?แย่แล้ว ป่านนี้แล้วเหรอ!??
ฉันเงยหน้ามองนาฬิกาในห้องครัว ขณะรีบถอดผ้ากันเปื้อนตัวโปรดออก
โฮคุโตะใกล้กลับมาแล้ว วันอาทิตย์แท้ๆ กลับต้องไปทำงานตั้งแต่เช้าจนถึงค่ำ นับว่าวันนี้ยังดีที่เขากลับมากินข้าวที่บ้านได้ เพราะเขางานยุ่งมาก
....อ๊ะ แนะนำตัวช้าไปหน่อย ฉันชื่อ มามิยะ จิวะ อายุยี่สิบสี่ปี เป็นสาวออฟฟิศธรรมดา และภรรยามือใหม่ แต่งงานมาเกือบสองปีแล้ว
โฮคุโตะที่พูดถึงคือ คุณสามีสุดที่รักของฉันเอง เขาแก่กว่าฉันห้าปีและเป็นประธานแห่งมามิยะเทรดดิ้ง หนึ่งในเครือมามิยะซึ่งเป็นบริษัทยักษ์ใหญ่ชั้นนำของญี่ปุ่น!
ฉันรู้ว่าโฮคุโตะมีความสามารถมากแค่ไหน เพราะฉันเคยทำงานที่มามิยะเทรดดิ้งมาก่อนจะย้ายมาทำงานที่บริษัทนี้ ก็แหม ตั้งแต่เขาเป็นประธานบริษัท ผลประกอบการก็พุ่งกระฉูด แถมยังถูกพูดถึงในวารสารเศรษฐกิจด้วย
ทำไมถึงมาแต่งงานกับคนแบบนี้ได้เหรอ?
ตกหลุมรักแรกพบจนกลายเป็นซินเดอเรลล่า....เปล่าเลย อันที่จริงมันมีเหตุผลพิเศษนิดหน่อย
ในขณะนั้น ฉันต้องทำงานสองที่เพื่อใช้หนี้ให้พ่อ กลางวันเป็นทาคานาชิ จิวะ สาวออฟฟิศที่มามิยะเทรดดิ้ง ตกกลางคืนก็เป็น ชิวาว่า โฮสเตสประจำคลับ จะให้ฉันหนีเอาตัวรอดอย่างคุณแม่ก็ได้ แต่ฉันทนไม่ได้ที่จะปล่อยให้สวนอันเป็นที่รักของคุณยายที่เสียต้องตกไปเป็นของคนอื่น
อยู่มาวันหนึ่ง จู่ๆ มีเรื่องสู่ขอให้แต่งงานกับโฮคุโตะเข้ามา เพราะคุณยายของฉันคือผู้มีบุญคุณต่อคุณปู่ของเขา....ซึ่งเป็นประธานกลุ่มมามิยะ
ท่านประธานพูดว่าจะรับผิดชอบหนี้สินของที่บ้านให้
เพียงแต่มีข้อแม้คือ ฉันต้องแต่งงานกับมามิยะ โฮคุโตะ
โฮคุโตะเองก็ต้องยอมรับเงื่อนไขนี้ มิเช่นนั้นเขาจะต้องหลุดจากตำแหน่งประธานมามิยะเทรดดิ้ง และเป้าหมายในการครอบครองมามิยะกรุ๊ปก็จะยิ่งห่างไกลออกไป
พวกเราตกลงแต่งงานเพราะมีผลประโยชน์ร่วมกัน เรียกได้ว่าแต่งงานเพื่อผลประโยชน์นั่นแหละ
แต่ว่าในตอนนี้....
ฉันรีบร้อนเข้าห้องตัวเอง ถอดเสื้อนอกกับกระโปรงออก แล้วสวมชุดสำหรับไปงานปาร์ตี้
?น่ารักจริงๆ เลย~?
