อัญชิสาหิ้วกระเป๋าใบใหญ่มาถึงสองใบ ตั้งใจว่าจะมาพักกับพี่ชายในช่วงวันหยุดยาว อัญชิสาโทร.บอกพี่ชายแล้วว่าจะมา...
สรวิทย์กำลังว่างพอดี เขาไม่มีงานสำคัญอะไร อยู่เป็นเพื่อนอัญชิสาได้
พี่ชายอัญชิสาเป็นหัวหน้าป่าไม้ ทำงานในป่า
อัญชิสามาถึง พี่ชายบอกว่าจะให้อัญชิสาพักที่โรงแรมในเมืองก่อนคืนหนึ่ง ตอนเช้าเขาจะมารับ...สรวิทย์ให้เหตุผลว่าหล่อนมาถึงเย็นมากแล้ว เข้าป่าลำบาก
สรวิทย์จัดหาโรงแรมไว้ให้เป็นโรงแรมชั้นหนึ่งของตัวอำเภอนี้...สรวิทย์บอกว่าไม่ต้องกลัว เพราะโรงแรมนี้เป็นโรงแรมที่คุ้นกันดี ปกติสรวิทย์เข้าเมืองก็จะพักที่นี่เป็นประจำ ผูกขาดที่พักไว้ระหว่างที่มาทำงานในเมือง
อัญชิสาไม่กลัว แม้ว่าจะไม่เคยเดินทางคนเดียวมาก่อน ปกติพี่ชายจะไปรับอัญชิสามาจากกรุงเทพฯ แต่เที่ยวนี้อัญชิสามาเองเพราะอยากมา ไม่อยากรอให้พี่ชายว่างแล้วค่อยไปรับ อัญชิสานั่งรถตู้โดยสารมาสะดวกกว่า
พอพี่ชายบอกว่าไม่มีอะไรน่าห่วง อัญชิสาก็ไม่ห่วง เพราะทราบว่าพี่ชายคงไม่ปล่อยให้น้องสาวเผชิญกับอันตรายแน่
หญิงสาวแหงนหน้ามองชื่อโรงแรม...เป็นชื่อโรงแรมเดียวกับที่สรวิทย์บอกไว้...หล่อนชะงักเท้าที่กำลังจะก้าวเดินเข้าไปเมื่อได้ยินเสียงดังมาจากถนน
มีโจรกระชากสร้อย...
อัญชิสาหยุดดูอย่างสนใจ แต่คนอื่นๆ กลับเดินไปมาราวกับว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องธรรมดาสามัญ
หญิงสาวหน้าตาตื่นเมื่อเห็นคนอื่นๆ ปล่อยให้คนร้ายวิ่งไปเฉยเลย ไม่มีใครคิดจะช่วยจับโจรสักคนเดียว อาจเป็นเพราะมันมีมีด เลยไม่มีใครกล้ายุ่ง ไม่มีแม้แต่คนส่งเสียงขอให้ช่วย นอกจากเหยื่อที่เคราะห์ร้าย
อัญชิสายังตกใจไม่หาย เหงื่อผุดเม็ดโต
?เป็นอะไร ตกใจหรือหนู?
เสียงหญิงวัยกลางคนพูดเหมือนขบขันกับอาการตื่นตกใจของอัญชิสา หญิงสาวพยักหน้าซึ่งซีดเผือดสี
?เรื่องแบบนี้มีทุกวันนั่นแหละ...เพิ่งจะมาใหม่ใช่ไหม?
ป้าแก่ถามหญิงสาว อัญชิสาพยักหน้ารับ
?ค่ะ?
?มาเที่ยวหรือว่ามาอยู่เลยล่ะ? ป้าหน้าตาใจดีถาม
?มาเที่ยวค่ะ...หนูมาหาพี่ชาย เขาทำงานอยู่ที่นี่?
