน่ ข้าเลี้ยงเจ้ามา ข้าอยากให้เจ้าเติบโตขึ้นมาอย่างมีความสุข อยากเห็นลูกของเจ้า ข้าฝันอยากจะเลี้ยงลูกของเจ้านะเปอร์เบอร์ลูกรักของข้า?
โอนาร์มองเปอร์เบอร์ด้วยความรัก นางเองก็มองแม่เลี้ยงด้วยความรักเช่นกัน นางซบอกของโอนาร์อย่างหวั่นวิตก
?ข้าจะทำยังไงดี โอนาร์ ข้ากลัวเหลือเกิน?
?เจ้าไม่ต้องกลัว ข้าจะช่วยเจ้าเอง?
โอนาร์ตอบออกมาอย่างมั่นใจ โอนาร์ไม่มีวันยอมให้ใครมาทำร้ายลูกของนางได้อีกแล้ว โอนาร์คิดอย่างมุ่งมั่นแน่วแน่ นางยินดีจะทำทุกอย่างเพื่อให้เปอร์เบอร์ไปจากสถานที่อันป่าเถื่อนแห่งนี้
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
กองคาราวานของสุลต่านเดเดียนนาเดินทางมาค้าขายยังดินแดนเถื่อน ที่นี่มีสาวงามชื่อ?เปอร์เบอร์? เป็นที่ต้องตาต้องใจ ?เดเดียนนา? เพียงแรกเห็น นางเป็นคู่หมั้นคู่หมายของคนที่จะขึ้นเป็นหัวหน้าเผ่าคนเถื่อน แต่จู่ๆ เปอร์เบอร์ก็บุกรุกเข้ามาในกระโจมกลางผืนทรายของเขา เปอร์เบอร์อ้อนวอนขอให้เขาช่วยพานางออกไปให้พ้นเงื้อมมือชายเถื่อน เดเดียนนาจึงต้องให้บทเรียนแก่นางว่าไม่ควรไว้ใจใคร ทว่าจูบแรกที่เขาตั้งใจจะสั่งสอนกลับกลายเป็นบ่วงสวาทที่เขาอยากรัดรึงนางไว้ ความไร้เดียงสาที่จูบตอบกลับมานั้นทำให้เดเดียนนาอยากครอบครองเป็นเจ้าของนาง
เปอร์เบอร์ทราบดีว่าจูบนี้จะนำพานางไปสู่อะไร
แต่นางไม่ขัดขืน ไม่ทัดทาน ปล่อยให้เขาจูบอย่างดูดดื่มก่อนจะเลื่อนริมฝีปากไปที่ซอกคอนาง
?เดเดียนนา...?
นางครางเรียกชื่อเขา