ริบบิ้นที่ผูกไว้ใต้อก ลูกไม้ตรงหน้าอกกับชายกระโปรง ชุดที่โฮคุโตะเลือกให้เพื่อไปออกงานปาร์ตี้ธุรกิจคราวก่อน เขาบอกว่าเหมาะกับอิมเมจของฉัน โฮคุโตะนี่ล่ะก็ เห็นฉันน่ารักขนาดนั้นเชียว ฉันยิ้มพอใจกับตัวเองอยู่หน้ากระจก
ถ้าจำไม่ผิด คืนนั้นโฮคุโตะพูดว่า อยากเห็นเธอแต่งองค์ทรงเครื่องเพื่อฉัน
ใช่แล้ว ฉันจะสวยเพื่อโฮคุโตะ เพื่อโฮคุโตะคนเดียวเท่านั้น
ฉันม้วนผมอย่างประณีต แต่งหน้าเข้มกว่าทุกที ลิปสติกสีใหม่ของฤดูหนาว คอนเซปท์ริมฝีปากน่าจูบ จะใช้ได้ผลกับโฮคุโตะมั้ยนะ?
พอพันผ้าคลุมไหล่ขนสัตว์และใส่ต่างหูเสร็จ เสียงประตูก็ดังแกร๊ก
?อ๊ะ กลับมาแล้ว!?
ฉันรีบออกจากห้องไปที่ประตูทางเข้า แล้วดึงพลุสายรุ้งไปทางโฮคุโตะดัง ปัง!
?....เล่นบ้าอะไรเนี่ย??
ฉันอึ้งไปสิบวินาที ก่อนจะพูดเสียงต่ำ
?เอ่อ ก็ใกล้ถึงวันคริสต์มาสแล้ว?
?แล้วไง??
?คริสต์มาสปีนี้ตรงกับวันธรรมดา เราคงไม่ได้อยู่ด้วยกันใช่มั้ยล่ะ? ฉันก็เลยจัดปาร์ตี้ให้เร็วขึ้นหน่อย....?
พูดจบ โฮคุโตะก็เลื่อนสายตาลงมองชุดของฉัน
?อ๋อ เธอก็เลยแต่งตัวแบบนั้น?
หา พูดแค่นี้เองเหรอ? นี่มันชุดที่ก่อนหน้านี้คุณยังชมอยู่เลยนะ? ฉันใส่เพื่อโฮคุโตะนะ? ถึงฉันจะเข้าใจว่าคุณไม่ใช่คนประเภทอ่อนหวานกับผู้หญิงก็เถอะ
โฮคุโตะอยู่ในโหมดทำงานเหมือนทุกทีซึ่งตรงข้ามกับฉันที่แต่งตัวสวย เขาสวมสูทที่ตัดเย็บพิเศษ ผูกเนคไทราคาแพง ผมดำหวีแสกข้างพอดีเป๊ะทำให้ดูเฉลียวฉลาด คิ้วสวยได้รูป จมูกโด่ง และนัยน์ตาแสนเยือกเย็นที่บางครั้งทำให้ดูใจดำไปบ้าง หนุ่มหล่อไร้ที่ติ แต่คำว่าหล่อยังน้อยไป ต้องอิมเมจแบบผู้ใหญ่ที่เข้าถึงได้ยาก
โฮคุโตะปัดกระดาษสีที่ตกอยู่บนหัวออกและเดินฉับๆ ไปทางห้องของตัวเอง
?ฉันจะไปเปลี่ยนชุด?
?....ฉันเปลี่ยนด้วยดีมั้ยนะ?
ฉันเผลอถอนหายใจต่อพฤติกรรมเย็นชาของเขา
โฮคุโตะจึงหยุดกึกหันมาทางฉัน
?ทำไม??
?ทำไมเหรอ ก็....?
?เธอแต่งตัวสวยเพื่อฉันไม่ใช่เหรอ? งั้นก็ห้ามถอดออกจนกว่าฉันจะอนุญาต?
อะไรกัน ก็เข้าใจความรู้สึกของฉันดีนี่ ฉันแค่หวัง....ให้เขาชมว่าฉันน่ารักออกมาตรงๆ บ้าง
?อืม!?
