คืนนั้นคิโยอากิไปดื่มกับเพื่อนร่วมงานมาเล็กน้อย พอกลับถึงบ้านเห็นพระจันทร์สวยก็ไม่วายคว้าขวดนิโกริสาเก ซึ่งเป็นสมบัติของพ่อออกไปที่สวนอีกครั้ง
เขาสวมเสื้อโค้ททับสูทไว้อย่างนั้นเนื่องจากอากาศหนาวแล้วทรุดนั่งกับพื้นหญ้าริมหน้าผา รอบตัวเงียบสงัด มีเพียงเสียงย่ำใบไม้ของสัตว์เล็กสัตว์น้อยอย่างทานูกิเท่านั้น
ตัวบ้านดำมืดตั้งตระหง่านเงียบงันกลางผืนราตรี ราวกับโลกใบนี้มีเพียงเขา
นั่นก็ไม่เลวอีกเช่นกัน เพราะเขาจะได้ครอบครองพระจันทร์ดวงนี้แต่เพียงผู้เดียว
คิโยอากิอาศัยแสงจันทร์วันเพ็ญรินสาเกใส่แก้ว
ที่จริงเขาไม่ชอบเหล้าแรงๆ เท่าไร จึงหลีกเลี่ยงนิโกริสาเกมาตลอด แต่เจ้านี่รสดีจนเขาติดใจ มันเป็นเหล้าจากจังหวัดนีงาตะ ขายเฉพาะช่วงฤดูหนาวเท่านั้น ดีกรีสูง แค่กลืนก็รู้สึกวูบวาบทั่วลำคอ
พ่อเคยย้ำนักหนาว่าไม่ให้หยิบมาดื่มเอง แต่ตอนนี้คนที่คอยห้ามเขาไม่อยู่แล้ว
อืม รู้สึกดีจริงๆ
คิโยอากิดื่มเหล้าเคล้าแสงจันทร์จนหมดแก้วอย่างรวดเร็ว ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมงได้ เขาเงยหน้าขึ้นก็พบว่าข้างตัวมีชายแปลกหน้ายืนมองไปยังเบื้องล่างจากบนผาเหมือนเขา
ชายคนนั้นรูปร่างกำยำ มีใบหน้าคมสันและคางแกร่งแบบที่คนญี่ปุ่นไม่มี สัมผัสได้ถึงความมุ่งมั่นแรงกล้า
ดวงตาและเส้นผมล้วนดำสนิท
อาภรณ์ที่ห่อหุ้มกายทำจากหนังสัตว์ทั้งหมด เสื้อคลุมสีดำยาวลงมาถึงเข่ากระชับเข้ากับอกหนาและเอวประหนึ่งตัดเย็บมาอย่างดี รูปร่างล่ำสันราวกับนักรบจากตะวันตกก็มิปาน
บนบ่าคลุมขนสัตว์กันหนาวดูสง่างาม ตั้งแต่ศอกลงมาหุ้มด้วยสิ่งที่คล้ายปลอกแขนและพันไว้ด้วยเชือกหนัง
สิ่งที่สะพายอยู่ด้านหลังคล้ายจะเป็นดาบเล่มใหญ่ ความมืดทำให้มองไม่ถนัดนัก แต่บนนั้นเต็มไปด้วยรอยขีดข่วนเล็กๆ ราวกับผ่านการใช้งานมานาน ดูไม่เหมือนของจำลองที่ทำขึ้นมาแม้แต่น้อย
สุดยอดเลยแฮะ คิโยอากินึกในใจ
แต่งตัวแบบนี้บุกรุกเข้าบ้านคนอื่นหน้าตาเฉย
?นาย แต่งตัวแบบนั้นทำไม? มาถ่ายละครรึ? หรือว่าไอ้นั่น? ที่เขาเรียกว่าคอสเพลย์? แล้วมาทำอะไรในที่ไกลปืนเที่ยงกลางดึกแบบนี้??
ฤทธิ์สุรากระตุ้นให้เขาเอ่ยถามเสียดื้อๆ ชายคนนั้นเบือนหน้ามาหา
วินาทีที่สบตา เขาถึงกับขนลุก
แววตาของอีกฝ่ายไม่ปกติ มันเฉยชา เวิ้งว้าง ว่างเปล่า มิหนำซ้ำยังแฝงความน่ากลัวชวนขนหัวลุกไว้อีกด้วย
แสดงเก่งสมบทบาทจริงๆ
น่าสนใจ
คิโยอากิยื่นมือไปหาด้วยความใคร่รู้ ชายคนนั้นก้าวถอยหลัง ไม่มีท่าทีร้อนรน หูบนศีรษะกระดิกเล็กน้อย แม้มันจะเป็นสีดำกลืนไปกับความมืด แต่เห็นได้ว่าอีกฝ่ายมีหูสุนัข รวมทั้งหางฟูหนาตรงบั้นท้ายด้วย เขาคงตาฝาดไปเองที่เห็นมันไหวเบาๆ
ถึงกระนั้นก็สมจริงเหลือเกิน
?ทำออกมาประณีตน่าดูเลยแฮะ?
ชายคนนั้นทำหน้าฉงน หันกลับไปมองด้านล่างอีกครั้ง ที่เห็นลิบๆ กลางหุบเขาคือผืนนากว้างขนาบแม่น้ำ ทางหลวงมีรถบรรทุกวิ่งผ่านเป็นบางคราว หลุดจากหุบเขาไปคือสถานีเชื่อมต่อของรถไฟและโมโนเรล เมืองใหญ่ฝั่งนู้นเต็มไปด้วยแสงไฟระยิบระยับ
?ที่นี่ที่ไหน?
ชายหนุ่มเปิดปากถามเป็นครั้งแรก สุ้มเสียงทุ้มต่ำเข้ากับรูปลักษณ์ อีกทั้งยังกังวานแฝงอำนาจอย่างน่าประหลาด
?สวนบ้านฉันเอง หลงทางมาหรือไง??
?เกิดอะไรขึ้นกับหางของเจ้า มันขาดไปแล้วหรือ??
