รันวารี เจริญไพศาล ยืนมองหลานชายกับหลานสาววัยสามขวบที่กำลังวิ่งไล่จับกับเพื่อนๆ ในสนามเด็กเล่นข้างหมู่บ้าน ดวงตาคมโตมองความน่ารักสดใสของหลานๆ แล้วคิดไปถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อสี่ปีก่อน
ปานระวีพี่สาวของเธอเสียชีวิตหลังจากคลอดลูกฝาแฝดชายหญิงได้ไม่ถึงเดือน สาเหตุของการเสียชีวิตเกี่ยวเนื่องมาจากกล้ามเนื้อหัวใจอ่อนแรง อันเนื่องมาจากสภาพร่างกายและจิตใจไม่แข็งแรง นั่นคือบทสรุปของทีมแพทย์ในรัฐกาน่า
แต่เธอไม่ได้เสียแค่พี่สาวไปเท่านั้น...พ่อแม่ของเธอทนรับการสูญเสียไม่ไหวและได้จากเธอไปในเวลาไม่ถึงปีหลังจากพี่สาวเสียชีวิต การสูญเสียเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนเธอแทบยืนไม่อยู่ แต่เพราะมีหลานอีกสองคนที่เพิ่งลืมตามาดูโลกทำให้เธอฮึดสู้?
?แม่รันมาแล้ว?? เสียงเจื้อยแจ้วของน้องปอถักกับป้อมปราบเรียกขานน้าสาว พร้อมกับวิ่งมาถึงตัวรันวารีพร้อมกัน
?เล่นซะเหงื่อท่วมเลยนะสองแสบ?? รันวารีจับมือเล็กแล้วพาไปนั่งม้าหินอ่อนข้างสนาม มือบางหยิบผ้าเช็ดหน้าซับเม็ดเหงื่อตามใบหน้ากลมป้อมของหลาน
?วันนี้มีเพื่อนเยอะนี่คะแม่รัน ปอได้เพื่อนใหม่ด้วย ชื่อขวัญ?? ปากสีสดของหลานสาวตัวน้อยบอกน้าสาว แววตาเต็มไปด้วยประกายสดใส
?แล้วปราบล่ะครับ มีเพื่อนใหม่หรือเปล่าเอ่ย?? รันวารียิ้มให้หลานชาย ก่อนจะซับเหงื่อที่ลำคอให้เบาๆ แต่คนตอบแทนกลับเป็นน้องสาวตัวน้อย
?มีค่ะ ก็ขวัญไงคะ แล้วพี่ปราบก็แกล้งขวัญด้วยค่ะ??
?ไม่ได้แกล้ง ขวัญเดินไม่ระวังเอง พี่ไปรับแล้วแต่ไม่ทัน?? พี่ชายที่ดูหน้าตาจะหล่อเหลาตั้งแต่เด็กแก้ต่างให้ตัวเอง รันวารีมองหลานชายคนโตอย่างสงสัย ?ไม่มีอะไรหรอกครับแม่รัน ผู้หญิงก็ชอบโวยวายไปก่อนเสมอ กลับบ้านเถอะครับ ปราบหิวแล้ว??
เมื่อหลานชายไม่อยากเล่า ร่างบางก็ลุกขึ้นจับมือเล็กคนละข้างก่อนจะเดินไปตามฟุตปาธ เสียงพุดคุยและเสียงหัวเราะดังไม่ขาดสาย เพราะสองแสบต่างสลับกันเล่าเรื่องราวของตัวเองให้น้าสาวฟัง รันวารีมีความสุขกับเรื่องที่ได้รู้จนไม่รู้เลยว่ามีสายตาสามคู่กำลังจ้องมองอยู่
?จะให้พวกเราไปชาร์จตัวมาเลยไหมครับคุณชาย?? ซาเลช โค องครักษ์คนสนิทของซาร์ฮาน ฮิมมาน อัลซาอิด เอ่ยถาม แต่สายตามองตามสามชีวิตจนกระทั่งหายเข้าไปในบ้าน
?ใจอยากจะสั่งแบบนั้นเหมือนกัน แต่เด็กยังไม่คุ้นเคยกับเราอาจมีปัญหา?? ซาร์ฮานบอกด้วยใบหน้าเคร่งขรึม ภาพแววตาหม่นเศร้าและร่างผอมบางที่นอนป่วยเพราะความตรอมใจของมารดาลอยเข้ามาในห้วงคำนึง ?ดูไปอีกสักระยะก่อนก็แล้วกัน ยังไงเราอยู่เมืองไทยอีกหลายวัน??