ไม่นะ ฉันนี่ล่ะก็ เผลอยิ้มแก้มปริเชียว คำพูดคำเดียวก็ดีใจขนาดนี้ คงถูกโฮคุโตะอบรมหนักเกินไปแล้วมั้ง? หรือว่ามาตรฐานความสุขของฉันจะต่ำเกินไปกันแน่
ช่างเถอะ! ฉันเดินย่ำเท้าเปาะแปะกลับเข้าในครัว อาหารทุกอย่างเสร็จทันเวลาพอดี สลัดอะโวคาโดกับแฮมสด คานาเป้ มะเขือเทศกับโอลีฟ ชีสฟองดูว์ ไก่ย่าง ขนมปังฝรั่งเศสกับแชมเปญ ฉันตัดใจออกเงินซื้อของดีมาทั้งนั้น
เค้กที่ทำเองหน้าตาดูไม่ค่อยได้เรื่องเท่าไร แต่นับว่าเป็นมื้อเย็นที่ใช้ได้แล้วล่ะ เพราะไม่มีของที่โฮคุโตะเกลียดสักอย่าง
?ดีล่ะ เพอร์เฟกต์!?
โฮคุโตะโผล่มาในห้องกินข้าวระหว่างที่ฉันกำลังตรวจดูอาหาร เขาถอดโค้ทกับเสื้อนอกและปลดเนคไทออก แต่ยังสวมเสื้อเชิ้ตกับกางเกงขายาวอยู่
?อ้าว? ไหนว่าจะเปลี่ยนชุดไง....?
?คริสต์มาสปาร์ตี้ไม่ใช่เหรอ??
?หรือว่า คุณอุตส่าห์แต่งตัวให้เข้ากับฉัน??
?ขืนปล่อยให้ภรรยาสวยอยู่คนเดียว จะดูไม่คู่ควรน่ะสิ?
เขาพูดเหมือนไม่มีอะไรและนั่งตรงที่นั่งของตัวเอง
สวยเหรอ! ตกใจที่ชมแบบไม่ทันตั้งตัว ฉันรีบนั่งลงฝั่งตรงข้าม
โต๊ะสำหรับสองคน อาหารสำหรับสองคน คริสต์มาสของเราสอง ช่างมีความสุขอะไรอย่างนี้!
?ถึงจะเร็วไปหน่อย แต่ก็เมอร์รี่คริสต์มาส!?
ฉันตะโกนเสียงดังแค่ไหนตัวเองก็รู้ พร้อมกับชูแก้วแชมเปญขึ้น
โฮคุโตะชนแก้วด้วยดังกริ๊ก
?....เมอร์รี่คริสต์มาส?
อ้าว? ทำไมเสียงที่ตอบกลับมาถึงฟังดูอึดอัด จะว่าไปแล้ว ดูเหมือนเขาคอยหลบตาฉันตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ
?โฮคุโตะ? อย่าบอกนะว่าคุณเกลียดแชมเปญ??
พอถามโฮคุโตะก็ส่ายหน้าช้าๆ เหมือนกำลังครุ่นคิดอะไร
?เปล่า ไม่ได้เกลียด ....ความจริงตั้งแต่ปลายสัปดาห์นี้ฉันต้องไปดูงานต่างประเทศหนึ่งสัปดาห์?
?หา ดูงาน!??
....เกือบทำแชมเปญหกซะแล้ว
งานยุ่งจนแทบไม่มีเวลาอยู่ด้วยกันแท้ๆ ยังต้องไปดูงานอีก แถมต่างประเทศ ตั้งหนึ่งสัปดาห์!
?ไม่นานมานี้ คุณเพิ่งไปดูงานต่างประเทศมาตั้งสามสัปดาห์นะ?
?ฉันได้รับมอบหมายให้ดูแลส่วนต่างประเทศ ต้องไปรับรองประธานฝั่งลูกค้า เขาเป็นคุณลุงที่มีบทบาทสำคัญรอบด้าน ฉันต้องพยายามเอาใจเท่าที่จะทำได้?
หมายความว่าที่ต้องไปต่างประเทศหนึ่งสัปดาห์กะทันหันแบบนี้เป็นผลจากการตามเอาใจประธานคนนี้อย่างนั้นสิ
?....งั้นเหรอ เป็นช่วงที่โฮคุโตะต้องพยายามเต็มที่เลยสิ!?