ชายหนุ่มไม่สนใจคำถาม ก้มลงมาแล้วดมตามตัวเขา คิโยอากิหัวเราะกับพฤติกรรมเยี่ยงสุนัขของชายคนนั้น
?พูดอะไรของนาย ฉันเป็นเจ้าของบ้านนี้ ไม่แต่งคอสเพลย์หรอก?
หมอนั่นท่าทางไม่เชื่อ อ๊ะ เขาหลุดเสียงร้องโง่ๆ เมื่ออีกฝ่ายเอื้อมมือมาสำรวจบั้นท้าย จากนั้นคว้าใบหูของเขาและพยายามยืดมันออก
?ตระกูลลิง....ชนิดหนึ่งรึ??
ว่าแล้วก็จับศีรษะเขาหันไปมาด้วยสีหน้าจริงจัง คิโยอากิแบะปาก
?บุกรุกบ้านคนอื่นโดยพลการแล้วยังหาว่าเขาเป็นลิงอีก เสียมารยาทจริง นายเข้ามาทางไหนกันแน่เนี่ย?
อีกฝ่ายยกมือลูบคาง กวาดตามองรอบๆ
?คงลอดผ่านประตูเข้ามา?
?เอ๋ โกหกน่า? นี่ฉันลืมใส่กุญแจหรือ??
ปกติเขาจะคอยระวัง ลงกลอนประตูเล็กในสวนที่เชื่อมกับถนนไว้ตลอด
เพราะสวนหันเข้าหาหน้าผา มันจึงอันตรายหากมีคนหลงเข้ามา เขาตั้งท่าจะลุกขึ้น แต่ก็ทรุดลงกับพื้นอีกครั้ง
ท่าทางจะดื่มมากไปจนแข้งขาอ่อนแรง
ชายคนนั้นเห็นสภาพน่าสมเพชของเขาก็หัวเราะเสียงต่ำ ก่อนจะคุกเข่าลงตรงนั้นคล้ายกับหมดแรง จากนั้นก็คลายเสื้อคลุมออกแล้วล้วงมือเข้าไปด้านในพลางครางเสียงต่ำ ฝ่ามือที่ชักออกมาเปรอะเปื้อนของเหลวสีคล้ำ
เลือดงั้นหรือ
ในหูของคิโยอากิเริ่มมีเสียงดังวิ้งเหมือนปีกแมลง
ชายหนุ่มเลื่อนริมฝีปากไปใกล้คราบเลือดที่เริ่มจับตัวเป็นเยลลี่
เรียวลิ้นบางยาวจนน่าประหลาดเลียของเหลวสีดำแวววาวนั่น เห็นแล้วรู้สึกใจคอไม่ดี คิโยอากิตัวสั่นขึ้นมาโดยอัตโนมัติ
ชายคนนี้ ทำอะไร
เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ บุรุษตรงหน้าเพียงแค่สนุกกับละครแฟนตาซีอย่างนั้นจริงๆ หรือ
?นาย....บาดเจ็บเหรอ?
?....?
อีกฝ่ายไม่ตอบ
คิโยอากิรินสาเกใส่แก้วยื่นให้
?ยาย้อมใจ สนไหม??
ชายหนุ่มกะพริบตาปริบๆ รับแก้วราคาถูกที่มีเครื่องหมายการค้าประทับอยู่ไปดม ลองเลียนิดหน่อยก่อนจะกระดกรวดเดียวหมด
?....หวานนุ่มลิ้นดี วิเศษจริงๆ?
?อร่อยล่ะสิ? เอาอีกไหม??
?ย่อมได้?
คิโยอากิรินเหล้าใส่แก้วที่บุรุษคาวเลือดถืออยู่ อีกฝ่ายกระดกเหล้าเข้าปากจนหมดแล้วเริ่มสำรวจรอบตัวอีกครั้ง
?ที่นี่ไม่มีกลิ่นอายของสนามรบเลย อยู่ไกลจากอาณาเขตของอาชิลมากรึ??
?อาชิรุคืออะไร แก๊งยากูซ่าหรือ??
สมัยนี้คนที่ยังใช้คำว่าอาณาเขตอยู่ คงมีแต่พวกยากูซ่าไม่ก็สัตว์ป่าเท่านั้น อีกฝ่ายทำหน้าฉงน
?แก๊งยากูซ่า? ผิดแล้ว อาชิลคือราชาของเผ่าพันธุ์ข้า?
?ราชา!?
อ๋อ บทคอสเพลย์สินะ
?แล้วนายล่ะ? เล่นบทอะไร? ดูเหมือนอัศวินไม่ก็นักรบเลย?
?ข้าเป็นทหารองครักษ์ คอยรับใช้ข้างกายฝ่าบาท ถึงเจ้าจะไม่รู้จักชื่ออาชิล แต่ก็น่าจะได้ยินข่าวลือเรื่องสงครามนี่? บอกทีว่าต้องมุ่งไปทางไหนถึงจะกลับสนามรบได้ ข้าอ่านทิศจากดวงดาวที่นี่ไม่ออก?
คิโยอากิล้มตัวนอนบนพื้นหญ้า เขาคงเมาได้ที่แล้วจริงๆ ถึงเห็นโลกหมุนจนทนไม่ไหว
?ฮะฮะ สงครามของอาณาจักรในจินตนาการแบบนั้น ฉันจะไปรู้ได้อย่างไร?
?อาณาจักร ในจินตนาการ....??
?พวกเกม RPG ใช่ไหม? หรือว่าเกมออนไลน์? หมู่นี้ฉันไม่ค่อยได้เล่นเท่าไร ไม่รู้หรอกว่านายต้องการคำตอบแบบไหน?
หางสีดำสะบัดตีกับพื้น ส่อแววหงุดหงิด
?ข้าไม่ได้ถามอะไรยากเลยนะ แค่อยากรู้ทางกลับบ้านเท่านั้น?