หญิงสาวตอบอย่างไม่เต็มเสียงนักเพราะยังไม่หายตกใจ
?งั้นหรือ แล้วไหนล่ะพี่ชายหนู เห็นเดินคนเดียว ระวังตัวหน่อยนะหนู เมืองนี้ไม่ใช่ที่สำหรับเที่ยวหรอก...หนูก็เห็นแล้วว่าเราอยู่กันอย่างไร ที่นี่ไม่มีตำรวจคอยดูแลความสงบสุขให้กับประชาชน ทุกคนต้องดูแลตัวของตัวเอง? ป้าพูดก่อนจะเดินผละไป ไม่มีคำล่ำลาหรือคำบอกกล่าวใดๆ
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้อัญชิสาชักจะขยาดเสียแล้ว...หล่อนรีบเดินเข้าไปเช็คอินในโรงแรมโดยเร็ว
พนักงานสาวยิ้มให้อัญชิสาทันที
?น้องสาวของคุณสรวิทย์หรือคะ?
?ค่ะ?
อัญชิสาพยักหน้า...โรงแรมแห่งนี้จะพูดกันจริงๆ แล้วน่าจะเป็นเพียงบ้านพักน่าจะถูกกว่า เพียงแต่เป็นบ้านที่ออกจะใหญ่สักหน่อยเท่านั้น
?คุณสรวิทย์โทร.มาจองห้องให้แล้วค่ะ?
พนักงานส่งกุญแจห้องให้หญิงสาว หล่อนอดนึกไม่ได้ว่าเจ้าของบ้านคนต้องรวยมากๆ ถึงได้เอาบ้านมาทำโรงแรมแบบนี้
?รอเดี๋ยวนะคะ จะให้พนักงานพาไป ห้องที่คุณจะพักนี่เป็นห้องของคุณภรพเจ้าของโรงแรมนี้ ปกติห้องนี้ไม่ได้เปิดให้บริการแขกทั่วไปนะคะ แต่คุณสรวิทย์เป็นเพื่อนคุณภรพ ก็เลยให้พักเป็นกรณีพิเศษ?
แบบนี้นี่เอง พี่ชายหล่อนถึงบอกว่าไม่มีอันตรายอะไร อัญชิสาไม่ต้องกลัว พี่ชายหล่อนให้พักห้องเจ้าของโรงแรมนี่เอง
?ห้องปีกซ้ายเป็นที่ส่วนตัว ไม่มีใครแปลกปลอมเข้าไปได้ รับรองว่าคุณจะปลอดภัยหายห่วงค่ะ?
พนักงานโรงแรมยืนยันเพื่อสร้างความมั่นใจให้กับอัญชิสา
?ถ้าต้องการอาหารโทร.ลงมาสั่งได้นะคะ?
?ขอบคุณค่ะ?
อัญชิสากำลังนึกเป็นห่วงอยู่เลยว่าหล่อนจะไปหาอะไรกินที่ไหน แบบนี้ก็ค่อยโล่งใจไปที พรุ่งนี้พี่ชายหล่อนก็มารับแล้ว
อัญชิสากวาดตามองไปรอบๆ อย่างพินิจพิจารณาระหว่างที่พนักงานโรงแรมวางกระเป๋าให้ หญิงสาวยิ้มกับชายคนนั้นหยิบธนบัตรในกระเป๋าถือส่งให้คนหิ้วกระเป๋าเป็นค่าทิป
?ขอบคุณครับ...? พนักงานโรงแรมโค้งคำนับ ?ขอให้คุณพักที่นี่อย่างมีความสุขและสะดวกสบายนะครับ?
พนักงานโรงแรมโค้งคำนับอีกรอบ ก่อนถอยหลังเดินออกไปจากห้องและปิดประตูให้
อัญชิสาเดินตามไปปิดล็อกประตูห้องอย่างแน่นหนา ก่อนจะเดินมาที่เก้าอี้นั่งเล่น โทร.หาสรวิทย์แต่กลับไม่มีสัญญาณ...พี่ชายหล่อนคงอยู่ในป่าลึก เลยติดต่อกันไม่ได้ แต่พี่ชายหล่อนบอกไว้แล้วนี่นาว่า
?พรุ่งนี้ตอนสองโมงเช้าพี่จะไปรับที่โรงแรม...อย่าออกมาจากห้องตอนกลางคืนนะ มันอันตราย?