ฉันวางแก้วแชมเปญที่มีพรายฟองซ่าอยู่ลงบนโต๊ะ ยิ้มและชูกำปั้นสองข้างขึ้นให้กำลังใจ
โฮคุโตะเป็นประธานมามิยะเทรดดิ้ง เขาต้องเลือกสิ่งที่ให้ผลประโยชน์สูงสุดอยู่แล้ว เพราะเขาทำแบบนี้มาตลอด ผลประกอบการในตอนนี้ถึงไปได้สวย
ฉันเป็นภรรยาก็ต้องยอมสิ ไม่สิ ต้องคอยเชียร์เขา
?แต่ว่ากะทันหันแบบนี้ แล้วปรับตารางกับงานอื่นลงตัวเหรอ??
?โซมะจัดการให้ ไม่ต้องห่วง เพียงแต่ก่อนไปดูงานฉันมีเรื่องต้องสะสางให้เสร็จอีกเยอะ ตั้งแต่พรุ่งนี้ไปฉันคงกลับดึกกว่านี้หรืออาจจะไม่ได้กลับบ้าน?
?อืม นึกแล้ว?
โฮคุโตะยิ้มเฝื่อน เมื่อเห็นฉันใช้ส้อมแทงไก่
?น่ากลัวแฮะ แต่ว่าพอเห็นหน้าเธอฉันก็สบายใจแล้ว?
?เอ๊ะ จริงเหรอ??
?ก็เธอไม่ซับซ้อน แล้วก็เข้าใจง่ายนี่?
?แน่ใจนะว่านั่นคำชม??
โฮคุโตะไม่ตั้งใจฟังที่ฉันเถียง เขากินไก่ที่หั่นเป็นชิ้นสวย
?โอ้ อร่อย?
?ใช่มั้ยๆ? ใช้เวลาตั้งนานกว่าจะทำได้ขนาดนี้เชียวนะ แถมครั้งนี้ยังใช้ค่าจ่ายกับข้าวเยอะกว่าที่เคยด้วย?
?ค่าจ่ายกับข้าว? หือ รอบคอบกว่าที่คิดนะเนี่ย คิดเรื่องค่าใช้จ่ายในบ้านซะด้วย?
?กว่าที่คิดน่ะหมายความว่าไง เห็นอย่างนี้แต่ฉันก็เป็นแม่บ้านนะ?
พูดไปก็เปล่าประโยชน์ แม่บ้านประจำบ้านนี้ไม่จำเป็นต้องประหยัดก็มีกิน สามีหาเงินเก่งแถมยังไม่แยแสเรื่องเงินด้วยซ้ำ ถ้าฉันไม่ใช้เงินอย่างระมัดระวัง คงห้ามตัวเองไม่อยู่จนเผลอใช้จ่ายอย่างสิ้นเปลืองแน่
โฮคุโตะกินไก่อีกคำและพูดเหมือนเพิ่งนึกอะไรออก
?คราวหน้าลองไปซูเปอร์ฯ ด้วยกันมั้ย?
?หา โฮคุโตะเนี่ยนะจะไปซูเปอร์ฯ!??
คำพูดเหลือเชื่อ ภาพจินตนาการมากมายผุดขึ้นในความคิด โฮคุโตะที่ถือตะกร้าของซูเปอร์มาร์เก็ตยืนจ้องชั้นวางสินค้า โฮคุโตะที่หงุดหงิดเพราะเปิดถุงพลาสติกไม่ออก โฮคุโตะที่หิ้วถุงผ้ารักษ์โลก
?อุ๊บ?
?นี่เธอ หัวเราะอะไร??
?ปะ เปล่าหัวเราะสักหน่อย อุ๊บ....คุณดูไม่เข้ากันเลย....ฮึๆ ฉันแค่แปลกใจเท่านั้นเอง?
?หัวเราะเยาะกันชัดๆ พอใจดีด้วยหน่อยก็เอาใหญ่?
อยู่ๆ โฮคุโตะก็พูดเสียงทุ้มต่ำพร้อมวางแก้วเสียงดัง ทำไมต้องทำตาน่ากลัวแบบนั้น จะว่าไปนั่นเป็นคำพูดของพวกตัวร้ายนี่?
?โฮ โฮคุโตะ??
ฉันตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูก โฮคุโตะลุกขึ้นโดยไม่พูดอะไร
โฮคุโตะเดินจ้ำมาอยู่ข้างฉัน พอคิดว่าเขาจะจ้องตาเขม็ง อยู่ๆ เขากลับก้มลงมาจูบ
?อื๊อ!??