?แต่ผมเกรงว่าคนที่ไม่หวังดีจะเอาตัวทั้งสามคนไปก่อนน่ะสิครับ??
ซาร์ฮานหัวใจกระตุกและรู้สึกห่วงทั้งสามชีวิตขึ้นมาทันที
?ให้คนของเราดูแลความปลอดภัยทั้งที่บ้านและที่โรงเรียน อย่าให้เด็กสองคนนั่นเป็นอะไรเด็ดขาด?? ซาเลชก้มศีรษะรับคำสั่ง ?ฉันอยากไปทำความรู้จักกับเด็กสองคนนั่น??
พลขับขับรถเข้าไปจอดข้างกำแพงสีขาวอย่างรู้หน้าที่ ซาร์ฮานมองผ่านซี่เหล็กดัดไปที่สนามหญ้าหน้าบ้าน ร่างกลมป้อมของหลานๆ กำลังวิ่งไล่จับกันอยู่อย่างสนุกสนาน โดยมีสุนัขพันธุ์ทางตัวใหญ่วิ่งตาม เสียงหัวเราะและเสียงตะโกนเรียกดังมาเป็นระยะ
ซาร์ฮานถอดสูทตัวนอกออก มือหนาพับแขนเสื้อเชิ้ตตัวในขึ้นถึงศอกก่อนจะก้าวลงไปยืนที่พื้น องครักษ์หนุ่มมองรอบๆ บริเวณเพื่อมองหาความผิดปกติ ซาร์ฮานเดินไปยืนจับโครงเหล็กดัดประตูหน้าบ้าน ขณะที่ป้อมปราบเห็นคนแปลกหน้ายืนอยู่หน้าบ้านก็หยุดวิ่ง ทำให้ปอถักและสุนัขตัวใหญ่หยุดตาม เด็กชายมองคนมาใหม่อย่างไม่ไว้ใจ ซาร์ฮานสบตาคมของหลานชายคนโตที่ดูจะถอดแบบออกมาจากน้องชายของเขาเกือบทั้งหมด
?มาหาใครคับ?? ป้อมปราบถาม มือป้อมจับมือน้องสาวแน่น ซาร์ฮานยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
?รถลุงเสียอยู่ตรงโน้นครับ ลุงก็เลยเดินมาหาช่างไปซ่อม เดินมาไกลมากจนคอแห้ง ลุงขอน้ำกินสักแก้วได้ไหม?? ปอถักเงยหน้ามองพี่ชายและกระตุกแขนเบาๆ
?ลุงเขาคงเหนื่อยมากเนอะพี่ปราบ เดี๋ยวปอไปเอาน้ำกับแม่รันมาให้ลุงนะคะ?? เด็กหญิงปอถักบอกพี่ชาย แล้วหันไปส่งยิ้มให้คุณลุงตัวใหญ่ ป้อมปราบมองตามหลังน้องสาวก่อนจะเดินไปยืนคุยกับซาร์ฮาน
?คุณลุงรอแปบนึงนะครับ?? ซาร์ฮานย่อตัวนั่งบนส้นเท้าเสมอกับป้อมปราบ ดวงตาคมกริบมองหลานชายอย่างถูกใจ ดูท่าทางฉลาดไม่น้อยเลยเจ้าหนู ถ้าแม่กับมาซาอิทมาเห็นคงหลงรักตั้งแต่นาทีแรกเป็นแน่
?เปิดประตูให้ลุงไปรอข้างในได้ไหม?? ป้อมปราบลังเลและตัดสินใจส่ายหน้าไปมา ซาร์ฮานยิ้มน้อยๆ แล้วผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ คล้ายเหนื่อยล้าสุดกำลัง
?รอแม่รันมาก่อนนะครับ เพราะแม่บอกว่าอย่าไว้ใจคนแปลกหน้า?? คิ้วหนาเรียงตัวกันเหนือดวงตาคมกริบยกขึ้นเป็นเชิงถาม
?ใครเหรอแม่รัน?? ซาร์ฮานถามเสียงเรียบ อาจจะเป็นเพราะรอยยิ้มจริงใจหรือความผูกพันทางสายเลือดก็ไม่อาจทราบได้ เด็กชายป้อมปราบขยับเข้าไปใกล้ประตูแล้วนั่งลงกับพื้น ชาร์ฮานก็นั่งตามทำเอาซาเลชและองครักษ์ที่รออยู่ในรถมองกันอย่างแปลกใจ