สรวิทย์กำชับแล้วกำชับอีก
พี่ชายของหล่อนคงเป็นห่วงความปลอดภัยของหล่อน อัญชิสานึกขำ ใครจะกล้าออกไปมืดๆ แค่หล่อนเจอเหตุการณ์เมื่อเย็นก็ใจฝ่อไปหมดแล้ว
อัญชิสาสบตากับดวงตากลมสุกใสของตัวเองในกระจกบานใหญ่ที่ส่องฉายไปทั่วร่าง...อัญชิสาเป็นคนสวยชนิดผุดผาดบาดตา หญิงสาวยกมือเรียวสวยขึ้นแตะใบหน้านวลเนียน อัญชิสาไม่ค่อยจะมีเวลาสำรวจตัวเองเท่าไหร่นัก
มีคนเคยบอกบ่อยๆ ว่าอัญชิสาเป็นคนสวย น่ารัก ดูสะดุดตา จนต้องมองเหลียวหลังเลยทีเดียว แต่อัญชิสาไม่ใส่ใจนัก หล่อนไม่คิดสนใจเพื่อนต่างเพศคนใดเป็นพิเศษ
หญิงสาวถอนใจ เมินหน้าจากกระจก บอกตัวเองว่าหล่อนควรอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วโทร.สั่งอะไรขึ้นมาทานบนห้อง
อัญชิสาไม่อยากลงไปข้างล่าง ดูเหมือนข้างล่างจะมีผู้ชายหน้าตาเถื่อนๆ รวมทั้งผู้หญิงให้บริการจับคู่คุยกันที่ล็อบบี้ของโรงแรม อัญชิสาไม่อยากเสี่ยงต่อความปลอดภัยของตัวเอง...เกิดใครคิดว่าหล่อนเป็นหญิงขายบริการเข้าล่ะจะยุ่งกันใหญ่
ห้องนี้มีน้ำอุ่นเสียด้วย ข้าวของภายในห้องถูกจัดวางไว้ราวกับเป็นห้องมีเจ้าของ ไม่เหมือนห้องในโรงแรมเลยสักนิด อ๋อ อัญชิสานึกขึ้นได้ว่าพนักงานบอกว่าห้องนี้เป็นห้องของคนที่ชื่อภรพ เป็นเจ้าของโรงแรม เขาพักอยู่ที่นี่
อัญชิสาอดสงสัยไม่ได้ว่าแล้วตอนนี้เขาไปไหนนะ? ทำไมเอาห้องตัวเองมาเปิดให้บริการแบบนี้ แต่ยังไงก็ช่างเถอะ...อัญชิสาได้รับความสะดวกสบายก็พอแล้ว
การอาบน้ำอุ่นช่วยให้หญิงสาวสบายใจขึ้นมาก อัญชิสาเอื้อมมือไปหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดตัวจนแห้งแล้วจึงหยิบอีกผืนหนึ่งมาพันตัวไว้ หล่อนก้าวออกจากห้องน้ำพร้อมกับฮัมเพลงเบาๆ ในลำคอ
อัญชิสาหยุดยืนอยู่ที่หน้าโต๊ะโทรศัพท์ โทร.ลงไปสั่งอาหารง่ายๆ มาทานพร้อมเครื่องดื่ม หลังจากนั้นจึงเดินไปเปลี่ยนชุดนอนเตรียมตัวนอน...ระหว่างการเดินทางนั้นอัญชิสาหลับไม่ลง เพราะสรวิทย์สอนเสมอว่าเวลาเดินทางอย่าเผลอหลับ อันตรายอาจเกิดอะไรขึ้นโดยไม่รู้ตัว อัญชิสาก็เลยฝึกจนเป็นนิสัย