?ถึงได้บอกไง นายกลับไปอาณาจักรไร้ตัวตนไม่ได้หรอก โลกที่นายละเมอถึงมันเป็นเรื่องแต่งไม่ใช่หรือ??
?ทำไมถึงคิดเช่นนั้น?
?สมัยนี้ยังมีคนแต่งตัวประหลาดออกไปรบอยู่อีกรึ แถมยังสะพายดาบเล่มโตขนาดนั้น....!?
คิโยอากิหลุดขำ ถ้าอยู่ในเกมก็เท่ดีหรอก แต่ในยุคปัจจุบันที่มีพร้อมทั้งเครื่องบินรบและรถถังแบบนี้ พวกอัศวินที่ออกไปแกว่งดาบคงถูกฆ่าตายในพริบตา
?ใช้ดาบใหญ่มันตลกนักรึ?
รังสีอันตรายที่อีกฝ่ายแผ่ออกมาทิ่มแทงไปทั่วร่าง
?เปล่าๆ ก็ดีแล้วนี่? ใครจะใช้อะไรก็เป็นสิทธิ์ของคนนั้น เพียงแต่ฉันไม่รู้จักโลกในจินตนาการที่นายกำลังหมกมุ่น เลยไม่รู้จะตอบอย่างไร แค่สงสัยว่าทำไมผู้ใหญ่ตัวโตๆ ถึงแต่งชุดแฟนซีออกมาเพ่นพ่านกลางดึก แถมยังติดหูกับหางประหลาดๆ อีก?
?หมายถึงหูกับหางนี่รึ? เจ้าจะบอกว่าหางของข้าพิลึกงั้นหรือ??
หางของชายหนุ่มพองขึ้น แววตาไม่เป็นมิตรจับจ้องที่คิโยอากิ
เขาหาวหวอด ยกมือขยี้ตาที่ปรือลงเพราะความง่วงงุน
?ใช่ ที่จริงมันเข้ากับนายดีนะ แต่อย่าไปแต่งให้คนอื่นเห็นเลย เดี๋ยวเขาจะหาว่าบ้าเอา ที่ญี่ปุ่น คนติดหูสัตว์หางสัตว์แบบนั้นมีแค่ในสวนสนุกเท่านั้นแหละ?
อีกฝ่ายพิจารณาคำพูดของคิโยอากิเงียบๆ หางยังตั้งพอง ก่อนจะพึมพำออกมาในที่สุด
?....หมายความว่าที่นี่มีแต่เผ่าพันธุ์ของเจ้า? พวกที่มีหางคือแปลกประหลาดหรือ??
?เผ่าพันธุ์? ถ้าหมายถึงครอบครัวล่ะก็ไม่มีหรอก ฉันอยู่ที่นี่คนเดียว?
คิโยอากิชี้ไปทางตัวบ้านที่แฝงอยู่ในความมืด อีกฝ่ายหันไปจ้องมันสักพักแล้วก้มมองเขาอีกครั้ง
?ถ้าเจ้าจะนอนก็เข้าไปนอนข้างในดีกว่า ตรงนี้มันหนาว?
เพราะคำพูดห่วงใยนั่นหรือเปล่า คิโยอากิถึงไม่รู้สึกหนาวสักนิด อากาศเย็นๆ ที่ห่อหุ้มร่างกายร้อนผ่าวทำให้เขารู้สึกสบายจนหัวมึนๆ ปลอดโปร่งขึ้นมานิดหน่อย
?แต่ว่า เหล้า ยังเหลืออยู่?
ชายหนุ่มเห็นคิโยอากิที่นอนกลิ้งบนพื้นพยายามคว้าขวดมาเทเหล้าลงแก้วอย่างเงอะงะก็เข้ามาช่วย
?ดูเหมือนจะมีบางอย่างผิดตั้งแต่แรก ข้าอยากตรวจสอบสถานการณ์ให้แน่ใจสักหน่อย สิ่งที่เจ้าสวมอยู่คือเสื้อผ้าปกติของคนแถวนี้หรือ??
คิโยอากิพยายามดึงสติที่เลือนรางเต็มทีกลับมาแล้วตอบเขา
?ใช่ เนคไท เชิ้ตขาว สูท เสื้อโค้ท ชุดออกศึกของพนักงานกินเงินเดือน?
?ชุดออกศึก หมายความว่าเจ้าก็เป็นนักรบรึ? แล้วอาวุธที่ใช้ล่ะ?
?อืม....คงเป็นใบหน้าแมนๆ ศิลปะการพูด แล้วก็โน้ตบุ๊ก มั้ง....??
คิโยอากิกระชับเสื้อโค้ท ขดตัวกลมเพราะทนไม่ไหวอีกต่อไป เขารับรู้ได้รางๆ ว่าตัวเองเมามากและกำลังจมดิ่งเข้าสู่นิทรา มันช่างสบายเหลือเกิน แต่ชายคนนั้นพูดถูก หากนอนอยู่ตรงนี้จนถึงเช้าเขาคงได้แข็งตายเสียก่อน ถึงกระนั้นเขาก็ไม่อาจปลุกตัวเองให้ลุกขึ้นได้
?ข้าไม่เข้าใจสิ่งที่เจ้าพูดสักนิด เฮ้ อย่าเพิ่งนอน ตื่นขึ้นมาก่อน ข้ายังมีเรื่องต้องถามอีกเยอะ?
?อือ?
เกล็ดสีขาวโรยตัวลงมากลางแสงจันทร์กระจ่าง
หิมะตก
คิโยอากิหลับตาพลางคิดว่ามันสวยเหลือเกิน
?เฮ้!?