?แม่รันเป็นน้าของผมครับ ผมกับน้องไม่มีแม่เลยเรียกน้ารันว่าแม่ครับ?? ชาร์ฮานพยักหน้าเตรียมจะชวนคุยต่อ แต่เสียงหวานร้อนรนของคนที่ถูกกล่าวถึงเมื่อสักครู่ก็ดังขึ้น
?ปราบ...ปราบถอยออกมาลูก? เสียงร้อนใจของมารดาทำให้ป้อมปราบรีบลุกขึ้น ชาร์ฮานมองร่างโปร่งระหงเดินแกมวิ่งตรงเข้ากอดหลานชาย ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง รันวารีกอดหลานชายแน่น ตากลมโตมองเขาไม่วางตา
?แม่ครับ ลุงเขาเดินมาเหนื่อยเลยขอน้ำกินเท่านั้นเองครับ?? เด็กชายอธิบายให้ฟัง เด็กหญิงปอถักถือขวดน้ำอยู่ข้างๆ ก็เอ่ยขึ้นมาบ้าง
?ใช่ค่ะแม่ ลุงน่าสงสาร?? ปอถักหันไปยิ้มตาหยีให้ชาร์ฮาน แต่รันวารีไม่คิดแบบนั้น เพราะเขาดูไม่เหนื่อยล้าเลยสักนิด
?เขาอาจจะแกล้งทำตัวน่าสงสารเพื่อให้เราตายใจก็ได้ลูก?? รันวารีสบตาคมกริบแฝงไปด้วยพลังอะไรหลายอย่างจนเธอกลัว ชาร์ฮานมองหน้านวลเนียนละเอียด รอยยิ้มจางๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าคม
?รถผมเสียก็เลยเดินหาร้านช่าง?? ชาร์ฮานพูดออกมาเป็นครั้งแรก รันวารีจับมือลูกๆ ไปหลบอยู่ด้านหลัง แต่ป้อมปราบและปอถักก็โผล่หน้าออกมามอง
?ที่นี่ไม่มีช่าง...คุณต้องโทร.เรียกหนึ่งห้าหกให้เขาเอารถมาลากไป ไปลูก เข้าบ้านจ้ะ?? รันวารีจับมือเล็กกลับเข้าไปในบ้าน แต่เด็กหญิงปอถักขืนตัวไว้
?แม่ขา เอาน้ำให้คุณลุงก่อนได้ไหมคะ เดี๋ยวคุณลุงหิว?? ชาร์ฮานมองหลานสาวตัวน้อยอย่างซึ้งในน้ำใจ ผิดกับแม่ที่ดูจะระแวงไปซะทุกอย่าง รันวารีมองดวงตากลมใสแล้วยกมือวางบนศีรษะบุตรสาว
?ก็ได้จ้ะ แต่แม่ต้องเอาไปให้เอง โอเคไหม?? เด็กหญิงปอถักยิ้มอย่างดีใจ มือเล็กส่งขวดน้ำให้ รันวารีเดินกลับไปที่ประตูส่งน้ำรอดผ่านช่องเหล็กให้ชายหนุ่ม ปลายนิ้วแข็งแรงแตะลงบนหลังมือบาง รันวารีถึงกับชาวาบราวถูกไฟฟ้าช็อตจนต้องชักมือกลับอย่างรวดเร็ว ชาร์ฮานแอบยิ้มอยู่ในใจ
?ขอบคุณครับคุณแม่รัน?? เธอไม่ยอมฟังคว้ามือหลานเดินเข้าไปในบ้าน ชาร์ฮานเปิดขวดน้ำขึ้นดื่มดับกระหาย ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในรถ ซาเลชเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าคมเข้มก็ยกคิ้วขึ้นสูง
?เด็กๆ เป็นไงบ้างครับคุณชาย??
?เยี่ยม?? ชาร์ฮานบอกสั้นๆ แววตาคมวับวาวจนคนสนิทอย่างซาเลช ไม่แน่ใจว่าที่เยี่ยมเป็นหลานๆ หรือสาวสวยคนเมื่อสักครู่ ?ฉันต้องการประวัติผู้หญิงคนนั้นภายในสี่ชั่วโมง??