ฉันตกใจพยายามจะหนีแต่ถูกมือใหญ่ๆ ของเขาจับไว้จนขยับไม่ได้ ใบหน้าของโฮคุโตะที่ดูเบลอเพราะอยู่ในระยะประชิดปรากฏเต็มสายตาที่เบิกกว้าง
อยู่ๆ ทำอะไร!? กำลังกินข้าวกันอยู่นะ!? ทั้งที่อยากจะพูดอะไรมากมาย แต่มันกลับถูกกลืนหายไปในจูบอันร้อนแรงซะแล้ว
ไม่นานอุณหภูมิริมฝีปากของเราทั้งคู่ก็ร้อนเท่ากัน มือทั้งสองข้างไร้เรี่ยวแรง มีดกับส้อมตกลงพื้น ไม่ ฉันต้องรีบเก็บ สมองข้างหนึ่งคิดจะทำอย่างนั้น แต่ความคิดกลับลอยหายอย่างรวดเร็ว
ความหวานละมุนแผ่ซ่านถึงแกนสมอง รู้ตัวอีกทีลิ้นของตัวเองกลับยื่นออกไป
แต่อยู่ๆ โฮคุโตะก็ผละริมฝีปากออกและกลับไปยังที่นั่งของเขา
?เอ๊ะ....? โฮ โฮคุโตะ??
?อยากนักก็ไปทำบนเตียง?
?หา....?
อยากงั้นเรอะ! ตัวเองเข้ามาจูบก่อนแท้ๆ! โฮคุโตะไม่สนใจฉันที่กำลังโมโหจนพูดไม่ออก แถมยังยื่นมือออกไปหยิบคานาเป้ได้หน้าตาเฉย
?จูบเมื่อกี้มันหมายความว่าไงกันแน่!??
?สั่งสอนไง?
?หา!??
ตอบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้ไง ไม่เข้าใจเลยให้ตายสิ! หน้าตาดี ฉลาด รายได้ดี....แต่ติดตรงนิสัยมีปัญหานี่แหละ ไม่สิ ปัญหาใหญ่เชียว
แต่ว่า
?คนอย่างโฮคุโตะ....?
?คนอย่างโฮคุโตะ??
?....อึก?
อยากกรีดร้องดังๆ ว่าฉันเกลียดที่สุดเลย! ทั้งที่แต่งงานกันเพราะผลประโยชน์ ไม่มีความรักมาเกี่ยวข้อง ทั้งที่นิสัยแย่ขนาดนี้ ไม่รู้ว่ากลายเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร
โฮคุโตะดูฉันออกหมดเปลือก ฉันวางกล่องเล็กๆ กระแทกโต๊ะเพราะเจ็บใจที่เขาทำหน้าเหนือกว่าเต็มประดา....
?อะไรอีก??
โฮคุโตะถามหน้าเสียนิดหน่อย
?ของขวัญวันคริสต์มาส! ไม่ใช่ของแพงอะไรนักหนา....?
?เปิดนะ?
โฮคุโตะไม่รอให้ฉันพูดจบ นิ้วเรียวยาวของเขาก็ปลดริบบิ้นออกซะแล้ว ของที่อยู่ในกล่องซึ่งห่อด้วยกระดาษสีวันคริสต์มาสนั้นคือ สายห้อยโทรศัพท์ธรรมดาทำด้วยหนังเส้นนึง
ของที่โฮคุโตะใช้มีแต่ของแพงๆ ทั้งนั้น ของที่ฉันให้เขาได้มีเพียงเท่านี้แหละ แต่ฉันคิดว่ามันก็ไม่แย่นักหรอก ไม่แย่? ....ไม่รู้สิ?
?เหรอ ก็ดีนี่?
คำพูดของโฮคุโตะทำให้ฉันสบายใจ อันที่จริงฉันเครียดอยู่นานกว่าจะหาของได้ โฮคุโตะไม่ค่อยโทรศัพท์หรือเมลหาสักเท่าไร แต่ถ้าเขามองสายห้อยโทรศัพท์เส้นนี้ เขาอาจจะคิดถึงฉันบ้างก็ได้ และถ้าทำให้เขาติดต่อฉันมากขึ้นก็คงดี นี่แหละแผนของฉัน
?ฉันยังไม่ได้เตรียมของขวัญ....?