เสียงใครบางคนตะโกนเรียก แต่เขาไม่สนใจอีกต่อไป ชายหนุ่มปล่อยตัวเข้าสู่ห้วงนิทรา
จะเป็นอย่างไรก็ช่าง สำหรับเขา ความเป็นกับความตายต่างก็ดูเหมือนไม่ใช่เรื่องจริงด้วยกันทั้งนั้น
+ + +
เช้าแล้ว
คิโยอากิสัมผัสได้รางๆ ขณะกำลังหลับสบาย
ด้านหลังของเปลือกตาสว่างโร่
เขาตวัดผ้าห่มคลุมโปงหมายจะหนีจากแสงยามเช้าพลันรู้สึกว่า
ทำไมรอบตัวถึงได้เงียบขนาดนี้
ตามปกติเวลาที่คิโยอากิตื่น เขาจะได้ยินเสียงซอยมีดของแม่ที่ยืนทำซุปมิโสะในครัว กับเสียงร้องหงิงๆ อ้อนขออาหารจากโคะเท็ตสึ
ชายหนุ่มลืมตาใต้ผ้าห่ม
บ้านเงียบกริบอย่างที่คิด ไร้เงาผู้คน ไม่มีทั้งพ่อ แม่ และโคะเท็ตสึ
เขาลุกนั่งอย่างเชื่องช้า สำรวจสภาพตัวเองอีกครั้ง รู้สึกตกใจที่เมื่อคืนเข้านอนทั้งที่ยังสวมเสื้อโค้ททับสูท
บนเสื้อคลุมสีดำปรากฏรอยด่างขาวเป็นดวง คราบนิโกริสาเกนั่นเอง คงทำหกไม่น้อยทีเดียว กลิ่นเหล้าคละคลุ้ง ขมับของเขาปวดตุบๆ ทุกครั้งที่ขยับตัว ราวกับมันกำลังประท้วงให้สำนึกในพฤติกรรมเมื่อคืน
?....เฮ้อ?
ชายหนุ่มบีบนวดขมับเบาๆ ตั้งท่าจะเลิกผ้าห่มออก แต่แล้วก็ต้องชะงัก
บนฟูกมีสุนัขตัวใหญ่นอนอยู่
?....โคะเท็ตสึ??
คิโยอากิประหลาดใจ จ้องมองสุนัขที่นอนนิ่งเหมือนตายแล้ว
มันห่อตัวอยู่ใต้สิ่งที่คล้ายหนังสัตว์เย็บติดกัน รอบคอพันผ้าขนสัตว์ซึ่งดูเหมือนจะเป็นลายเสือ
ขนาดตัวใหญ่กว่าสุนัขทั่วไปมาก ถ้ายืดตัวเต็มความสูงคงพอๆ กับคิโยอากิทีเดียว
โคะเท็ตสึที่เขาเคยเลี้ยงก็ตัวใหญ่เพราะเป็นไซบีเรียนฮัสกี้พันธุ์ผสม แต่เจ้านี่ใหญ่กว่าเป็นเท่าตัว
นี่ไม่ใช่โคะเท็ตสึ
แค่ดูก็รู้แล้ว แต่เขากลับเลือกที่จะโน้มตัวลงแนบใบหน้ากับขนนุ่มฟูของมันช้าๆ
สุนัขตัวใหญ่ไม่ได้น่ารักอย่างเดียว แต่มันเป็นสิ่งมีชีวิตที่อันตรายด้วย หากบุ่มบ่ามเข้าใกล้อาจจะบาดเจ็บได้ เขารู้ดีแต่ก็อดใจไม่ไหว ปลายนิ้วไล่สางไปตามขนฟูหนา
เขาเงยหน้าขึ้น ได้กลิ่นในอากาศ
ตัวของมันคาวเลือดอย่างน่าประหลาด
คิโยอากิรีบดึงสิ่งที่พันตัวสุนัขออกแล้วโยนไว้ด้านหลัง จากนั้นลงมือแหวกขนสีดำแซมเงินที่เหมือนกับโคะเท็ตสึ ไล่หาตั้งแต่บริเวณรอบคอ แผ่นหลัง ไปจนถึงใต้ท้อง ในที่สุดปลายนิ้วก็สัมผัสกับกลุ่มขนที่จับตัวเป็นก้อน
?โดนหนักเลยแฮะ....?
ท้องของมันเต็มไปด้วยร่องรอยการบาดเจ็บ เมื่อแหวกดูก็เห็นเนื้อแดงๆ จากแผลลึก ทุกที่เลือดหยุดหมดแล้ว แต่นี่ไม่ใช่ระดับที่ปล่อยทิ้งไว้ได้ คิโยอากิจับต้องขนาดนี้ยังไม่ยอมตื่น แสดงว่ามันกำลังอ่อนแรงมาก
ถ้าปล่อยไว้ต้องตายแน่
ใจของเขาหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม
เรื่องพรรค์นั้น....ไม่เอาด้วยหรอก
ชายหนุ่มคู้ตัว ยกสองมือปิดหู
?ใจเย็น....สงบสติอารมณ์ไว้....?
ร้อนใจไปก็ไม่มีประโยชน์ เขาหายใจเข้า-ออกอยู่หลายครั้งจึงคิดได้
ถ้าจำไม่ผิด แม่เคยพาโคะเท็ตสึไปหาหมอ ฉะนั้นต้องมีเบอร์เก็บไว้ที่ไหนสักแห่ง สุนัขตัวใหญ่ขนาดนี้ อุ้มขึ้นรถคนเดียวไม่ไหวแน่ ขอให้หมอมาตรวจที่บ้านได้หรือเปล่านะ
ทั้งที่มีเรื่องต้องจัดการอีกมาก แต่คิโยอากิกลับนั่งมองคราบเลือดบนที่นอนราวกับต้องมนตร์ ปลายนิ้วสัมผัสร่างอุ่นนุ่มของสุนัขสีดำ หน้าอกของมันกระเพื่อมขึ้น-ลงช้าๆ เหมือนกำลังสะกดจิตให้เขาลืมทุกสิ่งรอบตัว
ไม่รู้ว่านั่งอยู่นานแค่ไหน ในที่สุดเจ้าสุนัขก็ตื่น มันขยับตัวเล็กน้อย ใช้ดวงตาสีดำสะลึมสะลือกวาดมองรอบกาย
พริบตาที่เห็นคิโยอากิ มันผุดลุก ขนตั้งไปทั้งตัว
ท่าทางจะไม่คุ้นกับคนเท่าไร เขานึกอย่างใจลอยว่าเผลอๆ ตนอาจถูกกัดเอาก็ได้
เจ้าหมาดีดตัวห่างอย่างรวดเร็ว ยืนกางสี่ขา พ่นเสียงคำรามต่ำ จ้องเขาเขม็ง ....จากนั้นจึงกลายร่าง
กลายร่าง.... ความหมายตรงตัวอักษร เจ้าหมานั่นแปลงร่างได้
เขานั่งมองเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่บนฟูก รู้สึกราวกับฝันไป ยังไม่ทันครึ่งวินาที ร่างของสุนัขก็อันตรธานหาย แทนที่ด้วยชายหนุ่มร่างสูงที่ผงกหัวขึ้น สายตาจับจ้องมาทางเขา ....เนื้อตัวเปล่าเปลือย
?เห็น....แล้วใช่ไหม?