ชาร์ฮานพูดหลังจากรถเคลื่อนตัวออกได้ไม่นาน ซาเลชรีบยกโทรศัพท์สั่งงานทันที
??????
หลังจากส่งแขกไม่ได้รับเชิญกลับไป สามแม่ลูกก็เข้าไปนั่งที่โต๊ะกินข้าว ป้อมปราบและปอถักนั่งมองมารดาหยิบโน้นหยิบนี่ออกจากตู้เย็นเพื่อเตรียมอาหารค่ำ เมื่อเห็นลูกๆ เงียบกว่าทุกวันรันวารีก็เงยหน้ามองสบตากลมใสที่เต็มไปด้วยคำถามของเด็กๆ
?มีอะไรจะถามแม่หรือเปล่าจ๊ะ?? ป้อมปราบวางมือบนโต๊ะ ก่อนจะรวบรวมความกล้าถามมารดา
?แม่บอกให้ปราบกับปอช่วยคนอื่น ทำไมลุงคนนั้นแม่ถึงห้ามละครับ?? รันวารียิ้มให้ป้อมปราบก่อนจะเดินไปลูบศีรษะเล็กของบุตรชาย
?ลุงคนนั้นเราไม่รู้จักและไม่เคยเห็นหน้านะสิจ๊ะ อีกอย่างเขาเป็นคนต่างชาติด้วย??
?แล้วต่างชาติกับคนไทยต่างกันตรงไหนคะแม่รัน?? เด็กหญิงปอถักเอียงหน้าถามอย่างไร้เดียงสา รันวารีนั่งลงบนเก้าอี้แล้วยกร่างกลมป้อมของบุตรสาวไปนั่งบนตัก
?คนไทยใจดี...แต่เราก็ต้องระวังตัวเหมือนกันจ้ะ? เด็กหญิงปอถักยกมือวางบนบ่าคนเป็นแม่ รันวารียิ้มหอมแก้มใสเบาๆ
?ถ้าเราเจอคุณลุงตัวใหญ่คนนั้นอีกละคะ?? รันวารีครุ่นคิดและต้องบอกตัดไปเพื่อกันไว้ดีกว่าแก้
?ถ้าเจอก็ไม่ต้องถามไม่ต้องคุยเหมือนเดิมจ้ะ?? แม้จะเห็นแววตาผิดหวังของลูก แต่รันวารีก็ต้องใจแข็งเพราะกลัวลูกๆ ได้รับอันตราย เพราะข่าวเด็กถูกลักพาตัวมีให้เห็นไม่เว้นแต่ละวัน ?งั้นเด็กๆ ไปอาบน้ำก่อนดีไหม เดี๋ยวแม่รันจะทำอาหารอร่อยๆ ให้ทาน??
?เย้?? สองแสบชูมือขึ้นอย่างดีใจ เพราะฝีมือทำกับข้าวของแม่รันอร่อยสุดๆ ?ไปอาบน้ำกันเถอะพี่ปราบ?? ปอถักดิ้นลงจากตักมารดาปากก็เรียกพี่ชายขึ้นไปอาบน้ำ ป้อมปราบไม่น้อยหน้าวิ่งตามไป รันวารีมองตามลูกๆ ด้วยแววตาอ่อนโยนก่อนจะลุกขึ้นไปเตรียมอาหารเย็น
ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงกลิ่นอาหารมื้อเย็นหอมน่ารับประทานก็เรียกน้ำย่อยของเด็กๆ จนต้องวิ่งลงบันไดมา ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าใคร เสียงเรียกและเสียงหัวเราะของสองแฝดทำให้เธอยิ้มอย่างมีความสุข
?ระวังลูก เดี๋ยวก็ล้มหรอก?? ป้อมปราบและปอถักวิ่งเข้าไปนั่งมองอาหารบนโต๊ะตาโต
?แม่ทำสปาเกตตีของโปรดเราด้วย?? ปอถักเงยหน้าไปยิ้มให้มารดาจนตาหยี ป้อมปราบลุกขึ้นไปเปิดตู้เย็นรินน้ำใส่แก้วสำหรับตัวเองและแม่กับน้อง
รันวารีมองลูกชายคนโตอย่างภูมิใจที่ป้อมปราบรู้จักช่วยงานบ้านและดูแลน้องมาตลอด ป้อมปราบดูเป็นผู้ใหญ่กว่าเด็กวัยเดียวกัน เธอภูมิใจในตัวลูกๆ และอยากขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ดลให้ในวันที่สูญเสียยังเหลือสิ่งที่วิเศษที่สุดไว้เป็นเพื่อน นั่นก็คือหลานๆ ที่น่ารักทั้งสองคน
?แม่ยืนยิ้มทำไมคะ ปอหิวแล้ว?? เสียงหวานดึงความคิดของเธอกลับมา รันวารีตักอาหารใส่จานให้ลูกๆ แล้วนั่งลงข้างปอถัก
?กุ้งตัวโต้โตค่ะแม่รัน??