หล่อนไม่ได้หลับอย่างคนอื่นๆ ในรถ แต่มองทิวทัศน์สองข้างทาง เพลินไปอีกแบบ ได้เห็นอะไรต่ออะไร ดีกว่าหลับตั้งเยอะ
อัญชิสานั่งอ่านหนังสือรออาหารขึ้นมาส่ง ไม่นานพนักงานมาเคาะประตู อัญชิสาไปเปิดประตูรับ...หลีกตัวนิดหนึ่งเพื่อให้พนักงานเดินเข้ามาภายในห้องวางถาดอาหารให้
?ช่วยโทร.มาปลุกฉันตอนเจ็ดโมงด้วยนะคะ? หญิงสาวบอกพนักงานพลางยิ้มให้อย่างสุภาพ
พนักงานคนนั้นพยักหน้ารับรู้ก่อนจะออกไปจากห้อง...ปิดประตูให้เสร็จเรียบร้อย หญิงสาวเดินไปกดล็อกและกลับมาจัดการอาหารที่สั่งอย่างหิวๆ
อาหารที่นี่รสชาติไม่เลวทีเดียวแม้จะเป็นเพียงข้าวผัดธรรมดาแต่ก็อิ่มอร่อยสบายท้อง หล่อนหยิบแก้วน้ำส้มขึ้นมาดูดจนหมดอย่างกระหาย เป็นการจบรายการอาหารค่ำที่แสนง่ายดาย
อัญชิสามองไปรอบๆ ห้องเพื่อตรวจดูความปลอดภัยก่อนที่จะเข้านอน...มานอนต่างถิ่นที่แวดล้อมไปด้วยสิ่งที่น่ากลัวแบบนี้หญิงสาวต้องไม่ประมาท
หลังจากตรวจสอบจนแน่ใจว่าไม่มีอะไรแล้ว หญิงสาวจึงสอดตัวเข้าใต้ผ้าห่มหนานุ่มและหลับไปในเวลาไม่นานหลังจากนั้น
***
ภรพชะงักเท้าที่ก้าวไปที่เตียง เขาเห็นร่างงามนอนหลับใหลอยู่บนเตียงนอนของเขา
ภรพนิ่วหน้ายุ่งทันที ผู้หญิงที่ไหน?
เขาหน้าบูดเมื่อนึกว่าผู้หญิงคนไหนของเขาแอบย่องเข้ามานอนรอเขาในห้องโดยไม่บอกไม่กล่าว
บุรุษหนุ่มขมวดคิ้วมุ่นอย่างขุ่นใจ
เขากำลังเหนื่อยและเพลีย อยากนอน ไม่มีเวลามาวุ่นกับแม่พวกนี้ ความคิดนั้นทำให้ดวงตาคมวาวคู่นั้นเปล่งประกายเจิดจ้าขึ้นมาทันที
เขาแทบกระชากร่างนั้นแล้วจับโยนออกไปจากห้อง หากแต่เขาต้องชะงักเมื่อพบว่าแม่สาวที่นอนบนเตียงเขา เป็นสาวแปลกหน้าที่ไม่เคยคุ้นตาเขามาก่อน
ภรพหยุดพิจารณาร่างบางซึ่งนอนสบายอยู่บนเตียงนุ่มให้ถนัดชัดเจนขึ้น กวาดตามองไปทั่วร่างที่งามงดประดุจประติมากรรมชั้นยอดที่ถูกสร้างโดยปฏิมากรมือหนึ่งของโลก
สวย!
ผู้หญิงคนใหม่ที่มาขอใช้โรงแรมเขาหาแขกหรือไง?