คิโยอากิงุนงง
ดูเหมือนชายคนนี้จะไม่พอใจที่ถูก ?เห็น? แต่เขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะปกปิดร่างกายแม้แต่น้อย
?ถ้าไม่อยากให้มองก็ปิดไว้สิ?
?เพราะเจ้านั่นแหละ เอาสาเกอะไรนั่นมาให้ข้าดื่ม! ทั้งหมดนี่มัน.... โธ่เว้ย?
ร่างใหญ่โตโงนเงน เหมือนจะหน้ามืด มือข้างหนึ่งยันพื้นเสื่อทาทามิ อีกข้างกุมขมับ
?....เมาค้างหรือ??
?เปล่า แค่เสียเลือดเยอะ?
ตามอกและท้องเต็มไปด้วยบาดแผลน่าหวาดเสียวเหมือนสุนัขตัวนั้น หูสองข้างบนศีรษะสั่นระริกด้วยความเจ็บปวด
ในที่สุดคิโยอากิก็นึกเรื่องที่เมื่อคืนเขาพบชายประหลาดในสวนออก
หมอนั่นเป็นคนพิลึก สงสัยว่าเขาคงจะฝันมาตั้งแต่ตอนนั้น
?แปลกจริง ทำไมอยู่ในฝันแล้วยังหลับอีกนะ....?
ในฝันเวลาผ่านไปหนึ่งคืน เขารู้สึกได้ว่าตัวเองหลับสนิท ความไม่สบายตัวจากอาการเมาค้างก็ยังอยู่
?ฝันรึ??
อีกฝ่ายได้ยินคำพูดของคิโยอากิก็แววตาวาวโรจน์ ตะคอกเสียงต่ำ
?ใครจะปล่อยให้มีฝันพรรค์นี้กัน?
?แต่ในโลกแห่งความจริงไม่มีเรื่องแบบนี้สักหน่อย?
คิโยอากิยิ้มอย่างอ่อนแรง
สุนัขที่ไหนแปลงร่างเป็นมนุษย์ได้ นี่ต้องเป็นความฝันแน่ๆ แค่ลืมตาชายคนนี้ก็จะหายไป แล้วเขาจะพบตัวเองอยู่ในบ้านหลังเก่าเพียงลำพัง
ทว่าบุรุษตรงหน้ายังเชื่อมั่นว่าตนมีอยู่จริง เขาเม้มปากหงุดหงิด แขนยาวรับกับส่วนสูงกระชากเนคไทคิโยอากิเข้าหาตัว
?หวา....?
ใบหน้าปะทะกับอกแกร่ง กลิ่นคาวเลือดและเหงื่อไคลทิ่มแทงจมูก อีกฝ่ายโน้มหน้ามาใกล้ คิโยอากิทำอะไรไม่ถูกเพราะมัวแต่ตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกะทันหัน
ฟันคมงับกระดูกอ่อนของใบหูจนคิโยอากิหลุดเสียงร้องเบาๆ
?โอ๊ย....?
?แบบนี้ยังคิดว่าฝันอยู่หรือเปล่า??
เขากะพริบตาถี่ๆ
ความเจ็บปวดที่ได้รับแจ่มชัดชนิดที่เผลอร้องออกมา
?อ้าว....นี่มัน นี่ไม่ใช่ความฝันจริงๆ หรือ....? ถ้างั้นหูกับหางนี่คืออะไร??
เขาบีบหางอย่างแรง เอาคืนที่โดนงับหูเมื่อกี้ อีกฝ่ายจุกจนพูดไม่ออก หางที่คิดมาตลอดว่าเป็นเครื่องประดับมีกระดูกแกน แถมยังอุ่นและยืดหยุ่นเสียด้วย
?อ้าว....??
นี่มันหางจริง
คิโยอากิเกิดอาการลังเลเมื่อโดนอีกฝ่ายจ้องตาเขียว
?เอ่อ....หรือว่า นายคือสุนัขตัวเมื่อกี้จริงๆ....??
?ไม่ใช่สุนัข ข้าเป็นหมาป่า?
หมอนั่นพูดเสียงเครียดจนเขาเกือบหัวเราะออกมา
ประเด็นสำคัญอยู่ตรงนั้นเรอะ!
อย่างไรก็ตาม ถ้านี่ไม่ใช่ความฝันก็หมายความว่า
?งั้นนายก็บาดเจ็บจริงๆ นะสิ!?
ซ้ำยังสาหัสสากรรจ์อีกด้วย
คิโยอากิลนลานลุกขึ้น
?ฉันเข้าใจแล้วว่าไม่ใช่ความฝัน ตอนนี้นายไปโรงพยาบาล ไปรักษาแผลนั่นก่อนเถอะ?
?โรงพยาบาลคืออะไร??
อีกฝ่ายยิงคำถามโง่ๆ
?เอ่อ ที่ที่มีผู้เชี่ยวชาญในการรักษาโรคกับบาดแผลประจำการอยู่ไง นาย....ไม่มีประกันสุขภาพสินะ คงเสียเงินเยอะแหงๆ หูนั่นใช้หมวกซ่อนไว้ก่อนแล้วกัน ว่าแต่ในบ้านนี้จะมีกางเกงไซส์ที่นายใส่ได้หรือเปล่าก็ไม่รู้?