?เดี๋ยวแม่แกะให้นะจ๊ะ??
?เดี๋ยวปอแกะเองค่ะ แม่รันจะได้ทานข้าว?? รันวารีน้ำตาคลอ ก่อนจะมองลูกๆ อย่างมีความสุข แล้วอาหารเย็นแสนอร่อยก็เริ่มขึ้น เสียงหัวเราะและพูดคุยดังประสานอยู่ตลอดเวลา
เมื่ออาหารค่ำผ่านไป สามแม่ลูกก็นั่งให้อาหารย่อยในห้องนั่งเล่นจนกระทั่งได้เวลาเข้านอน รันวารีก็ไปส่งหลานที่ห้อง
?พรุ่งนี้วันศุกร์แม่จะพาไปกินอาหารนอกบ้าน แล้วขากลับเราแวะซื้อของเข้าบ้านกันนะจ๊ะ?? ทั้งสองแฝดโผเข้ากอดคนเป็นแม่ พร้อมกับหอมแก้มใสราวแก้มเด็กแรงๆ
?ปราบรักแม่ครับ??
?ปอก็รักแม่ค่ะ?? รันวารีหอมแก้มลูกๆ อย่างแสนรัก ความเหนื่อยล้ากับสิ่งที่ต้องเผชิญหลายครั้งเธอท้อแท้ แต่มีกำลังจากหัวใจบริสุทธิ์สองดวงนี้ที่ฉุดให้เธอมีกำลังที่จะต่อสู้จนถึงทุกวันนี้
?แม่ก็รักปราบกับปอจ้ะ รักมากกว่าชีวิตของแม่ มากกว่าอะไรทั้งหมดจ้ะ?? รันวารีหอมแก้มยุ้ยทั้งสองข้างทั้งน้ำตา หน้ากลมป้อมของลูกๆ เอียงไปซบบ่าบาง รันวารีน้ำตาซึมโยกตัวไปมาช้าๆ เหมือนจะกล่อมลูกๆ ไว้ในอ้อมกอด ความอบอุ่นอ่อนโยนและอ้อมแขนที่โอบกอด ทำให้ดวงตากลมใสค่อยๆ ปิดลง รันวารีได้ยินเสียงสม่ำเสมอของลมหายใจลูกๆ ก็ยิ้มแล้วค่อยๆ พาลูกเอนตัวลงบนที่นอน แล้วจัดการห่มผ้าให้อย่างเบามือ
หญิงสาวเดินลงบันไดไปดูความเรียบร้อยของประตูหน้าต่าง พอจะกลับขึ้นไปชั้นบน ปรายหางตาก็เห็นเงาวูบไหวอยู่ข้างหน้าต่าง ดวงตากลมโตมองหาตัวช่วย มือบางก็คว้าแจกันไปหลบข้างตู้เย็น ไม่นานเงาวูบไหวที่เธอเห็นก็ย่องเข้ามาในบ้าน
รันวารีใจเต้นแรงเหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นมาเต็มใบหน้า เมื่อคนบุกรุกสองคนเดินถือปืนเข้ามาในบ้านส่ายปลายปืนไปมาอย่างระวังตัว
?ไปเอาตัวเด็กเร็ว?? เสียงสั่งของมันคนหนึ่งทำเอารันวารีหน้าซีด แต่ก่อนที่พวกมันจะก้าวขึ้นบันไดหญิงสาวก็ตัดสินใจวิ่งไปเปิดไฟ ไม่ใช่แค่เธอที่ตกใจกลัว พวกมันก็ตะลึงงันเช่นกัน
?เฮ้ย?ปุปุปุ?? ปืนเก็บเสียงของมันทำงานทันที โชคดีที่ไม่โดนรันวารี กระสุนกระแทกกระจกแตกกระจาย
?ว้าย?? รันวารีร้องเสียงดังพร้อมกับขว้างแจกันเข้าที่ศีรษะพวกมันคนหนึ่งจนเลือดไหล
?โอ๊ย?นังตัวแสบ จับตัวมา?? มันสั่งอย่างโกรธแค้น พวกมันอีกคนก็ตรงรี่ไปคว้าตัวรันวารี แต่หญิงสาวก็คว้าข้าวของขว้างเข้าใส่
?อย่าเข้ามานะ พวกแกต้องการอะไร?? แววตาที่โผล่ออกมาจากฮู้ดสีดำมองหญิงสาวอย่างพอใจ
?ฮ่าๆ ตอนแรกต้องการแค่เด็ก แต่ตอนนี้ต้องการแม่เป็นของแถม??