ภรพหน้ายุ่ง มีสาวๆ ทั้งไทยและต่างชาติมาขอใช้โรงแรมเขาเป็นที่หาลูกค้า เพราะในโรงแรมนี้ปลอดภัยจากส่วยทั้งปวง และมีบางคนเสนอตัวให้เขาเป็นสินจ้าง เพื่อขอเข้ามาทำมาหากินที่ล็อบบี้โรงแรม พอได้แขกแล้วก็พากันออกไปหรือไม่ก็เปิดห้องนอนที่นี่
บ้านนี้เป็นบ้านหลังใหญ่ เคยเป็นคฤหาสน์เก่าตั้งแต่สมัยปู่ของเขา ปู่ของเขาเป็นขุนนางเก่า สร้างบ้านใหญ่โตราวกับวัง มาตอนนี้มันใหญ่เกินไปสำหรับเขา เขาเลยเปิดเป็นโรงแรมเสียเลย
ภรพไม่คิดจะขายของเก่า ก็เลยคิดหารายได้ให้เกิดประโยชน์ เลยกลายเป็นว่าโรงแรมนี้ติดอันดับของเมือง
เขาเองไม่ว่าถ้าพวกผู้หญิงเหล่านั้นจะมาอาศัยโรงแรมของเขา
ภรพไม่รังเกียจ เขาถือว่าอาชีพแบบนี้สุจริตกว่าการปล้นจี้เสียอีก เขาก็เลยบอกให้พนักงานปล่อย แค่ไม่ทำให้เดือดร้อนก็พอ
ก็ไม่มีอะไรที่ทำให้โรงแรมเขาเสียหาย มีแต่แขกจะมาพักมากขึ้น
ภรพมองหล่อนตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าเล็กบาง...เรือนผมดำขลับเป็นมัน แม่นี่คงเป็สาวบริการหน้าใหม่ที่อยากมาเซ่นเจ้าที่อย่างเขา
ภรพส่ายหัว เขาไม่ชอบหรอก ไม่ใช่เพราะเขาไม่มีความต้องการ แต่เขาไม่ชอบมั่วไม่เลือก ถึงจะสวยแค่ไหนก็เถอะ
เขามองหญิงสาว บอกตัวเองว่าผู้หญิงคนนี้สวยจัดทีเดียว
ชุดนอนบางเบานั้นไม่ได้ช่วยปกปิดให้เรือนร่างงามแช่มช้อยนั้นรอดพ้นไปจากสายตาคมของเขาได้ ร่างร่างนั้นชวนลูบไล้ วงปากอิ่มได้รูปเผยอออกนิดๆ คล้ายกับว่ากำลังกรนน้อยๆ แต่กลับไม่ได้ยินเสียง
ดวงตาที่หลับพริ้มนั้นปิดเปลือกตาสนิท ทรวงอกงามสล้างที่สะท้านขึ้นลงตามแรงหายใจ
เขามองต่ำลงมาที่เอวกลมกลึงและสะโพกผายที่รับกับเรือนร่าง...ช่วงขายาวเรียว ปลีน่องสวยโผล่พ้นออกมาจากชายเสื้อนอนสีชมพูหวาน
หญิงสาวสวยจนเขาลืมหายใจเลยทีเดียว
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ไหนพี่ชายบอกว่าโรงแรมแห่งนี้ปลอดภัยหายห่วง แล้วทำไมชายร่างสูงผิวสีแทนหน้าตาคมคายคนนี้ถึงมายืนอยู่ในห้องวีไอพีห้องนี้ได้ ?อัญชิสา? กรีดร้องออกมาเมื่อเขาคนนั้นอุกอาจบุกขึ้นมาระรานหล่อนถึงบนเตียง การต่อสู้เกิดขึ้นภายใต้ผ้าห่มผืนอุ่นเมื่ออีกฝ่ายกอดรัดแต่อีกฝ่ายสะบัดหนี ?ภรพ? ก็ได้แต่งงว่าแม่โสเภณีตัวน้อยกำลังเล่นตลกอะไรกับเขาอยู่ ในเมื่อหล่อนมานอนรอเขาในห้องของเจ้าของโรงแรมที่ไม่มีใครอนุญาตให้เข้ามาได้ หรือว่านี่คือการเล่นตัวเพื่อขอราคาค่าตัวเพิ่ม...ไม่มีทางเสียหรอก
?มองผม?
อัญชิสาลืมตาอย่างว่าง่าย มองสบตาเขาด้วยสายตางงงวย ดวงตาคู่หวานนั้นช่างสวยงามเสียจนเขาต้องครางออกมาเบาๆ
?แต่งงานกันนะ?