เขาร่ายยาวเสียงสูงขณะถอดผ้าปูที่นอนออกจากฟูกเพื่อเอาไปคลุมให้ชายหนุ่มที่ยืนจังก้าตัวเปล่าเล่าเปลือย
เรือนร่างของอีกฝ่ายสง่างาม แผ่นอกและหน้าท้องมีกล้ามขึ้นอย่างชัดเจน มิหนำซ้ำยังใหญ่มาก
คนที่สูงร้อยเจ็ดสิบห้าเซนติเมตรอย่างเขายังต้องเงยหน้ามอง แสดงว่าหมอนี่น่าจะสูงประมาณร้อยเก้าสิบเซนติเมตรเลยทีเดียว
?แผลแค่นี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่ โรงพยาบาลอะไรนั่นไม่ต้องไปหรอก?
?ได้ที่ไหนเล่า ตัวเองเสียเลือดจนหน้ามืดแท้ๆ ถ้าไม่มีเงินฉันจะให้ยืมก่อน?
ถึงจะแน่ใจว่าไม่มีวันได้คืนก็ตาม แต่ช่างมันเถอะ ประเด็นคือเมื่อคืนเขาเมามาก แล้วดันทำอะไรบ้าๆ ด้วยการเอาเหล้าให้ชายคนนี้ดื่ม ถ้าเกิดอีกฝ่ายตายขึ้นมาเล่า
คิโยอากิเริ่มร้อนใจจนนั่งไม่ติด
ชายคนนี้จะเป็นใครก็ช่าง สำหรับเขาสิ่งสำคัญมีเพียงอย่างเดียว
คือไม่ยอมให้เป็นอะไรไปโดยเด็ดขาด
?ข้าอาการไม่ดีเพราะหิวต่างหาก โรงพยาบาลไม่ต้อง ถึงยืมเงินก็ไม่มีใช้คืนหรอก?
?งั้นก็ไม่ต้องคืน แต่ไปเถอะ?
ทว่าชายคนนี้หัวดื้อนัก
?ไม่?
?นายฟังที่ฉันพูดหน่อยสิ!?
คิโยอากิเท้าเอวเชิดหน้า จ้องตาอีกฝ่าย
ชายหนุ่มที่ท่อนล่างโล่งโจ้งมีผ้าปูเตียงคาอยู่บนบ่าจ้องกลับมา ไม่มีทีท่าว่าจะยอมถอยง่ายๆ ท้องของเขาส่งเสียงร้องประท้วง ดูเหมือนจะหิวจริงไม่ได้โกหก
เขาควรทำอย่างไรดี
คิโยอากิสูดหายใจลึก พยายามดับความกังวลที่พุ่งขึ้นมา ถ้าดูให้ดี บาดแผลของชายคนนี้แม้จะไม่น่ามองนัก แต่เลือดหยุดสนิท เลยภาวะที่ควรได้รับการรักษาอย่างเร่งด่วนไปแล้ว แถมดูท่าทางก็สบายดี สีหน้าไม่เลวร้ายอะไร
ใจเย็นน่า ไม่เป็นไรหรอก มองมุมไหนชายคนนี้ก็ไม่ใช่คนที่จะตายได้ง่ายๆ คอยดูไปอีกสักพักดีกว่า ถ้าไม่ไหวจริงๆ ค่อยอธิบายให้เข้าใจอีกครั้ง
อันที่จริง ถึงดึงดันให้ไปโรงพยาบาล คิโยอากิก็ไม่มีเรี่ยวแรงพอจะบังคับให้อีกฝ่ายทำตามอยู่ดี
?....ก็ได้ งั้นกินข้าวเช้าก่อนแล้วค่อยคุยกันใหม่ อ้อ ฉันชื่ออาวะโนะ คิโยอากิ นายล่ะ??
อีกฝ่ายบอกว่าตนชื่อ ?เกร็น?
คิโยอากิย้ายตัวไปห้องครัว ขณะเตรียมทำอาหารก็ฟังเรื่องราวของเขาไปด้วย
เกร็นมาจากอาณาเขตของเผ่าพันธุ์หมาป่าซึ่งอยู่ใต้การปกครองของราชาอาชิล
?อะไรนะ ที่ญี่ปุ่นมีอาณาเขตของหมาป่าอะไรนั่นด้วยหรือ??
?ญี่ปุ่น? หมายถึงที่นี่รึ? ไม่ใช่หรอก อาณาเขตของพวกเราอยู่คนละโลก?
คิโยอากิหัวเราะแห้งๆ
?ฮะฮะ โลกต่างมิติหรือ....?
โลกต่างมิติจะมีจริงหรือไม่เขาไม่สนใจ แค่ฟังไปเรื่อยๆ พลางสังเกตอาการของเกร็นไปด้วย
โลกที่เกร็นอยู่เรียกว่า ซิลเวอร์ นอกจากหมาป่าแล้วยังมีลิง กระต่าย สุนัข และสัตว์ต่างๆ เหมือนที่นี่ เผ่าพันธุ์ที่เลี้ยงลูกด้วยนมสามารถอยู่ในร่างสัตว์ หรือแปลงเป็นมนุษย์มีหูมีหางได้ เกร็นกลับเป็นฝ่ายตกใจเสียอีกเมื่อคิโยอากิบอกว่าสัตว์บนโลกนี้มีแค่ร่างเดียว
ปัจจุบันเผ่าหมาป่ากำลังทำสงครามกับเผ่าอื่น บาดแผลของเกร็นก็เกิดจากเหตุการณ์นั้น
?เราใช้คนไม่มากเคลื่อนย้ายราชาออกจากทัพหลักอย่างลับๆ เพราะไม่อยากให้เป็นที่สังเกต แต่ดันถูกโจมตีระหว่างทางเลยกลายเป็นฝ่ายเสียเปรียบ ถึงพวกเราจะพาผู้ใช้เวทไปหลายคนเผื่อกรณีฉุกเฉินแล้วก็เถอะ?