?พวกแกเป็นแก๊งลักเด็กเหรอ?? รันวารีมองหน้าพวกมันสองคนสลับกันไปมา สายตาหื่นกระหายมองร่างบอบบางในชุดนอนซาตินแนบเนื้ออย่างหมายมาด
?แกไปเอาเด็กมา ฉันจะจับแม่มันเอง?? พูดจบมันก็คว้ามือบางและกระชากเข้ามาใกล้ รันวารีทั้งดิ้นทั้งร้องแต่ก็ไม่หลุด
?อย่าไปยุ่งกับลูกฉัน พวกแกอยากได้อะไรก็เอาไปสิ??
?เงินเท่านั้นที่ฉันต้องการ ไปเอาเด็กมา??
รันวารีสะบัดตัวเต็มแรงจนหลุดแล้วเข้าไปดึงคนที่เดินขึ้นบันไดลงมา แต่มันก็สะบัดเธอกระเด็นไปกระแทกผนังปูนจนจุก ร่างบางทรุดลงไปกองกับพื้น มันเดินไปจิกผมเธอจนหน้าหงาย แล้วยกฝ่ามือเตรียมจะฟาดลงบนใบหน้างาม แต่ก่อนที่มือหยาบกร้านจะกระทบหน้านวล มันก็ต้องร้องออกมาอย่างเจ็บปวดเมื่อมือถูกบิดไปข้างหลังเสียงดังกร๊อบ?
?อ๊ากกก?? รันวารีได้โอกาสผลักมันเต็มแรง ก่อนจะมองคนมาช่วยเต็มตา ซาร์ฮานล็อกคอมันจากด้านหลังและบิดเต็มแรง คนที่เหลือเห็นเพื่อนไปทัวร์นรกแล้วก็ผงะ วิ่งไปที่ประตูซาเลชและการ์ดก็ล็อกตัวไว้แล้วต่อยเข้าที่ใบหน้าจนหน้าแตกยับเยินก่อนจะพาตัวไปขึ้นรถ รันวารีถลาไปที่โทรศัพท์เพื่อแจ้งหนึ่งเก้าหนึ่ง
?ทำอะไรคุณ?? ซาร์ฮานแย่งโทรศัพท์มาถือ รันวารีเลี่ยงไปยืนห่างๆ อย่างระวังตัว
?ฉันจะแจ้งตำรวจจับพวกคุณน่ะสิ?? เธอจ้องเขาตาไม่กะพริบ ซาร์ฮานกระชากสายโทรศัพท์หลุดติดมือมา รันวารีมองตาโตถอยห่างอย่างระวังตัว
?พระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยแท้ๆ?? เขาส่ายหน้าแล้วปล่อยโทรศัพท์และสายเชื่อมหล่นลงพื้น รันวารีมองตามอย่างหมดความหวัง มือบางยกขึ้นปาดน้ำตาออกจากแก้ม
?ผู้ร้ายน่ะสิ??
?ผมบังเอิญผ่านมาได้ยินเสียงคุณร้องก็เข้ามาดู?? เขาบอกหน้าตาย แต่รันวารีไม่คิดจะเชื่อ เพราะดูแล้วเขาตั้งใจมาอย่างแน่นอน
?ไม่ตลกสักนิด พระเอกที่ไหนเข้าบ้านคนไม่รู้จักยามวิกาลแบบนี้??