?ไม่เป็นไร ไม่ต้องหรอก แค่พูดว่ารักฉันก็พอแล้ว?
จะว่าฉันพูดเล่นครึ่งหนึ่งก็ถูก แค่ลองเสี่ยงพูดดูไม่เสียหาย
แต่ว่า
?....ฉันรักเธอ?
อยู่ๆ โฮคุโตะก็พูดเสียงจริงจัง ทำเอาฉันทำส้อมที่อุตส่าห์เก็บขึ้นมาหล่นอีกครั้ง ใจเต้นแรง หน้าก็ค่อยๆ แดงอย่างเห็นได้ชัด โฮคุโตะยังจ้องหน้าฉันนิ่งและพูดออกมาอีก
?ฉันรักเธอ จิวะ?
?เดี๋ยว โฮคุโตะ....?
?ฉันรักเธอ?
?....อึก!?
โฮคุโตะนี่ล่ะก็ เห็นท่าทีของฉันเป็นเรื่องสนุกไปได้ ต้องใช่แน่ๆ ถึงน้ำเสียงจะจริงจัง แต่สายตาของเขาแอบหัวเราะฉัน
คนบ้า แย่ที่สุด! ตัวฉันที่ใจสั่นระรัวก็บ้ามากเชียวล่ะ!
คืนนั้น จูบของโฮคุโตะหลังจากย้ายเข้าไปในห้องนอนแล้ว ช่างอ่อนโยนจนชวนให้ประหลาดใจ ลิ้นที่ขยับเคลื่อนไหวราวกับปลอบโยนลิ้นของฉัน
เพราะเขาดีใจที่จัดคริสต์มาสให้ก่อนใช่มั้ย? หรือเขารู้ว่าความจริงฉันผิดหวังที่เขาต้องไปดูงานต่างประเทศกันแน่?
ดีใจที่เขาคิดถึงความรู้สึกของฉัน แต่ว่าตอนนี้ทำอะไรก็ไม่ได้ดั่งใจทั้งนั้น
ฉันโอบแขนรอบคอโฮคุโตะ และใช้ลิ้นเกี่ยวพันอย่างเร่าร้อน
?อยากนักก็ไว้ทำบนเตียง?
ฉันทำตามที่เขาพูดไว้ตอนกินข้าว
อ๊ะ ดูเหมือนต้นคอของโฮคุโตะจะกระตุกด้วย ทั้งผิวหนังทั้งลิ้นเริ่มร้อนผ่าว?
จังหวะที่หัวใจของฉันเต้นแรงขึ้น ฉันออกแรงจับแขนโฮคุโตะ เขาจึงผลักร่างฉันล้มลงบนเตียง และจูบร้อนแรงราวกับจะกลืนกินไม่หลงเหลือความอ่อนโยน ลิ้นของเขาคอยไล่ตามลิ้นของฉันที่หนีโดยไม่รู้ตัวไปทุกหนแห่ง
?อา....?
ริมฝีปากที่ปล่อยให้เป็นอิสระเพียงไม่นาน ในที่สุดก็มีโอกาสหายใจ โฮคุโตะปล่อยลมหายใจออกมาจากริมฝีปากที่ห่างกันเพียงกระดาษบางๆ หนึ่งแผ่น
?ตั้งแต่พรุ่งนี้ฉันคงไม่ได้กอดเธอสักระยะ?
โฮคุโตะพูดพลางจรดริมฝีปากของเขาลงที่ต้นคอ พูดแบบนั้นหมายความว่าโฮคุโตะก็เหงาเหมือนกันใช่มั้ย?
อยากถามความรู้สึกให้แน่ใจ ทว่าความรู้สึกดีที่แล่นผ่านสันหลังทำให้สั่นสะท้านทั้งร่างจนพูดอะไรไม่ออก
โฮคุโตะลูบไล้ผิวกายต่ออย่างไม่สนใจอะไร
?เพราะฉะนั้น คืนนี้ต้องทำตุนไว้ให้พอ?
?ทำ....!??
พูดตรงเกินไปรึเปล่า! ไม่ละเอียดอ่อนบ้างเลย!