?เวทรึ? ของพวกนี้มีอยู่จริงหรือ??
คิโยอากิเขย่ากระทะที่ส่งเสียงฉู่ฉ่าในมือ เบคอนจำนวนหนึ่งแพ็คดีดตัว
เกร็นนั่งรออยู่อีกฝั่งของเตาซึ่งตั้งอยู่บนเคาน์เตอร์กลางห้องครัว สองหูกระดิกตามเสียง จ้องเบคอนตาเป็นมัน
?หือ? ที่นี่ไม่มีเวทมนตร์รึ? โลกของพวกเราสืบทอดมันมาแต่โบราณแล้ว มันไม่ใช่สิ่งที่ควรเอาไปใช้ตามใจชอบหรอก ที่ข้าหลุดมายังโลกนี้คงเป็นเพราะเวทของฝ่ายศัตรูเข้ามาแทรกแซงเวทของเราพอดี ทำให้มิติบิดเบี้ยวจนประตูเปิด มีบ่อยที่หลุดไปโผล่ยังที่ไกลโพ้น แต่เรื่องมาโลกต่างมิตินั้นหายาก คงเกิดจากเวทที่ทรงพลังมากทีเดียว?
คิโยอากิตักเบคอนกรอบเกรียมใส่จานแล้วเทน้ำมันอีกครั้ง ตอกไข่สี่ฟอง ตามด้วยทูน่ากระป๋องที่สะเด็ดน้ำมันเรียบร้อย จากนั้นใช้ตะเกียบยาวคนลวกๆ และปิดฝา
?งั้นมีคนอื่นเคยมาที่ญี่ปุ่นหรือเปล่า??
?อาจจะ?
?....ทำไมถึงบอกว่าอาจจะ??
?ไม่ค่อยมีข้อมูลของปลายทางหลงเหลืออยู่เท่าไร พอผู้ใช้เวทรู้ว่าตนหลุดมาคงหาทางกลับทันที ไม่เสียเวลาอยู่สำรวจหรอกว่าเป็นสถานที่แบบไหน เพราะไม่รู้ว่ามีอันตรายอะไรรออยู่ ส่วนผู้ใช้เวทไม่เป็นก็คงกลับไม่ได้ เลยไม่รู้ว่าเป็นอย่างไร?
?น่ากลัวชะมัด!?
?นั่นคือข้อเสียของเวทมนตร์ ถ้ามีวิธีอื่นพวกเราก็ไม่อยากใช้หรอก ขอแค่ราชาปลอดภัยก็พอ?
?ฮะฮะ ฟังเรื่องของนายแล้ว ฉันคงไม่กล้าใช้เวทในเกม RPG แหงๆ?
?อา พี จี??
คิโยอากิเทซีเรียลใส่ชามก้นลึก เกร็นยื่นหน้ามาดมด้วยความสนอกสนใจ
?นี่กินได้หรือ??
?ต้องเทนมลงไปก่อน อยากกินเท่าไรก็ตามสบายเลย?
หมอนี่ตัวใหญ่ ท่าจะกินจุ
หมาป่าหนุ่มนั่งรอให้อาหารพร้อมอย่างสงบเสงี่ยม แต่หางข้างหลังสะบัดไปมา คงกำลังห้ามใจตัวเองไม่ให้พุ่งเข้าไปขย้ำเบคอน เหมือนสุนัขที่เจ้าของสั่งให้รอไม่มีผิด
แม้ดวงตาจะดุร้ายข่มขวัญแค่ไหน แต่พอมีอาหารมาวางตรงหน้าและกระดิกหางไม่หยุดแบบนี้ ก็ดูน่าเอ็นดู ชวนให้ยิ้มเหมือนกัน
พอตักกับข้าวที่ทำเสร็จใส่จานใหญ่อีกใบมายื่นให้ เกร็นก็มองเขาด้วยสายตาคาดหวัง
?กินได้แล้วหรือ คิโยอากิ?
?อือ นี่จานแบ่ง ตักตามใจชอบเลย?
เมนูไข่ที่ไม่รู้เหมือนกันว่าคืออะไร ส่งกลิ่นหอมไม่เลว
เขานึกว่าพออนุญาตแล้วเกร็นจะพุ่งเข้างับเสียอีก แต่ชายหนุ่มกลับมองเขาด้วยสีหน้าแปลกๆ เห็นอย่างนั้นคิโยอากิจึงเป็นฝ่ายดึงจานไข่คนเข้ามา และใช้ช้อนใหญ่ที่วางอยู่ด้านข้างตักมันใส่จานตนเอง
เกร็นหยิบช้อนขึ้นตักอาหารอย่างเก้งก้าง พอเห็นท่าทีเงอะงะเลยรู้ว่าคงไม่เคยใช้อุปกรณ์พวกนี้
คิโยอากิราดนมใส่ซีเรียล เกร็นราดบ้าง เขาใช้ส้อมจิ้มเบคอนเข้าปาก เกร็นก็ทำตาม ก่อนจะสะดุ้งพรวด
?เป็นอะไร? กินไม่ได้หรือ??
?มันร้อน....?
?แน่ล่ะ ก็เพิ่งทอดมานี่ อะไรกัน หมาป่าก็เป็นพวกลิ้นแมวรึ?
?? ลิ้นแมวเกี่ยวอะไรกับความร้อน?
เขายื่นน้ำส้มใส่น้ำแข็งให้ดื่มเพื่อบรรเทาอาการ เกร็นรับไปดื่มรวดเดียวจนหมด
?อร่อย?
?งั้นหรือ??
?นี่ก็รสชาติดี วิเศษจริง ข้ารู้ว่าเป็นเนื้อ แต่มันคืออะไรกันแน่??