?ตลกหน่อยสิคุณ เครียดไปแก่เร็วนะ?? เขายั่ว สายตาคมกริบแอบสำรวจร่างระหงโดยที่เธอไม่รู้ตัว?ให้ตายสิ ผู้หญิงอะไรหุ่นยั่วกิเลสเป็นบ้า?ซาร์ฮานสบถอยู่ในใจ เลือดลมในกายวิ่งพล่านอย่างระงับไม่อยู่ เมื่อเห็นสายตาวับวาวของเขามองมารันวารีก้มตามสายตาคม
?ห้ามมองนะ?? เธอแว้ดเสียงใส่บิดกายให้พ้นสายตาคม ผิวพวงแก้มแดงระเรื่อ ซาร์ฮานหัวเราะในลำคอตาคมสำรวจรอบๆ ห้องอย่างไม่เกรงใจเจ้าของ ?ถ้าแค่มาช่วยก็กลับไป??
?รู้จักพวกมันหรือเปล่า?? เขาถามเสียงเครียด รอยยิ้มบนใบหน้าคมเมื่อสักครู่จางหายไป
?ไม่รู้จัก ร้อยวันพันปีไม่เคยมีเรื่องร้ายๆ พอเจอคุณก็ได้เรื่องเลย?? เธอจ้องเขาพลางถอยไปด้านหลังทันทีที่เขาขยับเข้ามาใกล้ ?อย่าเข้ามานะ??
เธอขู่แล้วคว้าไม้กวาดที่อยู่ข้างบันไดมาเป็นอาวุธ
?ไม่ต้องกลัว ผมไม่คิดร้ายกับคุณหรอกน่า ถ้าจะทำผมทำไปแล้ว ไม่ปล่อยให้มายืนอวดเก่งยั่วกิเลสอยู่แบบนี้หรอก?? สายตาคมมองเรียวขาสวยที่โผล่พ้นชายชุดนอนออกมา ปลายประสาทบางส่วนตื่นตัวจนบังคับไม่ได้
?ฉันไม่เชื่อ ออกไปจากบ้านฉัน?? เธอยืนในท่าเตรียมพร้อม ซาร์ฮานถอนหายใจออกมาแรงๆ เหมือนรำคาญ มือหนายกเท้าสะเอว ตาคมหรี่ตามองเธอ
?คุณมีศัตรูที่ไหนบ้างหรือเปล่า??
?ไม่มี จะมีก็คุณนั่นแหละ คนแรก?? เธอสวนกลับอย่างไม่ต้องคิด เพราะเธอไม่เคยสร้างหรือมีศัตรูมาก่อน ขณะที่คิ้วหนาขมวดมุ่นตามองขึ้นชั้นสอง สิ่งที่กังวลได้เกิดขึ้นแล้วจริงๆ ซาร์ฮานอยากขอบคุณพระผู้เป็นเจ้าที่ดลให้เขาส่งคนอารักขาที่นี่มาตลอดสี่ปีเต็ม ทันทีที่คนร้ายเข้ามาในบ้าน คนของเขาก็โทร.ไปรายงาน เขาอดห่วงไม่ได้จึงมาจัดการด้วยตัวเอง
?ที่นี่ไม่ปลอดภัยแล้ว คุณกับลูกต้องไปอยู่ที่อื่น?? เขาบอกหน้าเครียด
?ไม่จำเป็น พวกมันเป็นแก๊งลักพาตัวเด็ก ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น คุณนั่นแหละที่ต้องไป?? เธอตวาด
?ไม่...รันวารี พวกมันเป็นนักฆ่ามืออาชีพ ไม่ใช่แก๊งลักเด็กอย่างที่คุณเข้าใจ??
?คุณรู้จักชื่อฉันได้ยังไง แล้วรู้ได้ยังไงว่าพวกมันเป็นโจรมืออาชีพ เอ๊ะ หรือเป็นพวกเดียวกัน?? รันวารีกำด้ามไม้กวาดแน่น ตาจ้องเขาไม่กะพริบ
?คุณรู้แค่ว่าผมไม่คิดทำร้ายคุณกับลูกเท่านั้นพอ อย่างอื่นคุณต้องเชื่อผม??
?คุณเป็นใครกันแน่??