ทั้งที่ในใจฉันกำลังตะโกนตัดพ้ออย่างนั้น แต่ทำไมอุณหภูมิร่างกายมันถึงขึ้นสูงอย่างนี้ล่ะ?
โฮคุโตะเขยิบใบหน้าเข้าใกล้ฉันที่เบือนหน้าหนี ดูเหมือนเขากำลังนึกสนุกอะไรอยู่ ถึงจะอยู่ภายใต้ความมืด แต่นัยน์ตาสีดำของเขาก็สะท้อนประกาย
?ยะ อย่ามองสิ?
?ขอดูหน่อยน่า?
โฮคุโตะพูดตรงข้ามกับฉัน นิ้วเรียวยาวนั้นปลดกระดุมชุดนอนของฉันออก ไม่นานก็เผยให้เห็นตั้งแต่ไหล่ทั้งสองข้างของฉันไล่ลงจนถึงหน้าอก ผิวที่ชุ่มเหงื่อสัมผัสได้ถึงลมจากฮีตเตอร์
ริมฝีปากของโฮคุโตะค่อยๆ เลื่อนจากต้นคอไล่ลงถึงกระดูกไหปลาร้า ก่อนจะกดจูบดูดดึงเนินอกอวบอิ่ม ดูเหมือนเขาจะขำพอเห็นฉันบิดตัวเพราะเจ็บนิดๆ
ลมหายใจรดลงบนผิวทำให้รู้สึกจักจี้ ลำตัวท่อนบนแอ่นลอยสูง ผิวส่วนที่ถูกดูดดึงร้อนผ่าวขึ้นทันที
มือของโฮคุโตะเคลื่อนไหวรุนแรงขึ้น ตรงข้ามกับคำพูดของเขาที่ค่อยๆ ลดลง
เสียงของฉัน ลมหายใจของเขา และเสียงร่างกายสัมผัสกัน
ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไรที่ได้ยินเพียงเสียงพวกนี้
?....ไหวรึเปล่า??
ไม่รู้ว่าทำอย่างนั้นอยู่นานแค่ไหน พอรู้สึกตัวอีกทีฉันก็นอนคว่ำ ฟังเสียงของโฮคุโตะจากด้านหลังใกล้หูไม่ห่าง เสียงแหบนิดๆ จะว่าไปฉันกระหายน้ำมาก
?.....ไหว?
ฉันตอบไปสั้นๆ เพราะเขินจนไม่กล้ามองโฮคุโตะและเมื่อยด้วย ฉันพยายามเอื้อมมือไปคว้าชุดชั้นในกับชุดนอนที่เกี่ยวอยู่ริมขอบเตียงมาใส่
แต่ถูกโฮคุโตะหยุดการกระทำนั้น เขาทาบตัวลงมาจากด้านบนและจงใจทิ้งน้ำหนักตัวกดทับ
?ไว้กลับจากดูงานเมื่อไร ค่อยทำกันอีกนะ?
ริมฝีปากสัมผัสหลังใบหูแผ่วเบา สัมผัสเสียววาบจากท้ายทอยไล่ไปถึงกลางหลัง
?โฮ โฮคุโตะคนบ้า!?
ถูกทำขนาดนี้แล้วยังจะพูด ?ไว้กลับมา? ได้อีกนะ แล้วใครจะรอไหว
?บ้า? ฉันบ้ายังไงหือ??
โฮคุโตะถามเหมือนตำหนิ ฉันได้แต่ซุกหน้ากับหมอนไม่ตอบอะไร
เจ็บใจนัก จ้างให้ก็ไม่บอกหรอกว่าเพราะอะไร
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
โฮคุโตะยุ่งกับงานประธานบริษัทเหมือนเคย ทำให้จิวะเกิดเหงาขึ้นมา อยู่มาวันหนึ่ง ใครคนหนึ่งได้วางแผนให้ทั้งคู่ไปสนุกกับการพักร้อนที่เกาะทางใต้! เรื่องราวของสามีภรรยา?ที่ทำให้ใจสั่นระรัว ออริจินัลสตอรี่ที่หาอ่านได้ในนิยายเท่านั้น! ขณะกำลังดื่มด่ำความสุขตามประสาสามีภรรยาที่สวีทวิลล่า กลับถูกดึงเข้าไปพัวพันกับเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิด....!?