ท่าทางจะข้องใจกับเบคอนหรือเนื้อทอดนี่เอามากๆ
แต่หมาป่าหนุ่มก็ถูกใจเมนูไข่เช่นกัน ที่จริงคงหิวจนอยากกินมูมมาม แต่เพื่อไม่ให้ลวกลิ้นอีก เกร็นเลยหั่นเป็นชิ้นเล็กๆ ก่อนแล้วค่อยกิน
เมื่อไรไม่รู้ที่คิโยอากิหยุดมือแล้วเอาแต่นั่งมองอีกฝ่าย
เกร็นคงรำคาญสายตา ถึงได้ทำหูตั้ง กระดิกนิดๆ อย่างไม่เป็นสุข
?มีอะไร?
?จริงสิ นายจะกลับไปที่ซิลเวอร์อะไรนั่นได้หรือเปล่า??
เกร็นชะงักมือที่ถือส้อม
?....ไม่รู้ ข้าใช้เวทไม่เก่งเท่าไร แต่ถ้าแผลหาย ร่างกายมีกำลัง ก็คงพอไหว?
?หมายความว่ายังกลับทันทีไม่ได้สินะ แล้วจนกว่าจะถึงตอนนั้นจะทำอย่างไร??
คิ้วเข้มของเกร็นขมวดมุ่น
?....ไม่ต้องห่วง ข้าล่าสัตว์เก่งอยู่แล้ว คงทำอะไรได้สักอย่าง?
?บาดเจ็บหนักขนาดนี้ คงไม่คิดจะไปใช้ชีวิตอยู่ในป่าหรอกนะ!?
คิโยอากิตัวสั่น อากาศเดือนมีนาคมยังหนาวเหน็บ อาจแข็งตายได้ง่ายๆ
?นายทำแบบนั้นไม่ได้ เมื่อคืนก็น่าจะรู้นี่ว่าตอนค่ำของฤดูนี้หนาวแค่ไหน? อีกอย่างฉันจะบอกอะไรให้นะ ที่ญี่ปุ่นเขามีกฎหมายห้ามพกพาอาวุธ นายถือดาบเบ้อเร่อเบ้อร่านั่นออกไปมีหวังโดนจับแน่?
?ว่าไงนะ....??
?แถมไม่มีมนุษย์คนไหนมีหูมีหางแบบนี้ด้วย นายอาจจะโดนไล่ล่าเพราะเป็นของแปลกก็ได้?
อีกฝ่ายตีหน้ายุ่ง
?แล้วต้องทำอย่างไร?
?....อยู่ที่นี่จนกว่าแผลจะหายนั่นแหละ?
ยิ่งคิดคิโยอากิก็ยิ่งรู้สึกว่าตนสมควรปกป้องเกร็น นอกจากชายหนุ่มจะบาดเจ็บแล้ว ยังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับโลกนี้เลยสักนิด ขืนเขาละสายตาไปคงจบไม่สวย เผลอๆ อาจถึงตายก็ได้
แค่เรื่องนี้เท่านั้นที่เขาไม่ยอมเด็ดขาด
เกร็นไม่ทันสังเกตฝ่ามือชุ่มเหงื่อของคิโยอากิที่กำแน่น เขาถามกลับด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
?มนุษย์มีหูมีหางจะโดนไล่ล่าไม่ใช่หรือ? ถ้าอยู่ที่นี่คิโยอากิจะเดือดร้อนนะ??
?บ้านฉันอยู่ห่างจากคนอื่นตั้งห้านาที ถ้านายไม่ออกไปเดินเพ่นพ่านก็ปลอดภัย?
?แต่ ครอบครัวของเจ้าล่ะ?
?เมื่อคืนฉันน่าจะบอกแล้วนี่ว่าอยู่คนเดียว?
?....งั้นหรือ??
เกร็นกวาดสายตาไปรอบห้องเหมือนไม่คิดอะไร ตะเกียบสามคู่เสียบอยู่ในกระบอก ผ้ารองจานสามผืนวางทิ้งไว้บนโต๊ะ แก้วมีหูสามใบคว่ำอยู่บนผ้า สองใบมีฝุ่นจับบางๆ
คิโยอากิยืนขึ้น เดินไปหยิบแก้วสองใบราวกับจะบดบังสายตาของอีกฝ่าย
?เอาเป็นว่า ตอนนี้มีแค่ฉันก็แล้วกัน?
เกร็นหรี่ตา
?บ้านนี้มีกลิ่นคาวเลือด?
หัวใจของคิโยอากิกระตุก
?....งั้นหรือ? คิดไปเองมั้ง?
คิโยอากิทำความสะอาดถ้วยและหยิบกาลงมาจากชั้น ตามด้วยเลือกกระป๋องชาหนึ่งใบจากทั้งหมดที่วางเรียงกันอยู่ เพียงเปิดฝา กลิ่นหอมของเบอกามอตจากชาเอิร์ลเกรย์ก็ลอยเข้าจมูก เขาดื่มด่ำกับมันสักพักแล้วจึงใช้ช้อนตักใบชาใส่กา ก่อนยืนมองใบชาที่หมุนวนในน้ำร้อนอย่างใจลอย จะว่าไป ไม่ได้ชงชาดื่มเองมานานแค่ไหนแล้วนะ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อาวาโนะ คิโยอากิ อาศัยอยู่เพียงลำพังในบ้านหลังเก่า วันหนึ่งในคืนพระจันทร์เต็มดวง เขาได้พบกับเกร็น บุรุษร่างกำยำที่หลุดข้ามมิติมาด้วยพลังเวท มิหนำซ้ำยังมีหูและหาง กลายร่างเป็นหมาป่าผู้สง่างามได้ คิโยอากิจึงเสนอที่อยู่ให้พร้อมเงื่อนไขว่า ?ต้องยอมให้ลูบขนตามใจชอบ? ทว่าหมาป่าผู้หยิ่งทะนงไม่ยอมเชื่องกับใครง่ายๆ เขาจึงต้องเอาอาหารเข้าล่อ คืนวันที่ได้ใช้ชีวิตร่วมกับเจ้าขนฟูช่วยละลายความเปลี่ยวเหงาในจิตใจของคิโยอากิทีละนิด ระหว่างนั้นรอบตัวเขาก็เริ่มเกิดเหตุการณ์ประหลาดขึ้น