?คุณดูดีๆ สิรันวารี ว่าเคยเห็นผมที่ไหน?? คำพูดของชายหนุ่มทำให้ดวงตากลมโตมองเขาอย่างพิจารณาเป็นครั้งแรก แล้วภาพใครคนหนึ่งที่เธอเคยเห็นตอนที่ไปงานเผาศพพี่สาวก็ซ้อนทับขึ้น
?คุณเป็นพี่ชายเอเมียร์ใจโลเลคนนั้นเองหรอกเหรอ?? รันวารีพึมพำดวงตากลมลุกวาวขึ้น และภาพเขาก็ชัดเจนเรื่อยๆ ในวันเผาศพพี่สาวเธอ เขามาพร้อมกับองครักษ์อีกคนหนึ่ง และจากไปโดยที่ไม่พูดอะไรสักคำ เธอรู้เพียงว่าเขามาแทนน้องชายที่ติดภารกิจสำคัญ เธอไล่เขาออกจากงานไม่ได้เพราะมีตำรวจคอยอำนวยความสะดวกให้ แต่วันนี้เขาบุกรุกเข้ามาในบ้านซึ่งเป็นสิทธิ์โดยชอบธรรม เธอจะจัดการยังไงก็ได้
?ออกไปจากบ้านฉัน ที่นี่ไม่ต้อนรับพวกคุณ?? เธอตวาดเสียงแข็งและย่างสามขุมเข้าไปหาอย่างโกรธแค้น ความหลังฝังใจเป็นตะกอนลอยขึ้นให้เธอปรี๊ดแตกจนเห็นช้างตัวเท่ามดไปเสียแล้ว
?ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ??
?แต่ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับพวกใจร้ายอย่างคุณ ออกไปให้พ้นบ้านฉัน ไป?? เมื่อเธอไม่ยอมฟังซาร์ฮาน ถอนหายใจออกมาเบาๆ เรื่องที่คิดว่าง่ายคงไม่ใช่แล้ว
?คุณก็รู้ว่าไม่มีทางทำอะไรได้?? ซาร์ฮานบอกเสียงเครียด เธอแสยะยิ้มมองเขาอย่างชิงชัง
?ได้สิ ฉันจะทำให้พวกคุณเจ็บเหมือนที่ครอบครัวฉันเจ็บ?? ซาร์ฮานถึงกับหน้าตึง เพราะครอบครัวของเขาก็เจ็บไม่ได้เหมือนกัน แต่กับเรื่องราวในอดีตทั้งฝ่ายเขาและเธอก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน
?คุณบีบให้ผมใช้วิธีป่าเถื่อนเองนะรันวารี?? เขาบอกทิ้งท้าย สบตากลมอย่างเคร่งขรึม
?เพราะพวกคุณเป็นอย่างนี้น่ะสิ ถึงไม่เห็นชีวิตคนอื่นมีค่า แต่จำไว้ว่าใครก็พรากหลานไปจากอกฉันไม่ได้?? เธอประกาศกร้าว ซาร์ฮานมองหน้านวลก่อนจะเดินจากไปเงียบๆ รันวารีมองตามแผ่นหลังหนาอย่างสุดแค้น
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เพราะพี่สาวที่ตายจากไปได้ทิ้งสองแฝดไว้ให้ผู้เป็นน้าเลี้ยงดู ?รันวารี? จึงต้องปกป้องหลานเสมือนลูกตนเองโดยที่ความคั่งแค้นก็ยังฝังแน่นในความรู้สึกเสมอ และวันที่ไม่ต้องการก็มาถึงเมื่อ ?ฮาร์ซาน? กลับมาทวงหลานคืนเพื่อไปครองราชบัลลังก์ มันไม่ยุติธรรมเอาเสียเลยที่จู่ๆ คนที่ไม่เลี้ยงกลับมาอยากได้แก้วตาดวงใจคืน ไม่ว่าอย่างไรรันวารีก็จะปกป้องหลานแม้ต้องแลกด้วยชีวิตก็ยอม ซึ่งมันก็เข้าทางฮาร์ซานเสียเหลือเกินเพราะเพียงวินาทีแรกเห็นเขาก็หลงรัก ดังนั้นข้อต่อรองที่ไม่ได้คิดมาก่อนก็เกิดขึ้นทันทีและเขาก็มั่นใจว่าตัวเองเป็นต่อ ส่วนรันวารีแม้จะเสียเปรียบที่ต้องตกเป็นของเขาก็ตาม แต่ฮาร์ซานก็สัญญากับตัวเองแล้วว่าจะรักผู้หญิงคนนี้ตลอดไป
?แบบนี้จะบอกไม่มีน้ำยาไม่ได้แล้วนะ??
ซาร์ฮานลูบไล้ฝ่ามือไปทั่วร่างงามอย่างอิ่มเอม
ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนเคียงข้างและไม่ลืมรั้งร่างงามมาแนบอก
วงแขนกอดรัดแนบแน่นจนแทบจะหลอมละลายเป็นร่างเดียว
